Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.510.2019.1.BKD
z 10 stycznia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 12 listopada 2019 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy e-puap 12 listopada 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy przychody ze sprzedaży praw i obowiązków wspólnika SPV (spółek komandytowych) będą podlegały opodatkowaniu w Polsce – jest prawidłowe,

UZASADNIENIE

W dniu 12 listopada 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy przychody ze sprzedaży praw i obowiązków wspólnika SPV (spółek komandytowych) będą podlegały opodatkowaniu w Polsce.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest duńską spółką kapitałową, utworzoną zgodnie z prawem Królestwa Danii oraz posiadającą siedzibę w Danii. Wnioskodawca jest komandytariuszem w polskich spółkach komandytowych (dalej: „Spółki Celowe” lub „SPV”). W związku z faktem bycia komandytariuszem w SPV, Wnioskodawca posiada w Polsce zakład i zobowiązany jest składać deklaracje CIT-8 do polskiego urzędu skarbowego. Spółki Celowe zostały utworzone w celu realizacji inwestycji w postaci zespołu elektrowni wiatrowych (tzw. farm wiatrowych). Obecnie inwestycje są w trakcie realizacji lub ich realizacja dopiero się rozpocznie. Każda inwestycja jest lub zostanie zrealizowana na gruntach nienależących do SPV, tj. Spółki Celowe realizują lub realizować będą inwestycję na gruntach, do których prawo uzyskają na podstawie umowy dzierżawy, najmu lub podobnej umowy (umowy te są lub będą zawarte). Po zakończeniu każdej inwestycji, w skład majątku Spółek Celowych będą wchodzić budowle, urządzenia/maszyny oraz budynki składające się na elementy farmy wiatrowej, do których można zaliczyć w szczególności:

• zespoły elektryczno-wiatrowe (turbiny wiatrowe), składające się z min. łopat z układem sterowania, przekładni, generatora prądu zmiennego z układem sterowania, układu obrotu gondoli, transformatora mocy, rozdzielni prądu zmiennego, układów i systemów wspomagających,
• szafy sterowniczo-kontrolne z oprzyrządowaniem,
• instalacje energetyczne i oświetleniowe,
• gondolę stanowiącą obudowę wspólną dla wszystkich zespołów zamontowanych wewnątrz,
• wieże,
• fundamenty wież,
• linie średniego napięcia,
• stację transformatorową składającą się m.in. z budynku z wyposażeniem (np. szafy rozdzielcze, urządzenia pomiarowe, automatyka), transformatora, konwerterów, fundamentów, kabli kanałów kablowych,
• drogi i platformy.
  
  

Pojedyncze elektrownie wiatrowe (tzw. wiatraki) są skonstruowane w ten sposób, iż wieża jest w sposób trwały przymocowana do fundamentu, który jest trwale związany z gruntem. Wieża jest stalowa, w kształcie rury i na niej umiejscowione jest urządzenie przekształcające energię wiatru w energię elektryczną tj. turbina wiatrowa. Głównym elementem turbiny wiatrowej jest wirnik, dzięki któremu jest dokonywana konwersja energii wiatru na energię mechaniczną, która następnie jest przekształcana za pomocą generatora w energię elektryczną. Powyższe wyliczenie elementów inwestycji należy traktować jako przykładowe, a nie wyczerpujące wyliczenie wszystkich elementów. Zasadniczo jednak elementy inwestycji można podzielić na budowle, urządzenia/maszyny i budynki, które nie powinny ulegać istotnym zmianom w stosunku do opisanych powyżej. Podkreślenia wymaga, iż, pomimo że poszczególne elementy farmy wiatrowej są posadowione na gruncie i mogą być z nim trwale związane, w szczególności poprzez fundamenty, to grunty, na których jest realizowana inwestycja nie są własnością Spółki (tj. są lub będą przedmiotem umowy najmu, dzierżawy lub innej podobnej umowy). Obecnie rozważane jest przekształcenie SPV w spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. W następstwie przekształcenia SPV w spółki z o.o. Wnioskodawca stanie się udziałowcem w Spółkach Celowych. Udziały w SPV po przekształceniu mogą zostać sprzedane przez Wnioskodawcę. Jest to jeden z rozważanych scenariuszy. Możliwe jest bowiem, że SPV nie zostaną przekształcone, a Wnioskodawca dokona sprzedaży praw i obowiązków wspólnika w SPV (np. z uwagi na długi czas potrzebny na przekształcenie lub jego koszt Wnioskodawca odstąpi od przekształcenia w spółkę z o.o.). W ramach niniejszego wniosku Wnioskodawca wnosi o udzielenie odpowiedzi na pytania dotyczące zasad opodatkowania sprzedaży praw i obowiązków wspólnika spółki komandytowej SPV. Natomiast alternatywne rozwiązanie dotyczące sprzedaży udziałów spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, tj. udziałów w SPV przekształconych w spółki z ograniczoną odpowiedzialnością jest przedmiotem odrębnego wniosku.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytania:

1. Czy jeżeli wartość księgowa (ustalona zgodnie z obowiązującymi przepisami ustawy o rachunkowości; dalej: „UoR”) elementów farmy wiatrowej trwale związanych z gruntem (budynków, budowli) nie przekroczy 50% wartości księgowej netto wszystkich aktywów SPV (ustalonej zgodnie z obowiązującymi przepisami UoR), to czy w takim wypadku, zgodnie z Konwencją między Rzecząpospolitą Polska a Królestwem Danii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (dalej jako: „Konwencja”), sprzedaż praw i obowiązków wspólnika SPV będzie podlegała opodatkowaniu w Polsce?
   (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)
   
2. Czy jeżeli wartość księgowa (ustalona zgodnie z obowiązującymi przepisami UoR) elementów farmy wiatrowej trwale związanych z gruntem (budynków, budowli) przekroczy 50% wartości księgowej netto wszystkich aktywów SPV (ustalonej zgodnie z obowiązującymi przepisami UoR), to czy w takim wypadku, zgodnie z Konwencją, sprzedaż praw i obowiązków wspólnika SPV będzie podlegała opodatkowaniu w Polsce?
   (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)
   
   
   
   

Ad. 1

W ocenie Wnioskodawcy, jeżeli wartość księgowa (ustalona zgodnie z obowiązującymi przepisami UoR) elementów farmy wiatrowej trwale związanych z gruntem (budynków, budowli) nie przekroczy 50% wartości księgowej netto wszystkich aktywów SPV (ustalonej zgodnie z obowiązującymi przepisami UoR), to w takim wypadku, zgodnie z Konwencją, sprzedaż praw i obowiązków wspólnika SPV nie będzie podlegała opodatkowaniu w Polsce.

Ad. 2

W ocenie Wnioskodawcy, jeżeli wartość księgowa (ustalona zgodnie z obowiązującymi przepisami UoR) elementów farmy wiatrowej trwale związanych z gruntem (budynków, budowli) przekroczy 50% wartości księgowej netto wszystkich aktywów SPV (ustalonej zgodnie z obowiązującymi przepisami UoR), to w takim wypadku, zgodnie z Konwencją, sprzedaż praw i obowiązków SPV nie będzie podlegała opodatkowaniu w Polsce.

W ocenie Wnioskodawcy, zarówno w przypadku, gdy: wartość księgowa (ustalona zgodnie z obowiązującymi przepisami UoR) elementów farmy wiatrowej trwale związanych z gruntem (budynków, budowli) nie przekroczy 50% wartości księgowej netto wszystkich aktywów SPV (ustalonej zgodnie z obowiązującymi przepisami UoR) oraz gdy, wartość księgowa (ustalona zgodnie z obowiązującymi przepisami UoR) elementów farmy wiatrowej trwale związanych z gruntem (budynków, budowli) przekroczy 50% wartości księgowej netto wszystkich aktywów SPV (ustalonej zgodnie z obowiązującymi przepisami UoR), sprzedaż praw i obowiązków SPV nie będzie podlegała opodatkowaniu w Polsce. Zasady opodatkowania zysków ze sprzedaży praw i obowiązków w polskiej spółce komandytowej, dokonywanej przez spółkę z siedzibą w Dani zostały bowiem uregulowane w art. 13 ust. 5 i ust. 6 Konwencji między Rzecząpospolitą Polska a Królestwem Danii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku sporządzoną w Warszawie dnia 6 grudnia 2001 r. (Dz.U. z 12 marca 2003 r. dalej jako: „Konwencja”). Zgodnie z art. 13 ust. 5 Konwencji, zyski osiągane z przeniesienia własności akcji, udziałów lub praw w spółce, w jakiejkolwiek innej osobie prawnej lub w spółce osobowej, której majątek składa się głównie z majątku nieruchomego położonego w Umawiającym się Państwie lub z praw wchodzących w skład tego majątku nieruchomego, lub z akcji spółki, której majątek składa się głównie z takiego majątku nieruchomego lub praw wchodzących w skład takiego majątku nieruchomego położonego w Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w Państwie, w którym majątek nieruchomy jest położony, zgodnie z prawem tego Państwa. Takie zyski podlegają takim samym zasadom opodatkowania jak zyski z przeniesienia własności majątku nieruchomego. Zatem z literalnego brzmienia ww. przepisu wynika, że sprzedaż praw i obowiązków wspólnika w spółce komandytowej (spółce osobowej), jeżeli są spełnione warunki do uznania, że majątek tej spółki składa się głównie z majątku nieruchomego, może być opodatkowany w Państwie, w którym majątek nieruchomy jest położony. Zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji OECD, użyte w art. 13 ust. 5 Konwencji określenie „głównie z majątku nieruchomego” powinno być rozstrzygane poprzez ustalenie czy wartość majątku nieruchomego położonego w danym państwie stanowi ponad 50% księgowej wartości netto całego majątku spółki (a zatem z wyłączeniem zobowiązań), której udziały są zbywane (pkt 28.4 Komentarza). Z powyższym koresponduje treść art. 3 ust. 3 pkt 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r., o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865 ze zm. dalej jako: „ustawa o CIT”), zgodnie z którym za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej lub z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków lub tytułów uczestnictwa - jeżeli co najmniej 50% wartości aktywów takiej spółki, spółki niebędącej osobą prawną, funduszu inwestycyjnego, instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości. Jednocześnie zgodnie art. 3 ust. 4 ustawy o CIT wartość aktywów, o której mowa w ust. 3 pkt 4, ustala się na ostatni dzień miesiąca poprzedzającego miesiąc uzyskania przychodu, o którym mowa w tym przepisie. W przypadku spółek będących emitentami papierów wartościowych dopuszczonych do obrotu na rynku regulowanym wartość aktywów może być ustalana na podstawie aktywów bilansowych ujętych w raportach okresowych publikowanych na koniec ostatniego kwartału poprzedzającego kwartał roku kalendarzowego, w którym doszło do uzyskania przychodu. Zatem również z literalnego brzmienia ustawy o CIT wynika, że w przypadku sprzedaży ogółu praw i obowiązków w spółce komandytowej (spółce niebędącej osobą prawną), jeżeli co najmniej 50% wartości aktywów stanowią nieruchomości położone na terytorium Polski lub prawa do takich nieruchomości, to sprzedaż ogółu praw i obowiązków podlegać będzie opodatkowaniu w Polsce. Analizując powyższe regulacje oraz przedmiotowy stan faktyczny należy w szczególności zwrócić uwagę, że inwestycja realizowana jest na gruntach nienależących do Wnioskodawcy. Jak zostało wskazane we wcześniejszej części uzasadnienia art. 13 ust. 5 Konwencji, wskazuje, że zyski osiągane z przeniesienia własności m.in. akcji, udziałów lub praw w spółce, w jakiejkolwiek innej osobie prawnej lub w spółce osobowej, której majątek składa się głównie z majątku nieruchomego położonego w Umawiającym się Państwie lub z praw wchodzących w skład tego majątku nieruchomego, lub z akcji spółki, której majątek składa się głównie z takiego majątku nieruchomego lub praw wchodzących w skład takiego majątku nieruchomego położonego w Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w Państwie, w którym majątek nieruchomy jest położony, zgodnie z prawem tego Państwa. Takie zyski podlegają takim samym zasadom opodatkowania jak zyski z przeniesienia własności majątku nieruchomego. Zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji OECD, użyte w art. 13 ust. 5 Konwencji określenie „głównie z majątku nieruchomego” powinno być rozstrzygane poprzez ustalenie czy wartość majątku nieruchomego położonego w danym państwie stanowi ponad 50% księgowej wartości netto całego majątku spółki (a zatem z wyłączeniem zobowiązań), której udziały są zbywane (pkt 28.4 Komentarza). Natomiast zgodnie z art. 13 ust. 6 Konwencji, zyski z przeniesienia własności jakiegokolwiek majątku niewymienionego w ustępach 1, 2, 3, 4 i 5 podlegają opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym przenoszący własność ma miejsce zamieszkania lub siedzibę. W opinii Wnioskodawcy, w przypadku zbycia przez nią praw i obowiązków wspólnika w polskich Spółkach Zależnych zastosowanie znajdzie art. 13 ust. 6 Konwencji. W konsekwencji, czynność przeniesienia przez Wnioskodawcę własności praw i obowiązków wspólnika w Spółkach Celowych będzie podlegać opodatkowaniu tylko w państwie, w którym zbywca ma siedzibę (tj. w Danii). Dla tej konkluzji kluczowe znaczenie ma fakt, że zgodnie z art. 6 ust. 2 Konwencji, określenie „majątek nieruchomy” ma takie znaczenie, jakie nadaje mu prawo tego Umawiającego się Państwa, na terytorium którego dany majątek jest położony. Mając na uwadze powyższe, definiując majątek nieruchomy, konieczne jest odwołanie się do przepisów krajowych w celu ustalenia kwalifikacji majątku posiadanego przez Spółki Celowe. Konieczność odwołania się w ww. przypadku do zapisów prawa polskiego potwierdza orzecznictwo polskich sądów. Przykładowo, w wyroku z dnia 8 kwietnia 2013 r. sygn. akt III SA/Wa 3010/12, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził: Określenie „majątek nieruchomy” ma takie znaczenie, jakie nadaje mu prawo tego Umawiającego się Państwa, na którego dany majątek jest położony. Polskie prawodawstwo nie definiuje „majątku nieruchomego”. W tym zakresie pojęcie „nieruchomości” zdefiniowane zostało w art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1145 ze zm. dalej jako: „KC”), zgodnie z którym, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności. Zatem zasadniczy podział rzeczy to podział na rzeczy ruchome i nieruchomości. W związku z tym, że KC zawiera jedynie definicję nieruchomości, stąd też, wnioskując z przeciwieństwa wszystko to, co nie jest nieruchomością, zaliczane jest do ruchomości. Z kolei stosownie do art. 48 KC, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania. Jednocześnie, zgodnie z paremią superficies solo cedit własność nieruchomości rozciąga się na rzecz ruchomą, która została połączona z nieruchomością w taki sposób, że stała się jej częścią składową (art. 191 KC). Mając na uwadze powyższe przepisy KC, poszczególne elementy farmy wiatrowej budowanej na cudzym gruncie mogą stanowić alternatywnie część nieruchomości gruntowej stanowiącej własność osoby trzeciej (dzierżawcy lub wynajmującego) lub też mogą stanowić ruchomości. W konsekwencji, w żadnym razie natomiast nie mogą one być uznane za odrębny majątek nieruchomy należący do SPV. Potwierdzenie powyższego można znaleźć w komentarzu do art. 191 KC red. Osajda 2019, wyd. 21/P. Księżak, zgodnie z którym Część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych (art. 47 § 1 KC). Dlatego zgodnie z zasadą superficies solo cedit własność przyłączonej rzeczy ruchomej nabywa ex lege właściciel nieruchomości prawem przyrostu. Jest to pierwotny sposób nabycia własności. Nie ma znaczenia, która z rzeczy była cenniejsza, zawsze własność nieruchomości pochłania własność ruchomości. (...) Przepis art. 191 KC ma charakter bezwzględnie obowiązujący i strony nie mogą w umowie postanowić inaczej (por. wyr. SA w Katowicach z 24.4.2003 r. I ACa 1170/02, OSA/Kat. 2004, Nr2, poz.14). (...) Skutek z art. 191 KC jest nieodwracalny. Prawa do rzeczy ruchomej wygasają i ewentualne oddzielenie tej części składowej od nieruchomości nie powoduje, że odżywają. Ponadto w komentarzu red. Załucki 2019, wyd. 1 Wrzecionek znajdziemy potwierdzenie, że: Wszystko, co zostaje z nieruchomością w sposób trwały połączone, w tym wzniesione, zasadzone, zasiane itp., staje się częścią składową gruntu i jednocześnie własnością właściciela tego gruntu (nieruchomości). Ustawodawca w komentowanym przepisie nawiązał do pojęcia części składowej, o którym mowa w art. 47

§ 2-3 KC oraz art. 48-49 KC Zatem częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego (...). Tymczasem, jak wskazuje art. 13 ust. 5 Konwencji oraz pkt 28.4 Komentarza do Modelowej Konwencji OECD, przy ocenie, czy udziały (akcje) spółki oraz prawa i obowiązki wspólnika spółki osobowej osiągają więcej niż 50% ich wartości z nieruchomości położonych w danym państwie, należy porównać wartość tych nieruchomości z wartością całokształtu mienia należącego do spółki. Analogiczne rozwiązanie przewiduje art. 3 ust. 3 pkt 4 ustawy o CIT. Jak podkreśla K. Bany, Spółki Mienia Nieruchomego w rozumieniu art. 13 ust. 4 Modelowej Konwencji, Monitor Podatkowy z 2007 r. Nr 4, Punkt 28.4 Komentarza do art. 13 mówi o „mieniu należącym do spółki”. Określenie „mienie” (property) lub w tekście francuskim „biens” jest użyte we wszystkich ustępach art. 13 oraz w kilku innych artykułach Modelowej Konwencji OECD, lecz nie jest ono zdefiniowane. Ma więc zastosowanie art. 3 ust. 2 Modelowej Konwencji, zgodnie z którym określenie ma takie znaczenie, jakie ma ono na podstawie prawa państwa stosującego Konwencję, jeżeli kontekst nie wymaga inaczej. Zwykłe znaczenie określenia „mienie” i sposób jego użycia w całym tekście Modelowej Konwencji wskazuje jednoznacznie, że ma zwyczajne znaczenie, które obejmuje każdy rodzaj prawa własnościowego dóbr materialnych i niematerialnych. Ustalając zakres pojęciowy „mienia należącego do spółki” w świetle polskiego prawa cywilnego należy wskazać, że w polskim systemie prawnym kwestie związane z własnością rzeczy i praw majątkowych zostały uregulowane w Części ogólnej KC oraz w Księdze drugiej KC - Własność i inne prawa rzeczowe. Artykuł 44 KC stanowi, że mieniem jest własność i inne prawa majątkowe. Z kolei, treść prawa własności została unormowana w art. 140 KC, zgodnie z którym, w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. Ponadto, jak stanowi przepis, właściciel w tych samych granicach może rozporządzać rzeczą. Wskazana regulacja określa treść prawa własności przez przyznanie właścicielowi podstawowych uprawnień do rzeczy, czyli uprawnienia do korzystania z rzeczy oraz uprawnienia do rozporządzania rzeczą. Na korzystanie z rzeczy składa się uprawnienie do posiadania rzeczy, a także do używania rzeczy, do pobierania pożytków i innych przychodów z rzeczy oraz do dyspozycji faktycznych rzeczą. Natomiast do prawa rozporządzania rzeczą zalicza się uprawnienie do wyzbycia się własności rzeczy oraz uprawnienie do jej obciążania. W konsekwencji, prawo własności stanowi najszerszą formę korzystania z rzeczy, która może być ograniczona jedynie poprzez przepisy ustawy, zasady współżycia społecznego oraz społeczno-gospodarcze przeznaczenie prawa własności. Tym samym, od prawa własności należy odróżnić użytkowanie rzeczy na podstawie umowy dzierżawy lub najmu. Zgodnie z art. 693 § 1 KC, przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Dzierżawca ma wyłącznie prawo do korzystania z rzeczy, nie ma natomiast prawa rozporządzania rzeczą i nie ma prawa posiadania samoistnego rzeczy. Analogicznie, zgodnie z art. 659 § 1 KC, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. W konsekwencji, nie ulega wątpliwości, że korzystanie z rzeczy na podstawie wskazanego stosunku zobowiązaniowego nie pozwala na uznanie, iż rzecz dzierżawiona lub wynajmowana staje się mieniem należącym do dzierżawcy lub najemcy. Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że „mieniem należących do spółki” SPV z pewnością nie są nieruchomości gruntowe użytkowane przez tę spółkę na podstawie umowy dzierżawy oraz innych umów o czasowe użytkowanie gruntu - spółka SPV nie dysponuje w stosunku do tych nieruchomości prawem własności wymaganym dla uznania go za „mienie należące” do tej spółki w rozumieniu Konwencji. Z tej perspektywy Kodeksu Cywilnego dla celów kwalifikacji jako majątku nieruchomego „mieniem należących do spółki” SPV nie są także elementy farmy wiatrowej posadowione na takich nieruchomościach. Podsumowując powyższe, z punktu widzenia prawa cywilnego nie można stwierdzić, że nieruchomości gruntowe użytkowane przez spółkę na podstawie umowy dzierżawy lub najmu stanowią majątek SPV, który składa się głównie z majątku nieruchomego tj. „mienie należące do spółki”, gdyż spółka SPV nie posiada w stosunku do tych nieruchomości prawa własności. Jednocześnie, w świetle przepisów polskiego KC, do mienia nieruchomego należącego do SPV nie zaliczają się również elementy farmy wiatrowej zbudowanej na gruncie, które stanowią części składowe nieruchomości, a zatem z tej perspektywy są mieniem należącym do właściciela gruntu, a z perspektywy SPV są ruchomościami. Natomiast jak zostało wskazane we wcześniejszej części wniosku, na podstawie art. 13 ust. 5 Konwencji, zyski osiągane przez Wnioskodawcę z siedzibą w Danii z tytułu przeniesienia własności praw i obowiązków wspólnika spółki osobowej mogą być opodatkowane w Polsce tylko wówczas, gdy wartość tych praw i obowiązków w więcej niż 50 procentach pochodzi bezpośrednio lub pośrednio z majątku nieruchomego położonego w Polsce. Jak zostało przedstawione w uzasadnieniu Wnioskodawcy, warunek ten nie zostanie spełniony. Zatem, zgodnie z art. 13 ust. 6 Konwencji, zyski z tytułu przeniesienia własności praw i obowiązków wspólnika w polskiej SPV podlegać będą opodatkowaniu wyłącznie w Danii. Stanowisko Wnioskodawcy znajduje uzasadnienie w dotychczasowym stanowisku prezentowanym w następujących interpretacjach indywidualnych, które, pomimo że zostały wydane w odniesieniu do udziałów spółek kapitałowych, konkluzje w nich przedstawione znajdują zastosowanie również do praw i obowiązków wspólnika spółki osobowej, w tym m.in.:

• Interpretacji indywidualnej z dnia 18 września 2009 r., Znak: IPPB5/423-397/09-2/PS, w której za prawidłowe uznano następujące stanowisko: Reasumując, biorąc pod uwagę przytoczone powyżej argumenty, zdaniem Spółki sprzedaż przez podmiot z siedzibą w Danii udziałów w poszczególnych Spółkach Zależnych nie będzie podlegała opodatkowaniu w Polsce, ponieważ elektrownia wiatrowa nie stanowi „majątku nieruchomego” w rozumieniu przepisów polskiego prawa,
• Interpretacji indywidualnej z dnia 23 lipca 2014 r., Znak: IPPB5/423-477/14-3/PS w której za prawidłowe uznano następujące stanowisko: Uwzględniając powyższe, Spółka stoi na stanowisku, że w przypadku zbycia przez nią udziałów posiadanych w spółce G R, zastosowanie znajdzie art. 13 ust. 5 Konwencji. W konsekwencji, zyski z przeniesienia przez Spółkę własności udziałów w GR będzie podlegać opodatkowaniu tylko w państwie, w którym Spółka jako zbywca ma siedzibę, tj. w Luksemburgu.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych. Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.