Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.489.2019.1.MZA
z 5 lutego 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 5 grudnia 2019 r. (data wpływu 11 grudnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup biletów i voucherów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 grudnia 2019 r. do Organu wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup biletów i voucherów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca, będący Spółką z o.o. (dalej: Spółka) jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług reklamowych. Spółka zapewnia kompleksową strategię działań online dopasowaną do celów biznesowych klientów, rozwijając i optymalizując działania w kierunku maksymalizacji zysków klienta (tzw. performance marketing). Usługi są świadczone z wykorzystaniem kanałów online i sprowadzają się przykładowo do umieszczania na stronach internetowych reklam danego podmiotu, wysyłania smsów, e-mailingów do określonej grupy użytkowników, prowadząc działania w sieci, mediach społecznościowych etc. Spółka umiejętnie łącząc technologię z narzędziami marketingowymi dostarcza kompleksową obsługę marketingową w zakresie usług online (ale to nie jest szczególny wyróżnik na tle konkurencji) równolegle propagując kulturę i kulturalne wydarzenia w ramach tzw. kulturalnego performance (co właśnie ma być wyróżnikiem). Głównym założeniem akcji jest celebrowanie kultury w każdym wymiarze – relacji międzyludzkich oraz współpracy biznesowej. Założenie akcji: upowszechnianie kultury to propagowanie idei przyjmowanych bezinteresownie, po to aby znalazły się one w zasięgu odbiorców i zostały przez nich przyjęte jako własne oraz pozostawiły po sobie w ich osobowości pozytywny ślad. Teatr, taniec, kino, muzyka, literatura, sztuka – płaszczyzn kultury i sztuki jest wiele, jednak łączy je jedno – w ich centrum zawsze znajduje się człowiek.

Spółka w kontaktach biznesowych i pozyskiwaniu nowych kontraktów wykorzystuje akcję kulturalną X, aby wyróżnić się na tle konkurencji, tym samym wspierając własne działania w pozyskiwaniu nowego biznesu. Partnerzy zapraszani do współpracy i współpracujący, cyklicznie zapraszani są na wydarzenia kulturalne np. teatr, do kina, do zakupu książki czy płyty z muzyką (vouchery w kwocie 50 zł). Zaproszenia na wydarzenia kulturalne czy vouchery są wartością dodaną do współpracy ze Spółką dla jej klientów i partnerów biznesowych, lokalizując ich i zachęcając do wspólnego dialogu, który oczywiście docelowo przekłada się na wzrost biznesu Spółki.

Wydanie biletów lub voucherów w ramach kulturalnej podróży na rzecz kontrahentów nie jest uregulowane w żadnym akcie obowiązującym w Spółce, lecz każdorazowo ma charakter uznaniowy (jest wydawane jako prezent). Bilety i vouchery są wydawane przedstawicielom nabywcy bądź przedstawicielom potencjalnego klienta. Bilety i vouchery w żaden sposób nie są opatrzone logo Spółki ani żadnym innym znakiem identyfikującym go ze Spółką. Wydanie biletów bądź voucherów ma na celu wyróżnienie Spółki na rynku spośród innych podmiotów świadczących usługi analogiczne do usług świadczonych przez Spółkę i ma stanowić pewną wartość dodaną do usługi, dzięki której przy następnej okazji klienci wybiorą właśnie Spółkę spośród szeregu innych podmiotów prowadzących podobną działalność na rynku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka może zaliczyć wydatki poniesione na zakup biletów i voucherów do kosztów uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, może zaliczyć wydatki poniesione na zakup biletów i voucherów do kosztów uzyskania przychodów.

Uzasadniając swoje stanowisko, Wnioskodawca przywołał treść art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Tym samym, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 Ustawy CIT nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

W ocenie Spółki, w niniejszej sprawie kluczowe znaczenie będą mieć dwie przesłanki dotyczące: celowości oraz braku występowania wydatków w katalogu zawartym w art. 16 ust. 1 Ustawy CIT. Pozostałe warunki należy bowiem uznać za spełnione.

Zdaniem Spółki, spełnienie warunku celowości ponoszenia wydatku uzależnione jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu. Natomiast z punktu widzenia wydatków wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 Ustawy CIT rozważyć należy, czy w niniejszej sprawie wydatki te mają charakter reprezentacji, o której mowa w art. 16 ust. 1
pkt 28 Ustawy CIT.

W tym kontekście, w ocenie Spółki wydatki na bilety czy vouchery dla kontrahentów są wydatkami celowymi z punktu widzenia prowadzonej działalności gospodarczej, nakierowane są na uzyskanie, zachowanie lub zabezpieczenie przychodów, jak również nie stanowią wydatków o charakterze reprezentacyjnym.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług reklamowych. Spółka konkuruje na rynku z wieloma innymi przedsiębiorstwami w branży. Działalność Spółki prowadzona jest na warunkach konkurencyjnych. We współczesnych realiach biznesowych w związku ze wzrostem świadomości związanej z koniecznością szerszego spojrzenia na zagadnienie zrównoważonego rozwoju, biorąc pod uwagę przedmiot działalności Spółki, strategicznym działaniem jest wdrożenie programu z zakresu społecznej odpowiedzialności biznesu, którego celem jest budowanie pozytywnych i trwałych relacji zarówno z partnerami społecznymi jak i biznesowymi. Przy tworzeniu strategii biznesowej konieczne jest uwzględnienie wpływu, jaki Spółka wywiera na otoczenie, w którym funkcjonuje – biorąc pod uwagę interesy społeczne, aspekty środowiskowe, czy relacje z różnymi grupami interesariuszy, w szczególności pracownikami i społecznościami lokalnymi.

Postępujące zmiany społeczno-gospodarcze oraz związane z nimi szanse i zagrożenia przyczyniły się do wzrostu świadomości związanej z koniecznością szerszego spojrzenia na zagadnienie zrównoważonego rozwoju. Zaspokojenie obecnych potrzeb rozwojowych, zdaniem Spółki, nie może jednocześnie ograniczać możliwości zaspokojenia potrzeb przyszłych pokoleń. Dlatego istotne jest powiązanie celów ekonomicznych z celami ogólnogospodarczymi i społecznymi. Maksymalizacja zysku nie może być zatem jedynym celem funkcjonowania przedsiębiorstw.

Zważywszy na konkurencyjność przedsiębiorstw w branży reklamowej oraz zmieniający się rynek w tej branży a także rosnącą świadomość społeczeństwa, a także – co niezwykle istotne – odbiorców finalnych produktów Spółki – podejmowanie działań innowacyjnych istotnie wpływa na wzrost konkurencyjności Spółki na rynku globalnym. Prowadzenie biznesu w sposób odpowiedzialny pozwala budować pozytywne i trwałe relacje z partnerami oraz co istotne, pozwala na wzmocnienie rozpoznawalności przedsiębiorstwa.

Wzrost konkurencyjności Spółki następuje dzięki wprowadzaniu projektów, które wspierają i jednocześnie uzupełniają cele strategii biznesowej. W przypadku braku ponoszenia wydatków opisanych w stanie faktycznym oraz zdarzeniu przyszłym, Spółka nie byłaby w stanie realizować działalności opodatkowanej na dotychczasowym poziomie. Wydatki poniesione w ramach ogólnej strategii firmy działającej jako podmiot wspierający kulturę, stanowią szeroko rozumiane wydatki marketingowe. Tak rozumiane działania marketingowe przekładają się bezpośrednio na wybór firmy jako Partnera we współpracy, a zatem pośrednio wpływają na generowanie obrotu i zabezpieczenie źródeł przychodu na przyszłość.

W konsekwencji, realizowane przez Spółkę działania wspierające kulturę wpływają na wzrost konkurencyjności firmy na rynku globalnym i pośrednio wpływają na wielkość uzyskiwanych przez nią przychodów. Implikacjami działań mającymi przełożenia na działalność prowadzoną przez przedsiębiorstwo, są w szczególności:

• wzrost zaufania do Spółki, która oprócz podstawowej działalności gospodarczej wspiera również działania kulturalne,
• długofalowy wzrost sprzedaży/zysków,
• wzrost konkurencyjności firmy,
• podniesienie motywacji pracowników oraz ich identyfikacji z wartościami Spółki,
• zwiększenie atrakcyjności Spółki jako potencjalnego pracodawcy,
• możliwość bezpośredniego wykorzystania informacji o działaniach Spółki wspierających kulturę w ramach akcji reklamowych.
  
  

W efekcie, wydatki przedstawione w opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego spełniają warunek poniesienia wydatków w celu uzyskania zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów. Wydatki te są bowiem związane z prokulturalnymi działaniami Spółki, które pośrednio wpływają na przychody Spółki. Brak jest przepisów uzasadniających zawężanie pojęcia kosztów uzyskania przychodów i zaliczania do nich jedynie wydatków bezpośrednio związanych z konkretnymi przychodami.

Ponadto, Spółka zauważa, że odnosząc się do możliwości zaliczenia wydatków do kosztów ponoszonych w związku z realizowanymi przez nią działaniami do podatkowych kosztów uzyskania przychodów, należy przeanalizować zakres art. 16 ust. 1 Ustawy CIT. Generalnie zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 Ustawy CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. Wyłączając z kosztów podatkowych koszty reprezentacji Ustawa CIT nie definiuje jednak terminu „reprezentacja” ani też nie odsyła do innych przepisów prawa w tym zakresie. W wyroku z 17 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 702/11, NSA dokonał wykładni pojęcia „reprezentacja” w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT stwierdzając, że jest to działanie w celu wykreowania oraz utrwalenia pozytywnego wizerunku podatnika wobec innych podmiotów. NSA stwierdził, że oceny czy dany wydatek ma charakter reprezentacyjny, należy dokonać przez pryzmat celu, w jakim ten wydatek jest ponoszony. Jeżeli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest wykreowanie pozytywnego obrazu podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny.

W ocenie Spółki, w podanym znaczeniu reprezentacja to przede wszystkim działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osób trzecich w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku Spółki dla potrzeb ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia (należy zatem rozpoznać bezpośredni skutek nakierowania podejmowanych działań na bezpośrednie uzyskanie przychodu). Konsekwentnie, wydatki na reprezentację należy interpretować jako koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenie swojej zasobności, profesjonalizmu.

Tymczasem w przypadku Spółki podejmowane działania nie są ukierunkowane na wykreowanie wizerunku w rozumieniu podanym wyżej przez NSA, lecz są podejmowane w celu budowania pozytywnych i trwałych relacji i wspieranie kultury poprzez ukazanie Spółki jako społecznie odpowiedzialnego partnera biznesowego. Z punktu widzenia reprezentacji, dodatkowo należy mieć też na względzie zmieniającą się rzeczywistość gospodarczą. To co dawniej mogło zostać uznane za reprezentację do takiej kategorii nie zostanie zaliczone obecnie ze względu na zmieniające się realia prowadzenia działalności gospodarczej, przyjęte w tym zakresie dobre praktyki i obyczaje. Dotyczy to akceptowanych i stosowanych powszechnie zachowań, bez których nie jest możliwe lub utrudnione byłoby prowadzenie działalności gospodarczej.

W ocenie Spółki, przekazanie obecnym i potencjalnym klientom voucherów bądź biletów będzie miało wpływ na zacieśnienie ich współpracy ze Spółką. To z kolei powinno przełożyć się na większą ilość zleceń i w konsekwencji wyższe zyski (przychody). Nie jest wykluczone, że doceniony klient poleci Spółkę innym przedsiębiorcom, dzięki czemu Spółka pozyska szersze grono klientów i będzie zwiększała swoje koszty podatkowe.

Biorąc pod uwagę powyższe wskazać należy, że wydatki na zakup voucherów i biletów przekazanych klientom wykazują związek przyczynowo-skutkowy z osiągniętymi przychodami oraz służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów w przyszłości. Dbanie o dobre relacje z klientem, docenienie współpracy z nim powoduje wzmocnienie więzi ze Spółką oraz działa jako bodziec do dalszej efektywnej współpracy, co w konsekwencji przekłada się na osiągane przychody. Wydatki, o których mowa we wniosku nie noszą ponadto znamion reprezentacji.

Stanowisko Spółki zostało potwierdzone w interpretacjach indywidualnych, np. w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 29 marca 2018 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.47.2018.1.BJ, w której stwierdzono że: „Jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, celem realizowanego działania Wnioskodawcy (tj. pobudzanie aktywności kulturalno-rekreacyjno-sportowej) jest zaangażowanie Spółki jako podmiotu społecznie odpowiedzialnego w sprawy społeczności lokalnej oraz sąsiadującego otoczenia zewnętrznego. Powyższe działania Spółki niewątpliwie wpisują się w definicję społecznej odpowiedzialności biznesu. Zatem, wydatki takie mogą, stanowić koszty uzyskania przychodów. Nie znajdą się one w negatywnym katalogu art. 16”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków jako kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865 ze zm., dalej: „updop”).

W myśl art. 15 ust. 1 zdanie pierwsze updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W świetle powyższego przepisu, ocena prawna konkretnego wydatku poniesionego przez podatnika wymaga odniesienia się do kryterium celowości jego poniesienia oraz uwzględnienia wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 16 ust. 1 updop. Odnosząc się do przesłanki celowości wydatku należy podkreślić, że kosztem uzyskania przychodów są zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia. W każdym przypadku konieczne jest jednak zaistnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem, a uzyskiwaniem, bądź też szansą uzyskiwania przychodów przez podmiot ponoszący ten koszt.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

W związku z powyższym, należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które jednocześnie nie są wymienione w art. 16 ust. 1 updop. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku musi mieć potencjalny wpływ na powstanie, zwiększenie przychodu lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła tego przychodu.

Kosztami mogą być zarówno koszty uzyskania przychodów pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (pozostające w związku pośrednim, tzw. koszty pośrednie) – jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 updop.

Podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Z tak udokumentowanych wydatków winno ponadto wynikać, że mają one związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i bezpośrednio lub pośrednio wpływają na wielkość osiąganych przez podatnika przychodów w myśl art. 9 ust. 1 updop.

Ocena prawna wydatków opisanych we wniosku wymaga uwzględnienia unormowań art. 16 ust. 1 updop. Zawiera on katalog wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera legalnej definicji terminu reprezentacja. Próbę zdefiniowania tego pojęcia podejmowały wielokrotnie sądy administracyjne, w tym Naczelny Sąd Administracyjny m.in. w wyroku z 17 czerwca 2013 r. sygn. akt II FSK 702/11.

W wyżej wymienionym wyroku (na który powołuje się Spółka) Sąd stwierdził, że celem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, działalności, etc., w tym wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami (klientami). Dla uznania wydatków za koszty poniesione na reprezentację nie jest koniecznie, by posiadały one takie cechy jak wystawność, wytworność, czy okazałość. Nie są to bowiem wartości wymierne, nie ma możliwości stworzenia jednakowego miernika dla określenia poziomu wystawności, wytworności, okazałości, czy przepychu dla wszystkich podmiotów gospodarczych. Oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy patrzeć przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest wykreowanie takiego obrazu podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny.

Ponadto, NSA uznał za zasadne odwołanie się do etymologii terminu reprezentacja. Wyraz „reprezentacja” pochodzi od łacińskiego „repraesentatio” oznaczającego wizerunek. Upływ czasu nie zmienił jego znaczenia i formy. Oznacza to, że „reprezentacja” w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 updop stanowi działanie w celu wykreowania oraz utrwalenia pozytywnego wizerunku podatnika wobec innych podmiotów. W podanym znaczeniu reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osób trzecich w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika dla potrzeb ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. W takiej sytuacji wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenie swojej zasobności, profesjonalizmu, jego reputacji. Przy tak zdefiniowanym terminie „reprezentacji” kwestia wystawności, okazałości czy też ponadprzeciętności nie ma żadnego znaczenia.

Każdy wydatek aby być uznany za koszt uzyskania przychodu musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. W innej sytuacji zbędne stają się rozważania dotyczące dalszej kwalifikacji konkretnego wydatku ze względu na dodatkowe kryteria wprowadzone w art. 16 ust. 1 ustawy (w tym wypadku wynikające z omawianego pkt 28).

Dokonując zatem oceny zakresu pojęciowego „reprezentacji” wywieść z powyższego należy, że reprezentacja dotyczy działań zmierzających do kształtowania i rozpowszechniania wizerunku podatnika, jako podmiotu gospodarczego. Ocena charakteru wydatku (jako celu reprezentacyjnego) możliwa jest na podstawie całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika, rozmiarów wydatków i powinna być dokonywana każdorazowo przez podatnika, który prowadząc działalność gospodarczą może najlepiej dokonać właściwej kwalifikacji danego wydatku pod kątem funkcji jaką będzie spełniać w firmie.

Z przedstawionych we wniosku okoliczności wynika, że Wnioskodawca zapewnia kompleksową strategię działań online dopasowaną do celów biznesowych klientów, rozwijając i optymalizując działania w kierunku maksymalizacji zysków klienta (tzw. performance marketing). Spółka umiejętnie łącząc technologię z narzędziami marketingowymi dostarcza kompleksową obsługę marketingową w zakresie usług online równolegle propagując kulturę i kulturalne wydarzenia w ramach tzw. X. Głównym założeniem akcji jest celebrowanie kultury w każdym wymiarze – relacji międzyludzkich oraz współpracy biznesowej. Założeniem akcji jest upowszechnianie kultury poprzez propagowanie idei przyjmowanych bezinteresownie, po to aby znalazły się one w zasięgu odbiorców i zostały przez nich przyjęte jako własne oraz pozostawiły po sobie w ich osobowości pozytywny ślad. Spółka w kontaktach biznesowych i pozyskiwaniu nowych kontraktów wykorzystuje akcję kulturalną X, aby wyróżnić się na tle konkurencji, tym samym wspierając własne działania w pozyskiwaniu nowego biznesu. Partnerzy zapraszani do współpracy i współpracujący, cyklicznie zapraszani są na wydarzenia kulturalne np. teatr, do kina, do zakupu książki czy płyty z muzyką (vouchery do Empik w kwocie 50 zł). Zaproszenia na wydarzenia kulturalne czy vouchery są wartością dodaną do współpracy ze Spółką dla jej klientów i partnerów biznesowych, lokalizując ich i zachęcając do wspólnego dialogu, który oczywiście docelowo przekłada się na wzrost biznesu Spółki. Spółka w ramach kulturalnej podróży wydaje na rzecz kontrahentów bilety lub vouchery w sposób uznaniowy. Bilety i vouchery są wydawane jako prezent przedstawicielom nabywcy bądź przedstawicielom potencjalnego klienta. Bilety i vouchery w żaden sposób nie są opatrzone logo Spółki ani żadnym innym znakiem identyfikującym go ze Spółką. Wydanie biletów bądź voucherów ma na celu wyróżnienie Spółki na rynku spośród innych podmiotów świadczących usługi analogiczne do usług świadczonych przez Spółkę i ma stanowić pewną wartość dodaną do usługi, dzięki której przy następnej okazji klienci wybiorą właśnie Spółkę spośród szeregu innych podmiotów prowadzących podobną działalność na rynku.

W odniesieniu do ww. wydatków podnieść należy, że brak ustawowej definicji pojęcia „reprezentacja” nie uprawnia jednak do dowolnego określania zakresu znaczeniowego tego terminu. Za wydatki na reprezentację należy bez wątpienia uznać te koszty, których wyłącznym bądź dominującym celem jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy (czy działalności, etc.), a zatem, wykreowanie pozytywnych relacji z obecnymi czy też potencjalnymi kontrahentami (klientami). Podczas oceny, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy patrzeć właśnie przez pryzmat ich celu.

Należy zauważyć, że z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wyraźnie wynika, że celem działań jakie zostały podjęte przez Spółkę poprzez udział w akcji kulturalnej X jest wyróżnienie się na tle konkurencji, wspierając przy tym własne działania biznesowe. Z kolei wydanie biletów bądź voucherów na rzecz kontrahentów, tj. przedstawicieli nabywcy bądź przedstawicieli potencjalnego klienta, ma na celu wyróżnienie Spółki na rynku spośród innych podmiotów świadczących usługi analogiczne do usług świadczonych przez Spółkę.

Działania podjęte przez Wnioskodawcę nie są skierowane do społeczności lokalnej, lecz do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika w celu wyróżnienia się na tle konkurencji a więc w celu stworzenia oczekiwanego pozytywnego wizerunku podatnika stanowiącego swego rodzaju zachętę aby kontrahent podjął/utrzymał współpracę właśnie ze Spółką. Tym samym dzięki akcji kulturalnej X Spółka dąży do bycia rozpoznawalną na rynku spośród innych podmiotów, które świadczą usługi w takim samym zakresie (okoliczność ta wynika z opisu sprawy). Z kolei takie poczynania kształtują opinię o firmie wśród kontrahentów, a także potencjalnych klientów, przez co mają się przyczyniać do uzyskania lub zwiększenia przychodów.

W konsekwencji, ww. wydatki poniesione przez Spółkę na zakup biletów i voucherów bez wątpienia należy utożsamić z kosztami reprezentacji, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 28 updop. Poniesienie tych kosztów, jak wskazał Wnioskodawca, pozwala na jego wyróżnienie się na tle konkurencji jest zatem elementem budowania pozytywnego wizerunku Spółki i taki cel ponoszonych wydatków wyłania się z opisu sprawy stanowiącego tło do kwalifikacji podatkowej poniesionych kosztów.

Podsumowując, w odniesieniu do opisanych w sprawie okoliczności, ponoszone przez Spółkę wydatki na zakup biletów i voucherów stanowią i będą stanowić dla niej koszty, które w ostatecznym rozrachunku doprowadzą do budowania pozytywnego wizerunku Spółki. Skoro dominującym celem ponoszonych przez Spółkę kosztów jest i będzie wykreowanie takiego właśnie obrazu Spółki, to koszty te mają charakter reprezentacyjny. Należy zatem zakwalifikować je jako wydatki podlegające wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 updop.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanej we wniosku interpretacji indywidualnej z 29 marca 2018 r. Znak: 0111-KDIB2-1.4010.47.2018.1.BJ, która – w opinii Spółki potwierdza stanowisko Wnioskodawcy, wskazać należy, że interpretacja ta dotyczy działalności na rzecz społeczności lokalnej a nie działań skierowanych do kontrahentów, tj. przedstawicieli nabywcy bądź przedstawicieli potencjalnego klienta, zatem innego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego.

Interpretacja ta dotyczy tylko konkretnej, indywidualnej sprawy, osadzonej w określonym stanie faktycznym i tylko w tej sprawie wydane rozstrzygnięcie jest wiążące. W związku z tym, organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami, jednak nie stosują wprost tych rozstrzygnięć także i z tego powodu, że nie stanowią one materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.