Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.584.2019.2.BO
z 13 stycznia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 10 października 2019 r. (data wpływu 16 października 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 16 grudnia 2019 r. (data wpływu 19 grudnia 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości złożenia korekty zeznań podatkowych w związku z odliczeniami od dochodu wydatków w ramach ulgi rehabilitacyjnej, których poniesienie potwierdza dokument:

• wystawiony na rzecz Wnioskodawczyni – jest prawidłowe,

• wystawiony na rzecz męża Wnioskodawczyni – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 16 października 2019 r. wpłynął do Organu podatkowego ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej.

Wniosek ten nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 3 grudnia 2019 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.584.2019.1.BO, wezwano Wnioskodawczynię na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 4 grudnia 2019 r. (skutecznie doręczone w dniu 10 grudnia 2019 r.). W dniu 19 grudnia 2019 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku z dnia 10 października 2019 r. (data nadania 17 grudnia 2019 r.).

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni wskazała, że ze względu na schorzenie - stwardnienie rozsiane ograniczające możliwości ruchowe - konieczne było dostosowanie kuchni, łazienki i przedpokoju do Jej potrzeb. Zakres prac obejmował m.in. poszerzenie otworów drzwiowych wraz z wymianą stolarki drzwiowej, likwidację progów, przebudowę przedpokoju, łazienki i kuchni oraz wymianę lub przebudowę instalacji. Z wymianą drzwi wiązało się poszerzenie futryn oraz położenie nowych płytek podłogowych w łazience, kuchni i przedpokoju oraz płytek ściennych w kuchni i łazience. Przebudowa przedpokoju polegała na montażu płyt gipsowo-kartonowych, montażu uchwytów, malowaniu ścian i sufitu oraz wymianie płytek podłogowych. Przebudowa łazienki obejmowała zabudowę kabiny prysznicowej - w miejsce wanny - wraz z uchwytami, wymianę i przesunięcie armatury sanitarnej, umywalki wraz z wymianą instalacji, wymianę płytek podłogowych i ściennych oraz malowanie ścian i sufitu. Przebudowa kuchni obejmowała poszerzenie drzwi i montaż uchwytów oraz związaną z tym wymianę płytek ściennych i podłogowych oraz malowanie ścian. Prowadzone prace wykonywane były stopniowo w ciągu kilku ostatnich lat ze względu na ograniczone środki finansowe. Wnioskodawczyni nie posiada wszystkich faktur z prowadzonych prac, gdyż nie była świadoma możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej. Wnioskodawczyni chciałaby skorzystać z możliwości dokonania korekt do zeznań podatkowych z kilku ostatnich lat. W załączeniu Wnioskodawczyni przesłała kserokopie posiadanych faktur dokumentujące część poniesionych wydatków na materiały oraz usługi remontowe prosząc o udzielenie odpowiedzi na pytanie, które z wymienionych na fakturach pozycji są możliwe do odliczenia.

W piśmie z dnia 16 grudnia 2019 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawczyni wskazała, że zamierza odliczyć zakupione materiały wynikające z załączonych faktur za lata 2015, 2016 i 2017, zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - jako wydatki poniesione na cele rehabilitacyjne. Wnioskodawczyni dodała, że chce dokonać korekt za lata 2015, 2016 i 2017.

Ponadto Wnioskodawczyni wskazała, że ustalony stopień niepełnosprawności według orzeczeń datuje się od 19 lipca 2013 r.:

• orzeczenie o stopniu niepełnosprawności z dnia 5 września 2016 r. wydane do dnia 30 września 2019 r. - … przez …, stopień niepełnosprawności - umiarkowany,
  

• orzeczenie o stopniu niepełnosprawności z dnia 14 października 2019 r. wydane do dnia 31 października 2024 r. - … przez …, stopień niepełnosprawności - umiarkowany.
  
  

Renta jest przyznana przez ZUS na czas określony. Wnioskodawczyni wskazała, że jest współwłaścicielem nieruchomości wraz z mężem … na podstawie aktu notarialnego - Repertorium …. Wydatki zostały poniesione w latach 2015, 2016 i 2017; daty nabycia usług i towarów:

• 14 września 2015 - FV …;
  

• 14 września 2015 - …;
  

• 25 września 2015 - FV …;
  

• 14 grudnia 2016 - FV …;
  

• 21 listopada 2017 - FV ….
  
  

Roboty remontowe wykonywane były w terminie około 2 tygodni od daty nabycia towarów. Faktury były wystawione na Wnioskodawczynię - oprócz faktury nr … - wystawionej na męża Wnioskodawczyni, będącego współwłaścicielem nieruchomości, z którym Wnioskodawczyni wspólnie dokonuje rozliczenia rocznego PIT. W ramach ulgi rehabilitacyjnej Wnioskodawczyni chce odliczyć wszystkie wydatki na materiały i usługi wynikające z poniesionych wydatków według ww. faktur.

Poniesione wydatki na remont stanowią wydatki na przystosowanie budynku mieszkalnego i jego wyposażenie do indywidualnych potrzeb związanych z niepełnosprawnością Wnioskodawczyni. Poniesione wydatki nie były w żaden sposób sfinansowane, nie były nigdzie zaliczone, odliczone ani zwrócone w jakiejkolwiek innej formie. W latach podatkowych, za które Wnioskodawczyni chce skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej, uzyskała dochody pozwalające na skorzystanie z przedmiotowej ulgi rehabilitacyjnej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy Wnioskodawczyni może odliczyć w korektach zeznań podatku za lata 2015, 2016 i 2017 wydatki poniesione na adaptację i wyposażenia budynku mieszkalnego stosownie do potrzeby wynikającej z niepełnosprawności, zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, doprecyzowanym w uzupełnieniu wniosku, przeprowadzone prace miały związek z dostosowaniem budynku mieszkalnego do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, przy czym niemożliwe było wykonanie jednych prac bez podjęcia kolejnych. Wymiana futryn i drzwi spowodowała konieczność wymiany płytek ściennych i podłogowych, gdyż nie było możliwości dokupienia takich samych jak były zamontowane. Podobnie było z przebudową i dostosowaniem łazienki. Odnowienia w związku z przebudową bądź montażem płyt wymagały ściany. W czasie prac zaszła konieczność przebudowy bądź położenia nowych instalacji: elektrycznej i sanitarnej. W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawczyni, poniesione wydatki powinny być w całości uwzględnione jako możliwe do odliczenia z wyjątkiem pozycji 10 i 11 z faktury nr ….

W ocenie Wnioskodawczyni poniesione wydatki na adaptację i wyposażenie budynku, mające na celu dostosowanie budynku do Jej indywidualnych potrzeb, jako osoby niepełnosprawnej, spełniają przesłanki wynikające z art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, umożliwiając skorzystanie z odliczenia poprzez korektę zeznań podatkowych za lata 2015, 2016 i 2017.

Zdaniem Wnioskodawczyni, przeprowadzony remont, dzięki zakupionym materiałom i usługom, eliminuje występujące wcześniej bariery i wypełnia warunek adaptacji i wyposażenia budynku mieszkalnego, stosownie do potrzeby wynikającej z niepełnosprawności, w związku z czym ma Ona prawo do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie możliwości złożenia korekty zeznań podatkowych w związku z odliczeniami od dochodu wydatków w ramach ulgi rehabilitacyjnej, których poniesienie potwierdza dokument:

• wystawiony na rzecz Wnioskodawczyni – jest prawidłowe,

• wystawiony na rzecz męża Wnioskodawczyni – jest nieprawidłowe.
  
  

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012, poz. 361, z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2015 r. do dnia 31 grudnia 2017 r., podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty - w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b - 7g tego artykułu.

Przepis art. 26 ust. 7a pkt 1 ww. ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, czyli wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych uważa się wydatki poniesione na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Zgodnie z językowym znaczeniem terminu „adaptacja” to „przystosowanie do innego użytku, przerobienie dla nadania innego charakteru, np. w budownictwie przeróbka budynku” (Mały słownik języka polskiego, Warszawa 1994). Natomiast „wyposażenie” to urządzenia potrzebne do prawidłowego funkcjonowania czegoś”.

Adaptacją mieszkania jest zatem przeróbka, mająca mu nadać inny charakter, przystosować do innego użytku, natomiast wyposażenie mieszkania (domu) - to przydanie mu rzeczowych elementów zwiększających jego walory użytkowe. Zatem adaptacja i wyposażenie lokalu (budynku) mieszkalnego musi ułatwiać osobie niepełnosprawnej egzystowanie w tym lokalu (budynku), biorąc pod uwagę rodzaj niepełnosprawności. Stąd też w przypadku każdego niepełnosprawnego, wydatki na adaptację i wyposażenie lokalu (budynku) mieszkalnego mogą być inne, gdyż powinny odzwierciedlać potrzeby wynikające z niepełnosprawności.

Kwestie te były przedmiotem rozstrzygnięć przed sądami administracyjnymi. Przykładowo, w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 29 czerwca 2011 r., sygn. akt I SA/Wr 667/11, Sąd uznał, że: „Dokonując wykładni zawartego w art. 26 ust. 7a pkt 1 updof pojęcia adaptacji i wyposażenia mieszkań oraz budynków mieszkalnych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności wskazać należy, iż w doktrynie zwraca się uwagę, że przez adaptację i wyposażenie, o których mowa w powyższym przepisie, należy rozumieć takie przystosowanie mieszkania (budynku), które umożliwia lub ułatwia życie w nim osobie niepełnosprawnej (por. A. Bartosiewicz, R. Kubacki, PIT. Komentarz, Lex, 2010, wyd. II). Należy zwrócić uwagę, że pojęcie „adaptacja” rozumieć należy jako „przystosowanie”, które jednak niekoniecznie oznaczać musi „ulepszenie”, czy „przekształcenie” zaistniałego stanu rzeczy - w tym przypadku warunków mieszkaniowych dla potrzeb osoby niepełnosprawnej”. Z kolei, w wyroku WSA w Łodzi z dnia 6 września 2011 r., sygn. akt I SA/Łd 547/11, Sąd stwierdził, że: „Ocena, czy dany wydatek [mieszkaniowy] jest podyktowany jedynie potrzebami wynikającymi z niepełnosprawności podatnika lub osoby pozostającej na jego utrzymaniu i zmierza do zaspokojenia tych potrzeb, powinna się dokonać nie tylko przez ocenę charakteru zmian w szeroko rozumianej substancji mieszkaniowej, ale przede wszystkim przez pryzmat potrzeb, którymi zmiany te zostały podyktowane (tak w wyroku NSA z dnia 10 kwietnia 1997 r., sygn. akt SA/Sz 696/96, ONSA 1997, nr 4, poz. 193, a także w wyroku NSA z dnia 20 czerwca 2000 r., sygn. akt I SA/Łd 465/98 i z dnia 28 stycznia 2003 r., sygn. akt I SA/Łd 661/01).”

Wydatki na adaptację i wyposażenie mieszkań (budynków mieszkalnych), w przeciwieństwie do wydatków z tytułu zakupu sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych nie muszą mieć indywidualnego charakteru. Istotne jest jedynie, czy wydatki te są podyktowane potrzebami osoby niepełnosprawnej związanymi z tą niepełnosprawnością.

Pogląd ten potwierdził m.in. WSA w Łodzi w wyroku z dnia 17 lutego 2012 r., sygn. akt I SA/Łd 1541/11, stwierdzając, że: „nie można zgodzić się z tą częścią dokonanej przez organ wykładni art. 26 ust. 7a pkt 1 i 3 pdf, wedle której wydatki na adaptację i wyposażenie mieszkań muszą mieć, tak samo jak sprzęt rehabilitacyjny, indywidualny charakter. Z gramatycznego brzmienia pierwszego unormowania wynika bowiem, że wymóg „indywidualnego przeznaczenia” w ogóle nie dotyczy wydatków na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych. Jedynym warunkiem zastosowania tego odliczenia, stosownie do treści art. 26 ust. 7a pkt 1 pdf, jest to by adaptacja (wyposażenie) mieszkania (budynku) odpowiadała potrzebom wynikającym z niepełnosprawności. Uwzględniając regulację zawartą w art. 26 ust. 1 pkt 6 pdf należy tego rodzaju wydatkom stawiać nadto warunek by służyły rehabilitacji osoby niepełnosprawnej lub ułatwiały jej wykonywanie czynności życiowych. Są to jedyne ustawowe wymogi stawiane wspomnianym wydatkom.”.

Na podstawie art. 26 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl art. 26 ust. 7d cytowanej ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   2. znaczny stopień niepełnosprawności;

2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   
   

Należy również podkreślić, że zgodnie z powołanymi powyżej przepisami wydatki w ramach ulgi rehabilitacyjnej mogą podlegać odliczeniu od dochodu jedynie w roku podatkowym w którym zostały poniesione.

Zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 1aa, 7 i 8.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni posiada od dnia 19 lipca 2013 r. ustalony stopień niepełnosprawności oraz rentę przyznaną przez ZUS na czas określony. W związku z niepełnosprawnością, spowodowaną stwardnieniem rozsianym ograniczającym możliwości ruchowe, Wnioskodawczyni dokonała koniecznego remontu nieruchomości, której jest współwłaścicielem, polegającego na dostosowaniu kuchni, łazienki i przedpokoju do Jej potrzeb. Zakres prac obejmował m.in. poszerzenie otworów drzwiowych wraz z wymianą stolarki drzwiowej, likwidację progów, przebudowę przedpokoju, łazienki i kuchni oraz wymianę lub przebudowę instalacji. Z wymianą drzwi wiązało się poszerzenie futryn oraz położenie nowych płytek podłogowych w łazience, kuchni i przedpokoju oraz płytek ściennych w kuchni i łazience. Przebudowa przedpokoju polegała na montażu płyt gipsowo-kartonowych, montażu uchwytów, malowaniu ścian i sufitu oraz wymianie płytek podłogowych. Przebudowa łazienki obejmowała zabudowę kabiny prysznicowej - w miejsce wanny - wraz z uchwytami, wymianę i przesunięcie armatury sanitarnej, umywalki wraz z wymianą instalacji, wymianę płytek podłogowych i ściennych oraz malowanie ścian i sufitu. Przebudowa kuchni obejmowała poszerzenie drzwi i montaż uchwytów oraz związaną z tym wymianę płytek ściennych i podłogowych oraz malowanie ścian. Prowadzone prace wykonywane były stopniowo w ciągu kilku ostatnich lat ze względu na ograniczone środki finansowe. Roboty remontowe wykonywane były w terminie około 2 tygodni od daty nabycia towarów. Faktury były wystawione na Wnioskodawczynię - oprócz faktury nr - wystawionej na męża Wnioskodawczyni, będącego współwłaścicielem nieruchomości, z którym Wnioskodawczyni wspólnie dokonuje rozliczenia rocznego PIT. W ramach ulgi rehabilitacyjnej Wnioskodawczyni chce odliczyć wszystkie wydatki na materiały i usługi wynikające z poniesionych wydatków według ww. faktur. Poniesione wydatki na remont stanowią wydatki na przystosowanie budynku mieszkalnego i jego wyposażenie do indywidualnych potrzeb związanych z niepełnosprawnością Wnioskodawczyni. Poniesione wydatki nie były w żaden sposób sfinansowane, nie były nigdzie zaliczone, odliczone ani zwrócone w jakiejkolwiek innej formie. W latach podatkowych, za które Wnioskodawczyni chce skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej, uzyskała dochody pozwalające na skorzystanie z przedmiotowej ulgi rehabilitacyjnej. Wnioskodawczyni zamierza odliczyć zakupione materiały za lata 2015, 2016 i 2017, jako wydatki poniesione na cele rehabilitacyjne, dokonując korekt za lata 2015, 2016 i 2017.

Kwestię złożenia korekty zeznania rocznego reguluje ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.).

W myśl art. 81 § 1 Ordynacji podatkowej, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji (art. 81 § 2 ww. ustawy).

Z kolei zgodnie z art. 3 pkt 5 Ordynacji podatkowej, ilekroć w ustawie jest mowa o deklaracjach - rozumie się przez to również zeznania, wykazy, zestawienia oraz informacje, do których składania obowiązani są, na podstawie przepisów prawa podatkowego, podatnicy, płatnicy i inkasenci.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego należy stwierdzić, że poniesione przez Wnioskodawczynię wydatki, związane z dostosowaniem kuchni, łazienki i przedpokoju do potrzeb wynikających z Jej niepełnosprawności, stanowią wydatki na adaptację i wyposażenie budynku mieszkalnego, przyczyniają się bowiem do ułatwienia wykonywania codziennych czynności życiowych przez Wnioskodawczynię. W konsekwencji powyższego, wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię na ww. remont, będą mogły zostać zaliczone do wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, na podstawie dokumentów stwierdzającego ich poniesienie przez Wnioskodawczynię. Tym samym Wnioskodawczyni będzie mogła odliczyć przedmiotowe wydatki od dochodu w zeznaniu rocznym za 2015 r., 2016 r. i 2017 r. poprzez złożenie korekty zeznań podatkowych za ww. lata.

Należy dodać, że Wnioskodawczyni będzie mogła odliczyć we wskazany powyżej sposób jedynie te wydatki, na które posiada dokument (fakturę) stwierdzający ich poniesienie, jako spełnienie jednego z koniecznych warunków - posiadanie dokumentu stwierdzającego poniesienie wydatku. Wnioskodawczyni nie będzie mogła zatem skorzystać z odliczenia z tytułu tych wydatków, na poniesienie których dokument (fakturę) posiada mąż Wnioskodawczyni.

Dodatkowo, tutejszy Organ wskazuje, że Wnioskodawczyni w opisie stanu faktycznego, postawionym pytaniu oraz własnym stanowisku wskazała art. 26 ust. 1 pkt 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Mając na uwadze merytoryczną treść przedmiotowego wniosku, tutejszy Organ przyjął, że Wnioskodawczyni miała na uwadze treść art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż ustawa ta nie zawiera podanej przez Nią jednostki redakcyjnej.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tutejszy Organ podkreśla, że jednym z celów interpretacji indywidualnych jest zinterpretowanie przepisów budzących wątpliwość wśród podatników, w określonych stanach faktycznych czy zdarzeniach przyszłych. Przepis art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) nakłada na Organ podatkowy obowiązek udzielania interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego. Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego, w tym nie analizuje dokumentów załączonych do wniosku lub jego uzupełnienia. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ww. ustawy jest sam przepis prawa. Wnioskodawczyni ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.