2020.01.28 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.479.2019.2.JF
z 28 stycznia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 18 listopada 2019 r. (data wpływu 21 listopada 2019 r.) uzupełnione pismem z dnia 21 stycznia 2020 r. (data nadania 21stycznia 2020 r., data wpływu 23 stycznia 2012 r.) na wezwanie z dnia 15 stycznia 2020 r., nr 0114-KDIP2-1.4010.479.2019.1.JF (data nadania 15 stycznia 2020 r., data odbioru 16 stycznia 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy będąc podmiotem przekazującym składki ubezpieczeniowe od C. do B., Wnioskodawca jest jednocześnie płatnikiem podatku u źródła, zobowiązanym do pobrania i odprowadzenia podatku u źródła z tytułu uzyskanego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez B. przychodu (wynagrodzenie należne z tytułu świadczenia usług ubezpieczenia) - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 listopada 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy będąc podmiotem przekazującym składki ubezpieczeniowe od C. do B., Wnioskodawca jest jednocześnie płatnikiem podatku u źródła, zobowiązanym do pobrania i odprowadzenia podatku u źródła z tytułu uzyskanego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez B. przychodu (wynagrodzenie należne z tytułu świadczenia usług ubezpieczenia).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (A.) jest polskim rezydentem podatkowym i podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym od osób prawnych od całości osiąganych przez siebie dochodów. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest m.in. wykonywanie czynności agenta ubezpieczeniowego na rzecz zagranicznego zakładu ubezpieczeniowego B. z siedzibą w (…), tj. podmiotu niebędącego rezydentem podatkowym w Polsce. Jednocześnie A. świadczy usługi w zakresie likwidacji szkód z ubezpieczeń (tj. ubezpieczeń na wypadek uszkodzenia (…) wskutek zdarzeń losowych) na zlecenie B., za stosownym wynagrodzeniem.

Wnioskodawca jest stroną umowy (dalej: „Umowa”) zawartej w celu zapewnienia klientom sieci marketów możliwości skorzystania z ochrony ubezpieczeniowej w ramach umów ubezpieczenia dotyczących produktów w postaci (…) (dalej: „ubezpieczenia”). Poza A., stronami Umowy są:

markety prowadzące działalność w zakresie sprzedaży detalicznej (…) w ramach sieci sklepów ze (…) działających pod nazwami handlowymi (…) i (…) oraz spółka C., które wykonują czynności pośrednictwa ubezpieczeniowego, dalej łącznie: „Pośrednicy”,

B. zakład ubezpieczeń prowadzący działalność w zakresie ubezpieczeń Działu II określonego w Załączniku do ustawy z dnia 15 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Dz.U.2019 poz.381).

Umowa określa zasady współpracy i warunki na jakich B. świadczy usługi ubezpieczeniowe, a Pośrednicy oraz A. wykonują czynności pośrednictwa ubezpieczeniowego. Współpraca przebiega według niżej wskazanych zasad.

Umowy ubezpieczenia zawierane są pomiędzy B. (przez Pośredników w imieniu B.) a klientami marketów. Usługi ubezpieczenia są świadczone bezpośrednio przez B. na rzecz klientów, nie podlegają refakturowaniu przez A. na podstawie art. 8 ust. 2a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. 2018 poz. 2174), dalej „ustawa VAT”;

C. w imieniu i na rzecz B. organizuje i nadzoruje czynności pośrednictwa ubezpieczeniowego wykonywane przez Pośredników, w szczególności m.in. przekazuje składki ubezpieczeniowe pobrane na podstawie zawartych z klientami marketów umów ubezpieczenia do B. za pośrednictwem A. (składki te są uprzednio przekazywane przez Pośredników do C.);

A. współpracuje z B. działając w imieniu i na rzecz B. i w związku z tym wykonuje następujące czynności pośrednictwa:
1. pozyskiwanie informacji o potrzebach ubezpieczeniowych klientów,
2. pośredniczenie w procesie dokonywania rozliczeń, zwłaszcza w przekazywaniu na rzecz B. składek ubezpieczeniowych należnych od Pośredników,
3. prowadzenia szkoleń dla osób fizycznych wykonujących czynności pośrednictwa w imieniu C. i innych Pośredników,
4. dokonywanie zwrotów składek ubezpieczającym w przypadku zakończenia umowy ubezpieczenia przed upływem okresu,
5. współdziałanie z C. w przygotowywaniu miesięcznych raportów sprzedażowych oraz ich przesyłania do B.

A., na podstawie odrębnej umowy operacyjnej z B., wykonuje czynności dotyczące procesu likwidacji szkód z umów ubezpieczenia zawartych z klientami marketów, przyjmując zgłoszenia szkód, podejmując decyzje w przedmiocie odpowiedzialności B., organizując i zapewniając spełnianie świadczeń z umów ubezpieczenia zawartych za pośrednictwem Pośredników.

Przedstawione zasady współpracy przekładają się na poniższy model działania i wzajemnych rozliczeń:

Pracownicy marketów (Pośredników) sprzedają ubezpieczenia (…) (zainkasowane przez nich składki ubezpieczeniowe są wykazywane w raporcie który jest przesyłany do B. oraz do wiadomości A.);
Za usługę pośredniczenia w sprzedaży polis ubezpieczeniowych C. wystawia fakturę na B., która jest przedstawiona do wiadomości A.;
A. na podstawie dostarczonych informacji (ww. raport) wysyła do C. wezwanie do uiszczenia składek (zbiorcze i oddzielne dla każdego Pośrednika);
Rozliczenie z zainkasowanych składek odbywa się za pośrednictwem C., który następnie - po potrąceniu należności innych Pośredników oraz należności własnych z tytułu wynagrodzenia za czynności pośrednictwa przekazuje zbiorczo zainkasowane przez Pośredników w danym okresie rozliczeniowym składki do A.;
A. wystawia na B. fakturę za czynności agencyjne i likwidacyjne (wynikające z odrębnej umowy),
Po otrzymaniu od C. kwoty, o której mowa w punkcie (…), A. po potrąceniu:
- należności własnych z tytułu wynagrodzenia za czynności agenta ubezpieczeniowego wykonywane na rzecz B. na podstawie Umowy (wymienione wyżej),
- należności własnych za czynności związane z obsługą procesu likwidacji szkód, wynikających z odrębnej umowy;
- kwot dokonywanych przez A. w danym okresie rozliczeniowym zwrotów składki ubezpieczającym w przypadku zakończenia umowy ubezpieczenia przed upływem okresu (wyjątek stanowią programy, w których sprzedaż produktów jest zakończona, a Spółka czeka na płatność ze strony B., nie stosuje kompensaty między sprzedażą jednego programu i zwrotami odrębnego programu)

- przekazuje dalej tę kwotę do B.;

Za termin zapłaty wynagrodzenia każdemu z Pośredników, C. oraz A. przyjmuje się dzień potrącenia wzajemnych należności zgodnie z wyżej przedstawionym modelem rozliczeń.

Zgodnie z najlepszą wiedzą Wnioskodawcy:

B. nie prowadzi w Polsce działalności poprzez zagraniczny zakład w rozumieniu art. 4a pkt 11 ustawy CIT i w związku z tym wynagrodzenie za usługi ubezpieczeniowe nie jest związane z działalnością podmiotu zagranicznego prowadzoną poprzez zakład w Polsce,

B. jest rzeczywistym właścicielem (w rozumieniu art. 4a pkt 29 ustawy CIT) należności otrzymywanych z tytułu zawartych umów ubezpieczenia.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 21 stycznia 2020 r. (data wpływu 23 stycznia 2020 r.) Wnioskodawca wskazał dane umożliwiające identyfikację spółki (…). Ponadto Wnioskodawca przedłożył dane umożliwiające identyfikację B. (…). Jednocześnie Wnioskodawca wskazał, że w przedmiotowej transakcji nie uczestniczą inne podmioty zagraniczne.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy będąc podmiotem przekazującym składki ubezpieczeniowe od C. do B., Wnioskodawca jest jednocześnie płatnikiem podatku u źródła, o którym mowa w art. 26 ust. 1 ustawy CIT, zobowiązanym do pobrania i odprowadzenia podatku u źródła z tytułu uzyskanego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez B. przychodu (wynagrodzenie należne z tytułu świadczenia usług ubezpieczenia)?

Zdaniem Wnioskodawcy, będąc jedynie pośrednikiem płatności, pomiędzy C. a B., nie jest płatnikiem podatku u źródła, o którym mowa w art. 26 ust. 1 ustawy CIT, zobligowanym do poboru i odprowadzenia podatku u źródła z tytułu uzyskanego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez B. przychodu (wynagrodzenie należne z tytułu świadczenia usług ubezpieczenia).

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy CIT, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy CIT stanowi, że podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze - ustala się w wysokości 20% przychodów.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy, stwierdzić należy, iż opodatkowaniu w Polsce podlegają przychody, uzyskane przez podatników będących nierezydentami dla celów podatkowych w Polsce, których określone rodzaje zostały wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy CIT, tj. m.in. należności z tytułu gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze.

Zdaniem Wnioskodawcy przychody uzyskiwane przez B. z tytułu świadczenia usług ubezpieczeniowych nie podlegają opodatkowaniu podatkiem u źródła, bowiem usługi takie nie zostały wprost wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy CIT, ani też nie mogą być uznane za świadczenia o charakterze podobnym do usług wymienionych w tym przepisie. W szczególności, usługi ubezpieczeniowe nie mogą być w ocenie Wnioskodawcy uznane za usługi podobne do usług gwarancji i poręczeń. Należy zwrócić uwagę, że głównym celem ubezpieczeń jest zapewnienie rekompensaty na wypadek uszkodzenia (…) wskutek zdarzeń losowych. Ubezpieczyciel w zamian za opłaconą składkę zobowiązuje się do spełnienia świadczenia pieniężnego, które co do zasady ma pokryć doznaną szkodę, a więc ubezpieczenie ma charakter ochronny i odszkodowawczy. Z kolei gwarancja, ma zapewniać nabywcy ochronę rzeczy przed wadami tkwiącymi w produkcie. Za poręczenia natomiast uważa się formę zabezpieczenia wierzyciela, przed niewypłacalnością dłużnika. Doszukiwanie się podobieństw pomiędzy usługami ubezpieczenia oraz usługami gwarancji bądź poręczeń byłoby nieuzasadnione, bowiem zarówno cel jak i charakter tych usług jest różny. Zastosowanie wykładni rozszerzającej, która spowodowałaby zwiększenie obowiązków podatkowych, byłoby niczym nieuzasadnione. Stanowisko zgodnie z którym, nieprawidłowe jest kwalifikowanie usług ubezpieczeniowych jako usług zawartych w katalogu usług wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy CIT, potwierdzały wielokrotnie organy podatkowe, w tym m.in.:

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 5 października 2015 r., (sygn. IBPB-1-3/4510-385/15/AW);
Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z 4 września 2013 r. (sygn. IBPBI/2/423-686/13/PP);
Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 8 marca 2013 r. (sygn. ILPB4/423-433/12-2/MC);
Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 15 marca 2011 r. (sygn. IBPBI/2/423-1797/10/BG);
wyrok WSA w Warszawie z 14 września 2011 r., sygn. akt III SA/Wa 473/11).

Reasumując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż przedstawione w zaistniałym stanie faktycznym przychody z tytułu świadczonych przez B. usług ubezpieczeniowych nie podlegają w ogóle opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem u źródła na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy CIT, zważywszy iż ani nie zostały wprost wymienione w tym przepisie, ani też nie mogą zostać uznane za świadczenia o podobnym charakterze do usług wymienionych w tym przepisie.

W myśl art. 26 ust. 1 ustawy CIT, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Zgodnie zaś z art. 26 ust. 2e ustawy CIT jeżeli łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 przekracza kwotę, o której mowa w ust. 1, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami są obowiązane jako płatnicy pobrać, z zastrzeżeniem ust. 2g, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat według stawki podatku określonej w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1 od nadwyżki ponad kwotę, o której mowa w ust. 1:

z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e;
bez możliwości niepobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a także bez uwzględniania zwolnień lub stawek wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Odnosząc treść przytoczonego powyżej art. 26 ust. 1 ustawy CIT do przedmiotowej sprawy, należy stwierdzić, że jeżeli Wnioskodawca wypłacałby należność z tytułu wymienionego w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 ustawy CIT, tym samym spełniłby warunki określone w art. 26 ust. 1 ustawy CIT do tego ażeby można mu było przypisać obowiązki płatnika wynikające z tego przepisu.

W tym miejscu należy wskazać, iż zgodnie z przedstawionym stanowiskiem Wnioskodawcy, z uwagi na fakt, że usługi ubezpieczeniowe nie zostały wprost wymienione art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy CIT, ani też nie mogą zostać uznane za świadczenia o podobnym charakterze do usług wymienionych w tym przepisie, nie ma podstaw aby uznać, że A. jest płatnikiem podatku u źródła, o którym mowa w art. 26 ust. 1 ustawy CIT.

Dodatkowo, Wnioskodawca uważa, że nawet gdyby przychody z tytułu świadczenia usług ubezpieczeniowych przez B. można było zakwalifikować jako mieszczące się w katalogu usług zawartym w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy CIT, nie można byłoby przypisać mu roli płatnika, gdyż A. nie dokonuje „wypłaty należności” w rozumieniu art. 26 ust. 1 ustawy CIT.

Należy wskazać, że art. 26 ust. 1 ustawy CIT nie reguluje wprost kwestii ewentualnego obowiązku pełnienia funkcji płatnika podatku u źródła w sytuacji, gdy podmiot pośredniczy jedynie w przekazaniu należności. Stanowi on jedynie o tym, że płatnikami zobowiązanymi do poboru podatku są podmioty, „które dokonują wypłat należności” z tytułów określonych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 ustawy CIT. W szczególności zauważyć należy, że ustawodawca w omawianym przepisie posłużył się terminem „wypłat należności” nie zaś przekazywania należności. Tym samym istotne jest w omawianej sytuacji kto wypłaca, płaci należności nie zaś kto dane należności przekazuje. A. jest podmiotem jedynie przekazującym należne B. składki ubezpieczeniowe, po odpowiednich potrąceniach (wynagrodzeń Pośredników oraz własnego). Zatem Wnioskodawca nie dokonuje wypłat należności z tytułów określonych w art. 21 ust. 1 ustawy CIT (nawet gdyby uznać przedmiotowe ubezpieczenia za zawarte w katalogu usług w tym przepisie), gdyż w świetle postanowień Umowy jest zobowiązany wyłącznie do przekazania tych należności. Należy podkreślić, że A. nie jest kontrahentem B. zobowiązanym do zapłaty wynagrodzenia na rzecz B. z tytułu nabycia usług ubezpieczeniowych a wyłącznie podmiotem pośredniczącym w przekazaniu środków pomiędzy klientami zobowiązanymi do zapłaty wynagrodzenia (czyli składek ubezpieczeniowych) a beneficjentem tego wynagrodzenia - czyli B. Przede wszystkim usługi ubezpieczeniowe nie są nabywane przez Wnioskodawcę, nie dochodzi do refakturowania usług w myśl art. 8 ust. 2a ustawy VAT. A. jest zatem wyłącznie pośrednikiem w rozliczeniach. Stosunek zobowiązaniowy stanowiący tytuł do zapłaty za usługi występuje pomiędzy klientem (ubezpieczającym) a B. Dodatkowo, poza A., w przyjętym modelu rozliczeń występują również inni pośrednicy (Pośrednicy, w tym C.).

Wnioskodawca pragnie przywołać interpretacje indywidualne prawa podatkowego na poparcie swojego stanowiska. Powyższe podejście aprobowane jest przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 26 sierpnia 2019 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.240.2019.2.JC, z której wynika że w sytuacji gdy rolą pośredników jest swoistego rodzaju udostępnienie rachunku i przekazanie należności, za co jest im należna prowizja, pośrednicy nie dokonują wypłat należności w rozumieniu art. 26 ust. 1 ustawy CIT, ale wyłącznie przekazują te należności. Jak wskazano w powołanej interpretacji, rola pośredników pod względem ekonomicznym sprowadza się do udostępnienia rachunków. Na powyższe wnioski wpływa, jak uznano w interpretacji, także treść umowna stosunku zobowiązaniowego, która łączy strony. Należy w oparciu o treść tego stosunku przeanalizować od kogo w danej sytuacji jest należne wynagrodzenie (od pośrednika czy innego podmiotu). W przedstawionym stanie faktycznym wynagrodzenie z tytułu zawartych umów ubezpieczenia należne jest od klientów marketów (ubezpieczających), nie od pośrednika przekazującego kwotę składek ubezpieczeniowych (A.), zatem nie można uznać, że A. dokonuje wypłaty należnego wynagrodzenia. Zgodnie z twierdzeniem wyrażonym w powołanej interpretacji przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej: „Sama dyspozycja, zgodnie z którą wynagrodzenie - należność licencyjna - jest przelewane na rachunek bankowy polskiego pośrednika - nie może wpływać na treść stosunku zobowiązaniowego o charakterze publicznoprawnym (zobowiązania podatkowego). Są to bowiem jedynie postanowienia regulujące sposób dokonywania płatności (techniczny sposób rozliczenia)”.

Podobnie, jak wynika z interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 8 października 2019 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.330.2019.2.JF, podmiotem, który dokonuje wypłaty z tytułu wskazanego w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT jest w przedstawionym w powołanej interpretacji stanie faktycznym podmiot regulujący należność za usługę wypożyczenia samochodu (B.), a okoliczność, że wpłata następuje za pośrednictwem innego podmiotu (wnioskodawcy) - na podstawie noty księgowej (nie dochodzi do refakturowania usług na podstawie art. 8 ust. 2a ustawy VAT) - nie ma wpływu na sposób rozliczenia na gruncie podatku u źródła. W interpretacji potwierdzono, iż „Wnioskodawca otrzymując kwotę pieniężną od B. (na podstawie noty księgowej) i przelewając ją następnie na konto Z. (także na podstawie noty), pełni jedynie rolę pośrednika płatności”.

Odnosząc stanowiska prezentowane w powołanych wyżej interpretacjach indywidualnych na grunt stanu faktycznego przedstawionego w niniejszym wniosku, można wysnuć analogiczne do zawartych w tych interpretacjach wnioski, mianowicie:

rola A. w odniesieniu do przekazania kwot należnych B. składek ubezpieczeniowych pod względem ekonomicznym sprowadza się do udostępnienia rachunku, na który wpłacane są składki i z którego następnie, po odpowiednich potrąceniach, przekazywane są do B.;

w oparciu o analizę treści stosunku łączącego strony Umowy należy wskazać, że wynagrodzenie z tytułu świadczenia usług ubezpieczeniowych należne jest od klientów marketów (ubezpieczających), nie zaś od pośrednika przekazującego kwotę składek ubezpieczeniowych (A.), zatem nie można uznać, że A. dokonuje wypłaty należnego wynagrodzenia w rozumieniu art. 26 ust. 1 ustawy CIT;

powyższego twierdzenia nie zmienia dyspozycja, zgodnie z którą wynagrodzenie - składki ubezpieczeniowe jest na pewnym etapie przelewane na rachunek bankowy Wnioskodawcy, gdyż taka dyspozycja jest jedynie postanowieniem regulującym sposób dokonywania płatności (techniczny sposób rozliczenia);

Wnioskodawca pełni jedynie rolę pośrednika płatności, a nie podmiotu dokonującego wypłaty należności w rozumieniu art. 26 ust. 1 ustawy CIT, gdyż usługi ubezpieczeniowe nie są nabywane przez Wnioskodawcę, nie dochodzi do refakturowania usług w myśl art. 8 ust. 2a ustawy VAT.

Reasumując, nie ulega wątpliwości, że A. nie dokonuje wypłaty wynagrodzenia, o którym mowa powyżej ale jest zobowiązany do przekazania wynagrodzenia, udostępnienia rachunku. Wnioskodawca, będąc jedynie pośrednikiem płatności przekazującym wynagrodzenie z tytułu świadczenia usług ubezpieczeniowych, nie jest płatnikiem podatku u źródła, o którym mowa w art. 26 ust. 1 ustawy CIT, zobligowanym do poboru i odprowadzenia podatku u źródła z tytułu uzyskanego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez B. przychodu.

Wnioskodawca zdaje sobie sprawę, że przywołane interpretacje, będące przykładem kształtującej się linii interpretacyjnej, zostały wydane w oparciu o konkretne stany faktyczne i jako takie nie tworzą prawa, należy jednak zaznaczyć, iż w obliczu podobieństwa zagadnień, których dotyczyły powołane interpretacje z tymi, które są objęte niniejszym wnioskiem, należy mieć je na uwadze dokonując wykładni przepisów i udzielając odpowiedzi na pytanie sformułowane w niniejszym wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie ustalenia, czy będąc podmiotem przekazującym składki ubezpieczeniowe od C. do B., Wnioskodawca jest jednocześnie płatnikiem podatku u źródła, zobowiązanym do pobrania i odprowadzenia podatku u źródła z tytułu uzyskanego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez B. przychodu (wynagrodzenie należne z tytułu świadczenia usług ubezpieczenia) - jest nieprawidłowe.

Zakres podmiotowy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest ściśle związany z instytucją ograniczonego i nieograniczonego obowiązku podatkowego. Powstanie obowiązku podatkowego wyznacza siedziba lub zarząd usytuowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (zasada rezydencji), bądź też osiąganie dochodów na tym terytorium (zasada źródła). Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego wynika z zasady źródła, która wiąże się z opodatkowaniem dochodu powstałego na terytorium państwa polskiego bez względu na miejsce (kraj), w którym podatnik ma swoją siedzibę lub zarząd, co oznacza opodatkowanie dochodu uzyskanego w Polsce.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 z późn. zm., dalej „updop”), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Jak stanowi art. 3 ust. 3 pkt 5 updop, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 5 updop, za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4.

W stosunku do niektórych dochodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku od tych dochodów spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego dochodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 updop.

W myśl art. 21 ust. 1 updop, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),
z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

2a. z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

- ustala się w wysokości 20% przychodów.

Stosownie do art. 21 ust. 2 updop, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z art. 26 ust. 1 updop wynika natomiast, że osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Zgodnie z art. 26 ust. 2e updop, jeżeli łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 ww. ustawy przekracza kwotę, o której mowa w ust. 1, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami są obowiązane jako płatnicy pobrać, z zastrzeżeniem ust. 2g, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat według stawki podatku określonej w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1 od nadwyżki ponad kwotę, o której mowa w ust. 1:

z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-le;
bez możliwości niepobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a także bez uwzględniania zwolnień lub stawek wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zauważyć także należy, że na podstawie delegacji ustawowej Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 31 grudnia 2018 r. w sprawie wyłączenia lub ograniczenia stosowania art. 26 ust. 2e updop (Dz.U. z dnia 31 grudnia 2018 r. poz. 2545; dalej: „Rozporządzenie”). Zgodnie z § 4 Rozporządzenia, wyłącza się stosowanie art. 26 ust. 2e ustawy w przypadku dokonywanych do dnia 30 czerwca 2019 r. wypłat należności:

innych niż określone w § 2 ust. 1 pkt 7-9 na rzecz podatników, o których mowa w § 2 ust. 2, jeżeli istnieje podstawa prawna do wymiany informacji podatkowych z państwem siedziby lub zarządu tych podatników;
z tytułu dywidend i innych przychodów (dochodów) z udziału w zyskach osób prawnych na rzecz podatników, o których mowa w art. 3 ust. 1 ustawy.

Jednocześnie podkreślić należy, że w dniu 27 czerwca 2019 r. Minister Finansów wydał rozporządzenie zmieniające rozporządzenie z dnia 31 grudnia 2018 r. (Dz.U. poz. 2545) w sprawie wyłączenia lub ograniczenia stosowania art. 26 ust. 2e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. poz. 1203).

W myśl § 1 ww. rozporządzenia Ministra Finansów zmieniającego rozporządzenie z dnia 31 grudnia 2018 r. w sprawie wyłączenia lub ograniczenia stosowania art. 26 ust. 2e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w § 4 we wprowadzeniu do wyliczenia wyrazy „do 30 czerwca 2019 r.” zastępuje się wyrazami „do dnia 31 grudnia 2019 r.”.

Następnie Minister Finansów wydał kolejne rozporządzenie z dnia 23 grudnia 2019 r. zmieniające rozporządzenie z dnia 31 grudnia 2018 r. (Dz.U. poz. 2545) w sprawie wyłączenia lub ograniczenia stosowania art. 26 ust. 2e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. poz. 2528).

W myśl § 1 ww. rozporządzenia Ministra Finansów zmieniającego rozporządzenie z dnia 31 grudnia 2018 r. w sprawie wyłączenia lub ograniczenia stosowania art. 26 ust. 2e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w § 4 we wprowadzeniu do wyliczenia wyrazy „do dnia 31 grudnia 2019 r.” zastępuje się wyrazami „do dnia 30 czerwca 2020 r.”.

Z treści przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że od niektórych przychodów osiąganych na terytorium Polski przez podatników podlegających ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu pobierany jest podatek dochodowy w sposób zryczałtowany. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez podmiot polski wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 updop.

Katalog usług wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ww. ustawy jest katalogiem otwartym, na co wskazuje sformułowanie „świadczeń o podobnym charakterze”. Sformułowanie to uprawnia do twierdzenia, że za świadczenia o podobnym charakterze należy uznać świadczenia równorzędne pod względem prawnym do wymienionych w ustawie. Oznacza to, że aby dane świadczenie można było zakwalifikować do katalogu wskazanego powyżej, należy spełnić takie same przesłanki, aby daną usługę uzyskać, albo wynikają z niej takie same prawa i obowiązki dla stron. Innymi słowy, lista ta obejmuje również takie świadczenia, które zasadniczo są podobne do wymienionych, lecz mogą być np. inaczej określane (nazwane). Decydujące znaczenie dla stwierdzenia, że dane świadczenie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym ma treść postanowień umowy zawartej z kontrahentem zagranicznym, a przede wszystkim, charakter rzeczywiście wykonywanych świadczeń. Treść ww. przepisu jednoznacznie bowiem wskazuje, że oprócz usług wymienionych w tym przepisie ustawodawca objął obowiązkiem podatkowym także inne usługi niewymienione w tym przepisie o charakterze podobnym do świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest m.in. wykonywanie czynności agenta ubezpieczeniowego na rzecz zagranicznego zakładu ubezpieczeniowego B. z siedzibą w (…), tj. podmiotu niebędącego rezydentem podatkowym w Polsce. Jednocześnie A. świadczy usługi w zakresie likwidacji szkód z ubezpieczeń (tj. ubezpieczeń na wypadek uszkodzenia (…) wskutek zdarzeń losowych) na zlecenie B., za stosownym wynagrodzeniem.

Wnioskodawca jest stroną umowy zawartej w celu zapewnienia klientom sieci marketów możliwości skorzystania z ochrony ubezpieczeniowej w ramach umów ubezpieczenia dotyczących produktów w postaci (…). Poza A., stronami Umowy są markety prowadzące działalność w zakresie sprzedaży detalicznej (…) w ramach sieci sklepów ze (…) działających pod nazwami handlowymi (…) i (…) oraz spółka C., które wykonują czynności pośrednictwa ubezpieczeniowego, a także B. zakład ubezpieczeń prowadzący działalność w zakresie ubezpieczeń Działu II określonego w Załączniku do ustawy z dnia 15 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Dz.U.2019 poz.381).

Umowy ubezpieczenia zawierane są pomiędzy B. (przez Pośredników w imieniu B.) a klientami marketów. Usługi ubezpieczenia są świadczone bezpośrednio przez B. na rzecz klientów, nie podlegają refakturowaniu przez A. na podstawie art. 8 ust. 2a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. 2018 poz. 2174), dalej „ustawa VAT”;

C. w imieniu i na rzecz B. organizuje i nadzoruje czynności pośrednictwa ubezpieczeniowego wykonywane przez Pośredników, w szczególności m.in. przekazuje składki ubezpieczeniowe pobrane na podstawie zawartych z klientami marketów umów ubezpieczenia do B. za pośrednictwem A. (składki te są uprzednio przekazywane przez Pośredników do C.);

A. współpracuje z B. działając w imieniu i na rzecz B. i w związku z tym wykonuje następujące czynności pośrednictwa:
1. pozyskiwanie informacji o potrzebach ubezpieczeniowych klientów,
2. pośredniczenie w procesie dokonywania rozliczeń, zwłaszcza w przekazywaniu na rzecz B. składek ubezpieczeniowych należnych od Pośredników,
3. prowadzenia szkoleń dla osób fizycznych wykonujących czynności pośrednictwa w imieniu C. i innych Pośredników,
4. dokonywanie zwrotów składek ubezpieczającym w przypadku zakończenia umowy ubezpieczenia przed upływem okresu,
5. współdziałanie z C. w przygotowywaniu miesięcznych raportów sprzedażowych oraz ich przesyłania do B.

Ponadto jak wskazuje Wnioskodawca, na podstawie odrębnej umowy operacyjnej z B., wykonuje czynności dotyczące procesu likwidacji szkód z umów ubezpieczenia zawartych z klientami marketów, przyjmując zgłoszenia szkód, podejmując decyzje w przedmiocie odpowiedzialności B., organizując i zapewniając spełnianie świadczeń z umów ubezpieczenia zawartych za pośrednictwem Pośredników.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że świadczenie usług ubezpieczeniowych ma charakter podobny do gwarancji, gdyż zakład ubezpieczeń zgodnie art. 805 § 1 ustawy z dnia z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. 2019 r., poz. 1145), zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę.

Zgodnie z definicją, zawartą w słowniku języka polskiego dostępnego na stronie internetowej sjp.pwn.pl, gwarancja to m.in. poręczenie, że coś nastąpi albo, że jest prawdziwe. Usługa ubezpieczenia jest pod względem celowościowym i funkcjonalnym tożsama z usługą gwarancji, gdyż ubezpieczyciel niejako poręcza, że w przypadku przewidzianym w umowie ubezpieczenia spełni określone świadczenie (nastąpi wypłata świadczenia).

Zatem o możliwości zaklasyfikowania usługi do świadczeń podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym wystarczające jest, że usługa jest świadczeniem o podobnym charakterze do świadczeń wymienionych w treści art. 21 ust. 1 pkt 2a updop.

Stąd Wnioskodawca dokonując wypłaty należności z tytułu wymienionego w art. 21 ust. 1 updop jest zobowiązany do pobrania podatku na podstawie art. 26 ust. 1 updop.

Nie ma przy tym znaczenia, czy Wnioskodawca jest bezpośrednim odbiorcą usług ubezpieczeniowych, czy tylko pośrednikiem przyjmującym wpłaty od ubezpieczonych (klientów), czy pozostałych pośredników i przekazującym je kontrahentowi zagranicznemu. Ustawodawca nie uzależnia obowiązku pobrania podatku od tej okoliczności, lecz od wypłaty należności z określonego tytułu. Do pobrania podatku nie mogą być zobowiązani Klienci – ubezpieczeni czy pozostali pośrednicy, gdyż nie dokonują wypłaty na rzecz podmiotu wymienionego w art. 3 ust. 2 updop.

Podstawą wypłaty należności nie jest usługa pośrednictwa w przekazywaniu płatności - tej usługi nie świadczy kontrahent zagraniczny (nie uzyskuje z tego tytułu dochodu na terytorium Polski), na rzecz którego następuje wypłata należności (to Wnioskodawca jest takim pośrednikiem).

Jednocześnie wskazać należy, że w odniesieniu do obowiązku poboru podatku u źródła z tytułu Wypłat dokonywanych przez Spółkę na rzecz Ubezpieczyciela w kontekście zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 2a updop zasadą jest, że na gruncie postanowień umów dwustronnych, przychody ze świadczenia usług wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy zalicza się do zysków przedsiębiorstwa, opodatkowanych w państwie siedziby podmiotu świadczącego, z wyjątkiem działania poprzez zakład w drugim umawiającym się państwie. Powyższe możliwe jest z uwzględnieniem przepisów art. 26 ustawy, w szczególności ust. 1, 2e, 7a.

Podsumowując, należy stwierdzić, że przychody osiągane z tytułu świadczenia opisanych we wniosku usług ubezpieczeniowych, podlegają w Polsce podatkowi u źródła, ponieważ mieszczą się w katalogu usług, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a updop, i tym samym podlegają obowiązkowi poboru zryczałtowanego podatku dochodowego z uwzględnieniem regulacji umów międzynarodowych. W przypadku istnienia umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a krajem rezydencji podatkowej zagranicznego kontrahenta możliwe jest również skorzystanie z preferencyjnej stawki podatku bądź niepobranie podatku w ogóle, przy czym na płatniku ciąży wówczas obowiązek posiadania certyfikatu rezydencji podatkowej kontrahenta. Płatnik powinien również dopełnić innych obowiązków formalnych wynikających z przepisów prawa podatkowego, w tym obowiązków informacyjnych.

Ponadto w przypadku jeżeli łączna kwota wypłaconych należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, przekracza w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwotę 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika to zastosowanie znajdą regulacje Rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie wyłączenia lub ograniczenia stosowania art. 26 ust. 2e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 31 grudnia 2018 r., oczywiście przy spełnieniu przez płatnika innych obowiązków formalnych wynikających z przepisów prawa podatkowego.

Reasumując, ponieważ w przedstawionym opisie sprawy płatności dokonywane przez Spółkę dotyczą świadczonych przez podmiot, o którym mowa w art. 3 ust. 2 updop, usług ubezpieczeniowych a usługi ubezpieczeniowe są usługami zbliżonymi do usług gwarancji i źródło należności z tytułu tych usług znajduje się na terytorium Polski, Spółka jest zobowiązana do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych, w myśl ww. art. 21 ust. 1 pkt 2a updop.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy, w którym Spółka stwierdza, że usługi ubezpieczeniowe nie mieszczą się w katalogu świadczeń wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a updop, a w konsekwencji Spółka nie jest zobowiązana jako płatnik do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego z tytułu uzyskanego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez B. przychodu (wynagrodzenie należne z tytułu świadczenia usług ubezpieczenia) należy uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie należy podkreślić, że zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Mając na uwadze powyższe interpretacja indywidualna skierowana jest wyłącznie do Zainteresowanego, tj. A. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością i nie wywołuje skutków prawnych w stosunku do pozostałych uczestników (stron), którzy poza A. są stronami umowy zawartej z B.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin