Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-2.4012.627.2019.3.KT
z 7 lutego 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 października 2019 r. (data wpływu 16 października 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 9 stycznia 2020 r. (data wpływu 13 stycznia 2020 r. ), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia podstawy opodatkowania w związku ze sprzedażą towarów opisanych we wniosku – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 października 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• określenia podstawy opodatkowania w związku ze sprzedażą towarów opisanych we wniosku,
  

• określenia momentu powstania obowiązku podatkowego w odniesieniu do dostawy gazet drukowanych, czasopism i pozostałych periodyków drukowanych, a także gier planszowych, puzzli oraz zabawek,
  

• określenia momentu powstania obowiązku podatkowego w odniesieniu do dostawy książek i publikacji drukowanych.
  
  

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 9 stycznia 2020 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy, przeformułowanie pytań oznaczonych we wniosku jako nr 2 i 3 oraz wskazanie, iż wniosek dotyczy wyłącznie stanu faktycznego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

….. Sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca”) prowadzi w przeważającej części działalność wydawniczą, jak również działalność w zakresie promocji i sprzedaży książek i publikacji, jeżeli te książki są książkami drukowanymi (PKWiU ex 58.11.1) – z wyłączeniem map i ulotek – oraz gazet, czasopism i magazynów, drukowanych (PKWiU ex 58.13.1 i PKWiU ex 58.14.1), a także gier planszowych, puzzli oraz zabawek (dalej: „Towary”). Spółka dystrybuuje towary za pośrednictwem zewnętrznych podmiotów, w szczególności planuje rozpocząć współpracę ze spółką D. sp. z o.o. (dalej: „Odbiorca”). Odbiorca sprzedaje towary w ramach sieci produktów sprzedaży detalicznej oraz innych kanałów dystrybucji, w tym Internetu. Klientami Odbiorcy są konsumenci oraz inni nabywcy detaliczni (dalej: „Klienci”).

Wnioskodawca planuje nawiązanie umowy współpracy handlowej z Odbiorcą, która będzie obejmować elementy dwóch umów – umowy przechowania (depozytu nieprawidłowego) oraz umowy handlowej (sprzedaży towarów).

1. Elementy umowy depozytu nieprawidłowego
   
   

W przypadku depozytu nieprawidłowego przechowawcy przysługuje prawo rozporządzania oddanymi mu na przechowanie pieniędzmi lub innymi rzeczami oznaczonymi tylko co do gatunku (845 k.c.). Składający do depozytu nieprawidłowego może żądać w każdym czasie zwrotu rzeczy oddanej w przechowanie w miejscu, gdzie rzecz miała być przechowywana. Elementy powyższej umowy mają znaleźć się w przyszłej Umowie Wnioskodawcy z Odbiorcą.

Przedmiotem Umowy będzie przekazywanie przez Wnioskodawcę Towarów Odbiorcy na przechowanie (magazynowanie), za wynagrodzeniem. Odbiorca będzie zobowiązany zachować w stanie niepogorszonym wszelkie Towary Wnioskodawcy. Towary przechowywane (magazynowane) będą przez Odbiorcę w jego magazynie oraz w magazynach (miejscach składowania Towarów) udostępnionych Odbiorcy przez inne podmioty trzecie w ramach sieci placówek. Koszty dostarczenia Towarów do magazynów będzie ponosić Wnioskodawca. Właścicielem Towarów oddanych na przechowanie pozostanie wyłącznie Wnioskodawca i będzie mógł w każdej chwili nimi rozporządzać według swojego swobodnego uznania.

Odbiorca zobowiązany będzie do weryfikacji, czy każda dana partia Towarów oddana mu na przechowanie (do magazynowania) nie posiada braków ilościowych, a po stwierdzeniu braków ilościowych w oddanej mu na przechowanie partii Towarów – do dokonania zestawienia ilościowego braków (protokół braków ilościowych) oraz przesłania go Wnioskodawcy w terminie do 7 dni roboczych od daty oddania Towarów na przechowanie (do magazynowania). Weryfikacja stanu ilościowego danej partii Towarów w chwili jej dostarczenia do magazynu będzie polegać na sprawdzeniu zgodności ilości opakowań zbiorczych z ilością wskazaną w dowodach przewozowych. Wnioskodawca nie będzie ponosić odpowiedzialności za zniszczenia i uszkodzenia powstałe po przyjęciu Towarów do magazynowania, spowodowane niewłaściwym (nienależytym) magazynowaniem przez Odbiorcę lub przez podmioty działające na zlecenie Odbiorcy – odpowiedzialność w tym zakresie będzie ponosić Odbiorca (zobowiązanie Odbiorcy do posiadania OC w zakresie prowadzonej działalności magazynowej).

Z tytułu przechowywania (magazynowania) Towarów Odbiorcy będzie przysługiwać miesięczne wynagrodzenie ryczałtowe. Wysokość tego wynagrodzenia będzie niezależna od ilości Towarów przechowywanych przez Odbiorcę. Wynagrodzenie za przechowywanie będzie płatne z dołu za miesięczne okresy rozliczeniowe, liczone na podstawie faktur VAT wystawianych przez Odbiorcę nie później niż po upływie 7 dni od zakończenia każdego miesięcznego okresu rozliczeniowego (miesiąc kalendarzowy). W przypadku, gdyby rozpoczęcie usługi przechowywania (magazynowania) nastąpiło w trakcie miesiąca kalendarzowego, kwota wynagrodzenia ryczałtowego będzie płatna proporcjonalnie do okresu faktycznego przechowywania (magazynowania) w danym miesiącu. Wynagrodzenie będzie płatne przez Wnioskodawcę w terminie 60 dni od dnia doręczenia faktury VAT za magazynowanie. Wnioskodawcy będzie przysługiwać prawo dokonywania w każdym czasie weryfikacji stanów magazynowych bezpośrednio w siedzibie Odbiorcy lub innych miejscach magazynowania Towarów przez Odbiorcę.

O ile Strony nie uzgodnią innego terminu, maksymalny czas przechowywania będzie wynosić 360 dni, po upływie którego Odbiorca obowiązany będzie odesłać Wnioskodawcy na jego koszt Towary oddane mu na przechowanie (do magazynowania), a także na żądanie Wnioskodawcy – w terminie 90 dni od daty zgłoszenia żądania przez Wnioskodawcę. Odbiorca będzie także uprawniony do wezwania Wnioskodawcy do odbioru Towarów z przechowania we wcześniejszym terminie. W przypadku braku odbioru Towarów z przechowania w wyznaczonym terminie, Odbiorca będzie mógł dokonać zwrotu Towarów do Wnioskodawcy na jego koszt i ryzyko. W razie odmowy przyjęcia zwrotu lub gdy z innych przyczyn leżących po stronie Wnioskodawcy Towary nie zostaną odebrane, Odbiorca będzie upoważniony do podjęcia decyzji o zniszczeniu nieodebranych Towarów oddanych na przechowanie na koszt i ryzyko Wnioskodawcy.

2. Elementy umowy handlowej (sprzedaży)
   
   

Przyszła umowa przewiduje uprawnienie Odbiorcy do pobierania Towarów znajdujących się w przechowaniu w celu ich sprzedaży swoim klientom i kontrahentom w imieniu własnym i na własny rachunek. Towary będą własnością Wnioskodawcy aż do momentu otrzymania ceny sprzedaży przez Wnioskodawcę, uiszczenia ceny nabycia przez konsumenta będącego ostatecznym nabywcą lub sprzedaży kontrahentowi Odbiorcy bez zastrzeżenia prawa zwrotu Towarów (w zależności od tego, które zdarzenie nastąpi wcześniej). Strony przewidują możliwość przechowania Towarów przez osoby trzecie, co nie wpływa na zastrzeżenie własności Towarów na rzecz Wnioskodawcy.

Przeniesienie własności Towarów na Odbiorcę nastąpi z chwilą wcześniejszego ze zdarzeń:

1. ich sprzedaży konsumentowi (nabywcy detalicznemu) i zapłaty przez nabywcę detalicznego ceny;
2. ich sprzedaży kontrahentom Odbiorcy, jeżeli sprzedaż taka nastąpiłaby bez zastrzeżenia prawa zwrotu Towarów przez kontrahenta;
3. ich definitywnego nabycia przez Odbiorcę wskutek niezwrócenia Towarów przeznaczonych do zwrotu.
   
   

Wnioskodawca będzie ponosić pełną odpowiedzialność za wady fizyczne (wady jakościowe) oraz za wady prawne Towarów. Za wady fizyczne Towarów nie będą uznawane wady, które wynikły z nienależytego przechowywania Towarów przez Odbiorcę. W przypadku stwierdzenia wad fizycznych (w tym jakościowych) Towarów, Odbiorca będzie m.in. uprawniony do wymiany Towarów na wolne od wad i ewentualnego pobrania takich samych Towarów, wolnych od wad, z puli Towarów przechowywanych na zlecenie Wnioskodawcy. Za Towary przekazane do sprzedaży Odbiorca będzie zobowiązany zapłacić Wnioskodawcy cenę sprzedaży, którą ustala się jako sugerowaną cenę detaliczną netto Wnioskodawcy pomniejszoną o ustalony przez Strony rabat. Cena będzie uwzględniać realizację przez Odbiorcę uzgodnionych przez Strony dodatkowych działań w zakresie promocji i marketingu wybranych Towarów. Towary, które nie zostaną sprzedane konsumentom lub kontrahentom Odbiorcy w uzgodnionym przez Strony terminie, będą podlegać zwrotowi do Wnioskodawcy.

Wnioskodawca w uzupełnieniu wniosku wyjaśnił, że w dniu złożenia wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, tj. 14 października 2019r., wniosek dotyczył zdarzenia przyszłego – planowanej umowy współpracy handlowej z D. sp. z o.o. (Odbiorca). Na dzień złożenia niniejszego uzupełnienia wniosek dotyczy stanu faktycznego, ponieważ umowa z Odbiorcą została zawarta w styczniu 2020 r. dostawy towarów wskazanych we wniosku nie miały jeszcze miejsca.

Ponadto wskazano, że sprzedaż towarów, objętych zakresem postawionych we wniosku pytań, zostanie rozpoczęta przed 31 marca 2020 r. Odbiorca …. Sp. z o.o. jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT. Wnioskodawca nie będzie dokonywał sprzedaży towarów, objętych zakresem pytań we wniosku na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej i niebędących podatnikami podatku VAT.

Zainteresowany planuje sprzedaż towarów, objętych zakresem pytań oznaczonych we wniosku jako nr 2 i 3 o następującej klasyfikacji statystycznej, zgodnie z Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług (PKWIU) z 2008 r., wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, którą na podstawie § 3 pkt 1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 4 września 2015 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, zmienionego rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 20 grudnia 2018r., stosuje się dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług:

1. Gazety
   
   

2. Czasopisma, magazyny
   
   

3. Gry planszowe, puzzle, zabawki
   
   

4. Książki, Publikacje
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy podstawą opodatkowania w przypadku sprzedaży towaru w opisanym stanie faktycznym jest kwota należna Wnioskodawcy od Odbiorcy z tytułu dostawy towarów zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT? (oznaczone we wniosku jako nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, podstawą opodatkowania dla Wnioskodawcy z tytułu sprzedaży Towarów na podstawie umowy przechowania z opcją sprzedaży towaru oddanego do przechowania (depozytu nieprawidłowego) jest zgodnie z art. 29a ust. 1 Ustawy o VAT kwota stanowiąca zapłatę, którą na podstawie Umowy Wnioskodawca otrzymał lub ma otrzymać od Odbiorcy z tytułu sprzedaży Towaru.

W okolicznościach niniejszej sprawy podstawą opodatkowania dla Wnioskodawcy będzie kwota należna Wnioskodawcy od Odbiorcy z tytułu sprzedaży Towarów za okres rozliczeniowy objęty Raportem rozliczeniowym zgodnie z projektem umowy.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy VAT podstawą opodatkowania jest generalnie wszystko, co stanowi zapłatę. W okolicznościach planowanego zdarzenia przyszłego Wnioskodawca nie będzie miał prawa do takiej zapłaty wcześniej niż jego Odbiorca nie pobierze Towarów do własnej sprzedaży.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy o VAT opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów. Na podstawie art. 7 ust. 1 Ustawy o VAT przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Należy przy tym uznać, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Z kolei w myśl art. 8 ust. 1 Ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Jeżeli strony planują zawrzeć umowę, na podstawie której Wnioskodawca oddaje Odbiorcy na przechowanie pieniądze bądź inne rzeczy oznaczone co do gatunku, a ponadto z ustaleń Stron wynika, że przechowawca może rozporządzać przedmiotem przechowania, to zastosowanie znajdą przepisy dotyczące depozytu nieprawidłowego.

Biorąc pod uwagę wskazane przepisy prawa cywilnego dotyczące zawartej umowy depozytu nieprawidłowego należy uznać, że czynność ta spełnia przesłanki do uznania jej za świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 Ustawy o VAT i tym samym – za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Planowane rozwiązania będą w jednoznaczny sposób określały, że Towary wydane na przechowanie Odbiorcy tak długo będą własnością Wnioskodawcy, jak długo nie nastąpi ich pobranie do sprzedaży przez Odbiorcę jego Klientom – w praktyce moment poboru (stania się właścicielem towarów przekazanych przez Wnioskodawcę) i sprzedaży będzie dla Klientów Odbiorcy ten sam. Zatem Odbiorca status prawny właściciela Towarów przekazanych mu przez Wnioskodawcę uzyska jedynie na moment zbycia tych Towarów swoim Klientom, niemniej jednak ze względu na regulacje umowne przyjęte między Stronami, nie będzie żadnych podstaw do tego, by taki status przypisać im wcześniej.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 Ustawy o VAT: „Podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika”.

Z brzmienia powyższego przepisu wynika, że z punktu widzenia Wnioskodawcy podstawą opodatkowania będzie kwota mu należna z tytułu dokonanej dostawy Towarów zgodnie z planowaną przez Strony Umową. W świetle ustaleń Stron łączna wartość faktury VAT wystawianej przez Wnioskodawcę ustalana jest jako suma kwot należnych Wnioskodawcy od Odbiorcy z tytułu sprzedaży Towarów dokonywanych na rzecz Klientów za okres rozliczeniowy objęty Raportem. Odbiorca będzie zobowiązany do składania comiesięcznych Raportów, obejmujących to co zostało sprzedane i z tego tytułu Wnioskodawca będzie mógł wystawić fakturę sprzedażową z terminem płatności 60 dni.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106) zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowyo podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
   
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.
   
   

W świetle art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Z powyższego wynika, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez „podatników” w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy w tym miejscu zauważyć, że zgodnie z art. 835 ustawy z dnia 23.04.1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145, z późn. zm.), zwanego dalej „k.c.”, przez umowę przechowania przechowawca zobowiązuje się zachować w stanie niepogorszonym rzecz ruchomą oddaną mu na przechowanie.

Z kolei w myśl art. 836 ustawy k.c., jeżeli wysokość wynagrodzenia za przechowanie nie jest określona w umowie albo w taryfie, przechowawcy należy się wynagrodzenie w danych stosunkach przyjęte, chyba że z umowy lub z okoliczności wynika, iż zobowiązał się przechować rzecz bez wynagrodzenia.

Stosownie do art. 845 ustawy k.c., jeżeli z przepisów szczególnych albo z umowy lub okoliczności wynika, że przechowawca może rozporządzać oddanymi na przechowanie pieniędzmi lub innymi rzeczami oznaczonymi tylko co do gatunku, stosuje się odpowiednio przepisy o pożyczce (depozyt nieprawidłowy). Czas i miejsce zwrotu określają przepisy o przechowaniu.

Oprócz klasycznego depozytu (umowy przechowania) funkcjonuje także depozyt nieprawidłowy (łac. depositum irregulare). W stosunku tym przechowawcy przysługuje prawo rozporządzania oddanymi mu na przechowanie pieniędzmi lub innymi rzeczami oznaczonymi tylko co do gatunku. Przepis art. 845 ustawy k.c. nakazuje odpowiednio stosować przepisy o pożyczce. Depozyt nieprawidłowy może wynikać bądź z przepisów prawa, bądź z okoliczności. Składający do depozytu nieprawidłowego może żądać w każdym czasie zwrotu rzeczy oddanej w przechowanie w miejscu, gdzie rzecz miała być przechowywana. Depozyt nieprawidłowy może być odpłatny lub nieodpłatny.

Przedmiotem depozytu nieprawidłowego mogą być wyłącznie pieniądze lub rzeczy oznaczone tylko co do gatunku. Osoba biorąca pieniądze (rzecz) do depozytu nieprawidłowego ma obowiązek oddać taką samą ilość pieniędzy (rzeczy), ale niekoniecznie tę samą.

Wątpliwości Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 wniosku odnoszą się do kwestii ustalenia podstawy opodatkowania w związku ze sprzedażą towarów opisanych we wniosku zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Według art. 29a ust. 2 ustawy, w przypadku dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 2, podstawą opodatkowania jest cena nabycia towarów lub towarów podobnych, a gdy nie ma ceny nabycia – koszt wytworzenia, określone w momencie dostawy tych towarów.

W myśl art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

Z przepisu tego wynika, że podstawę opodatkowania w podatku od towarów i usług stanowi wynagrodzenie, które dostawca lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu dostawy towarów albo świadczenia usług. Wynagrodzenie to oznacza wartość rzeczywiście otrzymaną (lub która ma być otrzymana) w konkretnym przypadku.

Z art. 29a ust. 1 ustawy wynika, że nie ma znaczenia od kogo dostawca towaru lub świadczący usługę otrzymuje zapłatę – czy od nabywcy czy od osoby trzeciej, ważne jest aby było to wynagrodzenie za dane konkretne świadczenie lub za daną konkretną dostawę.

W świetle art. 29a ust. 7 ustawy, podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

1. stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;
2. udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży;
3. otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.
   
   

Z powyższych przepisów wynika, że co do zasady podstawa opodatkowania obejmuje wszystko co stanowi wartość otrzymanego świadczenia, które dostawca lub świadczący usługę otrzymuje lub powinien otrzymać od kupującego. Przepis art. 29a ust. 6 i ust. 7 ustawy wymienia elementy, które powinny być wliczane bądź nie do podstawy opodatkowania.

Należy zauważyć, iż uregulowanie wynikające z art. 29a ust. 1 ustawy, stanowi odpowiednik art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.). Przepis ten stanowi, że w odniesieniu do dostaw towarów i świadczenia usług innych niż te, o których mowa w art. 74-77, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Na mocy art. 29a ust. 10 ustawy, podstawę opodatkowania, z zastrzeżeniem ust.13, obniża się o:

1. kwoty udzielonych po dokonaniu sprzedaży opustów i obniżek cen;
2. wartość zwróconych towarów i opakowań, z zastrzeżeniem ust. 11 i 12;
3. zwróconą nabywcy całość lub część zapłaty otrzymaną przed dokonaniem sprzedaży, jeżeli do niej nie doszło;
4. wartość zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, o których mowa w ust. 1.
   
   

Stosownie do art. 29a ust. 13 ustawy, w przypadkach, o których mowa w ust. 10 pkt 1-3, obniżenia podstawy opodatkowania, w stosunku do podstawy określonej w wystawionej fakturze z wykazanym podatkiem, dokonuje się pod warunkiem posiadania przez podatnika, uzyskanego przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, w którym nabywca towaru lub usługobiorca otrzymał fakturę korygującą, potwierdzenia otrzymania faktury korygującej przez nabywcę towaru lub usługobiorcę, dla którego wystawiono fakturę. Uzyskanie potwierdzenia otrzymania przez nabywcę towaru lub usługobiorcę faktury korygującej po terminie złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy uprawnia podatnika do uwzględnienia faktury korygującej za okres rozliczeniowy, w którym potwierdzenie to uzyskano.

Na podstawie Słownika języka polskiego PWN (www.sjp.pwn.pl) „zapłata” to „uiszczenie należności za coś”, „należność za coś”, „odpłacenie komuś za coś”. Z kontekstu ww. przepisu wynika, że pojęcie zapłaty użyte w tym przepisie powinno być rozumiane właśnie jako należność za daną czynność opodatkowaną, jako kwota bądź wartość, na którą strony się umówiły, czyli kwota, którą podatnik efektywnie ma otrzymać od nabywcy towarów lub usług. Pojęcie zapłaty powinno być rozumiane właśnie jako należność za daną czynność opodatkowaną, jako kwota bądź wartość, na którą strony się umówiły, czyli kwota, którą podatnik efektywnie ma otrzymać od nabywcy towarów lub usług.

Jednocześnie tut. Organ nadmienia, iż przepisy prawa podatkowego nie regulują wysokości kwoty należnej od nabywcy, czyli ceny sprzedaży. Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, które regulują konsekwencje publiczno-prawne dokonania sprzedaży towaru lub wyświadczenia usługi – nie mogą mieć wpływu na wysokość ceny ustalonej przez strony umowy cywilnej. Regulują bowiem, co stanowi podstawę opodatkowania, ale nie mają i nie mogą mieć wpływu na sposób jej ustalenia.

Należy zauważyć, że przepisy ustawy o podatku VAT nie ingerują w sposób ustalenia wynagrodzenia z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług, wskazując jednocześnie w art. 29a ust. 1 i 6 ustawy, że podstawą opodatkowania, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika. Podstawa opodatkowania obejmuje podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku.

Jak wynika z utrwalonego orzecznictwa TSUE, podstawą opodatkowania dostawy towarów lub świadczenia usług jest wynagrodzenie rzeczywiście otrzymane z tego tytułu. Owo wynagrodzenie jest zatem wartością subiektywną, czyli rzeczywiście otrzymaną, a nie wartością oszacowaną według kryteriów obiektywnych. Ponadto wynagrodzenie musi być wyrażalne w pieniądzu (zob. wyrok z dnia 19 grudnia 2012 r. w sprawie C-549/11, z dnia 29 lipca 2010 r. w sprawie
C-40/09).

Jeżeli wartość ta nie jest kwotą pieniędzy uzgodnioną między stronami, powinna ona, jako wartość subiektywna, odpowiadać wartości, jaką dla odbiorcy ma usługa będąca wynagrodzeniem za dostawę towarów, oraz kwocie, jaką byłby on skłonny za tę usługę zapłacić (wyrok z dnia 2 czerwca 1994 r. w sprawie C-33/93).

Z przytoczonych powyżej przepisów wynika przede wszystkim, że podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszona o kwotę podatku należnego.

Mając na uwadze powołane przepisy oraz okoliczności sprawy zauważyć należy, że podstawą opodatkowania z tytułu sprzedaży Towarów na podstawie umowy współpracy handlowej z Odbiorcą, objętych zakresem pytania nr 1 wniosku – w myśl art. 29a ust. 1 w zw. z art. 29a ust. 6 pkt 1 ustawy – jest wszystko co stanowi zapłatę, którą Wnioskodawca otrzyma od Odbiorcy z tytułu sprzedaży Towarów, pomniejszone o kwotę podatku należnego.

Oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1, należało uznać je za nieprawidłowe, bowiem Zainteresowany we własnym stanowisku za podstawę opodatkowania przyjął kwotę należną z tytułu dokonanej dostawy, nieuwzględniając obowiązku pomniejszenia tej kwoty o kwotę podatku należnego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone, w szczególności kwestia wystawienia faktur.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego podanego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego stanu faktycznego.

Końcowo tut. Organ informuje, iż w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług (pytanie oznaczone we wniosku jako nr 1). Natomiast w pozostałym zakresie (pytań oznaczonych we wniosku jako nr 2 i 3) zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zaznaczenia wymaga, że Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.