Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-3.4011.456.2019.2.MJ
z 17 stycznia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 października 2019 r. (data wpływu 10 października 2019 r.), uzupełnionym pismami, które wpłynęły do tutejszego organu w dniu 6 grudnia 2019 r. oraz w dniu 7 stycznia 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów towarów handlowych przekazanych z działalności gospodarczej żony - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 października 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony pismami, które wpłynęły do tutejszego organu w dniu 6 grudnia 2019 r. oraz w dniu 7 stycznia 2020 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów towarów handlowych przekazanych z działalności gospodarczej żony.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca rozlicza prowadzoną działalność gospodarczą, prowadząc podatkową księgę przychodów i rozchodów, zasady ogólne, przyjęty sposób księgowania kosztów – metoda kasowa – uproszczona. Podatek dochodowy jest obliczony wg skali zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podatnik prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą od dnia 4 października 2017 r. Jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług VAT. Przedmiotem działalności jest sprzedaż detaliczna materiałów budowlanych, tworzenie stron internetowych.

Osobną działalność gospodarczą prowadzi żona Wnioskodawcy, również jako jednoosobowa działalność gospodarcza (data rozpoczęcia 6 marca 2013 r.), pozostaje ona czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Przedmiotem działalności żony jest sprzedaż produktów dietetycznych, suplementów diety - rodzaj prowadzonej ewidencji podatkowa księga przychodów i rozchodów.

Małżonkowie pozostają w małżeńskiej wspólności majątkowej.

Dnia 31 maja 2019 r. żona przekazała Wnioskodawcy nieodpłatnie zorganizowaną część przedsiębiorstwa, co zostało potwierdzone sporządzonym w formie pisemnej protokołem przekazania zorganizowanej części przedsiębiorstwa z podpisami notarialnie potwierdzonymi.

Przekazana zorganizowana część przedsiębiorstwa nie nastąpiła w drodze umowy darowizny, gdyż pochodzi ze wspólnego majątku małżonków.

W ramach zorganizowanej części przedsiębiorstwa zostały przekazane:

1. towary handlowe na podstawie sporządzonego remanentu na dzień 31 maja 2019 r.
2. wyposażenie w postaci komputera, monitora, drukarki, regałów i lady sklepowej, regałów magazynowych, systemu monitoringu przemysłowego, polityki bezpieczeństwa i przechowywania danych RODO,
3. nazwy, logotypu i domeny internetowej sklepu stacjonarnego,
4. zorganizowanego systemu zakupu towarów oraz kontakty do dystrybutorów i zaopatrzeniowców,
5. zobowiązanie do zatrudnienia pracownika.

Podatnik rozszerzył przedmiot swojej działalności o sprzedaż prowadzoną w niewyspecjalizowanych sklepach. W kolejnych okresach rozliczeniowych będzie sprzedawał towary przekazane protokołem w ramach swojej działalności gospodarczej, pozostałe elementy, jak wyposażenie, logotyp, domeny, kontakty będą wykorzystywane w działalności podatnika i amortyzowane na zasadzie kontynuacji. Żona podatnika wyksięgowała z kosztów towary handlowe przekazane do działalności męża, zawiesiła swoją działalność od dnia 1 lipca 2019 r. z zamiarem jej wznowienia w przyszłości, lecz w innym zakresie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie, po przeformułowaniu:

Czy towary handlowe przekazane nieodpłatnie w ramach zorganizowanej części przedsiębiorstwa będą stanowiły u podatnika koszt podatkowy? Czy będą stanowiły koszt podatkowy zgodnie z datą przekazania, tj. datą protokołu przekazania zorganizowanej części przedsiębiorstwa?

Zdaniem Wnioskodawcy – towary handlowe przekazane nieodpłatnie w ramach zorganizowanej części przedsiębiorstwa będą stanowiły u niego koszt podatkowy na bieżąco w dniu przekazania, tj. z datą podpisania protokołu przekazania zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Zgodnie z art. 22 ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, [dalej pdof – dopisek organu], aby dany wydatek mógł zostać zakwalifikowany do kosztów uzyskania przychodów musi spełniać łącznie następujące warunki:

1. musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
2. nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
3. musi być należycie udokumentowany.

ad. 1. Wydatki poniesione na zakup towarów handlowych zostały poniesione z majątku wspólnego małżonków i do niego „weszły”. Tak więc podatnik poniósł koszty ich nabycia, poprzez ich przekazanie, zmieniło się jedynie oznaczenie przedsiębiorstwa prowadzącego działalności gospodarczą. Przekazany podatnikowi towar handlowy będzie w jego działalności gospodarczej sprzedawany, a więc podatnik osiągnie przychód z jego sprzedaży w swojej działalności gospodarczej - czyli został poniesiony w celu osiągnięcia przychodu.

ad 2. Towar nie został wymieniony wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów - art. 23 ust.1 ustawy o pdof. Równocześnie towar nie stanowi darowizny wymienionej w art. 23 ust. 11 ustawy o pdof, gdyż żaden z małżonków zgodnie z regulacjami kodeksu rodzinnego i opiekuńczego nie może przekazać sobie w drodze darowizny majątku wspólnego.

Następnie Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego – w czasie trwania wspólności ustawowej - żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku. Art. 34¹ Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, każdy z małżonków jest uprawniony do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego oraz do korzystania z nich w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez drugiego małżonka.

ad 3. Nabycie zostało udokumentowane protokołem przekazania z poświadczonymi notarialnie podpisami z załącznikiem stanowiącym spis z natury towarów sporządzonym na dzień przekazania. W spisie z natury szczegółowo zostały wymienione poszczególne towary z nazwy, ilości, ceny netto, łącznej wartości.

Zgodnie z art. 22 ust. 4 ustawy o pdof, koszty uzyskania przychodu są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione. Art. 22 ust. 6b mówi, że za dzień poniesienia kosztu uważa się dzień wystawienia faktury lub innego dokumentu stanowiącego podstawę do zaksięgowania kosztu. Podatnik prowadzi książkę przychodów i rozchodów metodą uproszczoną ujmuje koszty zakupu towarów w dacie poniesienia - za datę poniesienia uważa się datę wystawienia faktury lub innego dokumentu. Tak więc przekazane pomiędzy małżonkami towary handlowe zostaną ujęte w księdze przychodów i rozchodów w dacie przekazania zorganizowanej części przedsiębiorstwa na podstawie sporządzonego i podpisanego protokołu.

Według Wnioskodawcy, towary handlowe otrzymane przez niego poprzez nieodpłatne przekazanie zorganizowanej części przedsiębiorstwa spełniają warunki określone w art. 22 ust.1 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych, w związku z powyższym przekazane towary handlowe będą stanowiły koszt uzyskania przychodów w działalności podatnika w dacie ich przekazania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Podatnik prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą od dnia 4 października 2017 r. Jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług VAT. Wnioskodawca rozlicza prowadzoną działalność gospodarczą, prowadząc podatkową księgę przychodów i rozchodów, przyjęty sposób księgowania kosztów – metoda kasowa – uproszczona. Podatek dochodowy jest obliczony wg skali zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Osobną działalność gospodarczą prowadzi żona Wnioskodawcy, również jako jednoosobowa działalność gospodarcza (data rozpoczęcia 6 marca 2013 r.), pozostaje ona czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Małżonkowie pozostają w małżeńskiej wspólności majątkowej.

Dnia 31 maja 2019 r. żona przekazała Wnioskodawcy nieodpłatnie część przedsiębiorstwa, w tym m.in. towary handlowe na podstawie sporządzonego remanentu na dzień 31 maja 2019 r.

Podatnik rozszerzył przedmiot swojej działalności o sprzedaż prowadzoną w niewyspecjalizowanych sklepach. W kolejnych okresach rozliczeniowych będzie sprzedawał towary przekazane protokołem w ramach swojej działalności gospodarczej.

Zgodnie z treścią art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2019 r., poz. 2086), z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Istotną cechą ustawowej wspólności majątkowej jest jej bezudziałowy charakter i dlatego jest ona nazywana współwłasnością łączną małżonków. Oznacza to, że każdy małżonek ma prawo do wszystkich przedmiotów łącznie, jak i do każdego z osobna, a nie tylko do określonego ułamkowo udziału.

Natomiast w myśl art. 33 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, do majątku osobistego każdego z małżonków należą:

• przedmioty majątkowe nabyte przed powstaniem wspólności ustawowej;
• przedmioty majątkowe nabyte przez dziedziczenie, zapis lub darowiznę, chyba że spadkodawca lub darczyńca inaczej postanowił;
• prawa majątkowe wynikające ze wspólności łącznej podlegającej odrębnym przepisom;
• przedmioty majątkowe służące wyłącznie do zaspokajania osobistych potrzeb jednego z małżonków;
• prawa niezbywalne, które mogą przysługiwać tylko jednej osobie;
• przedmioty uzyskane z tytułu odszkodowania za uszkodzenie ciała lub wywołanie rozstroju zdrowia albo z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę; nie dotyczy to jednak renty należnej poszkodowanemu małżonkowi z powodu całkowitej lub częściowej utraty zdolności do pracy zarobkowej albo z powodu zwiększenia się jego potrzeb lub zmniejszenia widoków powodzenia na przyszłość;
• wierzytelności z tytułu wynagrodzenia za pracę lub z tytułu innej działalności zarobkowej jednego z małżonków;
• przedmioty majątkowe uzyskane z tytułu nagrody za osobiste osiągnięcia jednego z małżonków;
• prawa autorskie i prawa pokrewne, prawa własności przemysłowej oraz inne prawa twórcy;
• przedmioty majątkowe nabyte w zamian za składniki majątku osobistego, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.

Wyżej wymieniony przepis określa, co stanowi osobisty majątek każdego z małżonków. Do majątku odrębnego małżonków nie zalicza się zatem przedmiotów służących do prowadzenia działalności gospodarczej.

Stosownie do dyspozycji art. 341 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, każdy z małżonków jest uprawniony do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego oraz do korzystania z nich w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez drugiego małżonka. Z kolei art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego ustanawia zakaz żądania podziału majątku wspólnego, a także rozporządzania w jakiejkolwiek formie udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku. Małżonek prowadzący działalność gospodarczą ma przy tym prawo do samodzielnego zarządzania przedmiotami majątkowymi służącymi do prowadzenia przez niego indywidualnej działalności gospodarczej (art. 36 § 3 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego).

W myśl art. 206 i 207 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145), każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli, natomiast pożytki i inne przychody z rzeczy wspólnej przypadają współwłaścicielom w stosunku do wielkości udziałów; w takim samym stosunku współwłaściciele ponoszą wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną.

Wobec powyższego małżonkowie posiadający prawo do rzeczy na zasadzie współwłasności majątkowej mają równe prawo do korzystania z rzeczy wspólnej oraz obowiązek dbania o nią. Zatem niezależnie od tego, który z małżonków wykorzystuje składniki majątku objęte majątkową wspólnością ustawową w swojej działalności gospodarczej, oboje małżonkowie pozostają ich właścicielami.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy stwierdzić należy, że w wyniku przekazania towarów z działalności żony do działalności Wnioskodawcy, w sytuacji, jak to wynika z opisu sprawy, w małżeństwie Wnioskodawcy obowiązuje wspólność majątkowa, spełniona została w jego przypadku przesłanka wymieniona w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. miało miejsce poniesienie wydatku w celu uzyskania przychodu. W konsekwencji wydatki poniesione ze wspólnych środków finansowych na zakup towarów handlowych, które Wnioskodawca otrzymał od małżonki będą mogły stanowić koszty uzyskania przychodów w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

Wydatki poniesione na zakup towarów handlowych, które zostały przekazane Wnioskodawcy z działalności żony należy ująć w podatkowej księdze przychodów i rozchodów po stronie kosztów jako zakup towarów handlowych w momencie ich przekazania.

Natomiast w myśl art. 24 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, u podatników osiągających dochody z działalności gospodarczej i prowadzących księgi przychodów i rozchodów dochodem z działalności jest różnica pomiędzy przychodem w rozumieniu art. 14 a kosztami uzyskania, powiększona o różnicę pomiędzy wartością remanentu końcowego i początkowego towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadków, jeżeli wartość remanentu końcowego jest wyższa niż wartość remanentu początkowego, lub pomniejszona o różnicę pomiędzy wartością remanentu początkowego i końcowego, jeżeli wartość remanentu początkowego jest wyższa.

Stosownie natomiast do § 27 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2017 r. poz. 728) podatnicy są obowiązani do sporządzenia i wpisania do księgi spisu z natury towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadów, zwanego dalej „spisem z natury” na dzień 1 stycznia, na koniec każdego roku podatkowego, na dzień rozpoczęcia działalności w ciągu roku podatkowego, a także w razie utraty w ciągu roku podatkowego prawa do zryczałtowanego opodatkowania podatkiem dochodowym, zmiany wspólnika, zmiany proporcji udziałów lub likwidacji działalności.

W myśl natomiast pkt 22 Objaśnień do podatkowej księgi przychodów i rozchodów, w celu ustalenia dochodu osiągniętego w roku podatkowym należy na oddzielnej stronie księgi:

1. ustalić wartość osiągniętego przychodu w roku podatkowym (kolumna 9),
2. ustalić wysokość poniesionych w roku podatkowym kosztów uzyskania przychodów w sposób następujący:
   
   
   
   
   1. do wartości spisu z natury na początek roku podatkowego doliczyć wartość zakupu towarów handlowych (materiałów) z kolumn 10 i 11, a następnie pomniejszyć o wartość spisu z natury sporządzonego na koniec roku podatkowego,
      
   2. kwotę wynikającą z tego obliczenia powiększyć o kwotę wydatków z kolumny 14 oraz pomniejszyć o wartość wynagrodzeń w naturze w tej części, w której wydatki (koszty) związane z wynagrodzeniami w naturze zostały zaksięgowane w innych kolumnach księgi przychodów i rozchodów (np. w gastronomii koszty zakupu materiałów i towarów handlowych zużytych do przygotowania posiłków dla pracowników zostały wpisane w kolumnie 10),
      
      
      
3. wartość osiągniętego przychodu (kolumna 9) pomniejszyć o wysokość poniesionych w roku podatkowym kosztów uzyskania przychodu, obliczonych zgodnie z objaśnieniami zawartymi w pkt 2, wynikająca z tego obliczenia różnica stanowi kwotę dochodu osiągniętego w roku podatkowym.

W świetle powyższego towary handlowe objęte remanentem sporządzonym na koniec okresu sprawozdawczego, wyłączone zostają z kosztów uzyskania przychodów danego okresu sprawozdawczego, w którym nie uzyskano przychodu z ich sprzedaży.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że w sytuacji przedstawionej we wniosku zgodnie z cytowanym powyżej art. 24 ust. 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztem uzyskania przychodu na koniec 2019 r. będzie wartość towarów handlowych, które to towary zostały przez Wnioskodawcę sprzedane. Koszty zakupu pozostałych (niesprzedanych) towarów będą mogły stanowić koszty uzyskania w roku, w którym nastąpi ich sprzedaż.

Tym samym zajęte przez Wnioskodawcę stanowisko w zaprezentowanym stanie faktycznym uznać należy za nieprawidłowe. Wnioskodawca przyjął bowiem, że kosztem uzyskania przychodu będą towary handlowe przekazane nieodpłatnie [przez jego żonę] w dniu przekazania, [w dniu 31 maja 2019 r.].

Jak wykazano, nie dotyczy to kosztu zakupu towarów handlowych, które nie zostały w 2019 r. sprzedane i Wnioskodawca zobowiązany był ująć je w remanencie końcowym.

Końcowo wskazać należy, iż z uwagi na to, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – niniejsza interpretacja jest wiążąca dla Wnioskodawcy jako osoby występującej z wnioskiem. Nie wywiera natomiast skutku prawnego dla żony Wnioskodawcy, w szczególności w zakresie obowiązku zmniejszenia kosztów uzyskania przychodu o wartość przekazanych Wnioskodawcy towarów handlowych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie jego zaistnienia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.