Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.712.2019.2.JŻ
z 29 stycznia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 listopada 2019 r. (data wpływu 4 grudnia 2019 r.) uzupełnionym w dniu 13 stycznia 2020 r. (data wpływu 20 stycznia 2020 r.) na wezwanie Organu z dnia 23 grudnia 2020 r. (skutecznie doręczone w dniu 6 stycznia 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania świadczonych usług według właściwej stawki podatku – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 grudnia 2019 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania świadczonych usług według właściwej stawki podatku. Wniosek został uzupełniony w dniu 13 stycznia 2020 r. (data wpływu 20 stycznia 2020 r.) na wezwanie Organu z dnia 23 grudnia 2020 r. (skutecznie doręczone w dniu 6 stycznia 2020 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie drogowego transportu towarów. Jest on czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (zwanego dalej jako: „VAT”), a status ten miał również w momencie wystawiania faktur dokumentujących niżej opisane usługi. Sprzedaż usług realizowanych przez Wnioskodawcę nie podlegała wówczas (ani obecnie) zwolnieniu przedmiotowemu, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (zwanej dalej jako: „uVAT”).

W 2017 roku - w ramach współpracy z jednym z kontrahentów, będącym osobą fizyczną, zarejestrowanym jako czynny podatnik VAT, (zwanym dalej jako: „Zleceniodawca”) - Wnioskodawca realizował usługi polegające na transporcie materiałów budowlanych sypkich przy budowie torów kolejowych (budowa była prowadzona na odcinku kilku kilometrów), tj. kruszywa, żwiru i ziemi. Usługi te polegały na przewożeniu powyższych materiałów pomiędzy odcinkami wskazanymi przez Zleceniodawcę, przy czym usługi te odbywały się:

1. zarówno na terenie budowy, na której Zleceniodawca wykonywał prace budowlane (budowa fragmentów linii kolejowych), jak również
2. poza tym terenem, tj. drogami publicznymi (z terenu jednej budowy na inną lub poza budowę celem dostarczenia kruszywa). W tym przypadku Wnioskodawca niejednokrotnie odbywał 40-70 km kursy po zamówione przez Zleceniodawcę towary (kruszywo).
   
   

Przedmiotem niniejszego zapytania jest ocena skutków podatkowych w zakresie VAT w odniesieniu do sytuacji opisanej w pkt b) powyżej.

W ciągu jednego dnia świadczenia usług odbywało się od kilku do kilkunastu pojedynczych kursów. Kierowca samochodu pozostawał w tym czasie do dyspozycji Zleceniodawcy i w zależności od potrzeby i wskazań Zleceniodawcy realizował transport w określone miejsca. Dokonując pewnego uproszczenia, usługi świadczone przez Wnioskodawcę polegały na „najmie” samochodu ciężarowego z kierowcą, który w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy realizował następnie transport materiałów budowlanych zgodnie z poleceniami Zleceniodawcy bądź osób przez niego wskazanych.

Podstawą rozliczeń pomiędzy Wnioskodawcą a Zleceniodawcą (a także pomiędzy Wnioskodawcą a kierowcą jako jego pracownikiem/współpracownikiem) były dzienne raporty pracy kierowców, podpisywane przez kierownika budowy ze strony Zleceniodawcy. W przypadku usług będących przedmiotem niniejszego wniosku strony przyjmowały różne mechanizmy wzajemnych rozliczeń. Część kursów rozliczana była według umówionej stawki ryczałtowej za kurs, część według stawki za przejechany kilometr, a w sytuacji gdy czas załadunku kruszywa mógł się wydłużać (okoliczności niezależne od Wnioskodawcy), strony przyjmowały jako podstawę do wzajemnych rozliczeń stawkę godzinową.

W fakturach wystawianych w związku ze świadczonymi usługami (tytułem przypomnienia tylko w odniesieniu do pkt „b” opisanego stanu faktycznego; pkt „a” nie jest przedmiotem zapytania) - Wnioskodawca wystawiał faktury i rozliczał podatek VAT z zastosowaniem 23% stawki VAT, a nie odwrotnego obciążenia.

Powyższe usługi Wnioskodawcy świadczone były w charakterze podwykonawcy. Były one bowiem wykonywane na podstawie zlecenia od podmiotu niebędącego inwestorem wykonywanych robót.

W odpowiedzi na wezwanie Organu Wnioskodawca poinformował, że usługi Wnioskodawcy polegały na transporcie towarów (konkretnie kruszywa) drogami publicznymi z miejsca odbioru towaru wskazany przez Zleceniodawcę na teren budowy. Podobnie wyglądał transport towarów (głównie ziemi) z placu budowy na miejsce wskazane przez Zleceniodawcę. Tak też został zdefiniowany przedmiot umowy pomiędzy stronami, jako świadczenie usługi transportowej. W ocenie Wnioskodawcy przewóz towarów w określone przez Zleceniodawcę miejsca w zamian za ustalone wynagrodzenie nie stanowi usług, o których mowa w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług w brzmieniu obowiązującym w 2017 roku. W załączniku tym ustawodawca nie wymienia usługi transportowej.

Ponadto, transport materiałów budowlanych poza teren budowy na zlecenie Zleceniodawcy związany był z usługą, jaką wykonywał ten podmiot (Zleceniodawca), jako podwykonawca generalnego wykonawcy. Usługi wykonywane przez Zleceniodawcę mogły stanowić usługi, o których mowa w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług w brzmieniu obowiązującym w 2017 roku, tj. 42.12.20 Roboty ogólnobudowlane związane z budową dróg szynowych i kolei podziemnej (poz. 5 załącznika nr 14). Wedle informacji Wnioskodawcy inwestorem była (…).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca w prawidłowy sposób rozliczał usługi świadczone na rzecz Zleceniodawcy stosując stawkę VAT w wysokości 23% w sytuacji, gdy transport materiałów budowlanych odbywał się poza terenem budowy, a więc m.in. drogami publicznymi?

Stanowisko Wnioskodawcy:

W ocenie Wnioskodawcy sposób rozliczania usług świadczonych na rzecz Zleceniodawcy, który został szczegółowo wskazany w opisie stanu faktycznego, jest prawidłowy.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 8 uVAT (w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 października 2019 roku), podatnikami podatku VAT są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi wymienione w załączniku nr 14 do uVAT, jeżeli łącznie są spełnione następujące warunki:

1. Usługodawcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15 uVAT, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku VAT na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 uVAT,
2. Usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15 uVAT, zarejestrowany jako czynny podatnik VAT. Dodatkowo, jak wynika z art. 17 ust. 1h uVAT, w przypadku usług wymienionych w poz. 2-48 załącznika nr 14 do uVAT, art. 17 ust. 1 pkt 8 uVAT stosuje się, jeżeli usługodawca świadczy te usługi jako podwykonawca.
   
   

W katalogu usług wymienionych w załączniku nr 14 do uVAT znajdują się m.in. roboty ogólnobudowlane związane z budową dróg szynowych i kolei podziemnej (poz. nr 5; PKWiU 42.12.20.0) oraz roboty ziemne związane z kopaniem rowów i wykopów oraz przemieszczaniem ziemi (poz. nr 20; PKWiU 43.12.12.0).

Przekładając treść powyższych regulacji na grunt niniejszej sprawy należy zatem stwierdzić, że nie zostały spełnione wszystkie ustawowe przesłanki, od których - w odniesieniu do usług opisanych w pkt „b” wniosku - uzależniona jest konieczność stosowania przez Wnioskodawcę tzw. mechanizmu odwrotnego obciążenia.

O ile przesłanka dotycząca statusu stron transakcji jako podatników podatku VAT, oraz relacja inwestorska (Wnioskodawca jest podwykonawcą Zleceniodawcy), przemawia za odwrotnym obciążeniem o tyle charakter usług Wnioskodawcy nie pozwala na objęcie ich, na gruncie VAT, mechanizmem, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 8 uVAT.

W ocenie Wnioskodawcy w przypadku usług polegających na wykonywaniu przewozu materiałów budowlanych poza terenem budowy, a więc m.in. drogami publicznymi, usługi te odznaczały się cechami charakterystycznymi dla transportu jako takiego, „nie podpadały” pod którąkolwiek pozycję wymienioną w załączniku nr 14 do uVAT, a w szczególności pod „roboty ogólnobudowlane związane z budową dróg szynowych i kolei podziemnej”.

W związku z powyższym za prawidłowe należy uznać opodatkowanie ich stawką 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie tut. Organ zauważa, że kwestie dotyczące zaklasyfikowania towaru lub usługi do właściwego grupowania statystycznego nie mieszczą się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem wydając niniejszą interpretację Organ oparł się na opisie sprawy wynikającym z treści wniosku, tj. na klasyfikacji statystycznej podanej przez Wnioskodawcę. Innymi słowy niniejszą interpretację wydano w oparciu o grupowania PKWiU wskazane przez Wnioskodawcę w opisie stanu faktycznego. W przypadku zmiany któregokolwiek z elementów opisanego stanu faktycznego (w szczególności w przypadku błędnej klasyfikacji PKWiU czynności wymienionych we wniosku) lub zmiany stanu prawnego, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Zgodnie z poz. 7.3 Zasad Metodycznych Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług zawartych w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (Dz. U. Nr 207, poz. 1293 z późn. zm.) – zaliczanie danego produktu do odpowiedniego grupowania jest obowiązkiem producenta (względnie usługodawcy). Wynika to z faktu, że właśnie producent (usługodawca) posiada wszystkie informacje niezbędne do właściwego zaliczenia produktu do odpowiedniego grupowania PKWiU, tj. informacje dotyczące rodzaju użytego surowca, technologii wytwarzania, konstrukcji i przeznaczenia wyrobu lub charakteru usługi.

Klasyfikacja dokonana przez producenta (usługodawcę) nie może naruszać zasad budowy i logiki struktury PKWiU. W razie trudności w zaliczeniu wyrobu (towaru) lub usługi do odpowiedniego grupowania PKWiU można wystąpić w tej sprawie do organów statystycznych. Procedury udzielania informacji w sprawie standardów klasyfikacyjnych (w tym Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług) określa Komunikat Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. Głównego Urzędu Statystycznego nr 1, poz. 11).

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Jak stanowi art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również (…).

Na mocy art. 8 ust. 2a ustawy – w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Ponadto, stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy – uchylonego z dniem 1 listopada 2019 r. - podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi wymienione w załączniku nr 14 do ustawy, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. usługodawcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9,
2. usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.
   
   

Przy tym, w myśl art. 17 ust. 1h ustawy - uchylonego z dniem 1 listopada 2019 r. - w przypadku usług wymienionych w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy przepis ust. 1 pkt 8 stosuje się, jeżeli usługodawca świadczy te usługi jako podwykonawca.

Zgodnie z art. 17 ust. 2 ustawy - uchylonym z dniem 1 listopada 2019 r. - w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8 usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Załącznik nr 14 do ustawy - uchylony z dniem 1 listopada 2019 r. - zawiera (w poz. 2-48) zamkniętą listę usług identyfikowanych przy pomocy Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) podlegających mechanizmowi odwrotnego obciążenia w przypadku świadczenia tych usług przez podwykonawców.

Wskazany przepis art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy wprowadzał mechanizm polegający na przesunięciu obowiązku rozliczenia podatku VAT na podatnika, na rzecz którego świadczona była usługa wymieniona w załączniku nr 14 do ustawy, jeżeli usługodawcą był podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie była zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, natomiast usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT czynny. Przy czym, w przypadku usług wymienionych w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy, mechanizm odwrotnego obciążenia miał zastosowanie, jeżeli usługodawca świadczył te usługi jako podwykonawca, o którym mowa w art. 17 ust. 1h ustawy.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiowała pojęcia podwykonawcy, zatem dla prawidłowego rozumienia terminu „podwykonawca” wystarczające było posłużenie się powszechnym jego znaczeniem wynikającym z wykładni językowej. Zgodnie z definicją zawartą w internetowym wydaniu Słownika Języka Polskiego PWN - podwykonawca to „firma lub osoba wykonująca pracę na zlecenie głównego wykonawcy” (http://sjp.pwn.pl/sjp/podwykonawca; 2503008).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca, czynny podatnik podatku od towarów i usług, prowadzi działalność gospodarczą w zakresie drogowego transportu towarów. Wnioskodawca status czynnego podatnika miał również w momencie wystawiania faktur dokumentujących opisane usługi i sprzedaż usług realizowanych przez Wnioskodawcę nie podlegała wówczas (ani obecnie) zwolnieniu przedmiotowemu, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy.

W 2017 roku - w ramach współpracy z jednym z kontrahentów, będącym osobą fizyczną, zarejestrowanym jako czynny podatnik VAT - Wnioskodawca realizował usługi polegające na transporcie materiałów budowlanych sypkich przy budowie torów kolejowych (budowa była prowadzona na odcinku kilku kilometrów), tj. kruszywa, żwiru i ziemi. Usługi te polegały na przewożeniu powyższych materiałów pomiędzy odcinkami wskazanymi przez Zleceniodawcę. Przy czym usługi te odbywały się m.in. poza tym terenem, tj. drogami publicznymi (z terenu jednej budowy na inną lub poza budowę celem dostarczenia kruszywa). W tym przypadku Wnioskodawca niejednokrotnie odbywał 40-70 km kursy po zamówione przez Zleceniodawcę towary (kruszywo). W ciągu jednego dnia świadczenia usług odbywało się od kilku do kilkunastu pojedynczych kursów. Kierowca samochodu pozostawał w tym czasie do dyspozycji Zleceniodawcy i w zależności od potrzeby i wskazań Zleceniodawcy realizował transport w określone miejsca. Dokonując pewnego uproszczenia, usługi świadczone przez Wnioskodawcę polegały na „najmie” samochodu ciężarowego z kierowcą, który w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy realizował następnie transport materiałów budowlanych zgodnie z poleceniami Zleceniodawcy bądź osób przez niego wskazanych. W ocenie Wnioskodawcy przewóz towarów w określone przez Zleceniodawcę miejsca w zamian za ustalone wynagrodzenie nie stanowi usług, o których mowa w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy w brzmieniu obowiązującym w 2017 r. W załączniku tym ustawodawca nie wymienia usługi transportowej.

Podstawą rozliczeń pomiędzy Wnioskodawcą a Zleceniodawcą (a także pomiędzy Wnioskodawcą a kierowcą jako jego pracownikiem/współpracownikiem) były dzienne raporty pracy kierowców, podpisywane przez kierownika budowy ze strony Zleceniodawcy. W przypadku usług będących przedmiotem wniosku strony przyjmowały różne mechanizmy wzajemnych rozliczeń. Część kursów rozliczana była według umówionej stawki ryczałtowej za kurs, część według stawki za przejechany kilometr, a w sytuacji gdy czas załadunku kruszywa mógł się wydłużać, strony przyjmowały jako podstawę do wzajemnych rozliczeń stawkę godzinową.

W przypadku usług będących przedmiotem wniosku usługi były wykonywane na podstawie zlecenia od podmiotu niebędącego inwestorem wykonywanych robót. Transport materiałów budowlanych poza teren budowy na zlecenie Zleceniodawcy związany był z usługą, jaką wykonywał ten podmiot (Zleceniodawca), jako podwykonawca generalnego wykonawcy. Usługi wykonywane przez Zleceniodawcę mogły stanowić usługi, o których mowa w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy w brzmieniu obowiązującym w 2017 r., tj. 42.12.20 Roboty ogólnobudowlane związane z budową dróg szynowych i kolei podziemnej (poz. 5 załącznika nr 14).

Wątpliwości dotyczą ustalenia czy Wnioskodawca w prawidłowy sposób rozliczał usługi świadczone na rzecz Zleceniodawcy stosując stawkę VAT w wysokości 23% w sytuacji, gdy transport materiałów budowlanych odbywał się poza terenem budowy, a więc m.in. drogami publicznymi.

Ustalenie czy dane świadczenie podlegało rozliczeniu z zastosowaniem mechanizmu odwrotnego obciążenia na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy, czy też zastosowanie będzie miała ogólna zasada rozliczenia podatku – ma charakter indywidualny. Oznacza to, że w każdej sytuacji należy zbadać, czy spełnione były następujące warunki:

• usługodawcą usługi był podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie była zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9,
  

• usługobiorcą usługi był podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT czynny,
  

• dane świadczenie jest usługą wymienioną w załączniku nr 14 do ustawy oraz
  

• usługa była świadczona przez podwykonawcę, o którym mowa w art. 17 ust. 1h ustawy.
  
  
  

Dla zastosowania mechanizmu odwrotnego obciążenia wszystkie wymienione powyżej warunki musiały być spełnione łącznie. W konsekwencji niespełnienie chociażby jednego z tych warunków eliminowało zastosowanie mechanizmu odwrotnego obciążenia.

Jak wynika z opisu sprawy, Wnioskodawca w 2017 roku - w ramach współpracy z jednym z kontrahentów zarejestrowanym jako czynny podatnik VAT - realizował usługi polegające na transporcie materiałów pomiędzy odcinkami wskazanymi przez Zleceniodawcę. Usługi będące przedmiotem zapytania odbywały się poza terenem budowy, tj. drogami publicznymi (z terenu jednej budowy na inną lub poza budowę celem dostarczenia kruszywa). Wnioskodawca miał status czynnego podatnika w momencie wystawiania faktur dokumentujących usługi i sprzedaż usług realizowanych przez Wnioskodawcę nie podlegała wówczas zwolnieniu przedmiotowemu, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy. Przy czym, jak wskazano, usługi będące przedmiotem zapytania nie stanowiły usług, o których mowa w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy. Zatem, skoro realizowane przez Wnioskodawcę usługi nie stanowiły usług wymienionych w załączniku nr 14 do ustawy jako te, do których miał zastosowanie mechanizm odwrotnego obciążenia, to tym samym w analizowanej sprawie nie były spełnione przesłanki wynikające z art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy. Przepis ten miał zastosowanie bowiem jedynie w odniesieniu do usług wymienionych w załączniku nr 14 do ustawy świadczonych przez podwykonawcę, o którym mowa w art. 17 ust. 1h ustawy. Skoro usługi będące przedmiotem zapytania nie stanowiły usług, o których mowa w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy nie wpisywały się w mechanizm polegający na przesunięciu obowiązku rozliczenia podatku VAT na podatnika, na rzecz którego były realizowane. Zatem opodatkowanie świadczonych przez Wnioskodawcę usług powinno nastąpić na zasadach ogólnych.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Przy czym stosownie do treści art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Należy zauważyć, że dla niektórych czynności ustawodawca przewiduje obniżone stawki podatku oraz zwolnienie od podatku VAT. Jednak przepisy regulujące opodatkowanie podatkiem od towarów i usług nie zawierają szczególnych preferencji podatkowych, polegających na zastosowaniu zwolnienia lub obniżenia stawki podatku w odniesieniu do świadczonych przez Wnioskodawcę na rzecz Zleceniodawcy usług transportu materiałów budowlanych.

W konsekwencji, Wnioskodawca w prawidłowy sposób rozliczał usługi będące przedmiotem zapytania stosując stawkę VAT w wysokości 23%.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

W myśl art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.