Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-1.4011.91.2020.1.DJ
z 10 lutego 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 stycznia 2020 r. (data wpływu 24 stycznia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z incydentalnym wykorzystaniem przez pracowników telefonów służbowych do celów prywatnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 stycznia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z incydentalnym wykorzystaniem przez pracowników telefonów służbowych do celów prywatnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (Spółka) posiada siedzibę na terytorium Polski i jest polskim rezydentem podatkowym. Podstawowym rodzajem działalności Spółki jest sprzedaż krajowym nabywcom maszyn i urządzeń stosowanych w przetwórstwie żywności oraz innych maszyn specjalistycznego przeznaczenia.

W związku z prowadzoną działalnością Spółka zatrudnia pracowników na umowy o pracę. W celu zapewnienia efektywnej organizacji i działalności Spółki, w szczególności w obszarach obsługi klientów i relacji z pracownikami, Spółka udostępnia pracownikom służbowe telefony komórkowe.

Spółka ponosi miesięczną, stałą opłatę za abonament, pozostającą bez zależności od ilości wykonanych przez pracownika połączeń, wysłanych sms-ów lub mms-ów, a także użytych danych sieci komórkowej. Powyżej wspomniana opłata, którą ponosi Spółka, wynika z umowy zawartej z operatorem. Umowa ta nie określa kosztu za jedną minutę rozmowy. Nie wskazuje ona stawki za minutę połączenia, wysłanie sms-a lub mms-a, ani za jednostkę transferu danych.

Zasady korzystania z telefonów służbowych zostały określone w umowach o pracę zawartych z pracownikami. Zgodnie z postanowieniami umów o pracę, przydzielony pracownikowi telefon służbowy może być wykorzystywany wyłącznie do celów służbowych. Ewentualne wykorzystanie przydzielonego telefonu służbowego do celów prywatnych powinno być ograniczone do minimum. Umowa o pracę potwierdza więc, że przekazanie telefonów służbowych jest ściśle związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Spółkę oraz ma na celu efektywną organizację i usprawnienie funkcjonowania tej działalności. Wykorzystywanie telefonów służbowych do celów prywatnych jest co do zasady wyłączone, i może mieć wyłącznie incydentalny i marginalny charakter. Powierzone telefony służbowe stanowią więc narzędzie pracy pracowników, a celem ich przekazania jest należyte wykonywanie przez pracodawcę obowiązków zleconych przez Spółkę, co w oczywisty sposób jest w interesie Spółki jako pracodawcy.

Zgodnie z umowami o pracę, telefony służbowe są przekazywane pracownikom wyłącznie na okres trwania umowy o pracę, a pracownik jest zobowiązany do dbania o należyty stan telefonów oraz do ich zwrotu w stanie niepogorszonym na każde żądanie Wnioskodawcy. Wraz z zawarciem umowy o pracę podpisywany jest z pracownikiem protokół przekazania pracownikowi mienia służbowego, w tym telefonu służbowego. Pracownicy nie są upoważnieni do przekazywania telefonów innym osobom. Telefony pozostają własnością Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym incydentalne korzystanie z telefonu służbowego dla celów prywatnych powoduje powstanie po stronie pracownika przychodu ze stosunku pracy w myśl art. 12 updof, a tym samym obowiązek pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych po stronie Wnioskodawcy?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym incydentalne korzystanie z telefonu służbowego dla celów prywatnych nie powoduje po stronie pracownika powstania przychodu ze stosunku pracy, a tym samym nie powstaje obowiązek pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych po stronie Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 updof, do przychodów ze stosunku pracy zalicza się wartość innych nieodpłatnych świadczeń. Pojęcie to budziło wiele wątpliwości, które stały się przedmiotem zbadania konstytucyjności przepisów art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w zw. z art. 11 ust. 2- 2b updof w zakresie, w jakim przepisy te przewidują opodatkowanie wszelkich świadczeń:

• które pracownik może potencjalnie otrzymać w związku z pozostawaniem w stosunku pracy,
• które są ściśle związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez pracodawcę,
• których wartości nie da się obliczyć w zgodzie z metodologią wskazaną w powołanej ustawie.
  
  

W dniu 8 lipca 2014 r. Trybunał Konstytucyjny wydał wyrok w sprawie K 7/13, w którym stwierdził, że powyżej wymienione przepisy rozumiane w ten sposób, że inne nieodpłatne świadczenie oznacza wyłącznie przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości, otrzymane przez pracownika, są zgodne z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej. Wskazane orzeczenie jest tzw. wyrokiem interpretacyjnym, bowiem Trybunał Konstytucyjny wskazał na określoną wykładnię przepisów, która pozwala na przyjęcie, że są one zgodne z Konstytucją. Trybunał podkreślił, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
  
  

W opisywanym stanie faktycznym drugi oraz trzeci warunek nie są spełnione, wobec czego incydentalne korzystanie z telefonu służbowego nie może zostać uznane jako przychód ze stosunku pracy.

Trybunał Konstytucyjny zwrócił uwagę na to, że świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia (w przeciwieństwie do pieniędzy i wartości pieniężnych) są traktowane jako przychód wyłącznie pod warunkiem, że są otrzymane, co ma wskazywać na bezwzględnie wymagany – w odniesieniu do tego przychodu – realny charakter świadczenia. Bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia brak jest podstaw do określenia przychodu. Taki pogląd został potwierdzony przez orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego, który zaznaczył, że istotą podatków dochodowych jest opodatkowanie skonkretyzowanego przysporzenia, a nie potencjalnej możliwości jego uzyskania. Reguła ta dotyczy zwłaszcza świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, w odniesieniu do których ustawodawca posłużył się jednoznacznym zwrotem „otrzymane” (postanowienie z dnia 13 października 2014 r., sygn. akt II FPS 7/14), a także że, przychód powstaje tylko wtedy, gdy pracownik uzyskuje realne przysporzenie majątkowe, którego wartość jest ściśle określona (wyrok z dnia 23 kwietnia 2015 r., sygn. akt II FSK 1157/13).

Wspomniane orzeczenia mają znaczenie dla oceny przedmiotowego stanu faktycznego przede wszystkim ze względu na sformułowaną w nich konieczność wymierności przychodu. W niniejszej sprawie operator sieci komórkowej nie wycenia wartości zrealizowanych połączeń krajowych z danego numeru telefonu komórkowego. Obowiązuje stała kwota abonamentowa, pozostająca bez zależności od ilości wykonanych połączeń, wysłanych sms-ów lub mms-ów, a także użytych danych sieci komórkowej. W związku z powyższym nie sposób obliczyć, jaka korzyść majątkowa powstaje po stronie pracownika. Z uwagi na brak określenia w umowie kosztu jednej minuty rozmowy w opcji umówionego abonamentu, nie jest możliwe ustalenie (na podstawie bilingu) kosztów przeprowadzonych rozmów prywatnych. Warto również zaznaczyć, że oddanie telefonów służbowych w ręce pracowników stwarza jedynie ewentualną możliwość ich użycia dla celów prywatnych, niekoniecznie jednak oznacza, że pracownicy tak właśnie postąpią. Ponadto każdy pracownik obowiązany jest do podpisania umowy o pracę oraz protokołu przekazania mienia, które wyraźnie wskazują, że oddane do dyspozycji telefony służbowe mogą być wykorzystywane wyłącznie do celów służbowych, a ewentualne ich używanie do celów prywatnych może się zdarzyć wyłącznie incydentalnie. Ewentualne incydentalne wykorzystanie telefonów do celów prywatnych nie zmienia jednak charakteru świadczenia, które nie jest przysporzeniem majątkowym o indywidualnie określonej wartości, bowiem jest ono niewymierne i nieskonkretyzowane.

Należy również podkreślić, że w ocenie Trybunału Konstytucyjnego nie można traktować jako przychodu zapewnienia świadczeń, które są konieczne pracownikom dla wykonywania pracy i leżą przede wszystkim w interesie pracodawcy, co ma miejsce w przypadku niniejszego stanu faktycznego. Konieczność sprawnej komunikacji między pracownikami oraz klientami jest niezbędna dla prowadzenia wydajnej działalności oraz sprawnej organizacji procesów biznesowych Wnioskodawcy. Celem przekazania telefonów służbowych jest należyte i sprawne wykonywanie przez pracowników obowiązków powierzonych przez Spółkę jako pracodawcę. Niewątpliwie więc, przekazanie pracownikom telefonów służbowych jest w interesie Spółki a nie w interesie pracowników.

Kwestia konsekwencji podatkowych związanych z posiadaniem telefonów służbowych była kilkukrotnie rozpatrywana przez organy podatkowe, które stwierdzały że posiadanie telefonów komórkowych nie prowadzi do powstania przychodu podatkowego po stronie pracownika, nawet w przypadku incydentalnego wykorzystania telefonu do celów prywatnych. Przykładowo, w interpretacji z 8 lipca 2019 r., nr 0112-KDIL3-1.4011.149.2019.1.KF, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał, że należy stwierdzić, że w sytuacji niemożliwości jednoznacznego określenia przychodu przypadającego na konkretnego pracownika z tytułu wykorzystania przez pracownika telefonu służbowego do celów prywatnych, po stronie takiego pracownika nie powstanie przychód do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zatem, Wnioskodawca, jako płatnik, nie będzie zobowiązany do obliczenia, pobrania i odprowadzenia do właściwego urzędu skarbowego zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tego tytułu.

Przykładami innych interpretacji indywidualnych wydanych w podobnych stanach faktycznych i potwierdzających brak powstania przychodu po stronie pracowników w związku z incydentalnym wykorzystywaniem telefonów służbowych do celów prywatnych są interpretacje: Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 8 października 2018 r., nr 0112-KDIL3-1.4011.369.2018.l.KF, czy Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 18 grudnia 2015 r. nr IBPB-2-1/4511-465/15/MD.

W związku z powyżej przedstawionym stanem faktycznym, zdaniem Wnioskodawcy, incydentalne korzystanie z telefonu służbowego nie powoduje po stronie pracownika przychodu ze stosunku pracy, a w konsekwencji po stronie Wnioskodawcy nie powstaje obowiązek pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do zapisu art. 10 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy, źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Art. 11 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepis ten wymienia jedynie przykładowo przychody ze stosunku pracy. Świadczy o tym użycie słowa „w szczególności”, co oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodami ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, o ile w istocie mają swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Stosownie natomiast do treści art. 31 cyt. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Z uwagi na fakt, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera w swej treści zdefiniowania pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym – generalnie – jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca udostępnia swoim pracownikom służbowe telefony komórkowe. Spółka ponosi miesięczną, stałą opłatę za abonament, pozostającą bez zależności od ilości wykonanych połączeń, wysłanych sms-ów lub mms-ów, a także użytych danych sieci komórkowej. Powyżej wspomniana opłata, którą ponosi Spółka, wynika z umowy zawartej z operatorem. Umowa ta nie określa kosztu za jedną minutę rozmowy. Nie wskazuje ona stawki za minutę połączenia, wysłanie sms-a lub mms-a, ani za jednostkę transferu danych. Zasady korzystania z telefonów zostały określone w umowach o pracę zawartych z pracownikami. Zasady korzystania z telefonów służbowych zostały określone w umowach o pracę zawartych z pracownikami. Zgodnie z postanowieniami umów o pracę, przydzielony pracownikowi telefon służbowy może być wykorzystywany wyłącznie do celów służbowych. Wykorzystywanie telefonów służbowych do celów prywatnych jest co do zasady wyłączone, i może mieć wyłącznie incydentalny i marginalny charakter. Powierzone telefony służbowe stanowią więc narzędzie pracy pracowników, a celem ich przekazania jest należyte wykonywanie przez pracodawcę obowiązków zleconych przez Spółkę. Zgodnie z umowami o pracę, telefony służbowe są przekazywane pracownikom wyłącznie na okres trwania umowy o pracę, a pracownik jest zobowiązany do dbania o należyty stan telefonów oraz do ich zwrotu w stanie niepogorszonym na każde żądanie Wnioskodawcy. Pracownicy nie są upoważnieni do przekazywania telefonów innym osobom.

W związku z powyższym powstała wątpliwość, czy incydentalne korzystanie z telefonu służbowego spowoduje po stronie pracownika powstanie przychodu ze stosunku pracy, a tym samym po stronie Wnioskodawcy powstanie obowiązek pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego, należy wskazać, że podstawowym kryterium, które powinno być stosowane przy ustalaniu czy dane świadczenie nieodpłatne pracodawcy stanowi przychód ze stosunku pracy, jest wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej lub wymiernego zaoszczędzenia wydatku.

Podkreślenia wymaga fakt, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

W tym miejscu należy zgodzić się z Wnioskodawcą i wskazać, że z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii „nieodpłatnego świadczenia” zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym Trybunał Konstytucyjny dokonał ustalenia, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy.

W ocenie Trybunału, za przychód pracownika z tytułu „innych nieodpłatnych świadczeń”, o których mowa w art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą być uznane takie świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
  
  

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że w opisanym we wniosku stanie faktycznym, o nieodpłatnym świadczeniu można mówić tylko wówczas, gdy pracownik istotnie nie został obciążony równowartością świadczeń z tytułu wykorzystania telefonu do celów prywatnych. Przy czym, nawet gdy takie obciążenie nie miało miejsca, to pomimo możliwości zindywidualizowania świadczenia i przypisania go do konkretnego pracownika, nie można mówić o przychodzie z nieodpłatnych świadczeń. Nie ma bowiem możliwości określenia wysokości powstałego przychodu dla danego pracownika. Z uwagi na brak określenia w umowie kosztu za minutę połączenia, wysłanie sms-a lub mms-a, ani za jednostkę transferu danych w opcji umówionego abonamentu (stała opłata), nie jest możliwe ustalenie (na podstawie bilingu) kosztów wykorzystania telefonu do celów prywatnych. Z kolei podzielenie ryczałtowej kwoty abonamentu przez ilość wykazanych w bilingu rozmów, sms-ów, mms-ów i jednostek transferu danych, prowadziłoby do nieuprawnionego różnicowania wartości tego samego świadczenia, bowiem w zależności od ilości przeprowadzonych rozmów, wysłanych sms-ów, mms-ów, wykorzystanych jednostek transferu danych wartość ta byłaby różna, podczas gdy ogólna kwota abonamentu jest taka sama.

Podsumowując, na tle powyższego należy stwierdzić, że w sytuacji niemożliwości jednoznacznego określenia przychodu przypadającego na konkretnego pracownika z tytułu wykorzystania przez pracownika telefonu służbowego do celów prywatnych, po stronie takiego pracownika nie powstaje przychód do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zatem, Wnioskodawca, jako płatnik, nie jest zobowiązany do obliczenia, pobrania i odprowadzenia do właściwego urzędu skarbowego zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tego tytułu.

W odniesieniu do powołanych przez Spółkę pism organów podatkowych tut. organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Ponadto należy podkreślić, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.