Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-3.4012.726.2019.1.OS
z 16 stycznia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 15 listopada 2019 r. (data wpływu 19 listopada 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• niewystąpienia obowiązku podatkowego w związku ze zmianą wykorzystania lokali do czynności zwolnionych,
  

• braku obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego od nabycia lokali – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 19 listopada 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• niewystąpienia obowiązku podatkowego w związku ze zmianą wykorzystania lokali do czynności zwolnionych,
  

• braku obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego od nabycia lokali oraz podatku dochodowego od osób fizycznych.
  
  

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W okresie od dnia 27 lutego 2002 r. do dnia 31 lipca 2019 r. Wnioskodawczyni prowadziła indywidualną działalność gospodarczą m. in. w zakresie handlu oraz w zakresie najmu i dzierżawy nieruchomości (PKD 68.20.Z). W ramach prowadzonej działalności w dniu 28 czerwca 2007 r. na mocy umowy zawartej w formie aktu notarialnego Wnioskodawczyni zakupiła dwa lokale użytkowe, stanowiące odrębne nieruchomości, które następnie, począwszy od stycznia 2009 r. Wnioskodawczyni oddała w najem na rzecz najemcy będącego przedsiębiorcą i mającego status czynnego podatnika VAT (fizycznie te lokale znajdują się w tym samym budynku, mają wspólne wejście i de facto są połączone, jednak mają status odrębnych nieruchomości). Lokale zostały zakupione przez Wnioskodawczynię i jej męża do majątku wspólnego, jednak były wykorzystywane wyłącznie przez Wnioskodawczynię w ramach swojej działalności gospodarczej. Po wynajęciu tych lokali Wnioskodawczyni rozszerzyła działalność właśnie o najem i dzierżawę nieruchomości (PKD 68.20.Z), gdyż wcześniej była to działalność czysto handlowa. Przedmiotowe lokale, od razu po ich nabyciu zostały ujęte w ewidencji środków trwałych zaś od stycznia 2009 r. nieprzerwanie były przedmiotem najmu. Przy nabyciu lokali Wnioskodawczyni skorzystała z prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego (w momencie ich nabycia aż do chwili obecnej Wnioskodawczyni ma status podatnika VAT czynnego i wykonywała wyłącznie czynności opodatkowane). Na lokale Wnioskodawczyni nie ponosiła nigdy żadnych dodatkowych nakładów, nie dokonywała żadnych ulepszeń, zaś drobne bieżące naprawy i remonty wykonywali ich najemcy. Na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych, kiedy Wnioskodawczyni prowadziła działalność, była opodatkowana 19% podatkiem liniowym i prowadziła podatkową księgę przychodów i rozchodów.

W dniu 31 lipca 2019 r. Wnioskodawczyni zakończyła działalność gospodarczą i wycofała oba lokale z ewidencji środków trwałych. Począwszy od dnia 1 sierpnia 2019 r. Wnioskodawczyni kontynuuje najem tych lokali na rzecz dotychczasowego najemcy już poza działalnością gospodarczą, przy czym od przychodów uzyskiwanych z najmu nadal odprowadzany jest VAT należny, gdyż pomimo zakończenia działalności gospodarczej nadal Wnioskodawczyni ma status czynnego podatnika VAT. Od dnia 1 stycznia 2020 r., ze względu na wysokość sprzedaży, która w 2019 r. na pewno nie przekroczy u Wnioskodawczyni 200.000,00 zł (wyniesie ok. 115.000,00 zł) zamierza powrócić do zwolnienia podmiotowego z art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z art. 113 ust. 11 ustawy o VAT.

Wnioskodawczyni chciałaby w tym miejscu zaznaczyć, iż zamierza w dalszym ciągu kontynuować najem obu lokali poza działalnością gospodarczą. Lokale, ze względu na ich użytkowy charakter, będą wynajmowane firmom na cele prowadzonej przez nie działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni planuje przede wszystkim kontynuować najem z dotychczasowym wieloletnim i sprawdzonym najemcą (oba lokale, ze względu na to, że de facto są one fizycznie połączone ze sobą, wynajmuje obecnie jeden podmiot), z tym że od dnia 1 stycznia 2020 r. będzie się on odbywał na podstawie nowej umowy najmu, zawartej przez Wnioskodawczynię jako osobę prywatną a nie jako przedsiębiorcę (dotychczasowa umowa zostanie rozwiązana). Umowa ta, oraz ewentualne umowy z nowymi najemcami, gdyby dotychczasowy zrezygnował z najmu, będą miały charakter długotrwały, tak aby gwarantowały Wnioskodawczyni regularny, comiesięczny dopływ środków, bez konieczności podejmowania żadnej aktywności z jej strony. Potencjalnych najemców Wnioskodawczyni będzie pozyskiwała wyłącznie poprzez prywatne polecenia a także poprzez ogłoszenia w Internecie, publikowane za pośrednictwem bezpłatnych portali. Wnioskodawczyni nie będzie też świadczyła żadnych usług powiązanych z najmem takich jak np. usługi sprzątania, ochrony, bieżące naprawy i remonty itd. Wszystkim tym będą zajmowali się najemcy we własnym zakresie. Wnioskodawczyni nie będzie też zatrudniała żadnych osób ani nie korzystała z usług zarządczych w odniesieniu do zawieranych umów najmu. Łączne przychody z tytułu najmu obu lokali będą oscylowały w granicach 75.000-80.000,00 zł netto w skali roku (obecnie jest to 6 400,00 zł netto miesięcznie). Począwszy od 2020 r. Wnioskodawczyni planuje, poza powrotem do zwolnienia podmiotowego z art. 113 ust. 1 ustawy o VAT wybrać opodatkowanie przychodów z najmu w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych. Całość podatku Wnioskodawczyni będzie przy tym rozliczała sama, nie będzie on rozliczany po połowie przez Wnioskodawczynie i jej męża.

W przedstawionym stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym Wnioskodawczyni ma wątpliwości odnośnie tego, czy będzie zobowiązana do korekty podatku naliczonego odliczonego przy zakupie lokali oraz czy będzie miała prawo do opodatkowania przychodów z najmu lokali od dnia 1 stycznia 2020 r. w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy rezygnacja z VAT (powrót do zwolnienia podmiotowego z art. 113 ust. 1 ustawy o VAT) nie spowoduje konieczność opodatkowania ww. lokali i czy Wnioskodawczyni będzie zobowiązana do korekty podatku naliczonego odliczonego w związku z ich nabyciem zgodnie z art. 91 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawczyni, w jej ocenie, w przypadku powrotu przez Wnioskodawczynię do zwolnienia podmiotowego z art. 113 ust. 1 ustawy o VAT nie będzie zobowiązana ani do opodatkowania przedmiotowych lokali ani do dokonania korekty podatku naliczonego odliczonego przy ich nabyciu lokali. W świetle art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części z wyjątkiem gdy:

• dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
  

• pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata. Przez pierwsze zasiedlenie rozumie się przy tym oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części po ich wybudowaniu lub ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
  
  

W przedmiotowej sprawie pierwsze zasiedlenie lokali miało miejsce w styczniu 2009 r. (oddanie ich w najem w ramach prowadzonej działalności gospodarczej), a w okresie od ich nabycia do dnia obecnego nie były ponoszone żadne wydatki na ich ulepszenie. W związku z powyższym rezygnacja z VAT od dnia 1 stycznia 2020 r. (spowodowana powrotem do zwolnienia podmiotowego z art. 113 ust. 1 ustawy o VAT) nie będzie rodziła obowiązku podatkowego. Również Wnioskodawczyni nie będzie zobowiązana do korekty podatku naliczonego na podstawie art. 91 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż minął okres 10 lat licząc od roku, w którym lokale zostały oddane do użytkowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami – w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny

- jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Podkreślić należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podatnika.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Jak wynika z art. 113 ust. 1 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku. W myśl art. 113 ust. 4 ustawy, podatnicy, o których mowa w ust. 1 i 9, mogą zrezygnować ze zwolnienia określonego w ust. 1 i 9 pod warunkiem pisemnego zawiadomienia o tym zamiarze naczelnika urzędu skarbowego przed początkiem miesiąca, w którym rezygnują ze zwolnienia, a w przypadku podatników rozpoczynających w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, którzy chcą zrezygnować ze zwolnienia od pierwszej wykonanej czynności - przed dniem wykonania tej czynności.

Z przepisu art. 113 ust. 5 ustawy wynika, że jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Stosownie do art. 113 ust. 11 ustawy podatnik, który utracił prawo do zwolnienia sprzedaży od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, może, nie wcześniej niż po upływie roku, licząc od końca roku, w którym utracił prawo do zwolnienia lub zrezygnował z tego zwolnienia, ponownie skorzystać ze zwolnienia określonego w ust. 1.

Stosownie do przepisu art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni zakupiła dwa lokale użytkowe, stanowiące odrębne nieruchomości. Przedmiotowe lokale, od razu po ich nabyciu zostały ujęte w ewidencji środków trwałych, zaś od stycznia 2009 r. nieprzerwanie były przedmiotem najmu na rzecz najemcy, będącego przedsiębiorcą i mającego status czynnego podatnika VAT. Przy nabyciu lokali Wnioskodawczyni skorzystała z prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego (w momencie ich nabycia aż do chwili obecnej Wnioskodawczyni ma status podatnika VAT czynnego i wykonywała wyłącznie czynności opodatkowane). Na lokale Wnioskodawczyni nie ponosiła nigdy żadnych dodatkowych nakładów, nie dokonywała żadnych ulepszeń, zaś drobne bieżące naprawy i remonty wykonywali ich najemcy. W dniu 31 lipca 2019 r. Wnioskodawczyni zakończyła działalność gospodarczą i wycofała oba lokale z ewidencji środków trwałych. Począwszy od dnia 1 sierpnia 2019 r. Wnioskodawczyni kontynuuje najem tych lokali na rzecz dotychczasowego najemcy już poza działalnością gospodarczą, przy czym od przychodów uzyskiwanych z najmu nadal odprowadzany jest VAT należny, gdyż pomimo zakończenia działalności gospodarczej nadal Wnioskodawczyni ma status czynnego podatnika VAT. Od dnia 1 stycznia 2020 r., ze względu na wysokość sprzedaży, która w 2019 r. na pewno nie przekroczy u Wnioskodawczyni 200.000,00 zł (wyniesie ok. 115.000,00 zł) zamierza powrócić do zwolnienia podmiotowego z art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z art. 113 ust. 11 ustawy o VAT.

Wskazać należy, że na podstawie art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145, z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz, przy czym – jak wynika z § 2 tego samego artykułu – czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju.

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Zatem oddanie w ramach umowy najmu osobie trzeciej nieruchomości skutkuje uzyskiwaniem korzyści majątkowej po stronie podmiotu dokonującego wynajmu.

Mając na uwadze powołane przepisy należy stwierdzić, że najem wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywany jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych (zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe), bez względu na to, czy najem jest prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z tym, najem przedmiotowych lokali stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu tym podatkiem na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz opis sprawy wskazać należy, że w rozpoznawanej sprawie w odniesieniu do lokali, które po wycofaniu z ewidencji środków trwałych prowadzonej działalności gospodarczej w dniu 31 lipca 2019 r., Wnioskodawczyni począwszy od 1 sierpnia 2019 r. nadal wynajmuje, nie ma zastosowania art. 7 ust. 2 ustawy. Przedmiotowe lokale – jak wynika z opisu sprawy - nie zostały przekazane do majątku osobistego Wnioskodawczyni i nie były wykorzystywane na cele prywatne, lecz w związku z przeznaczeniem ich do wynajmu, są nadal wykorzystywane do wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT.

Wskazać należy, że Wnioskodawczyni oddając w najem przedmiotowe lokale nie utraciła statusu podatnika podatku VAT w tym zakresie. Wynika to z faktu, że oddanie przedmiotowych lokali w najem – na gruncie ustawy – skutkuje wykonywaniem działalności gospodarczej (polegającej na wynajmie nieruchomości), zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ustawy, oraz dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu (czynsz z tytułu najmu), określonych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Zatem przedmiotowe lokale będą przez Wnioskodawczynię wykorzystywane w ramach działalności gospodarczej również, jeśli Wnioskodawczyni od 2020 r. będzie korzystać ze zwolnienia z opodatkowania sprzedaży na podstawie art. 113 ust. 1 w zw. z art. 113 ust. 11 ustawy. Natomiast wykorzystywanie lokali do działalności zwolnionej z opodatkowania, nie będzie rodziło obowiązku podatkowego, bowiem w przedmiotowej sprawie nie wystąpi dostawa towarów – lokali.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczących korekty podatku VAT odliczonego z tytułu nabycia przedmiotowych lokali, w związku z zamiarem skorzystania przez Wnioskodawczynię ze zwolnienia określonego w art. 113 ust. 1 ustawy na podstawie art. 113 ust. 11 ustawy, wskazać należy, że zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Powyższe wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli czynności zwolnionych lub niepodlegających temu podatkowi.

Zasady dotyczące sposobu i terminu dokonywania korekt podatku naliczonego oraz podmiotu zobowiązanego do ich dokonania zostały określone w art. 91 ustawy.

W myśl art. 91 ust. 1 ustawy, po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2-10a, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2-6, 10 lub 10a lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11 i 12, dla zakończonego roku podatkowego.

W świetle art. 91 ust. 2 ustawy, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15 000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów – w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów – jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15 000 zł, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, z tym że korekty dokonuje się po zakończeniu roku, w którym zostały oddane do użytkowania.

Równocześnie należy zauważyć, że przepisy art. 91 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług odsyłają do przepisów o podatku dochodowym dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

Stosownie do art. 91 ust. 4 ustawy, w przypadku gdy w okresie korekty, o której mowa w ust. 2, nastąpi sprzedaż towarów lub usług, o których mowa w ust. 2, lub towary te zostaną opodatkowane zgodnie z art. 14, uważa się, że te towary lub usługi są nadal wykorzystywane na potrzeby czynności podlegających opodatkowaniu u tego podatnika, aż do końca okresu korekty.

Zgodnie z art. 91 ust. 5 ustawy w przypadku, o którym mowa w ust. 4, korekta powinna być dokonana jednorazowo w odniesieniu do całego pozostałego okresu korekty. Korekty dokonuje się w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym nastąpiła sprzedaż, a w przypadku opodatkowania towarów zgodnie z art. 14 – w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym w stosunku do tych towarów powstał obowiązek podatkowy.

W myśl art. 91 ust. 6 ustawy w przypadku gdy towary lub usługi, o których mowa w ust. 4, zostaną:

1. opodatkowane – w celu dokonania korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie tego towaru lub usługi jest związane z czynnościami opodatkowanymi;
2. zwolnione od podatku lub nie podlegały opodatkowaniu – w celu dokonania korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie tego towaru lub usługi jest związane wyłącznie z czynnościami zwolnionymi od podatku lub niepodlegającymi opodatkowaniu.
   
   

Przepisy ust. 1-6 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy podatnik miał prawo do obniżenia kwot podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia, albo nie miał takiego prawa, a następnie zmieniło się prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi (art. 91 ust. 7 ustawy).

W przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15 000 zł, korekty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się na zasadach określonych w ust. 2 zdanie pierwsze i drugie oraz ust. 3. Korekty tej dokonuje się przy każdej kolejnej zmianie prawa do odliczeń, jeżeli zmiana ta następuje w okresie korekty (art. 91 ust. 7a ustawy).

Z powyższych przepisów wynika, że podatnik jest zobowiązany do rozpoznania prawa do odliczenia podatku naliczonego w momencie nabycia towarów i usług oraz dokonania ewentualnej korekty tego odliczonego bądź nieodliczonego podatku w przypadku późniejszej zmiany przeznaczenia nabytych towarów i usług lub zmiany sposobu wykorzystania.

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz opis sprawy zauważyć należy, Wnioskodawczyni w związku z zamiarem skorzystania w 2020 r. ze zwolnienia określonego w art. 113 ust. 1 ustawy na podstawie art. 113 ust. 11 ustawy i wykorzystywania przedmiotowych lokali na cele wynajmu w ramach prowadzonej działalności zwolnionej z opodatkowania, nie będzie zobowiązana do dokonania korekty podatku naliczonego odliczonego w związku z nabyciem ww. lokali, bowiem z okoliczności sprawy wynika, że w przedmiotowej sprawie upłynął 10-letni okres korekty, określony w art. 91 ust. 2 ustawy.

Wobec powyższego, ponieważ Wnioskodawczyni wywiodła prawidłowy skutek prawny, to pomimo odmiennej argumentacji, uznano je za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanej. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, w szczególności w zakresie możliwości skorzystania ze zwolnienia na podstawie art. 113 ust. 1 w związku z art. 113 ust. 11 ustawy, z uwagi na brak pytania w tym zakresie – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowana ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.