2020.01.31 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4-3.4012.81.2019.1.MP
z 31 stycznia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn.zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 grudnia 2019 r. (data wpływu 18 grudnia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania planowanej transakcji sprzedaży udziału w prawie własności Nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 grudnia 2019 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania planowanej transakcji sprzedaży udziału w prawie własności Nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni oraz jej dwie siostry nabyły po swoim ojcu spadek. Zarówno Wnioskodawczyni, jak i każdej z jej sióstr przypadł w tym spadku udział wynoszący 1/3 cz. Ojciec Wnioskodawczyni posiadał znaczny majątek, w skład którego wchodziły m.in. nieruchomości. Z uwagi na zasady ustrojowe, obowiązujące w Polsce po II wojnie światowej, majątek ten został jednak w dużej mierze przejęty przez Skarb Państwa w trybie przepisów o charakterze nacjonalizacyjnym oraz na podstawie orzeczeń wywłaszczeniowych. Ponieważ większość aktów, stanowiących podstawę pozbawienia ojca Wnioskodawczyni przysługujących mu praw majątkowych została wydana z rażącym naruszeniem prawa, Wnioskodawczyni wraz z siostrami podejmowała na przestrzeni ostatnich kilkunastu lat liczne starania, w tym inicjowała postępowania administracyjne oraz sądowe, aby wykazać, że składniki majątkowe, należące niegdyś do ojca Wnioskodawczyni nie zostały skutecznie przejęte przez Skarb Państwa (lub przez jednostki samorządu terytorialnego) oraz/lub, że roszczenia, jakie przysługiwały ich spadkodawcy nie wygasły, lecz weszły w skład spadku, do którego przysługują im prawa. Wnioskodawczyni i jej siostry podejmowały przy tym działania zmierzające do wykazania swoich praw do składników masy spadkowej oraz do ich odzyskania po to, aby móc w przyszłości wykonywać w stosunku do tych składników uprawnienia właścicielskie, w szczególności dokonywać ich sprzedaży lub pobierać z nich pożytki. Te składniki majątkowe, w przypadku których udało się potwierdzić, że weszły one w skład spadku po ojcu Wnioskodawczyni oraz które udało się fizycznie odzyskać, były przez Wnioskodawczynię oraz jej siostry w wielu przypadkach sprzedawane lub wykorzystywane do prowadzenia stałej działalności zarobkowej (były one oddawane do odpłatnego korzystania osobom trzecim). W związku ze śmiercią jednej z sióstr Wnioskodawczyni, w jej miejsce, do spadku po ojcu Wnioskodawczyni, doszły dzieci drugiej siostry Wnioskodawczyni. Do chwili obecnej nie zostały przeprowadzone działy spadków po ojcu Wnioskodawczyni i siostrze Wnioskodawczyni.

W skład masy spadkowej po ojcu Wnioskodawczyni wchodziła między innymi nieruchomość położona w (…). O tym, że własność ww. nieruchomości przysługiwała ojcu Wnioskodawczyni, a tym samym weszła w skład spadku po nim, spadkobiercy, w tym Wnioskodawczyni, dowiedzieli się dopiero w połowie 2017 r. Spadkobiercy uzyskali wówczas także informację, iż wskutek wniosków złożonych przez osoby trzecie, doszło do geodezyjnego podziału nieruchomości ojca Wnioskodawczyni na dwie działki ewidencyjne oraz do stwierdzenia nabycia prawa własności każdej z tych działek w drodze zasiedzenia przez dwa różne podmioty. Wskutek okoliczności, o jakich mowa powyżej, jedna z działek, utworzonych z obszaru nieruchomości położonej w (…), należącej kiedyś do ojca Wnioskodawczyni (dalej: „Nieruchomość”), znajduje się obecnie w posiadaniu spółdzielni mieszkaniowej, na rzecz której, w 2008 r. wydane zostało, bez wiedzy i udziału spadkobierców, prawomocne postanowienie, stwierdzające nabycie przez tę spółdzielnię prawa własności w drodze zasiedzenia. Aby wyeliminować z obrotu prawnego zapadłe w sprawie tej Nieruchomości orzeczenie, stwierdzające zasiedzenie na rzecz spółdzielni mieszkaniowej, a tym samym wykazać swój tytuł prawny do Nieruchomości i móc podejmować w odniesieniu do Nieruchomości działania o charakterze właścicielskim (dokonać sprzedaży udziałów w prawie własności lub wykorzystywać Nieruchomość do celów zarobkowych) siostra Wnioskodawczyni wspólnie ze swoimi dziećmi (spadkobiercami po drugiej siostrze Wnioskodawczyni) złożyła w 2017 r. skargę o wznowienie postępowania, zakończonego stwierdzeniem zasiedzenia. Wnioskodawczyni jako uczestniczka postępowania wznowieniowego poparła wniosek o wznowienie i wyeliminowanie orzeczenia o zasiedzeniu Nieruchomości.

W związku z wszczęciem i przeprowadzeniem tego postępowania, w 2019 r. doszło do uchylenia przez sąd pierwszej instancji postanowienia, stwierdzającego zasiedzenie. Na datę wystąpienia z niniejszym wnioskiem, w związku z apelacją złożoną przez spółdzielnię mieszkaniową, postanowienie to nie jest prawomocne. Z uwagi na brak wiedzy o tym, iż Nieruchomość wchodzi w skład masy spadkowej oraz funkcjonujące w obrocie prawnym od 2008 r. do chwili obecnej prawomocne orzeczenie, stwierdzające zasiedzenie na rzecz spółdzielni mieszkaniowej, Nieruchomość nie została objęta w posiadanie przez Wnioskodawczynię oraz przez pozostałych spadkobierców pierwotnego właściciela. Nieruchomość nie była tym samym nigdy, w żaden sposób, wykorzystywana przez Wnioskodawczynię zarówno do celów prywatnych, jak i do celów, mogących zostać uznane za związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni nie podejmowała w szczególności wobec Nieruchomości żadnych działań inwestycyjnych oraz nie pobierała z tytułu przysługującego jej prawa współwłasności żadnych pożytków. Nie podejmowała także żadnych starań, mających na celu objęcie Nieruchomości planem zagospodarowania przestrzennego, doprowadzenia do niej mediów itp. Nieruchomość nigdy nie była też i nie jest obecnie, udostępniana przez Wnioskodawczynię osobom trzecim do korzystania, w tym na podstawie umowy najmu, dzierżawy, czy użyczenia.

STATUS PODATKOWY WNIOSKODAWCZYNI:

Wnioskodawczyni na stałe zamieszkuje poza granicami Polski. W związku z podejmowanymi na terenie Polski aktywnościami, Wnioskodawczyni jest jednak zarejestrowanym w Polsce czynnym podatnikiem podatku VAT. W zakresie czynności opodatkowanych podatkiem VAT, Wnioskodawczyni świadczy na terenie Polski usługi najmu nieruchomości, w których udziały nabyła w drodze dziedziczenia. W ramach dostaw towarów, Wnioskodawczyni dokonywała natomiast na przestrzeni ostatnich lat sprzedaży udziałów w prawie własności nieruchomości, które udało się Wnioskodawczyni i jej siostrom odzyskać lub do których udało się Wnioskodawczyni i jej siostrom uzyskać tytuł prawny, w związku z roszczeniami, jakie weszły w skład spadku po ojcu Wnioskodawczyni. W przypadku jednej z planowanych przez Wnioskodawczynię i jej siostry transakcji sprzedaży udziałów, tj. transakcji odnoszącej się do nieruchomości, nabytej w związku z nieodpłatnym przekształceniem ustanowionego na rzecz Wnioskodawczyni oraz pozostałych spadkobierczyń użytkowania wieczystego w prawo własności, która to nieruchomość była uprzednio oddana przez Wnioskodawczynię i jej siostry w najem, wydana została indywidualna interpretacja podatkowa (Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 30 czerwca 2014 r., sygn.: IPPP3/443-296/14-6/IG). W interpretacji tej przyjęto, iż planowana dostawa, jako dostawa nieruchomości zabudowanej, wykorzystywanej uprzednio do celów zarobkowych (najem) będzie dokonywana w warunkach, o jakich mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, bądź też, w razie dokonywania tej dostawy przed upływem okresu dwóch lat od daty pierwszego zasiedlenia, w warunkach art. 43 pkt 10 lit. a) ustawy o VAT, a tym samym będzie czynnością zwolnioną z opodatkowania podatkiem VAT.

OPIS PLANOWANEJ TRANSAKCJI:

Do siostry Wnioskodawczyni i jej dzieci zgłosił się podmiot (sp. z o.o.) zainteresowany kupnem Nieruchomości, bądź też udziałów w prawie własności Nieruchomości, w celach inwestycyjnych. Siostra Wnioskodawczyni wraz ze swoimi dziećmi zawarła z tą spółką (Kupującym) przedwstępną warunkową umowę sprzedaży 2/3 cz. udziałów w prawie własności Nieruchomości. Wspomniany Kupujący jest zainteresowany nabyciem od Wnioskodawczyni udziału w prawie własności Nieruchomości, a Wnioskodawczyni jest zainteresowana sprzedażą całości swojego udziału. W związku z powyższym Wnioskodawczyni chce ustalić, czy sprzedaż należącego do niej udziału we współwłasności przedmiotowej Nieruchomości będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

OPIS PRZEDMIOTU PLANOWANEJ DOSTAWY:

Udział w prawie własności Nieruchomości, do którego Wnioskodawczyni nabyła tytuł prawny w drodze dziedziczenia, mający stanowić przedmiot planowanej dostawy (w razie pozytywnego, prawomocnego zakończenia dla Wnioskodawczyni sprawy wznowieniowej, toczącej się w przedmiocie zasiedzenia), stanowi grunt porośnięty trawą i drzewami, nie noszący widocznych śladów zagospodarowania i użytkowania. Wedle oświadczeń spółdzielni mieszkaniowej, na rzecz której doszło do stwierdzenia zasiedzenia, Nieruchomość była wykorzystywana przez ostatnie lata przez członków tej spółdzielni, jako tereny zielone, o charakterze rekreacyjnym. W północno-zachodniej części Nieruchomości (na wysokości granicy z sąsiadującą działką spółdzielni mieszkaniowej) istnieje fragment (pozostałość) zniszczonego ogrodzenia, wykonanego z siatki metalowej, posadowionego na podmurówce, wybudowanego najprawdopodobniej w okresie, w którym powstawał znajdujący się w pobliżu blok mieszkalny (lata 70-te ubiegłego wieku). Z dostępnych Wnioskodawczyni map sytuacyjno - wysokościowych, obejmujących obszar Nieruchomości wynika, iż w obrębie Nieruchomości znajdują się następujące elementy sieci przesyłowych: fragment rurociągu zrzutowej wody termalnej i wód opadowych, linia sieci energetycznej niskiego napięcia, linia sieci kanalizacji sanitarnej, linia sieci kanalizacji deszczowej, studzienki telekomunikacyjne. Znajdujący się na terenie Nieruchomości fragment rurociągu zrzutowej wody termalnej i wód opadowych stanowi część przedsiębiorstwa przesyłowego, o jakim mowa w art. 49 k.c. Wnioskodawczyni nie posiada wiedzy czy również pozostałe elementy linii przesyłowych wchodzą w skład przedsiębiorstw przesyłowych oraz, czy są one czynne. Teren Nieruchomości objęty jest obecnie ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, zgodnie z którym, Nieruchomość stanowi częściowo tereny zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej oraz częściowo tereny zieleni urządzonej. W celu doprowadzenia do zawarcia planowanej transakcji sprzedaży udziałów w prawie własności Nieruchomości, Wnioskodawczyni nie ponosiła dotychczas i nie zamierza ponosić jakichkolwiek nakładów, mających na celu przygotowanie Nieruchomości do sprzedaży, w tym takich jak jej podział, ogrodzenie, uzbrojenie, zamieszczanie ogłoszeń o sprzedaży, korzystanie z usług pośredników w obrocie nieruchomościami itp. Nieruchomość zostanie sprzedana w takim stanie, w jakim będzie się ona znajdowała na datę uzyskania przez Wnioskodawczynię prawomocnego orzeczenia, potwierdzającego brak przejścia własności Nieruchomości na spółdzielnię mieszkaniową w drodze zasiedzenia. Środki ze sprzedaży udziału w prawie własności Nieruchomości Wnioskodawczyni zamierza przeznaczyć na zaspokojenie i zabezpieczenie własnych potrzeb.

STANOWISKO POZOSTAŁYCH WSPÓŁWŁAŚCICIELI NIERUCHOMOŚCI:

Współwłaściciele Nieruchomości będący stronami przedwstępnej umowy sprzedaży udziałów w prawie własności Nieruchomości, tj. siostra Wnioskodawczyni i jej dzieci wystąpili o wydanie własnych indywidualnych interpretacji podatkowych dla planowanej transakcji sprzedaży swoich udziałów. W skierowanych przez siebie wnioskach przedstawili stanowisko, zgodnie z którym planowaną transakcję (jako transakcję, której przedmiotem ma być prawo nabyte w drodze dziedziczenia) uznać należy za dokonywaną w ramach zarządu majątkiem prywatnym, a tym samym za niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy planowana przez Wnioskodawczynię sprzedaż udziału w prawie własności Nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Artykuł 7 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ww. ustawy).

Problematyka współwłasności została uregulowana w przepisach ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Na podstawie art. 195 tej ustawy, własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność). Artykuł 196 § 1 k.c. stanowi, że współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem, bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 k.c.).

W przypadku zbycia udziału w prawie własności rzeczy, dotychczasowy współwłaściciel przenosi zatem na nabywcę prawo do rozporządzania jak właściciel, w zakresie, w jakim uprawnia go do tego wysokość jego udziału. Z powyższego wynika, że udział w prawie własności nieruchomości spełnia definicję towaru określoną w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, a jego sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Dalej należy zauważyć, iż jak podkreśla się zarówno w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, jak i w orzecznictwie polskich sądów administracyjnych, przy dokonywaniu kwalifikacji nieruchomości (analogicznie udziału w prawie własności nieruchomości) jako zabudowanej lub niezabudowanej, istotne znaczenie powinien mieć sens ekonomiczny danej dostawy. Decydujące znaczenie ma bowiem walor i skutki ekonomiczne danej czynności opodatkowanej, a nie definicja danego towaru w krajowym prawie cywilnym, która w każdym państwie członkowskim jest inna (tak np. wyrok z dnia 6 lutego 2003 r. w sprawie C- 185/01 Auto Lease Holland BV, oraz z dnia 19 listopada 2009 r. w sprawie C-461/08 Don Bosco Onroerend Goed). Podobnie w tej materii wypowiadają się krajowe sądy administracyjne (por. w szczególności Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 31 maja 2012 r. sygn. akt I FSK 1375/11, w którym przyjęto, iż „przy interpretacji pojęć użytych w ustawie o podatku od towarów i usług decydujące znaczenie ma walor i skutki ekonomiczne danej czynności opodatkowanej, a nie jego definicja w krajowym prawie cywilnym, które przecież w każdym państwie członkowskim jest inne (...) sprzedaży działki gruntu, ogrodzonej siatką na słupkach betonowych z oczywistych względów nie można traktować jako dostawy budowli w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT. Sensem ekonomicznym tej czynności jest przecież sprzedaż gruntu, a nie ogrodzenia. Siatka ogrodzeniowa (...) nie pełni samodzielnych funkcji budowlanych. Jej celem jest wydzielenie granic działki i jej zabezpieczenie”). W ocenie Wnioskodawczyni cytowane poglądy uzasadniają przyjęcie, iż pomimo tego, iż na terenie Nieruchomości znajduje się pozostałość fragmentu starego ogrodzenia oraz urządzenia sieci przesyłowych, odnośnie których Wnioskodawczyni nie posiada wiedzy, czy wchodzą one w skład przedsiębiorstw przesyłowych, przedmiotem planowanej dostawy będzie udział w niezabudowanej działce gruntu. Istnienie tych budowli (a raczej fragmentów budowli) nie ma bowiem żadnego znaczenia dla ekonomicznego celu planowanej transakcji (ekonomicznym celem planowanej dostawy jest w tym wypadku sam grunt, nabywany w celach inwestycyjnych). Stwierdzić w szczególności należy, iż nawet jeśli znajdujące się w obrębie Nieruchomości elementy sieci przesyłowych nie są urządzeniami, o jakich mowa w art. 49 § 1 k.c. (tj. urządzeniami służącymi do doprowadzania lub odprowadzania płynów, pary, gazu, energii elektrycznej lub innymi urządzeniami podobnymi, wchodzącymi w skład przedsiębiorstwa), nie może to stanowić podstawy przyjęcia, iż przedmiotem planowanej dostawy jest dostawa budowli.

Zdaniem Wnioskodawczyni, pomimo tego, iż w świetle przepisów ustawy o VAT istnieją podstawy, aby planowaną przez Wnioskodawczynię transakcję uznać za dostawę towaru, dostawa ta nie będzie jednak podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT. Dostawa towarów podlega bowiem opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Powyższe wynika z art. 15 ust. 1 oraz ust. 2 ustawy o VAT. Zgodnie z powołanymi regulacjami, podatnikami podatku VAT są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Na gruncie powołanej ustawy przez działalność gospodarczą rozumie się natomiast wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 VAT).

Zakres opodatkowania podatkiem VAT jest zatem ograniczony przez dwie przesłanki - podmiotową (osoba dokonująca transakcji musi być podatnikiem podatku od towarów i usług przy dokonywaniu czynności opodatkowanej) oraz przedmiotową (dokonana czynność musi stanowić dostawę towarów, albo świadczenie usług). Tylko jednoczesne spełnienie obu przesłanek skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług. Czynności realizowane w zakresie przedmiotowym VAT (dostawa towarów, świadczenie usług), lecz odnoszące się do sfery aktywności prywatnej danego podmiotu, nie podlegają opodatkowaniu, gdyż w zakresie tych czynności nie działa on w charakterze podatnika. Chodzi tu w szczególności o sytuacje, w których dany podmiot dokonuje sprzedaży składników swojego majątku osobistego, które nie zostały nabyte z zamiarem osiągnięcia zysku (np. w celu ich dalszej odsprzedaży) ani też w ramach działalności gospodarczej, np. takich, których z określonych przyczyn dany podmiot nie potrzebuje, gdyż nie jest w stanie lub nie zamierza ich wykorzystywać dla swoich prywatnych potrzeb (por. Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej, w W-wie, z 17 stycznia 2012, IPPP2/443-1228/11-2/KG, interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej, w Poznaniu, 10 listopada 2015 r. ILPP3/4512-1-112/15-6/DC, interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej, w Bydgoszczy z dnia 25 czerwca 2013, ITPP2/443-285/13/AK).

Warunkiem przesądzającym o opodatkowaniu podatkiem VAT danej transakcji nie może być zatem sam fakt formalnego posiadania statusu czynnego podatnika VAT. Koniecznym jest występowanie w roli podatnika VAT w doniesieniu do konkretnej transakcji, wchodzącej w zakres działalności gospodarczej danego podmiotu (por. np. wyrok NSA z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07 oraz wyrok NSA z dnia 5 grudnia 2014 r. I FSK 1547/14).

Jak zostało to ponadto przyjęte w wyroku TSUE z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych (…) przeciwko Min. Finansów (C-180/10) oraz (…) przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej, w W-wie (C-181/10), czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Inaczej jest jedynie w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.

Zatem za podatnika podatku VAT należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Jak wynika z przedstawionego w niniejszym wniosku opisu stanu sprawy i zdarzenia przyszłego, udział w prawie własności Nieruchomości, który ma być przedmiotem planowanej dostawy został nabyty przez Wnioskodawczynię w drodze dziedziczenia. Ponieważ jednak Wnioskodawczyni przez wiele lat nie zdawała sobie sprawy, że Nieruchomość wchodzi w skład masy spadkowej, doszło do stwierdzenia na rzecz innego podmiotu nabycia prawa własności tej Nieruchomości w drodze zasiedzenia. Wątpliwości, jakie powzięła siostra Wnioskodawczyni w zakresie faktycznego zaistnienia w tym wypadku przesłanek zasiedzenia, spowodowały, iż siostra Wnioskodawczyni zdecydowała się na wszczęcie postępowania sądowego (wznowieniowego), mającego na celu wykazanie, iż nie doszło do utraty przez nią prawa współwłasności. Niezależnie od tego, iż konsekwencją wszczęcia ww. postępowania ma być odzyskanie przez Wnioskodawczynię i pozostałych spadkobierców praw do składnika majątkowego nabytego w drodze dziedziczenia (Nieruchomości), a dążenie do odzyskania tego składnika motywowane było zamiarem albo jego późniejszej sprzedaży albo stałego wykorzystywania dla celów zarobkowych, nie można uznać, aby planowana dostawa nie mieściła się w zakresie zarządu majątkiem prywatnym. Sprzedaż majątku nabytego w drodze dziedziczenia (a zatem takiego, który nie został nabyty w celu prowadzenia działalności gospodarczej, w tym zwłaszcza w celu jego odsprzedaży z zyskiem), który dodatkowo nigdy nie był wykorzystywany dla potrzeb prowadzenia działalności gospodarczej, stanowi bowiem przejaw zwykłego wykonywania prawa własności.

Działanie to, obok uprawnienia do korzystania z rzeczy mieści się bowiem w katalogu podstawowych uprawnień właścicielskich, o jakich mowa w art. 140 k.c. Powyższego wniosku nie może w ocenie Wnioskodawczyni zmieniać również fakt, iż Wnioskodawczyni przez kilkanaście ostatnich lat podejmowała aktywne starania o potwierdzenie swojego tytułu prawnego również do innych odziedziczonych po swoim ojcu składników majątkowych oraz, że czyniła to po to aby odzyskane składniki majątku następnie sprzedać lub wykorzystywać w sposób stały w celach zarobkowych. Po pierwsze, jak zostało to już wskazane powyżej liczba i zakres transakcji sprzedaży, nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Po drugie należy mieć na uwadze, iż Wnioskodawczyni nie nabywała składników majątkowych po swoim ojcu (spadkodawcy) w celu ich odsprzedaży lub stałego ich wykorzystywania w celach zarobkowych. Okoliczność, iż po to aby móc wykonywać uprawnienia właścicielskie w odniesieniu składników majątkowych nabytych w drodze dziedziczenia (móc rozporządzać tymi składnikami lub pobierać z nich pożytki) Wnioskodawczyni musiała podejmować aktywne działania w celu potwierdzenia swojego tytułu prawnego do nich, nie może stanowić podstawy do uznania, iż sprzedaż odzyskiwanych sukcesywnie przez Wnioskodawczynię składników masy spadkowej stanowi przejaw wykonywania przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami.

Ani zatem to, iż Wnioskodawczyni dokonywała już wcześniej sprzedaży składników majątkowych nabytych w drodze dziedziczenia po swoim ojcu, ani również to, iż doprowadzenie do sprzedaży tych składników wymagało uprzedniego podjęcia przez Wnioskodawczynię działań w celu potwierdzenia swojego tytułu prawnego do nich i ich fizycznego odzyskania, nie może w ocenie Wnioskodawczyni stanowić podstawy uznania planowanej dostawy za podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT. Zdaniem Wnioskodawczyni, w przypadku niniejszego wniosku przesądzające znaczenie dla przyjęcia, iż planowana transakcja nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT ma bowiem to, iż:

udział w Nieruchomości mający stanowić przedmiot sprzedaży został nabyty przez Wnioskodawczynię w drodze dziedziczenia,

Nieruchomość o jakiej mowa w niniejszym wniosku nie była i nie jest udostępniana przez Wnioskodawczynię innym osobom do korzystania, w tym na podstawie umowy najmu, dzierżawy, użyczenia,

udział w prawie własności Nieruchomości będący przedmiotem wniosku nie był też (ani też nie będzie przed dokonaniem planowanej dostawy) wykorzystywany przez Wnioskodawczynię w żaden inny sposób do prowadzenia działalności gospodarczej,

miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego obejmujący Nieruchomość, został sporządzony i zatwierdzony nie z inicjatywy Wnioskodawczyni lecz gminy,

w celu sprzedaży udziału w prawie własności Nieruchomości Wnioskodawczyni nie poniosła, ani też nie zamierza ponosić jakichkolwiek nakładów, nie podejmowała także i nie zamierza podejmować jakichkolwiek działań, związanych z przygotowaniem Nieruchomości do sprzedaży, znalezienia nabywcy lub zmierzających do uzyskania wyższej ceny sprzedaży, niż cena odpowiadająca aktualnemu stanowi tej Nieruchomości.

Powyższe okoliczności powinny skutkować przyjęciem, iż pomimo tego, iż planowana transakcja będzie stanowiła niewątpliwie dostawę towaru w rozumieniu przepisów ustawy o podatku VAT oraz, pomimo tego, iż Wnioskodawczyni posiada formalnie status czynnego podatnika podatku VAT, w przypadku planowanej dostawy Wnioskodawczyni nie będzie występowała charakterze podatnika podatku VAT. Planowana transakcja zostanie bowiem dokonana poza sferą działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawczynię, w tym nie będzie miała żadnego związku z podejmowanymi przez Wnioskodawczynię dotychczas na terytorium kraju czynnościami, stanowiącymi podstawę rejestracji Wnioskodawczyni, jako czynnego podatnika podatku VAT. Podsumowując, ponieważ w ocenie Wnioskodawczyni planowana dostawa będzie działaniem wykonywanym w sferze prywatnej (będzie wykonywaniem prawa własności, dokonywanym w ramach zarządu majątkiem prywatnym, nabytym w drodze dziedziczenia), nie będzie ona skutkowała powstaniem po stronie Wnioskodawczyni obowiązku podatkowego w zakresie podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przy czym towarami – w myśl art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów – w rozumieniu art. 7 ustawy – podlega jednak opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

W świetle przytoczonych wyżej przepisów należy zatem zauważyć, że status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Osoby fizyczne dokonujące sprzedaży, przekazania lub darowizny towarów stanowiących część ich majątku osobistego (takiego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej), nie są zaliczane do grona podatników podatku od towarów i usług. Konsekwentnie nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10 wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Konieczne jest zatem zbadanie w każdej sytuacji, czy w odniesieniu do danej czynności podmiot występował w charakterze podatnika, tj. jako osoba angażująca środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, a nie jako osoba wykonująca prawo własności.

Jednocześnie zauważyć należy, że problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145 z późn.zm.). Jak stanowi art. 195 Kodeksu cywilnego własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność).

Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się – jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji – przepisy odnoszące się do własności. Należy zatem uznać, że udział każdego ze współwłaścicieli jest ze swej istoty szczególną postacią prawną własności.

Zgodnie z art. 196 ustawy Kodeks cywilny, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną.

W przypadku współwłasności w częściach ułamkowych każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w rzeczy. Udział wyraża zakres uprawnień współwłaściciela względem rzeczy wspólnej. Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, jako wyłącznego prawa współwłaściciela, zasadą jest, że każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 ww. Kodeksu). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

Ponadto wskazać należy, że towarem jest także udział w prawie własności lub użytkowania wieczystego nieruchomości. Jest to zgodne z normami unijnymi, bowiem w myśl art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11 grudnia 2006 s. 1, z późn. zm.), państwa członkowskie mogą uznać za rzeczy:

określone udziały w nieruchomości,
prawa rzeczowe dające ich posiadaczowi prawo do korzystania z nieruchomości,
udziały i inne równoważne udziałom tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części.

Potwierdził to również Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni oraz jej dwie siostry nabyły po swoim ojcu spadek. Zarówno Wnioskodawczyni, jak i każdej z jej sióstr przypadł w tym spadku udział wynoszący 1/3 cz. W związku ze śmiercią jednej z sióstr Wnioskodawczyni, w jej miejsce, do spadku po ojcu Wnioskodawczyni, doszły dzieci drugiej siostry.

O tym, że własność ww. nieruchomości przysługiwała ojcu Wnioskodawczyni, a tym samym weszła w skład spadku po nim, spadkobiercy, w tym Wnioskodawczyni, dowiedzieli się dopiero w połowie 2017 r. Spadkobiercy uzyskali wówczas także informację, iż wskutek wniosków złożonych przez osoby trzecie, doszło do geodezyjnego podziału nieruchomości ojca Wnioskodawczyni na dwie działki ewidencyjne oraz do stwierdzenia nabycia prawa własności każdej z tych działek w drodze zasiedzenia przez dwa różne podmioty. Wskutek okoliczności, o jakich mowa powyżej, jedna z działek, utworzonych z obszaru nieruchomości położonej w (…), należącej kiedyś do ojca Wnioskodawczyni (dalej: „Nieruchomość”), znajduje się obecnie w posiadaniu spółdzielni mieszkaniowej, na rzecz której, w 2008 r. wydane zostało, bez wiedzy i udziału spadkobierców, prawomocne postanowienie, stwierdzające nabycie przez tę spółdzielnię prawa własności w drodze zasiedzenia. Aby wyeliminować z obrotu prawnego zapadłe w sprawie tej Nieruchomości orzeczenie, stwierdzające zasiedzenie na rzecz spółdzielni mieszkaniowej, a tym samym wykazać swój tytuł prawny do Nieruchomości i móc podejmować w odniesieniu do Nieruchomości działania o charakterze właścicielskim (dokonać sprzedaży udziałów w prawie własności lub wykorzystywać Nieruchomość do celów zarobkowych) siostra Wnioskodawczyni wspólnie ze swoimi dziećmi (spadkobiercami po drugiej siostrze Wnioskodawczyni) złożyła w 2017 r. wniosek o wznowienie postępowania, zakończonego stwierdzeniem zasiedzenia. Wnioskodawczyni jako uczestniczka postępowania wznowieniowego poparła wniosek o wznowienie i wyeliminowanie orzeczenia o zasiedzeniu Nieruchomości.

Z uwagi na brak wiedzy o tym, iż Nieruchomość wchodzi w skład masy spadkowej oraz funkcjonujące w obrocie prawnym od 2008 r. do chwili obecnej prawomocne orzeczenie, stwierdzające zasiedzenie na rzecz spółdzielni mieszkaniowej, Nieruchomość nie została objęta w posiadanie przez Wnioskodawczynię oraz przez pozostałych spadkobierców pierwotnego właściciela. Nieruchomość nie była tym samym nigdy, w żaden sposób, wykorzystywana przez Wnioskodawczynię zarówno do celów prywatnych, jak i do celów, mogących zostać uznane za związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni nie podejmowała w szczególności wobec Nieruchomości żadnych działań inwestycyjnych oraz nie pobierała z tytułu przysługującego jej prawa współwłasności żadnych pożytków. Nie podejmowała także żadnych starań, mających na celu objęcie Nieruchomości planem zagospodarowania przestrzennego, doprowadzenia do niej mediów itp. Nieruchomość nigdy nie była też i nie jest obecnie, udostępniana przez Wnioskodawczynię osobom trzecim do korzystania, w tym na podstawie umowy najmu, dzierżawy, czy użyczenia.

Odwołując się zarówno do treści przepisów ustawy, jak i stanowiska judykatury – w przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady bowiem osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy oraz opis sprawy należy stwierdzić, że w rozpatrywanej sprawie brak jest podstaw do uznania Wnioskodawczyni – w związku z planowaną sprzedażą udziału w prawie własności Nieruchomości – za podatnika podatku od towarów i usług prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie handlu nieruchomościami (brak przesłanek zawodowego – stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni nabyła udział w Nieruchomości mającej być przedmiotem planowanej dostawy w drodze dziedziczenia. Nieruchomość nie była w jakikolwiek sposób wykorzystywana przez Wnioskodawczynię do prowadzenia działalności gospodarczej, nie była przedmiotem umów najmu, dzierżawy bądź umów o podobnym charakterze. Wnioskodawczyni nie podejmowała wobec Nieruchomości żadnych działań inwestycyjnych oraz nie pobierała z tytułu przysługującego jej prawa współwłasności żadnych pożytków. Nie podejmowała także żadnych starań, mających na celu objęcie Nieruchomości planem zagospodarowania przestrzennego, doprowadzenia do niej mediów itp. Udział w prawie własności Nieruchomości, do którego Wnioskodawczyni nabyła tytuł prawny w drodze dziedziczenia, mający stanowić przedmiot planowanej dostawy (w razie pozytywnego, prawomocnego zakończenia dla Wnioskodawczyni sprawy wznowieniowej, toczącej się w przedmiocie zasiedzenia), stanowi grunt porośnięty trawą i drzewami, nie noszący widocznych śladów zagospodarowania i użytkowania. Wedle oświadczeń spółdzielni mieszkaniowej, na rzecz której doszło do stwierdzenia zasiedzenia, Nieruchomość była wykorzystywana przez ostatnie lata przez członków tej spółdzielni, jako tereny zielone, o charakterze rekreacyjnym.

Wnioskodawczyni nie ponosiła dotychczas i nie zamierza ponosić jakichkolwiek nakładów, mających na celu przygotowanie Nieruchomości do sprzedaży, w tym takich jak jej podział, ogrodzenie, uzbrojenie, zamieszczanie ogłoszeń o sprzedaży, korzystanie z usług pośredników w obrocie nieruchomościami itp. Nieruchomość zostanie sprzedana w takim stanie, w jakim będzie się ona znajdowała na datę uzyskania przez Wnioskodawczynię prawomocnego orzeczenia, potwierdzającego brak przejścia własności Nieruchomości na spółdzielnię mieszkaniową w drodze zasiedzenia. Wnioskodawczyni nie ponosiła i nie zamierza do chwili sprzedaży podejmować jakichkolwiek działań związanych z przygotowaniem Nieruchomości do sprzedaży, znalezienia nabywcy lub działań zmierzających do uzyskania wyższej ceny sprzedaży.

Dla planowanej dostawy udziału w opisanej Nieruchomości nie ma znaczenia fakt, że w związku z podejmowanymi na terenie Polski aktywnościami, Wnioskodawczyni jest zarejestrowanym w Polsce czynnym podatnikiem podatku VAT - Wnioskodawczyni świadczy na terenie Polski usługi najmu innych nieruchomości, w których udziały nabyła w drodze dziedziczenia, dokonywała również na przestrzeni ostatnich lat sprzedaży udziałów w prawie własności nieruchomości, które udało się Wnioskodawczyni i jej siostrom odzyskać lub do których udało się Wnioskodawczyni i jej siostrom uzyskać tytuł prawny.

Bez znaczenia dla analizowanej sprawy pozostaje również fakt, że przez kilkanaście ostatnich lat Wnioskodawczyni podejmowała aktywne starania o potwierdzenie swojego tytułu prawnego do dziedziczonych nieruchomości.

Mając na uwadze powyższe okoliczności wskazać należy, że działania podejmowane przez Wnioskodawczynię należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Wnioskodawczyni sprzedając udział w przedmiotowej Nieruchomości będzie korzystać z przysługującego jej prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której nie mają zastosowania przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

W konsekwencji, Wnioskodawczyni w stosunku do sprzedaży udziału w wyżej opisanej Nieruchomości nie będzie występować w charakterze podatnika podatku VAT, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. W związku z tym, sprzedaż udziału w Nieruchomości dokonana przez Wnioskodawczynię nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie przedstawionego zdarzenia przyszłego należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (pytań Wnioskodawcy). Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone. Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem sprawy.

Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem sprawy podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie Wnioskodawczyni, nie wywołuje ona skutków prawnych dla pozostałych współwłaścicieli Nieruchomości.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn.zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin