Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.546.2019.1.MF
z 4 lutego 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 3 grudnia 2019 r. (data wpływu 6 grudnia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca do zakupionych przez siebie pojazdów wykorzystywanych do świadczenia usług transportu medycznego może zastosować stawkę podwyższoną (o współczynnik 1,4), zgodnie z art. 16i ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 grudnia 2019 r. wpłynął do organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca do zakupionych przez siebie pojazdów wykorzystywanych do świadczenia usług transportu medycznego może zastosować stawkę podwyższoną (o współczynnik 1,4), zgodnie z art. 16i ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w zakresie świadczenia usług transportu medycznego. W ramach prowadzonej działalności dysponuje flotą 94 pojazdów wykorzystywanych w transporcie medycznym jako ambulanse drogowe, które stanowią własność spółki.

Za pomocą zakupionych pojazdów Wnioskodawca realizuje usługi polegające na transporcie materiału biologicznego (w tym również transporcie krwi) oraz transporcie sanitarnym pacjentów. Pojazdy funkcjonują jako ambulanse do transportu pacjentów (typy A1, A2), ambulanse ratunkowe (typ B) i ruchome jednostki intensywnej opieki (typ C), służąc ratowaniu życia i zdrowia ludzkiego. W związku z powyższym posiadają specjalistyczne wyposażenie wynikające z europejskiej normy PN- EN 1789+A2:2015-01. Pojazdy jeżdżą w systemie trzy zmianowym, co wynika z treści umów realizowanych przez spółkę, które przewidują świadczenie usług całodobowo. Roczny przebieg użytkowanych przez Wnioskodawcę pojazdów sięga od 100 000 do 150 000 kilometrów. W znacznej części pojazdy te posiadają zezwolenie na uprzywilejowanie w ruchu drogowym.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca zakupuje zarówno pojazdy nowe jak i używane.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca do zakupionych przez siebie pojazdów wykorzystywanych do świadczenia usług transportu medycznego musi zastosować podstawową stawkę amortyzacyjną w wysokości 20%, czy może zastosować stawkę podwyższoną (o współczynnik 1,4), zgodnie z art. 16i ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zgodnie z art. 16i ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy mogą podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki podwyższać dla maszyn, urządzeń i środków transportu, z wyjątkiem morskiego taboru pływającego, używanych bardziej intensywnie w stosunku do warunków przeciętnych albo wymagających szczególnej sprawności technicznej, przy zastosowaniu w tym okresie współczynników nie wyższych niż 1,4. Zgodnie z ust. 7 powołanego art. 16i wyjaśnienia dotyczące określenia szczególnej sprawności technicznej maszyn, urządzeń i środków transportu oraz maszyn, o których mowa w ust. 2, zawarte są w objaśnieniach do Wykazu stawek amortyzacyjnych. Z powyższych objaśnień (p. 3 Załącznika nr do ustawy) wynika, że przez maszyny, urządzenia i środki transportu wymagające szczególnej sprawności technicznej, o których mowa w art. 16i ust. 2 pkt 2, rozumie się te obiekty, które używane są w pracy na trzy zmiany, mimo że nie działają ze swej istoty w ruchu ciągłym, używane w warunkach terenowych, w warunkach leśnych, pod ziemią lub innych wskazujących na bardziej intensywne zużycie.

W ocenie Wnioskodawcy pojazdy, za pomocą których spółka świadczy usługi transportu medycznego spełniają przesłanki zastosowania podwyższonej stawki amortyzacji, wskazane w cytowanych wyżej przepisach. Na ich szczególnie intensywną eksploatację wskazuje przede wszystkim roczny przebieg w granicach 100 000 - 150 000 kilometrów na pojazd. Ponadto, z uwagi na charakter świadczonych usług - transport w celu ratowania życia i zdrowia ludzkiego, pojazdy wymagają szczególnej sprawności technicznej. W praktyce po około 4-5 latach ich użytkowania karetki nie nadają się do dalszej eksploatacji właśnie z uwagi na ich ponadprzeciętne zużycie. W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy zachodzą podstawy zastosowania podwyższonej (o współczynnik 1,4) stawki amortyzacji.

Podobne stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia z dnia 30 marca 2009 r. Znak: ILPB1/415-52/09-2/AA wskazując, że stawka amortyzacyjna dla samochodów osobowych może być podwyższona o współczynnik 1,4, gdy są one wynajmowane dla szkoły nauki jazdy, a zatem użytkowane w warunkach wymagających szczególnej sprawności technicznej lub bardziej intensywnie w stosunku do warunków przeciętnych. Organ w powyższe sprawie uznał stanowisko strony za prawidłowe w odniesieniu do samochodów, których roczny przebieg miał wynosić 60 000 - 70 000 km.

W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, przedstawione stanowisko należy uznać za uzasadnione.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Stosownie do treści art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Jak stanowi art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Treść powyższego przepisu oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obciążania kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie. Stosownie do art. 16h ust. 2 ustawy o CIT, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W myśl art. 16i ust. 1 ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

I tak, na mocy art. 16i ust. 2 ustawy o CIT, podatnicy mogą podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki podwyższać:

1. dla budynków i budowli używanych w warunkach:
   
   1. pogorszonych - przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 1,2,
   2. złych - przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 1,4;
      
2. dla maszyn, urządzeń i środków transportu, z wyjątkiem morskiego taboru pływającego, używanych bardziej intensywnie w stosunku do warunków przeciętnych albo wymagających szczególnej sprawności technicznej, przy zastosowaniu w tym okresie współczynników nie wyższych niż 1,4;
   
3. dla maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), wydanej na podstawie odrębnych przepisów, zwanej dalej „Klasyfikacją”, poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 2,0.
   
   

Zgodnie z art. 16i ust. 3 ustawy o CIT, w razie wystąpienia bądź ustania warunków uzasadniających podwyższenie stawek, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i 2, stawki te ulegają podwyższeniu lub obniżeniu od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zaistniały okoliczności uzasadniające te zmiany.

Z art. 16i ust. 7 ustawy o CIT wynika, że wyjaśnienia dotyczące warunków używania budynków i budowli, określenia szczególnej sprawności technicznej maszyn, urządzeń i środków transportu oraz maszyn i urządzeń poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, o których mowa w ust. 2, zawarte są w objaśnieniach do Wykazu stawek amortyzacyjnych.

Jak wynika z objaśnień do załącznika nr 1 do ustawy o CIT, przez maszyny, urządzenia i środki transportu wymagające szczególnej sprawności technicznej, o których mowa w art. 16i ust. 2 pkt 2 ustawy o CIT, rozumie się te obiekty, które używane są w pracy na trzy zmiany, mimo że nie działają ze swej istoty w ruchu ciągłym, używane w warunkach terenowych, w warunkach leśnych, pod ziemią lub innych wskazujących na bardziej intensywne zużycie.

Ponadto, ustawa o CIT nie definiuje, ani nie określa przesłanek, jakie powinny być spełnione aby uznać, że np. środki transportu są „używane bardziej intensywnie w warunkach wskazujących na bardziej intensywne zużycie”.

Jak wynika z przedstawionego opisu sprawy, Wnioskodawca prowadzi działalność w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w zakresie świadczenia usług transportu medycznego. W ramach prowadzonej działalności dysponuje flotą 94 pojazdów wykorzystywanych w transporcie medycznym jako ambulanse drogowe, które stanowią własność spółki.

Za pomocą zakupionych pojazdów Wnioskodawca realizuje usługi polegające na transporcie materiału biologicznego (w tym również transporcie krwi) oraz transporcie sanitarnym pacjentów. Pojazdy funkcjonują jako ambulanse do transportu pacjentów (typy A1, A2), ambulanse ratunkowe (typ B) i ruchome jednostki intensywnej opieki (typ C), służąc ratowaniu życia i zdrowia ludzkiego. W związku z powyższym posiadają specjalistyczne wyposażenie wynikające z europejskiej normy PN- EN 1789+A2:2015-01. Pojazdy jeżdżą w systemie trzy zmianowym, co wynika z treści umów realizowanych przez spółkę, które przewidują świadczenie usług całodobowo. Roczny przebieg użytkowanych przez Wnioskodawcę pojazdów sięga od 100 000 do 150 000 kilometrów. W znacznej części pojazdy te posiadają zezwolenie na uprzywilejowanie w ruchu drogowym. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca zakupuje zarówno pojazdy nowe jak i używane.

Odnosząc powyższe do przedstawionych przepisów prawa, należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że jednym z kryteriów oceny, czy pojazdy używane są bardziej intensywnie w warunkach wskazujących na bardziej intensywne zużycie, może być przebieg konkretnego środka transportu. Jak wskazał sam Wnioskodawca, przebieg samochodów osobowych wynosi średnio 100 000 do 150 000 kilometrów. Ponadto, z uwagi na charakter świadczonych usług – transport w celu ratowania życia i zdrowia ludzkiego, pojazdy wymagają szczególnej sprawności technicznej. W praktyce po około 4-5 latach ich użytkowania karetki nie nadają się do dalszej eksploatacji właśnie z uwagi na ich ponadprzeciętne zużycie.

Wobec powyższego, stwierdzić należy, że Wnioskodawca ma prawo podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki podwyższyć w stosunku do zakupionych przez siebie pojazdów wykorzystywanych do świadczenia usług transportu medycznego, ze względu na okoliczność, że pojazdy te eksploatowane są bardzo intensywnie w systemie trzy zmianowym i wymagają szczególnej sprawności technicznej, przy zastosowaniu w tym okresie współczynników nie wyższych niż 1,4.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy, w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca do zakupionych przez siebie pojazdów wykorzystywanych do świadczenia usług transportu medycznego może zastosować stawkę podwyższoną (o współczynnik 1,4), zgodnie z art. 16i ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do przywołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.