2020.02.05 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
IPPB1/4511-3-95/15-8/S/AC
z 5 lutego 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 kwietnia 2017 r., sygn. akt III SA/Wa 206/16 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 28 listopada 2019 r.), stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 7 listopada 2013 r. (data wpływu 12 listopada 2013 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży udziału w nieruchomości - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 listopada 2013 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie podatkowych sprzedaży udziału w nieruchomości.

Dotychczasowy przebieg postępowania

W dniu 4 lutego 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał dla Wnioskodawcy w związku z wnioskiem z dnia 7 listopada 2013 r. (data wpływy 12 listopada 2014 r.) o udzielenie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości interpretację indywidualną Nr IPPB1/415-1183/13-2/IF.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 4 lutego 2014 r. Nr IPPB1/415-1183/13-2/IF wniósł pismem z dnia 11 lutego 2014 r. (data wpływu 17 lutego 2014 r.) wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów pismem z dnia 14 marca 2014 r. Nr IPPB1/415-1183/13-4/IF- stwierdził brak podstaw do zmiany ww. interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca złożył na interpretacje przepisów prawa podatkowego z dnia 4 lutego 2014 r. Nr IPPB1/415-1183/13-2/IF, skargę z dnia 3 kwietnia 2014 r. (data wpływu 7 kwietnia 2014 r.) do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 25 marca 2015 r., sygn. akt III SA/Wa 1564/14, uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

W dniu 17 lipca 2015 r. do tut. Organu wpłynął prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego sygn. akt III SA/Wa 1564/14.

W dniu 9 października 2015 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uwzględniając prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 marca 2015 r. sygn. akt III SA/Wa 1564/14 wydał dla Wnioskodawcy interpretację indywidualną Nr IPPB1/415-1183/13/15-5/S/AM uznającą stanowisko Wnioskodawcy w zakresie skutków podatkowych sprzedaży udziału w nieruchomości za nieprawidłowe.

Wnioskodawca na interpretację indywidualną z dnia 9 października 2015 r. Nr IPPB1/415-1183/13/15-5/S/AM wniósł pismem z dnia 21 października 2015 r. (data wpływu 26 października 2015 r.) wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów pismem z dnia 25 listopada 2015 r. Nr IPPB1/4511-1-84/15-2/AM stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca złożył na interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego z dnia 9 października 2015 r., Nr IPPB1/415-1183/13/15-5/S/AM, skargę (data wpływu 21 grudnia 2015 r.) do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 20 kwietnia 2017 r., sygn. akt III SA/Wa 206/16, uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 kwietnia 2017 r., sygn. akt III SA/Wa 206/16, Wnioskodawca złożył (pismo z dnia 22 czerwca 2017 r.) skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wyrokiem z dnia 27 czerwca 2019 r. sygn. akt II FSK 2751/17 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną Wnioskodawcy.

W związku z powyższym w dniu 28 listopada 2019 r. do tut. Organu wpłynął prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.), ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie skutków podatkowych sprzedaży udziału w nieruchomości, wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. Organ.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zauważa, że skarga jest zasadna.

Sąd w niniejszej sprawie związany został oceną prawną i wytycznymi co do dalszego postępowania wyrażonymi w wyroku WSA z dnia 25 marca 2015 r., sygn. akt III SA/Wa 1564/14.

Skarżąca zamierza sprzedać udział wynoszący 1/2 nieruchomości, której jest wyłączną właścicielką, a której własność nabywała sukcesywnie, na przestrzeni wielu lat nabywając kolejne udziały od swojego męża (dwukrotnie w drodze kupna - w 1996 r. i 2004, raz w drodze darowizny w 2012 r.). Istota sporu leży w tym, że Skarżąca uważa, że zbywając obecnie udział w nieruchomości - zbędzie ten udział ułamkowy, który nabyła najwcześniej, w rezultacie czego nie będzie zobowiązana do zapłaty podatku dochodowego z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości.

Organ twierdzi natomiast, że rozumowanie oparte na zasadzie „pierwsze weszło, pierwsze wyszło”, którego zastosowania Skarżąca domaga się w drodze analogii do art. 30a ust. 3 u.p.d.o.f., nie może tu znaleźć zastosowania. Organ stoi na stanowisku, że co do zbywanego udziału należy uznać, że stanowi on część idealną całej nieruchomości, co do której to niezindywidualizowanej części nie da się stwierdzić, kiedy została nabyta. Skutkiem tego uznać należy, że zbywanemu udziałowi należy przyporządkować po części każdą z dat nabycia, jakie miały miejsce, a które w sumie doprowadziły do nabycia przez Skarżącą wyłącznej własności. Skutkiem tego co do „części” zbywanego udziału, ze względu na upływ pięcioletniego terminu od końca roku, w którym nastąpiło nabycie, istotnie nie wystąpi obowiązek zapłaty podatku dochodowego. Jednakże co do części zbywanego udziału zdaniem organu uznać należy, że nabycie nastąpiło w dacie późniejszej (2012), a zatem że termin pięcioletni jeszcze nie upłynął.

Według Skarżącej nie ma znaczenia to, że udział wynoszący 1/6 nabyła od męża dopiero w 2012 r. Uważa, że przedmiotem sprzedaży będzie nie ten udział, ale udział odpowiadający części nabytej w 1996 r. i w 2004 r., nabyty na skutek czynności prawnych wówczas dokonanych. Zdaniem Sądu natomiast poszczególne nabyte przez Skarżącą udziały nie zachowały swojej „tożsamości prawnej”, dlatego nie sposób jest ustalić konsekwencji podatkowoprawnych sprzedaży w oparciu o założenie, że Skarżąca zbędzie teraz konkretny nabyty wcześniej udział.

W ocenie Sądu zatem to stanowisko organu jest prawidłowe. Skarżąca jest właścicielką całej nieruchomości, jej prawo własności całości nieruchomości nie „składa się” z kilku kolejno nabywanych ułamkowych udziałów, nie stanowi ich zlepka. Udziały we współwłasności, nabywane na przestrzeni wielu lat, stopiły się w całość. Swoje prawo własności do całości nieruchomości Skarżąca nabywała częściami, co nie znaczy, że części te zachowały swoją prawną tożsamość, do której teraz można odnosić. Nie można twierdzić, że Skarżąca zbędzie konkretny, cały czas istniejący i wyodrębniony pod względem prawnym udział, o uchwytnej tożsamości. Skarżąca jest wyłączną właścicielką nieruchomości i dla prawnego charakteru jej prawa własności ma znaczenie to, że wyłączną własność uzyskała nabywając po kolei ułamkowe udziały we współwłasności. Sprzedaż udziału 1/6, która teraz ma nastąpić, będzie wykreowaniem stanu współwłasności na nowo. Wyodrębnienie udziału wynoszącego 1/6 we własności nieruchomości - to wykreowanie i zbycie nowego udziału, a nie sprzedaż już wcześniej istniejącego udziału, nabytego w określonej dacie. Ułamkowy udział we własności nieruchomości stanowi jej część idealną. Skarżąca dokona zbycia udziału w nieruchomości, co do której w opisanym we wniosku stanie faktycznym należy przyjąć, że była nabywana fragmentarycznie; udział wynoszący połowę Skarżąca uzyskała na skutek czynności dokonanych w roku 1996 i 2004, a pozostały udział wynoszący 3/4 - w roku 2012. Skarżąca zatem nabyła nieruchomość w połowie - dawniej niż 5 lat przed planowanym zbyciem, a w połowie - w dacie, która uzasadnia opodatkowanie.

Zatem w ocenie Sądu prawidłowe jest stanowisko organu, że przychód uzyskany przez Skarżącą ze sprzedaży 50% udziału w nieruchomości w połowie nie będzie opodatkowany podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a w połowie - z uwagi na to, że od 2012 r. nie upłynął jeszcze 5-letni termin - sprzedaż udziału będzie stanowiła źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z którego dochód podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym według zasad określonych w art. 30e u.p.d.o.f.

Zarzut naruszenia art. 10 ust. 1 pkt 8 w zw. z art. 30e ust. 1 i 4 u.p.d.o.f. jest w ocenie Sądu niezasadny.

Zdaniem Sądu również niezasadny jest zarzut naruszenia art. art. 30a ust. 3 u.p.d.o.f. - poprzez bezpodstawne jego niezastosowanie.

Skarżąca domagała się zastosowania w drodze analogii do przedstawionego przez siebie stanu faktycznego wynikającej z art. 30a ust. 3 u.p.d.o.f. metody „pierwsze przyszło, pierwsze wyszło” (FIFO), która to metoda jest stosowana do zbywanych tytułów uczestnictwa w funduszach kapitałowych. Art. 30a ust. 3 u.p.d.o.f. stanowi: „Jeżeli nie jest możliwa identyfikacja umarzanych albo wykupywanych lub w inny sposób unicestwianych tytułów uczestnictwa w funduszach kapitałowych, przyjmuje się, że kolejno są to tytuły uczestnictwa począwszy od nabytych przez podatnika najwcześniej (FIFO). (...)”. Gdyby zasadę tę zastosować przez analogię, to zdaniem Skarżącej zbywać ona będzie w pierwszej kolejności tę część nieruchomości (ten udział), który został nabyty w pierwszej kolejności, czyli w 1996 i 2004.

W ocenie Sądu twierdzenie o zasadności zastosowania tego przepisu w drodze analogii jest niezasadne. Analogia stanowi metodę zamykania luk w prawie. Pole do zastosowania analogii pojawia się zatem dopiero wtedy, gdy podmiot stosujący prawo stanie przed dylematem interpretacyjnym wynikającym z braku odpowiedniej regulacji. Jednak nie każdy brak uregulowania jakiejś kwestii stanowi o istnieniu luki prawnej.

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie luka prawna nie występuje. Koncepcja stosowania innej regulacji w drodze analogii jest zatem wykluczona, jest od razu na starcie - z powodu braku luki właśnie.

Z zasady racjonalnego ustawodawcy wynika m.in. domniemanie kompletności i spójności regulacji prawnej (tak m.in. wyrok SN z 4 czerwca 1993 r., I PRN 58/93, OSNCP 1994/2/45; szerzej o tym - L.Morawski, Zasady wykładni prawa, Toruń 2010, s. 222). Istnienia luki nie można zatem stwierdzać pochopnie ani jej domniemywać; wręcz przeciwnie - domniemanie wskazuje raczej na to, że luk nie ma. Powszechnie przyjmuje się zakaz dokonywania wykładni w sposób prowadzący do powstania (ujawnienia) luki w prawie. Tak długo, jak długo możliwa jest wielowariantowa wykładnia przepisu - należy odrzucić ten wariant interpretacyjny, którego rezultatem byłaby konstatacja o istnieniu luki (B.Brzeziński, Podstawy wykładni prawa podatkowego, ODDK Gdańsk 2008, s. 121). Dopiero kiedy w żaden sposób z tekstu prawnego nie da się wyprowadzić normy prawnej „pasującej” do rozpoznawanego w sprawie stanu, można mówić o istnieniu luki (L.Morawski, op. cit., s. 222-223).

Wyróżniamy luki konstrukcyjne (rzeczywiste) oraz aksjologiczne (cenne). Skarżąca domagając się zastosowania analogii nie wskazuje, że w analizowanej sprawie mamy do czynienia z luką, nie wiadomo zatem, który z jej rodzajów miałby ewentualnie wchodzić w rachubę. Luka rzeczywista to taka, gdy przepisy nie zawierają norm prawnych niezbędnych do rekonstrukcji określonej instytucji prawnej. Instytucja prawna nie może zatem funkcjonować, lub funkcjonuje w sposób ułomny. Luka konstrukcyjna jest z zasady oczywista (B. Brzeziński, op. cit., s. 122).

W ocenie Sądu w analizowanej sprawie tego rodzaju luka nie występuje. Nie występuje tego rodzaju brak w istniejącej regulacji, który uniemożliwia jej zastosowanie.

Z kolei luka aksjologiczna występuje gdy brakuje uregulowań prawnych które nie są co prawda niezbędne do funkcjonowania danej instytucji prawnej, ale brak jest takich przepisów, które nadawałyby tej instytucji kształt respektujący określone wartości. Jak wskazuje B. Brzeziński (op. cit., s. 122) do istnienia luk aksjologicznych w nauce prawa i judykaturze podchodzi się ze szczególną wstrzemięźliwością. Niekiedy nazywane są one nawet lukami pozornymi (tak E.Kustra, Wstęp do nauk o państwie i prawie, Toruń 1997, s. 117).

Skarżąca nie wskazuje, dlaczego w razie takiej interpretacji norm, jakiej dokonał organ, miałoby dojść do pogwałcenia pewnych wartości. Sąd także ich nie dostrzega. Dlatego w ocenie Sądu zagadnienie potencjalnego istnienia luki w rozpatrywanej regulacji nie może doprowadzić do stwierdzenia jej istnienia. Skoro zaś nie ma luki - to zastosowanie analogii nie wchodzi w rachubę.

Ponadto Sąd wskazuje na znaczącą odmienność sytuacji regulowanej przepisem art. 30a ust. 3 u.p.d.o.f. i sytuacji zaistniałej w stanie faktycznym przedstawionym przez Skarżącą. Przepis, którego zastosowania domaga się Skarżąca w drodze analogii dotyczy tytułów uczestnictwa w funduszach kapitałowych, które mają charakter zindywidualizowany, jednostkowy, stanowią odrębne prawa. Faktem jest, że jeśli ktoś dysponuje pulą takich praw, to może być trudno je od siebie odróżnić, a przez to - wskazać, kiedy które prawo zostało nabyte „Jeżeli nie jest możliwa identyfikacja (...) tytułów uczestnictwa w funduszach kapitałowych”). Dlatego trzeba było stworzyć jakąś klarowną regułę, która mogłaby znaleźć zastosowanie w wypadku (m.in.) zbycia takich jednostkowych co prawda, ale tożsamych praw. Bez niej nie sposób byłoby określić, które prawo (kiedy nabyte) jest sprzedawane. Należy zarazem podkreślić, że reguła wynikająca z art. 30a ust. 3 ma zastosowanie tylko gdy „nie jest możliwa identyfikacja takich praw”, przy czym są to cały czas odrębne byty prawne.

W przypadku zbycia udziału we współwłasności mamy do czynienia z sytuacją zasadniczo odmienną. Skarżąca jako wyłączny właściciel nieruchomości dysponuje jednolitym prawem własności, a nie konglomeratem udziałów. Dopiero czynność prawna zbycia udziału wynoszącego 1/2 spowoduje wyodrębnienie tego prawa z jednolitego prawa własności. Poszukiwanie „źródeł” tego akurat udziału w konkretnej, dokonanej przed laty czynności prawnej polegającej na nabyciu udziału, nie znajduje prawnego uzasadnienia.

Z przedstawionych wyżej powodów Sąd nie podzielił argumentacji Skarżącej, domagającej się stosowania analogii. W rezultacie zarzut naruszenia art. 30a ust. 3 u.p.d.o.f. - poprzez bezpodstawne niezastosowanie tego przepisu - okazał się niezasadny.

W ocenie Sądu zarzut naruszenia art. 14c § 2 O.p. poprzez brak wskazania uzasadnienia prawnego możliwego do zastosowania stanowiska organu nie zasługiwał na uwzględnienie.

Zdaniem Sądu Organ szeroko uzasadnił swoje stanowisko, w tym także odwołując się do wynikających z prawa cywilnego regulacji odnoszących się do współwłasności. Nawet jeśli Skarżąca odczuwa pewien niedosyt uważając uzasadnienie organu za zbyt mało wyczerpujące czy wnikliwie, to w ocenie Sądu jest ono wystarczająco klarowne i jednoznaczne oraz oparte na obowiązujących przepisach. Z całą pewnością z tego powodu nie można stwierdzić występowania go rodzaju uchybienia przepisom postępowania, które mogłoby mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Spośród sformułowanych przez Skarżącą zarzutów tylko jeden w ocenie Sądu zasługiwał na uwzględnienie, czego konsekwencją jest uchylenie zaskarżonej interpretacji.

Skarżąca zarzuciła naruszenie art. 153 P.p.s.a. poprzez niezastosowanie się organu do wiążących go ustaleń Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego zamieszczonych w wyroku z dnia 25 marca 2015 r., sygn. akt III Sa/Wa 1564/14. W jednym aspekcie Skarżącej należy przyznać rację.

Organ wbrew zaleceniom Sądu rozpatrującego sprawę po raz pierwszy, organ w interpretacji nadal nie wskazał, dlaczego jego zdaniem nie znajdzie zastosowania zasada „pierwsze weszło, pierwsze wyszło”. Sąd w powołanym wyroku wypowiadając się w tej kwestii stwierdził, że organ powinien wytłumaczyć, dlaczego nie aprobuje stanowiska Skarżącej. A odnośnie do zasady „pierwsze weszło, pierwsze wyszło Sąd wskazał wyraźnie: „Samo stwierdzenie o niemożności zastosowania powyższej zasady jest niewystarczające”.

Wojewódzki Sąd Administracyjny ponownie rozpatrując sprawę jest związany wskazaniami co do dalszego postępowania wyrażonymi przez sąd w wyroku wydanym wcześniej w tej samej sprawie (art. 153 P.p.s.a.).

Sąd przyznaje rację Skarżącej, że organ nadal nie wypowiedział się w interpretacji co do tego, dlaczego zasada „pierwsze weszło, pierwsze wyszło” nie znajduje zastosowania w stanie faktycznym przedstawionym we wniosku.

Dlatego Sąd stwierdza, że zaskarżona interpretacja narusza art. 153 P.p.s.a., co uzasadnia jej uchylenie.

Należy również wziąć pod uwagę, że Sąd po raz pierwszy rozpatrujący sprawę nie uznał tego uchybienia za mało istotne, lecz za takie, które uzasadniało uchylenie interpretacji na podstawie art. 146 P.p.s.a. W związku z tym oceniając sprawę ponownie Sąd nie jest władny oceniać, czy uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, czy też nie, lecz będąc związany wcześniejszym stanowiskiem Sądu - uchyla interpretację na podstawie art. 146 § 1 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) P.p.s.a. Skoro Sąd rozpatrujący sprawę po raz pierwszy zalecił organowi zamieszczenie w interpretacji wywodu odnoszącego się do konkretnej kwestii, to zalecenie to musi być przez organ wypełnione.

Sąd zaleca, że rozpatrując ponownie wniosek o wydanie interpretacji organ powinien zastosować się do wcześniej już udzielonych wytycznych i wskazać, dlaczego zasada „pierwsze weszło, pierwsze wyszło” nie może znaleźć zastosowania do analizowanego stanu faktycznego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości stanowiącej lokal mieszkalny. Lokal ten stanowi majątek odrębny Wnioskodawcy, mimo obowiązywania ustroju wspólnoty majątkowej małżonków. Udział w tym lokalu w części odpowiadającej 50% współwłasności został nabyty w następujący sposób, tj.:

na mocy umowy sprzedaży z dnia 11.10.1996 r.,

na mocy umowy sprzedaży z dnia 10.03.2004 r.

Pozostały udział Wnioskodawca nabył na podstawie umowy darowizny w dniu 8.05.2012 r.

Wnioskodawca planuje sprzedać swojemu mężowi do jego majątku odrębnego udział we wskazanym lokalu (50% całości).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku sprzedaży udziału odpowiadającego 50% lokalu mieszkalnego, o jakim mowa w stanie faktycznym, sprzedaż ta nie będzie opodatkowana ze względu na upływ ponad 5 lat od dnia nabycia?

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U.2012.361) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W brzmieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy źródłem przychodów jest odpłatne zbycie z zastrzeżeniem ust. 2:

nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
prawa wieczystego użytkowania gruntów,
innych rzeczy,

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Stanowisko prezentowane przez cytowany przepis wskazuje na generalną zasadę, zgodnie z którą nie płaci się podatku dochodowego w sytuacji upływu 5 lat od końca roku kalendarzowego, w którym miało miejsce nabycie nieruchomości bądź ich części lub udziału w nieruchomości. W związku z powyższym, decydująca dla zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych jest data nabycia nieruchomości oraz forma prawna jej dokonania. Takie stanowisko potwierdził także Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 26 stycznia 2012 roku (sygn. akt: I SA/Wr 1474/11).

Wskazać należy, że zgodnie z art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz.U.2012.788 - j.t.) z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe, które zostały nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Za datę nabycia nieruchomości lub prawa, należy przyjąć datę nabycia udziału w nieruchomości. W tym wypadku nabycie w latach 1996 i 2004. W przedmiotowej sprawie doszło następnie do darowizny udziału między małżonkami (dnia 06.05.2012 r.), na mocy której Pan P. M. przekazał swojej małżonce udział W nieruchomości. co skutkowało wejściem w ogół praw do nieruchomości przez Wnioskodawcę.

W konsekwencji pytania zadanego w niniejszej interpretacji podatkowej oraz wyłożonego stanu faktycznego można poprzeć stwierdzenie, że umowa sprzedaży udziału w nieruchomości nie będzie obciążona podatkiem dochodowym od osób fizycznych po stronie sprzedającej czyli Wnioskodawcy. W przedmiotowej sytuacji Wnioskodawca ma zamiar zbyć udział w wysokości 50% nieruchomości, nabytej przez niego kolejno w 1996 i 2004 roku.

Kluczowe dla zastosowania powyższego wyłączenia z opodatkowania jest to, iż:

część nieruchomości została nabyta na mocy umowy sprzedaży z dnia 11.10.1996 roku, część tej samej nieruchomości Wnioskodawca nabył poprzez umowę sprzedaży z dnia 10.03.2004 roku.

Dla opisanych skutków podatkowych nie ma znaczenia to, że na podstawie „umowy darowizny w dniu 08.05.2012 r., Pan P.M. przekazał swój udział Wnioskodawcy. Oczywiście nie ma to znaczenia do czasu gdy przedmiotem sprzedaży przez Wnioskodawcę będzie udział odpowiadający części nabytej w 1996 i w 2004 r. W momencie gdy przedmiotem sprzedaży byłby udział większy, w tej części będzie podlegał opodatkowaniu zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f.

Z powyższego wynika, iż Wnioskodawca posiadał część nieruchomości (odpowiadającą 50% całości), w swoim majątku osobistym przez okres dłuższy niż 5 lat, zaś darowaną część przez okres krótszy niż 5 lat. Wnioskodawca sprzeda tą część nieruchomości, którą nabył do swojego majątku w terminie znacznie przekraczającym 5 lat. Należy tutaj par analogiem przyjąć metodę „pierwsze przyszło, pierwsze wyszło” (FIFO) wskazaną w art. 30a ust. 3 u.p.d.o.f. Zbywana będzie zatem ta część nieruchomości, która została nabyta przez Wnioskodawcę w pierwszej kolejności. Zatem dochód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości lub jej części nabytej przez sprzedającego nie stanowi źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ww. ustawy i nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, gdyż sprzedaż tej części nastąpi po upływie pięciu lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jej nabycie.

Reasumując, sprzedaż części nieruchomości nabytej kolejno w 1996 i 2004 roku nie będzie obciążone podatkiem dochodowym od osób fizycznych po stronie sprzedającej, ponieważ zbycie będzie miało miejsce po upływie okresu dłuższego niż okres ustawowy - 5 lat, od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie wydania pierwotnej interpretacji, ponieważ niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 kwietnia 2017 r. sygn. akt III SA/Wa 206/16.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) – źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

nieruchomości lub ich części oraz udziału
spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
prawa wieczystego użytkowania gruntów,

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości nastąpiło po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym miało miejsce nabycie i nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej – nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a przychód uzyskany z odpłatnego zbycia w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Zauważyć należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia nabycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy. Należy zatem wskazać, że nabyciem w rozumieniu tego przepisu jest każda czynność, na mocy której na osobę fizyczną - nabywcę - przechodzi własność nieruchomości, bez względu na to, czy nabycie następuje w sposób odpłatny czy nieodpłatny.

Moment przeniesienia prawa własności w prawie podatkowym określony jest zgodnie z normami prawa cywilnego.

Zgodnie z art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (j.t. Dz.U. z 2014 poz. 121 z późn. zm) własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność).

W myśl art. 196 § 1 k.c. współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Natomiast § 2 przewiduje, że współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy niniejszego działu.

Stosownie do art. 198 k.c. każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli.

Art. 206 k.c. przewiduje, że każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli.

Natomiast art. 210 k.c. stanowi, że każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Uprawnienie to może być wyłączone przez czynność prawną na czas nie dłuższy niż lat pięć. Jednakże w ostatnim roku przed upływem zastrzeżonego terminu dopuszczalne jest jego przedłużenie na dalsze lat pięć; przedłużenie można ponowić.

Z powyższych przepisów wynika, iż przy współwłasności prawo własności przysługuje niepodzielnie kilku osobom. Żaden ze współwłaścicieli nie ma wyłącznego prawa do fizycznie wydzielonej części rzeczy, a co za tym idzie każdemu z nich przysługuje jednakowe prawo do całej rzeczy, ograniczone jedynie takim samym prawem pozostałych współwłaścicieli. Z charakteru udziału, który jest wyłącznym prawem współwłaściciela wynika możliwość rozporządzania udziałem (ułamkową częścią prawa własności) bez zgody pozostałych współwłaścicieli. Natomiast współwłaściciel nie jest uprawniony do rozporządzania określoną częścią rzeczy wspólnej, gdyż nie ma do niej żadnych wyłącznych praw.

Zgodnie z art. 155 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny – umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo, że strony inaczej postanowiły.

W myśl art. 888 § 1 ww. Kodeksu cywilnego – przez pojęcie darowizny rozumieć należy typ umowy nazwanej, w której darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Otrzymanie darowizny przez osobę, która ją przyjmuje skutkuje przeniesieniem prawa własności do przedmiotu darowizny a więc jest formą nowego nabycia. Natomiast zbycie nieruchomości (udziału w nieruchomości) otrzymanej w takiej formie powoduje powstanie obowiązku podatkowego, jeżeli ma miejsce przed upływem określonego w przepisie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych terminu.

Wobec wyżej powołanych regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przypadku sprzedaży nieruchomości (udziału w nieruchomości) istotne znaczenie ma data nabycia nieruchomości (udziału w nieruchomości) oraz podstawa jej nabycia.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni na mocy umów sprzedaży odpowiednio w 1996 r. i w 2004 r. nabyła udział w lokalu mieszkalnym w części odpowiadającej 50% współwłasności. Pozostały udział Wnioskodawczyni nabyła w 2012 r. na podstawie umowy darowizny. Wnioskodawczyni planuje dokonać sprzedaży swojemu mężowi do jego majątku odrębnego udział we wskazanym lokalu tj. 50% całości.

Zatem Wnioskodawczyni w opisanej przez siebie sytuacji powinna rozpoznać trzy daty nabycia nieruchomości:

w roku 1996 r. i w roku 2004 w drodze umowy sprzedaży,

w 2012 r. na podstawie umowy darowizny.

Z dalszej części przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, wynika że Wnioskodawczyni zamierza sprzedać udział 50% w nieruchomości, przy czym Wnioskodawczyni twierdzi, że sprzedaż nastąpi wyłącznie udziału nabytego przez nią w 1996 r. i 2004 r. w drodze sprzedaży. Stanowisko Wnioskodawczyni jest błędne.

Nie można bowiem przyjąć, że zbywany udział w nieruchomości będzie konkretnie tym udziałem nabytym w 1996 r i 2004 r. a więc nabytym wyłącznie w drodze umowy sprzedaży. Udziały nie są oznaczonymi częściami w prawie własności. Udziały wyrażają uprawnienie do całej własności. Nabycie przez Wnioskodawczynię sprzedanego udziału wynoszącego 50% (tak jak całej nieruchomości) nastąpiło w trzech datach, tj. zarówno w 1996 r. i 2004 r. na podstawie umowy sprzedaży oraz w 2012 r. na podstawie umowy darowizny. Na udział 50%, który Wnioskodawczyni zamierza sprzedać swojemu mężowi składają się zatem udziały nabyte w tych trzech ww. datach. Nieuprawnione jest zatem twierdzenie, że Wnioskodawczyni sprzeda udział nabyty wyłącznie na podstawie umowy kupna - sprzedaży tj. w 1996 r. i 2004 r.

Wnioskodawczyni nabywając kolejno w poszczególnych latach udziały w nieruchomości nabywała prawo do każdego metra kwadratowego tej nieruchomości w takiej wielkości i w takiej dacie jak nabywany udział.

Tak jak zostało powyżej wskazane, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności – albo w drodze umowy albo orzeczenia sądu. Przez zniesienie współwłasności należy rozumieć likwidację łączącego współwłaścicieli stosunku prawnego. Zatem w momencie nabycia w drodze umowy darowizny w 2012 r. przez Wnioskodawczynię pozostałego udziału (50%) doszło de facto do umownego zniesienia współwłasności. Należy zwrócić uwagę, że doszło wtedy do wygaśnięcia stosunku prawnego jakim było prawo współwłasności do nieruchomości wspólnej. Tylko i wyłącznie dla tego stosunku prawnego były określone i tylko jemu właściwe udziały w określonej wysokości. W takim przypadku udziały, które istniały do tej chwili w lokalu mieszkalnym całkowicie wygasały i straciły niepowracalnie swój byt prawny. Od chwili zniesienia współwłasności Wnioskodawczyni stała się wyłącznym właścicielem całej nieruchomości.

Natomiast w momencie dokonania sprzedaży mężowi nowego udziału w nieruchomości, dokonanym po staniu się jedynym właścicielem, dochodzi do ustanowienia w drodze umowy nowej współwłasności, z nowymi udziałami, całkowicie niezależnymi od wcześniej istniejących.

Zatem nabywając kolejno w 1996 r. oraz 2004 r. w drodze umowy sprzedaży udział 50 % nieruchomości Wnioskodawczyni stała się właścicielem 50% w każdym metrze kwadratowym tej nieruchomości. Wnioskodawczyni nabywając bowiem ww. udział w prawie własności nieruchomości stała się jego współwłaścicielem, co oznacza że miała prawo do każdego metra kwadratowego w tej nieruchomości. Podobnie nabywając kolejny udziały w nieruchomości w drodze darowizny Wnioskodawczyni w kolejnej dacie nabyła udziały w każdym jej metrze kwadratowym. Oznacza to, że zbywając nowy udział 50% w posiadanej nieruchomości Wnioskodawczyni dokona zbycia udziału 50% nabytego w trzech ww. datach i w wymienionych udziałach. Zatem Wnioskodawczyni dokona sprzedaży 50% udziału w nieruchomości nabytej w 1996 r., 50% udziału w nieruchomości nabytej w 2004 r. oraz 50% udziału nabytego w 2012 r. Tylko w taki sposób dochodzi bowiem do zbycia udziału w prawie do nieruchomości. Udział w prawie to nie udział w części rzeczy.

W konsekwencji nie można również uznać, że podatnik zbywa udział wynoszący 50% części, który nabył w 1996 r. oraz w 2004 r., a to z kolei oznacza, że nie można uznać, że zbycie takiego udziału nie skutkuje powstaniem źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z chwilą kiedy podatniczka nabyła 50% udziału w nieruchomości w 1996 r. i w 2004 r. oraz 50% udziału w nieruchomości w 2012 r., stała się właścicielką całej nieruchomości i zbycie jakiegokolwiek udziału w tej nieruchomości oznacza zbycie udziału w „każdej części” tej nieruchomości i tak też należy liczyć bieg pięcioletniego terminu.

Mając na względzie powyższe przychód uzyskany przez Wnioskodawczynię ze sprzedaży 50% udziału w nieruchomości w części nabytej w 1996 r. oraz w 2004 r. nie będzie opodatkowany podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Innymi słowy, od końca roku kalendarzowego, w którym doszło do nabycia tego udziału w nieruchomości już upłynął okres pięcioletni, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy. Zatem w przedmiotowej sprawie planowana sprzedaż tej części nieruchomości nie będzie stanowić dla Wnioskodawczyni źródła przychodu podlegającego opodatkowaniu. Tym samym nie powstanie obowiązek zapłaty podatku dochodowego od przychodu uzyskanego ze sprzedaży tej części nieruchomości.

Natomiast w stosunku do sprzedaży 50% w udziale nabytym w 2012 r. zastosowanie znajdą przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2009 r.

Ustawą z dnia 6 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1316) zmieniono m. in. zasady opodatkowania przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) - c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nowe zasady opodatkowania przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości, zgodnie z art. 14 ustawy zmieniającej, mają zastosowanie do uzyskanych dochodów (poniesionej straty) od dnia 1 stycznia 2009 r.

Zgodnie z art. 30e ust. 1 i 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

Stosownie do ust. 2 artykułu 30e ww. ustawy, podstawą obliczenia podatku, o której mowa w ust. 1, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

W myśl przepisu art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej.

Art. 22 ust. 6c ww. ustawy stanowi, iż koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c, z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania.

Stosownie do art. 22 ust. 6e tej ustawy, wysokość nakładów, o których mowa w ust. 6c i 6d, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych.

Jednocześnie wskazać należy, że w okolicznościach niniejszej sprawy nie znajdzie zastosowania zasada „pierwsze weszło pierwsze wyszło” o której mowa w art. 30a ust 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Artykuł 30a ust. 3 powołanej ustawy stanowi, że jeśli nie jest możliwa identyfikacja umarzanych albo wykupywanych lub w inny sposób unicestwianych tytułów uczestnictwa w funduszach kapitałowych, przyjmuje się, że kolejno są to tytuły uczestnictwa począwszy od nabytych przez podatnika najwcześniej (FIFO). Zasadę, o której mowa w zdaniu pierwszym, stosuje się odrębnie dla każdego rachunku inwestycyjnego.

Ustęp 4 art. 30a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że zasadę określona w ust. 3 stosuje się odpowiednio do ustalania dyskonta od papierów wartościowych.

Powołana powyżej regulacja nie znajduje jednak zastosowania w stanie faktycznym będącym przedmiotem analizy z uwagi na fakt, iż zasada odnosi się tylko do przychodów osiąganych z kapitałów pieniężnych, a nie sprzedaży udziałów w nieruchomości.

Gdyby wolą ustawodawcy zasada FIFO określona w art. 30a ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mogła być stosowana również do przychodów ze zbycia udziałów w nieruchomości to zostałoby to wyraźnie przewidziane w treści tego przepisu, prawodawca zaś tego nie uczynił. Świadczyć o tym może także fakt, wyraźnego rozciągnięcia tej zasady w ust. 4 powołanego przepisu do ustalenia dyskonta od papierów wartościowych.

W związku z tym zasada „ pierwsze weszło pierwsze wyszło” nie może mieć zastosowania do innych przychodów, ale tylko do tych wskazanych przez ustawodawcę. Nie istnieją zatem przesłanki, które przemawiałyby za możliwości stosowania per analogiam ww. normy w przypadku uzyskiwania przychodów ze zbycia udziału w nieruchomości.

Przepis, którego zastosowania domaga się Skarżąca w drodze analogii dotyczy tytułów uczestnictwa w funduszach kapitałowych, które mają charakter zindywidualizowany, jednostkowy, stanowią odrębne prawa. Faktem jest, że jeśli ktoś dysponuje pulą takich praw, to może być trudno je od siebie odróżnić, a przez to - wskazać, kiedy które prawo zostało nabyte „Jeżeli nie jest możliwa identyfikacja (...) tytułów uczestnictwa w funduszach kapitałowych”). Dlatego trzeba było stworzyć jakąś klarowną regułę, która mogłaby znaleźć zastosowanie w wypadku (m.in.) zbycia takich jednostkowych co prawda, ale tożsamych praw. Bez niej nie sposób byłoby określić, które prawo (kiedy nabyte) jest sprzedawane. Należy zarazem podkreślić, że reguła wynikająca z art. 30a ust. 3 ma zastosowanie tylko gdy „nie jest możliwa identyfikacja takich praw”, przy czym są to cały czas odrębne byty prawne.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz powołane przepisy prawa, stwierdzić należy, iż przychód uzyskany przez Wnioskodawczynię ze sprzedaży 50% udziału w części nieruchomości nabytej odpowiednio w 1996 r. oraz w 2004 r. na podstawie umowy sprzedaży nie będzie opodatkowany podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Natomiast zbycie 50% udziału w części nieruchomości nabytej w 2012 r. w drodze darowizny będzie stanowił źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z którego dochód podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym według zasad określonych w art. 30e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

A zatem stanowisko Wnioskodawczyni jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania pierwotnej interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4 2, 00-013 Warszawa, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin