Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.456.2019.2.AK
z 23 stycznia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 14 listopada 2019 r. (data wpływu 19 listopada 2019 r.), uzupełnionym 17 stycznia 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy prowadząc nadal działalność o której mowa w Zezwoleniu na terenie Strefy, Spółka jest uprawniona do korzystania z pomocy publicznej (w formie zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych) przyznanej w związku z inwestycjami przeprowadzonymi na podstawie Zezwolenia, do upływu okresu na jaki ustanowiona została Strefa, tj. do 31 grudnia 2026 r. lub do wcześniejszego wyczerpania limitu pomocy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 listopada 2019 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy prowadząc nadal działalność o której mowa w Zezwoleniu na terenie Strefy, Spółka jest uprawniona do korzystania z pomocy publicznej (w formie zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych) przyznanej w związku z inwestycjami przeprowadzonymi na podstawie Zezwolenia, do upływu okresu na jaki ustanowiona została Strefa, tj. do 31 grudnia 2026 r. lub do wcześniejszego wyczerpania limitu pomocy. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 3 stycznia 2020 r. Znak: 0111-KDIB1-2.4010.456.2019.1.AK wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano 17 stycznia 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością utworzoną na podstawie prawa polskiego, podlegającą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej opodatkowaniu podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”). Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest głównie produkcja wyrobów dla branży meblarskiej i wyposażenia wnętrz.

1 kwietnia 1997 r., Spółka uzyskała zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej (dalej: „Strefa”) (dalej: „Zezwolenie”). Podstawą udzielenia Zezwolenia oraz określenia jego warunków była Ustawa o SSE w brzmieniu obowiązującym w dniu wydania Zezwolenia.

W Zezwoleniu, poza przyjętymi w drodze rokowań warunkami dotyczącymi m.in. nakładów inwestycyjnych oraz nowo utworzonych miejsc pracy, określono również, że Zezwolenia udziela się do 6 października 2015 r.

Pismem z 25 lutego 2004 r. Spółka wniosła na podstawie art. 6 Ustawy zmieniającej z 2003 r. o zmianę zezwolenia w celu dostosowania zasad udzielania jej pomocy publicznej do przepisów przez tę ustawę wprowadzonych. Ponadto, Spółka ponownie wniosła o zmianę zezwolenia pismem z 8 sierpnia 2005 r.

Poza wyżej wskazaną kwestią dostosowania zawartych w Zezwoleniu zasad przyznawania pomocy publicznej do nowych przepisów, w powyższych wnioskach, Spółka domagała się m.in. rozszerzenia przedmiotu działalności gospodarczej objętej Zezwoleniem oraz zmiany oznaczenia przedsiębiorcy.

Decyzjami z 25 lutego 2004 r. oraz z 4 stycznia 2006 r. Minister Gospodarki częściowo uwzględnił wnioski Spółki i zmienił Zezwolenie. Zmiana Zezwolenia nie odnosiła się do daty jego obowiązywania.

Spółka nie wykorzystała do dnia składnia wniosku limitu pomocy publicznej, do którego była uprawniona w związku z inwestycjami zrealizowanymi na podstawie Zezwolenia.

Poza Zezwoleniem, Spółka uzyskała również wymienione poniżej zezwolenia, które obejmują m.in. przedmiotowo ten sam zakres działalności co Zezwolenie (z wyjątkiem zezwolenia z 2010 r.), oraz nie określają końcowej daty ich obowiązywania, w tym:

• zezwolenie z 21 stycznia 2010 r.,
• zezwolenie z 11 czerwca 2014 r. oraz
• zezwolenie z 15 czerwca 2018 r.

(dalej: Pozostałe Zezwolenia Wnioskodawcy).

Zgodnie z § 1 ust. 3 obecnie obowiązującego rozporządzenia Rady Ministrów z 15 grudnia 2008 r. w sprawie specjalnej strefy ekonomicznej (Dz.U. z 2014 r. poz. 1431 ze zm., dalej: „Rozporządzenie z 2008 r.”), Strefa działa do 31 grudnia 2026 r.

W uzupełnieniu wniosku z 13 stycznia 2020 r. (data wpływu 17 stycznia 2020 r.) Wnioskodawca wskazał, że:

1. Spółka w dniu akcesji Polski do Unii Europejskiej posiadała status dużego przedsiębiorcy w rozumieniu załącznika nr 1 do rozporządzenia nr ... z dnia 12 stycznia 2001 r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy państwa dla małych i średnich przedsiębiorstw.
2. W związku z inwestycjami prowadzonymi na podstawie Zezwolenia z 1 kwietnia 1997 r. Spółka nadal dysponuje niewykorzystaną pulą pomocy publicznej wygenerowaną przez poniesione do końca 2006 r. kwalifikowane koszty inwestycyjne.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym, prowadząc nadal działalność o której mowa w Zezwoleniu na terenie Strefy, Spółka jest uprawniona do korzystania z pomocy publicznej (w formie zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych) przyznanej w związku z inwestycjami przeprowadzonymi na podstawie Zezwolenia, do upływu okresu na jaki ustanowiona została Strefa, tj. do 31 grudnia 2026 r. lub do wcześniejszego wyczerpania limitu pomocy?

Zdaniem Wnioskodawcy, prowadząc nadal działalność, o której mowa w Zezwoleniu na terenie Strefy, Spółka jest uprawniona do korzystania z puli pomocy publicznej (w formie zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych) uzyskanej w związku z inwestycjami zrealizowanymi na podstawie Zezwolenia, do upływu okresu na jaki ustanowiona została Strefa (lub do wyczerpania wypracowanego limitu), tj. do 31 grudnia 2026 r.

Powyższy wniosek Spółki jest poparty wykładnią dokonaną przez Naczelny Sąd Administracyjny (NSA) w wyroku z 6 sierpnia 2019 r., sygn. II FSK 2725/17 (najistotniejsze fragmenty Spółka prezentuje w rozwinięciu argumentacji).

Wyrok ten dotyczy sytuacji analogicznej jak sytuacja Spółki, tj. możliwości korzystania ze zwolnienia podatkowego na podstawie zezwolenia, którego okres obowiązywania formalnie upłynął oraz opiera się w dużej mierze na prawomocnym rozstrzygnięciu NSA z 1 marca 2018 r., sygn. akt II GSK 5295/16.

W ślad za powyższymi wyrokami, Spółka stoi na stanowisku, że data, do której zostały wydane zezwolenia przed 2001 r., nie ma znaczenia dla terminu wykorzystania pomocy publicznej przyznanej na podstawie tych zezwoleń, jeżeli przedsiębiorcy je posiadający wystąpili o konwersję na mocy Ustawy zmieniającej z 2003 r. W takiej sytuacji, mogą oni korzystać z puli pomocy publicznej do końca terminu, na który została ustanowiona dana strefa ekonomiczna lub do wcześniejszego wykorzystania wypracowanego limitu. Zasada powinna mieć też zastosowanie do limitu pomocy publicznej (zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych), który Spółka uzyskała w związku inwestycjami na podstawie Zezwolenia. Bez znaczenia jest przy tym fakt, że Zezwolenie nie zostało formalnie zmienione w zakresie terminu obowiązywania, a określona w nim data, do której zostało wydane, już upłynęła.

Szerszą argumentację Spółka przedstawia poniżej.

Przepisy prawne dotyczące zezwoleń strefowych

W dacie wydawania Zezwolenia obowiązywała Ustawa o SSE w brzmieniu z 1997 r.

Jednakże Ustawą zmieniającą z 2000 r. modyfikacji uległy następujące (istotne z punktu widzenia wniosku i Zezwolenia) przepisy:

1. uchylono art. 16 ust. 9, który stanowił, że zezwolenia udziela się na czas oznaczony;
   
2. zmieniono art. 19 ust. 1 i 2 nadając im następujące brzmienie:
   

Art. 19. 1. Zezwolenie wygasa z upływem okresu na jaki ustanowiona została strefa, z zastrzeżeniem ust. 2.

2. Zezwolenie wygasa w dniu wyczerpania przysługującego przedsiębiorcy zwolnienia, o którym mowa w art. 12, i spełnienia warunków określonych w zezwoleniu.

Jednocześnie do Ustawy zmieniającej z 2000 r. wprowadzono przepis przejściowy, zgodnie z którym:

Art. 5. 1. Przedsiębiorcy, którzy przed dniem wejścia w życie ustawy uzyskali zezwolenia na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy wymienionej w art. 1, zachowują przez okres ważności zezwolenia prawo do zwolnień i preferencji podatkowych określonych w art. 12 ustawy, o której mowa w art. 1 w brzmieniu obowiązującym przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy.

2. W zakresie zwolnień i preferencji podatkowych przysługujących przedsiębiorcom, o których mowa w ust. 1, stosuje się przepisy art. 12-14 i 19 ustawy wymienionej w art. 1 w brzmieniu obowiązującym przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy.

Tym samym, według powyższej ustawy zmieniającej do przedsiębiorców, których zezwolenia zostały wydane przed dniem 1 stycznia 2001 r., zastosowanie miał art. 12 Ustawy o SSE, w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2001 r. Przepis ten przewidywał, że dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy na podstawie zezwolenia mogą być całkowicie zwolnione z podatku dochodowego w okresie równym połowie okresu, na jaki ustanowiona została strefa, a po tym terminie w części nie przekraczającej 50% takich dochodów.

Ustawa zmieniająca z 2003 r. wprowadziła na podstawie art. 6 możliwość wystąpienia przez przedsiębiorców posiadających zezwolenia wydane przed 1 stycznia 2001 r. z wnioskiem do ministra właściwego do spraw gospodarki o zmianę (tzw. konwersję) zezwolenia polegającą na zastosowaniu do przedsiębiorcy przepisów dotyczących zwolnień podatkowych określonych w art. 5 Ustawy zmieniającej z 2003 r. (czyli wyliczania wielkości pomocy publicznej jako procentu poniesionych wydatków kwalifikowanych) w miejsce przepisów art. 12 tej ustawy w brzmieniu z 31 grudnia 2000 r.

Konsekwencje konwersji Zezwolenia

Zezwolenie Spółki zostało zmienione 25 lutego 2004 r., na podstawie wniosku Spółki z 26 stycznia 2004 r. o dostosowanie zasad udzielania jej pomocy publicznej do nowych przepisów wprowadzonych przez Ustawę zmieniającą z 2003 r. Konwersja Zezwolenia spowodowała m.in. to, że do Spółki korzystającej ze skonwertowanego Zezwolenia stosowało się przepisy Ustawy i aktów wykonawczych do tej ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 maja 2004 r., a więc tak jak dla przedsiębiorców, którzy uzyskali zezwolenie strefowe od tej daty.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, że Wnioskodawca występując z wnioskiem o zmianę (konwersję) Zezwolenia, dobrowolnie zrezygnował z warunków prowadzenia działalności gospodarczej przyznanych w Zezwoleniu na „starych zasadach”.

Skoro Wnioskodawca zgodził się „dobrowolnie” na ograniczenie/zmodyfikowanie zakresu otrzymywanej pomocy publicznej (zwolnień podatkowych) to konwersja powinna nastąpić z mocy prawa, automatycznie, i dotyczyć również zniesienia wskazanego w Zezwoleniu terminu jego obowiązywania. Jeżeli bowiem zasady przyznawania ww. zwolnień uległy zmianie, to w ślad za nimi dostosowane powinny zostać pozostałe aspekty funkcjonowania Spółki w Strefie (w tym czas obowiązywania Zezwolenia) - tak, aby nie stawiały jej w gorszej pozycji od innych podmiotów działających w Strefie.

Właśnie w powyższej kwestii stanowisko zajął NSA w wyroku z 6 sierpnia 2019 r., sygn. II FSK 2725/17, wskazując że niedopuszczalna jest sytuacja, która prowadzi do: nierównego traktowania beneficjentów, którzy z jednej strony otrzymują pomoc publiczna na jednakowych zasadach, podczas gdy z drugiej strony tylko niektórzy z nich mają możliwość jej efektywnego wykorzystania w pełnym okresie, na jaki została ustanowiona strefa, zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy o SSE. Oznacza to, że kierując się równością wobec prawa, które przewiduje termin obowiązywania specjalnych stref ekonomicznych do 31 grudnia 2026 r., wnioskowana zmiana zezwolenia Spółki powinna nastąpić niejako automatycznie, zmierza bowiem do umożliwienia spółce działania na terenie specjalnej strefy ekonomicznej tak długo jak pozostali beneficjenci, którym wydano zezwolenia po 1 stycznia 2001 r. i nie spowoduje zwiększenia przyznanej już spółce wysokości pomocy publicznej”.

Zdaniem Wnioskodawcy, wyraźną wolą ustawodawcy, po wejściu w życie Ustawy zmieniającej z 2003 r., było ujednolicenie terminu obowiązywania zezwoleń dla wszystkich przedsiębiorców, który powinien pokrywać się z okresem na jaki zostały ustanowione strefy.

Tożsame stanowisko zajął NSA w wyroku z 1 marca 2018 r., sygn. akt II GSK 5295/16: „Rację ma skarżąca, wskazując, że celem ustawy zmieniającej z 2000 r. i ustawy zmieniającej z 2003 r. było odejście od rozróżnienia zezwoleń z uwagi na okres ich obowiązywania i zrównanie ich przez jednolite określenie daty końcowej jako daty funkcjonowania SSE”.

Ponadto, NSA w wyroku z 6 sierpnia 2019 r. stwierdził, że: „Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny zgodził się we wskazywanym orzeczeniu ze stanowiskiem skarżącej, że wniosek spółki miał w istocie charakter porządkujący i formalnie potwierdzający zaistniały stan faktyczny, a jego celem nie było uzyskanie pomocy publicznej w większym wymiarze niż ten już przyznany, a jedynie usystematyzowanie zasad korzystania z pomocy publicznej w oparciu o zezwolenie nr 1”.

W związku z powyższym, do działalności Wnioskodawcy powinny mieć zastosowanie również te zasady, zgodnie z którymi zezwolenia są udzielane na czas nieoznaczony i wygasają z upływem okresu, na jaki została ustanowiona SSE.

Mając na uwadze wolę ustawodawcy, wyrażoną w sposób wyraźny w przytoczonych przepisach nowelizujących zasady prowadzenia działalności na terenach specjalnych stref ekonomicznych, należy stwierdzić, że brak jest podstaw prawnych do przyjęcia, że udzielone Wnioskodawcy Zezwolenie jest limitowane w zakresie terminu jego obowiązywania, a tym bardziej w zakresie terminu, do jakiego Wnioskodawca jest uprawniony wykorzystać przyznany mu limit dostępnej pomocy publicznej.

Niezależnie od faktu, że taki termin formalnie jest ujęty w Zezwoleniu, to od dnia wejścia w życie ustawy zmieniającej z 2003 r,. datą graniczną wykorzystania pomocy publicznej (zwolnienia z podatku dochodowego) jest okres na jaki została ustanowiona Strefa (tj. aktualnie do 31 grudnia 2026 r.).

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy jest on uprawniony do korzystania z puli pomocy publicznej (w formie zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych) w związku z inwestycjami zrealizowanymi na podstawie Zezwolenia do upływu okresu na jaki ustanowiona została Strefa (lub do wyczerpania wypracowanego limitu), tj. obecnie do 31 grudnia 2026 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Specjalne Strefy Ekonomiczne są częścią terytorium kraju wyodrębnioną administracyjnie, na której możliwe jest prowadzenie działalności gospodarczej na preferencyjnych warunkach, a w szczególności korzystanie ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych lub podatku dochodowego od osób fizycznych, o czym wyraźnie stanowi art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 482 z późn. zm., dalej: „ustawa o SSE”). Podstawą do korzystania z pomocy publicznej (zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym) jest zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie danej strefy uprawniające do korzystania z tej pomocy (art. 16 ust. 1 ustawy o SSE).

Pomocą publiczną udzielaną przedsiębiorcy prowadzącemu działalność gospodarczą na terenie strefy jest niezapłacony przez tego przedsiębiorcę podatek obliczony od dochodu osiąganego wyłącznie z działalności prowadzonej na terenie strefy na podstawie właściwego zezwolenia. Wielkość tego zwolnienia jest uzależniona od wysokości poniesionych przez przedsiębiorcę wydatków inwestycyjnych.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o SSE, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2000 r., dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przez osoby prawne oraz osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą mogły być, w drodze rozporządzenia Rady Ministrów, całkowicie zwolnione odpowiednio od podatku dochodowego od osób prawnych i podatku dochodowego od osób fizycznych w okresie równym połowie okresu, na jaki ustanowiona została strefa. Przepis ten zawierał delegację ustawową, którą kwestie udzielania zwolnień podatkowych i ich szczegółową treść przekazano do uregulowania Radzie Ministrów w drodze rozporządzenia.

Z kolei, art. 16 ust. 1 ustawy o SSE stanowił, że prowadzenie działalności gospodarczej na terenie strefy, z zastrzeżeniem ust. 2, wymaga zezwolenia, stanowiącego podstawę do korzystania przez przedsiębiorcę ze zwolnień od podatku lub preferencji podatkowych określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 12 ust. 5 (art. 16 ust. 10 ustawy o SSE). Na gruncie tej ustawy można wyróżnić dwie grupy przedsiębiorców: tzw. „starych przedsiębiorców”, którzy - tak jak Spółka – uzyskali zezwolenia przed 1 stycznia 2001 r., uprawnionych do korzystania z pomocy publicznej na preferencyjnych zasadach w postaci nielimitowanych zwolnień podatkowych oraz przedsiębiorców, którzy uzyskali zezwolenia po tej dacie i korzystają z pomocy publicznej limitowanej, uzależnionej od wysokości poniesionych wydatków inwestycyjnych.

Powyższe przepisy zostały następnie zmienione ustawą z dnia 16 listopada 2000 r. o zmianie ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 117, poz. 1228 ze zm., dalej: „ustawa zmieniająca z 2000 r.”), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2001 r. Ustawa ta wprowadziła również nowe zasady korzystania ze zwolnienia z podatku dochodów uzyskiwanych z działalności gospodarczej prowadzonej w SSE. Przepisy regulujące te zwolnienia zostały przeniesione z rozporządzeń do aktu rangi ustawowej.

W art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (obecnie t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 ze zm., dalej: „updop”), wprowadzono zwolnienie przedmiotowe z tytułu działalności gospodarczej prowadzonej na terenie SSE.

Na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 updop, wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4 -6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ww. ustawy o SSE, przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Normy przejściowe przyjęte w związku z wprowadzeniem nowych zasad korzystania ze zwolnienia od podatku dochodów uzyskiwanych z działalności na terenie SSE zachowały tzw. stary reżim prawny dla przedsiębiorców, którzy uzyskali zezwolenie przed dniem 1 stycznia 2001 r. Stosownie bowiem do art. 5 ustawy zmieniającej z 2000 r., przedsiębiorcy, którzy przed dniem wejścia w życie ustawy (tj. przed 1 stycznia 2001 r.) uzyskali zezwolenia na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o SSE, zachowują przez okres ważności zezwolenia prawo do zwolnień i preferencji podatkowych określonych w art. 12 ustawy, o której mowa w art. 1 (tj. ustawy o SSE), w brzmieniu obowiązującym przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy. W zakresie zwolnień i preferencji podatkowych przysługujących przedsiębiorcom, o których mowa w ust. 1, stosuje się przepisy art. 12-14 i 19 ustawy o SSE, w brzmieniu obowiązującym przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy.

Warto bowiem zauważyć, że ustawą zmieniającą z 2000 r. nadano nowe brzmienie art. 12 ustawy o SSE i wskazano w nim, że dochody z działalności na terenie SSE są zwolnione od podatku dochodowego na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych oraz w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych, a wielkość zwolnień podatkowych określają przepisy rozporządzenia ustanawiające specjalne strefy ekonomiczne z zachowaniem zasad określonych w ustawie o warunkach dopuszczalności i nadzorowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców. Po raz pierwszy w przepisach regulujących działalność w specjalnych strefach ekonomicznych odwołano się więc do przepisów podatkowych i przepisów o pomocy publicznej.

W ten sposób ustawodawca przesądził, że do tzw. „starych przedsiębiorców” zastosowanie mają przepisy obowiązujące do 31 grudnia 2000 r. W konsekwencji, wprowadzony po tym terminie art. 17 ust. 1 pkt 34 updop, nie ma zastosowania do tych podmiotów.

Następnie ustawodawca, implementując postanowienia Traktatu Akcesyjnego do polskiego prawodawstwa w zakresie pomocy publicznej, chcąc dostosować obowiązujące w Polsce uregulowania do wymogów unijnych, dokonał kolejnej zmiany, w wyniku której zmianie uległy zasady korzystania z pomocy publicznej z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej w SSE i zastąpił zwolnienia podatkowe obowiązujące do 31 grudnia 2000 r. limitami określonymi ustawą z dnia 2 października 2003 r. o zmianie ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych i niektórych ustaw (Dz.U. Nr 188, poz. 1840 ze zm., dalej: „ustawa zmieniająca z 2003 r.”).

Zasady korzystania z ulg strefowych przez podmioty, które uzyskały zezwolenia przed 1 stycznia 2001 r. unormowano w art. 5 ustawy zmieniającej z 2003 r. Na mocy postanowień tej ustawy, która weszła w życie 1 maja 2004 r., w odniesieniu do „starych inwestorów” wprowadzono szczególne zasady korzystania z pomocy publicznej, przy czym poszczególne rozwiązania były zróżnicowane w zależności od statusu (wielkości) danego inwestora strefowego. Odrębne regulacje dotyczą zatem podmiotów, które na dzień wejścia w życie omawianej ustawy zmieniającej były małymi, średnimi bądź dużymi przedsiębiorcami w rozumieniu załącznika nr 1 do rozporządzenia nr ... z dnia 12 stycznia 2001 r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy państwa dla małych i średnich przedsiębiorstw (Dz.Urz. WE L 10 z 13.01.2001 r.)

W sposób szczególny potraktowani zostali inwestorzy, którzy w dniu akcesji Polski do Unii Europejskiej posiadali status średniego bądź małego przedsiębiorcy, w rozumieniu rozporządzeń unijnych. Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy zmieniającej z 2003 r., przedsiębiorca, który posiada zezwolenie uzyskane przed dniem 1 stycznia 2001 r., zachowuje prawo do zwolnień podatkowych określonych w art. 12 ustawy o SSE, w brzmieniu z dnia 31 grudnia 2000 r.:

1. w okresie do dnia 31 grudnia 2011 r. - jeżeli był on w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy małym przedsiębiorcą,
2. w okresie do dnia 31 grudnia 2010 r. - jeżeli był on w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy średnim przedsiębiorcą (…).
   
   

Natomiast, dochody uzyskane przez przedsiębiorcę innego niż mały albo średni, są zwolnione od podatku dochodowego na zasadach pomocy publicznej, przy czym maksymalna dopuszczalna wielkość tej pomocy wynosi:

1. 30% kosztów inwestycji poniesionych do dnia 31 grudnia 2006 r. – dla przedsiębiorców prowadzących działalność w sektorze motoryzacyjnym,
2. 75% kosztów inwestycji poniesionych do dnia 31 grudnia 2006 r. - dla przedsiębiorców prowadzących działalność inną niż określona w lit. a) na podstawie zezwolenia wydanego przed dniem 1 stycznia 2000 r.,
3. 50% kosztów inwestycji poniesionych do dnia 31 grudnia 2006 r. - dla przedsiębiorców prowadzących działalność inną niż określona w lit. a) na podstawie zezwolenia wydanego po dniu 31 grudnia 1999 r.

(art. 5 ust. 2 pkt 1 ustawy zmieniającej z 2003 r.).

Jednocześnie, w związku z art. 5 ustawy zmieniającej z 2003 r., w art. 3 tej ustawy uchylono art. 5 ustawy zmieniającej z 2000 r., który przewidywał zachowanie, przez okres ważności zezwolenia, prawa do zwolnień podatkowych, o których mowa w art. 12 ustawy o SSE w brzmieniu z dnia 31 grudnia 2000 r. przez tych podatników, którzy posiadają zezwolenia wydane przed 1 stycznia 2001 r.

Zgodnie natomiast z art. 6 ust. 1 ustawy zmieniającej z 2003 r., przedsiębiorca, który uzyskał zezwolenie przed dniem 1 stycznia 2001 r., może wystąpić z wnioskiem do ministra właściwego do spraw gospodarki o jego zmianę polegającą na zastosowaniu do tego przedsiębiorcy przepisów dotyczących zwolnień podatkowych określonych w art. 5 w miejsce przepisów art. 12 ustawy o SSE, w brzmieniu z dnia 31 grudnia 2000 r.

Z uzupełnienia wniosku wynika, że Spółka na dzień 1 maja 2004 r., tj. w dniu wejścia w życie ustawy zmieniającej z 2003 r., posiadała status dużego inwestora.

Skoro z powołanych regulacji prawnych wynika, że zezwolenie na prowadzenie działalności na terenie SSE stanowi podstawę do korzystania przez przedsiębiorcę ze zwolnień lub preferencji podatkowych, to biorąc pod uwagę opis stanu faktycznego z którego wynika, że Spółka 1 kwietnia 1997 r. uzyskała Zezwolenie, w którym określono termin jego obowiązywania do 6 października 2015 r., należy przyjąć, że Spółka była uprawniona do korzystania z puli dostępnej pomocy publicznej do ostatniego dnia terminu wynikającego z ww. Zezwolenia, a w przypadku wcześniejszego wyczerpania limitu, do dnia jego wyczerpania. Termin ten został bowiem określony przez organ udzielający tego Zezwolenia na podstawie przywołanych wyżej przepisów i jest wiążący dla Spółki oraz innych organów administracji.

Gdyby faktycznie wolą ustawodawcy było ujednolicenie, po wejściu w życie ustawy zmieniającej z 2003 r., terminu obowiązywania zezwoleń dla wszystkich przedsiębiorców działających na terenie określonej SSE, dałby temu wyraz wprost w przepisach. Tymczasem, dokonana analiza regulacji prawnych odnoszących się do opisu rozpatrywanej sprawy, w tym prześledzenie procesu zmian stanu prawnego, prowadzi do wniosku, że na podstawie art. 5 ustawy zmieniającej z 2003 r. – Spółka uzyskując 1 kwietnia 1997 r. Zezwolenie, jako „stary” duży inwestor, na mocy art. 5 ust. 2 pkt 1 ustawy zmieniającej z 2003 r. zachowała prawo do zwolnień podatkowych przez okres ważności tego zezwolenia.

W konsekwencji, nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, który twierdzi, że od dnia wejścia w życie ustawy zmieniającej z 2003 r. datą graniczną obowiązywania zezwolenia jest okres, na jaki została ustanowiona dana SSE, na terenie której Spółka prowadzi działalność gospodarczą (tj. aktualnie do 31 grudnia 2026 r.), a bez znaczenia pozostaje termin formalnie ujęty w zezwoleniu.

Jednocześnie, należy wyjaśnić, że fakt zmiany zezwolenia na podstawie art. 6 ww. ustawy zmieniającej, nie ma żadnego wpływu na ustalenie regulacji prawnych dotyczących zwolnienia podatkowego przysługującego przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia udzielonego przed dniem 1 stycznia 2001 r. Ustalenia poczynione w wyniku negocjacji z Unią Europejską zawarte zostały w Traktacie o przystąpieniu Polski do Unii, a następnie implementowane do ww. ustawy z dnia 2 października 2003 r. o zmianie ustawy o SSE. Nowe zasady udzielania zwolnień podatkowych określone zostały w art. 5 tej ustawy i jest to jedyny przepis ustawowy określający zakres zwolnień podatkowych dla tej grupy przedsiębiorców. Nie ma żadnych innych przepisów, które pozwalałyby „starym przedsiębiorcom” korzystać ze zwolnienia podatkowego po wykorzystaniu pomocy wynikającej z art. 5 ustawy o zmianie ustawy o SSE, w tym także dużym przedsiębiorcom – po osiągnięciu pomocy publicznej w określonej przepisami prawa kwocie. Nowe zasady korzystania z pomocy publicznej wynikają bowiem z „nowego” brzmienia art. 12 ustawy o SSE, który nie miał i nie ma zastosowania do dużych „starych” przedsiębiorców.

Reasumując, Spółka, jako duży inwestor, mogła korzystać ze zwolnienia podatkowego do ostatniego dnia obowiązywania Zezwolenia, tj. do 6 października 2015 r., a w przypadku wcześniejszego wykorzystania limitu pomocy publicznej, do dnia jego wyczerpania.

Zatem, stanowisko Spółki, że prowadząc nadal działalność, o której mowa w Zezwoleniu na terenie Strefy, Spółka jest uprawniona do korzystania z puli pomocy publicznej (w formie zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych) uzyskanej w związku z inwestycjami zrealizowanymi na podstawie Zezwolenia, do upływu okresu na jaki ustanowiona została Strefa (lub do wyczerpania wypracowanego limitu), tj. do 31 grudnia 2026 r. należy uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych we wniosku wyroków sądów administracyjnych wskazać należy, że nie są one wiążące dla organu podatkowego. Orzeczenia te dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw, osadzonych w określonych stanach faktycznych/zdarzeniach przyszłych i tylko w tych sprawach wydane rozstrzygnięcia są wiążące. W związku z tym, organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów, jednak nie stosują wprost tych rozstrzygnięć także i z tego powodu, że nie stanowią one materialnego prawa podatkowego.

Wskazać należy, że w tożsamych sprawach Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wydał wyroki potwierdzające stanowisko Organu tj.:

• z 31 lipca 2019 r., sygn. akt II FSK 2482/17,
• z 12 sierpnia 2019 r., sygn. akt II FSK 2998/17.
  
  

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.