Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-2.4011.589.2019.2.JK2
z 28 stycznia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 listopada 2019 r. (data wpływu 13 listopada 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 20 stycznia 2020 r. (data nadania 21 stycznia 2020 r., data wpływu 24 stycznia 2020 r.) na wezwanie Nr 0114-KDIP3-2.4011.589.2019.1.JK2 z dnia 9 stycznia 2020 r. (data nadania 10 stycznia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wdrożeniem programu rabatowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 listopada 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wdrożeniem programu rabatowego.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 9 stycznia 2020 r. (data nadania 10 stycznia 2020 r.) Nr 0114-KDIP3-2.4011.589.2019.1.JK2 wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku.

Pismem z dnia 20 stycznia 2020 r. (data nadania 21 stycznia 2020 r., data wpływu 24 stycznia 2020 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka jest generalnym importerem i dystrybutorem samochodów marki X w Polsce. Sprzedaż samochodów klientom indywidualnym oraz instytucjonalnym odbywa się poprzez sieć dealerską, którą stanowią niezależne podmioty. Spółka wspiera sprzedaż poprzez prowadzenie m.in. odpowiedniej polityki produktowej, marketingowej oraz rabatowej.

Dążąc do wzrostu sprzedaży poprzez promowanie i budowanie marki X, Spółka pragnie zaoferować określonej grupie, tj. członkom zarządu, rady nadzorczej, zgromadzenia wspólników, udziałowcom i pracownikom Spółki (zwanymi dalej „Uczestnikami”) udział w programie rabatowym na samochody marki X.

Wskazany wyżej krąg Uczestników wynika z biznesowego celu programu rabatowego, jakim jest zwiększenie sprzedaży samochodów marki X poprzez zaadresowanie oferty specjalnej do Uczestników, którzy w różny sposób zaangażowani są w działania Spółki i w ten sposób będą w stanie podzielić się własnymi doświadczeniami produktowymi wpływając w ten sposób na decyzje zakupowe kolejnych kręgów klientów. W ramach Programu została opracowana procedura, która reguluje szczegółowo kwestie związane z zasadami programu rabatowego i obowiązkami jego Uczestników.

Zgodnie z postanowieniami programu rabatowego, Uczestnicy będą uprawnieni do nabycia samochodu marki X nie częściej niż jeden raz na 24 miesiące, z rabatem od 25% do 30% w zależności od długości dotychczasowej współpracy ze Spółką, stosując zasadę +1% rabatu za każdy rok powołania, posiadania udziałów, pracy lub współpracy, licząc od 25% do maksymalnie 30%. Dodatkowym ograniczeniem maksymalnej wysokości rabatu będzie jego wysokość udzielona innym grupom klientów, tj. rabat udzielony Uczestnikom programu rabatowego nie będzie mógł być wyższy, niż maksymalny rabat udzielony któremukolwiek z indywidualnych lub instytucjonalnych klientów Spółki na dowolny samochód marki X w transakcjach zawartych w okresie ostatnich 12 miesięcy.

Na Uczestniku programu rabatowego ciążyć będą zobowiązania do prowadzenia określonych aktywności marketingowych polegających m.in. na: publikacji wiadomości i zdjęć influencerskich na serwisach społecznościowych lub zawodowych (nie rzadziej niż 1 raz na 6 miesięcy oraz prezentowaniu i udostępnianiu dojazd testowych na wezwanie Spółki samochodu nabytego w ramach programu rabatowego potencjalnym klientom Spółki podczas organizowanych przez Spółkę targów, dni otwartych i prezentacji, nie częściej niż 1 raz na 6 miesięcy. Na samochodzie nabytym w ramach programu rabatowego w widocznych miejscach umieszczone zostaną informacje co do marki, modelu, poziomu wyposażenia, hasła reklamowego oraz danych kontaktowych Spółki lub dealera. Uczestnik nie będzie mógł sprzedać samochodu marki X nabytego w ramach programu rabatowego przez okres 24 miesięcy od daty jego nabycia i w tym okresie zobowiązany będzie do wykonywania powyższych aktywności marketingowych.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że w związku z tym, że Program rabatowy skierowany jest do szerokiego grona, to z jego Uczestnikami Spółkę łączyć będą różne stosunki prawne, i tak w przypadku:

• członka zarządu, będzie to powołanie lub kontrakt menedżerski;
• członka rady nadzorczej, będzie to powołanie;
• uczestnika zgromadzenia wspólników, będzie to posiadanie udziałów lub pełnomocnictwo;
• udziałowca, będzie to posiadanie udziałów;
• pracownika, będzie to umowa o pracę na czas nieokreślony lub określony.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, że dokonując zakupu samochodu marki X w ramach i na zasadach Programu rabatowego, Uczestnik niebędący pracownikiem Spółki (tj. członek zarządu, rady nadzorczej, zgromadzenia wspólników, udziałowiec) nie uzyskuje przychodu z innych źródeł w rozumieniu art. 20 ust. 1 Ustawy PDOF, a w konsekwencji Spółka nie jest zobowiązana ani do pełnienia roli płatnika podatku na podstawie art. 31 Ustawy PDOF, ani do sporządzania informacji podatkowej PIT-11 lub PIT-8C w odniesieniu do kwoty przyznanego rabatu?
2. Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, że dokonując zakupu samochodu marki X w ramach i na zasadach Programu rabatowego, Uczestnik będący pracownikiem Spółki nie uzyskuje przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 Ustawy PDOF, ani przychodu z innych źródeł w rozumieniu art. 20 ust. 1 Ustawy PDOF, a w konsekwencji Spółka nie jest zobowiązana ani do pełnienia roli płatnika podatku na podstawie art. 31 Ustawy PDOF ani do sporządzania informacji podatkowej PIT-11 lub PIT-8C w odniesieniu do kwoty przyznanego rabatu?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 1

Dokonując zakupu samochodu marki X w ramach i na zasadach Programu rabatowego, Uczestnik niebędący pracownikiem Spółki (tj. członek zarządu, rady nadzorczej, zgromadzenia wspólników, udziałowiec) nie uzyskuje przychodu z innych źródeł w rozumieniu art. 20 ust. 1 Ustawy PDOF, a w konsekwencji Spółka nie jest zobowiązana ani do pełnienia roli płatnika podatku na podstawie art. 31 Ustawy PDOF, ani do sporządzania informacji podatkowej PIT-11 lub PIT-8C w odniesieniu do kwoty przyznanego rabatu.

Ad.2

Dokonując zakupu samochodu marki X w ramach i na zasadach Programu rabatowego, Uczestnik będący pracownikiem Spółki nie uzyskuje przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 Ustawy PDOF, ani przychodu z innych źródeł w rozumieniu art. 20 ust. 1 Ustawy PDOF, a w konsekwencji Spółka nie jest zobowiązana ani do pełnienia roli płatnika podatku na podstawie art. 31 Ustawy PDOF ani do sporządzania informacji podatkowej PIT-11 lub PIT-8C w odniesieniu do kwoty przyznanego rabatu.

Uzasadnienie

Planowany w Spółce Program rabatowy ma charakter i cel biznesowy, tj. budowanie marki X i wzrost sprzedaży samochodów marki X poprzez zaadresowanie Programu do Uczestników, którzy w różny sposób zaangażowani są w działania Spółki i w ten sposób będą w stanie podzielić się własnymi doświadczeniami produktowymi wpływając poprzez relacje biznesowe i osobiste na decyzje zakupowe kolejnych kręgów klientów. Spółka oczekuje, że realizacja konkretnych aktywności określonych w zasadach Programu rabatowego przez szeroko zakrojony krąg Uczestników przyczyni się do zwiększenia przychodów Spółki.

W tym kontekście, nie można zatem stwierdzić, że rabat udzielany na rzecz Uczestników może stanowić przychód z innych źródeł. Udzielany rabat stanowi bowiem zachętę handlową do wsparcia procesu sprzedaży. Na Uczestniku Programu rabatowego ciążyć będą bowiem oczekiwania do prowadzenia określonych aktywności marketingowych polegających m.in. na: publikacji wiadomości i zdjęć influencerskich na serwisach społecznościowych lub zawodowych nie rzadziej niż 1 raz na 6 miesięcy oraz prezentowaniu i udostępnianiu do jazd testowych na wezwanie Spółki samochodu nabytego w ramach programu rabatowego potencjalnym klientom Spółki podczas organizowanych przez Spółkę targów, dni otwartych i prezentacji, nie częściej niż 1 raz na 6 miesięcy. Na samochodzie nabytym w ramach programu rabatowego w widocznych miejscach umieszczone zostaną informacje co do marki, modelu, poziomu wyposażenia, hasła reklamowego oraz danych kontaktowych Spółki lub dealera. Uczestnik nie będzie mógł sprzedać samochodu marki X nabytego w ramach programu rabatowego przez okres 24 miesięcy od daty jego nabycia i w tym okresie wykonywać będzie powyższe aktywności.

W kontekście rozważań na temat natury rabatów transakcyjnych, należy zaznaczyć, że w opisanej we wniosku sytuacji, skutkiem uzyskania rabatu na podstawie Programu będzie obniżenie ceny zakupu samochodu, a nie udzielenie nieodpłatnego świadczenia na rzecz Uczestników. Skoro bowiem cena towaru - poprzez uzyskanie rabatu - ulega zmniejszeniu, nabywca (w tym przypadku Uczestnik) za tę samą kwotę jest w stanie nabyć większą ilość towaru. W rezultacie zapłacona kwota, dla nabywcy stanowi rzeczywistą cenę zakupu wszystkich towarów (w tym także tych wydanych jako rabat), a udzielony rabat nie stanowi przychodu.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w indywidualnych interpretacjach prawa podatkowego przedstawionych poniżej. Nie są one wiążące w przypadku niniejszego wniosku, lecz powinny być traktowane jako istotny element praktyki organów podatkowych w ramach dążenia do prezentowania jednolitego stanowiska w zbliżonych sprawach:

• interpretacja z dnia 09.01.2019 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.580.2018.1.AK1;
• interpretacja z dnia 10.04.2017 r. Nr 1462-IPPB2.4511.61.2017.2.AF;
• interpretacja z dnia 29.03.2017r. Nr 1462-IPPB4.4511.13.2017.1.JK3.
  
  

Takie stanowisko znajduje również potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych. Na szczególne uwzględnienie zasługuje wyrok z dnia 30 października 2014 r. sygn. II FSK 2451/12, w którym analizowano, czy świadczenie w postaci rabatu udzielonego pracownikowi na zakup towarów lub usług sprzedawanych przez pracodawcę jest przychodem ze stosunku pracy. Mimo że niniejszy wyrok dotyczy przychodów pracowniczych, zawiera on istotne wskazówki na temat podatkowego ujmowania rabatów. W tym kontekście, według NSA, o powstaniu przychodu decyduje okoliczność, czy rabat udzielony pracownikom przewyższa wysokość rabatu udzielonego innym kontrahentom, osobom, klientom (podmiotom niebędącym pracownikami). Zdaniem sądów, jeśli wysokość udzielonego pracownikom rabatu nie odbiega od wysokości rabatów udzielanych innym podmiotom niebędącym pracownikami, to nie można uznać, że warunki cenowe oferowane pracownikom są bardziej korzystne od oferowanych innym osobom, niebędącym pracownikami.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy wydaje się być uzasadnione.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia, pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Z uwagi na powyższe na płatniku ciążą trzy podstawowe obowiązki podatkowe, tj.:

1. obliczenie,
   
2. pobranie,
   
3. wpłacenie
   

- podatku, zaliczki.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jak wynika z art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Treść powyższego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać jako pracownik. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy.

W świetle art. 13 pkt 9 ww. ustawy za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody uzyskane na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze, w tym przychody z tego rodzaju umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej – z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7.

Wyłączenie, o którym mowa w cytowanym przepisie, odnosi się do przychodów otrzymywanych przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych (art. 13 pkt 7 ww. ustawy).

Z kolei art. 17 ust. 1 pkt 4 lit. d ww. ustawy, za przychody z kapitałów pieniężnych uważa się dywidendy i inne przychody z tytułu udziału w zyskach osób prawnych faktycznie uzyskane z tego udziału, w tym również wartość dokonanych na rzecz wspólników spółek, nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, określoną według zasad wynikających z art. 11 ust. 2-2b.

Natomiast art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nie należące do przychodów określonych w art. 12 – 14 i 17 oraz przychody nie znajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Jak wynika z treści art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Według art. 39 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46, 74 i 148. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych (PIT-11).

Natomiast zgodnie z art. 39 ust. 3 ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej są obowiązane przesłać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 30b ust. 2, sporządzone według ustalonego wzoru (PIT-8C).

Płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania (42 ust. 1 ww. ustawy).

Z kolei zgodnie z treścią art. 42a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację (PIT-11) według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Z dniem 1 stycznia 2019 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 22 listopada 2018 r. w sprawie określenia niektórych wzorów oświadczeń, deklaracji i informacji podatkowych obowiązujących w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 2237). Zgodnie z § 2 ust. 1 ww. rozporządzenia: wzory, o których mowa w § 1, stosuje się do przychodów, dochodów (strat) uzyskanych (poniesionych) od dnia 1 stycznia 2018 r. Przepisu ust. 1 nie stosuje się, jeżeli przed dniem wejścia w życie rozporządzenia oświadczenia, deklaracje i informacje podatkowe zostały złożone na formularzach dotychczasowych (§ 2 ust. 2 ww. rozporządzenia).

Zgodnie z ustalonymi w rozporządzeniu wzorami – w przypadku podlegających opodatkowaniu należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy, właściwym jest ich ujęcie w informacji o przychodach z innych źródeł oraz o dochodach i pobranych zaliczkach na podatek dochodowy PIT-11, natomiast informacja PIT-8C dotyczy wyłącznie niektórych dochodów z kapitałów pieniężnych.

Wątpliwości Spółki budzi kwestia skutków podatkowych dla uczestników w związku z udzielaniem rabatów i ciążących na Spółce obowiązków płatnika oraz obowiązków informacyjnych związanych z rabatami udzielanymi w ramach Programu Rabatowego w odniesieniu do członków zarządu, rady nadzorczej, uczestników zgromadzenia wspólników, udziałowców oraz pracowników Spółki.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia „rabat”. „Rabat”, zgodnie ze słownikowym znaczeniem tego pojęcia, oznacza „zniżkę, ustępstwo procentowe od ustalonych cen towaru, głównie na rzecz nabywców płacących gotówką, kupujących dużą ilość towarów jednorazowo lub w określonym czasie, upust” (Słownik Języka Polskiego PWN R-Z, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1996).

Skoro cena towarów ulega zmniejszeniu, nabywca za tę samą kwotę nabywa większą ilość towaru. W rezultacie zapłacona kwota, dla nabywcy stanowi rzeczywistą cenę zakupu wszystkich towarów (w tym także tych wydanych jako rabat), a udzielony rabat nie stanowi dla konsumenta przychodu.

Należy zauważyć, że opisany we wniosku Program Rabatowy nie ogranicza kręgu uprawnionych do zakupu samochodu po rabacie jedynie do pracowników Wnioskodawcy, gdyż z rabatów na takich samych zasadach będą mogły skorzystać również osoby niebędące pracownikami Spółki, tj. członkowie zarządu, rady nadzorczej, uczestnicy zgromadzenia wspólników, udziałowcy.

Zatem krąg uprawnionych do zakupów z rabatem jest potencjalnie nieograniczony. Jeśli zatem grono beneficjentów – podmiotów korzystających z rabatów na jednakowych warunkach nie będzie ograniczone, a więc dotyczyć będzie szerokiego grona uczestników, to przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych u osób biorących udział w programie nie powstanie.

W przypadku bowiem udzielania rabatu szerokiemu gronu beneficjentów, gdzie skorzystanie z rabatów nie będzie ograniczone wyłącznie do jednego grona beneficjentów, przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie powstanie.

Wobec powyższego, Spółka nie będzie zobowiązana w stosunku do uczestników promocji do obliczenia i pobrania zaliczki na podatek oraz sporządzenia informacji PIT-11 ani PIT-8C.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.