2020.01.24 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.478.2019.2.AM
z 24 stycznia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 listopada 2019 r. (data wpływu 15 listopada 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 16 stycznia 2020 r. (data nadania 16 stycznia 2020 r., data wpływu 20 stycznia 2020 r.) na wezwanie Nr 0114-KDIP2-2.4010.478.2019.1.AM z dnia 8 stycznia 2020 r. (data nadania 9 stycznia 2020 r., data doręczenia 13 stycznia 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

możliwości zaliczenia w pełnej wysokości do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wydatków na objęcie przez Wnioskodawcę obligacji korporacyjnych w sytuacji zbycia tych obligacji na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego – jest nieprawidłowe;

możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty z tytułu zbycia przez bank obligacji korporacyjnych na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego w oparciu o art. 15 ust. 1h pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 listopada 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na objęcie przez Wnioskodawcę obligacji korporacyjnych w sytuacji zbycia tych obligacji na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym i podlega na terytorium Polski opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Wnioskodawca jest polskim bankiem działającym w formie spółki akcyjnej, będącym bankiem (…). Wnioskodawca wykonuje czynności bankowe w rozumieniu ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 2187 z późn. zm., dalej „ustawa Prawo bankowe”), m.in: przyjmuje wkłady pieniężne, prowadzi rachunki bankowe, udziela kredytów i pożyczek, nabywa i zbywa wierzytelności pieniężne, obejmuje lub nabywa akcje i udziały, dokonuje obrotu papierami wartościowymi.

Jednym z podejmowanych przez Bank działań w ramach prowadzonej działalności jest obejmowanie obligacji (dalej: „obligacje korporacyjne”) emitowanych przez osoby prawne do tego upoważnione na podstawie ustawy z dnia 15 stycznia 2015 r. o obligacjach (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 483, dalej: „ustawa o obligacjach”). Zgodnie z art. 4 tej ustawy obligacja jest papierem wartościowym emitowanym w serii, w którym emitent stwierdza, że jest dłużnikiem właściciela obligacji, zwanego dalej "obligatariuszem", i zobowiązuje się wobec niego do spełnienia określonego świadczenia.

Obejmując obligacje, Bank, ponosi wydatek na objęcie papierów wartościowych i jako obligatariusz spodziewa się osiągnąć zysk z tytułu nadwyżki kwoty wykupu obligacji przez emitenta ponad cenę objęcia obligacji. Zdarzają się jednak przypadki, w których Bank obejmuje obligacje podmiotów, które stają się niewypłacalne i np. ogłaszają upadłość, w związku z czym nie mogą dokonać realizacji wyemitowanych papierów wartościowych objętych przez Bank, czyli dokonać wykupu obligacji od Banku. Opóźnienie w uregulowaniu przez emitenta należności Banku z tytułu wykupu przedmiotowych obligacji przekracza lub będzie przekraczać 12 miesięcy.

W związku z powyższym, Bank znajdzie się w sytuacji, w której na objęcie obligacji korporacyjnych poniesiony został wydatek, a wysoce prawdopodobne staje się, że nie zostaną one odzyskane w pełnym wymiarze, co z kolei spowoduje powstanie straty finansowej Wnioskodawcy. By ograniczyć szkody materialne w takim stopniu, w jakim jest to możliwe, w takich sytuacjach Bank ma zamiar dokonywać sprzedaży objętych przez siebie obligacji korporacyjnych na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego (dalej: „Fundusz”), tj. szczególnego rodzaju funduszu inwestycyjnego zamkniętego, działającego na podstawie przepisów ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1355). Cena uzyskana ze sprzedaży Funduszowi przedmiotowych obligacji, jako odzwierciedlająca ich bieżącą wartość ekonomiczną, będzie niższa od wydatków poniesionych na ich objęcie.

Pismem z dnia 16 stycznia 2020 r. (data wpływu 20 stycznia 2020 r.) Wnioskodawca wskazał, że wierzytelności inkorporowane w obligacjach będące przedmiotem wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej nie stanowią wierzytelności przedawnionych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w sytuacji zbycia obligacji Funduszowi, wydatki na objęcie przez Wnioskodawcę tych obligacji korporacyjnych stanowią koszty uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych w myśl przepisów art. 16 ust. 1 pkt 8 updop, tj. jako koszty uzyskania przychodów z odpłatnego zbycia papierów wartościowych?
Alternatywnie, w przypadku, gdy odpowiedź na pytanie oznaczone nr 1 byłaby negatywna, czy Wnioskodawca może uznać stratę ze zbycia obligacji korporacyjnych jako stanowiącą koszty uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych na podstawie art. 15 ust. 1h pkt 2 updop, tj. jako stratę Banku ze zbycia funduszowi sekurytyzacyjnemu albo towarzystwu funduszy inwestycyjnych tworzącemu fundusz sekurytyzacyjny wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek), stanowiąca różnicę pomiędzy kwotą uzyskaną ze zbycia a wartością wierzytelności z tytułu udzielonego przez bank kredytu (pożyczki) – do wysokości kwoty udzielonego kredytu (pożyczki), z wyłączeniem odsetek, prowizji i opłat, jeżeli opóźnienie w spłacie kapitału tego kredytu (pożyczki) lub odsetek przekracza 12 miesięcy?

Stanowisko Wnioskodawcy.

W ocenie Wnioskodawcy:

Wydatek poniesiony na objęcie obligacji korporacyjnych w pełnej wysokości może stanowić dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z treścią art. 16 ust. 1 pkt 8 updop, jako koszt uzyskania przychodów z odpłatnego zbycia papierów wartościowych;
Alternatywnie, w przypadku uznania stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 za nieprawidłowe, zdaniem Wnioskodawcy strata ze zbycia obligacji korporacyjnych może stanowić koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy w podatku dochodowym od osób prawnych na podstawie art. 15 ust. 1 h pkt 2 updop, jako strata Banku ze zbycia funduszowi sekurytyzacyjnemu albo towarzystwu funduszy inwestycyjnych tworzącemu fundusz sekurytyzacyjny wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek), stanowiąca różnicę pomiędzy kwotą uzyskaną ze zbycia a wartością wierzytelności z tytułu udzielonego przez bank kredytu (pożyczki) – do wysokości kwoty udzielonego kredytu (pożyczki), z wyłączeniem odsetek, prowizji i opłat, jeżeli opóźnienie w spłacie kapitału tego kredytu (pożyczki) lub odsetek przekracza 12 miesięcy.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Ad. 1

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 updop oraz utrwaloną linią interpretacyjną organów podatkowych, jak i sądów administracyjnych, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić dla niego koszt uzyskania przychodów musi spełniać łącznie następujące warunki:

być poniesiony przez podatnika, czyli w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
być definitywny (rzeczywisty), czyli wartość poniesionego przez podatnika kosztu nie została mu w żaden sposób zwrócona,
być właściwie udokumentowany,
pozostawać w związku prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą i zostać poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
nie znajdować się w grupie wydatków, które zgodnie z art. 16 ust. 1 updop nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty ponoszone przez niego na objęcie obligacji korporacyjnych spełniają wszystkie wymienione powyżej elementy.

Nie ulega wątpliwości, że Bank poniósł ciężar ekonomiczny objęcia obligacji – środki pieniężne trafiły do emitentów, a dopiero w terminie późniejszym okazać może się, iż emitenci ci nie będą w stanie uregulować swojego zobowiązania wobec Banku z tytuł wykupu tych obligacji. Środki te nie zostaną w żaden sposób zwrócone ze względu np. na ogłoszenie upadłości emitentów. Dla Banku jest to zatem koszt definitywny (rzeczywisty). Bank posiada także stosowną dokumentację potwierdzającą fakt objęcia przez siebie obligacji oraz poniesienia z tego tytułu określonych wydatków.

Co więcej, obrót papierami wartościowymi (w tym obejmowanie i nabywanie obligacji), zgodnie z ustawą Prawo bankowe jest jedną z czynności bankowych, związanych z działalnością gospodarczą, którą Wnioskodawca może podejmować, a więc czynnością, z której co do zasady spodziewa się osiągnąć przychód.

Wnioskodawca pragnie podkreślić, że dla uznania ponoszonego wydatku za koszty uzyskania przychodów nie jest wystarczające jedynie spełnienie przesłanek poniesienia kosztu, jego definitywności, poprawnego udokumentowania oraz związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Niezbędne jest także, by dany wydatek nie znajdował się w katalogu wyłączeń określonych w art. 16 ust. 1 updop. Zasada ta wynika wprost z treści art. 15 ust. 1 updop, a ponadto została wielokrotnie potwierdzona przez organy podatkowe. Przykładowo, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: „Dyrektor KIS”) w interpretacji indywidualnej nr 0111-KDIB2-3.4010.166.2018.1.APA z dnia 23 lipca 2018 r., stwierdza: „Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać, że wydatki na rzecz pracowników pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i z uzyskiwanymi przez niego przychodami, a jednocześnie wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT”.

W opinii Wnioskodawcy, wydatek na objęcie obligacji korporacyjnych (w tym w części dotyczącej osiągniętej straty na ich sprzedaży) w sytuacji zdarzenia przyszłego, jakim będzie ich odpłatne zbycie Funduszowi, nie może zostać uznany za niestanowiący kosztów uzyskania przychodów na podstawie któregokolwiek z punktów art. 16 ust. 1 updop, ponieważ nie może zostać zaliczony do katalogu wskazanego w tym przepisie.

Zdaniem Wnioskodawcy przepisem odnoszącym się do sytuacji opisanej w zdarzeniu przyszłym jest art. 16 ust. 1 pkt 8 updop. Zgodnie z jego treścią kosztów uzyskania przychodów nie stanowią wydatki na objęcie lub nabycie udziałów albo wkładów w spółdzielni, udziałów (akcji) oraz papierów wartościowych, a także wydatki na nabycie tytułów uczestnictwa w funduszach kapitałowych; wydatki takie są jednak kosztem uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia tych udziałów w spółdzielni, udziałów (akcji) oraz papierów wartościowych, w tym z tytułu wykupu przez emitenta papierów wartościowych, a także z odkupienia albo umorzenia tytułów uczestnictwa w funduszach kapitałowych, z zastrzeżeniem ust. 7e. Treść art. 16 ust. 7e stanowi natomiast, iż przepisu art. 16 ust. 1 pkt 8 zdanie po średniku nie stosuje się przy zamianie jednostek uczestnictwa subfunduszu na jednostki uczestnictwa innego subfunduszu tego samego funduszu inwestycyjnego wydzielonymi subfunduszami, dokonanej zgodnie z przepisami ustawy o funduszach inwestycyjnych, co w opinii Wnioskodawcy nie ma zastosowania w przedstawionym zdarzeniu przyszłym.

Przepis art. 16 ust. 1 pkt 8 stanowi lex specialis w odniesieniu do ogólnej normy ustanowionej w art. 15 ust. 1 updop, zaprojektowanym stricte dla wydatków na objęcie lub nabycie udziałów albo wkładów w spółdzielni, udziałów (akcji) oraz papierów wartościowych, a także wydatków na nabycie tytułów uczestnictwa w funduszach kapitałowych papierów wartościowych. Nie ulega wątpliwości, że obligacje będące przedmiotem niniejszego Wniosku stanowią papiery wartościowe, o których mowa w powyższym przepisie. Stanowi o tym art. 4 ustawy o obligacjach, zgodnie z którym obligacje są papierami wartościowymi reprezentującym określone prawa majątkowe. Tym samym, w opinii Wnioskodawcy, należy uznać, iż ten przepis szczególny powinien mieć zastosowanie w opisanym w zdarzeniu przyszłym przypadku.

W rzeczywistości gospodarczej zdarzeniem naturalnym jest, że występują sytuacje, w których podmioty ponoszą stratę na sprzedaży instrumentów, określonych w art. 16 ust. 1 pkt 8 updop -zarówno na sprzedaży akcji (udziałów), jak i papierów wartościowych (w tym obligacji). Wydatki na objęcie obligacji jako wydatki na objęcie papierów wartościowych, na równi z wydatkami na objęcie lub nabycie akcji (udziałów) oraz innych niż obligacje papierów wartościowych, mieszczą się w dyspozycji art. 16 ust. 1 pkt 8 updop i, zakładając racjonalność ustawodawcy, brak jest podstaw prawnych do różnicowania w świetle tego przepisu obligacji korporacyjnych w sytuacji opisanej przez Bank.

Tym samym, zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z treścią art. 16 ust. 1 pkt 8 updop wydatek na objęcie opisanych obligacji korporacyjnych może stanowić koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy w momencie odpłatnego zbycia tych obligacji na rzecz Funduszu, jako koszt uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia papierów wartościowych.

Potwierdzenie uznania wydatków na objęcie obligacji korporacyjnych za koszty uzyskania przychodów w momencie ich odpłatnego zbycia można znaleźć w orzeczeniach sądów administracyjnych. Przykładowo, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi (dalej: „WSA”) w wyroku z dnia 23 lutego 2017 r., sygn. akt I SA/Łd 1064/16 wyraził opinię, iż: „Objęcie (czy też nabycie) instrumentów finansowych opisanych w zdarzeniu przyszłym (obligacji korporacyjnych - przypis Wnioskodawcy) jest nabyciem papierów wartościowych. W ocenie sądu nie ma przy tym znaczenia czy spółka w oparciu o nie zawrze umowę subpartycypacji, czy też takiej umowy nie zawrze, nie zmieni to w żadnej mierze ich charakteru oraz kwalifikacji”. Sprawa dotyczyła jedynie momentu rozpoznawania kosztu podatkowego z tytułu wydatków na nabycie obligacji korporacyjnych. Przytoczony wyrok został zaskarżony w całości przez Spółkę, która złożyła wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Stanowisko zaprezentowane w wyroku WSA nie zostało jednak zakwestionowane przez Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: „NSA”) w wyroku z dnia 28 maja 2019 r., sygn. akt II FSK 1838/17. Z tego względu należy uznać, iż skoro prawidłowym momentem rozpoznania kosztu z tytułu objęcia obligacji korporacyjnych jest moment ich odpłatnego zbycia, kwestia uznania wydatków ponoszonych na objęcie tych obligacji nie jest (i nie powinna być) kwestią sporną.

Ad. 2

Alternatywnie, w przypadku uznania przez organ stanowiska zaprezentowanego przez Bank w zakresie pytania nr 1 za nieprawidłowe, Wnioskodawca pragnie wskazać na możliwość „ukosztowienia” straty ze zbycia obligacji korporacyjnych na podstawie zawartych w updop przepisów właściwych bankom, zgodnie z wyjaśnieniem przedstawionym poniżej.

Przepisy art. 15 updop oprócz norm ogólnych, odnoszących się do wszystkich podatników i sytuacji gospodarczych, przewidują specjalne zasady, do których stosowania uprawnieni są jedynie niektórzy podatnicy z uwagi np. na rodzaj prowadzonej przez nich działalności gospodarczej lub okoliczności zdarzenia gospodarczego.

Jednym z takich przepisów jest art. 15 ust. 1h updop, zgodnie z którym w bankach, kosztem uzyskania przychodów są także:

rezerwa na ryzyko ogólne tworzona w roku podatkowym zgodnie z art. 130 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe,
strata ze zbycia funduszowi sekurytyzacyjnemu albo towarzystwu funduszy inwestycyjnych tworzącemu fundusz sekurytyzacyjny wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek), stanowiąca różnicę pomiędzy kwotą uzyskaną ze zbycia a wartością wierzytelności z tytułu udzielonego przez bank kredytu (pożyczki) - do wysokości kwoty udzielonego kredytu (pożyczki), z wyłączeniem odsetek, prowizji i opłat, jeżeli opóźnienie w spłacie kapitału tego kredytu (pożyczki) lub odsetek przekracza 12 miesięcy,
przekazane funduszowi sekurytyzacyjnemu albo towarzystwu funduszy inwestycyjnych tworzącemu fundusz sekurytyzacyjny:
1. pożytki z sekurytyzowanych wierzytelności,
2. kwoty główne z sekurytyzowanych wierzytelności,
3. kwoty uzyskane z tytułu realizacji zabezpieczeń sekurytyzowanych wierzytelności - objęte umową o subpartycypację,
zwrócone funduszowi sekurytyzacyjnemu albo towarzystwu funduszy inwestycyjnych tworzącemu fundusz sekurytyzacyjny kwoty uzyskane ze zbycia tym podmiotom praw do strumienia pieniądza z sekurytyzowanych wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek) objętych umową o subpartycypację w przypadkach gdy następuje zwrotne przeniesienie praw do takich wierzytelności, jeżeli bank wykazał przychód na podstawie art. 12 ust. 4f i nie zaliczył do kosztów uzyskania przychodów kapitału kredytu (pożyczki) na podstawie pkt 3 lit. b lub c.

Zgodnie z przywołanym powyżej przepisem, dla banków kosztem uzyskania przychodów może być m.in. strata ze zbycia funduszowi sekurytyzacyjnemu albo towarzystwu funduszy inwestycyjnych tworzącemu fundusz sekurytyzacyjny wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek), stanowiąca różnicę pomiędzy kwotą uzyskaną ze zbycia a wartością wierzytelności z tytułu udzielonego przez bank kredytu (pożyczki) – do wysokości kwoty udzielonego kredytu (pożyczki), z wyłączeniem odsetek, prowizji i opłat, jeżeli opóźnienie w spłacie kapitału tego kredytu (pożyczki) lub odsetek przekracza 12 miesięcy.

Należy zadać pytanie, czy hipoteza przepisu art. 15 ust. 1 pkt 2 updop obejmuje także straty ze zbycia obligacji korporacyjnych ze względu na ich charakter i istotę „kontraktu”, który urzeczywistnia.

Wskazany przepis, odnosi się bowiem do udzielanych kredytów (pożyczek), a ustawodawca nie przewidział wprost podobnej regulacji dla obligacji. Zdaniem Wnioskodawcy, właściwe jest zaliczenie na analogicznej zasadzie także strat ze zbycia funduszowi sekurytyzacyjnemu albo towarzystwu funduszy inwestycyjnych tworzącemu fundusz sekurytyzacyjny wierzytelności z obligacji korporacyjnych, stanowiących różnicę pomiędzy kwotą uzyskaną ze zbycia wierzytelności z tytułu obligacji korporacyjnych, a wydatkiem poniesionym przez Bank na objęcie obligacji korporacyjnych.

Na poparcie powyższego, Wnioskodawca pragnie nadmienić, iż w obrocie prawnym występują interpretacje indywidualne oraz wyroki sądów administracyjnych zrównujące wierzytelność z tytułu obligacji z wierzytelnością pożyczkową.

Przykładowo, NSA w wyroku z dnia 27 maja 2015 r., sygn. akt II FSK 1143/13, potwierdził stanowisko sądu pierwszej instancji, zgodnie z którym; „obligacje mieszczą się w zakresie szeroko rozumianego pojęcia "pożyczka". Zgodzić się więc należy z organem, iż obligacje mają charakter pożyczkowy, co potwierdza doktryna prawa podatkowego, a w konsekwencji tego wierzytelność inkorporowana w obligacjach jest wierzytelnością pożyczkową. W związku z tym zbycie obligacji stanowi w istocie zbycie wierzytelności, którą ta obligacja potwierdza (inkorporuje). Przy czym zbycie to nie może nastąpić w oderwaniu od dokumentu obligacji. Tak więc zbycie obligacji jest równoznaczne ze zbyciem wierzytelności pożyczkowej”.

NSA w powyższym wyroku podkreśla, że: „nie można podzielić wywodów skargi kasacyjnej, że obligacje nie mają charakteru pożyczkowego. Jakkolwiek z literalnego brzmienia art. 729 k.c. wynika, że do essentialia negotii umowy pożyczki należy zobowiązanie biorącego pożyczkę do zwrotu tej samej kwoty pieniędzy, to prawo cywilne dopuszcza możliwość zawarcia takiej umowy pod tytułem odpłatnym, a odpłatność może być wyrażana w dowolny sposób (por. W. Popiołek w: K. Pietrzykowski red., Kodeks cywilny, Komentarz, Tom II, Warszawa 1998, str. 306). Rację ma więc sąd pierwszej instancji, że na umowę pożyczki należy patrzeć w szerszym zakresie. Ponadto, co najistotniejsze, umowa emisji obligacji spełnia cechy kredytu, co już przez ten fakt, czyni ją umową zbliżoną do umowy pożyczki pieniężnej (W. Popiołek, op.cit. str. 308; P. Kochański, Polskie prawo o obligacjach, Samorząd Terytorialny 1995, nr 3, str. 37 i nast.)”.

Na wskazane przez NSA argumenty powołują się także organy podatkowe, o czym świadczy np. interpretacja indywidualna Dyrektora KIS nr 0114-KDIP2-3.4010.264.2018.3.MS z dnia 29 stycznia 2019 r., w której stwierdza się, iż: „mówiąc o obligacji jako narzędziu uzyskiwania pożyczki, mamy na myśli szerokie, ekonomiczne, a nie techniczno-prawne znaczenie słowa pożyczka. Chodzi zatem o to, że obligacja pozwala uzyskać środki pieniężne, które będą w przyszłości podlegały zwrotowi lub też pozwala uzyskać świadczenie niepieniężne od kontrahenta bez konieczności natychmiastowej zapłaty, ale za zapłatą w późniejszym terminie.

Obligacja jest więc nierozerwalnie związana z długiem. Obecnie rozumiemy ją jako papier wartościowy, który poświadcza istnienie długu. To właśnie szczególna forma – papieru wartościowego – odróżnia ją od pożyczki, który jest również zaciągnięciem długu. Obligacja zwana jest także dłużnym papierem wartościowym, papierem dłużnym bądź instrumentem dłużnym.

Mówiąc inaczej, to papier potwierdzający, że jego nabywca udzielił emitentowi pożyczki na określonych warunkach, a ten ostatni zobowiązuje się do ich spełnienia w określonym czasie. Obligacje umożliwiają emitentowi zaciągnięcie pożyczek u wielu rozproszonych "pożyczkodawców", przy czym od momentu emisji obligacji do czasu ich wykupu mogą one wielokrotnie zmienić swojego właściciela. Wierzycielem emitenta staje się każdy kolejny posiadacz (nabywca) obligacji”.

Skoro więc na gruncie innych przepisów updop interpretuje się, że wierzytelność inkorporowana w obligacji zrównana jest z wierzytelnością pożyczkową, a co przekłada się na wymierne skutki podatkowe, to jednakowoż powinno być ono interpretowane na gruncie art. 15 ust. 1 h pkt 2 updop. Zasada jednolitej wykładni prawa nakazuje, aby to samo pojęcie miało zawsze to samo znaczenie we wszystkich kontekstach, w których występuje (por. J. Wróblewski, Sądowe rozumienie prawa, Warszawa 1988, s. 134). Tym samym, zdaniem Wnioskodawcy, nieuzasadniona byłaby taka interpretacjach przepisów updop, w wyniku której z jednej strony pojęcie pożyczki (kredytu) interpretowane byłoby szeroko i obligacja uznawana byłaby za wierzytelności pożyczkową, podczas gdy jednocześnie na gruncie art. 15 ust. 1h pkt 2 updop pojęcie pożyczki (kredytu) interpretowane byłoby w ten sposób, że nie obejmowałoby ono obligacji.

Podsumowanie

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, wydatek na objęcie obligacji korporacyjnych (w tym w części dotyczącej osiągniętej straty na ich sprzedaży) w sytuacji ich odpłatnego zbycia Funduszowi stanowi dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z treścią art. 16 ust. 1 pkt 8 updop, jako koszt uzyskania przychodów z odpłatnego zbycia papierów wartościowych, ponieważ obligacje korporacyjne, zgodnie z treścią ustawy o obligacjach, są papierami wartościowymi.

Alternatywnie, jeżeli jednak powyższe stanowisko zostałoby uznane przez organ wydający interpretację indywidualną za nieprawidłowe. Wnioskodawca powinien mieć prawo zaliczyć stratę ze zbycia obligacji korporacyjnych do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy w podatku dochodowym od osób prawnych na podstawie art. 15 ust. 1h updop, jako stratę Banku ze zbycia funduszowi sekurytyzacyjnemu albo towarzystwu funduszy inwestycyjnych tworzącemu fundusz sekurytyzacyjny wierzytelności z tytułu obligacji korporacyjnych, jako wierzytelności podobnej do wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek), w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy kwotą uzyskaną ze zbycia wierzytelności z tytułu obligacji korporacyjnych, a wydatkiem poniesionym przez Bank na objęcie obligacji korporacyjnych – jeżeli opóźnienie w spłacie wartości wykupu obligacji przez emitenta przekracza 12 miesięcy.

Wnioskodawca pragnie nadmienić, że jest świadomy, że przedstawione w niniejszym wniosku interpretacje indywidualne i wyroki sądów nie posiadają waloru ochronnego w stosunku do Wnioskodawcy, jednak ze względu na tożsamość stosowanych regulacji prawa podatkowego, stanowią potwierdzenie linii interpretacyjnej organów podatkowych i mogą zostać potraktowane, jako wskazówka interpretacyjna w opisanym zdarzeniu przyszłym przedstawionym w niniejszym wniosku.

W świetle powyższego, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie swojego stanowiska w sprawie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie:

możliwości zaliczenia w pełnej wysokości do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wydatków na objęcie przez Wnioskodawcę obligacji korporacyjnych w sytuacji zbycia tych obligacji na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego – jest nieprawidłowe;

możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty z tytułu zbycia przez bank obligacji korporacyjnych na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego w oparciu o art. 15 ust. 1h pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest nieprawidłowe.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego Wnioskodawca jest polskim bankiem działającym w formie spółki akcyjnej, będącym bankiem (…). Wnioskodawca wykonuje czynności bankowe w rozumieniu ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. z 2018 r., poz. 2187, z późn. zm., dalej „ustawa Prawo bankowe”), m.in: przyjmuje wkłady pieniężne, prowadzi rachunki bankowe, udziela kredytów i pożyczek, nabywa i zbywa wierzytelności pieniężne, obejmuje lub nabywa akcje i udziały, dokonuje obrotu papierami wartościowymi.

Wnioskodawca wskazuje, że zdarzają się przypadki, w których Bank obejmuje obligacje podmiotów, które stają się niewypłacalne i np. ogłaszają upadłość, w związku z czym nie mogą dokonać realizacji wyemitowanych papierów wartościowych objętych przez Bank, czyli dokonać wykupu obligacji od Banku. Opóźnienie w uregulowaniu przez emitenta należności Banku z tytułu wykupu przedmiotowych obligacji przekracza lub będzie przekraczać 12 miesięcy.

W związku z powyższym, Bank ma zamiar dokonywać sprzedaży objętych przez siebie obligacji korporacyjnych na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego (dalej: „Fundusz”) działającego na podstawie przepisów ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1355).

W związku z powyższym Wnioskodawca powziął wątpliwości dotyczące możliwości rozliczenia kosztów uzyskania przychodów związanych z objętymi obligacjami korporacyjnymi w przypadku ich zbycia na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 865, z późn. zm., dalej: updop) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu, racjonalność i niezbędność) oraz

potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Co do zasady, podatnik ma więc możliwość ujęcia w kosztach uzyskania przychodów każdego wydatku, który spełnia następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

został właściwie udokumentowany,

nie znajduje się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 updop.

Przepisem szczegółowo regulującym zasady zaliczania wydatków na nabycie papierów wartościowych, jakimi są obligacje, do kosztów uzyskania przychodów jest art. 16 ust. 1 pkt 8 updop.

Stosownie do tej regulacji do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się wydatków na objęcie lub nabycie udziałów albo wkładów w spółdzielni, udziałów (akcji) oraz papierów wartościowych, a także wydatków na nabycie tytułów uczestnictwa w funduszach kapitałowych; wydatki takie są jednak kosztem uzyskania przychodów z odpłatnego zbycia tych udziałów w spółdzielni, udziałów (akcji) oraz papierów wartościowych, w tym z tytułu wykupu przez emitenta papierów wartościowych, a także z odkupienia albo umorzenia tytułów uczestnictwa w funduszach kapitałowych, z zastrzeżeniem ust. 7e.

Wnioskując a contrario, wydatki na nabycie albo objęcie obligacji są kosztem podatkowym, ale prawo do tego kosztu aktywizuje się dopiero w momencie odpłatnego zbycia obligacji.

Tym samym, zgodzić należy się z Wnioskodawcą, że powyższy przepis znajdzie zastosowanie w sytuacji opisanej we wniosku. Wydatki na objęcie obligacji nie będą stanowiły kosztu uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia, kosztem takim staną się natomiast w momencie odpłatnego zbycia tych obligacji Funduszowi.

Nie można natomiast zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że w sytuacji odpłatnego zbycia Funduszowi obligacji korporacyjnych kosztem uzyskania przychodów będzie poniesiony wydatek na objęcie przedmiotowych obligacji w pełnej wysokości, tj. również w części dotyczącej osiągniętej straty na ich sprzedaży.

Przepis art. 16 ust. 1 pkt 8 updop nie jest bowiem jedynym, który Bank musi mieć na uwadze, rozliczając podatkowo transakcję zbycia obligacji na rzecz Funduszu. Ustalając wynik podatkowy z tytułu zbycia przez Bank obligacji na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 8 updop Wnioskodawca musi mieć na względzie przepis art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy, co oznacza, że strata powstała w efekcie tej transakcji nie będzie stanowiła kosztu uzyskania przychodów.

Zgodnie bowiem z art. 16 ust. 1 pkt 39 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, w tym w sposób określony w art. 12 ust. 1 pkt 7, z wyjątkiem wierzytelności lub jej części, które uprzednio zostały zarachowane jako przychód należny ̶ do wysokości uprzednio zarachowanej jako przychód należny.

Przepis art. 16 ust. 1 pkt 39 wyraża zasadę, zgodnie z którą strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. W dalszej części przepisu zawarty jest wyjątek, zgodnie z którym kosztem uzyskania przychodów może być strata z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, jeżeli wierzytelność ta uprzednio, została zarachowana jako przychód należny do wysokości uprzednio zarachowanej jako przychód należny. Wolą ustawodawcy, który dokonał w tym przepisie swoistego podziału na zbycie wierzytelności uprzednio zarachowanych jako przychód należny i zbycie pozostałych wierzytelności, tylko w tym pierwszym przypadku strata powstała przy zbyciu wierzytelności może stanowić koszt uzyskania przychodów. Ponieważ wierzytelność z tytułu obligacji nie była uprzednio zaliczona do przychodów należnych wyłączenie zawarte w tym przepisie będzie miało zastosowanie w analizowanej sprawie.

Tłumacząc konieczność uwzględnienia w niniejszej sprawie art. 16 ust. 1 pkt 39 updop, wyjaśnić należy, że obligacje zaliczają się do papierów wartościowych o charakterze dłużnym. Główną funkcją wprowadzania do obrotu papierów dłużnych jest natomiast pozyskanie kapitału przez emitenta i odpowiednie ulokowanie nadwyżek finansowych przez nabywającego. Innymi słowy, emisja dłużnych papierów wartościowych stanowi jedną z metod pozyskiwania zewnętrznych źródeł finansowania działalności emitenta. Mogą mieć one różne podstawy prawne, a w związku można wśród nich wyróżnić: weksle inwestycyjne, obligacje, bony komercyjne, bony handlowe, itd.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 15 stycznia 2015 roku o obligacjach (Dz. U. z 2018 r., poz. 483, z późn. zm.), obligacja jest papierem wartościowym emitowanym w serii, w którym emitent stwierdza, że jest dłużnikiem właściciela obligacji, zwanego dalej "obligatariuszem", i zobowiązuje się wobec niego do spełnienia określonego świadczenia.

W wyniku emisji obligacji emitent uzyskuje, często długoterminowe, źródło finansowania swojej działalności, nabywca zaś lokuje środki pieniężne w celu uzyskania korzyści o charakterze pieniężnym lub niepieniężnym. Istota tych papierów polega bowiem na tym, że emitent poprzez sprzedaż uzyskuje od nabywców określoną kwotę pieniężną, którą jest zobowiązany zwrócić w terminie oznaczonym na danym papierze wartościowym (w sposób i w terminach określonych w warunkach emisji) oraz zapłacić nabywcy papieru wartościowego, określoną kwotę dyskonta lub procent za korzystanie z pieniędzy.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na stanowisko wyrażone w wyroku WSA w Warszawie z dnia 18 stycznia 2013 r. sygn. akt III SA/Wa 1564/12, w którym stwierdzono że: (…) nie może budzić wątpliwości, że obligacja jest papierem wartościowym, w którym emitent stwierdza, że jest dłużnikiem wobec właściciela obligacji, zobowiązującym się do spełnienia określonego w obligacji świadczenia. Obligacje zalicza się do kategorii papierów wartościowych dłużnych (papierów wartościowych wierzycielskich). Pomiędzy emitentem obligacji a obligatariuszem zawiązuje się stosunek zobowiązaniowy, do którego należy stosować odpowiednio m.in. przepisy Kodeksu cywilnego o zobowiązaniach (art. 353-534 KC). Obligatariusz jako wierzyciel może żądać od emitenta jako dłużnika, świadczenia określonego w treści obligacji, a emitent powinien to świadczenie spełnić. Innymi słowy, wierzytelności ucieleśnionej w obligacji przysługującej obligatariuszowi odpowiada dług ciążący na emitencie (por. Michał Romanowski, Prawo o publicznym obrocie papierami wartościowymi. Komentarz, Wydawnictwo C.H. Beck str. 77). Prawidłowe jest więc stanowisko Ministra Finansów, że obligacja jest nierozerwalnie związana z długiem. Rozumiana natomiast jako papier wartościowy stanowi potwierdzenie istnienia długu. Obligacja stanowi więc potwierdzenie wierzytelności nabywcy obligacji (w stosunku do emitenta) z tytułu zwrotu przekazanej emitentowi od nabywcy obligacji, określonej kwoty pieniężnej.

(…) zgodzić się należy z Ministrem Finansów, iż ewentualna strata powstała w wyniku zbycia obligacji stanowi stratę, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 39 u.p.d.o.p. Warto przy tym podkreślić, iż przepis ten nie różnicuje wierzytelności, co wskazuje, że zakres regulacji art. 16 ust. 1 pkt 39 u.p.d.o.p. dotyczy odpłatnego zbycia wszelkich wierzytelności. Jedynie dla celu określenia kosztów uzyskania przychodu, ustawodawca różnicuje wierzytelności stanowiące przedmiot odpłatnego zbycia na wierzytelności zarachowane uprzednio do przychodów należnych na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy oraz wierzytelności pozostałe”.

Stanowisko zawarte w powyższym orzeczeniu uzyskało także aprobatę Naczelnego Sądu Administracyjnego - wyrok z dnia 27 maja 2015 r., sygn. II FSK 1143/13.

Biorąc powyższe pod uwagę, ustalając wynik podatkowy z tytułu zbycia przez Bank obligacji korporacyjnych na rzecz Funduszu na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 8 updop Wnioskodawca musi mieć na względzie przepis art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy, co oznacza, że strata powstała w efekcie tej transakcji nie będzie stanowiła kosztu uzyskania przychodów. Kosztem może być tylko ta część wydatku na objęcie obligacji, która odpowiada wysokości przychodu uzyskanego z ich zbycia. Ustawodawca nie przewidział w tym zakresie żadnego wyjątku, który mógłby wyłączać zastosowanie przepisu art. 16 ust. 1 pkt 39 updop w zależności od przyczyn powstania straty.

Z tego powodu bez znaczenia dla dokonanej powyżej oceny stanowiska Wnioskodawcy na gruncie podatkowym pozostają argumenty natury ekonomicznej, dotyczące ograniczenia szkód materialnych.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym wydatek na objęcie obligacji korporacyjnych (w tym w części dotyczącej osiągniętej straty na ich sprzedaży) w sytuacji ich odpłatnego zbycia Funduszowi stanowi dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów, jest nieprawidłowe.

Na aprobatę nie zasługuje również stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości „ukosztowienia” straty ze zbycia obligacji korporacyjnych w oparciu o regulacje przepisu art. 15 ust. 1h updop.

Wskazać bowiem należy, że zgodnie z art. 15 ust. 1h ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w bankach kosztem uzyskania przychodów są także:

rezerwa na ryzyko ogólne tworzona w roku podatkowym zgodnie z art. 130 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe;
strata ze zbycia funduszowi sekurytyzacyjnemu albo towarzystwu funduszy inwestycyjnych tworzącemu fundusz sekurytyzacyjny wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek), stanowiąca różnicę pomiędzy kwotą uzyskaną ze zbycia a wartością wierzytelności z tytułu udzielonego przez bank kredytu (pożyczki) - do wysokości kwoty udzielonego kredytu (pożyczki), z wyłączeniem odsetek, prowizji i opłat, jeżeli opóźnienie w spłacie kapitału tego kredytu (pożyczki) lub odsetek przekracza 12 miesięcy;
przekazane funduszowi sekurytyzacyjnemu albo towarzystwu funduszy inwestycyjnych tworzącemu fundusz sekurytyzacyjny:
1. pożytki z sekurytyzowanych wierzytelności,
2. kwoty główne z sekurytyzowanych wierzytelności,
3. kwoty uzyskane z tytułu realizacji zabezpieczeń sekurytyzowanych wierzytelności
- objęte umową o subpartycypację;
zwrócone funduszowi sekurytyzacyjnemu albo towarzystwu funduszy inwestycyjnych tworzącemu fundusz sekurytyzacyjny kwoty uzyskane ze zbycia tym podmiotom praw do strumienia pieniądza z sekurytyzowanych wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek) objętych umową o subpartycypację w przypadkach gdy następuje zwrotne przeniesienie praw do takich wierzytelności, jeżeli bank wykazał przychód na podstawie art. 12 ust. 4f i nie zaliczył do kosztów uzyskania przychodów kapitału kredytu (pożyczki) na podstawie pkt 3 lit. b lub c.

Zgodnie z pkt 2 powołanego przepisu w bankach kosztem uzyskania przychodów może być również strata ze zbycia funduszowi sekurytyzacyjnemu albo towarzystwu funduszy inwestycyjnych tworzącemu fundusz sekurytyzacyjny wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek), stanowiąca różnicę pomiędzy kwotą uzyskaną ze zbycia a wartością wierzytelności z tytułu udzielonego przez bank kredytu (pożyczki) - do wysokości kwoty udzielonego kredytu (pożyczki), z wyłączeniem odsetek, prowizji i opłat, jeżeli opóźnienie w spłacie kapitału tego kredytu (pożyczki) lub odsetek przekracza 12 miesięcy.

Jak wynika z powyższego przepisu kosztem uzyskania przychodów w bankach może być również strata ze zbycia funduszowi sekurytyzacyjnemu albo towarzystwu funduszy inwestycyjnych tworzącemu fundusz sekurytyzacyjny wierzytelności ale ustawodawca wyraźnie i precyzyjnie zawęża pojęcie tych wierzytelności do wynikających z konkretnego rodzaju stosunku zobowiązaniowego, tj. kredytu (pożyczki).

Stosownie do art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm., dalej: KC) przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu – art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. z 2019 r., poz. 2357, z późn. zm.).

Natomiast mówiąc o obligacji jako narzędziu uzyskiwania pożyczki, mamy na myśli szerokie, ekonomiczne, a nie techniczno-prawne znaczenie słowa pożyczka. Chodzi zatem o to, że obligacja pozwala uzyskać środki pieniężne, które będą w przyszłości podlegały zwrotowi lub też pozwala uzyskać świadczenie niepieniężne od kontrahenta bez konieczności natychmiastowej zapłaty, ale za zapłatą w późniejszym terminie.

Obligacja jest więc nierozerwalnie związana z długiem. Obecnie rozumiemy ją jako papier wartościowy, który poświadcza istnienie długu. Ale właśnie ta szczególna forma – papieru wartościowego – odróżnia ją od pożyczki, który jest również zaciągnięciem długu.

Obligacja jest więc papierem wartościowym o dłużnym charakterze, co powoduje, że inkorporuje, jako podstawowe prawo majątkowe, wierzytelność właściciela papieru wartościowego wobec wystawcy tego papieru i mieści się pojęciu wierzytelności o jakiej mowa w art. 16 ust. 1 pkt 39 u.p.d.o.p., ale nie może zostać uznana za pożyczkę sensu stricto.

Tym samym, art. 15 ust. 1h pkt 2 nie obejmie swym zakresem strat ze zbycia funduszowi sekurytyzacyjnemu obligacji korporacyjnych.

A zatem, strata ze zbycia obligacji korporacyjnych nie może stanowić kosztu uzyskania przychodów Wnioskodawcy w podatku dochodowym od osób prawnych na podstawie art. 15 ust. 1 h pkt 2 updop, jako strata Banku ze zbycia funduszowi sekurytyzacyjnemu albo towarzystwu funduszy inwestycyjnych tworzącemu fundusz sekurytyzacyjny wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek).

Podsumowując, stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin