Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-2.4011.89.2019.1.MC
z 4 lutego 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 grudnia 2019 r. (data wpływu 4 grudnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest:

• prawidłowe – w części dotyczącej pytania nr 1,
• nieprawidłowe – w części dotyczącej pytania nr 2,
• prawidłowe – w części dotyczącej pytania nr 3,
• prawidłowe – w części dotyczącej pytania nr 4 odnośnie do urządzeń, mebli i sprzętów gabinetu i salonu,
• nieprawidłowe – w części dotyczącej pytania nr 4 odnośnie do urządzeń, mebli i sprzętów części wspólnych (korytarza, łazienki, kuchni).
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 4 grudnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi od 3.04.2017 r. zarejestrowaną działalność gospodarczą pod firmą „(…)”. Przedmiotem działalności jest działalność prawnicza (kod PKD: 69.10.Z).

Obecnie Wnioskodawca planuje zakup lokalu mieszkalnego z przeznaczeniem jego części na prowadzenie działalności gospodarczej. Wnioskodawca ma zamiar na prowadzenie działalności gospodarczej w zakupionym lokalu mieszkalnym zająć około 25,19 m², tj. około 40% całkowitej powierzchni użytkowej lokalu (która wynosi 62 m²). Na powyższe składa się 9,19 m² z pomieszczenia gabinetu (w którym znajduje się biurko, fotel, szafa na dokumenty i akta oraz urządzenia biurowe), ok. 6 m² z salonu (w którym znajduje się stół i krzesła dla spotkań z klientami oraz regał z literaturą fachową), ok. 10 m² z pomieszczeń wspólnych (kuchnia, łazienka i korytarz, z których korzystać będą klienci Wnioskodawcy). Podana powierzchnia wynika z własnego obmiaru powierzchni wykorzystywanej do celów działalności. Ta część lokalu mieszkalnego nie została wniesiona do składników majątkowych związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. Jako jedyne miejsce prowadzenia działalności, a zarazem siedziba przedsiębiorcy wskazany będzie lokal mieszkalny zlokalizowany (…), który stanowić będzie wyłączną własność Wnioskodawcy. Zakup lokalu mieszkalnego, w którym prowadzona będzie działalność gospodarcza, zostanie sfinansowany poprzez zaciągnięcie kredytu bankowego, który będzie spłacany wraz z odsetkami.

Jako że mieszkanie zostanie zakupione z rynku wtórnego, Wnioskodawca zobligowany będzie do poniesienia nie tylko standardowych kosztów związanych z zakupem nieruchomości, takich jak opłata sądowa, opłata u notariusza, ale także kosztów w postaci prowizji dla pośrednika nieruchomości. Dodatkowo przy remoncie i przystosowaniu mieszkania do użytku Wnioskodawca zamierza skorzystać z pomocy fachowego doradcy w zakresie aranżacji wnętrz, co wiązać się będzie z poniesieniem kosztów przygotowania projektu architektonicznego oraz nadzoru nad procesem przystosowania lokalu do użytku. W związku z powyższym Wnioskodawca ma wątpliwość, czy zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów odsetek tego kredytu przypadających proporcjonalnie na powierzchnię przeznaczoną na prowadzenie działalności gospodarczej. Wnioskodawca podkreśla, że chodzi wyłącznie o odsetki, które faktycznie spłaci w okresie, w którym prowadzi działalność gospodarczą we wskazanym lokalu mieszkalnym.

Nadto Wnioskodawca ma wątpliwość, czy zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych w związku z zakupem nieruchomości, takich jak opłata sądowa, opłata u notariusza, kosztów w postaci prowizji dla pośrednika nieruchomości czy kosztów przygotowania projektu architektonicznego oraz nadzoru nad procesem przystosowania lokalu do użytku. Wątpliwości Wnioskodawcy budzi także możliwość zaliczenia ww. kosztów oraz to czy zaliczenie może nastąpić od pełnej wysokości tych kosztów czy tylko w części proporcjonalnie przypadającej na powierzchnię lokalu, zajętą do prowadzenia działalności gospodarczej do powierzchni ogółem lokalu mieszkalnego.

Równocześnie wskazać należy, że Wnioskodawca ponosić będzie oprócz odsetek od kredytu mieszkaniowego także koszty utrzymania lokalu mieszkalnego, w szczególności koszty energii elektrycznej, wody, ogrzewania, internetu, podatku od nieruchomości, a także ponosić będzie wydatki na zakup sprzętów, mebli i urządzeń znajdujących się w lokalu, a służących do prowadzenia działalności (w tym znajdujących się w pomieszczeniach wspólnych).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć faktycznie zapłacone w okresie prowadzenia działalności gospodarczej odsetki od kredytu zaciągniętego na finansowanie zakupu lokalu mieszkalnego, w którym prowadzona będzie działalność gospodarcza, w części proporcjonalnie przypadającej na powierzchnię lokalu, zajętą do prowadzenia działalności gospodarczej do powierzchni ogółem lokalu mieszkalnego?
2. Czy do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć wydatki poniesione w związku z zakupem nieruchomości, takie jak opłata sądowa, opłata u notariusza, koszty w postaci prowizji dla pośrednika nieruchomości czy koszty przygotowania projektu architektonicznego oraz nadzoru nad procesem przystosowania lokalu do użytku oraz czy zaliczenie ww. opłat i kosztów może nastąpić od pełnej wysokości tych opłat i kosztów czy tylko w części proporcjonalnie przypadającej na powierzchnię lokalu, zajętą do prowadzenia działalności gospodarczej do powierzchni ogółem lokalu mieszkalnego?
3. Czy do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć część kosztów utrzymania lokalu mieszkalnego (w szczególności energia elektryczna, woda, ogrzewanie, internet, podatek od nieruchomości) proporcjonalnie przypadającą na powierzchnię lokalu mieszkalnego zajętą na prowadzenie działalności gospodarczej?
4. Czy do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć koszty nabycia urządzeń, mebli sprzętów zakupionych celem wyposażania powierzchni lokalu mieszkalnego zajętej na prowadzenie działalności gospodarczej, w tym części wspólnych (zajmowanych zarówno na cele prowadzonej działalności, jak i dla celów mieszkalnych)?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tych kosztów. Przy czym związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Zatem, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

1. musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
2. nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
3. musi być należycie udokumentowany.
   
   

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów).

Przytoczone przepisy, zdaniem Wnioskodawcy, w jednoznaczny sposób pozwalają na zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów zapłaconych, skapitalizowanych odsetek od kredytów wykorzystywanych do prowadzenia działalności gospodarczej. W przedstawionym stanie faktycznym nie budzi wątpliwości, że dzięki zaciągniętemu kredytowi możliwym będzie zakup lokalu mieszkalnego, w którym następnie prowadzona będzie działalność gospodarcza. Tym samym zaciągnięty kredyt służy w części także prowadzeniu działalności gospodarczej. Zdaniem Wnioskodawcy, mając powyższe na uwadze, należy uznać, że część odsetek od tego kredytu przypadająca proporcjonalnie na powierzchnię przeznaczoną na prowadzenie działalności gospodarczej powinna stanowić koszt uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W ocenie Wnioskodawcy, analogicznie sytuacja kształtuje się w odniesieniu do kosztów związanych z zakupem nieruchomości, takich jak opłata sądowa, opłata u notariusza, prowizja dla pośrednika nieruchomości czy przygotowania projektu architektonicznego oraz nadzoru nad procesem przystosowania lokalu do użytku. W przedstawionym stanie faktycznym nie budzi wątpliwości, że dzięki zaciągniętemu kredytowi możliwym będzie zakup lokalu mieszkalnego, a bez uiszczenia stosownych opłat sądowych, notarialnych, prowizji dla pośrednika nieruchomości czy przygotowania projektu architektonicznego oraz nadzoru nad procesem przystosowania lokalu do użytku nie będzie możliwe nabycie i przystosowanie lokalu, w którym następnie prowadzona będzie działalność gospodarcza. Tym samym poniesione opłaty i wydatki służyć będą w części także prowadzeniu działalności gospodarczej, czyli zostaną poniesione w celu uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Także ponoszone koszty utrzymania lokalu mieszkalnego w części stanowią koszty prowadzenia działalności gospodarczej. Do części lokalu mieszkalnego, w którym działalność ta będzie prowadzona, musi być dostarczona energia elektryczna, woda, internet, jak również ta część lokalu mieszkalnego musi być ogrzewana. Tym samym, w oparciu o faktury lub inne dokumenty, na podstawie których ponoszone są wydatki na utrzymanie lokalu mieszkalnego, Wnioskodawca powinien móc obliczyć kwotę kosztów utrzymania proporcjonalnie przypadającą na powierzchnię lokalu mieszkalnego zajętą na prowadzenie działalności gospodarczej i zaliczyć ją w koszty uzyskania przychodów.

Ponadto, zdaniem Wnioskodawcy, faktycznie poniesione koszty ponoszone na zakup wyposażenia części wspólnych sprzętów (wykorzystywanych zarówno dla celów prowadzenia działalności gospodarczej, jak i celów mieszkalnych), mebli lub urządzeń stanowić będzie koszt uzyskania przychodu.

W tym miejscu należy mieć na uwadze, że zgodnie z przytoczoną wyżej regulacją art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu uzależniona jest od obiektywnej, rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że wydatek ten spowoduje osiągnięcie przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu, jakim jest w rozpatrywanym przypadku działalność gospodarcza. Jednak na podatniku spoczywa nie tylko obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z uzyskiwanym przychodem, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów, ale także obowiązek właściwego ich udokumentowania. W przypadku prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej w miejscu zamieszkania podatnika, przy określaniu wysokości kosztów uzyskania przychodów z tej działalności należy uwzględniać fakt ewentualnego wykorzystywania danej nieruchomości oraz jej wyposażenia także do celów niezwiązanych z prowadzoną działalnością (do celów prywatnych).

Do kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej nie można bowiem zaliczyć wydatków osobistych osoby prowadzącej działalność gospodarczą. Ważny jest związek przyczynowo-skutkowy, który w sposób jednoznaczny powinien dowodzić, że dany wydatek został poniesiony w celu realizacji potrzeb wynikających z prowadzonej działalności gospodarczej, a nie w celu realizacji potrzeb osobistych podatnika lub jego rodziny. Zatem w sytuacji wykorzystywania w prowadzonej działalności gospodarczej budynku mieszkalnego, między wydatkami związanymi z jego używaniem i eksploatacją a prowadzoną działalnością istnieje związek przyczynowo-skutkowy, o którym mowa powyżej. Wydatki te powinny zatem, w ocenie Wnioskodawcy, co do zasady, stanowić koszt uzyskania przychodów. Należy jednak zaznaczyć, że wydatki związane z używaniem i eksploatacją nieruchomości mogą stanowić koszt uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej jedynie w takim zakresie, w jakim ww. nieruchomość będzie wykorzystywana na potrzeby tej działalności, w przypadku Wnioskodawcy będzie to około 40% całkowitej powierzchni użytkowej lokalu (która wynosi 62 m²). Na powyższe składa się 9,19 m² z pomieszczenia gabinetu (w którym znajduje się biurko, fotel, szafa na dokumenty i akta oraz urządzenia biurowe), ok. 6 m² z salonu (w którym znajduje się stół i krzesła dla spotkań z klientami oraz regał z literaturą fachową), ok. 10 m² z pomieszczeń wspólnych (kuchnia, łazienka i korytarz, z których korzystają klienci Wnioskodawcy).

Zdaniem Wnioskodawcy wydatki poniesione na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów z tej działalności, pod warunkiem że podstawowym celem i sposobem korzystania z nich jest wykorzystywanie w prowadzonej działalności gospodarczej. Takimi składnikami będą z pewnością całe wyposażenie gabinetu (wydatki na zakup sprzętów, mebli i urządzeń znajdujących się w nim) oraz częściowo salonu i powierzchni wspólnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie kosztów uzyskania przychodów jest:

• prawidłowe – w części dotyczącej pytania nr 1,
• nieprawidłowe – w części dotyczącej pytania nr 2,
• prawidłowe – w części dotyczącej pytania nr 3,
• prawidłowe – w części dotyczącej pytania nr 4 odnośnie do urządzeń, mebli i sprzętów gabinetu i salonu,
• nieprawidłowe – w części dotyczącej pytania nr 4 odnośnie do urządzeń, mebli i sprzętów części wspólnych (korytarza, łazienki, kuchni).
  
  

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387 ze zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Należy podkreślić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Warunkiem zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów jest istnienie związku przyczynowo-skutkowego między poniesionymi wydatkami a przychodami z prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej oraz należyte udokumentowanie poniesionych wydatków.

Stosownie natomiast do treści art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów), z tym że kosztem uzyskania przychodów są wydatki na spłatę pożyczki (kredytu) w przypadku, gdy pożyczka (kredyt) była waloryzowana kursem waluty obcej, jeżeli:

• pożyczkobiorca (kredytobiorca) w związku ze spłatą pożyczki (kredytu) zwraca kwotę kapitału większą niż kwota otrzymanej pożyczki (kredytu) – w wysokości różnicy pomiędzy kwotą zwrotu kapitału a kwotą otrzymanej pożyczki (kredytu),
• pożyczkodawca (kredytodawca) otrzymuje środki pieniężne stanowiące spłatę kapitału w wysokości niższej od kwoty udzielonej pożyczki (kredytu) – w wysokości różnicy pomiędzy kwotą udzielonej pożyczki (kredytu) a kwotą zwróconego kapitału.
  
  

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 32 omawianej ustawy: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

Na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 33 ww. ustawy: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek, prowizji i różnic kursowych od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji.

Z wyżej powołanych przepisów wynika, że odsetki od kredytu mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów pod warunkiem łącznego spełnienia następujących warunków:

• zaciągnięty kredyt pozostaje w związku z przychodami,
• odsetki zostały zapłacone,
• odsetki nie zwiększają kosztów inwestycji.
  
  

W konsekwencji, aby prawidłowo rozliczyć koszty, oprócz konieczności wykazania związku zapłaconych odsetek od kredytu z osiąganym przychodem, istotny jest moment poniesienia wydatków związanych ze spłatą odsetek.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W świetle powyższego środek trwały musi być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych, której zasady ustalania zawarte są w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy: za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia.

Za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku (art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zatem wszystkie wydatki bezpośrednio związane z zakupem środków trwałych, czyli takie, których poniesienie warunkuje nabycie tych składników majątkowych, są elementem wartości początkowej.

Należy także wskazać, że pod pojęciem remontu należy rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym. Istotą remontu jest zatem przywrócenie (odtworzenie) pierwotnego stanu technicznego rzeczy, nie zmieniające jego charakteru i funkcji, następujące w trakcie eksploatacji i wynikające z tej eksploatacji. Remont polega zatem na wykonaniu robót niezbędnych do utrzymania obiektu w odpowiednim stanie technicznym, by nie uległ on pogorszeniu z powodu eksploatacji. Za remont nie mogą być więc uznane prace, w wyniku których powstają nowe elementy. Warto zauważyć, że remont nie został wymieniony w art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co oznacza, że remont nie mieści się w pojęciu ulepszenie. Skoro tak, to co do zasady wydatki na remont środka trwałego, a więc odtworzenie pierwotnej wartości użytkowej oraz inne wydatki, które nie mają charakteru ulepszenia w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie muszą być zaliczone do jego wartości początkowej. Tym samym mogą być zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

Powyższa zasada nie dotyczy jednak przypadku, w którym nakłady zostały poniesione przed oddaniem środka trwałego do używania, zaś ich celem było przystosowanie tego środka do używania. Takie wydatki powinny zwiększać wartość początkową środka trwałego. Mogą zatem wpływać na wysokość kosztów uzyskania przychodów, ale tylko przez odpisy amortyzacyjne, a nie bezpośrednio. Tym samym wartość początkowa składnika majątku spełniającego definicję środka trwałego, w rozumieniu art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów jedynie przez odpisy amortyzacyjne.

Należy także zacytować art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym: podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 (art. 22d ust. 2 tej ustawy).

Analiza cytowanych wyżej przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że co do zasady nie ma przeszkód, aby podatnik zaliczył do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na zakup składników majątku o wartości nieprzekraczającej 10 000 zł, niezaliczonych do środków trwałych ani wartości niematerialnych i prawnych. Jak wskazano wyżej, warunkiem jest związek przyczynowo-skutkowy między poniesionymi wydatkami a przychodami z prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej.

Jednocześnie odnosząc się do wykorzystywania w prowadzonej działalności gospodarczej nieruchomości, należy stwierdzić, że między wydatkami związanymi z jej używaniem, eksploatacją i wyposażeniem a prowadzoną działalnością istnieje związek przyczynowo-skutkowy, o którym mowa powyżej. Wydatki te mogą zatem, co do zasady, stanowić koszt uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej, jednak jedynie w takim zakresie, w jakim ww. nieruchomość będzie wykorzystywana na potrzeby tej działalności.

Ponadto należy podkreślić, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależniają możliwości zaliczenia tego rodzaju wydatków do kosztów uzyskania przychodów od wyodrębnienia – w dosłownym (fizycznym) sensie – pomieszczenia, w którym prowadzona jest działalność gospodarcza. Podatnik powinien określić, jaka część nieruchomości faktycznie służy prowadzonej przez niego działalności gospodarczej i wówczas może w odpowiedniej proporcji zaliczyć poniesione wydatki do kosztów podatkowych.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest działalność prawnicza. Wnioskodawca planuje zakup lokalu mieszkalnego z przeznaczeniem jego części na prowadzenie działalności gospodarczej. Na prowadzenie tej działalności Wnioskodawca zamierza zająć około 25,19 m², tj. około 40% całkowitej powierzchni użytkowej lokalu, w tym 9,19 m² z pomieszczenia gabinetu (w którym znajduje się biurko, fotel, szafa na dokumenty i akta oraz urządzenia biurowe), ok. 6 m² z salonu (w którym znajduje się stół i krzesła dla spotkań z klientami oraz regał z literaturą fachową), ok. 10 m² z pomieszczeń wspólnych (kuchnia, łazienka i korytarz, z których korzystać będą klienci Wnioskodawcy). Ta część lokalu mieszkalnego nie została wniesiona do składników majątkowych związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. Wnioskodawca wskazał też, że zakup omawianego lokalu mieszkalnego zostanie sfinansowany kredytem bankowym. Jednocześnie Wnioskodawca opisał, jakie koszty poniesie w związku z zaistniałą sytuacją:

1. odsetki od kredytu (przy czym Wnioskodawca zauważył, że dotyczą tylko okresu prowadzenia działalności),
2. koszty związane z zakupem, tj. opłata sądowa, opłata u notariusza, koszty w postaci prowizji dla pośrednika nieruchomości, koszty przygotowania projektu architektonicznego oraz nadzoru nad procesem przystosowania lokalu do użytku,
3. koszty utrzymania lokalu mieszkalnego, tj. koszty energii elektrycznej, wody, ogrzewania, internetu, podatku od nieruchomości,
4. koszty wyposażenia mieszkania, tj. wydatki na zakup sprzętów, mebli i urządzeń znajdujących się w lokalu, a służących do prowadzenia działalności (w tym znajdujących się w pomieszczeniach wspólnych).
   
   

Zatem – mając na uwadze przedstawione wyżej zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy prawa podatkowego – należy stwierdzić, że skoro niniejszy lokal mieszkalny będzie w części wykorzystywany przez Wnioskodawcę w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, to:

1. odsetki od kredytu zaciągniętego na jego nabycie faktycznie zapłacone w okresie prowadzenia w nim działalności gospodarczej,
2. koszty utrzymania lokalu mieszkalnego (w szczególności energia elektryczna, woda, ogrzewanie, internet, podatek od nieruchomości),
3. koszty nabycia urządzeń, mebli, sprzętów zakupionych celem wyposażania części wspólnych (zajmowanych zarówno na cele prowadzonej działalności, jak i dla celów mieszkalnych – korytarz, kuchnia, łazienka) o wartości nieprzekraczającej 10.000 zł,

w części proporcjonalnie przypadającej na powierzchnię wykorzystywaną w działalności gospodarczej, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów tej działalności.

Natomiast koszty nabycia urządzeń, mebli, sprzętów celem wyposażenia gabinetu (biurko, fotel, szafa na dokumenty i akta oraz urządzenia biurowe) oraz części salonu (stół, krzesła i regał), jako że stanowią wyposażenie mieszkania i ich podstawowym celem i sposobem wykorzystania jest prowadzenie przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, o ile ich wartość nie przekracza 10.000 zł, Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w całości.

Z kolei wydatki poniesione w związku z zakupem nieruchomości, takie jak opłata sądowa, opłata u notariusza, koszty w postaci prowizji dla pośrednika nieruchomości, koszty przygotowania projektu architektonicznego oraz nadzoru nad procesem przystosowania lokalu do użytku – jak sam Wnioskodawca wskazał – są kosztami ściśle związanymi z zakupem tej nieruchomości i przystosowaniem jej do używania. Wydatki te mogłyby podwyższyć wartość początkową środka trwałego, jednak Wnioskodawca wskazał, że ta część lokalu mieszkalnego nie została wniesiona do składników majątkowych związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. Nie mogą one zatem stanowić kosztów uzyskania przychodów w ogóle.

Reasumując – do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć: faktycznie zapłacone w okresie prowadzenia działalności gospodarczej odsetki od kredytu zaciągniętego na finansowanie zakupu lokalu mieszkalnego, w którym prowadzona będzie działalność gospodarcza, koszty utrzymania lokalu mieszkalnego (w szczególności energia elektryczna, woda, ogrzewanie, internet, podatek od nieruchomości), koszty nabycia urządzeń, mebli, sprzętów zakupionych celem wyposażania części wspólnych (zajmowanych zarówno na cele prowadzonej działalności, jak i dla celów mieszkalnych – korytarz, kuchnia, łazienka) o wartości nieprzekraczającej 10.000 zł, w części proporcjonalnie przypadającej na powierzchnię lokalu zajętą do prowadzenia działalności gospodarczej do powierzchni ogółem lokalu mieszkalnego.

Z kolei koszty nabycia mebli i wyposażenia gabinetu oraz salonu, o wartości nieprzekraczającej 10.000 zł, Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w całości.

Natomiast do kosztów uzyskania przychodów nie można zaliczyć wydatków poniesionych w związku z zakupem nieruchomości, takich jak opłata sądowa, opłata u notariusza, koszty w postaci prowizji dla pośrednika nieruchomości, koszty przygotowania projektu architektonicznego oraz nadzoru nad procesem przystosowania lokalu do użytku.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.