Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.550.2019.1.AB
z 5 lutego 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 27 listopada 2019 r. (data wpływu 6 grudnia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej wartości inwestycji w obcym środku trwałym – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 grudnia 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej wartości inwestycji w obcym środku trwałym.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością oddział w Polsce (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”), jest polskim oddziałem Spółki E. z siedzibą w Niemczech. (...) w dziedzinie projektowania, inżynierii i dostarczania obiektów dla przemysłu zaawansowanych technologii. Wnioskodawca, jako polski oddział Spółki E. świadczy usługi w zakresie projektowania i realizacji budynków i budowli, oferując kompleksowe rozwiązania dla przemysłu m.in. farmaceutycznego, biotechnologicznego, chemicznego, kosmetycznego oraz spożywczego. Zakres usług Spółki obejmuje: doradztwo, projektowanie, realizację, walidację oraz techniczne zarządzanie specjalistycznymi obiektami użytkowanymi we wskazanych branżach. Spółka specjalizuje się w inżynierii procesowej, logistyce, automatyce, technologii pomieszczeń czystych, systemach mediów jak również konstrukcji i architekturze, oferując zoptymalizowane, kompleksowe rozwiązania opracowywane przez zintegrowane zespoły projektowe. Na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca zawarł w przeszłości umowę najmu nieruchomości celem lokalizacji w niej siedziby Spółki - biuro zlokalizowane w W. (dalej: „Nieruchomość”).

W celu dostosowania i adaptacji najmowanej Nieruchomości do wymagań prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca poniósł nakłady na prace adaptacyjne (dalej: „Inwestycje”). Przedmiotowe prace adaptacyjne obejmowały m.in.:

• wykonanie podłogi (w tym zmiana jej wysokości) wraz z wykładziną,
• podłączenie do kanalizacji,
• prace związane z instalacją elektryczną,
• wykonanie sieci IT,
• montaż aluminiowych ścianek działowych,
• prace budowlane,
• wymiana okleiny ściennej,
• malowanie,
• montaż żaluzji i rolet.
  
  

Zgodnie z ustawą z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865 ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”), Wnioskodawca rozpoznał nakłady na opisane powyżej prace adaptacyjne, jako podlegające amortyzacji inwestycje w obcych środkach trwałych (art. 16a ust. 2 pkt 1 w związku z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT). Odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej inwestycji w obcych środkach trwałych Wnioskodawca kwalifikuje jako podatkowe koszty uzyskania przychodów. W 2019 r. zarząd Wnioskodawcy zdecydował o przeniesieniu siedziby spółki z W. do G. Decyzja o zmianie lokalizacji siedziby została podjęta na podstawie przesłanek ekonomiczno-gospodarczych i była poprzedzona odpowiedną analizą biznesową. Zgodnie z oczekiwaniami, zmiana siedziby Spółki ma skutkować oszczędnościami i optymalizacją kosztów. Decyzja o zmianie siedziby Spółki nie była spowodowana natomiast zmianą rodzaju działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę. Zmiana siedziby Spółki wiązała się z koniecznością rozwiązania umowy najmu Nieruchomości. Zgodnie z umową najmu Nieruchomości najemca nie ma prawa żądania od wynajmującego wynagrodzenia, ani zwrotu kosztów wykonania prac na jakiejkolwiek podstawie, ani w trakcie obowiązywania umowy, ani po jej wygaśnięciu. Umowa najmu nie zawierała również żadnych szczegółów odnoście konieczności likwidacji Inwestycji. Wnioskodawca podkreśla, że inwestycje w obcych środkach trwałych, będące przedmiotem niniejszego wniosku polegały na wprowadzeniu zmian w obcych środkach trwałych, które nie są możliwe do fizycznego zlikwidowania lub których fizyczna likwidacja naraziłaby Wnioskodawcę na dodatkowe koszty. W związku z tym, w celu uniknięcia konieczności ponoszenia dodatkowych kosztów związanych z demontażem Inwestycji, Spółka zdecydowała o pozostawieniu Inwestycji w najmowanej Nieruchomości (bez demontażu, czy też fizycznej likwidacji). Na moment zakończenia najmu, wartość Inwestycji ujęta, jako inwestycje w obcych środkach trwałych, nie została zamortyzowana dla celów podatkowych w całości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w opisanej sytuacji niezamortyzowana wartość inwestycji w obcym środku trwałym może zostać zaliczona przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodu, zgodnie z ustawą o CIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanej sytuacji niezamortyzowana wartość inwestycji w obcym środku trwałym może zostać zaliczona przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodu zgodnie z ustawą o CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Bez wątpienia nakłady poniesione na Inwestycje spełniają przesłanki uznania ich za koszty uzyskania przychodów. Niniejsze nakłady zostały poniesione w celu przystosowania najmowanej Nieruchomości dla celów prowadzonej działalności gospodarczej (jako siedziba Spółki). W konsekwencji, Wnioskodawca zaliczał do kosztów uzyskania przychodów nakłady na Inwestycje w postaci odpisów amortyzacyjnych od inwestycji w obcym środku trwałym, dokonanych zgodnie z art. 16a ust. 2 pkt 1 w związku z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT.

W opinii Wnioskodawcy, również niezamortyzowana część Inwestycji w Nieruchomości, w sytuacji kiedy umowa najmu została rozwiązana, stanowią koszty uzyskania przychodu. Rozwiązanie umowy najmu i zmiana siedziby Spółki były ukierunkowane na maksymalizację korzyści ekonomicznych. Decyzja ta została podjęta na podstawie przesłanek ekonomiczno-gospodarczych i była poprzedzona odpowiedną analizą biznesową. Zgodnie z oczekiwaniami, zmiana siedziby Spółki ma skutkować oszczędnościami i optymalizacją kosztów. Decyzja o zmianie siedziby Spółki nie była spowodowana natomiast zmianą rodzaju działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę. W związku z powyższym, bezsprzecznie koszty poniesione przez Wnioskodawcę w związku z decyzją o zakończeniu umowy najmu Nieruchomości i pozostawienia w niej Inwestycji powinny zostać uznane za spełniające przesłanki poniesienia w celu zabezpieczenia źródła przychodów. Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że niezamortyzowana wartość Inwestycji, które zostały pozostawione w Nieruchomości spełniają definicję kosztów uzyskania przychodu w świetle art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. W celu uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu, dodatkowo nie może on być wymieniony w katalogu wydatków niestanowiących kosztów podatkowych (art. 16 ust. 1 ustawy o CIT). Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT, za koszty uzyskania przychodów nie uznaje się strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. Wnioskodawca zwraca uwagę, że rozwiązanie umów najmu Nieruchomości i zmiana lokalizacji siedziby nie były spowodowane zmianą rodzaju działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę. Taka decyzja była ukierunkowana na optymalizację kosztów działalności gospodarczej (bez zmiany jej rodzaju). Wnioskodawca zwraca uwagę na fakt, że ustawa o CIT nie zawiera definicji pojęcia „likwidacja”. W szczególności ustawa o CIT nie precyzuje, czy w celu uznania, iż doszło do likwidacji inwestycji w obcym środku trwałym konieczna jest jej „fizyczna likwidacja”. Zgodnie z definicją zawartą internetowym słowniku języka polskiego (www.sjp.pl) „likwidować” oznacza „pozbywać się czegoś, usuwać coś”. Zdaniem Wnioskodawcy, pojęcie „likwidacji” środka trwałego, czy inwestycji w obcym środku trwałym powinno być rozumiane szeroko, tzn. przez likwidację powinno się rozumieć nie tylko fizyczne unicestwienie środka trwałego, ale także jego wycofanie (wykreślenie) z ewidencji, np. w związku z jego zużyciem technicznym, technologicznym lub utratą przydatności gospodarczej, czy też jego przekazaniem innemu podmiotowi. Taki też sposób interpretacji pojęcia „likwidacji” jest prezentowany w aktualnym orzecznictwie sądów administracyjnych i organów podatkowych. Przykładowo:

• uchwała NSA w składzie 7 sędziów z dnia 26 czerwca 2012 r., sygn. akt: II FPS 2/12 „Likwidację należy zatem rozpatrywać z punktu widzenia podatnika, który jej dokonuje, a więc jako definitywne wyzbycie się środka trwałego, w tym przypadku inwestycji w obcym środku trwałym (wykreślenie z ewidencji), np. w wyniku zniszczenia, ale także pozbycie się w następstwie pozostawienia poniesionych nakładów u wynajmującego - właściciela budynku (środka trwałego)”.
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 22 lipca 2016 r., Znak: IBPB-1-3/4510-525/16/IŻ
  
„Przepisy updop nie zawierają definicji pojęcia „likwidacja", a zatem zasadne jest odwołanie się w tym zakresie do reguł wykładni językowej. Zgodnie z definicją słownikową „likwidować to dokonywać likwidacji, usuwać coś, pozbywać się czegoś, uwalniać się od czegoś” (Słownik języka polskiego, pod red. M. Szymczaka, PWN, Warszawa 1979, t. II, str. 35). W związku z takim rozumieniem tego pojęcia - likwidacją będzie definitywne pozbycie się środka trwałego (wykreślenie z ewidencji), np. poprzez jego zniszczenie, usunięcie, a także zwrot wynajmującemu inwestycji w obcym środku trwałym przed upływem okresu najmu (czy okresu pełnej amortyzacji). Z kolei, przez utratę przydatności gospodarczej środków trwałych (inwestycji w obcych środkach trwałych) należy rozumieć, nie tylko ich fizyczne zużycie, np. w wyniku długotrwałej eksploatacji, a więc utratę cech zapewniających zdatność do użytku, lecz także brak opłacalności korzystania z nich”.

• Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 28 listopada 2016 r., Znak: 3063- ILPB2.4510.143.2016.1.AK
  
„Pojęcie „likwidacja” oznacza również „rozwiązanie czegoś”. Oznacza to z kolei, że likwidacją środka trwałego będzie także zakończenie stosunku prawnego najmu. Konsekwencją rozwiązania tego węzła prawnego będzie więc konieczność wykreślenia środków trwałych z ewidencji i zwrot wynajmującemu. W tym przypadku podatnik poniesie stratę w postaci niezamortyzowanej części inwestycji w obcym środku trwałym. O tym kiedy środek trwały traci swoją przydatność gospodarczą decyduje podatnik. Na jego wybór należy patrzeć przez pryzmat obiektywnych kryteriów ekonomicznych, które pozwolą przyjąć, że mimo konsekwencji w postaci straty, działanie podatnika ma swoje uzasadnienie ekonomiczne oraz racjonalne z punktu widzenia prowadzonej działalności gospodarczej i ma związek z przychodami w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jeżeli likwidacja nie w pełni umorzonego środka trwałego, będzie wynikiem utraty jego przydatności gospodarczej w ramach tego samego rodzaju działalności to powstała strata będzie mogła zostać zaliczona w poczet kosztów uzyskania przychodów”.

Podobnie: orzeczenie NSA z 14 czerwca 2013 r., sygn. akt: II FSK 2097/1; interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 1 października 2019 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.328.2019.2.MF; interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 9 października 2017 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.95.2017.1.SG; interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 25 marca 2016 r., Znak: IPPB3/4510-1036/15-8/EŻ; interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 4 marca 2016 r., Znak: IBPB-1-2/4510-874/15/BD; interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 1 czerwca 2015 r., Znak: ILPB3/4510-1-98/15-4/JG.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 ze zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Przepis powyższy oznacza, że podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich kosztów, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Zatem kosztem uzyskania przychodu są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Podkreślić przy tym należy, że to obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 updop.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 updop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 2 pkt 1 i 2 updop, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych” oraz budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie - zwane także środkami trwałymi.

Art. 16 ust. 1 pkt 5 updop stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 updop. Tak więc, kosztem uzyskania przychodów, co do zasady, będzie strata w środkach trwałych w części, która nie została pokryta odpisami amortyzacyjnymi.

Natomiast, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Ograniczenie zawarte w art. 16 ust. 1 pkt 6 updop, dotyczy wyłącznie środków trwałych zlikwidowanych, których utrata przydatności gospodarczej była skutkiem zmiany rodzaju działalności. Kosztem uzyskania przychodów, co do zasady, będzie więc strata powstała w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli utraciły one przydatność gospodarczą z przyczyn innych niż zmiana rodzaju działalności, tj. nie były zdeterminowane zmianą rodzaju działalności gospodarczej, a co za tym idzie utratą przez likwidowany środek trwały jego przydatności gospodarczej. Przepisy updop nie zawierają definicji pojęcia „likwidacja”, a zatem zasadne jest odwołanie się w tym zakresie do reguł wykładni językowej. Zgodnie z definicją słownikową „likwidować to dokonywać likwidacji, usuwać coś, pozbywać się czegoś, uwalniać się od czegoś” (Słownik języka polskiego, pod red. M. Szymczaka, PWN, Warszawa 1979, t. II, str. 35). W związku z takim rozumieniem tego pojęcia - likwidacją będzie definitywne pozbycie się środka trwałego (wykreślenie z ewidencji), np. poprzez jego zniszczenie, usunięcie, a także zwrot wynajmującemu inwestycji w obcym środku trwałym przed upływem okresu najmu lub dzierżawy (czy okresu pełnej amortyzacji).

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego sprawy wynika, że Wnioskodawca, jako polski oddział zagranicznej Spółki świadczy usługi w zakresie projektowania i realizacji budynków i budowli, oferując kompleksowe rozwiązania dla przemysłu m.in. farmaceutycznego, biotechnologicznego, chemicznego, kosmetycznego oraz spożywczego. Na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca zawarł w przeszłości umowę najmu nieruchomości celem lokalizacji w niej siedziby Spółki. W celu dostosowania i adaptacji najmowanej Nieruchomości do wymagań prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca poniósł nakłady na prace adaptacyjne mające na celu dostosowanie najmowanej nieruchomości do celów prowadzonej działalności gospodarczej. Wnioskodawca rozpoznał nakłady na prace adaptacyjne, jako podlegające amortyzacji inwestycje w obcych środkach trwałych. Odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej inwestycji w obcych środkach trwałych Wnioskodawca kwalifikuje jako podatkowe koszty uzyskania przychodów.

W 2019 r. zarząd zdecydował o przeniesieniu siedziby spółki do innego miasta. Decyzja o zmianie lokalizacji siedziby została podjęta na podstawie przesłanek ekonomiczno-gospodarczych i była poprzedzona odpowiedną analizą biznesową. Zgodnie z oczekiwaniami, zmiana siedziby Spółki ma skutkować oszczędnościami i optymalizacją kosztów. Decyzja o zmianie siedziby Spółki nie była spowodowana natomiast zmianą rodzaju działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę. Zmiana siedziby Spółki wiązała się z koniecznością rozwiązania umowy najmu Nieruchomości. Zgodnie z umową najmu Nieruchomości najemca nie ma prawa żądania od wynajmującego wynagrodzenia, ani zwrotu kosztów wykonania prac na jakiejkolwiek podstawie, ani w trakcie obowiązywania umowy, ani po jej wygaśnięciu. Umowa najmu nie zawierała również żadnych szczegółów odnoście konieczności likwidacji Inwestycji. Inwestycje w obcych środkach trwałych, będące przedmiotem niniejszego wniosku, polegają na wprowadzeniu zmian w obcych środkach trwałych, które nie są możliwe do fizycznego zlikwidowania lub których fizyczna likwidacja naraziłaby Wnioskodawcę na dodatkowe koszty. Spółka zdecydowała o pozostawieniu Inwestycji w najmowanej Nieruchomości (bez demontażu, czy też fizycznej likwidacji). Na moment zakończenia najmu, wartość Inwestycji ujęta, jako inwestycje w obcych środkach trwałych, nie została zamortyzowana dla celów podatkowych w całości.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty z tytułu niezamortyzowanej wartości inwestycji w obcym środku trwałym, należy oceniać przez pryzmat kryterium racjonalnego i ekonomicznego działania Spółki oraz z punktu widzenia realizacji celów wskazanych w art. 15 ust. 1 updop, a więc osiągania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Zatem, skoro art. 16 ust. 1 updop, zawiera zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, a wśród tych wydatków ustawodawca nie wymienia strat powstałych w związku z likwidacją nie w pełni zamortyzowanych środków trwałych, jeżeli środki te zostały zlikwidowane z innych przyczyn aniżeli wskazane w treści art. 16 ust. 1 pkt 6 updop, oznacza to, że straty te podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów z uwzględnieniem przesłanek wskazanych w art. 15 ust. 1 updop.

Biorąc pod uwagę powyższe wyjaśnienia oraz powołane regulacje podatkowe stwierdzić należy, że z uwagi na fakt, że w rozpatrywanej sprawie wykorzystywane dotychczas w działalności Spółki inwestycje w obcych środkach trwałych uległy likwidacji (rozumianej szerzej na potrzeby analizowanej sprawy tzn. również jako pozostawienie poniesionych nakładów u wynajmującego – właściciela budynku), a ich likwidacja, jak wskazał Wnioskodawca, została podyktowana względami ekonomicznymi, a nie zmianą rodzaju prowadzonej działalności, Spółka ma prawo do jednorazowego zaliczenia niezamortyzowanej części inwestycji w obcym środku trwałym do kosztów uzyskania przychodu.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego wewniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych oraz orzeczeń sądów administracyjnych należy stwierdzić, iż zostały one wydane w indywidualnych sprawach podmiotów, które o ich wydanie wystąpiły, zatem nie są one wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.