Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.425.2019.1.AW
z 15 stycznia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 16 października 2019 r. (data wpływu 22 października 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy koszty Usług niematerialnych przekraczające 3.000.000 PLN oraz 5% EBITDA, czyli nie zaliczone do kosztów podatkowych w danym roku podatkowym, będą podlegały zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w następnych, kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych w pierwszej kolejności, tj. przed kosztami tych usług poniesionymi w bieżącym roku, a więc na zasadach wynikających z reguły FIFO, tj. pierwsze weszło, pierwsze wyszło – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 października 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy koszty Usług niematerialnych przekraczające 3.000.000 PLN oraz 5% EBITDA, czyli nie zaliczone do kosztów podatkowych w danym roku podatkowym, będą podlegały zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w następnych, kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych w pierwszej kolejności, tj. przed kosztami tych usług poniesionymi w bieżącym roku, a więc na zasadach wynikających z reguły FIFO, tj. pierwsze weszło, pierwsze wyszło (pytanie oznaczone we wniosku numerem 1).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Spółka akcyjna (dalej jako: „Spółka” lub „X”) należy do grupy kapitałowej zajmującej się produkcją wyrobów hutniczych oraz obrotem złomami metali. W ramach prowadzonej działalności X nabywał oraz planuje nabywać od podmiotów powiązanych, w tym jednostki dominującej tj. Y S.A. usługi o charakterze niematerialnym (dalej jako: „Usługi niematerialne”).

Koszty nabycia ww. usług są traktowane przez X, zgodnie z obowiązującymi od 1 stycznia 2018 r. przepisami Ustawy CIT, jako koszty uzyskania przychodów podlegające limitacji na podstawie art. 15e ust. 1 tej ustawy.

W 2018 r. łączne wydatki na nabycie Usług niematerialnych przekroczyły kwotę 3.000.000 PLN oraz 5% tzw. EBITDA podatkowej, zdefiniowanej w art. 15e ust. 1 Ustawy CIT. Na tej podstawie, wydatki na Usługi niematerialne zostały uznane przez Spółkę za koszt podatkowy (o ile mieściły się w limicie) lub koszt niestanowiący kosztu podatkowego (o ile przekroczyły ww. limit).

Spółka prognozuje, że również w bieżącym roku oraz w kolejnych latach podatkowych może wystąpić sytuacja, w której wydatki na limitowane Usługi niematerialne nabywane od podmiotów powiązanych wraz z nierozliczonymi kosztami tych usług z lat poprzednich mogą przewyższać limity roczne, o którym mowa w art. 15e Ustawy CIT.

Jednocześnie rozważane jest dokonanie połączenia Spółki i Y poprzez przejęcie całego majątku X przez Y.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (oznaczone we wniosku numerem 1):

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, która uważa że koszty Usług niematerialnych przekraczających 3.000.000 PLN oraz 5% EBITDA, czyli nie zaliczone do kosztów podatkowych w danym roku podatkowym, będą podlegały zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w następnych, kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych zgodnie z art. 15e ust. 9 Ustawy CIT w pierwszej kolejności, tj. przed kosztami tych usług poniesionymi w bieżącym roku, a więc na zasadach wynikających z reguły FIFO, tj. pierwsze weszło, pierwsze wyszło?

Zdaniem Wnioskodawcy, X będzie uprawniona, w ramach limitu kosztów usług niematerialnych danego roku podatkowego, w pierwszej kolejności uwzględnić nierozliczone w latach ubiegłych koszty tych usług, a więc na zasadach wynikających z reguły FIFO, tj. pierwsze weszło, pierwsze wyszło (zgodnie z art. 15e ust. 9 Ustawy CIT nierozliczone w danym roku koszty nabycia Usług niematerialnych mogą być rozliczone maksymalnie w ciągu 5 kolejnych lat podatkowych).

Regulacja zawarta w art. 15e ust. 1 Ustawy CIT zobowiązuje podatników do wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych, wynikających z:

1. usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze;
2. wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 Ustawy CIT;
3. przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze;

w części, w jakiej wydatki te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, i odsetek (tj. EBITDA).

Powyższy limit ma zastosowanie do kosztów wymienionych usług, opłat i należności, których suma przekracza w roku podatkowym kwotę 3.000.000 PLN.

Zgodnie zaś z art. 15e ust. 9 Ustawy CIT nieodliczona w danym roku podatkowym kwota kosztów, o których mowa w ww. przepisie, podlegać będzie odliczeniu w kolejnych 5 latach podatkowych, na zasadach i w ramach obowiązujących w danym roku limitów, wynikających z zastosowania art. 15e tej ustawy.

Przywołane powyżej przepisy Ustawy CIT nie regulują przy tym, czy w kolejnym roku podatkowym koszty usług wyłączone w poprzednim roku mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w pierwszej kolejności tj. przed kosztami usług z roku bieżącego, czy też dopiero pod warunkiem, że w tym kolejnym roku podatkowym kwota bieżących kosztów podlegających limitacji będzie u podatnika niższa niż ww. limit. Na dzień sporządzenia wniosku, Spółce nie są znane żadne wyroki sądów administracyjnych czy też interpretacje indywidualne, które w aktualnym stanie prawnym odnosiłyby się bezpośrednio do ww. kwestii, tj. „techniki” rozliczania kosztów usług niematerialnych przekraczających limit w kolejnych latach podatkowych. Według wiedzy Wnioskodawcy, przedmiotowe zagadnienie nie zostało również poruszone w opublikowanych przez Ministerstwo Finansów wyjaśnieniach dotyczących zasad ograniczania wysokości kosztów uzyskania przychodów ponoszonych przez podatnika na nabycie niektórych usług niematerialnych i praw.

Wskazać jednak należy, że zagadnienie o zbliżonej treści było przedmiotem interpretacji indywidualnych, które zostały wydane na gruncie przepisów Ustawy CIT dotyczących kosztów finansowania dłużnego. Jak wynikało bowiem z art. 15c ust. 7 Ustawy CIT (w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2017 r., obecnie analogiczna regulacja zawarta jest w art. 15c ust. 18 tej ustawy) odsetki od pożyczek niezaliczone w danym roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów podlegały zaliczeniu do tych kosztów w następnych, kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych, zgodnie z zasadami i w ramach limitów określonych w przepisach. Przepis ten zatem przewidywał podobną zasadę jak art. 15e ust. 9 Ustawy CIT.

W interpretacji indywidualnej z dnia 26 lutego 2016 r. (znak: IPPB6/4510-460/15-3/AZ) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie zgodził się ze stanowiskiem wnioskodawcy, iż odsetki od pożyczki niezaliczone na podstawie art. 15c ust. 2-5 Ustawy CIT (w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2017 r.) w danym roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów będą podlegały zaliczeniu do kosztów w następnych, kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych zgodnie z art. 15c ust. 7 Ustawy CIT, na tej zasadzie, iż odsetki niezaliczone w danym roku podatkowym podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w kolejnym roku w pierwszej kolejności, a zatem przed odsetkami podlegającymi zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w tym kolejnym roku, zgodnie z data zapłaty (tzw. zasada FIFO, „pierwsze weszło, pierwsze wyszło”).

Podobne stanowisko zostało wyrażone w interpretacji indywidualnej z dnia 6 maja 2015 r., znak: IPPB3/4510-104/15-2/JBB oraz z dnia 8 maja 2015 r., znak: IBPBI/2/4510-391/15/IZ.

Powyższe wskazuje na akceptowanie przez organy podatkowe stosowania tzw. zasady FIFO („pierwsze weszło, pierwsze wyszło”) w odniesieniu do przepisów określających technikę i moment uwzględniania w kosztach uzyskania przychodów kosztów finansowania dłużnego nieodliczonych od przychodów w roku podatkowym, w którym koszty te, zgodnie z zasadami ogólnymi, mogłyby stanowić koszt uzyskania przychodu. Zastosowanie tej zasady w praktyce oznacza zaś prawo podatnika do zaliczenia kosztów przekraczających limit w danym roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodu w ramach limitu kolejnego roku w pierwszej kolejności.

Zdaniem Spółki powołane interpretacje indywidualne mogą stanowić ważną wskazówkę odnośnie wykładni art. 15e ust. 9 Ustawy CIT, w szczególności przez wzgląd na podobną treść tego przepisu, z regulacją, której one bezpośrednio dotyczą.

Za zasadnością stosowania tzw. zasady FIFO w przypadku kosztów Usług niematerialnych przemawia również fakt, że zaprezentowane podejście powinno zostać uznane za takie, które najpełniej pozwoli zrealizować cel wprowadzania możliwości rozliczania kosztów tego rodzaju usług w kolejnych latach podatkowych. W przypadku przyjęcia, że koszty z roku bieżącego powinny być ujmowane w kosztach uzyskania przychodów zawsze w pierwszej kolejności, zakres zastosowania tej regulacji byłby istotnie ograniczony – w szczególności w tych przypadkach, gdy koszty usług objętych ograniczeniami w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów utrzymują się powyżej limitu przez kilka lat z rzędu [tak też: K. Gil, A. Obońska, A. Wacławczyk, A. Wolter (red.), Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz. Wyd. 3, Warszawa 2019. W analogiczny sposób interpretowany był cel wprowadzenia do Ustawy CIT art. 15c ust. 7 w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2017 r., por. interpretacja indywidualna z dnia 26 lutego 2018 r., znak; IPPB6/4510-460/15-3/AZ]. Można wręcz twierdzić, że gdyby taki zamiar w istocie miał sam ustawodawca, to powinien on zostać wyraźnie w regulacjach wyrażony (tym bardziej uwzględniając orzecznictwo organów podatkowych sprzed 2018 r.). Za takim podejściem przemawia również nakaz rozstrzygania wątpliwości co do interpretacji przepisów podatkowych na korzyść podatników (art. 2a Ordynacji podatkowej).

W świetle powyższego, w ocenie Wnioskodawcy, jeśli limit potrącalności kosztów Usług niematerialnych w danym roku podatkowym zostanie w pełni wykorzystany, Spółka będzie uprawniona do rozliczenia w kosztach podatkowych kolejnego roku podatkowego w pierwszej kolejności koszty wyłączone z kosztów uzyskania przychodów w danym roku podatkowym (nieodliczone przez Spółkę w roku 2018 koszty Usług niematerialnych będą mogły zostać w pierwszej kolejności uwzględnione w kosztach podatkowych roku 2019 do wysokości limitu). Natomiast bieżące koszty tych usług, tego kolejnego roku podatkowego, będą mogły zostać przez Spółkę rozliczone w ramach pozostającego limitu tego roku, a w części go przekraczającej pozostaną do rozliczenia w kolejnych latach podatkowych, jednak nie dłużej niż przez 5 kolejnych lat (koszty Usług niematerialnych z roku 2019 Spółka ujmie w kosztach uzyskania przychodu w części w jakiej te koszty mieścić się będą w limicie i w zakresie w jakim limit nie zostanie wykorzystany przez koszty z roku 2018).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 oraz 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865; dalej: updop).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. (…)

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów.

W świetle art. 15e ust. 1 updop podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty:

1. usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,
2. wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7,
3. przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze

-poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 lub podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 11j ust. 2, w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, i odsetek.

Na podstawie art. 15e ust. 9 updop kwota kosztów, o których mowa w ust. 1, nieodliczona w danym roku podatkowym podlega odliczeniu w kolejnych 5 latach podatkowych, zgodnie z zasadami określonymi w ust. 1-8 i 10-16 oraz w ramach obowiązujących w danym roku limitów wynikających z tych przepisów.

W myśl art. 15e ust. 12 updop, przepis ust. 1 stosuje się do nadwyżki wartości kosztów wskazanych w tym przepisie, z wyłączeniem kosztów, o których mowa w ust. 11, przekraczającej w roku podatkowym łącznie kwotę 3.000.000 zł. Jeżeli rok podatkowy podatnika jest dłuższy albo krótszy niż 12 miesięcy, kwotę tego progu oblicza się, mnożąc kwotę 250.000 zł przez liczbę rozpoczętych miesięcy roku podatkowego podatnika.

Z opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wynika, że w ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca nabywał oraz planuje nabywać od podmiotów powiązanych, w tym jednostki dominującej, usługi o charakterze niematerialnym.

Koszty nabycia ww. usług są traktowane przez Wnioskodawcę jako koszty uzyskania przychodów podlegające limitacji na podstawie art. 15e ust. 1 updop.

W 2018 r. łączne wydatki na nabycie Usług niematerialnych przekroczyły kwotę 3.000.000 PLN oraz 5% tzw. EBITDA podatkowej, zdefiniowanej w art. 15e ust. 1 updop. Na tej podstawie, wydatki na Usługi niematerialne zostały uznane przez Wnioskodawcę za koszt podatkowy (o ile mieściły się w limicie) lub koszt niestanowiący kosztu podatkowego (o ile przekroczyły ww. limit).

Wnioskodawca prognozuje, że również w bieżącym roku oraz w kolejnych latach podatkowych może wystąpić sytuacja, w której wydatki na limitowane Usługi niematerialne nabywane od podmiotów powiązanych wraz z nierozliczonymi kosztami tych usług z lat poprzednich mogą przewyższać limity roczne, o którym mowa w art. 15e updop.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia, czy koszty Usług niematerialnych przekraczających 3.000.000 PLN oraz 5% EBITDA, czyli nie zaliczone do kosztów podatkowych w danym roku podatkowym, będą podlegały zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w następnych, kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych zgodnie z art. 15e ust. 9 updop w pierwszej kolejności, tj. przed kosztami tych usług poniesionymi w bieżącym roku, a więc na zasadach wynikających z reguły FIFO, tj. pierwsze weszło, pierwsze wyszło.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy i obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że w art. 15e ust. 9 updop ustawodawca sformułował uprawnienie do odliczenia w kolejnych 5 latach podatkowych, zgodnie z zasadami określonymi w ust. 1-8 i 10-16 oraz w ramach obowiązujących w danym roku limitów wynikających z tych przepisów dla kwoty kosztów, o których mowa w ust. 1, nieodliczonej w danym roku podatkowym.

Powyższy przepis (ani inne regulacje zawarte w ustawie) nie określa jednak, w jakiej kolejności należy ujmować kwotę kosztów nieodliczoną w danym roku podatkowym (powyżej limitu) w przypadku gdy w kolejnym roku limit ustalony zgodnie z art. 15e ust. 1 i 12 updop zostanie przekroczony.

Jednocześnie ustawodawca nie pozbawił podatników prawa do takiego odliczenia, które ograniczone jest wobec tego jedynie pięcioletnim terminem określonym w art. 15e ust. 9 updop.

Należy zatem stwierdzić, że przepisy prawa podatkowego nie stoją na przeszkodzie zastosowaniu metody określonej w treści pytania Wnioskodawcy jako FIFO (tzw. „pierwsze weszło, pierwsze wyszło”), która pozwoli na zrealizowanie prawa do odliczenia kwoty kosztów nieodliczonej w danym roku podatkowym z uwagi na limit wynikający z art. 15e updop. W świetle powyższego, jeśli limit ten w danym roku podatkowym zostanie w pełni wykorzystany, Spółka będzie uprawniona do rozliczenia w kosztach podatkowych kolejnego roku podatkowego w pierwszej kolejności kosztów nieodliczonych w roku poprzednim do wysokości limitu, natomiast bieżące koszty tych usług danego roku podatkowego będą mogły zostać przez Spółkę rozliczone w ramach pozostającego limitu tego roku, a w części go przekraczającej pozostaną do rozliczenia w kolejnych latach podatkowych, jednak nie dłużej niż przez 5 kolejnych lat.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (zdarzeniem przyszłym) podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie tut. Organ informuje, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.