Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.521.2019.1.MK
z 14 stycznia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 12 listopada 2019 r. (data wpływu 15 listopada 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. na Wnioskodawcy ciąży obowiązek opłacania podatku dochodowego, o którym mowa w art. 24b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, od przychodów z elewatorów oraz budynków – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 listopada 2019 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. na Wnioskodawcy ciąży obowiązek opłacania podatku dochodowego, o którym mowa w art. 24b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, od przychodów z elewatorów oraz budynków.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

1. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Spółka) jest podmiotem prowadzącym działalność w zakresie zarządzania nieruchomościami (za pośrednictwem których świadczy usługi przechowywania). Spółka posiada siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (jest polskim rezydentem) i podlega obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania (tzw. nieograniczony obowiązek podatkowy).
   
2. Do końca sierpnia 2012 roku podstawowym przedmiotem działalności Spółki (działającej wówczas jako A Sp. z o.o.) był skup (na podstawie zawieranych z producentami rolnymi umów kontraktacji) oraz odprzedaż zbóż, a także usługowa produkcja materiału siewnego.
   Spółka w ramach wspomnianej powyżej działalności sprzedawała materiał siewny wybranym producentom rolnym, u których następował jego wysiew w celu uzyskania odpowiednio większej ilości materiału siewnego. Pozyskany w ten sposób materiał siewny - skupowany przez Spółkę - następnie sprzedawany był producentom rolnym, którzy hodowali zboża dla Spółki w ramach umów kontraktacji.
   W wyniku działań restukturyzacyjnych Spółka zaprzestała prowadzenia działalności w zakresie obrotu zbożami. Działalność w tym zakresie została przejęta przez nowoutworzony podmiot - B Sp. z o.o. (dalej: B), a działalność Spółki skupiła się na zarządzaniu nieruchomościami - służącymi zasadniczo do świadczenia usług przechowywania zbóż, materiałów siewnych.
   
3. B nie posiada własnych nieruchomości, w związku z czym nabywa od Spółki usługi składowania jęczmienia browarnego, zbóż i rzepaku (dalej: Usługi składowania). Podstawą formalno-prawną Usług składowania są umowy o świadczenie usług zawarte w dniu 1 lipca 2013 r. (dalej: Umowy).
   
   Spółka świadczy Usługi składowania w elewatorach zlokalizowanych w (…), (…) oraz (…).
   Na podstawie Umów, w ramach świadczenia Usług składowania, Spółka jest zobowiązana do dokonywania następujących działań:
   
   • przyjmowania w imieniu B dostaw jęczmienia browarnego, zbóż i rzepaku oraz dokonywania analizy laboratoryjnej ich paramentów jakościowych;
   • przechowywania przyjętego jęczmienia browarnego, zbóż i rzepaku;
   • wydawania jęczmienia browarnego, zbóż i rzepaku na środki transportu B;
   • dokonywania suszenia zbóż i rzepaku.
   Dodatkowo - przez cały okres przechowywania jęczmienia browarnego, zbóż i rzepaku - Spółka jest zobowiązana podejmować wszelkie czynności konserwacyjne zapewniające utrzymanie przez dostarczony jęczmień browarny, zboża i rzepak parametrów nie gorszych niż posiadane w chwili dostawy.
   
4. Poniżej Spółka przedstawia bardziej szczegółowy opis charakteru Usług składowania świadczonych na rzecz B.
   W momencie dostawy (przed rozładowaniem) Spółka zobowiązana jest do zważenia dostarczanego jęczmienia browarnego, zbóż i rzepaku, a także do pobrania próbek w celu dokonania analiz. Przez cały okres obowiązywania Umów, do czasu rozliczenia pomiędzy stronami, Spółka zobowiązana jest przechowywać wtórniki prób pobranych z każdego transportu jęczmienia browarnego, zboża i rzepaku wjeżdżającego do elewatora i wyjeżdżającego z niego.
   Dostarczone jęczmień browarny, zboża lub rzepak są niezwłocznie badane przez upoważnionego pracownika Spółki, który w wyniku badania określa ich parametry jakościowe.
   Do elewatorów są przyjmowane jęczmień browarny, zboża i rzepak zgodnie ze specyfikacją jakościową określoną przez B obowiązującą w danym sezonie skupowym. Po ostatecznym ustaleniu wszystkich parametrów Spółka sporządza dowód przyjęcia (PZ) danej dostawy określając jej wielkość, rodzaj przyjętej odmiany jęczmienia browarnego, zbóż lub rzepaku, dostawcę oraz ustalone w wyniku badania cechy jakościowe.
   Dowody przyjęcia z dostaw umieszczonych w tej samej komorze elewatora stanowią podstawę do określania średnich parametrów, jakimi powinny się charakteryzować jęczmień browarny, zboża lub rzepak z danej komory. Spółka zobowiązana jest do oddzielnego składowania poszczególnych odmian jęczmienia browarnego.
   W celu zabezpieczenia dostarczonego jęczmienia browarnego, zbóż lub rzepaku Spółka zobowiązana jest - w ramach świadczenia Usług składowania - do dokonania prewencyjnych oprysków w oparciu o preparaty udostępnione przez B.
   Odbiór jęczmienia browarnego, zbóż i rzepaku przez B z elewatorów Spółki następuje sukcesywnie w miarę zapotrzebowania na jęczmień browarny, zboża lub rzepak zgłaszanego przez odbiorców B. Jednocześnie, zamiar odbioru określonej ilości danej odmiany jęczmienia browarnego, zbóż lub rzepaku musi być zakomunikowany Spółce przez B co najmniej z 24-odzinnym wyprzedzeniem, przed dokonaniem czynności odbioru. Badanie próbek odbieranego jęczmienia browarnego, zbóż lub rzepaku dotyczy tych samych parametrów, które zbadane zostały przy ich przyjmowaniu, przy zastosowaniu tych samym metod analizy.
   
5. Spółka posiada pełną swobodę wyboru miejsca składowania, pracowników oraz podwykonawców w zakresie realizacji Umów w związku ze świadczeniem Usług składowania.
   Jednocześnie, B nie ma prawa do korzystania z elewatorów, samodzielnego wstępu na teren gdzie są one położone lub do decydowania o ich przeznaczeniu.
   Przedstawiciel B przez cały okres obowiązywania Umów ma jedynie prawo sprawować kontrolę jakości wykonania przez Spółkę wszystkich jej obowiązków określonych w Umowach, w szczególności pobierać próbki jęczmienia browarnego, żądać dostępu do dokumentacji i raportów oraz kierować do Spółki wiążące je zalecenia co do niezbędnych czynności konserwacyjnych lub innych określonych w Umowach.
   Umowy zostały zawarte na czas nieokreślony. Ponadto, Usługi składowania świadczone są w sposób ciągły, bez potrzeby składania zamówień przez B. Dostawa jęczmienia browarnego, zbóż i rzepaku do elewatorów Spółki oraz ich odbiór z elewatorów przez B następuje sukcesywnie (np. w miarę zapotrzebowania klientów B) oraz sezonowo.
   Usługi składowania na rzecz B są świadczone odpłatnie - Spółka pobiera z tego tytułu wynagrodzenie kalkulowane w oparciu o ilość przyjętego jęczmienia browarnego, zbóż lub rzepaku.
   Ustalona przez Spółkę w oparciu o art. 24b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2019 r. poz. 865, ze zm., dalej: ustawa o CIT) wartość początkowa elewatorów wykorzystywanych przez Spółkę w związku z Umowami wynosi ok. 26 mln PLN.
   Elewatory stanowią obiekty zakwalifikowane przez Spółkę w klasyfikacji środków trwałych jako budynki. Dodatkowo, stanowią one środki trwałe będące własnością Spółki oraz są położone na terytorium Polski.
   
6. Niezależnie od świadczenia opisanych powyżej Usług składowania, Spółka wynajmuje/dzierżawi posiadane środki trwałe będące budynkami (dalej: Budynki).
   Usługi te świadczone są na podstawie umów najmu dzierżawy w rozumieniu ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2019 r. poz. 1145, ze zm., dalej: Kodeks cywilny).
   Łączna wartość początkowa Budynków - ustalona w oparciu o art. 24b ustawy o CIT wynosi ok. 1,6 mln PLN.
   W przypadku obiektów wynajmowanych/dzierżawionych w części - wartość ta ustalona została proporcjonalnie do udziału powierzchni użytkowej oddanej do używania w całkowitej powierzchni użytkowej danego obiektu.
   Dodatkowo, Budynki stanowią własność Spółki oraz są położone na terytorium Polski.
   
   
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym - w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. - z uwagi na to, że:

• Umowy nie stanowią umów najmu, dzierżawy lub umów o podobnym charakterze w zakresie elewatorów, a w konsekwencji - z uwagi na to, że elewatory wykorzystywane przez Spółkę w związku z zawarciem i realizacją Umów nie spełniają warunków wskazanych w art. 24b ustawy o CIT i jednocześnie;
• łączna wartość początkowa wynajmowanych/dzierżawionych przez Spółkę Budynków spełniających warunki wskazane w art. 24b ustawy o CIT nie przekracza 10 mln PLN

-Spółka nie jest obowiązana do kalkulowania i odprowadzania podatku od przychodów z budynków na podstawie art. 24b ustawy o CIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest jej stanowisko, zgodnie z którym - w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. - z uwagi na to, że:

• Umowy nie stanowią umów najmu, dzierżawy lub umów o podobnym charakterze w zakresie elewatorów, a w konsekwencji - z uwagi na to, że elewatory wykorzystywane przez Spółkę w związku z zawarciem i realizacją Umów nie spełniają warunków wskazanych w art. 24b ustawy o CIT i jednocześnie
• łączna wartość początkowa wynajmowanych/dzierżawionych przez Spółkę Budynków spełniających warunki wskazane w art. 24b ustawy o CIT nie przekracza 10 mln PLN

-Spółka nie jest obowiązana do kalkulowania i odprowadzania podatku od przychodów z budynków na podstawie art. 24b ustawy o CIT.

Poniżej Spółka przedstawiła uzasadnienie swojego stanowiska.

Uzasadnienie.

Zgodnie z art. 24b ust. 1 ustawy o CIT (winno być: ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865 ze zm., dalej: ustawy o CIT), podatek dochodowy od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem, który:

1. stanowi własność albo współwłasność podatnika,
2. został oddany w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze,
3. jest położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej

-zwany dalej „podatkiem od przychodów z budynków”, wynosi 0,035% podstawy opodatkowania za każdy miesiąc.

Dodatkowo - jak stanowi ust. 3 analizowanej regulacji - przychód, o którym mowa w ust. 1 przywołanym powyżej, stanowi ustalona na pierwszy dzień każdego miesiąca wartość początkowa podlegającego opodatkowaniu środka trwałego wynikająca z prowadzonej ewidencji, a w miesiącu, w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji - wartość początkowa ustalona na dzień wprowadzenia środka trwałego do ewidencji.

Ponadto, zgodnie z ust. 6 analizowanej regulacji, w przypadku gdy budynek został oddany do używania w części, przychód ustala się proporcjonalnie do udziału powierzchni użytkowej oddanej do używania w całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku. Proporcję, o której mowa w zdaniu pierwszym, ustala się na dzień określony w ust. 3 tej regulacji.

W myśl ust. 7 tej regulacji, nie ustala się przychodu, o którym mowa w ust. 1 tej regulacji, w przypadku, gdy ustalony na dzień określony w ust. 3 analizowanej regulacji, łączny udział oddanej do używania powierzchni użytkowej budynku nie przekracza 5% całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku.

Jednocześnie, stosownie do ust. 9 tej regulacji, podstawę opodatkowania stanowi suma przychodów, o których mowa w ust. 1 przywołanym powyżej, z poszczególnych budynków, pomniejszona o kwotę 10 000 000 PLN.

Mając na uwadze powyższe regulacje należy uznać, iż opodatkowaniu tzw. podatkiem minimalnym podlegają nieruchomości, które spełniają łącznie poniższe warunki:

1. stanowią budynki;
2. stanowią środki trwałe;
3. są własnością albo współwłasnością podatnika;
4. zostały oddane w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze oraz
5. są położone na terytorium Polski

i jednocześnie suma przychodów, o których mowa w art. 24b ust. 1 ustawy o CIT musi przewyższać kwotę 10 000 000 PLN, aby podstawa opodatkowania - o której mowa w ust. 9 tej regulacji - była wartością dodatnią.

Podkreślenia wymaga, że niespełnienie któregokolwiek warunku skutkuje tym, że dany obiekt nie podlega opodatkowaniu podatkiem od przychodów z budynków, o którym mowa w art. 24b ustawy o CIT.

W świetle powyższego oraz przedstawionego stanu faktycznego - należy przeanalizować czy:

1. elewatory wykorzystywane przy świadczeniu Usług składowania oraz
2. wynajmowane/dzierżawione Budynki spełniają warunki wskazane powyżej.
   
   

Ad. 1

W ocenie Spółki, elewatory spełniają przesłanki wskazane w punktach 1-3 oraz 5 powyżej - są one bowiem zakwalifikowane w ewidencji środków trwałych jako budynki, stanowią własność Spółki oraz są położone na terytorium Polski.

Niemniej, w odniesieniu do warunku wskazanego w punkcie 4 powyżej należy wskazać, iż - w ocenie Spółki - nie jest on spełniony.

Warunkiem kwalifikującym do objęcia budynku podatkiem, o którym mowa w art. 24b ustawy o CIT jest m.in. - jak wskazano w punkcie 4 powyżej - jego oddanie w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Przepisy ustawy o CIT nie definiują, co należy rozumieć przez umowę najmu bądź dzierżawy - kwestie w tym zakresie regulują przepisy Kodeksu cywilnego.

Na gruncie przepisów prawa cywilnego, zgodnie z art. 659 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego (winno być: ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 1145, ze zm., dalej: Kodeks Cywilny), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju.

Z kolei - jak stanowi art. 693 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego - przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Czynsz może być zastrzeżony w pieniądzach lub świadczeniach innego rodzaju. Może być również oznaczony w ułamkowej części pożytków.

W odniesieniu do powyższego Spółka pragnie wskazać, że Umowy nie stanowią umów najmu w rozumieniu wskazanych przepisów, gdyż w analizowanym przypadku Spółka nie zobowiązuje się do oddania B rzeczy (tj. elewatorów) do używania - istotą Umów jest bowiem przechowywanie przez Spółkę jęczmienia browarnego, zbóż i rzepaku w elewatorach oraz dokonywanie przez Spółkę niezbędnych zabiegów konserwacyjnych. Jednocześnie, to Spółka samodzielnie bądź przy pomocy współpracujących z nią podwykonawców świadczy Usługi składowania w elewatorach zlokalizowanych w (…), (…) oraz (…), będących jej własnością.

Podkreślenia wymaga, że B nie ma prawa do korzystania z elewatorów, samodzielnego wstępu na teren gdzie są one położone lub do decydowania o ich przeznaczeniu.

Ponadto, w analizowanej sytuacji Umowy nie stanowią również umów dzierżawy - w żadnym wypadku Spółka nie oddaje B elewatorów do używania oraz do pobierania pożytków z tego tytułu.

Co istotne, w związku ze świadczeniem Usług składowania będących przedmiotem Umów, Spółka nie pobiera czynszu ani opłat o podobnym charakterze. Spółka pobiera z tego tytułu wynagrodzenie, które jest kalkulowane w oparciu o ilość przyjętego przez nią jęczmienia browarnego, zbóż oraz rzepaku.

Dodatkowo, w ocenie Spółki, Usługi składowania nie stanowią usług podobnych do usług najmu lub dzierżawy z uwagi na brak istotnej cechy charakteryzującej te umowy, jaką jest przekazanie do używania rzeczy (nieruchomości). W sytuacji będącej przedmiotem niniejszego wniosku, w związku z świadczeniem Usług składowania, Spółka nie przekazuje B do używania powierzchni elewatorów ani innych budynków.

Przedmiotem Umów jest szereg czynności wykonywanych przez Spółkę polegających na: przyjmowaniu dostaw jęczmienia browarnego, zbóż i rzepaku, dokonywaniu analizy laboratoryjnej ich parametrów jakościowych, przechowywaniu wskazanych produktów wraz z dokonywaniem niezbędnych zabiegów konserwacyjnych, wydawaniu jęczmienia browarnego, zbóż i rzepaku na środki transportu oraz dokonywaniu ich suszenia.

Usługi składowania są realizowane wyłącznie przez pracowników Spółki lub współpracujących z nią podwykonawców. Ponadto, należy podkreślić, że B nie ma prawa udzielać im instrukcji ani kontrolować ich pracy na terenach elewatorów, gdzie znajdują się towary/produkty będące przedmiotem Usług składowania wskazanych w Umowach.

Co istotne, Spółka ma pełne prawo do decydowania o sposobie świadczenia Usług składowania. W szczególności, towary będące przedmiotem Umów są przechowywane w miejscu (części elewatora) wybranym i przygotowanym przez Spółkę. B nie ma prawa do dysponowania powierzchnią w elewatorach Spółki, jak też faktycznie nie wykorzystuje bezpośrednio ich powierzchni.

W konsekwencji należy stwierdzić, że Umowy nie stanowią umów, o których umowa w art. 24b ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT. Tym sam nie jest spełniony warunek wskazany w punkcie 4 powyżej, gdyż - jak wynika z powyższego - elewatory będące przedmiotem Umów nie zostały oddane w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

W rezultacie, z uwagi na fakt, iż w odniesieniu do elewatorów wykorzystywanych przez Spółkę w związku z zawarciem i realizacją Umów nie są spełnione wszystkie warunki wynikające z art. 24b ust. 1 ustawy o CIT, w ocenie Spółki, nie stanowią one budynków podlegających opodatkowaniu podatkiem od przychodów z budynków, o którym mowa w tym przepisie.

Ad. 2

W odniesieniu do Budynków będących przedmiotem wniosku Spółka pragnie wskazać, iż przesłanki wskazane we wcześniejszej części uzasadnienia w punktach 1-5 są spełnione, gdyż Budynki: są zakwalifikowane w ewidencji środków trwałych jako budynki, stanowią środki trwałe będące własnością Spółki, zostały oddane w całości bądź w części do używania na podstawie umowy najmu/dzierżawy oraz są położone na terytorium Polski.

W konsekwencji, z uwagi na fakt, iż Budynki spełniają wszystkie warunki wskazane powyżej, stanowią one budynki podlegające opodatkowaniu podatkiem od przychodów z budynków, o którym mowa w art. 24b ust. 1 ustawy o CIT.

Niemniej należy zauważyć, że suma przychodów z Budynków ustalona w oparciu o art. 24b ust. 1 ustawy o CIT wynosi ok. 1,6 mln PLN, tj. nie przekracza kwoty 10 mln PLN.

W konsekwencji, w analizowanym stanie faktycznym nie wystąpi podstawa opodatkowania, o której mowa w ust. 9 analizowanego przepisu, gdyż stanowi ona wartość ujemną.

Podsumowując, w ocenie Spółki, w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. Spółka nie jest obowiązana do kalkulowania i odprowadzania podatku od przychodów z budynków na podstawie art. 24b ustawy o CIT.

Powyższe wynika z faktu, że Umowy nie spełniają warunku, o którym mowa w art. 24b ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT - a zatem elewatory wykorzystywane przy świadczeniu przez Spółkę Usług składowania nie podlegają opodatkowaniu tzw. podatnikiem minimalnym. Jednocześnie, suma przychodów z wynajmowanych/dzierżawionych przez Spółkę Budynków ustalona w oparciu o art. 24b ust. 1, nie przekracza 10 mln PLN, a zatem podstawa opodatkowania nie wystąpi (gdyż jej wartość będzie wartością ujemną).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatk

owej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na § 1 i 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.