Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2.4011.40.2019.1.ES
z 17 stycznia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 12 listopada 2019 r. (data wpływu 18 listopada 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 listopada 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną, nieprowadzącą działalności gospodarczej.

Wraz ze swoim synem, na podstawie aktu notarialnego, w roku 2019 Wnioskodawczyni dokonała nieodpłatnego zniesienia współwłasności nieruchomości, której wartość rynkową oszacowano na 230.000 zł. W skład tej nieruchomości wchodziły dwie sąsiadujące ze sobą działki, z których tylko jedna była zabudowana (niewielkimi budynkami: mieszkalnym oraz użytkowym, tj. spełniającym funkcję produkcyjno-usługową).

Obie ww. osoby były (wyłącznymi) współwłaścicielami ww. nieruchomości przez okres dłuższy niż 5 lat.

W wyniku ww. zniesienia współwłasności Wnioskodawczyni przypadła część gruntu wraz z budynkami, o wartości 160.000 zł, a jej synowi – pozostała część gruntu o wartości 70.000 zł (wartości przykładowe).

Zniesienie współwłasności nie łączyło się z jakimikolwiek spłatami lub podobnymi płatnościami pomiędzy stronami.

Wnioskodawczyni zdecydowała się sprzedać swoją nieruchomość (tj. zabudowaną działkę o wartości 160.000 zł) przed upływem 5 lat od końca roku, w którym miało miejsce zniesienie współwłasności. Prawdopodobnie sprzedaż ta dojdzie do skutku w roku 2020 lub jeszcze w ostatnich tygodniach roku 2019.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy sprzedaż przez Wnioskodawczynię nieruchomości w powyższych okolicznościach będzie stanowić przychód, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 Ustawy PDOF?
2. Jeśli odpowiedź na powyższe pytanie jest twierdząca, to w jaki sposób ustalić podstawę opodatkowania w związku ze sprzedażą nieruchomości?

Zdaniem Wnioskodawczyni, sprzedaż nieruchomości spowoduje powstanie przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 Ustawy PDOF.

Zniesienie współwłasności jest formą nabycia wówczas, gdy – w wyniku tego zniesienia – podatnik otrzymuje rzeczy lub prawa, których wartość przekracza wartość udziału, jaki pierwotnie mu przysługiwał.

Podobne wnioski wynikają z ukształtowanej linii orzeczniczej NSA, potwierdzającej, że nabyciem rzeczy w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 Ustawy PDOF nie jest przyznanie jej na wyłączną własność jednemu ze współwłaścicieli w wyniku dokonanego zniesienia współwłasności jeśli:

• podział taki jest ekwiwalentny w naturze i nie towarzyszą mu spłaty i dopłaty,
• wartość rzeczy mieści się w udziale, jaki przysługiwał tej osobie w majątku wspólnym.

Przykładowo, jak czytamy również w interpretacji indywidualnej z dnia 3 kwietnia 2014 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi (IPTPB2/415-763/13-6/Kku): „Jeżeli więc spełnione są wymienione wyżej warunki, zniesienie współwłasności nieruchomości nie może być rozpatrywane w kategoriach nabycia. W takiej sytuacji za datę jej nabycia uznać należy datę pierwotnego nabycia udziału w nieruchomości. Jeżeli jednak na skutek dokonanego podziału nieruchomości lub zniesienia współwłasności przysługujący danej osobie udział ulega powiększeniu lub też towarzyszą mu spłaty i dopłaty wówczas czynność ta skutkuje nabyciem ponad dotychczas posiadany udział. Podkreślić zatem należy, że w każdej sytuacji, kiedy w wyniku zniesienia współwłasności jeden z dotychczasowych współwłaścicieli został zobowiązany do spłaty, mamy do czynienia z nieekwiwalentnym podziałem, a po stronie osoby zobowiązanej do spłaty następuje nabycie majątku przekraczające pierwotnie posiadany przez niego udział we współwłasności. Tym samym, data zniesienia współwłasności będzie również datą nabycia tej części nieruchomości, o którą zwiększył się udział w niej po dokonaniu zniesienia współwłasności”.

Zdaniem Wnioskodawczyni, w celu ustalenia podstawy opodatkowania należy wykorzystać proporcję, w której pozostaje nabyta, w wyniku zniesienia współwłasności, nadwyżka wartości nieruchomości ponad pierwotnie posiadany udział do całości tego udziału.

W wyniku zniesienia współwłasności, przysługujący Wnioskodawczyni udział uległ bowiem „powiększeniu” w taki sposób, że Wnioskodawczyni przypadła wartość 160.000 zł, tymczasem pierwotna wartość współudziału w całości nieruchomości w jej przypadku wynosiła: 230.000 zł/2, tj. 115.000 zł.

Jak czytamy bowiem w ww. interpretacji indywidualnej: Jeżeli jednak na skutek dokonanego podziału nieruchomości lub zniesienia współwłasności przysługujący danej osobie udział ulega powiększeniu lub też towarzyszę mu spłaty i dopłaty wówczas czynność ta skutkuje nabyciem PONAD dotychczas posiadany udział.

Należy zatem uznać, że Wnioskodawczyni nabyła w roku 2019, w wyniku zniesienia współwłasności, majątek o wartości 45.000 zł (bo: 160.000 zł - 115.000 zł = 45.000 zł).

Jeżeli zatem ten sam majątek zostanie sprzedany, jedynie w części będzie można przypisać mu spełnienie warunku, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 Ustawy PDOF. Oznacza to konieczność zastosowania proporcji.

Przykładowo, jeżeli przychód ze sprzedaży nieruchomości w roku 2019 lub 2020 wyniesie 200.000 zł, wówczas przychód podlegający opodatkowaniu (na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 Ustawy PDOF) wyniesie: 200.000 zł x (45.000 zł / 160.000 zł) = 56.250 zł.

Przyjmując więc, że Wnioskodawczyni nie poniosła udokumentowanych nakładów, które zwiększyłyby wartość nieruchomości, ani innych wydatków, o których mowa w art. 22 ust. 6d Ustawy PDOF, podstawa opodatkowania wyniosłaby również 56.250 zł (gdyby ponosiła – mogłyby one zostać uwzględnione przy obliczaniu tej podstawy opodatkowania – w części przypadającej na jej udział, tj. 50%).

Powyższe stanowisko potwierdza, między innymi, interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 8 czerwca 2016 r. (IBPB-2-2/4511-315/16/AK): „(...) Przy ustalaniu czy w wyniku zniesienia współwłasności doszło do nabycia - wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy – należy brać pod uwagę całą wartość działki nr … a więc zarówno gruntu jak i znajdującego się na nim budynku oraz wartość działki nr …. Oznacza to, że przychód uzyskany z tytułu planowanej sprzedaży działki … przed upływem 5 lat od końca roku kalendarzowego, w którym dokonano zniesienia współwłasności, w części odpowiadającej udziałowi nabytemu w 2006 r. w drodze umowy darowizny (57,5%) nie będzie w ogóle podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Natomiast przychód odpowiadający udziałowi nabytemu w 2015 r. w wyniku zniesienia współwłasności (42,5%) podlegał będzie opodatkowaniu 19% zryczałtowanym podatkiem dochodowym na zasadach określonych w art. 30e ustawy o podatku dochodowym przy czym przychód ten może zostać obniżony o tę część poniesionych przez Wnioskodawcę udokumentowanych nakładów (kosztów uzyskania przychodu) na wybudowanie budynku mieszkalnego, które proporcjonalnie przypadają na udział nabyty w 2015 r.”

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jednym ze źródeł przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie. (…).

W świetle powyższego, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub praw majątkowych następuje przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie i nie zostaje dokonane w wykonywaniu działalności gospodarczej stanowi źródło przychodu, o którym mowa w ww. przepisie.

W myśl art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145, z późn. zm.) – współwłasność istnieje wówczas, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom. Istota współwłasności polega bowiem na tym, że współwłaścicielom przysługują części wspólnego prawa własności (tzw. udziały), którymi mogą swobodnie rozporządzać. Dopóki więc istnieje współwłasność można mówić tylko o istnieniu udziałów w tym prawie, o ich nabywaniu i zbywaniu, a nie o prawie do części rzeczy, o jej zbywaniu bądź nabywaniu w częściach. Współwłaściciele mają swoje udziały w prawie, ale nie w rzeczy. Będąca przedmiotem współwłasności rzecz jest niepodzielna i każdemu ze współwłaścicieli przysługuje prawo do całej rzeczy w trakcie trwania współwłasności, a nie jedynie do jej części określonej wielkością jego udziału. Każdy ze współwłaścicieli ma jednakowe prawo do całej rzeczy, ograniczone jedynie takim samym prawem pozostałych współwłaścicieli, a mianowicie każdy jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli (art. 206 Kodeksu cywilnego).

W myśl art. 210 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Natomiast zgodnie z art. 211 i 212 Kodeksu cywilnego zniesienie współwłasności może nastąpić przez podział rzeczy wspólnej, a gdy rzeczy nie da się podzielić, przez przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych, bądź przez podział cywilny, polegający na sprzedaży rzeczy wspólnej i podziale uzyskanej ceny stosownie do wielkości udziałów współwłaścicieli.

Zniesienie współwłasności poprzez fizyczny podział rzeczy wspólnej, polega na przyznaniu każdemu ze współwłaścicieli wyodrębnionej rzeczy wspólnej, a wielkość tej części powinna odpowiadać wielkości udziału we współwłasności. Stąd zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia rzeczy, jeżeli mieści się w ramach udziału jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej i odbył się bez spłat i dopłat. Natomiast gdy w wyniku zniesienia współwłasności udział danej osoby ulega powiększeniu (nawet bez spłat i dopłat), to traktowany jest w kategorii nabycia, ponieważ w ten sposób ulega powiększeniu zarówno zakres dotychczasowego władztwa tej osoby nad rzeczą (nieruchomością) jak i stan jej majątku osobistego. Tak więc zniesienie współwłasności jest formą nowego nabycia wówczas, gdy w wyniku tego zniesienia podatnik otrzymuje nieruchomość, której wartość po dokonanym podziale przekracza wartość udziału jaki pierwotnie podatnikowi przysługiwał. Zatem jeżeli przy dokonaniu zniesienia współwłasności wystąpiło przysporzenie majątku ponad posiadany udział przed zniesieniem współwłasności oznacza to, że dla udziału w nieruchomości nabytego w drodze zniesienia współwłasności dniem nabycia będzie dzień, w którym nastąpiło zniesienie współwłasności. Wobec powyższego dla celów podatku dochodowego bieg terminu pięcioletniego dla udziału w nieruchomości, nabytego ponad udział we współwłasności należy liczyć od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie w drodze zniesienia współwłasności.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną, nieprowadzącą działalności gospodarczej. Wraz ze swoim synem, na podstawie aktu notarialnego, w roku 2019 Wnioskodawczyni dokonała nieodpłatnego zniesienia współwłasności nieruchomości, której wartość rynkową oszacowano na 230.000 zł. W skład tej nieruchomości wchodziły dwie sąsiadujące ze sobą działki, z których tylko jedna była zabudowana (niewielkimi budynkami: mieszkalnym oraz użytkowym, tj. spełniającym funkcję produkcyjno-usługową). Obie ww. osoby były (wyłącznymi) współwłaścicielami ww. nieruchomości przez okres dłuższy niż 5 lat. W wyniku ww. zniesienia współwłasności Wnioskodawczyni przypadła część gruntu wraz z budynkami, o wartości 160.000 zł, a jej synowi – pozostała część gruntu o wartości 70.000 zł (wartości przykładowe). Zniesienie współwłasności nie łączyło się z jakimikolwiek spłatami lub podobnymi płatnościami pomiędzy stronami. Wnioskodawczyni zdecydowała się sprzedać swoją nieruchomość (tj. zabudowaną działkę o wartości 160.000 zł) przed upływem 5 lat od końca roku, w którym miało miejsce zniesienie współwłasności. Prawdopodobnie sprzedaż ta dojdzie do skutku w roku 2020 lub jeszcze w ostatnich tygodniach roku 2019.

Z analizy przedstawionych we wniosku okoliczności wynika, że Wnioskodawczyni i Jej syn byli współwłaścicielami nieruchomości przez okres dłuższy niż 5 lat. Natomiast w 2019 r. na podstawie aktu notarialnego doszło do zniesienia współwłasności, a wartość majątku Wnioskodawczyni uzyskanego w wyniku tej czynności przekroczyła wartość Jej udziału we współwłasności.

Wobec tego nabycie przedmiotowej nieruchomości nastąpiło odpowiednio w części – w okresie dłuższym niż 5 lat oraz w części – w 2019 r. Zatem pięcioletni termin, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy oddzielnie liczyć w stosunku do każdego udziału jaki Wnioskodawczyni nabyła.

Biorąc powyższe pod uwagę wskazać należy, że planowana sprzedaż nieruchomości w części odpowiadającej udziałowi będącemu w posiadaniu Wnioskodawczyni przez okres dłuższy niż 5 lat, nie stanowi źródła przychodu określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ sprzedaż zostanie dokonana po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie.

Natomiast przychód, jaki Wnioskodawczyni uzyska ze sprzedaży nieruchomości w części, o którą zwiększył się jej udział w wyniku dokonanego w 2019 r. zniesienia współwłasności, będzie podlegał opodatkowaniu na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

I tak w myśl art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

Zgodnie z art. 30e ust. 2 tej ustawy podstawą obliczenia podatku, o której mowa w ust. 1, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Jednocześnie w ust. 3 art. 30e ustawy wyszczególniono, że w przypadku odpłatnego zbycia w drodze zamiany nieruchomości lub praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c dochód ustala się u każdej ze stron umowy na zasadach, o których mowa w ust. 2.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej.

Według art. 22 ust. 6d ustawy za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c, nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn. Do kosztów uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości i praw, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c, nabytych w drodze spadku zalicza się również udokumentowane koszty nabycia lub wytworzenia poniesione przez spadkodawcę oraz przypadające na podatnika ciężary spadkowe, w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub zbywanego prawa odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych nabytych przez podatnika. Przez ciężary spadkowe, o których mowa w zdaniu drugim, rozumie się spłacone przez podatnika długi spadkowe, zaspokojone roszczenia o zachowek oraz wykonane zapisy zwykłe i polecenia, również w przypadku, gdy podatnik spłacił długi spadkowe, zaspokoił roszczenia o zachowek lub wykonał zapisy zwykłe i polecenia po dokonaniu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c.

Natomiast wysokość nakładów, o których mowa w ust. 6c i 6d, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych (art. 22 ust. 6e ustawy).

Zgodnie z art. 30e ust. 4 ww. ustawy, po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3, wykazać:

1. dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
2. dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.

Należny podatek wynikający z tego zeznania jest płatny w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym (art. 45 ust. 4 pkt 4 w zw. z art. 45 ust. 1b ww. ustawy). Dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) nie łączy się z dochodami (przychodami) z innych źródeł (art. 30e ust. 5 ww. ustawy).

Wobec tego zbycie nieruchomości w części nabytej w 2019 r. – w wyniku zniesienia współwłasności – będzie stanowić źródło przychodu określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ sprzedaż zostanie dokonana przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie. Uzyskany ze zbycia tej części dochód – stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6d – podlega opodatkowaniu 19% podatkiem dochodowym od osób fizycznych według zasad określonych w art. 30e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie należy wskazać, że tutejszy organ nie dokonuje oceny stanowiska Wnioskodawczyni w części dotyczącej wyliczeń. Zgodnie bowiem z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego, bowiem prawidłowość takiego rozliczenia podlega weryfikacji przez organ podatkowy.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w … za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.