Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.471.2019.2.MS
z 15 stycznia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 29 listopada 2019 r. (data wpływu 29 listopada 2019 r.), uzupełnionym 2 stycznia 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

1. wniesienie do Szpitala X nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem użytkowym w formie aportu jest przychodem Zgromadzenia jako dochód z niegospodarczej działalności statutowej, zwolnionym z opodatkowania na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
2. Zgromadzenie postąpi prawidłowo określając koszt podatkowy wniesionego aportu na poziomie wartości początkowej wynikającej z ewidencji środków trwałych

-jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 listopada 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

1. wniesienie do Szpitala X nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem użytkowym w formie aportu jest przychodem Zgromadzenia jako dochód z niegospodarczej działalności statutowej, zwolnionym z opodatkowania na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
2. Zgromadzenie postąpi prawidłowo określając koszt podatkowy wniesionego aportu na poziomie wartości początkowej wynikającej z ewidencji środków trwałych.
   
   

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 31 grudnia 2019 r. Znak: 0111-KDIB1-2.4010.471.2019.1.MS wezwano do jego uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano 2 stycznia 2020 r.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej także: „Zgromadzenie”) posiada osobowość prawną na podstawie art. 72 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (tekst jedn.: Dz.U. z 2013 r. poz. 1169 z późn. zm.). Prawem własnym Zgromadzenia są Konstytucje i Dyrektorium zatwierdzone przez Kongregację Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego. Zgodnie z zapisami Konstytucji i Dyrektorium Zgromadzenie otacza szczególną troską cierpiących, chorych, ubogich i niepełnosprawnych. Prowadzi również pracę wychowawczą wśród dzieci i młodzieży, zwłaszcza zaniedbanej, ubogiej i opuszczonej. Dzieła ... właściwe dla Zgromadzenia realizowane są poprzez pracę pielęgniarską, wychowawczą, opiekuńczą, katechetyczną i inną. W związku z powyższym siostry Zgromadzenia służą, pielęgnują i opiekują się dziećmi, dorosłymi i starcami w szpitalach, zakładach oraz w domach prywatnych.

Zgromadzenie wykonuje także swoją misję przy pomocy powołanej w 1997 r. spółki pod nazwą Szpital X. Przedmiotem działania Szpitala X jest działalność w zakresie opieki zdrowotnej oraz opieki społecznej. Kapitał zakładowy wynosi 400.000,00 zł i wszystkie udziały należą do Zgromadzenia. Ze względu na zabezpieczenie zobowiązań finansowych w związku z prowadzonymi przez Szpital X inwestycjami w celu podniesienia jakości świadczonych usług zdrowotnych pojawiła się potrzeba dekapitalizowania spółki. Zgromadzenie chce podjąć uchwałę o wniesieniu do spółki nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem użytkowym w formie aportu. Nieruchomość gruntowa zabudowana budynkiem użytkowym, która ma być wniesiona aportem do spółki została zakupiona przez Zgromadzenie w 1929 roku i była używana aż do 3 października 1949 r. najpierw na własne potrzeby, a następnie na potrzeby szpitala prowadzonego przez Zgromadzenie. Uchwałą Radą Ministrów z dnia 21 września 1949 r. nieruchomość została przejęta przez Skarb Państwa i była użytkowana do 1998 r. przez Publiczny ZOZ. Od stycznia 1999 r. Zgromadzenie ostatecznie odzyskało budynek i po przeprowadzeniu remontu wynajęło budynek na potrzeby Szpitala X, którego jest jedynym udziałowcem. Nieruchomość gruntowa zabudowana budynkiem użytkowym jest majątkiem Zgromadzenia z niegospodarczej działalności statutowej, nie była ujawniona w księgach rachunkowych, które Zgromadzenie prowadzi w zakresie pozostałej działalności. Koszty przeprowadzonego remontu nie były rozliczane jako koszty uzyskania przychodów w księgach rachunkowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy wniesienie do Szpitala X nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem użytkowym w formie aportu jest przychodem Zgromadzenia jako dochód z niegospodarczej działalności statutowej, zwolnionym z opodatkowania na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4a) lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej u.p.d.o.p.)?
   

Jeżeli odpowiedź na powyższe pytanie byłaby negatywna, to:

1. Czy Zgromadzenie postąpi prawidłowo określając koszt podatkowy wniesionego aportu na poziomie wartości początkowej wynikającej z ewidencji środków trwałych?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 7 u.p.d.o.p. w przypadku wniesienia do spółki wkładu niepieniężnego osoba prawna osiąga przychód w wysokości wartości rynkowej wniesionego wkładu niepieniężnego, czyli Zgromadzenie jako kościelna osoba prawna wnosząc jako aport nieruchomość do Szpitala X uzyska przychód.

Z kolei w art. 17 ust. 1 pkt 4a) u.p.d.o.p. zawarto zwolnienie przedmiotowe, w myśl którego wolne od podatku są dochody kościelnych osób prawnych:

1. z niegospodarczej działalności statutowej; w tym zakresie kościelne osoby prawne nie mają obowiązku prowadzenia dokumentacji wymaganej przez przepisy Ordynacji podatkowej,
2. z pozostałej działalności - w części przeznaczonej na cele: kultu religijnego, oświatowo- wychowawcze, naukowe, kulturalne, charytatywno-opiekuńcze oraz na konserwację zabytków, prowadzeniem punktów katechetycznych, inwestycje sakralne w zakresie: budowy, rozbudowy i odbudowy kościołów oraz kaplic, adaptację innych budynków na cele sakralne, a także innych inwestycji przeznaczonych na punkty katechetyczne i zakłady charytatywno-opiekuńcze.
   
   

Ponieważ nieruchomość gruntowa zabudowana budynkiem użytkowym jest majątkiem Zgromadzenia z niegospodarczej działalności statutowej, to osiągnięty przychód należy zakwalifikować jako przychód z niegospodarczej działalności statutowej, a zatem jest to przychód zwolniony na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4a) lit. a) u.p.d.o.p.

Przytoczone powyżej przepisy jednoznacznie wskazują, że w odniesieniu do kościelnych osób prawnych istnieje kategoria działalności, określona jako „działalność niegospodarcza”, z której dochody (przychody) korzystają ze zwolnienia z opodatkowania bez względu na ich przeznaczenie i wydatkowanie. Niemniej jednak, u.p.d.o.p. w art. 17 ust. 1 pkt 4a) lit. a), uściśla warunki zwolnienia poprzez wprowadzenie dodatkowego elementu w postaci wskazania, że wyłącznie dochody z niegospodarczej działalności statutowej korzystają ze zwolnienia z opodatkowania CIT, niezależnie od ich przeznaczenia i wydatkowania.

Wnioskodawca w tym miejscu zwraca uwagę, że ani u.p.d.o.p., ani żaden inny przepis powszechnie obowiązującego prawa nie zawierają definicji pojęcia niegospodarczej działalności statutowej. Dla właściwego odczytania zakresu tego pojęcia, należy posłużyć się a contrario przepisami, które odwołują się do pojęć działalności gospodarczej.

Pod pojęciem „działalność gospodarcza” w myśl art. 3 pkt 9 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j.: Dz.U. z 2019 r. poz. 900 z póżn. zm., dalej: „OP”) należy rozumieć każdą działalność zarobkową w rozumieniu przepisów ustawy prawo przedsiębiorców, w tym wykonywanie wolnego zawodu, a także każdą inną działalność zarobkową wykonywaną we własnym imieniu i na własny rachunek lub cudzy rachunek, nawet gdy inne ustawy nie zaliczają tej działalności do działalności gospodarczej lub osoby wykonującej taką działalność - do przedsiębiorców.

Zgodnie natomiast z art. 3 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo Przedsiębiorców (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1292, z późn. zm., dalej: „ustawa Prawo Przedsiębiorców”) działalnością gospodarczą jest zorganizowana działalność zarobkowa, wykonywana we własnym imieniu i w sposób ciągły. Treści obydwu ww. definicji kładą szczególny akcent na wskazanie, że działalność gospodarcza ma przede wszystkim charakter zarobkowy, który należy rozumieć w ten sposób, że dany podmiot w swojej działalności zorientowany jest na osiąganie zysku. Natomiast, zgodnie z powszechnym w literaturze stanowiskiem: zarobkowego celu działalności gospodarczej nie należy kojarzyć z osiąganiem dochodów z tej działalności. W jednym ze swych orzeczeń Sąd Najwyższy stwierdził, że kryterium dochodowości nie jest konieczną cechą definiującą działalność gospodarczą (uchwała SN z 30 listopada 1992 r., III CZP 134/92, LexPolonica Nr 298580, OSNCP 1993 r., Nr 5, poz. 79). Gdyby przyjąć inaczej, to powstałoby wiele wątpliwości, czy działalnością gospodarczą nie jest także indywidualna twórczość naukowa, techniczna, wynalazcza, literacka, kompozytorska lub plastyczna, która może mieć charakter odpłatny i przynosić jednorazowe lub stałe dochody, lecz co do zasady nie jest prowadzona przede wszystkim w celach zarobkowych. Decydującym kryterium staje się więc cel wykonywanej działalności. Mając na uwadze wskazane argumenty, Wnioskodawca stwierdza, że wszelka działalność o innym charakterze niż zarobkowy, tj. której celem samym w sobie nie jest osiąganie zysków, nie może zostać uznana za działalność gospodarczą. Natomiast za działalność statutową uznaje się każdą działalność, która została określona, dopuszczona, przewidziana w statucie. Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca uznaje, że „niegospodarcza działalność” jest pojęciem przeciwnym do działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów Ordynacji podatkowej, natomiast dodanie przymiotnika „statutowa” prowadzi do zawężenia zwolnienia dochodów kościelnej osoby prawnej wyłącznie do dochodów z takiej działalności niegospodarczej, która znajduje odzwierciedlenie w prawie wewnętrznym danego kościoła czy związku wyznaniowego. Mając to na względzie, za niegospodarczą działalność statutową Wnioskodawca uznaje się działalność, która nie ma na celu zorganizowanej działalności zarobkowej, a której prowadzenie zostało uwzględnione w statucie danej osoby prawnej.

Ponadto, zgodnie z powszechnym poglądem, prezentowanym w orzecznictwie sądów administracyjnych (por. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 grudnia 2013 r., sygn. akt. II FSK 3033/11, piśmiennictwie (por. Unisk M., opodatkowanie kościelnych osób prawnych w świetle polskiego prawa podatkowego, Dor. Pod. 2002, Nr 7-8, str. 59), a także w interpretacjach indywidualnych prawa podatkowego (por. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji z 1 sierpnia 2014 r., Znak: ITPB3/423-219b/14/PS) niegospodarczą działalność statutową Kościoła stanowi każda działalność, nie będąca działalnością gospodarczą i będąca działalnością wynikającą z samej istoty Kościoła i specyfiki jego działalności. Dochody uzyskiwane z niegospodarczej działalności statutowej Kościoła Katolickiego wolne są od podatku bez względu na cel ich przeznaczenia i ostatecznego wydatkowania.

Działalność Zgromadzenia nie jest zorientowana na osiąganie zysku, bowiem zostało powołane w celu niesienia pomocy osobom chorym, osobom w podeszłym wieku, osobom niepełnosprawnym i niesamodzielnym - zgodnie z celami statutowymi Zakonu. Innymi słowy, Zgromadzenie zostało powołane w celu prowadzenia działalności, która jest charakterystyczna dla działalności Kościoła Katolickiego.

Działalność wynikająca z samej istoty Kościoła i specyfiki jego działalności.

W ocenie Wnioskodawcy, za działalność wynikającą z istoty Kościoła Katolickiego niewątpliwie należy uznać działalność charytatywno-opiekuńczą. W tym kontekście należy odwołać się do przepisów art. 38 i 39 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła. Zgodnie z powołanymi przepisami, osoby prawne Kościoła mają prawo prowadzenia właściwej dla każdej z nich działalności charytatywno-opiekuńczej, która może polegać m.in. na prowadzeniu zakładów dla osób potrzebujących opieki, szpitali, zakładów leczniczych oraz schronisk.

Podobne uregulowania znalazły się również w ustawie o gwarancjach wolności sumienia i wyznania, która w art. 24 ust. 1 wskazuje, że w celu realizacji działalności charytatywno-opiekuńczej kościoły i inne związki wyznaniowe mają prawo zakładać i prowadzić, na zasadach określonych w ustawach, odpowiednie instytucje, w tym zakłady dla osób potrzebujących opieki, szpitale i inne przedsiębiorstwa podmiotów leczniczych w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej, żłobki i schroniska dla dzieci.

Na podstawie powyżej przytoczonych przepisów ustaw, Wnioskodawca wywodzi wniosek, że wolą Ustawodawcy było przyjęcie, że prowadzenie zakładów dla osób potrzebujących opieki, szpitali i innych przedsiębiorstw podmiotów leczniczych przez kościoły i inne związki wyznaniowe, w tym Kościół Katolicki, jest działalnością charytatywną, wynikającą z celu ich istnienia.

Stanowisko to potwierdza również interpretacja Ministerstwa Finansów z 26 marca 1994 r. odnosząca się do kościelnych osób prawnych (PO 4/N-722-86/94). Z uzyskanych w tej sprawie opinii zainteresowanych resortów wynika, że działalność oświatowa prowadzona przez kościelne osoby prawne polegająca na prowadzeniu szkół, przedszkoli, burs, internatów itp. nie jest działalnością gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o działalności gospodarczej, chyba że statut jednostki organizacyjnej określa jej zarobkowy charakter. W stanie faktycznym Zgromadzenie nie jest zorientowana na osiąganie zysku, co wprost wynika z dokumentów założycielskich, ani jego działalność nie ma zarobkowego charakteru, czyli jako taka nie podlega pod przepisy ustawy o działalności gospodarczej. Jak wynika z powyżej przytoczonych treści, działalność prowadzona przez Zakon wpisuje się w działalność o charakterze charytatywno-opiekuńczym. A zatem skoro nosi cechy działalności charytatywnej, więc nie może zostać uznana równocześnie za działalność gospodarczą.

Działalność jednostek leczniczych jako niegospodarcza działalność statutowa.

Wnioskodawca wskazał, że jeśli chodzi o działalność leczniczą Zakonu, zastosowanie będzie miał przepis art. 16 ust. 1a pkt 2 lit. b ustawy o działalności leczniczej, zgodnie z którym nie stanowi działalności regulowanej w rozumieniu ustawy prawo przedsiębiorców, działalność charytatywno-opiekuńcza, jeżeli przepisy odrębne przewidują prowadzenie takiej działalności. Z przepisów ustawy o stosunku Państwa do Kościoła wynika, że osoby prawne Kościoła mają prawo prowadzenia właściwej dla każdej z nich działalności charytatywno-opiekuńczej. Działalność charytatywno-opiekuńcza Kościoła obejmuje w szczególności prowadzenie szpitali i innych zakładów leczniczych oraz aptek. W związku z tym, czynności, które wykonuje Zgromadzenie związane z prowadzeniem szpitala należy uznać za niegospodarczą działalność statutową.

Biorąc pod uwagę wskazane powyżej argumenty, Wnioskodawca uważa, że wniesienie aportu niepieniężnego z majątku z niegospodarczej działalności statutowej w celu podniesienia kapitału zakładowego Szpitala X w związku z zabezpieczeniem zobowiązań finansowych szpitala w celu utrzymania jego działalności w sferze leczniczej będzie dochodem z niegospodarczej działalności statutowej. Tym samym dochód ten będzie zwolniony z opodatkowania na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a) u.p.d.o.p.

Ad. 2

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4a) lit. a) u.p.d.o.p. kościelne osoby prawne nie mają obowiązku prowadzenia dokumentacji wymaganej przez przepisy ustawy Ordynacji podatkowej w zakresie niegospodarczej działalności gospodarczej. Ponieważ budynek wraz z gruntem, który ma być wniesiony aportem stanowił majątek kościelny Zgromadzenia, nie był ujawniony jako środek trwały w księgach rachunkowych prowadzonych na potrzeby działalności niestatutowej, to Zgromadzenie chce przenieść powyższą nieruchomość z majątku związanego z niegospodarczą działalnością statutową do majątku wykorzystywanego w pozostałej działalności niestatutowej. W tym celu w księgach rachunkowych prowadzonych w zakresie pozostałej działalności niestatutowej zostanie ujawniona nieruchomość gruntowa zabudowana budynkiem użytkowym w ewidencji środków trwałych w wartości rynkowej wynikającej z wyceny zgodnie z art. 28 ust. 1 pkt 1 w związku z ust. 2 ustawy o rachunkowości z dnia 29 września 1994 r. (Dz.U. z 1994 r. Nr 121, poz. 591).

Następnie Zgromadzenie dokona aportu tych środków trwałych do Szpitala X w zamian za objęcie udziałów tej Spółki. Wartość nominalna objętych udziałów będzie równa wartości rynkowej wnoszonych nieruchomości, a tym samym równa wartości początkowej wynikającej z ewidencji środków trwałych. Po wniesieniu aportu Zgromadzenie dokona rozliczenia przychodów i kosztów z tytułu wnoszonego aportu. Zgromadzenie uzyska wartość przychodu na poziomie wartości rynkowej wkładu niepieniężnego i wartość kosztów w wysokości wartości początkowej wnoszonej nieruchomości wynikającej z ewidencji środków trwałych Spółki.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że w związku z osiągnięciem przychodu na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 7 u.p.d.o.p., Zgromadzenie będzie uprawnione do rozpoznania kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1j pkt 1 u.p.d.o.p. tj. w wartości początkowej przedmiotu wkładu. Ponieważ nieruchomość gruntowa zabudowana budynkiem użytkowym jest majątkiem związanym z niegospodarczą działalnością kościelnej osoby, to Zgromadzenie ujawniając ją w księgach rachunkowych pozostałej działalności niestatutowej będzie stosować do wyceny składników majątku trwałego wprowadzanych do ewidencji środków trwałych zasady wynikające z art. 28 ust. 1 pkt 1 w związku z ust. 2 ustawy o rachunkowości. Zgodnie z art. 28 ust. 1 pkt 1) ustawy o rachunkowości środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne wycenia się według cen nabycia lub kosztów wytworzenia, lub wartości przeszacowanej (po aktualizacji wyceny środków trwałych), pomniejszonych o odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe, a także o odpisy z tytułu trwałej utraty wartości. Na podstawie art. 28 ust. 2 ustawy o rachunkowości cena nabycia, to cena zakupu składnika aktywów, obejmująca kwotę należną sprzedającemu, bez podlegających odliczeniu podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowego, a w przypadku importu powiększona o obciążenia o charakterze publicznoprawnym oraz powiększona o koszty bezpośrednio związane z zakupem i przystosowaniem składnika aktywów do stanu zdatnego do używania lub wprowadzenia do obrotu, łącznie z kosztami transportu, jak też załadunku, wyładunku, składowania lub wprowadzenia do obrotu, a obniżona o rabaty, upusty, inne podobne zmniejszenia i odzyski. Jeżeli nie jest możliwe ustalenie ceny nabycia składnika aktywów, a w szczególności przyjętego nieodpłatnie, w tym w drodze darowizny - jego wyceny dokonuje się według ceny sprzedaży takiego samego lub podobnego przedmiotu. Zatem Zgromadzenie przyjmie jako wartość początkową w ewidencji środków trwałych przedmiotowej nieruchomości w wartości rynkowej wynikającej z wyceny Zgromadzenie dla celów podatkowych określi przychód z tytułu wniesionego aportu na poziomie wartości rynkowej wniesionego wkładu, natomiast koszt w wysokości wartości początkowej nieruchomości wynikającej z ewidencji środków trwałych. Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 1j pkt 1 u.p.d.o.p., w przypadku wnoszenia aportem nieruchomości uprzednio ujmowanej jako środek trwały, kosztem podatkowym jest wartość początkowa przedmiotu wkładu, zaktualizowana zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszona o dokonaną przed wniesieniem tego wkładu sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p, jeżeli przedmiotem wkładu niepieniężnego są środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne.

W badanym przypadku kosztem objęcia udziałów jest wartość początkowa. Ustawodawca podatkowy nie stawia tutaj żadnych dodatkowych warunków. Skoro tak, nie ma podstaw aby uznać, że w takiej sytuacji wartość początkowa, która nie była amortyzowana nie jest kosztem. A w tym miejscu należy przypomnieć, że pomimo iż odpisy amortyzacyjne nie byłyby kosztem podatkowym, składniki majątku spełniające warunki zapisane w art. 16a u.p.d.o.p. są środkami trwałymi, co w stanie faktycznym (winno być: zdarzeniu przyszłym) jest bezsporne.

Reasumując, w przypadku wniesienia aportem nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem użytkowym Zgromadzenie ma prawo określić koszt podatkowy na poziomie wartości początkowej wynikającej z ewidencji środków trwałych na poziomie wartości rynkowej nieruchomości z dnia jej przyjęcia do ewidencji środków trwałych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Ad. 1

Kościelne osoby prawne podlegają opodatkowaniu oraz korzystają ze zwolnień od podatku dochodowego według zasad określonych w ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865, z późn. zm., dalej: „updop”). Na podstawie przepisu art. 55 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 1347), majątek i przychody kościelnych osób prawnych podlegają ogólnym przepisom podatkowym z wyjątkami określonymi w ust. 2-6. Zgodnie z przepisem art. 55 ust. 2 ww. ustawy, kościelne osoby prawne są zwolnione od opodatkowania z tytułu przychodów ze swojej działalności niegospodarczej. W tym zakresie osoby te nie mają obowiązku prowadzenia dokumentacji wymaganej przez przepisy o zobowiązaniach podatkowych.

Wnioskodawca jako kościelna osoba prawna podlega zatem przepisom ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stosownie do art. 7 ust. 1 updop, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

W myśl natomiast art. 7 ust. 2 updop, dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Zgodnie z art. 7b ust. 1 pkt 2 updop, za przychody z zysków kapitałowych uważa się przychody z tytułu wniesienia do osoby prawnej lub spółki, o której mowa w art. 1 ust. 3, wkładu niepieniężnego.

Stosownie natomiast do art. 12 ust. 1 pkt 7 updop, przychodem z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, jest wartość wkładu określona w statucie lub umowie spółki, a w razie ich braku wartość wkładu określona w innym dokumencie o podobnym charakterze - w przypadku wniesienia do spółki albo spółdzielni wkładu niepieniężnego; jeżeli jednak wartość ta jest niższa od wartości rynkowej tego wkładu albo wartość wkładu nie została określona w statucie, umowie albo innym dokumencie o podobnym charakterze, przychodem jest wartość rynkowa takiego wkładu określona na dzień przeniesienia własności przedmiotu wkładu niepieniężnego; przepis art. 14 ust. 2 stosuje się odpowiednio.

W myśl natomiast art. 12 ust. 4 pkt 25 lit. b updop, do przychodów nie zalicza się wartości, o której mowa w ust. 1 pkt 7, jeżeli przedmiotem wkładu niepieniężnego do spółki albo spółdzielni jest przedsiębiorstwo lub jego zorganizowana część.

Jak wynika z powołanych przepisów, wniesienie przez osobę prawną wkładu niepieniężnego w postaci nieruchomości do innej osoby prawnej, generuje przychód podatkowy będący źródłem dochodu co do zasady podlegającego opodatkowaniu.

Nie każdy jednak dochód w rozumieniu art. 7 ust. 1 updop podlega opodatkowaniu. Katalog dochodów podlegających zwolnieniu z opodatkowania zawiera art. 17 ust. 1 updop.

Jak stanowi art. 17 ust. 1 pkt 4a updop, wolne od podatku są dochody kościelnych osób prawnych:

1. z niegospodarczej działalności statutowej; w tym zakresie kościelne osoby prawne nie mają obowiązku prowadzenia dokumentacji wymaganej przez przepisy Ordynacji podatkowej,
2. z pozostałej działalności - w części przeznaczonej na cele: kultu religijnego, oświatowo-wychowawcze, naukowe, kulturalne, charytatywno-opiekuńcze oraz na konserwację zabytków, prowadzenie punktów katechetycznych, inwestycje sakralne w zakresie: budowy, rozbudowy i odbudowy kościołów oraz kaplic, adaptację innych budynków na cele sakralne, a także innych inwestycji przeznaczonych na punkty katechetyczne i zakłady charytatywno-opiekuńcze.
   
   

Art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a updop reguluje zwolnienie bezwarunkowe dotyczące dochodów kościelnych osób prawnych z niegospodarczej działalności statutowej. Wynika z tego, że cel, na jaki zostaną przeznaczone i wydatkowane środki nie ma żadnego wpływu na zakres zwolnienia. Co więcej, w odniesieniu do tego rodzaju wydatków, podatnicy nie mają obowiązku prowadzenia dokumentacji zgodnie z przepisami Ordynacji podatkowej.

Należy wskazać, że ustawa podatkowa nie definiuje pojęcia „niegospodarcza działalność statutowa”. W celu określenia zakresu tego pojęcia należy zdefiniować znaczenie poszczególnych słów. I tak, działalnością jest „zespół czynności, działań, podejmowanych w jakimś celu lub w jakimś zakresie, czynny udział w czymś; działanie, praca” (Uniwersalny Słownik Języka Polskiego PWN). Przez pojęcie „działalność gospodarcza” – w myśl art. 3 pkt 9 Ordynacji podatkowej – rozumie się każdą działalność zarobkową w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców (Dz.U. poz. 646, 1479, 1629, 1633 i 2212), w tym wykonywanie wolnego zawodu, a także każdą inną działalność zarobkową wykonywaną we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek, nawet gdy inne ustawy nie zaliczają tej działalności do działalności gospodarczej lub osoby wykonującej taką działalność - do przedsiębiorców. Zgodnie natomiast z art. 3 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1292 z późn. zm.), działalnością gospodarczą jest zorganizowana działalność zarobkowa, wykonywana we własnym imieniu i w sposób ciągły.

Działalność, która nie spełnia kryteriów przedstawionych wyżej nie może stanowić działalności gospodarczej. Natomiast działalność statutowa to każda działalność, która została określona, dopuszczona, przewidziana w statucie.

Niegospodarczą działalność statutową Kościoła stanowi każda działalność, nie będąca działalnością gospodarczą i będąca działalnością wynikającą z samej istoty Kościoła i specyfiki jego działalności. Dochody uzyskiwane z niegospodarczej działalności statutowej Kościoła Katolickiego są wolne od podatku, bez względu na cel ich przeznaczenia i ostatecznego wydatkowania.

W świetle powyższych przepisów dochody z każdej działalności wynikającej z istoty funkcjonowania Kościoła niebędącej działalnością gospodarczą (działalność statutowa) korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego.

Podkreślić należy, że zwolnienie przedmiotowe, o jakim mowa ww. przepisie jest wyjątkiem od konstytucyjnej zasady powszechności opodatkowania. Z tego względu musi być interpretowane ściśle, zgodnie z literalnym brzmieniem przepisów, z których wynika.

Jak wynika z przedstawionego opisu sprawy, Wnioskodawca – Zgromadzenie – posiada osobowość prawną na podstawie ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej. Zgodnie z zapisami Konstytucji i Dyrektorium Zgromadzenie otacza szczególną troską cierpiących, chorych, ubogich i niepełnosprawnych. Prowadzi również pracę wychowawczą wśród dzieci i młodzieży, zwłaszcza zaniedbanej, ubogiej i opuszczonej. Dzieła ... właściwe dla Zgromadzenia realizowane są poprzez pracę pielęgniarską, wychowawczą, opiekuńczą, katechetyczną i inną.

Zgromadzenie wykonuje także swoją misję przy pomocy powołanej spółki pod nazwą Szpital X. Zgromadzenie jest jedynym udziałowcem Szpitala. Zgromadzenie zamierza podjąć uchwałę o wniesieniu do spółki nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem użytkowym w formie aportu. Nieruchomość ta została zakupiona przez Zgromadzenie w 1929 roku i była używana najpierw na własne potrzeby, a następnie na potrzeby szpitala prowadzonego przez Zgromadzenie. Następnie nieruchomość została przejęta przez Skarb Państwa i była użytkowana przez Publiczny ZOZ. Od stycznia 1999 r. Zgromadzenie ostatecznie odzyskało budynek i po przeprowadzeniu remontu wynajęło budynek na potrzeby Szpitala X. Nieruchomość ta nie była ujawniona w księgach rachunkowych, które Zgromadzenie prowadzi w zakresie pozostałej działalności. Koszty przeprowadzonego remontu nie były rozliczane jako koszty uzyskania przychodów w księgach rachunkowych.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia ustalenia, czy wniesienie do Szpitala X nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem użytkowym w formie aportu, jest przychodem Zgromadzenia jako dochód z niegospodarczej działalności statutowej, zwolnionym z opodatkowania na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Odnosząc powyższe do przedstawionych przepisów prawa wskazać należy, że zwolnienie wynikające z art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a updop uzależnione jest od rodzaju uzyskiwanego dochodu. Zaznaczyć należy, że zgodnie z tym przepisem, zwolnieniu podlegają jedynie dochody pochodzące z niegospodarczej działalności statutowej.

Odnosząc się do powyższego, zauważyć należy, że czynność wniesienia aportem własności nieruchomości do Szpitala nie może zostać uznana za niegospodarczą działalność statutową. Z opisu sprawy wynika bowiem, że cele właściwe dla Zgromadzenia realizowane są poprzez pracę pielęgniarską, wychowawczą, opiekuńczą, katechetyczną.

W związku z powyższym, uznać należy, że dochód uzyskany przez Wnioskodawcę w wyniku wniesienia wkładu niepieniężnego do Szpitala, w którym jest jedynym udziałowcem będzie pochodził z innej działalności niż niegospodarcza działalność statutowa, tym samym nie może podlegać zwolnieniu z opodatkowania na podstawie z art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a updop.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy dotyczące możliwości zwolnienia z opodatkowania wynikającego z art. 17 ust. 1 pkt 4 lit. a updop jest nieprawidłowe.

Ad. 2

Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. (…).

Powyższe oznacza, że zasadniczo wszystkie poniesione wydatki, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, po wyłączeniu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 updop, stanowić mogą koszty uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Ponadto, uznanie wydatku za koszt podatkowy wymaga od podatnika wykazania, że wydatek jest racjonalnie i gospodarczo uzasadniony. Tak więc, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika winien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej, z wyjątkiem sytuacji gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza istnienie związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy poniesieniem kosztu a przychodem, bądź zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu.

Ponadto, zaliczenie danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów uzależnione jest od tego, czy nie został on wymieniony w art. 16 ust. 1 updop, tj. w grupie wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów.

Podsumowując powyższe, należy stwierdzić, że kosztem uzyskania przychodów będzie wydatek, spełniający łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty),
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła lub może mieć inny wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie został wymieniony w art. 16 updop.
  
  

Jak wynika z art. 15 ust. 1j pkt 1 updop, w przypadku objęcia udziałów (akcji) w spółce albo wkładów w spółdzielni w zamian za wkład niepieniężny w innej postaci niż przedsiębiorstwo lub jego zorganizowana część - na dzień objęcia tych udziałów (akcji) albo wkładów w spółdzielni - ustala się koszt uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 7, w wysokości wartości początkowej przedmiotu wkładu, zaktualizowanej zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszonej o dokonaną przed wniesieniem tego wkładu sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, jeżeli przedmiotem wkładu niepieniężnego są środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne.

Zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 1 - 7 updop, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się:

1. w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia;
   1a. w razie częściowo odpłatnego nabycia, cenę ich nabycia powiększoną o wartość przychodu określonego w art. 12 ust. 5a;
   
2. w razie wytworzenia we własnym zakresie koszt wytworzenia;
   
3. w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości;
   
4. w razie nabycia w postaci wkładu niepieniężnego wniesionego do spółki albo spółdzielni
   • ustaloną przez podatnika, z zastrzeżeniem pkt 4c, na dzień wniesienia wkładu wartość poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie wyższą jednak od ich wartości rynkowej;
   4a. w razie nabycia w postaci wkładu niepieniężnego wniesionego do spółki niebędącej osobą prawną:
   
   1. wartość początkową, od której dokonywane były odpisy amortyzacyjne - jeżeli przedmiot wkładu był amortyzowany,
   2. wydatki poniesione na nabycie lub wytworzenie przedmiotu wkładu, niezaliczone do kosztów uzyskania przychodów w jakiejkolwiek formie - jeżeli przedmiot wkładu nie był amortyzowany,
   3. wartość określoną zgodnie z art. 14 - jeżeli ustalenie wydatków na nabycie lub wytworzenie przedmiotu wkładu przez wspólnika wnoszącego wkład, będącego osobą fizyczną, jest niemożliwe i przedmiot wkładu nie był wykorzystywany przez wnoszącego wkład w prowadzonej działalności gospodarczej, z wyłączeniem wartości niematerialnych i prawnych wytworzonych przez wspólnika we własnym zakresie;
   4b. w razie przekształcenia przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną w jednoosobową spółkę kapitałową:
   
   1. wartość początkową, od której dokonywane były odpisy amortyzacyjne,
   2. wartość poniesionych wydatków na nabycie albo wytworzenie składników majątku, niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów w jakiejkolwiek formie - jeżeli rzeczy te lub prawa nie były amortyzowane;
   4c. w razie nabycia w postaci wkładu niepieniężnego komercjalizowanej własności intelektualnej wniesionej do spółki kapitałowej przez podmiot komercjalizujący - wartość, o której mowa w art. 15 ust. 1s;
   
5. w razie otrzymania w związku z likwidacją osoby prawnej lub spółki, z zastrzeżeniem ust. 10b - ustaloną przez podatnika wartość poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie wyższą jednak od ich wartości rynkowej;
   
6. w razie nabycia, w następstwie wykonania świadczenia niepieniężnego, o którym mowa w art. 14a - wartość wierzytelności (należności) uregulowanej w wyniku wykonania świadczenia niepieniężnego, o którym mowa w tym przepisie; przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio;
   
7. w przypadku prowadzenia przez podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2, działalności na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczny zakład - wartość, o której mowa w art. 15 ust. 1y.
   
   
   

W myśl art. 16g ust. 3 updop, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Z kolei za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania (art. 16g ust. 4 updop).

W tym miejscu należy wskazać, że updop nie przewiduje specjalnego trybu postępowania w odniesieniu do środków trwałych, które zostały odzyskane, tj. w stosunku do których nastąpiło „przywrócenie własności”.

Należy zauważyć że przywrócenie własności jest czym innym niż nabycie własności, chociaż skutek tej czynności jest tożsamy - posiadanie jako właściciel. Tym samym odzyskanie przez Zgromadzenie nieruchomości nie było równoważne z jej nabyciem w jakiejkolwiek z wymienionych w art. 16g ust. 1 updop form. Odzyskanie nieruchomości przez Zgromadzenie było przywróceniem mu własności nieruchomości. Z odzyskaniem nieruchomości w takim znaczeniu przepisy prawa podatkowego nie wiążą żadnego skutku.

Przyjmuje się natomiast, że ustalając wartość początkową takiego środka trwałego należy sięgnąć do historycznego kosztu nabycia bądź wytworzenia nieruchomości, nie zaś do ich wartości z dnia przywrócenia, czy też wartości z dnia wprowadzenia takiego środka trwałego do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych. (por. wyrok WSA z 9 września 2015 r. sygn. akt I SAGd 679/15).

Updop nie daje natomiast możliwości na ustalenie wartości początkowej w przedmiotowej sprawie w wartości innej niż cena nabycia nieruchomości lub koszt wytworzenia. Regulacje takie znajdują się natomiast w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 1387 z późn. zm.), gdzie zgodnie z art. 22g ust. 8, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Zastosowanie tej regulacji nie jest jednak niemożliwe w omawianej sprawie, ponieważ przepis ten dotyczy podatników podlegających opodatkowaniu na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tymczasem Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych.

Jak z powyższego wynika Wnioskodawca nie może ustalić wartości początkowej odzyskanej nieruchomości w sposób odmienny niż wskazany w wyżej powołanym art. 16g updop. Oznacza to, że w sytuacji opisanej we wniosku Zgromadzenie nie będzie uprawnione do ustalenia wartości początkowej odzyskanej nieruchomości w wysokości jej wartości rynkowej.

Tym samym nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że w przypadku wniesienia aportem nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem użytkowym, Zgromadzenie ma prawo określić koszt podatkowy na poziomie wartości początkowej wynikającej z ewidencji środków trwałych na poziomie wartości rynkowej nieruchomości z dnia jej przyjęcia do ewidencji środków trwałych.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy:

• wniesienie do Szpitala X nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem użytkowym w formie aportu jest przychodem Zgromadzenia jako dochód z niegospodarczej działalności statutowej, zwolnionym z opodatkowania na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
• Zgromadzenie postąpi prawidłowo określając koszt podatkowy wniesionego aportu na poziomie wartości początkowej wynikającej z ewidencji środków trwałych

-należało uznać za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.