Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.595.2019.1.KO
z 8 stycznia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni – przedstawione we wniosku z dnia 8 listopada 2019 r. (data wpływu 14 listopada 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 listopada 2019 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 20 października 2003 r. Wnioskodawczyni zakupiła lokal użytkowy położony w D. Lokal ten został nabyty z majątku odrębnego i nie stanowił współwłasności małżeńskiej. Lokal został wprowadzony 1 czerwca 2004 r. do ewidencji środków trwałych i był wykorzystywany jako lokal handlowy, a w późniejszym okresie był on przedmiotem najmu na rzecz podmiotów gospodarczych w ramach prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej. Był amortyzowany przy zastosowaniu stawki podwyższonej 10% i w 2014 r. amortyzacja została zakończona. W dniu 15 listopada 2017 r. na mocy decyzji Starosty D zostało udzielone pozwolenie na budowę obejmujące zmianę sposobu użytkowania lokalu użytkowego na lokal mieszkalny. W związku z tym w listopadzie 2017 r. Wnioskodawczyni rozpoczęła inwestycję w celu zmiany sposobu użytkowania, która została zakończona w styczniu 2019 r. W wyniku wzmiankowanego przekształcenia lokal użytkowy w całości został przekształcony na jeden lokal mieszkalny. Lokal ten od 21 grudnia 2018 r. do 21 października 2019 r. był przedmiotem najmu jako lokal mieszkalny i przychody z tego tytułu zostały rozliczone w ramach prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej. Na dzień składania wniosku lokal nie jest użytkowany w ramach działalności gospodarczej, a także nie jest przedmiotem najmu. Wnioskodawczyni prowadzi aktualnie działalność gospodarczą w zakresie PKD 82.19.Z - wykonywanie fotokopii, przygotowywanie dokumentów i pozostała specjalistyczna działalność wspomagająca prowadzenie biura. Obecnie nosi się z zamiarem sprzedaży ww. lokalu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

W jaki sposób będzie opodatkowany ewentualny przychód uzyskany z tytułu sprzedaży opisanego powyżej lokalu mieszkalnego?

Zdaniem Wnioskodawczyni, stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odrębnym źródłem przychodu jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2, nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości, jeżeli – odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie.

Zgodnie z art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy, przepisów powyżej zacytowanych, nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku wykorzystywanych w działalności gospodarczej (tj. składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1) - nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, ale między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat. Zbycie takich składników majątku w okresie 6-ciu lat kreuje bowiem zawsze przychód z tytułu źródła w postaci działalności gospodarczej.

W art. 10 ust. 2 pkt 3 cyt. ustawy zawarto jednak kolejne zastrzeżenie odsyłając do regulacji zawartej w art. 10 ust. 3.

W art. 10 ust. 3 wskazano zaś, że przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 (tj. przepis uzależniający opodatkowanie od upływu 5 lat od daty nabycia) ma jednak zastosowanie do zbycia lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość, i to nawet wtedy jeśli są one wykorzystywane na potrzeby związane z działalnością gospodarczą.

Potwierdzeniem intencji ustawodawcy jest także treść art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W przepisie tym zdefiniowano jako przychód z działalności gospodarczej odpłatne zbycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wykorzystywanych na potrzeby tej działalności, i wprowadzonych do ewidencji środków trwałych (przy czym w przypadku zbycia praw do lokali użytkowych, wprowadzenie do ewidencji nie jest wymagane, aby traktować przychód z ich zbycia jako przychód z działalności gospodarczej). W art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazano jednak zastrzeżenie w postaci wyjątku opisanego w art. 14 ust. 2c ww. ustawy.

W art. 14 ust. 2c przewidziano, że do przychodów z działalności gospodarczej nie należy zaliczać przychodów z odpłatnego zbycia lokali mieszkalnych i to nawet wtedy, jeśli wykorzystywany on był na potrzeby związane z działalnością gospodarczą. W takiej bowiem sytuacji art. 14 ust. 2c odsyła się do stosowania regulacji zawartych w art. 30e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Regulacje te zaś dotyczą zasad opodatkowania przychodów ze zbycia nieruchomości przed upływem 5 lat od daty ich nabycia, tj. źródeł przychodów uregulowanych w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy.

Reasumując, w przypadku wykorzystywania na potrzeby działalności gospodarczej lokali mieszkalnych, ich zbywca nie musi traktować przychodu z tego tytułu powstałego jako przychodu z działalności gospodarczej - nawet jeśli lokale te wykorzystywał w tej działalności bezpośrednio przed zbyciem.

Natomiast w przypadku zbywania lokali użytkowych faktycznie wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej zbywca zawsze musi potraktować przychód z tego tytułu uzyskany jako przychód z działalności gospodarczej.

Jak już wspomniano w opisie zdarzenia przyszłego, lokal Wnioskodawczyni ma aktualnie charakter lokalu mieszkalnego. Ponadto, w dacie ewentualnej sprzedaży upłynie już od daty nabycia okres 5-ciu lat. Przekształcenie lokali użytkowych na lokale mieszkalne jest procedurą dopuszczalną prawem budowlanym. Każdy lokal, który spełnia warunki lokalu umożliwiającego stałe zamieszkanie ludzi, może nabyć status lokalu mieszkalnego. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają jednak żadnych regulacji wskazujących, jak należy określać datę nabycia lokalu mieszkalnego, który powstał w wyniku przekształcenia z uprzednio nabytego lokalu użytkowego.

Przekształcenie lokalu użytkowego na lokal o charakterze mieszkalnym oznacza tylko zmianę sposobu użytkowania nabytego wcześniej prawa własnościowego. Wskutek ww. przekształcenia lokal użytkowy stanie się lokalem mieszkalnym. W konsekwencji, do ustalenia, czy z tytułu sprzedaży lokalu mieszkalnego powstanie przychód z tego źródła istotne jest, czy jego sprzedaż nastąpi po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym dokonano ich nabycia zgodnie z regulacjami art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przedmiotowej sprawie, w odniesieniu do lokalu mieszkalnego powstałego na skutek przekształcenia lokalu użytkowego za datę nabycia należy przyjąć dzień nabycia lokalu użytkowego, tj. 2003 r.

Tym samym, w przypadku ewentualnego zbycia lokalu mieszkalnego powstałego w wyniku przekształcenia, po stronie Wnioskodawczyni nie powstanie przychód ze źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. z odpłatnego zbycia rzeczy, dlatego że odpłatne zbycie zostanie dokonane po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie. Dla lokalu nabytego w 2003 r. ww. termin upłynął z końcem 2008 r. A zatem sprzedaż ww. lokalu mieszkalnego nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 3 i 8 ww. ustawy, źródłami przychodów są:

• pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3),
  

• odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2 (pkt 8):
  1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
  2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
  3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
  4. innych rzeczy,

-jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, nie ma zastosowania do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy - nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat (art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy).

W myśl art. 10 ust. 3 ww. ustawy, przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Jak stanowi art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

1. środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1 500 zł,
3. składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
4. składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

-wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Do przychodów, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio (art. 14 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W świetle cytowanych powyżej przepisów zauważyć należy, że przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących środkami trwałymi w prowadzonej działalności gospodarczej (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych wymienionych w art. 14 ust. 2c ww. ustawy) stanowią przychód z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ustawy. Natomiast przychody ze sprzedaży nieruchomości mieszkalnych nie stanowią przychodu z działalności gospodarczej także w sytuacji, gdy podlegały one wprowadzeniu do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej działalności.

W niniejszej sprawie istotnym jest zatem, czy sprzedawany będzie lokal mieszkalny, czy też niemieszkalny.

Jak wynika z pkt 2 objaśnień wstępnych Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych stanowiącej załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.) - budynki mieszkalne są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny, zgodnie z jego przeznaczeniem.

Jednocześnie o zaliczeniu budynku (lokalu) do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania, który w praktyce bywa czasem niezgodny z przeznaczeniem. O zmianie pierwotnego przeznaczenia na stałe, decyduje każdorazowo wykonanie odpowiednich robót budowlano-adaptacyjnych. W przypadku budynków (lokali) o różnym przeznaczeniu o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje główne jego przeznaczenie.

W myśl art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2018 r., poz. 1202, z późn. zm.), przez zmianę sposobu użytkowania rozumie się w szczególności podjęcie bądź zaniechanie w obiekcie budowlanym lub jego części działalności zmieniającej warunki: bezpieczeństwa pożarowego, powodziowego, pracy, zdrowotne, higieniczno-sanitarne, ochrony środowiska bądź wielkość lub układ obciążeń. Zmiana sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części, stosownie do art. 71 ust. 2 ww. ustawy, wymaga zgłoszenia właściwemu organowi. W zgłoszeniu należy określić dotychczasowy i zamierzony sposób użytkowania obiektu budowlanego lub jego części.

Zmiana przeznaczenia lokalu użytkowego na lokal mieszkalny powoduje, że zmienia się kwalifikacja przychodów z jego zbycia. Jak już wskazano, przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanego na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lokalu mieszkalnego, zgodnie z art. 14 ust. 2c ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie stanowią przychodów z działalności gospodarczej. Przy czym nie ma znaczenia przeznaczenie lokalu przed zmianą.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że 20 października 2003 r. Wnioskodawczyni zakupiła lokal użytkowy. Lokal ten został nabyty z majątku odrębnego i nie stanowił współwłasności małżeńskiej. W dniu 1 czerwca 2004 r. lokal został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, i był wykorzystywany jako lokal handlowy, a w późniejszym okresie był przedmiotem najmu na rzecz podmiotów gospodarczych w ramach prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej. Był amortyzowany przy zastosowaniu stawki podwyższonej 10% i w 2014 r. amortyzacja została zakończona. W dniu 15 listopada 2017 r. na mocy decyzji Starosty zostało udzielone pozwolenie na budowę obejmujące zmianę sposobu użytkowania lokalu użytkowego na lokal mieszkalny. W związku z tym w listopadzie 2017 r. Wnioskodawczyni rozpoczęła inwestycję w celu zmiany sposobu użytkowania, która została zakończona w styczniu 2019 r. W wyniku przekształcenia lokal użytkowy w całości został przekształcony na jeden lokal mieszkalny. Lokal ten od 21 grudnia 2018 r. do 21 października 2019 r. był przedmiotem najmu jako lokal mieszkalny i przychody z tego tytułu zostały rozliczone w ramach prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej. Na dzień składanie wniosku lokal nie jest użytkowany w ramach działalności gospodarczej, a także nie jest przedmiotem najmu. Obecnie nosi się z zamiarem sprzedaży ww. lokalu.

Przenosząc powyższe przepisy prawa na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że przychód uzyskany ze sprzedaży lokalu mieszkalnego nie stanowi przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej. Skutki podatkowe tej sprzedaży należy ocenić w kontekście przesłanek z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, w przypadku sprzedaży nieruchomości o charakterze mieszkalnym przychód ze źródła wskazanego w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) powołanej ustawy powstaje wtedy, gdy ich odpłatne zbycie następuje przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym je nabyto lub wybudowano.

Przekształcenie lokalu użytkowego na lokal o charakterze mieszkalnym oznacza zmianę sposobu użytkowania, nie wiąże się jednak z jego nabyciem. W odniesieniu do lokalu mieszkalnego powstałego na skutek zmiany sposobu użytkowania lokalu użytkowego za datę nabycia należy przyjąć datę zakupu lokalu użytkowego, tj. 20 października 2003 r.

Zatem, w przedmiotowej sprawie, w związku z tym, że nieruchomość została nabyta w 2003 r., sprzedaż lokalu mieszkalnego - dokonana po upływie pięciu lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie - nie stanowi źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i tym samym nie będzie skutkowała obowiązkiem uiszczenia podatku dochodowego.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Przy czym wskazać należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.