2020.01.10 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-2.4012.594.2019.2.TK
z 10 stycznia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 października 2019 r. (data wpływu 29 października 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 30 grudnia 2019 r. (data wpływu 3 stycznia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania właściwej stawki podatku dla dostawy mebli przeznaczonych na statki, transportowanych do stoczni w Polsce, transportowanych do stoczni na terytorium Unii Europejskiej oraz transportowanych do stoczni w Norwegii – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 października 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania właściwej stawki podatku dla dostawy mebli przeznaczonych na statki, transportowanych do stoczni w Polsce, transportowanych do stoczni na terytorium Unii Europejskiej oraz transportowanych do stoczni w Norwegii. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 30 grudnia 2019 r. (data wpływu 3 stycznia 2020 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest podmiotem zajmującym się produkcją mebli. Wnioskodawca ma zawartą umowę współpracy na dostawę mebli i elementów meblowych z norweską firmą A specjalizującą się w wykończeniu wnętrz statku. A po podpisaniu kontraktu ze stocznią lub armatorem na wykończenie wnętrz statku, przesyła Wnioskodawcy zamówienie na wykonanie mebli i elementów meblowych, a wraz z nim przesyła wizualizację pomieszczeń do wyposażenia, rysunki mebli oraz wymagania co do rodzaju materiałów, które należy użyć do ich produkcji, oraz wskazuje jednostkę pływającą, w którą zostaną wbudowane wyprodukowane przez Wnioskodawcę meble.

Dostawa na rzecz A przebiega w jeden z następujących sposobów:

Transport wyprodukowanych przez Wnioskodawcę mebli odbywa się na zlecenie A, bezpośrednio z zakładu Wnioskodawcy do stoczni w Norwegii,
Transport wyprodukowanych przez Wnioskodawcę mebli odbywa się na zlecenie A, która organizuje transport we własnym zakresie, bezpośrednio z zakładu Wnioskodawcy do stoczni w innym kraju UE,
Transport wyprodukowanych przez Wnioskodawcę mebli odbywa się na zlecenie A, bezpośrednio z zakładu Wnioskodawcy do stoczni w Polsce.

Wnioskodawca przyjmuje również zamówienia od B zarejestrowanej jako czynny podatnik podatku od towarów i usług w Polsce. Spółka ta należy do grupy holdingowej (…). B dokonuje zamówienia mebli od Wnioskodawcy w związku z zawartą umową z A na wyposażenie statków. Dostawa przebiega w jeden z następujących sposobów:

Transport wyprodukowanych przez Wnioskodawcę mebli odbywa się na zlecenie B bezpośrednio z zakładu Wnioskodawcy do stoczni w innym kraju UE,
Transport wyprodukowanych przez Wnioskodawcę mebli odbywa się na zlecenie B bezpośrednio z zakładu Wnioskodawcy do stoczni w Polsce.

Każdorazowo do zamówienia złożonego przez A, jak i B, przedkładane jest Wnioskodawcy oświadczenie, zgodnie z którym zamawiający oświadcza o przeznaczeniu zamawianych mebli jako części (wyposażenia) statków określonego typu, mieszczących się w katalogu jednostek pływających w rozumieniu art. 83 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT. Każdy mebel wyprodukowany przez Wnioskodawcę na zamówienie ww. podmiotów przeznaczony jest na konkretną jednostkę pływającą.

W złożonym uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że:

Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.
Zakład Wnioskodawcy, z którego transportowane są wyprodukowane przez Wnioskodawcę meble znajduje się na terytorium Polski.
Dostawa mebli na rzecz A odbywa się na warunkach dostawy Incoterms EXW – z zakładu Wnioskodawcy:
1. Towary transportowane są z terytorium Polski na terytorium Norwegii na rzecz A (przez firmę transportową wynajętą przez A),
2. Wywóz towarów z terytorium Polski na terytorium Norwegii jest potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych. Dokumentem potwierdzającym ten wywóz jest elektroniczny komunikat IE-599 przesłany przez urząd celno-skarbowy właściwy dla wywozu,
3. Z ww. dokumentu wynika tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy przez Wnioskodawcę i jego wywozu. Towary te to: „Meble drewniane do wyposażenia wnętrza statku”.
Dostawa mebli na rzecz A odbywa się na warunkach dostawy Incoterms EXW – z zakładu Wnioskodawcy:
1. A nie jest podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju i nie posiada właściwego i ważnego numeru identyfikacji dla transakcji wewnątrzwspólnotowych,
2. Składając deklarację podatkową Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT UE. Wnioskodawca nie wykazuje tej dostawy jako dostawy wewnątrzwspólnotowej lecz traktuje ją jako dostawę krajową,
3. W związku z powyższym Wnioskodawca nie gromadzi dowodów, że towary zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone na terytorium innego kraju Unii Europejskiej, posiada jedynie kopię faktury, specyfikację poszczególnych sztuk ładunku i korespondencję handlową z nabywcą, w tym jego zamówienie, z której wynika, że towary zostały dostarczone do stoczni znajdującej się w innym kraju Unii Europejskiej.
Dostawa mebli na rzecz B odbywa się na warunkach dostawy Incoterms EXW – z zakładu Wnioskodawcy:
1. A nie jest podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju i nie posiada właściwego i ważnego numeru identyfikacji dla transakcji wewnątrzwspólnotowych,
2. Składając deklarację podatkową Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT UE. Wnioskodawca nie wykazuje tej dostawy jako dostawy wewnątrzwspólnotowej lecz traktuje ją jako dostawę krajową,
3. W związku z powyższym Wnioskodawca nie gromadzi dowodów, że towary zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone na terytorium innego kraju Unii Europejskiej, posiada jedynie kopię faktury, specyfikację poszczególnych sztuk ładunku i korespondencję handlową z nabywcą, w tym jego zamówienie, z której wynika, że towary zostały dostarczone do stoczni znajdującej się w innym kraju Unii Europejskiej.
Klasyfikacja statystyczna dla mebli będących przedmiotem sprzedaży przez Wnioskodawcę to: 31.09 Pozostałe meble, 31.09.1 Pozostałe meble, 31.09.13 Meble drewniane, gdzie indziej niesklasyfikowane.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Jaką stawkę podatku od towarów i usług należy zastosować w odniesieniu do dostaw mebli przeznaczonych na statki, transportowanych z zakładu Wnioskodawcy do stoczni w Polsce?
Jaką stawkę podatku od towarów i usług należy zastosować w odniesieniu do dostawy mebli przeznaczonych na statki, transportowanych z zakładu Wnioskodawcy do jednej ze stoczni na terenie Unii Europejskiej?
Jaka stawka podatku od towarów i usług znajdzie zastosowanie w przypadku dostawy mebli przeznaczonych na statki, transportowanych z zakładu Wnioskodawcy do stoczni w Norwegii?

Zdaniem Wnioskodawcy

Ad 1.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Towarami zaś, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stawka podatku – zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Stosownie do treści art. 146a pkt 1 w związku z art. 146aa ust. 1 ustawy stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. l i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Ustawodawca przewidział wyjątki od zastosowania podstawowej stawki VAT, a wśród nich stawkę 0%, której przypadki zastosowania ujęto w art. 83 powołanej ustawy. Przepis art. 83 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług stanowi, że stawkę podatku w wysokości 0% stosuje się do dostaw części do jednostek pływających, o których mowa w pkt 1 ust. 1 art. 83, i wyposażenia tych jednostek, jeżeli są w nie wbudowywane lub służą ich eksploatacji. Norma wywiedziona z powyższego przepisu wskazuje, iż stawka 0% VAT znajduje zastosowanie do dostaw części i wyposażenia przeznaczonych do jednostek pływających wymienionych w art. 83 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT (wbudowywanych w te jednostki lub służących ich eksploatacji). Zatem warunkiem zastosowania preferencyjnej stawki podatku VAT jest przedmiot dokonywanej dostawy i jego przeznaczenie (kryterium przedmiotowe).

Z powyższego przepisu nie sposób wywieść wymogu podmiotowego, sprowadzającego możliwość zastosowania ww. stawki wyłącznie do podmiotów nabywających części lub wyposażenie do bezpośredniego wykorzystania w jednostce pływającej. Mając na uwadze brzmienie przepisu niezbędne jest odwołanie się do reguły lege non distinquente nec nostrum est distinquere, a więc reguły zgodnie z którą „tam gdzie rozróżnień nie wprowadza sam prawodawca, tam nie wolno ich wprowadzać interpretatorowi”.

Skoro ustawodawca nie wprowadził rozróżnienia w zakresie nabywcy dostarczanych części lub wyposażenia przeznaczonego finalnie do jednostek pływających, to nie można wyinterpretować, by jego intencją było, zawężenie zastosowania stawki 0% VAT jedynie do dostaw dokonywanych bezpośrednio na rzecz armatorów. Wykładnia historyczna przepisu art. 83 ust. 1 ustawy o VAT, a w szczególności zmiana art. 83 ust. 1 pkt 1 wprowadzona ustawą z dnia 6 lipca 2016 r. o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1206) wskazuje na rozszerzenie zakresu zastosowania preferencyjnej stawki poza krąg armatorów. Istotna dla wykładni przepisu art. 83 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT jest intencja ustawodawcy, który w uzasadnienie do projektu ustawy zmieniającej wskazał: „Projektowana ustawa służyć ma aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych. Stanowi odpowiedź na konieczność zapewnienia ram prawnych, organizacyjnych i finansowych niezbędnych dla wykreowania w Polsce działalności przemysłowej, naukowej i finansowej, ukierunkowanej na rozwój istniejących i stworzenie nowych polskich podmiotów gospodarczych posiadających zdolność zawierania i realizowania kontraktów na budowę statków morskich i śródlądowych jako produktu finalnego powstałego na terytorium RP, jak również na rozwój i stworzenie podmiotów w ramach przemysłów komplementarnych”. Celem ustawodawcy było tym samym wprowadzenie znacznych ułatwień dla wszystkich przedsiębiorców funkcjonujących i pozostających w związku z przemysłem stoczniowym.

Dokonując wykładni powołanego przepisu należy uwzględnić brzmienie innego przepisu, w którym ustawodawca zdaje się wprost zawęził zakres podmiotowy, a mianowicie w art. 83 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, w którym przewidział możliwość zastosowania preferencyjnej stawki w przypadku dostawy towarów służących bezpośrednio zaopatrzeniu statków. Przyjmując racjonalność ustawodawcy należy stwierdzić, że gdyby jego intencją było ograniczenie zastosowania stawki 0% dla dostawy części i wyposażenia przeznaczonego do jednostek pływających do dostawy na rzecz armatorów, to w brzmieniu przepisu art. 83 ust. 1 pkt 3 powołanej ustawy ustawodawca użyłby sformułowania „dostawa na rzecz armatorów” lub „bezpośrednio”.

Zdaniem Wnioskodawcy, potwierdzenia prawidłowości dokonanej przez niego wykładni powyższego przepisu należy upatrywać m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 11 maja 2017 r., znak: 0114-KDIP1-2.4012.4.2017.1.KT, który uznał że „przepis art. 83 ust. 1 pkt 3 ustawy nie uzależnia zastosowania 0% stawki podatku od podmiotu, na rzecz którego dokonywana jest sprzedaż. Decydujące znaczenie ma rodzaj jednostki pływającej, dla której następuje dostawa oraz przedmiot dostawy. Natomiast bez znaczenia pozostaje to, na rzecz jakiego nabywcy (armatora morskiego czy innego podmiotu) jest dokonywana dostawa”. Stanowisko takie wyraził również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku z dnia 17 października 2017 r., sygn. akt I SA/Gd 1221/17.

Przepisy ustawy o VAT nie obejmują legalnej definicji części i wyposażenia, o których mowa w powołanym przepisie, dlatego zasadne jest sięgnięcie do językowego znaczenia tych pojęć. Według definicji sjp.pwn.pl przez część należy rozumieć 1) jeden z elementów, na które dzieli się jakaś całość, pewna ilość z całości; 2) przedmiot stanowiący jakiś dający się samodzielnie wyodrębnić element większej całości. Wyposażenie natomiast to urządzenia potrzebne do prawidłowego funkcjonowania czegoś. Bezspornie produkowane przez Wnioskodawcę meble na zamówienie A czy B stanowią wyposażenie jednostki pływającej, wbudowane w nią lub służące jej eksploatacji, a co za tym idzie ich dostawa w okolicznościach przedstawionego stanu faktycznego spełnia warunek uprawniający do zastosowania stawki 0% podatku od towarów i usług. Wnioskodawca dokonując dostawy mebli na rzecz A oraz B, które transportowane są na zlecenie nabywcy do stoczni w Polsce, jest uprawniony do zastosowania stawki 0% VAT na podstawie art. 83 ust. 1 pkt 3 powołanej ustawy.

Ad 2.

Zgodnie z art. 13 ust. 8 ustawy o podatku od towarów i usług za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów nie uznaje się dostawy towarów, o których mowa w art. 83 ust. 1 pkt 1, 3, 6, 10 i 18, oraz towarów opodatkowanych według zasad określonych w art. 120 ust. 4 i 5. Mając na uwadze brzmienie powyższego przepisu, a także stanowisko Wnioskodawcy wyrażone w ad 1 należy stwierdzić, że dostawa mebli na statki, transportowanych do stoczni w innym kraju Unii Europejskiej w okolicznościach przedstawionego stanu faktycznego będzie opodatkowana na zasadach właściwych dla dostawy krajowej według stawki 0%.

Ad 3.

W myśl art. 2 pkt 8 ustawy o podatku od towarów i usług przez eksport towarów rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez:

dostawcę lub na jego rzecz, lub
nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych

– jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych.

Stosownie do treści art. 41 ust. 4 powołanej ustawy w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. a, stawka podatku wynosi 0%.

W okolicznościach przedstawionego stanu faktycznego w przypadku posiadania przez Wnioskodawcę potwierdzenia wywozu mebli do stoczni w Norwegii dostawa będzie traktowana jako eksport towarów opodatkowany według stawki 0%. W przypadku braku potwierdzenia, o którym mowa powyżej Wnioskodawca będzie zobowiązany do wykazania sprzedaży jako krajową ze stawką właściwą dla przedmiotu sprzedaży. Konkludując, Wnioskodawca na wypadek braku dokumentów potwierdzających wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej (w okolicznościach stanu faktycznego do stoczni w Norwegii) będzie uprawniony do zastosowania stawki 0% podatku VAT na podstawie art. 83 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług. Aktualne pozostaje stanowisko Wnioskodawcy wyrażone w ad 1, w zakresie zakresu zastosowania przepisu art. 83 ust. 1 pkt 3 powołanej ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju.

Przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a (art. 2 pkt 1 ustawy). Przez terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej (…) (art. 2 pkt 3 ustawy). Natomiast przez terytorium państwa trzeciego rozumie się terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3 (art. 2 pkt 5 ustawy).

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – w świetle art. 7 ust. 1 ustawy – rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na podstawie art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stawka podatku – stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W świetle art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Podkreślić należy, że zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi.

Wszelkie preferencje dotyczące wysokości opodatkowania stanowią wyjątek od ogólnej zasady i dlatego zastosowanie niższej niż podstawowa stawka podatku może być zrealizowane wyłącznie w granicach określonych przepisami ustawy o podatku od towarów i usług i wydanych na podstawie delegacji ustawowej aktów wykonawczych do tej ustawy.

I tak, w myśl art. 83 ust. 1 pkt 3 ustawy, stawkę podatku w wysokości 0% stosuje się do dostaw części do jednostek pływających, o których mowa w pkt 1, i wyposażenia tych jednostek, jeżeli są w nie wbudowywane lub służą ich eksploatacji.

Zgodnie z art. 83 ust. 1 pkt 1 ustawy, stawkę podatku w wysokości 0% stosuje się do dostaw:

jednostek pływających używanych do żeglugi na pełnym morzu i przewożących odpłatnie pasażerów lub używanych do celów handlowych, przemysłowych lub do połowów, w tym w szczególności:
- pełnomorskich liniowców pasażerskich, pełnomorskich statków wycieczkowych i tym podobnych jednostek pływających do przewozu osób; pełnomorskich promów wszelkiego typu (PKWiU ex 30.11.21.0),
- pełnomorskich tankowców do przewozu ropy naftowej, produktów przerobu ropy naftowej, chemikaliów oraz gazów skroplonych (PKWiU ex 30.11.22.0),
- pełnomorskich chłodniowców, z wyłączeniem tankowców (PKWiU ex 30.11.23.0),
- pozostałych statków pełnomorskich do przewozu ładunków suchych (stałych), z wyłączeniem barek morskich bez napędu (PKWiU ex 30.11.24.0),
- pełnomorskich statków rybackich, pełnomorskich statków przetwórni oraz pełnomorskich pozostałych jednostek pływających do przetwarzania lub konserwowania produktów rybołówstwa (PKWiU ex 30.11.31.0),
- pchaczy pełnomorskich i holowników pełnomorskich (PKWiU ex 30.11.32.0),
- pełnomorskich lodołamaczy (PKWiU ex 30.11.33.0),
używanych na morzu statków ratowniczych morskich i łodzi ratunkowych (PKWiU ex 30.11.33.0),
jednostek pływających używanych do rybołówstwa przybrzeżnego (PKWiU ex 30.11.31.0).

Jak stanowi art. 148 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje:

dostawy towarów w celu zaopatrzenia w paliwo i zaopatrzenia ogólnego jednostek pływających przeznaczonych do żeglugi na pełnym morzu i przewożących odpłatnie pasażerów lub używanych do celów handlowych, przemysłowych lub do połowów, jak również statków ratowniczych i udzielających pomocy na morzu oraz jednostek pływających przeznaczonych do rybołówstwa przybrzeżnego, z wyłączeniem, w przypadku tych ostatnich, dostaw prowiantu na pokład;
dostawy towarów w celu zaopatrzenia w paliwo i zaopatrzenia ogólnego okrętów wojennych objętych kodem 8906 10 00 nomenklatury scalonej (NS), opuszczających ich własne terytorium i kierujących się do portu lub kotwicowiska znajdującego się poza terytorium danego państwa członkowskiego;
dostawę, przebudowę, naprawę, konserwację, czarterowanie oraz wynajem jednostek pływających, o których mowa w lit. a) oraz dostawę, wynajem, naprawę i konserwację sprzętu, łącznie ze sprzętem rybackim, będącego częścią tych jednostek lub służącego ich eksploatacji
świadczenie usług innych niż usługi, o których mowa w lit. c), na bezpośrednie potrzeby jednostek pływających, o których mowa w lit. a), oraz ich ładunków; (…).

W kontekście powyższego przepisu należy przywołać orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 3 września 2015 r., o sygn. C-526/13, w którym Trybunał uznał, że „Artykuł 148 lit. a) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że zwolnienie przewidziane w tym przepisie co do zasady nie ma zastosowania do dostaw towarów w celu zaopatrzenia w paliwo i zaopatrzenia ogólnego dokonanych na rzecz pośredników działających we własnym imieniu, nawet jeśli w chwili dostawy ostateczne przeznaczenie towarów jest znane i zostało wykazane w należyty sposób, a potwierdzające to dowody zostają przedłożone organom podatkowym zgodnie z przepisami krajowymi”.

Z powyższego wyroku wynika, że nawet w przypadku, gdy dostawca dokonujący dostaw towarów na rzecz pośrednika posiada dowody potwierdzające ostateczne przeznaczenie tych towarów na potrzeby danej jednostki pływającej nie może skorzystać ze zwolnienia z art. 148 lit. a) ww. dyrektywy.

Z interpretacji art. 83 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług w kontekście przytoczonego orzeczenia TSUE wynika, że preferencyjna stawka podatku 0% w odniesieniu do dostaw towarów, w tym przypadku części, do jednostek pływających używanych do żeglugi na pełnym morzu i przewożących odpłatnie pasażerów lub używanych do celów handlowych, przemysłowych lub do połowów, nie ma zastosowania w sytuacji, gdy dostawa dokonywana jest na rzecz podmiotów będących pośrednikami, nawet jeśli w chwili dostawy ostateczne przeznaczenie towarów jest znane. W celu skorzystania z ww. stawki istotne jest, aby transakcja odbywała się na rzecz podmiotu, który bezpośrednio wykorzystuje daną część, a więc podmiotu budującego statek, eksploatującego go lub zajmującego się remontem, przebudową lub konserwacją statku lub jego części składowych.

Zatem stawka podatku 0% nie ma zastosowania w całym łańcuchu produkcji statku. Należy zauważyć, że zwłaszcza przy dużej liczbie podwykonawców istnieje ryzyko, że dostarczane materiały, półprodukty czy elementy mogą nie zostać wykorzystane zgodnie z przeznaczeniem, o którym mowa w ww. przepisie.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca, będący zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, jest podmiotem zajmującym się produkcją mebli. Wnioskodawca ma zawartą umowę współpracy na dostawę mebli i elementów meblowych z norweską firmą A, specjalizującą się w wykończeniu wnętrz statku. A po podpisaniu kontraktu ze stocznią lub armatorem na wykończenie wnętrz statku, przesyła Wnioskodawcy zamówienie na wykonanie mebli i elementów meblowych, a wraz z nim przesyła wizualizację pomieszczeń do wyposażenia, rysunki mebli oraz wymagania co do rodzaju materiałów, które należy użyć do ich produkcji, oraz wskazuje jednostkę pływającą, w którą zostaną wbudowane wyprodukowane przez Wnioskodawcę meble. Dostawa na rzecz A przebiega w jeden z następujących sposobów:

Transport wyprodukowanych przez Wnioskodawcę mebli odbywa się na zlecenie A, bezpośrednio z zakładu Wnioskodawcy do stoczni w Norwegii,
Transport wyprodukowanych przez Wnioskodawcę mebli odbywa się na zlecenie A, która organizuje transport we własnym zakresie, bezpośrednio z zakładu Wnioskodawcy do stoczni w innym kraju UE,
Transport wyprodukowanych przez Wnioskodawcę mebli odbywa się na zlecenie A, bezpośrednio z zakładu Wnioskodawcy do stoczni w Polsce.

Transport wyprodukowanych przez Wnioskodawcę mebli odbywa się na zlecenie B bezpośrednio z zakładu Wnioskodawcy do stoczni w innym kraju UE,
Transport wyprodukowanych przez Wnioskodawcę mebli odbywa się na zlecenie B bezpośrednio z zakładu Wnioskodawcy do stoczni w Polsce.

Każdorazowo do zamówienia złożonego przez A, jak i B, przedkładane jest Wnioskodawcy oświadczenie, zgodnie z którym zamawiający oświadcza o przeznaczeniu zamawianych mebli jako części (wyposażenia) statków określonego typu, mieszczących się w katalogu jednostek pływających w rozumieniu art. 83 ust. 1 pkt 1 ustawy. Każdy mebel wyprodukowany przez Wnioskodawcę na zamówienie ww. podmiotów przeznaczony jest na konkretną jednostkę pływającą.

Wątpliwości Wnioskodawcy w pierwszej kolejności dotyczą określenia stawki podatku od towarów i usług jaką należy zastosować w odniesieniu do dostaw mebli przeznaczonych na statki, transportowanych z zakładu Wnioskodawcy do stoczni w Polsce.

Jak wynika z opisu sprawy, Wnioskodawca dokonuje dostawy mebli przeznaczonych na statki na rzecz A oraz B – podmioty te zajmują się wykańczaniem wnętrz statków oraz wyposażeniem statków. Biorąc pod uwagę powyższe, w kontekście powołanego wyroku TSUE C-526/13, należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie dla dostaw przez Wnioskodawcę mebli przeznaczonych na statki stawka podatku w wysokości 0%, o której mowa w art. 83 ust. 1 pkt 3 ustawy, nie ma zastosowania, ponieważ dostawy te nie są dokonywane na rzecz podmiotów bezpośrednio wykorzystujących te towary – podmioty te nie są podmiotami budującymi statek, eksploatującymi go lub zajmującymi się remontem, przebudową lub konserwacją statku lub jego części składowych.

Należy przy tym podkreślić, że o braku możliwości zastosowania stawki 0% dla sprzedawanych mebli na podstawie art. 83 ust. 1 pkt 3 ustawy decydujące znaczenie ma – wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy – że nabywcą tych towarów jest podmiot, który bezpośrednio nie wykorzystuje zakupionych towarów. W związku z tym, bez znaczenia w tym przypadku pozostaje to, na jaki statek przeznaczone są sprzedawane przez Wnioskodawcę towary.

W konsekwencji należy stwierdzić, że w przypadku mebli przeznaczonych na statki sprzedawanych na rzecz A oraz B, które transportowane są bezpośrednio z zakładu Wnioskodawcy do stoczni w Polsce, ich dostawa nie jest objęta obniżonymi stawkami podatku na podstawie innych przepisów ustawy i rozporządzeń wykonawczych wydanych na jej podstawie, zatem podlega – zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy – opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 23%.

Podsumowując, w odniesieniu do dostaw mebli przeznaczonych na statki, transportowanych z zakładu Wnioskodawcy do stoczni w Polsce należy zastosować stawkę podatku w wysokości 23%, na podstawie art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zastosowania właściwej stawki podatku dla dostawy mebli przeznaczonych na statki, transportowanych do stoczni w Polsce jest nieprawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy w dalszej kolejności dotyczą określenia stawki podatku od towarów i usług jaką należy zastosować w odniesieniu do dostaw mebli przeznaczonych na statki, transportowanych z zakładu Wnioskodawcy do jednej ze stoczni na terytorium Unii Europejskiej.

Według art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.

Na podstawie art. 13 ust. 6 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Dla uznania danej czynności za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów musi zaistnieć wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego, w wyniku dokonania dostawy tych towarów (przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel).

Dodatkowo, przepisy art. 13 ust. 2 pkt 1 i ust. 6 ustawy wymagają dla uznania danej transakcji za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, aby dostawca towaru był podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ustawy, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9 ustawy, zaś nabywcą towaru winien być podatnik podatku od wartości dodanej zidentyfikowany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż Polska. Jest to związane z faktem, że dana dostawa tylko wówczas może być uznana za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów – czego praktycznym wyrazem jest stawka 0% (z prawem do odliczenia) – jeśli zapewnione jest, że dostawa ta będzie opodatkowana w państwie nabywcy towaru, co zagwarantowane będzie wówczas, jeśli zostanie ona opodatkowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie.

Jednocześnie wskazać należy, że w myśl art. 13 ust. 8 ustawy, za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów nie uznaje się dostawy towarów, o których mowa w art. 83 ust. 1 pkt 1, 3, 6, 10 i 18, oraz towarów opodatkowanych według zasad określonych w art. 120 ust. 4 i 5.

W wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42 (art. 41 ust. 3 ustawy).

Należy zaznaczyć, że stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

Warunki te muszą być spełnione łącznie. Spełnienie pierwszego z nich ma zagwarantować, że czynność zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w kraju odbiorcy i zostanie tam faktycznie opodatkowana, a drugi wskazuje, że istotnie nastąpił wywóz towarów z jednego państwa członkowskiego (z kraju) i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego. Istotą transakcji wewnątrzwspólnotowych jest faktyczne opodatkowanie dostawy towaru w państwie przeznaczenia (do którego towar jest docelowo przemieszczany). Dostawa, która następuje na terytorium państwa dostawcy towarów, jest opodatkowana stawką 0%, a w państwie nabywcy następuje opodatkowanie tej dostawy według stawki podatku tam właściwej. Transakcja opodatkowana w ten sposób ma na celu uniknięcie zakłócania konkurencji, powodowanego podwójnym opodatkowaniem lub brakiem opodatkowania. Jednak zastosowanie stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów uzależnione jest także od zarejestrowania podatnika jako podatnika VAT UE, najpóźniej w momencie składania deklaracji uwzględniającej daną dostawę.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania wyłączenie określone w art. 13 ust. 8 ustawy, ponieważ jak wskazano w niniejszej interpretacji dla dostaw przez Wnioskodawcę mebli przeznaczonych na statki nie ma zastosowania stawka podatku w wysokości 0% na podstawie art. 83 ust. 1 pkt 3 ustawy, w związku z tym, że dostawy te nie są dokonywane na rzecz podmiotów bezpośrednio wykorzystujących te towary – podmioty te nie są podmiotami budującymi statek, eksploatującymi go lub zajmującymi się remontem, przebudową lub konserwacją statku lub jego części składowych. W konsekwencji, w celu określenia właściwej stawki podatku dla sprzedaży mebli, które transportowane są z zakładu Wnioskodawcy znajdującego się na terytorium Polski do stoczni znajdującej się na terytorium innego kraju Unii Europejskiej należy dokonać analizy możliwości zastosowania stawki podatku w wysokości 0% na podstawie art. 42 ustawy.

Jak wynika z opisu sprawy, A nie jest podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju i nie posiada właściwego i ważnego numeru identyfikacji dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, natomiast B jest zarejestrowana jako czynny podatnik podatku od towarów i usług w Polsce. Jednocześnie Wnioskodawca zarówno dostaw na rzecz A, jak i na rzecz B nie wykazuje jako dostaw wewnątrzwspólnotowych, lecz traktuje je jako dostawy krajowe i nie gromadzi dowodów, że towary zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone na terytorium innego kraju Unii Europejskiej.

W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że w odniesieniu do dostaw mebli przeznaczonych na statki sprzedawanych na rzecz A oraz B, które transportowane są bezpośrednio z zakładu Wnioskodawcy do stoczni na terytorium Unii Europejskiej nie ma zastosowania stawka podatku w wysokości 0% na podstawie art. 83 ust. 1 pkt 3 ustawy. Dostawy te nie stanowią także wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów opodatkowanych stawką podatku w wysokości 0% na podstawie art. 41 ust. 3 ustawy, ponieważ w stosunku do tych dostaw nie są spełnione warunki, o których mowa w art. 13 i art. 42 ustawy. Dostawa ta podlega zatem – zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy – opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 23%.

Podsumowując, w odniesieniu do dostaw mebli przeznaczonych na statki, transportowanych z zakładu Wnioskodawcy do jednej ze stoczni na terytorium Unii Europejskiej należy zastosować stawkę podatku w wysokości 23%, na podstawie art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zastosowania właściwej stawki podatku dla dostawy mebli przeznaczonych na statki, transportowanych do stoczni na terytorium Unii Europejskiej jest nieprawidłowe.

Pytanie Wnioskodawcy dotyczy także określenia stawki podatku od towarów i usług jaka znajdzie zastosowanie w przypadku dostawy mebli przeznaczonych na statki, transportowanych z zakładu Wnioskodawcy do stoczni w Norwegii.

Stosownie do art. 2 pkt 8 ustawy, przez eksport towarów rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez:

dostawcę lub na jego rzecz, lub
nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych

‒ jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych.

Ustawodawca definiując pojęcie eksportu towarów, dokonał rozróżnienia sytuacji, gdy będący przedmiotem wywozu towar jest wywożony przez dostawcę lub na jego rzecz, oraz, gdy jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz. Sytuacja kiedy eksporter lub podmiot przez niego upoważniony sam dokonuje wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej – stanowi tzw. eksport bezpośredni. Eksport pośredni natomiast ma miejsce wówczas, gdy wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej, w wykonaniu dostawy towarów, jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium Polski lub na jego rzecz.

Zatem aby uznać daną czynność za eksport towarów muszą wystąpić łącznie następujące
przesłanki:

ma miejsce dostawa towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez dostawcę lub na jego rzecz (eksport bezpośredni) lub przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju, lub na jego rzecz (eksport pośredni),
wywóz towarów musi być potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych.

Niespełnienie jakiegokolwiek z wymienionych wyżej przesłanek powoduje, że nie dochodzi do eksportu towarów w rozumieniu przepisów ustawy.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie odnoszą się do pojęcia eksportera i jego rozumienia, czy definicji w prawie celnym. Istotnym z punktu widzenia przepisów art. 2 pkt 8 ustawy aspektem podmiotowym jest jedynie to, kto dokonuje wywozu towaru – dostawca (lub podmiot działający na jego rzecz), czy też nabywca mający siedzibę poza terytorium kraju (lub podmiot działający na jego rzecz).

W myśl przepisu art. 41 ust. 4 ustawy, w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. a, stawka podatku wynosi 0%.

Jednakże zgodnie z art. 41 ust. 6 ustawy, stawkę podatku 0% stosuje się w eksporcie towarów, o którym mowa w ust. 4 i 5, pod warunkiem że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej.

Na podstawie art. 41 ust. 6a ustawy, dokumentem, o którym mowa w ust. 6, jest w szczególności:

dokument w formie elektronicznej otrzymany z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych albo potwierdzony przez właściwy organ celny wydruk tego dokumentu;
dokument w formie elektronicznej pochodzący z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych, otrzymany poza tym systemem, jeżeli zapewniona jest jego autentyczność;
zgłoszenie wywozowe w formie papierowej złożone poza systemem teleinformatycznym służącym do obsługi zgłoszeń wywozowych albo jego kopia potwierdzona przez właściwy organ celny.

Art. 41 ust. 11 ustawy stwierdza natomiast, że przepisy ust. 4 i 5 stosuje się odpowiednio w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b, jeżeli podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym dokonał dostawy towarów, otrzymał dokument, o którym mowa w ust. 6, z którego wynika tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu. Przepisy ust. 7 i 9 stosuje się odpowiednio.

Jak wskazuje art. 41 ust. 6 ustawy, aby podatnik miał prawo zastosować stawkę podatku w wysokości 0% do eksportu towarów, przed terminem do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, musi posiadać dokument potwierdzający wywóz tych towarów poza terytorium Unii Europejskiej.

Natomiast katalog dokumentów wskazany w art. 41 ust. 6a ustawy jest otwarty, co oznacza, że podatnik dla wykazania eksportu może posłużyć się każdym dokumentem, który jednoznacznie i w sposób niebudzący wątpliwości potwierdza wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej.

W przypadku eksportu pośredniego – zgodnie z art. 41 ust. 11 ustawy – zastosowanie ma stawka podatku w wysokości 0%, jeżeli spełnione zostaną warunki zawarte w tym przepisie. Dokument, jakim podatnik powinien się posłużyć dla wykazania eksportu pośredniego winien tę okoliczność jednoznacznie i w sposób niebudzący wątpliwości potwierdzać. Podatnik powinien zatem posiadać w swojej dokumentacji dowód wiarygodny i potwierdzający faktyczne dokonanie wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej, z którego musi wynikać tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu.

Należy wskazać, że od dnia 31 sierpnia 2007 r. w Polsce zaczęła w pełni funkcjonować I faza Systemu Kontroli Eksportu (ang. Export Control System, ECS). Od tego momentu zmianie uległy zasady dokonywania zgłoszeń celnych do procedury wywozu, procedury uszlachetnienia biernego i powrotnego wywozu. System ECS pozwala na dokonywanie i obsługę zgłoszenia w formie elektronicznej, zarówno w urzędzie wywozu, jak i wyprowadzenia. System ten opiera się na obiegu dokumentów pomiędzy urzędami a podmiotami dokonującymi zgłoszeń. W ramach tego systemu dokumentem potwierdzającym wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest komunikat IE-599 podpisany przez system ECS przy użyciu klucza do bezpiecznej transmisji danych. Komunikat ten zawiera dane zgłoszenia z momentu zwolnienia zgłoszenia do procedury wywozu oraz informacje o potwierdzeniu wywozu lub zatrzymaniu towaru na granicy. Komunikat IE-599 jest wysyłany do zgłaszającego przez urząd celny wywozu.

Zatem, warunkiem zastosowania stawki podatku w wysokości 0% jest posiadanie stosownych dokumentów, spełniających warunki określone w przepisach celnych, które jednoznacznie potwierdzają wywóz towarów poza granicę Unii Europejskiej. Dla prawidłowego udokumentowania eksportu, podatnik powinien przed terminem do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy posiadać dokument, w którym właściwy organ celny określony w przepisach celnych potwierdził wywóz tych towarów poza terytorium Unii Europejskiej.

Z opisu sprawy wynika, że towary transportowane są z terytorium Polski na terytorium Norwegii na rzecz A (przez firmę transportową wynajętą przez A). Wywóz towarów z terytorium Polski na terytorium Norwegii jest potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych. Dokumentem potwierdzającym ten wywóz jest elektroniczny komunikat IE-599 przesłany przez urząd celno-skarbowy właściwy dla wywozu. Z ww. dokumentu wynika tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy przez Wnioskodawcę i jego wywozu. Towary te to: „Meble drewniane do wyposażenia wnętrza statku”.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca sprzedając meble przeznaczone na statki, transportowane z zakładu Wnioskodawcy do stoczni w Norwegii na rzecz A dokonuje eksportu towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b ustawy, dla którego przysługuje mu prawo do stosowania stawki podatku w wysokości 0%, na podstawie art. 41 ust. 11 ustawy.

Przy czym wskazać należy, że Wnioskodawca ma prawo do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla dostaw mebli przeznaczonych na statki, transportowanych z zakładu Wnioskodawcy do stoczni w Norwegii, dokonywanych na rzecz A, wyłącznie w przypadku posiadania dokumentów potwierdzających wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej, zgodnie z art. 41 ust. 11 ustawy – co wynika z przedstawionego opisu sprawy. W przypadku braku tych dokumentów – wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy – nie ma zastosowania stawka podatku w wysokości 0% na podstawie art. 83 ust. 1 pkt 3 ustawy, ponieważ dostawy mebli nie są dokonywane na rzecz podmiotu bezpośrednio wykorzystującego te towary – podmiot ten nie jest podmiotem budującym statek, eksploatującym go lub zajmującym się remontem, przebudową lub konserwacją statku lub jego części składowych.

Podsumowując, w przypadku dostawy mebli przeznaczonych na statki, transportowanych z zakładu Wnioskodawcy do stoczni w Norwegii (których wywóz z terytorium Polski na terytorium Norwegii jest potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych dokumentem elektronicznym IE-599) zastosowanie ma stawka podatku w wysokości 0% na podstawie art. 41 ust. 11 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie jest nieprawidłowe w związku z twierdzeniem Wnioskodawcy, że „na wypadek braku dokumentów potwierdzających wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej (w okolicznościach stanu faktycznego do stoczni w Norwegii) będzie uprawniony do zastosowania stawki 0% podatku VAT na podstawie art. 83 ust. 1 pkt 3 ustawy”.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej tutejszy organ informuje, że została ona wydana w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Należy również wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenie sądu administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, że jest ono rozstrzygnięciem wydanym w konkretnej sprawie, osadzonym w określonym stanie faktycznym i tylko do niego się odnoszącym, w związku z tym nie ma waloru wykładni powszechnie obowiązującej. Podkreślić przy tym należy, że powołany przez Wnioskodawcę w stanowisku wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 17 października 2017 r., sygn. akt I SA/Gd 1221/17 jest nieprawomocny.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin