Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.444.2019.3.RK
z 23 stycznia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 października 2019 r. (data wpływu 15 października 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 17 grudnia 2019 r. (data nadania 17 grudnia 2019 r., data wpływu 24 grudnia 2019 r.) na wezwanie Nr 0114-KDIP2-2. 4010.444.2019.2.RK z dnia 12 grudnia 2019 r. (data nadania 12 grudnia 2019 r., data odbioru 16 grudnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia, czy wypłacone na podstawie wyroków sądowych wynagrodzenia dla pracowników za czas pozostawania bez pracy stanowią koszty uzyskania przychodów w dacie wypłaty – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 października 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia, czy wypłacone na podstawie wyroków sądowych wynagrodzenia dla pracowników za czas pozostawania bez pracy stanowią koszty uzyskania przychodów w dacie wypłaty.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka z o.o. (dalej jako „Wnioskodawca” lub „Spółka”) w roku 2016 przegrała spory ze zwolnionymi z pracy w 2012 r. członkami związków zawodowych. Domagali się oni przywrócenia do pracy w związku z nieuzasadnionym rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika (art. 52 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy). Pozwana Spółka wnosiła o oddalenie powództwa ze względu na jego bezzasadność, gdyż stała na stanowisku, że każdy z powodów kierował i organizował nielegalny strajk, co stanowiło przyczynę uzasadniającą rozwiązanie umowy o pracę. Zgodnie z wyrokami sądu pracownicy zostali przywróceni do pracy w Spółce na poprzednich warunkach i pracownikom zostało wypłacone wynagrodzenie za okres pozostawania bez pracy. Spółka zaliczyła ten wydatek do kosztów uzyskania przychodów w dacie wypłaty, czyli w 2016 i 2017 roku.

Pismem z dnia 17 grudnia 2019 r. Wnioskodawca wskazał, że złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczy jedynie stanu faktycznego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wypłacone przez Spółkę na podstawie wyroków sądowych wynagrodzenia dla pracowników za czas pozostawania bez pracy stanowią podatkowy koszt uzyskania przychodów w dacie wypłaty?

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłata zasądzonych przez sąd pracy należności z tytułu wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 865, z późn. zm.) a contrario, w dacie dokonania wypłaty.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2014 r., poz. 851 z późn. zm., dalej: „updop”) - w brzmieniu obowiązującym w 2016 r. kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami bądź służą zabezpieczeniu lub zachowaniu źródła przychodów.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów; zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas, gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Podatnik kwalifikując poniesione wydatki do kosztów uzyskania przychodów powinien kierować się podstawową zasadą zaistnienia związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy poniesionym kosztem a możliwością osiągnięcia z tego tytułu przychodu, albowiem to na nim spoczywa ciężar udowodnienia, że jego poniesienie ma (lub może mieć) wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów). Ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z celem ich poniesienia, jakim jest osiągnięcie przychodu lub zabezpieczenie jego źródła.

Zatem aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów, winien on, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• musi pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie może znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 updop,
  

• powinien być właściwie udokumentowany.
  
  
  

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

• przeznaczenie wydatku (celowość, zasadność wydatku dla funkcjonowania podmiotu); ze względu na szeroki zakres celowości, powinno poddawać się szczegółowej analizie czynniki wpływające na celowość w postaci racjonalności i efektywności,
  

• potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu, względnie zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.
  
  
  

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 57 updop w brzmieniu obowiązującym w 2016 r. nie uważa się za koszt uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz w art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, świadczeń pieniężnych z tytułu odbywania praktyk absolwenckich, o których mowa w ustawie z dnia 17 lipca 2009 r. o praktykach absolwenckich (Dz.U. poz. 1052), a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy, z zastrzeżeniem art. 15 ust. 4g.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 4g updop należności z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy, z zastrzeżeniem ust. 4ga, stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony. W przypadku uchybienia temu terminowi do należności tych stosuje się art. 16 ust. 1 pkt 57.

Zgodnie zaś z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przywołane powyżej przepisy dotyczą m.in. wynagrodzenia ze stosunku pracy. Na podstawie Kodeksu pracy szczególną odmianą wynagrodzenia za pracę, do którego pracownik ma prawo, ponieważ nie wykonał jej z winy pracodawcy, jest uregulowane w art. 47 Kodeksu pracy „wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy”. Zgodnie z art. 47 Kodeksu pracy pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 2 miesiące, a gdy okres wypowiedzenia wynosił 3 miesiące - nie więcej niż za 1 miesiąc. Jeżeli umowę o pracę rozwiązano z pracownikiem, o którym mowa w art. 39, albo z pracownicą w okresie ciąży lub urlopu macierzyńskiego, wynagrodzenie przysługuje za cały czas pozostawania bez pracy; dotyczy to także przypadku, gdy rozwiązano umowę o pracę z pracownikiem - ojcem wychowującym dziecko lub pracownikiem - innym członkiem najbliższej rodziny, o którym mowa w art. 175¹ pkt 3, w okresie korzystania z urlopu macierzyńskiego, albo gdy rozwiązanie umowy o pracę podlega ograniczeniu z mocy przepisu szczególnego.

Jak wskazuje się w doktrynie (Florek Ludwik (red.), Kodeks pracy. Komentarz, wyd. VII, Lex), wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy jest świadczeniem pieniężnym, które spełnia przede wszystkim funkcję kompensacyjną, podobnie jak odszkodowanie w prawie cywilnym. Wynagrodzenie, o którym mowa, stanowi wyłączną formę wyrównania uszczerbku poniesionego przez pracownika wskutek pozostawania bez pracy. Pracownik nie może dochodzić „na zasadach ogólnych” odszkodowania przewyższającego wysokość wynagrodzenia określonego w Kodeksie pracy. Należne pracownikowi wynagrodzenie z omawianego tytułu nie jest identyczne z odszkodowaniem w ścisłym tego słowa znaczeniu. Stanowi ono z mocy ustawy szczególną odmianę wynagrodzenia za pracę, do którego pracownik ma prawo, ponieważ nie wykonał jej z winy pracodawcy. Stąd też użyte w art. 47 Kodeksu pracy określenie „wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy” należy rozumieć jako wynagrodzenie za czas niemożności świadczenia pracy u pracodawcy, który dokonał wypowiedzenia niezgodnego z prawem.

Ponadto w przypadku przywrócenia pracownika do pracy nadal wykonywał on pracę na rzecz pracodawcy. Zatem występował wkład w działalność Spółki mający na celu, z perspektywy pracodawcy, zwiększanie przychodu.

Biorąc powyższe pod uwagę, w opinii Wnioskodawcy, wypłata zasądzonej orzeczeniem sądowym należności z tytułu wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, stanowi dla pracodawcy koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 57 updop a contrario.

Zaprezentowane stanowisko znajduje potwierdzenie przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 20 grudnia 2011 r., znak IPPB3/423-797/11-2/GJ, w której organ uznał, iż: „(...) wypłata wynagrodzeń, w tym za czas pozostawania pracownika bez pracy w przypadku podjęcia przez niego pracy po jego przywróceniu do niej, (...) stanowi dla pracodawcy koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 57 a contrario”.

Podobnie Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 24 listopada 2016 r. (2461-IBPB-1-3.4510.828.2016.2.APO) wskazał: „Należy zauważyć, że zasadniczo do kosztów uzyskania przychodów zaliczane są tzw. koszty pracownicze. Osoba prawna prowadzi działalność gospodarczą przy pomocy pracy swoich pracowników, osiągając przychody. Koszty pracownicze obejmują przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie, diety, wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników oraz wydatki ponoszone na rzecz pracowników. Z wnioskowania a contrario art. 16 ust. 1 pkt 57 updop wynika, że z mocy prawa kosztem uzyskania przychodów są wypłacone, dokonane lub postawione do dyspozycji należności określone w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz w art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dotyczy to m.in. wynagrodzeń za pracę. Zgodnie z ustawą z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1666 ze zm., dalej: „k.p.”), wynagrodzenie przysługuje za pracę wykonaną (art. 80 zdanie pierwsze). Wyjątek od tej zasady zawiera regulacja określona w art. 81 k.p, która w § 1 mówi, że pracownikowi za czas niewykonywania pracy, jeżeli był gotów do jej wykonywania, a doznał przeszkód z przyczyn dotyczących pracodawcy, przysługuje wynagrodzenie wynikające z jego osobistego zaszeregowania (...). Szczególną odmianę wynagrodzenia za pracę, do którego pracownik ma prawo, ponieważ nie wykonał jej z winy pracodawcy jest też użyte w art. 47 k.p. określenie „wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy”, przez które należy rozumieć wynagrodzenie za czas niemożności świadczenia pracy u pracodawcy, który dokonał wypowiedzenia niezgodnego z prawem. Wynagrodzenie przysługuje w razie przywrócenia pracownika do pracy (art. 45 § 1 k.p.) i podjęcia przez niego pracy.

Biorąc powyższe pod uwagę należy uznać, że na gruncie updop, wypłata wynagrodzeń, w tym za czas pozostawania pracownika bez pracy w przypadku podjęcia przez niego pracy po jego przywróceniu do niej, stanowi dla pracodawcy koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 57 updop a contrario.

Należy dodatkowo zaznaczyć, że sądy administracyjne wskazywały, że nawet wydatek z tytułu odszkodowania za nieprawidłowe rozwiązanie umowy o pracę (czyli de facto świadczenie typowo odszkodowawcze) stanowi koszt uzyskania przychodów niezależnie od tego, czy był dokonany na rzecz aktualnego czy byłego pracownika. Przychody osoby fizycznej w postaci odszkodowania lub kary umownej wypłaconych z tytułu bezprawnego rozwiązania stosunku pracy przez pracodawcę zostały uznane za przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. (przykładowo w wyroku NSA z dnia 24 czerwca 2009 r., II FSK 251/08), a w konsekwencji, kierując się zasadą spójności systemu prawa (gałęzi prawa podatkowego) składy orzekające NSA przyjmowały, że wypłata ww. odszkodowania stanowi koszt uzyskania przychodu pracodawcy (por. wyrok NSA z dnia 19 września 2014 r., II FSK 2305/12). W ostatnim z powołanych wyroków NSA wskazał, że „Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia z dnia 24 czerwca 2009 r. sygn. akt II FSK 251/08 (dostępny w CBOSA), dotyczącym kwestii określenia źródła przychodów w podatku dochodowym od osób fizycznych, podkreślił, że wypłacona pracownikowi kara umowna z tytułu niewywiązania się przez pracodawcę z porozumienia rozwiązującego umowę o pracę stanowi przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. O zakwalifikowaniu świadczenia jako przychodu ze stosunku pracy decyduje bowiem to, czy określone świadczenie może otrzymać wyłącznie pracownik, czy również inna osoba nie związana tego rodzaju stosunkiem prawnym. Istotne jest więc to, czy istnieje związek prawny lub faktyczny danego świadczenia z istniejącym stosunkiem pracy. W stanie faktycznym przedstawionym przez skarżącą w obecnie rozpoznawanej sprawie między wypłatą odszkodowania a stosunkiem pracy istniał niewątpliwie bezpośredni związek, którego wystąpienie nakazywało przyjąć, że wydatki poniesione przez będącą pracodawcą spółkę na wypłatę, na podstawie ugody sądowej, odszkodowania związanego z nieprawidłowym rozwiązaniem umowy o pracę, należy zaliczyć w poczet kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego nie jest prawidłowa wykładnia przepisów prawa podatkowego zaprezentowania przez organ interpretacyjny w rozstrzyganej sprawie, która świadczenie pieniężne na rzecz pracownika, które na gruncie art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. stanowi przychód ze stosunku pracy, wbrew jednoznacznej treści art. 15 ust. 4g u.p.d.o.p. zabrania traktować jako koszt uzyskania przychodu pracodawcy (art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.). Dla spójności systemu prawa nie jest bowiem pożądaną sytuacja, w której to samo świadczenie pieniężne raz na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest traktowane jako przychód ze stosunku pracy - tak bowiem traktowane są odszkodowania wypłacane pracownikom w tym byłym pracownikom przez pracodawcę, by z kolei na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odmawiać mu charakteru kosztów uzyskania przychodu przez tego pracodawcę. Koszty pracy są bowiem wydatkiem zmierzającym do uzyskania, ewentualnie zachowania lub zabezpieczenia źródeł przychodu.

Rację ma także WSA wskazując, że dla oceny charakteru wypłaconego odszkodowania i jego związku z należnościami wynikającymi z umowy o pracę nie ma znaczenia fakt, że wydatek poniesiony został na rzecz byłego pracownika, jak również okoliczność, że wypłata odszkodowania nastąpiła w wykonaniu ugody sądowej; ma natomiast znaczenie to, że omawiany wydatek nie został wymieniony w katalogu wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, zawartym w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. W świetle przedstawionej powyżej argumentacji stanowisko zajęte przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie uznać należy za odpowiadające prawu.”

Podobnie NSA w wyroku w wyroku z dnia 17 listopada 2011 r. w sprawie sygn. akt II FSK 882/10, stwierdził, że rekompensata dla pracownika za wcześniejsze rozwiązanie stosunku pracy, wypłacona na podstawie umowy, jest kosztem uzyskania przychodów pracodawcy. NSA argumentował, że w myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. za źródło przychodów normodawca uznaje między innymi stosunek służbowy i stosunek pracy, zaś za przychody z tego tytułu wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalent, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń (art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r.). Zgodnie zaś z art. 15 ust. 4g ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. należności z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. wypłacone przez zakład pracy stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne pod warunkiem, że zostały wypłacone lub pozostawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączące strony. W przypadku uchybienia temu terminowi do tych należności stosuje się art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r., zgodnie z którym to przepisem, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów niewypłacone, niedokonane lub niepozostawione do dyspozycji wypłaty oraz inne należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6. Powyższe w ocenie NSA oznacza, że dokonane z tych tytułów wypłaty stanowią koszty uzyskania przychodów. Stanowisko to podzielił następnie Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 10 kwietnia 2014 r. w sprawie sygn. akt II FSK 1122/12 oraz w wyroku z dnia 17 listopada 2015 r. sygn. akt II FSK 2565/13.

Wnioskodawca podkreśla jednak, że należne pracownikowi wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy nie jest identyczne z odszkodowaniem w ścisłym tego słowa znaczeniu. Stanowi ono z mocy ustawy szczególną odmianę wynagrodzenia za pracę, do którego pracownik ma prawo, ponieważ nie wykonał jej z winy pracodawcy. Stąd też użyte w art. 47 Kodeksu pracy określenie „wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy” należy rozumieć jako wynagrodzenie za czas niemożności świadczenia pracy u pracodawcy, który dokonał wypowiedzenia niezgodnego z prawem. Ponadto w przypadku przywrócenia pracownika do pracy nadal wykonywał on pracę na rzecz pracodawcy. Zatem występował wkład w działalność Spółki mający na celu, z perspektywy pracodawcy, zwiększanie przychodu.

Zatem w opinii Wnioskodawcy wypłata zasądzonej orzeczeniem sądowym należności z tytułu wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 57 updop a contrario, w dacie dokonania wypłaty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
   
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.