2020.01.15 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
IBPB-1-2/4510-717/16-7/MS
z 15 stycznia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.) oraz art. 223 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz.U. z 2016 r., poz. 1948 z późn. zm.), po ponownym rozpatrzeniu, w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 czerwca 2019 r. sygn. akt II FSK 2307/17 (data wpływu 30 lipca 2019 r.), wniosku z 29 czerwca 2016 r. (data wpływu do Organu 5 lipca 2016 r.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione w ww. wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

w razie ustanowienia prawa użytkowania wieczystego działki Y przez Miasto na rzecz Spółki oraz przeniesienia własności znajdujących się na niej naniesień, Spółka będzie uprawniona do kontynuowania przyjętego sposobu amortyzacji środka trwałego w postaci budynku – jest nieprawidłowe,
Spółka będzie zobowiązana do wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów odpisów już dokonanych – jest prawidłowe

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 3)

UZASADNIENIE

Dotychczasowy przebieg postępowania

W dniu 5 lipca 2016 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy w razie ustanowienia prawa użytkowania wieczystego działki Y przez Miasto na rzecz Spółki oraz przeniesienia własności znajdujących się na niej naniesień, Spółka będzie uprawniona do kontynuowania przyjętego sposobu amortyzacji środka trwałego w postaci budynku, jak również czy będzie zobowiązana do wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów odpisów już dokonanych.

W dniu 14 września 2016 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów wydał interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego Znak: IBPB-1-2/4510-717/16-1/MS, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe. Interpretacja indywidualna została skutecznie doręczona 14 września 2016 r.

Pismem z 28 września 2016 r., wysłanym za pośrednictwem poczty tego samego dnia wniesiono wezwanie do usunięcia naruszenia prawa. Pismem z 3 listopada 2016 r. Znak IBPB-1-2/4510-717/16-2/MS udzielono odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, stwierdzając brak podstaw do zmiany indywidualnej interpretacji. Odpowiedź tę doręczono skutecznie 3 listopada 2016 r. Pismem z 5 grudnia 2016 r. (nadanym w urzędzie pocztowym tego samego dnia), które wpłynęło do tut. Organu 9 grudnia 2016 r., wniesiono skargę na ww. interpretację indywidualną.

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów pismem z 9 stycznia 2017 r., Znak: IBPB-1-2/4510-717/16-3/MS udzielił odpowiedzi na skargę przesyłając ją wraz z aktami sprawy do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi. W wyniku rozpatrzenia skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokiem z 4 kwietnia 2017 r., sygn. akt I SA/Łd 23/17 oddalił skargę. Od powyższego wyroku, Spółka wniosła skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego. W wyniku rozpatrzenia skargi kasacyjnej Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 11 czerwca 2019 r., sygn. akt II FSK 2307/17 uchylił zaskarżony wyrok w całości oraz uchylił interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach działającego w imieniu Ministra Finansów.

Akta sprawy z Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi zostały zwrócone 25 października 2019 r.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie. Wskutek powyższego, wniosek Strony wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. Organ.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej: „Spółka”) podlegająca w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, jest użytkownikiem wieczystym działki X, na której wzniosła budynek produkcyjno-magazynowy wykorzystywany w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Budynek ten został wzniesiony częściowo (ok. 5/6 części) na działce X a częściowo (ok. 1/6 części) na sąsiedniej działce Y (ten sam obręb), obie działki stanowią własność Miasta wydzierżawioną na rzecz Spółki. Miasto nie uczestniczyło w wytworzeniu „części” budynku wzniesionego na jego gruncie, nie ponosiło również żadnych wydatków na jego ulepszenie. Wskazany budynek został przez Spółkę zakwalifikowany w całości jako środek trwały, od którego Wnioskodawca dokonuje odpisów amortyzacyjnych, które zalicza do kosztów uzyskania przychodów. Spółka zamierza podjąć następujące czynności, zmierzające do uporządkowania stosunków własnościowych. Po pierwsze, Spółka zamierza przenieść na rzecz Miasta nakłady w postaci budowy budynku w części przypadającej na działkę Y. Po drugie, Miasto planuje ustanowić na rzecz Spółki prawo użytkowania wieczystego gruntu (w postaci działki Y) oraz przenieść na Spółkę własność znajdujących się nań naniesień (w postaci „części” budynku wzniesionego na działce Y) w drodze sprzedaży. Planowany schemat uporządkowania stosunków własnościowych determinowany jest wprost obowiązującymi przepisami prawa. Ustanowienie na rzecz Spółki prawa użytkowania wieczystego gruntu przez Miasto wymaga przeniesienia na Spółkę własności położonego na tym gruncie budynku. Wymóg taki wynika z art. 31 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 1774 ze zm.; dalej: „uogn”), zgodnie z którym oddanie w użytkowanie wieczyste nieruchomości gruntowej zabudowanej następuje z równoczesną sprzedażą położonych na tej nieruchomości budynków i innych urządzeń. Z kolei zakończenie dzierżawy gruntu wymaga rozliczenia nakładów pomiędzy Spółką a Miastem, co wynika wprost z art. 676 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 380 ze zm.; dalej: „kc”), w związku z art. 694 kc (analogiczny zapis znajduje się zresztą także w umowie dzierżawy). Pomimo, że to Spółka wzniosła budynek, w części wzniesionej na działce Y budynek nie stanowi własności Spółki, ale własność Miasta jako właściciela działki Y (co wynika z art. 48 kc). Z tytułu powyższych transakcji Spółka będzie zobowiązana wyłącznie do zapłaty pierwszej opłaty za użytkowanie wieczyste; opłata ta nie będzie obejmowała wartości naniesień na gruncie. Jako że wartość przeniesionych przez Spółkę na Miasto nakładów (z jednej strony) i cena sprzedaży tych naniesień przez Miasto na rzecz Spółki (z drugiej strony) będą równe, każda ze stron potrąci swoją wierzytelność z wierzytelnością drugiej strony z tego tytułu, wskutek czego obie wierzytelności wygasną. Nie można także wykluczyć, że wskazane wyżej czynności zostaną dokonane jednocześnie.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy w razie ustanowienia prawa użytkowania wieczystego działki Y przez Miasto na rzecz Spółki oraz przeniesienia własności znajdujących się na niej naniesień, Spółka będzie uprawniona do kontynuowania przyjętego sposobu amortyzacji środka trwałego w postaci budynku, wskazanego w opisie zdarzenia przyszłego, jak również czy będzie zobowiązana do wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów odpisów już dokonanych? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 3)

Zdaniem Wnioskodawcy, stosownie do art. 16a ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm. - dalej jako: „u.p.d.o.p.”), amortyzacji podlegają stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością. Stosownie jednak do art. 16a ust. 2 pkt 2 u.p.d.o.p. amortyzacji podlegają, niezależnie od przewidywanego okresu używania, budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie.

Powyższe prowadzi do wniosku, że zasady amortyzacji budynków, budowli wybudowanych na cudzym gruncie są takie same jak budynków, budowli będących własnością podatnika. Tezę tę potwierdza orzecznictwo (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 30 marca 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 1547/10; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z 6 lutego 2004 r., sygn. akt I SA/Lu 436/03). Jeżeli zatem Spółka amortyzowała budynek magazynowo-produkcyjny, wybudowany na cudzym gruncie, jako środek trwały, to oddanie przez Miasto na rzecz Spółki gruntu w użytkowanie wieczyste nie wpłynie na dokonane wcześniej odpisy amortyzacyjne i możliwość zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów. Zaaprobowanie przeciwnego poglądu doprowadziłoby do konieczności rozdzielenia zasad amortyzacji jednego i tego samego obiektu (budynku), co nie znajduje podstaw w przepisach dotyczących amortyzacji. Co więcej wskutek tego istniałaby konieczność rozpoznania wobec jednego środka trwałego (budynku) dwóch wartości początkowych - jednej w dotychczasowej wysokości, a drugiej tożsamej z ceną nabycia. Sytuacji takiej nie przewidują przepisy prawa podatkowego. Wypada także odnotować, że w świetle Klasyfikacji Środków Trwałych, środkiem trwałym jest „pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług” (cz. 1.3 Klasyfikacji Środków Trwałych, stanowiącej załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) - Dz.U. z 2010 r. Nr 242, poz. 1622). A contrario, środkiem trwałym nie jest ani podwójny (wieloraki) element majtku, ani też nie jest nim część pojedynczego składnika majątku. Opisany w zdarzeniu przyszłym budynek spełnia określone funkcje gospodarcze w działalności Spółki jedynie jako całość. Udzielając zatem odpowiedzi na pytanie nr 3 stwierdzić należy, że w razie ustanowienia prawa użytkowania wieczystego działki Y przez Miasto na rzecz Spółki oraz przeniesienia własności znajdujących się na niej naniesień, Spółka będzie uprawniona do kontynuowania przyjętego sposobu amortyzacji środka trwałego w postaci budynku, wskazanego w opisie zdarzenia przyszłego, jak również nie będzie zobowiązana do wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów odpisów już dokonanych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenie przyszłego jest w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm. dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

został poniesiony przez podatnika,
jest definitywny, a więc bezzwrotny,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 updop.

Określona grupa wydatków, w tym związana z finansowaniem środków trwałych (ich nabyciem czy wytworzeniem) może być zaliczana do kosztów uzyskania przychodów tylko poprzez odpisy amortyzacyjne. Wynika to z art. 15 ust. 6 updop, który stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Updop nie definiuje wprost czym jest amortyzacja, tym niemniej wskazać należy, iż amortyzacja jest pojęciem związanym z aktywami trwałymi - odpisów amortyzacyjnych dokonujemy bowiem od pozycji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, co potwierdzają, m.in. przepisy art. 16a i art. 16b tej ustawy.

W znaczeniu ekonomicznym amortyzacja oznacza zmniejszenie lub utratę wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej na skutek ich zużycia w wyniku normalnego używania, korzystania z nich. Istotą amortyzacji jest rozłożenie w czasie jednorazowego wydatku poniesionego na zakup, czy wytworzenie danego środka trwałego. Podstawę odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa, a wysokość tych odpisów uzależniona jest m.in. od przewidywanego okresu użytkowania danego środka trwałego. Za pomocą amortyzacji nakłady na zakup bądź wytworzenie środka trwałego są stopniowo, w formie odpisów, zaliczane w koszty poszczególnych okresów, przy czym odpisy – jak wskazano wyżej – dokonywane zgodnie z regulacjami updop mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Ponadto, stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

-wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Powyższe stanowi, że zasadą jest, iż za koszty uzyskania przychodów nie uważa się wydatków na nabycie, wytworzenie albo ulepszenie środków trwałych oraz na nabycie wartości niematerialnych i prawnych, ale że kosztem tym jest zużycie tych środków i wartości mierzone amortyzacją (art. 15 ust. 6 ustawy podatkowej). Jednocześnie wydatki te, po ich zaktualizowaniu i odpowiednim pomniejszeniu, są rozliczane jednorazowo w przypadku ich odpłatnego zbycia.

Warto również wskazać, że zgodnie z art. 16a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 16c pkt 1 updop, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów – zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Jak stanowi art. 16h ust. 1 pkt 1 updop, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W myśl art. 16g ust. 1 pkt 1 updop, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia.

Zgodnie natomiast z art. 16g ust. 1 pkt 2 updop, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie koszt wytworzenia.

Zgodnie z art. 16g ust. 3 ww. ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania (art. 16g ust. 4 updop).

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka jest użytkownikiem wieczystym działki X, na której wzniosła budynek produkcyjno-magazynowy wykorzystywany w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Budynek ten został wzniesiony częściowo (ok. 5/6 części) na działce X a częściowo (ok. 1/6 części) na sąsiedniej działce Y (ten sam obręb). Obie działki stanowią własność Miasta wydzierżawioną na rzecz Spółki. Miasto nie uczestniczyło w wytworzeniu „części” budynku wzniesionego na jego gruncie, nie ponosiło również żadnych wydatków na jego ulepszenie.

Wskazany budynek został przez Spółkę zakwalifikowany w całości jako środek trwały, od którego Wnioskodawca dokonuje odpisów amortyzacyjnych, które zalicza do kosztów uzyskania przychodów.

Spóła zamierza podjąć następujące czynności, zmierzające do uporządkowania stosunków własnościowych. Zamierza przenieść na rzecz Miasta nakłady w postaci budowy budynku w części przypadającej na działkę Y. Następnie Miasto planuje ustanowić na rzecz Spółki prawo użytkowania wieczystego gruntu (w postaci działki Y) oraz przenieść na Spółkę własność znajdujących się tam naniesień (w postaci „części” budynku wzniesionego na działce Y) w drodze sprzedaży. Ustanowienie na rzecz Spółki prawa użytkowania wieczystego gruntu przez Miasto wymaga przeniesienia na Spółkę własności położonego na tym gruncie budynku. Jako że wartość przeniesionych przez Spółkę na Miasto nakładów (z jednej strony) i cena sprzedaży tych naniesień przez Miasto na rzecz Spółki (z drugiej strony) będą równe, każda ze stron potrąci swoją wierzytelność z wierzytelnością drugiej strony z tego tytułu, wskutek czego obie wierzytelności wygasną.

Wątpliwości Spółki budzi kwestia ustalenia, czy w razie ustanowienia prawa użytkowania wieczystego działki Y przez Miasto na rzecz Spółki oraz przeniesienia własności znajdujących się na niej naniesień, Spółka będzie uprawniona do kontynuowania przyjętego sposobu amortyzacji środka trwałego w postaci budynku, jak również czy będzie zobowiązana do wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów odpisów już dokonanych.

Jak wynika z art. 16a ust. 2 pkt 1 updop, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera legalnej definicji „inwestycji w obcych środkach trwałych”, ale przyjmuje się, że stanowią je np. wszelkie nakłady poniesione na nieruchomości gruntowej, której podatnik nie jest właścicielem, lecz najemcą, dzierżawcą lub użytkownikiem wieczystym. Jest to zatem swego rodzaju „środek trwały”. Stosownie natomiast do art. 16a ust. 2 pkt 2 updop, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie.

Budynki i budowle wznoszone na cudzym gruncie stanowią pewną odmianę inwestycji w obcym środku trwałym, o której mowa w pkt 1 art. 16a ust. 2 updop. W takim przypadku podatnik faktycznie wytworzy przedmiot materialny, mogący być środkiem trwałym, jednak z uwagi na cywilnoprawną zasadę superficies solo cedit (czyli: to, co znajduje się na powierzchni gruntu, przypada gruntowi) takie „naniesienie” na cudzym gruncie stanowi z mocy prawa własność właściciela gruntu.

Z przepisu art. 16a ust. 2 pkt 2 updop wynika jednoznacznie, że budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie są środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji niezależnie od przewidywanego okresu ich używania.

Zgodnie z art. 16f ust. 1 updop, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b. Budynek wybudowany przez Spółkę na działkach X i Y należy kwalifikować zatem jako budynek na cudzym gruncie od którego Spółka uprawniona jest dokonywać odpisów amortyzacyjnych. Odpisów tych Spółka winna dokonywać od wartości początkowej, która w rozpoznawanej sprawie będzie koszt wytworzenia środka trwałego.

Odnosząc powołane wcześniej przepisy do przedstawionego opisu sprawy należy wskazać, że zbycie na rzecz Miasta naniesień dokonanych przez Spółkę na działce Y pociąga za sobą konieczność dokonania korekty wartości początkowej środka trwałego - budynku.

Zbycie nakładów poniesionych na budowę budynku w części przypadającej na działkę Y spowoduje konieczność zmniejszenia wartości początkowej w proporcji poniesionych przez Spółkę kosztów wytworzenia przypadających na zbywaną część budynku. Nakłady poniesione przez Spółkę w momencie zbycia części budynku przestają spełniać przesłanki pozwalające na zakwalifikowanie je zgodnie z art. 16a ust. 2 pkt 2 updop jako podlegające amortyzacji budynki wybudowane na cudzym gruncie, gdyż Spółka w związku ze zbyciem nakładów, utraciła władztwo nad częścią środka trwałego.

Z opisu sprawy wynika, że po przeniesieniu przez Spółkę na rzecz Miasta nakładów w postaci budowy budynku w części przypadającej na działkę Y, Miasto następnie planuje ustanowić na rzecz Spółki prawo użytkowania wieczystego gruntu (w postaci działki Y) oraz przenieść na Spółkę własność znajdujących się tam naniesień (w postaci „części” budynku wzniesionego na działce Y).

Wobec powyższego nabycie przez Spółkę od Miasta własności ww. naniesień spowoduje zwiększenie wartości początkowej środka trwałego o cenę nabycia, stosownie do art. 16g ust. 1 pkt 1 updop. Od tak ustanowionej „nowej” wartości początkowej, Spółka będzie uprawniona do dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Tym samym Spółka nie będzie uprawniona do kontynuacji amortyzacji na zasadach wcześniej przyjętych.

Jednocześnie na skutek zaistnienia okoliczności przedstawionych w opisie zdarzenia przyszłego Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów odpisów już dokonanych.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy:

w razie ustanowienia prawa użytkowania wieczystego działki Y przez Miasto na rzecz Spółki oraz przeniesienia własności znajdujących się na niej naniesień, Spółka będzie uprawniona do kontynuowania przyjętego sposobu amortyzacji środka trwałego w postaci budynku – jest nieprawidłowe,
Spółka będzie zobowiązana do wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów odpisów już dokonanych – jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania uchylonej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin