Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.484.2019.2.AB
z 20 stycznia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 28 października 2019 r. (data wpływu 6 listopada 2019 r.), uzupełnionym 14 stycznia 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wskazane we wniosku wydatki ponoszone w związku z rozszerzeniem grupy kapitałowej, stanowią koszty uzyskania przychodów, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 listopada 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wskazane we wniosku wydatki ponoszone w związku z rozszerzeniem grupy kapitałowej, stanowią koszty uzyskania przychodów, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 31 grudnia 2019 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.484.2019.1.AB, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 14 stycznia 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe.

Spółka akcyjna (dalej: „Spółka”, „Wnioskodawca”) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wydobycia węgla kamiennego ze złóż podziemnych. Wokół górnictwa węgla kamiennego powstało i rozwinęło się wiele firm handlowych i usługowych nazywanych przedsiębiorstwami okołogórniczymi. Sytuacja przedsiębiorstw branży okołogórniczej w dużym stopniu zależy od kondycji podmiotów górnictwa, gdyż ich działalność jest ściśle z nimi związana. W ostatnich latach nastąpił spadek zapotrzebowania na paliwa kopalne.

W ślad za niekorzystnymi zmianami poziomu wydobycia węgla kamiennego idzie spadek zainteresowania przyszłą pracą w branży górniczej i okołogórniczej. Istotny wpływ na sytuację kadrową branży mają też uwarunkowania gospodarcze w Polsce, w tym malejące bezrobocie. Wiąże to się z trudnością ze znalezieniem odpowiednich i wykwalifikowanych pracowników. Mając na uwadze powyższe zmiany i trendy na rynku usług okołogórniczych podmioty z branży wydobywczej dążą do budowania samowystarczalności w zakresie usług okołogórniczych, w szczególności w zakresie drążenia wyrobisk kamiennych i węglowo-kamiennych oraz budowy szybów. W niedalekiej perspektywie, Spółka może odczuć zmniejszenie dostępności firm w postępowaniach na usługi okołogórnicze oraz wzrost kosztów świadczonych usług, w szczególności iż podobne potrzeby występują w innych spółkach górniczych. Obecnie wiodące firmy na rynku wydobywczym w Polsce zmierzają w kierunku centralizacji usług okołogórniczych, co powoduje kurczenie się rynku dla firm zewnętrznych świadczących te usługi w krótkim terminie. Przedstawione trendy z dużym prawdopodobieństwem będą obserwowane także w najbliższych latach, co oznaczać będzie jeszcze trudniejszy rynek usług okołogórniczych. Wzrost konkurencyjności pomiędzy firmami z tego segmentu oraz zatrudnianie pracowników w kopalniach będą negatywnie wpływać na organiczny rozwój usług okołogórniczych. Powyższe okoliczności sprawiają, że Spółka musi reagować na zmieniające się warunki jej funkcjonowania i podejmować wdrażanie działań reorganizacyjnych swojej podstawowej działalności.

Jednocześnie musi identyfikować dalsze działania optymalizujące. W tym celu Spółka planuje:

• zbudowanie samowystarczalności w zakresie usług okołogórniczych w celu zabezpieczenia realizacji strategii rozwoju Grupy przed niekorzystnymi zmianami rynkowymi,
• pozyskanie gotowych zasobów z rynku, które zapewnią szybszą i sprawniejszą realizację celów postawionych w strategii rozwoju Spółki.
  
  

W związku z powyższym, Wnioskodawca prowadzi działania mające na celu rozszerzenie Grupy kapitałowej (dalej: „proces akwizycji”) w innych spółkach kapitałowych polskiego prawa handlowego (dalej: „Spółki przejmowane”). Podmiotem dedykowanym przez Wnioskodawcę do przeprowadzenia transakcji jest zależna Spółka z o.o. (dalej: „Spółka zależna”). Docelowo Wnioskodawca zamierza stworzyć nowoczesne Centrum Usług Wspólnych na bazie tejże Spółki. Utworzenie nowego wyspecjalizowanego podmiotu pozwoli na zabezpieczenie w ramach grupy kapitałowej dostępu do usług o charakterze okołogórniczym, co bezpośrednio wpłynie na ograniczenie ryzyk związanych z funkcjonowaniem Wnioskodawcy. Przejęcie tego procesu przez Spółkę z o.o. pozwoli na usprawnienie i koordynację procesu oraz stanowi gwarancję większego stopnia specjalizacji w tym obszarze.

W ramach przygotowania do procesu akwizycji Wnioskodawca ponosi szereg kosztów związanych z tymże procesem, w tym w szczególności koszty:

• przeprowadzenia badania due dilligence prawnego, podatkowego oraz finansowego spółek będących przedmiotem procesu akwizycji,
• doradztwa prawnego i podatkowego,
• uzasadnienia biznesowego dla procesu akwizycji,
• wyceny pre-money spółek będących przedmiotem procesu akwizycji.
  
  

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z dnia 9 stycznia 2020 r. Wnioskodawca dodatkowo wyjaśnił, że planowany proces akwizycji Spółek będzie polegał na przejęciu przez Wnioskodawcę pełnej kontroli nad następującymi spółkami (dalej: „Spółki”):

• Spółką z o.o. A.,
• Spółką z o.o. B.,
• Spółką z o.o. C.
  
  

Przejęcie kontroli jest związane z nabyciem udziałów ww. Spółek przez Spółkę zależną ze 100% udziałem Wnioskodawcy, zgodnie z przyjętymi założeniami dotyczącymi struktury procesu. Wnioskodawca jest przedsiębiorcą dominującym w stosunku do Spółki zależnej, w rozumieniu art. 4 pkt 3 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów. Planowana akwizycja ma zostać dokonana:

• w stosunku do Spółki z o.o. C., poprzez zakup 100% udziałów tej Spółki przez Spółkę zależną,
• w przypadku Spółki z o.o. A., poprzez wniesienie przez Skarb Państwa udziałów do Spółki zależnej w formie wkładu niepieniężnego (aportu),
• w przypadku Spółki z o.o. B., poprzez podział przez wydzielenie Spółki z o.o. D. (100% udziału Skarbu Państwa), na podstawie art. 529 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 505, z późn. zm.), w ramach którego na Spółkę zależną zostanie przeniesiony przez Skarb Państwa tytuł do udziałów w Spółce z o.o. B.
  
  

W efekcie tych działań Spółka zależna posiadać będzie 100% udziałów w tych Spółkach, natomiast Wnioskodawca, jako podmiot dominujący nad Spółką zależną będzie posiadać pośrednio kontrolę (w ramach Grupy Kapitałowej) nad nw. Spółkami, tj.:

• Spółką z o.o. A.,
• Spółką z o.o. B.,
• Spółką z o.o. C.
  
  

Wnioskodawca jest inicjatorem oraz głównym koordynatorem działań mających na celu rozszerzenie Grupy kapitałowej o wskazane specjalistyczne Spółki kapitałowe polskiego prawa handlowego. Wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę mają na celu pozyskanie informacji niezbędnych do oceny skutków ekonomicznych planowanych transakcji oraz zminimalizowanie ryzyka finansowego, prawnego i podatkowego. Pozyskane informacje docelowo będą podstawą do podjęcia przez Wnioskodawcę przyszłych decyzji właścicielskich w kwestii rozszerzenia grupy kapitałowej. Podmiotem dedykowanym przez Wnioskodawcę do przeprowadzenia transakcji jest Spółka zależna w której Wnioskodawca posiada 100% udziałów. Docelowo Wnioskodawca zamierza stworzyć Centrum Usług Wspólnych na bazie tejże Spółki, w którym będzie pełnić rolę podmiotu dominującego w ramach grupy kapitałowej. Taka struktura pozwoli na skoncentrowanie usług w Centrum Usług Wspólnych, a utworzenie nowego wyspecjalizowanego podmiotu pozwoli na zabezpieczenie Wnioskodawcy w ramach grupy kapitałowej dostępu do usług o charakterze okołogórniczym co bezpośrednio wpłynie na ograniczenie ryzyk związanych z funkcjonowaniem Wnioskodawcy.

Wnioskodawca prowadzi działania mające na celu rozszerzenie Grupy kapitałowej o inne spółki kapitałowe polskiego prawa handlowego. Poniesione przez Wnioskodawcę w procesie „akwizycji” wydatki wpisują się w działania optymalizacyjne Wnioskodawcy, związane ze sprawowaniem funkcji właścicielskich wobec podmiotu zależnego i zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865, dalej: „ustawa o CIT”), odpowiadają ogólnej definicji kosztu podatkowego albowiem są ponoszone w celu zabezpieczenia źródła przychodów Wnioskodawcy w okresach przyszłych, a ich ponoszenie jest uzasadnione zmieniającą się sytuacją na rynku na którym działa Wnioskodawca. Działania podjęte przez Wnioskodawcę będą służyć do podejmowania przyszłych decyzji właścicielskich. W szczególności, nabywane przez Wnioskodawcę usługi pozwalają uzyskać informacje o korzyściach i ryzykach związanych z poszerzeniem grupy kapitałowej co docelowo da możliwość podjęcia racjonalnej decyzji właścicielskiej w zakresie procesu akwizycji. Korzyści związane z efektywnością funkcjonowania Spółki zależnej, a docelowo Centrum Usług Wspólnych rzutować będą na działalność Wnioskodawcy oraz wartość aktywów a tym samym na wielkość generowanych przez Wnioskodawcę przychodów. Wnioskodawca w ramach sprawowania funkcji właścicielskich wobec podmiotu zależnego ma prawo i obowiązek podejmowania racjonalnych decyzji w zakresie kształtowania kierunku jego działalności, co musi być poprzedzone stosownymi analizami. A zatem, wydatki związane z nabyciem usług doradczych w związku z procesem akwizycji - jako koszty ogólne działalności Wnioskodawcy - mają charakter kosztów pośrednich poniesionych w celu osiągnięcia, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy ponoszone przez Spółkę w procesie akwizycji wydatki, zgodnie z opisanym stanem faktycznym, stanowią koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, ponoszone wydatki w zakresie doradztwa prawnego, inwestycyjnego, podatkowego i gospodarczego, w zakresie due dilligence mają na celu zabezpieczenie źródła przychodów Wnioskodawcy w okresach przyszłych i tym samym mogą stanowić koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865, z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”), w momencie poniesienia.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowymi z osiąganymi przychodami. W związku z tym, aby wydatek mógł zostać uznany za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

• wydatek musi zostać rzeczywiście poniesiony,
• wydatek musi pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• celem poniesienia wydatku powinno być osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
• wydatek nie może stanowić kosztu wymienionego w art. 16 ust. 1, zawierającego enumeratywną listę wydatków, które nie mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.
  
  

Jak wskazano w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, warunkiem koniecznym do uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu w rozumieniu tej ustawy jest istnienie związku między poniesionym wydatkiem a powstaniem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem dotychczasowych źródeł przychodów. Zgodnie ze stanowiskiem prezentowanym przez organy podatkowe, dla uznania poniesionego wydatku za koszt uzyskania przychodu, należy każdorazowo ocenić, czy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realna szansa powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowania albo zabezpieczenia źródła ich uzyskiwania. Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Odnosząc się do przedstawionego stanu faktycznego, wskazać należy, że ponoszone wydatki wpisują się w działania optymalizacyjne Wnioskodawcy, w tym wynikające ze zmieniających się uwarunkowań rynkowych. Działania te obejmują:

• zbudowanie samowystarczalności w zakresie usług okołogórniczych w celu zabezpieczenia realizacji rozwoju Grupy przed niekorzystnymi zmianami rynkowymi,
• pozyskanie gotowych zasobów z rynku, które zapewnią szybszą i sprawniejszą realizację celów postawionych w strategii rozwoju Wnioskodawcy. Organiczne budowanie kompetencji wiązałoby się z dłuższym czasem realizacji oraz wyższym kosztem.
  
  

Nowoczesne centrum usług wspólnych koncentrować się będzie na świadczeniu usług o charakterze okołogórniczym, na bazie istniejącej zależnej Spółki z o.o., przede wszystkim na rzecz Grupy oraz w przypadku wystąpienia wolnych mocy na rzecz podmiotów spoza Grupy. Pozyskanie nowych Spółek pozwoli na skoncentrowanie w ramach Grupy usług obejmujących m.in.:

• drążenie wyrobisk węglowych, roboty zbrojeniowo-likwidacyjne, szybowe, roboty wiertnicze i odmetanowanie ścian,
• ochronę kopalń Grupy opartą na nowoczesnych i dostępnych rozwiązaniach IT,
• obsługę placów składowych, magazynów kopalń, zwałów węgla, transport oparty na specjalistycznej bazie sprzętowej,
• produkcję ekogroszku oraz paliwa ekologicznego,
• szkolenie przyszłej kadry pracowniczej na potrzeby Grupy.
  
  

Jednocześnie skoncentrowanie ww. usług w ramach Grupy przyczyni się do powstania szeregu korzyści takich jak:

• stabilizacja i ograniczenia ryzyka działalności,
• obniżenie kosztów działalności w wyniku wdrożenia planowanych synergii oraz oszczędności,
• optymalizację i lepsze wykorzystanie zasobów ludzkich w szczególności w kontekście obecnej trudnej sytuacji na rynku pracy,
• spójna polityka podmiotowa w zakresie sprzedaży i produkcji ekologicznych paliw oraz rozwój nowej oferty produktowej w oparciu o własną bazę surowcową w kontekście rosnącego zapotrzebowania na takie produkty,
• wzrost bezpieczeństwa w zakresie realizacji strategicznych planów rozwojowych Wnioskodawcy,
• wzrost przychodów i rentowności Spółek oraz Wnioskodawcy.
  
  

Jak wynika z powyższego, ponoszone wydatki w zakresie doradztwa prawnego inwestycyjnego, podatkowego i gospodarczego, w zakresie due dilligence mają na celu zabezpieczenie źródła przychodów Wnioskodawcy w okresach przyszłych i tym samym mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, w momencie poniesienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865, z późn. zm., dalej: „ustawa CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w stosownych przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, iż jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Kierując się kryterium charakteru powiązania istniejącego pomiędzy kosztem a celem, jakiemu ma służyć, ustawodawca wyróżnia:

• koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, tj. takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów – w ich przypadku możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód (np. wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru handlowego);
• koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie), tj. takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia – są to wydatki związane z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczyniające się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów, w przypadku których nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy.
  
  

Innymi słowy – posługując się językowym znaczeniem – przez koszty bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpłynęło bezpośrednio na uzyskanie określonego przychodu. Kosztami zaś innymi niż koszty bezpośrednio związane z przychodami są wszelkie inne koszty, w tym koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika związane z jego funkcjonowaniem. W stosunku do tego rodzaju kosztów doszukiwanie się ich bezpośredniości w relacji z przychodami nie wchodzi w rachubę. Takie bowiem koszty, chociaż niewątpliwie związane z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami.

Z treści wniosku oraz jego uzupełnienia wynika m.in., że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wydobycia węgla kamiennego ze złóż podziemnych. W ostatnich latach nastąpił spadek zapotrzebowania na paliwa kopalne. W ślad za niekorzystnymi zmianami poziomu wydobycia węgla kamiennego idzie spadek zainteresowania przyszłą pracą w branży górniczej i okołogórniczej. Wiąże to się z trudnością ze znalezieniem odpowiednich i wykwalifikowanych pracowników. Mając na uwadze powyższe zmiany i trendy na rynku usług okołogórniczych podmioty z branży wydobywczej dążą do budowania samowystarczalności w zakresie usług okołogórniczych. Obecnie wiodące firmy na rynku wydobywczym w Polsce zmierzają w kierunku centralizacji usług okołogórniczych, co powoduje kurczenie się rynku dla firm zewnętrznych świadczących te usługi w krótkim terminie. W związku z powyższym, Wnioskodawca prowadzi działania mające na celu rozszerzenie Grupy kapitałowej. Podmiotem dedykowanym przez Wnioskodawcę do przeprowadzenia transakcji jest Spółka zależna. Planowany proces akwizycji Spółek będzie polegał na przejęciu przez Wnioskodawcę pełnej kontroli nad Spółką z o.o. A., B., C. Przejęcie kontroli jest związane z nabyciem udziałów ww. Spółek przez Spółkę zależną ze 100% udziałem Wnioskodawcy. Docelowo Wnioskodawca zamierza stworzyć nowoczesne Centrum Usług Wspólnych na bazie tejże Spółki zależnej, w którym będzie pełnić rolę podmiotu dominującego w ramach grupy kapitałowej. Utworzenie nowego wyspecjalizowanego podmiotu pozwoli na zabezpieczenie w ramach grupy kapitałowej dostępu do usług o charakterze okołogórniczym, co bezpośrednio wpłynie na ograniczenie ryzyk związanych z funkcjonowaniem Wnioskodawcy. Przejęcie tego procesu przez Spółkę z o.o. pozwoli na usprawnienie i koordynację procesu oraz stanowi gwarancję większego stopnia specjalizacji w tym obszarze.

W ramach przygotowania do procesu akwizycji Wnioskodawca ponosi szereg kosztów związanych z tymże procesem, w tym w szczególności koszty:

• przeprowadzenia badania due dilligence prawnego, podatkowego oraz finansowego spółek będących przedmiotem procesu akwizycji,
• doradztwa prawnego i podatkowego,
• uzasadnienia biznesowego dla procesu akwizycji,
• wyceny pre-money spółek będących przedmiotem procesu akwizycji.
  
  

Wnioskodawca podkreśla, że ponoszone wydatki mają na celu pozyskanie informacji niezbędnych do oceny skutków ekonomicznych planowanych transakcji oraz zminimalizowanie ryzyka finansowego, prawnego i podatkowego. Pozyskane informacje docelowo będą podstawą do podjęcia przez Wnioskodawcę przyszłych decyzji właścicielskich w kwestii rozszerzenia grupy kapitałowej. W szczególności, nabywane przez Wnioskodawcę usługi pozwalają uzyskać informacje o korzyściach i ryzykach związanych z poszerzeniem grupy kapitałowej co docelowo da możliwość podjęcia racjonalnej decyzji właścicielskiej w zakresie procesu akwizycji.

W świetle przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniu opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego sprawy zauważyć należy, że Wnioskodawca w wyniku zlecenia opisanych usług otrzyma obiektywną, profesjonalną informację o kondycji prawnej, podatkowej i finansowej Spółek, które mają być przejmowane, w ramach tzw. procesu akwizycji, przez Spółkę zależną od Wnioskodawcy. Wobec powyższego, przedmiotowe wydatki dotyczą innego podmiotu, tj. Spółki zależnej od Wnioskodawcy, która będzie przejmować wskazane we wniosku Spółki.

Zaznaczyć należy, że aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów m.in. musi być poniesiony w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą. Z wniosku wynika jednoznacznie, że ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki na nabycie wskazanych we wniosku usług, w wyniku których otrzymane wyniki Wnioskodawca wykorzysta nie dla celów własnej działalności, ale dla celów działalności Spółki zależnej, zatem nie można uznać, że powyższe wydatki zostaną poniesione przez Wnioskodawcę w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

W konsekwencji Wnioskodawca nie będzie uprawniony do zaliczenia ponoszonych wydatków w zakresie doradztwa prawnego, podatkowego i gospodarczego, badania due dilligence oraz wyceny pre-money spółek będących przedmiotem procesu akwizycji do kosztów uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej, ponieważ wydatki te dotyczą innego podmiotu, tj. Spółki zależnej. Tym samym nie zostaną spełnione przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu pr

zedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.