2020.02.17 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.629.2019.3.JF
z 17 lutego 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 oraz art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 17 grudnia 2019 r. (data wpływu 18 grudnia 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 6 lutego 2020 r. (data wpływu 6 lutego 2020 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 5 lutego 2020 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.629.2019.2.JF/PRN (doręczone w dniu 5 lutego 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania, stawki podatku, podstawy opodatkowania oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z dostawą nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem będącym obcym środkiem trwałym – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 grudnia 2019 r. wpłynął ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania, stawki podatku, podstawy opodatkowania oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z dostawą nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem będącym obcym środkiem trwałym. Złożony wniosek został uzupełniony pismem z dnia 6 lutego 2020 r. (data wpływu 6 lutego 2020 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 5 lutego 2020 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.629.2019.2.JF/PRN (doręczone w dniu 5 lutego 2020 r.).

We wniosku złożonym przez:

Zainteresowanego będącym stroną postępowania:
Wnioskodawca 1
Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:
Wnioskodawca 2

przedstawiono następujący stan faktyczny (sprecyzowane w odpowiedzi na wezwanie):

Wnioskodawca 1 („Spółka” lub „Sprzedawca”) oraz Wnioskodawca 2 („Nabywca”) prowadzą działalność gospodarczą polegającą na wynajmie powierzchni komercyjnych. Działalność ta podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Zarówno Wnioskodawca 1 jak również Wnioskodawca 2 należą do tej samej grupy kapitałowej.

Wnioskodawca 1 jest właścicielem nieruchomości gruntowej składającej się z działki o numerze ewidencyjnym (…) w obrębie (…)położonej w miejscowości (…) (dalej: Nieruchomość), którą zamierza sprzedać na rzecz Wnioskodawcy 2. Natomiast, Wnioskodawca 2 jest właścicielem działek o numerze ewidencyjnym (…) w obrębie (…), sąsiadujących z Nieruchomością (dalej: Nieruchomość Sąsiednia).

Wnioskodawca 1 zawarł z Wnioskodawcą 2 umowę dzierżawy Nieruchomości. Wnioskodawca 1 wydzierżawił Nieruchomość pod budowę budynku magazynowo-biurowego na rzecz Wnioskodawcy 2 (dzierżawcy) oraz umożliwił zabudowanie Nieruchomości zgodnie z uzyskaną przez Wnioskodawcę 2 decyzją w sprawie pozwolenia na budowę.

Zgodnie z zawartą umową dzierżawy, Nieruchomość oraz Nieruchomość Sąsiednia miały zostać zabudowane parkiem magazynowo - produkcyjnym w celu prowadzenia działalności gospodarczej związanej z najmem powierzchni w budynku, prowadzonej przez Wnioskodawcę 2. Zgodnie z umową dzierżawy, Wnioskodawca 2 wybudował budynek magazynowo - biurowy wraz z częścią infrastruktury towarzyszącej, np. przyłączami mediów na Nieruchomości (inwestycja w obcym środku trwałym) (dalej: Budynek), zaś część terenów niezbędnych do korzystania z Budynku zgodnie z jego przeznaczeniem, zlokalizowane zostały na Nieruchomości Sąsiedniej, której właścicielem jest Wnioskodawca 2 (dzierżawca).

Obecnie Wnioskodawca 1 (wydzierżawiający) zamierza sprzedać Nieruchomość na rzecz Wnioskodawcy 2 (dzierżawcy). Nieruchomość nie objęta jest miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Tym niemniej, Wnioskodawca w stosunku do przedmiotowej części Nieruchomości otrzymał od Prezydenta Miasta (…) decyzję nr (…) z dnia 23 sierpnia 2017 r., zgodnie z którą ustalono warunki jej zabudowy dla celów inwestycji polegającej na budowie dwóch budynków magazynowych wraz z zapleczem socjalno-biurowym, nadziemnego zbiornika przeciwpożarowego wraz z budynkiem pompowni, otwartego zbiornika retencyjno-rozsączającego, szyldu reklamowego oraz wiat rowerowych (dalej: Decyzja o warunkach zabudowy). Następnie, zgodnie z Uchwałą nr (…) Rady Miasta (…) z dnia 23 września 2019 r. w sprawie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta (…) (Studium), przedmiotowa Nieruchomość zlokalizowana jest w strefie oznaczonej symbolem U/P - tereny zabudowy usługowej, produkcyjnej, składów i magazynów oraz częściowo w strefie oznaczonej symbolem KDL - drogi lokalne istotne dla transportu autobusowego.

Wnioskodawca 2 poniósł całość kosztów związanych z budową Budynku i odliczał podatek naliczony VAT z faktur dokumentujących poniesione wydatki. Koszty te nie zostały Wnioskodawcy 2 zwrócone, ani w inny sposób nie były i nie zostaną rozliczone pomiędzy Wnioskodawcą 1, a Wnioskodawcą 2. Poza wydatkami poniesionymi na budowę Budynku zlokalizowanego na Nieruchomości, Wnioskodawca 2 ponosi także inne, bieżące wydatki związane z Budynkiem, takie jak koszty utrzymania i eksploatacji (koszty mediów, utrzymania czystości, itp ), które również nie zostały, ani nie zostaną rozliczone pomiędzy Wnioskodawcami.

Wnioskodawcy nie dokonają rozliczenia poczynionych przez Wnioskodawcę nakładów związanych z budową Budynku w ramach umowy sprzedaży Nieruchomości, a także nie planują takiego rozliczenia w przyszłości. W szczególności, Sprzedawca w żadnym momencie nie nabył ani nie planuje nabyć od Nabywcy nakładów poniesionych na Budynek. Tym samym, przez cały czas trwania budowy Budynku, aż do zawarcia umowy sprzedaży Nieruchomości Budynek będzie stanowił inwestycję na cudzym gruncie (inwestycja w obcym środku trwałym) Wnioskodawcy 2.

Przeniesienie przez Wnioskodawcę 1 na rzecz Wnioskodawcy 2 własności Nieruchomości nastąpi w dniu podpisania umowy sprzedaży przez Wnioskodawców (dalej: Umowa Sprzedaży). Obecnie, Wnioskodawca 2 sprawuje faktyczny nadzór nad Budynkiem, ma do niego pełny dostęp, może nim swobodnie dysponować, ponosi związane z nimi wydatki oraz jest stroną umów, które dotyczą Budynku.

W związku z powyższym, Wnioskodawcy oświadczą w Umowie Sprzedaży, że na moment zawarcia Umowy Sprzedaży, Nieruchomość znajdowała się w samoistnym posiadaniu Nabywcy. Cena sprzedaży Nieruchomości określona w Umowie Sprzedaży nie będzie uwzględniać wartości Budynku. Cena, jaką Wnioskodawca 2 zapłaci Sprzedawcy tytułem nabycia Nieruchomości, będzie obejmować jedynie wartość gruntu - działki składającej się na Nieruchomość.

Sprzedawca nie posiada i nie będzie posiadać żadnego statutu, regulaminu czy dokumentu o podobnym charakterze, z którego wynikałoby formalne wyodrębnienie organizacyjne Nieruchomości w istniejącym przedsiębiorstwie Sprzedawcy, czy fakt, że Nieruchomość stanowi lub będzie stanowić wyodrębnioną jednostkę organizacyjną (np. oddział wyodrębniony w KRS). Sprzedawca nie sporządza osobnego sprawozdania finansowego dla Nieruchomości, a wynik na działalności z nią związanej ujmuje w wymaganych przez przepisy księgach rachunkowych Sprzedawcy i sprawozdaniu finansowym obejmującym całą działalność Sprzedawcy.

Wnioskodawca 2 nie przejmie w ramach planowanej transakcji sprzedaży Nieruchomości ksiąg rachunkowych prowadzonych uprzednio przez Sprzedawcę ani rachunków bankowych, które byłyby wykorzystywane przez Sprzedawcę w związku z posiadaniem przez niego Nieruchomości.

Sprzedawca nie zatrudnia pracowników ani osób, dla których Nieruchomość byłaby zakładem pracy, w związku z tym jej nabycie przez Wnioskodawcę 2 nie będzie skutkować tym, że Nabywca stanie się stroną istniejących stosunków pracy. Nabycie Nieruchomości nie będzie wiązało się również z przejściem zakładu pracy w rozumieniu art. 231 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 Kodeks pracy (Dz.U. z 2018 r., poz. 917. z póżn. zm.).

Wraz z nabyciem Nieruchomości Sprzedawca nie przeniesie na Nabywcę praw i obowiązków z umów związanych z funkcjonowaniem tej Nieruchomości, ponieważ to Wnioskodawca 2 jest stroną tych umów, jeszcze przed planowanym zawarciem umowy sprzedaży Nieruchomości (w związku z zawartą umową dzierżawy).

Przedmiotem sprzedaży nie będą także jakiekolwiek wartości niematerialne i prawne, wierzytelności przysługujące Sprzedawcy, prawa z licencji, tajemnice handlowe czy know-how Sprzedawcy, środki pieniężne Sprzedawcy, prawa lub zobowiązania związane z umową (polisą) ubezpieczeniową dotyczącą Nieruchomości zawartą przez Sprzedawcę, firma Sprzedawcy, zobowiązania z tytułu umów pożyczek lub kredytów bankowych związanych z finansowaniem działalności Sprzedawcy. Jednocześnie, Nieruchomość nie funkcjonowała pod żadną nazwą komercyjną, która zostałaby przeniesiona przez Spółkę na rzecz Wnioskodawcy 2, w ramach planowanej Umowy Sprzedaży.

W związku z planowaną umową sprzedaży Nieruchomości Wnioskodawca 2 otrzyma od Sprzedawcy odpowiednie dokumenty związane z funkcjonowaniem Nieruchomości, takie jak dokumentację techniczną i prawną dotyczącą nabywanej Nieruchomości. Wnioskodawca 2 nabędzie Nieruchomość z zamiarem wykorzystywania jej do świadczenia w ramach swojej działalności gospodarczej usług najmu, opodatkowanych co do zasady 23% VAT. Nabywca nie zamierza wykorzystywać Nieruchomości do świadczenia usług zwolnionych z VAT. W konsekwencji, nabyta Nieruchomość będzie wykorzystywana w celu prowadzenia działalności opodatkowanej VAT. Sprzedawca nie prowadził na Nieruchomości działalności polegającej na wynajmie powierzchni biurowo-magazynowej w Budynku. Sprzedawca wyłącznie dzierżawi grunt na rzecz Nabywcy. Wnioskodawca 1 będący stroną postępowania, jest zarejestrowany na potrzeby podatku VAT jako podatnik VAT czynny. Jednocześnie, Wnioskodawca 2 niebędący stroną postępowania jest także zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy planowana sprzedaż (dostawa) Nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu VAT?
W przypadku udzielenia twierdzącej odpowiedzi na pytanie nr 1, czy transakcja sprzedaży Nieruchomości będzie podlegać opodatkowaniu VAT według podstawowej 23% stawki VAT a podstawą opodatkowania będzie wyłącznie wartość sprzedawanego gruntu określona w umowie sprzedaży?
W przypadku udzielenia twierdzącej odpowiedzi na pytanie nr 2, czy Wnioskodawca 2 (nabywca) będzie miał prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem Nieruchomości od Wnioskodawcy 1 na zasadach ogólnych, tj. w szczególności na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Planowana sprzedaż (dostawa) Nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu VAT.

W ocenie Wnioskodawców, transakcja dostawy Nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu VAT jako odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju. Jedną z podstawowych zasad opodatkowania podatkiem VAT jest powszechność opodatkowania, która przejawia się tym, że generalnie cały obrót towarami i usługami jest objęty podatkiem VAT.

W systemie VAT przewidziano jednak pewne wyjątki od tej zasady.

Zgodnie z art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11 grudnia 2006 s. 1, z późn. zm., dalej: „Dyrektywa”) w przypadku przekazania, odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku osoba, której przekazano towary, będzie traktowana jako następca prawny przekazującego. W przypadkach, gdy działania odbiorcy nie podlega w pełni opodatkowaniu, państwa członkowskie mogą przedsięwziąć środki niezbędne w celu uniknięcia zakłóceń konkurencji. Mogą także przyjąć wszelkie niezbędne środki, aby zapobiec uchylaniu się od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania poprzez wykorzystanie przepisów niniejszego artykułu.

Art. 6 pkt 1 ustawy o VAT stanowi implementację powyższej regulacji do krajowego porządku prawnego. Zgodnie z tym przepisem, ustawy o VAT nie stosuje się m.in. do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Co do zasady, dostawa nieruchomości komercyjnych, stanowić będzie dostawę towarów podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT. Dopiero w przypadku uznania, że dana nieruchomość stanowi przedsiębiorstwo lub zorganizowaną część przedsiębiorstwa możliwe jest wyłączenie takiej transakcji z zakresu opodatkowania VAT. Sytuacja taka stanowi jednak wyjątek od ogólnej zasady powszechności opodatkowania. Mając na uwadze, że wszelkie odstępstwa od zasady powszechności opodatkowania mają charakter wyjątkowy, powinny podlegać ścisłej, literalnej wykładni.

Powyższe stanowisko zostało potwierdzone przez Ministerstwo Finansów w Objaśnieniach podatkowych z dnia 11 grudnia 2018 r.: Opodatkowanie podatkiem od towarów i usług transakcji zbycia nieruchomości komercyjnych, (dalej: „Objaśnienia”). W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawców, aby prawidłowo ocenić, czy dana transakcja podlega VAT konieczna jest weryfikacja czy przedmiot dostawy może stanowić przedsiębiorstwo lub zorganizowaną część przedsiębiorstwa.

Definicja zorganizowanej części przedsiębiorstwa (dalej: ZCP) wynika z art. 2 pkt 27e ustawy o VAT. Przez ZCP rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwa samodzielnie realizujące te zadania.

Wyodrębnienie organizacyjne oznacza, że ZCP powinna mieć swoje miejsce w strukturze organizacyjnej danego podmiotu jako dział, wydział czy oddział itp. Wyodrębnienie organizacyjne powinno zostać dokonane na bazie statutu, regulaminu lub innego aktu o podobnym charakterze.

Wyodrębnienie finansowe oznacza sytuację, w której poprzez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do ZCP. Nie oznacza to jednocześnie, że możliwość przypisania np. kosztów do danego składnika majątkowego na podstawie prowadzonych ewidencji podatkowych stanowi o wyodrębnieniu finansowym.

Wyodrębnienie funkcjonalne należy rozumieć jako możliwość realizacji określonych zadań gospodarczych przez ZCP. ZCP musi obejmować elementy niezbędne do samodzielnego realizowania działań gospodarczych. Mając powyższe na uwadze zdaniem Wnioskodawców, aby część przedsiębiorstwa mogła zostać uznana za jego zorganizowaną część, musi ona - obiektywnie oceniając - posiadać potencjalną zdolność do funkcjonowania jako samodzielny podmiot gospodarczy. Materialne i niematerialne składniki majątkowe wchodzące w skład ZCP muszą umożliwić nabywcy podjęcie działalności gospodarczej bez podejmowania dodatkowych działań mających na celu wyposażenie zespołu składników materialnych w zasoby niezbędne do prowadzenia działalności gospodarczej. ZCP tworzy zatem zbiór składników majątkowych, pozostających w takich wzajemnych relacjach, w których można mówić o nich jako o zorganizowanym zespole, a nie o zbiorze elementów, których jedyną cechą wspólną jest pozostawanie we władaniu jednego podmiotu. Dodatkowo elementy tego zbioru powinny wykazywać takie wzajemne powiązania funkcjonalne, aby mogły służyć kontynuowaniu danej działalności gospodarczej.

Wobec powyższego, na gruncie ustawy o VAT, mamy do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, jeżeli spełnione są następujące przesłanki:

istnieje zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązań;

zespół ten jest funkcjonalnie, organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie;

składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych;

zespół tych składników mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące ww. zadania gospodarcze.

Brak zaistnienia którejkolwiek z omawianych powyżej przesłanek wyklucza uznanie zespołu składników majątkowych za ZCP w rozumieniu art. 2 pkt 27e Ustawy o VAT.

Zdaniem Wnioskodawców, w przypadku omawianej przyszłej transakcji, przedmiotem dostawy nie będzie zespół składników funkcjonalnie, organizacyjnie i finansowo wyodrębnionych w istniejącym przedsiębiorstwie. Jak bowiem wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, w przedmiotowym przypadku, Nieruchomość nie jest i nie będzie wyodrębniona w istniejącym przedsiębiorstwie Sprzedawcy pod względem organizacyjnym (np. na podstawie statutu, regulaminu lub innego aktu o podobnym charakterze), nie stanowi i nie będzie stanowić wyodrębnionej w jego strukturze jednostki organizacyjnej (np. oddziału wyodrębnionego w KRS). Sprzedawca nie sporządza osobnego sprawozdania finansowego dla Nieruchomości, a wynik na działalności z nią związanej ujmuje w wymaganych przez przepisy księgach rachunkowych Sprzedawcy i sprawozdaniu finansowym obejmującym całą działalność Sprzedawcy (a nie wyłącznie wyodrębnioną część).

Jednocześnie, w ramach planowanej transakcji Wnioskodawca 2 nie przejmie ksiąg rachunkowych prowadzonych uprzednio przez Sprzedawcę ani rachunków bankowych, które byłyby wykorzystywane przez Sprzedawcę w związku z Nieruchomością. Tym samym, planowana transakcja zbycia Nieruchomości nie powinna być kwalifikowana jako sprzedaż ZCP.

Planowana transakcja zbycia Nieruchomości nie powinna być też kwalifikowana jako sprzedaż przedsiębiorstwa.

Zgodnie bowiem z art. 55¹ Kodeksu Cywilnego, przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej. KC przedstawiając definicję przedsiębiorstwa zawiera przykładowe wyliczenie elementów jakie obejmuje przedsiębiorstwo, w szczególności: jego oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa), własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości; prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych; wierzytelności; prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne, koncesje, licencje i zezwolenia, patenty i inne prawa własności przemysłowej, majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne, „tajemnice przedsiębiorstwa”; księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Z kolei w myśl art. 55² KC czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności albo z przepisów szczególnych.

Definicja przedsiębiorstwa wprowadzona przepisami KC opiera się na przedmiotowym ujęciu przedsiębiorstwa jako zbioru pewnych składników przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej. W tym ujęciu sprzedaż przedsiębiorstwa będzie miała miejsce, gdy istotne składniki wymienione w art. 55¹ KC (o ile występują w danym stanie faktycznym) zostaną przekazane nabywcy w ramach danej transakcji. Ze względu na autonomię prawa podatkowego wskazuje się, że definicja wynikająca z KC powinna być na gruncie VAT traktowana jedynie pomocniczo.

Na gruncie VAT interpretacji pojęcia „przedsiębiorstwa” należy dokonywać przede wszystkim w oparciu o wykładnię prowspólnotową uwzględniając orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”). Nie oznacza to, zdaniem Spółki, że przy wykładni art. 6 pkt 1 ustawy o VAT należy zupełnie pominąć art. 551 KC - przepis ten powinien być odpowiednio stosowany przy analizie opodatkowania zbycia nieruchomości komercyjnej W wyroku z dnia 27 listopada 2003 roku w sprawie Zita Modes (C-497/01) TSUE stwierdził, że: „pojęcie zbycia, czy to za wynagrodzeniem, czy też bez lub w charakterze aportu wniesionego do spółki, całości aktywów lub jej części, należy interpretować tak, iż obejmuje ono zbycie przedsiębiorstwa lub niezależnej części przedsiębiorstwa, włącznie z jego rzeczowymi składnikami oraz w zależności od konkretnego przypadku, składnikami niematerialnymi, które, łącznie, stanowią przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwu zdolną do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej, natomiast nie obejmuje ono zwykłego zbycia aktywów, takiego jak sprzedaż zapasów produktów”.

W ocenie TSUE, dla uznania, że zbywana część przedsiębiorstwa stanowi zorganizowaną część przedsiębiorstwa, istotne znaczenie ma ocena, czy ta zbywana część przedsiębiorstwa jest zdolna do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej. Z kolei w wyroku z dnia 10 listopada 2011 r. w sprawie Christel Schriever (C-444/10), TSUE wskazał, że. „stwierdzenie, iż nastąpiło przekazanie przedsiębiorstwa lub jego samodzielnej części w rozumieniu art. 5 ust. 8 szóstej dyrektywy, wymaga, by całość przekazanych składników pozwalała na prowadzenie samodzielnej działalności gospodarczej. Zastosowanie art. 5 ust. 8 szóstej dyrektywy, wymaga również, aby nabywca miał zamiar prowadzić przekazane przedsiębiorstwo lub jego część, a nie natychmiast zlikwidować działalność i ewentualnie sprzedać zapasy”. Zdaniem TSUE istotna jest więc nie tylko potencjalna możliwość prowadzenia działalności gospodarczej z wykorzystaniem nabytych składników majątkowych. Równie istotny jest zamiar prowadzenia przedsiębiorstwa przez nabywcę.

W świetle przedstawionych orzeczeń TSUE, jeżeli nabywca w celu kontynuowania działalności gospodarczej zmuszony jest uzupełnić nabyty zespół aktywów o inne składniki majątku lub podjąć dodatkowe działania (np. zawrzeć umowy) niezbędne do korzystania z nieruchomości, to w żadnym wypadku nie można mówić o zbyciu przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 6 ust. 1 Ustawy o VAT.

Zdaniem Wnioskodawców, Nieruchomość opisana w zdarzeniu przyszłym nie posiada zdolności do bycia przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej Sprzedawcy. Taka konkluzja znajduje potwierdzenie w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: NSA), np. w wyroku z 12 czerwca 2013 r., sygn. I FSK 1090/12 NSA podkreślił, że: „sam fakt wykorzystywania nieruchomości w działalności gospodarczej bez wykazania ich organizacyjnego i finansowego wyodrębnienia w ramach prowadzonego przedsiębiorstwa - nie daje podstaw do przyjęcia, że nieruchomości te samodzielnie tworzyły zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 6 pkt 1 i art. 2 pkt 27e ustawy o VAT”. NSA potwierdził powyższą linię interpretacyjną w wyroku z 24 listopada 2016 r., sygn. I FSK 1316/15: „Same w sobie nieruchomości (zabudowane nieruchomości) nie tworzą całości zdolnej do prowadzenia samodzielnej działalności gospodarczej. Nie stanowią zatem zorganizowanej części przedsiębiorstwa, nawet jeżeli były wykorzystywane przez sprzedawcę również do działalności gospodarczej polegającej na wynajmowaniu tych nieruchomości lub ich części, albo znajdujących się na nich obiektów budowlanych i ich części. (...) Natomiast sprzedaż wyodrębnionych z takiego zakładu pojedynczych lub nawet wszystkich nieruchomości, nie mogłaby być uznana za sprzedaż zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Bez całej struktury składającej się na działalność w zakresie wynajmu nieruchomości wciąż byłaby to jedynie sprzedaż nieruchomości, jako składników majątkowych” Podobna teza została zawarta w wyroku z 26 stycznia 2018 r., sygn. I FSK 1127/17. Tezy zawarte w powyższym wyroku z 24 listopada 2016 r. zostały również potwierdzone w wyroku z 1 lutego 2017 r., sygn. I FSK 999/15. NSA potwierdził, że: „w art. 2 pkt 27e w zw. z art. 6 pkt 1 ustawy o VAT nie chodzi o zespół składników majątkowych, które po włączeniu do majątku nabywcy i podjęciu określonych działań (np. zawarciu umów najmu, zatrudnieniu lub wydzieleniu grupy pracowników do obsługi tej działalności) będą mogły funkcjonować jako niezależny zakład (dział, wydział itp.), a o przekazanie takiego zespołu składników majątkowych, który już jest zdolny do samodzielnego funkcjonowania w takim charakterze”. Innymi słowy, możliwość kontynuacji działalności przez nabywcę zorganizowanej części przedsiębiorstwa wynika z faktu, że tworzy ją zespół składników majątkowych pozwalający na prowadzenie samodzielnej działalności gospodarczej. Dostawa nieruchomości komercyjnych stanowi specyficzny rodzaj transakcji, w których nie jest możliwe zbycie samego prawa własności lub prawa użytkowania wieczystego. Minister Finansów w Objaśnieniach wskazał na typowe elementy transakcji nieruchomościowej, na którą składają się grunt, budynek (budynki), budowle, infrastruktura techniczna oraz przynależności, a także prawa i obowiązki z umów najmu, które przechodzą na kupującego z mocy prawa.

Dodatkowo, zgodnie z Objaśnieniami, dla ustalenia skutków podatkowych transakcji zbycia nieruchomości komercyjnej nie jest istotne czy doszło do przeniesienia na nabywcę integralnych dla samej nieruchomości elementów takich jak:

ruchomości stanowiących wyposażenie budynku;

praw z zabezpieczeń prawidłowego wykonania obowiązków wynikających z umów najmu ustanowionych przez najemców (np. praw z gwarancji bankowych, depozytów, deklaracji o dobrowolnym poddaniu się egzekucji, weksli);

praw z gwarancji należytego wykonania przez wykonawców prac związanych z pracami budowlanymi /remontowymi prowadzonymi w budynku;

praw i obowiązków wynikających z umów serwisowych, w tym m.in. umów dotyczących świadczenia usług ochrony obiektu, sprzątania, obsługi nieruchomości (tzw. facility management agreement) itp.;

praw autorskich na wskazanych w dotyczących ich umowach polach eksploatacji, w tym praw autorskich do projektu budynku, praw autorskich i praw ochronnych na zastrzeżone znaki towarowe;

praw z licencji do oprogramowania wykorzystywanego do obsługi nieruchomości;

praw do domen internetowych dotyczących nieruchomości;

dokumentacji technicznej dotyczącej budynku, w szczególności książki obiektu, projektów budowlanych, protokołów z kontroli przeciwpożarowych lub kominiarskich dokumentacji prawnej dotyczącej budynku - np. kopii umów, decyzji administracyjnych.

Zdaniem Wnioskodawców, powyższe elementy nie mają znaczenia przy określaniu czy mamy do czynienia z dostawą ZCP lub przedsiębiorstwa.

Jak słusznie podkreślił Minister Finansów w Objaśnieniach, elementy te stanowią typowe składniki transakcji dostawy nieruchomości komercyjnej. Tym samym, elementy te nie powinny być brane pod uwagę przy analizie tego, czy dana transakcja dotycząca nieruchomości komercyjnej podlega opodatkowaniu VAT.

Mając na uwadze orzecznictwo TSUE i stanowisko Ministra Finansów wyrażone w Objaśnieniach należy wskazać, że przy ocenie czy zbywane składniki majątku stanowiące nieruchomość komercyjną powinny być uznane za przedsiębiorstwo czy też ZCP, istotne jest badanie zamiaru kontynuowania przez nabywcę działalności prowadzonej dotychczas przez zbywcę przy pomocy składników-majątkowych będących przedmiotem transakcji. Przy ocenie czy nabywca nieruchomości komercyjnej ma zamiar kontynuowania działalności prowadzonej dotychczas przez zbywcę należy uwzględnić całokształt okoliczności związanych z transakcją ocenianych na moment transakcji. W celu stwierdzenie zamiaru kontynuowania przez nabywcę działalności prowadzonej przez zbywcę konieczne jest istnienie faktycznych okoliczności potwierdzających istnienie tego zamiaru oraz faktycznej możliwości kontynuowania działalności prowadzonej przez zbywcę w oparciu o składniki będące przedmiotem transakcji. Faktyczna możliwość kontynuowania działalności zbywcy w oparciu o składniki będące przedmiotem transakcji istnieje wówczas, gdy w celu kontynuowania prowadzenia działalności gospodarczej nabywca nie musi angażować innych składników majątkowych, które nie zostały przeniesione w ramach transakcji lub podejmować dodatkowych działań faktycznych lub prawnych niezbędnych do prowadzenia działalności gospodarczej w oparciu o przejęte składniki. Oznacza to, że oprócz standardowych składników, typowych dla transakcji nieruchomościowych konieczne jest przeniesienie dodatkowych elementów ściśle związanych z funkcjonowaniem przedsiębiorstwa zbywcy.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawców, Nieruchomość nie spełnia powyżej wymienionych kryteriów niezbędnych do uznania jej sprzedaży za zbycie ZCP czy przedsiębiorstwa.

Nie sposób przyjąć, że nabywając Nieruchomość Wnioskodawca 2 zamierza kontynuować na Nieruchomości działalność w takim samym zakresie, w jakim prowadził ją Sprzedawca. Sprzedawca nie prowadził bowiem działalności w zakresie wynajmu powierzchni w budynku, lecz wyłącznie wydzierżawiał grunt na rzecz Nabywcy. Z ekonomicznego punktu widzenia, przedmiotem transakcji jest sprzedaż gruntu, na którym Nabywca wybudował Budynek. Tym samym, nie powinno budzić wątpliwości, że Nabywca będzie prowadził na nieruchomości zupełnie inną działalność (wynajem powierzchni w Budynku) niż Sprzedający (dzierżawa gruntu). Tym samym, zarówno zakres jak i charakter działalności prowadzonej przez Sprzedawcę oraz Nabywcę będzie odmienny.

Dodatkowo, w ramach transakcji nie zostaną również przeniesione na Nabywcę aktywa umożliwiające faktyczną możliwość kontunuowania działalności prowadzonej przez Sprzedawcę. Transakcja nie obejmuje przeniesienia zobowiązań i wierzytelności związanych z dotychczasową działalnością Sprzedawcy, tj. w ramach transakcji na Nabywcę nie zostaną przeniesione żadne wartości niematerialne i prawne, prawa z licencji, znaki towarowe, know-how, tajemnice handlowe itp. Wnioskodawca 2 nie przejmie żadnych środków pieniężnych Sprzedawcy.

Dodatkowo, w ramach transakcji Nabywca nie dokona przejęcia pracowników Sprzedawcy, gdyż ten w ogóle nie zatrudniał pracowników, dla których Nieruchomość byłaby zakładem pracy. Nie dojdzie również do przeniesienia zakładu pracy w rozumieniu przepisów prawa pracy.

W ramach dokonanej transakcji nie zostaną przeniesione umowy związane z bieżącym funkcjonowaniem Nieruchomości (np. umowy dotyczące mediów) ani zarządzaniem tą Nieruchomością, których stroną byłby Sprzedawca, ponieważ tego rodzaju umowy są zawarte przez Nabywcę, który jest dzierżawcą Nieruchomości.

Nie dojdzie również do przeniesienia firmy ani prawa do nazwy Sprzedawcy. W ramach transakcji nie dojdzie również do przeniesienia tajemnicy przedsiębiorstwa. Informacje te nie stanowią przedmiotu transakcji pomiędzy Sprzedawca a Nabywcą. Samo przekazanie lub udostępnienie wybranych dokumentów związanych z funkcjonowaniem Nieruchomości (np. dokumentacji dotyczącej Nieruchomości), nie może być zdaniem Wnioskodawców traktowane jako przekazanie tajemnicy przedsiębiorstwa.

W ocenie Wnioskodawców, Nabywca sprawuje wyłączne władztwo ekonomiczne nad Budynkiem znajdującym się na Nieruchomości jeszcze przed datą zawarcia transakcji umowy sprzedaży, ponieważ sprawuje nad nim nadzór, swobodnie nim dysponuje, ma do niego pełny dostęp, ponosi związane z nim wydatki (w szczególności Wnioskodawca 2 poniósł koszty budowy Budynku, od których dokonywał odliczenia podatku naliczonego VAT) i jest stroną umów, które dotyczą Budynku. Mając powyższe na uwadze Budynek nie może być i nie będzie przedmiotem dostawy Nieruchomości (gruntu) w rozumieniu ustawy o VAT. W konsekwencji planowaną transakcję sprzedaży Nieruchomości należy traktować jako dostawę towarów podlegającą opodatkowaniu VAT według zasad i stawek obowiązujących w dniu dostawy.

Ad 2

Transakcja sprzedaży Nieruchomości będzie podlegać opodatkowaniu VAT według podstawowej 23% stawki VAT, a podstawą opodatkowania będzie wyłącznie wartość sprzedawanego gruntu określona w umowie sprzedaży.

W ocenie Wnioskodawców, planowana transakcja sprzedaży Nieruchomości będzie podlegać opodatkowaniu VAT według stawki 23%. Na wstępie, na gruncie przedstawionego zdarzenia przyszłego, należy dokonać analizy, co będzie przedmiotem dostawy w rozumieniu przepisów o VAT, tj. czy przedmiotem dostawy będzie grunt czy budynek.

Należy zauważyć, że zgodnie z regulacjami prawa cywilnego, w szczególności art. 46 § 1 KC, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak i budynki trwale związane z gruntem lub części takich budynków, jeśli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Przepis art. 191 KC wprowadza do polskiego systemu prawnego cywilistyczną zasadę superficies solo cedit, której istotą jest przyjęcie, że wszystko, co zostało trwale połączone z gruntem dzieli los prawny samego gruntu.

Zgodnie z art. 191 KC, własność nieruchomości rozciąga się bowiem na rzecz ruchomą, która została połączona z nieruchomością w taki sposób, że stała się jej częścią składową.

Art. 47 § 1 KC stanowi, że część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych, zaś § 2 tego przepisu wyjaśnia, że częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego.

Zgodnie z art. 48 KC do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania. Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów KC, właściciel gruntu staje się co do zasady z mocy prawa właścicielem wszystkich budynków i urządzeń trwale związanych gruntem z chwilą ich wzniesienia. Przejście prawa własności budynków czy budowli (części składowych) następuje z mocy prawa i nie wymaga podejmowania żadnych dodatkowych działań. W niniejszej sprawie oznacza to zdaniem Wnioskodawców, że z chwilą wybudowania przez Wnioskodawcę 2 Budynku na gruncie Sprzedawcy, to Sprzedawca stał się z mocy prawa ich właścicielem w rozumieniu przepisów Kodeksu Cywilnego. W konsekwencji, z cywilistycznego punktu widzenia, przedmiotem sprzedaży będzie grunt oraz znajdujący się na nim budynek.

Tym niemniej, zdaniem Wnioskodawców należy zwrócić uwagę, że opisana powyżej zasada superficies solo cedit, funkcjonująca na gruncie prawa cywilnego i wyrażająca się w przywołanych przepisach KC, nie znajduje przełożenia na opodatkowanie VAT dostawy nieruchomości, a w szczególności - na ustalenie przedmiotu opodatkowania, podstawy opodatkowania oraz właściwej stawki VAT.

Istotą dostawy towarów, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Definicja ta ma na celu odróżnienie przeniesienia własności rzeczy (w znaczeniu cywilistycznym) od przeniesienia władztwa ekonomicznego stanowiącego opodatkowaną VAT dostawę towarów. Innymi słowy, na gruncie VAT należy odróżnić przeniesienie prawa własności od przeniesienia prawa do rozporządzania rzeczą w sensie ekonomicznym („jak właściciel”).

Istotą dostawy towarów nie jest więc przeniesienie prawa własności, lecz przeniesienie ekonomicznego władania daną rzeczą. Na powyższe zwrócił uwagę także TSUE w orzeczeniu z dnia 8 lutego 1990 r. (sygn. C-320/88), w którym stwierdził, że zawarcie umowy, na podstawie której dochodzi do przeniesienia tytułu własności na gruncie prawa cywilnego państwa członkowskiego nie musi zawsze oznaczać, że doszło do dostawy towarów na gruncie VAT. Dostawą towarów na gruncie VAT, zdaniem TSUE, powinno być natomiast przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel, rozumiane jako faktyczne przekazanie ekonomicznego władztwa nad rzeczą nawet wtedy, gdy nie dochodzi do przeniesienia tytułu własności w sensie prawnym. Tym samym, badając czy doszło do dostawy towarów na gruncie VAT należy odwoływać się właśnie do przeniesienia ekonomicznego władztwa nad daną rzeczą, podczas gdy analiza przepisów prawa cywilnego powinna mieć drugorzędne znaczenie.

W przedmiotowej sprawie należy podkreślić, że to Nabywca wytworzył towar, jakim jest Budynek znajdujący się na Nieruchomości. Został on wybudowany, a następnie utrzymywany z własnych środków Wnioskodawcy 2. Nabywca na moment planowanej sprzedaży Nieruchomości samodzielnie dysponuje Budynkiem. To Wnioskodawca 2 sprawuje faktyczną kontrolę („sprawuje władztwo”) nad Budynkiem, który wybudował. Wnioskodawcy na moment planowanej sprzedaży Nieruchomości nie rozliczyli i nie zamierzają dokonać rozliczenia nakładów poczynionych przez Nabywcę na budowę i utrzymanie Budynku wzniesionego na Nieruchomości, co oznacza, że Sprzedawca w żadnym momencie nie nabył od Wnioskodawcy 2 inwestycji (nakładów poniesionych na wybudowanie Budynku), jakie Wnioskodawca 2 poczynił na Nieruchomości. Również cena Nieruchomości ustalona w umowie pomiędzy Sprzedawcą a Nabywcą nie będzie uwzględniała wartości Budynku. Co prawda z punktu widzenia prawa cywilnego w momencie wybudowania Budynku, jego właścicielem stał się Sprzedawca. Sprzedawca jednak, w opinii Wnioskodawców, nie sprawował nigdy władztwa ekonomicznego nad Budynkiem, wobec czego na gruncie VAT nie dojdzie do dostawy Budynku. Wnioskodawca 2 już przed dniem dostawy rozporządzał Budynkiem jak właściciel.

Strony nie mają zatem podstaw by uznać, że przedmiotem dostawy (w rozumieniu ustawy o VAT) będą jakiekolwiek elementy inne niż sam grunt wchodzący w skład Nieruchomości.

Podkreślenia wymaga, że w system VAT wpisane jest opodatkowanie rezultatów czynności cywilnoprawnych, nie zaś samych tych czynności (interpretacja Dyrektora KIS z dnia 23 stycznia 2018 r., nr 0111-KDIB3-2.4012.642.2017.2.ASZ).

Mając powyższe na uwadze, w wyniku dokonania czynności cywilnoprawnej polegającej na sprzedaży Nieruchomości nie dojdzie do przeniesienia prawa do rozporządzania Budynkiem jak właściciel, a tym samym oznacza to, że nie będzie on z punktu widzenia podatku VAT przedmiotem dostawy.

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawców, z punktu widzenia VAT przedmiotem dostawy będzie wyłącznie grunt. Powyższe stanowisko znajduje także potwierdzenie w orzecznictwie organów podatkowych oraz sądów administracyjnych. Przykładowo: w interpretacji z 8 sierpnia 2019 r., nr 0114-KDIP1-1.4012.313.2019.4.MMA Dyrektor KIS stwierdził że: „Jak wynika z opisu sprawy, Kupujący wzniósł Zabudowania znajdujące się na Działkach (o nr 6/42. 6/43 i działce 6/45) oraz pomiędzy Sprzedającym, a Kupującym do dnia Transakcji nie dojdzie do rozliczenia nakładów, to tym samym Sprzedający nie wejdzie w ekonomiczne posiadanie wybudowanych przez inny podmiot obiektów. W konsekwencji należy stwierdzić, że skoro Sprzedający nie posiadał władztwa ekonomicznego w odniesieniu do Zabudowań posadowionych na ww. Działkach to nie sposób przyjąć, że Zbywca dokonał dostawy tych Zabudowań posadowionych na zbywanym gruncie. W świetle rozwiązań przyjętych w ustawie o podatku od towarów i usług, w ramach transakcji nie wystąpiła dostawa towaru, jakim są Zabudowania, ponieważ Sprzedający nie był w ekonomicznym posiadaniu Zabudowań. W związku z tym w analizowanych okolicznościach dostawa przez Sprzedawcę prawa do rozporządzania towarem jak właściciel ograniczy się do gruntu.”

W interpretacji z 14 czerwca 2018 r., nr 0111-KDIB3-2.4012.236.2018.3.AZ, Dyrektor KIS stwierdził, że: „W odniesieniu do określenia przedmiotu dostawy przy sprzedaży prawa wieczystego użytkowania nieruchomości gruntowej będącej przedmiotem dzierżawy wraz z nakładami poniesionymi przez Dzierżawcę 1, na rzecz osoby trzeciej (Kupującego) wskazać należy że skoro przed sprzedażą te nakłady nie zostaną rozliczone z Dzierżawcą 1, to w przypadku sprzedaży przez Sprzedającego Wydzielonej działki na rzecz innego podmiotu niż Dzierżawca 1, przedmiotem dostawy będzie jedynie grunt, gdyż rozważając skutki podatkowe dokonywanej transakcji należy mieć na uwadze nie jej aspekty cywilnoprawne, lecz te, które mają znaczenie z punktu widzenia ustawy o podatku od towarów i usług. W opisanym przypadku nastąpi faktyczne wstąpienie nabywcy w prawa i obowiązki wydzierżawiającego (Sprzedającego). Transakcja sprzedaży nastąpi bowiem w trakcie trwania umowy dzierżawy oraz przez sprzedażą nie dojdzie do rozliczenia nakładów poniesionych przez Dzierżawcę 1.”

W interpretacji z 6 czerwca 2016 r nr ITPP1/4512-233/16/EA Dyrektor Izba Skarbowej w Bydgoszczy wskazał, że: „W przedmiotowej sytuacji, z punktu widzenia prawa cywilnego, na członka spółdzielni formalnie przejdzie prawo własności budynku ze wszystkimi cywilistycznymi konsekwencjami tego faktu, jednak biorąc pod uwagę rozwiązania przyjęte w ustawie o podatku od towarów i usług, nie wystąpi dostawa towaru, jakim jest budynek, gdyż już wcześniej członek spółdzielni dysponował nim jak właściciel (nakłady na budowę budynku ponosili wyłącznie członkowie spółdzielni). Tym samym nie ma podstaw do przyjęcia, że Spółdzielnia dokona jego dostawy w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (Spółdzielnia nie przeniesie na nabywcę prawa do rozporządzania budynkiem jak właściciel), prawo to jest bowiem po stronie podmiotu, który grunt będący w użytkowaniu wieczystym zabudował. Przyjęcie rozwiązania opartego na art. 48 Kodeksu cywilnego prowadziłoby do naruszenia koncepcji dostawy towarów w rozumieniu ustawy o podatku od towarem i usług.”

W wyroku z 15 marca 2016 r, sygn. akt III SA/GI 2159/15, WSA w Gliwicach podniósł, że: „Nie można uznać, że przedmiotem dostawy, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT będzie budynek nierozerwalnie związany z gruntem, jeżeli budynek został zbudowany przez nabywcę z własnych środków bez udziału właściciela gruntu, a cena zbycia została tak skalkulowana, że nie obejmuje wartości tego budynku; odrębnie są bowiem skalkulowane wartości gruntu i poniesionych nakładów na lokal”. (...) „Zasadnie organ interpretacyjny uznał, że nie było w sprawie podstaw do przyjęcia, że przedmiotem dostawy był budynek.

Z punktu widzenia prawa cywilnego, na stronę kupującą - dzierżawcę przejdzie prawo własności budynku wraz z nabywanym gruntem, ale jednocześnie, nie wystąpi dostawa towaru, jakim jest budynek, gdyż już wcześniej dzierżawca swobodnie dysponował tym obiektem lokalu gastronomicznego jak właściciel. Ekonomiczne władanie rzeczą (budynkiem) należało bowiem już do niego z chwilą wybudowania budynku, chociaż nie należało do niego prawo jego własności.” Orzeczenie powyższe zostało utrzymane w mocy przez wyrok NSA z 4 września 2018 r., sygn. I FSK 1274/16 w wyroku z 10 stycznia 2013 r., sygn. akt I FSK 310/12, analogiczne stanowisko przyjął NSA zgodnie z którym: „Odnosząc powyższe do rozpatrywanej sprawy, w której Spółdzielnia „wytworzyła” towar, jakim jest budynek i uczyniła to z własnych środków bez udziału właściciela gruntu, a cena transakcji została tak skalkulowana w taki sposób, że nie będzie obejmowała wartości budynku, nie ma podstaw do przyjęcia, że przedmiotem dostawy był budynek. Z punktu widzenia prawa cywilnego, na Spółdzielnię przejdzie prawo własności budynku, ale jednocześnie, nie wystąpi dostawa towaru, jakim jest budynek, gdyż już wcześniej Spółdzielnia mogła dysponować wybudowanym przez siebie budynkiem jak właściciel. Ekonomiczne władanie rzeczą (budynkiem) należało do Spółdzielni z chwilą wybudowania budynku, chociaż nie należało do niej prawo własności. Nie można uznać, że przedmiotem dostawy, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. 2004 r Nr 54, poz. 535 z póżn. zm ), będzie budynek nierozerwalnie związany z gruntem, jeżeli budynek został zbudowany przez nabywcę z własnych środków bez udziału właściciela gruntu, a cena zbycia została tak skalkulowana, że nie obejmuje wartości tego budynku. W konsekwencji nie można też uznać, że przedmiotem opodatkowania pozostaje wartość całej transakcji, jeżeli cena zbycia została tak skalkulowana, że nie obejmuje wartości budynku.” Analogiczne stanowisko zajął także WSA w Poznaniu w orzeczeniu z 21 marca 2013 r. sygn. I SA/Po 1034/12.

Mając na uwadze, że pomiędzy Wnioskodawcami nie dojdzie do dostawy Budynku, w ocenie Wnioskodawców do przedmiotowej transakcji nie znajdzie zastosowania art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy o VAT, gdyż przepisy te dotyczą zwolnienia z opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części, podczas gdy przedmiotem dostawy opisanej w zdarzeniu przyszłym będzie wyłącznie grunt (Nieruchomość).

Ustawodawca przewidział natomiast w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, że zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane. Zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy o VAT przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, działka składająca się na Nieruchomość nie będzie w momencie sprzedaży objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego z przeznaczeniem pod zabudowę. Tym niemniej, Nieruchomość jest terenem budowlanym, tj. gruntem przeznaczonym pod zabudowę zgodnie z otrzymaną przez Wnioskodawcę 2 Decyzją o warunkach zabudowy. Tym samym, Nieruchomość stanowi grunt przeznaczony pod zabudowę, który nie podlega zwolnieniu na gruncie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Jednocześnie, przedmiotowa Nieruchomość nie będzie objęta zwolnieniem z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, który dotyczy dostawy towarów wykorzystywanych wyłącznie do wykonywania czynności zwolnionych z podatku. Nieruchomość będąca przedmiotem dostawy jest bowiem wykorzystywana przez Sprzedającego do wykonywania czynności opodatkowanych VAT, tj. odpłatnego świadczenia usług dzierżawy nieruchomości.

Biorąc pod uwagę powyższe, transakcja podlegać będzie opodatkowaniu na zasadach ogólnych wynikających z ustawy o VAT tj. dostawa Nieruchomości w wyniku zawarcia planowanej Umowy Sprzedaży powinna zostać opodatkowana podstawową stawką VAT wynosząca 23%.

Powyższe konkluzje znajdują potwierdzenie również w praktyce organów podatkowych, tj. m.in.: w interpretacji z 8 sierpnia 2019 r., nr 0114-KDIP1-1.4012.313.2019.4.MMA Dyrektor KIS stwierdził, że: „Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy. Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane Przy czym przez tereny budowlane - w myśl art. 2 pkt 33 ustawy - rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Z powyższych przepisów wynika, że zwolnienie przysługuje względem takiej dostawy, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane. Zatem, ze zwolnienia od podatku korzystać będą dostawy gruntów o charakterze rolnym, leśnym, itp. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jako akt prawa miejscowego wiąże zarówno organy administracji, osoby fizyczne, osoby prawne, jak i inne jednostki organizacyjne. Zatem w sytuacji, gdy na danym terenie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego to właśnie zapisom miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego należy nadać decydujące znaczenie dla oceny przeznaczenia danego terenu, w tym również dla potrzeb art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług.

Jednocześnie należy wskazać, że kluczowa dla sprawy regulacja stanowi implementację art. 135 ust. 1 lit. k Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347/1, z póżn. zm), zgodnie z którym państwa członkowskie zwalniają dostawy terenów niezabudowanych, inne niż dostawy terenów budowlanych, o których mowa w art. 12 ust. 1 lit. b. W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 - Gemeente Emmen przeciwko Belastingdienst Grotę Ondernemingen - „teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę”.

Tym samym, również w świetle orzeczeń TSUE za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę. W konsekwencji, generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane, czyli tereny przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, dla których nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego oraz nie wydano decyzji o warunkach zabudowy - są zwolnione od podatku VAT. Ustawa o podatku od towarów i usług w kontekście zastosowania właściwej stawki podatku VAT przy sprzedaży gruntu nakazuje oceniać przeznaczenie tego gruntu wyłącznie na postawie istniejącego planu zagospodarowania przestrzennego oraz wydanych decyzji o warunkach zabudowy. Zatem należy stwierdzić, że przedmiotowa transakcja sprzedaży Działek nie mogła korzystać ze zwolnienia od podatku VAT, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, ponieważ przedmiotem dostawy był teren budowlany. W analizowanym przypadku Działki stanowiące przedmiot dostawy zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego stanowią teren budowlany, zatem nie korzystają ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Przedmiotowa Transakcja nie korzystała również ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, gdyż z okoliczności sprawy nie wynika, aby ww. grunty były wykorzystywane wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku. Skoro do omawianej transakcji zbycia Nieruchomości nie ma zastosowania zwolnienie z podatku wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy oraz z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, przedmiotowa transakcja powinna być opodatkowana stawką podstawową podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy w związku z art. 146a ust. 1 ustawy, tj. 23%. Zatem stanowisko w zakresie pytania nr 2 należy uznać za prawidłowe.”

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika. Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawców, podstawę opodatkowania będzie stanowiła cena określona w umowie, która będzie odzwierciedlała faktyczny przedmiot sprzedaży, tj. wartość gruntu.

Powyższą konkluzję potwierdza aktualna praktyka organów podatkowych, m.in. w interpretacji z 15 lipca 2016 r., nr ILPP2/4512-1-258/16-4/OA, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu stwierdził, że: „Zatem, w analizowanej sprawie, podstawą opodatkowania - wobec niedokonania zwrotu poniesionych przez dzierżawcę nakładów - będzie kwota należna obejmująca wyłącznie wartość gruntu, bowiem w odniesieniu do obiektów posadowionych na nieruchomości nie występuje dostawa towarów.”

Ad 3

Wnioskodawca 2 (Nabywca) będzie miał prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem Nieruchomości od Wnioskodawcy 1 na zasadach ogólnych, tj. w szczególności na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

Mając na uwadze stanowisko w zakresie pytania 1 i 2, Wnioskodawcy 2 będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem Nieruchomości na zasadach ogólnych, tj. na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT. Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Na mocy zaś art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Powyższe przepisy wyrażają jedną z fundamentalnych zasad konstrukcji podatku VAT, tj. zasadę neutralności, którą należy rozumieć jako prawo podatnika do odliczenia podatku VAT zapłaconego w cenie towarów i usług, których nabycie ma związek z prowadzoną przez tego podatnika działalnością gospodarczą. Wspomniana zasada zapewnia neutralność podatku VAT dla podatników, przy jednoczesnym faktycznym opodatkowaniu konsumpcji. Możliwość odliczenia podatku VAT naliczonego nie stanowi zatem przywileju podatnika, lecz jest jego fundamentalnym i podstawowym uprawnieniem, wynikającym z samej konstrukcji podatku VAT.

Wszelkie ograniczenia prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego wpływają negatywnie na neutralność tego podatku i w konsekwencji mogą wynikać jedynie z wyraźnej regulacji ustawowej. Zasada neutralności podatku VAT była przedmiotem wielu rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”). Przykładowo, TSUE w wyroku z dnia 21 września 1988 r. w sprawie C-50/87 (Komisja Europejska przeciwko Republice Francuskiej) stwierdził, że: „(...) system odliczeń podatku naliczonego ma na celu całkowite uwolnienie podmiotu gospodarczego od obciążeń z tytułu podatku VAT przypadającego do zapłaty lub zapłaconego wtoku prowadzonej działalności gospodarczej. (...) jakiekolwiek ograniczenie prawa do odliczenia przysługującego podatnikowi musi być stosowane w ten sam sposób we wszystkich Państwach Członkowskich oraz musi opierać się na istnieniu przepisu w prawie wspólnotowym, który ograniczenie takie wprost przewiduje (...)”.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawców, w świetle przepisów ustawy o VAT, Wnioskodawca 2 będzie uprawniony do odliczenia podatku VAT naliczonego zapłaconego w cenie wszystkich towarów i usług nabytych w związku z prowadzoną przez Nabywcę działalnością gospodarczą, jeżeli zostały one nabyte w celu wykonywania czynności opodatkowanych VAT. Zdaniem Wnioskodawców, Wnioskodawca 2 będzie uprawniony do odliczenia podatku naliczonego VAT wynikającego z faktury wystawionej przez Sprzedawcę.

W przedmiotowym przypadku, nie ulega bowiem wątpliwości, że:

Sprzedaż Nieruchomości powinna podlegać opodatkowaniu VAT, co znajduje jednoznaczne potwierdzenie w uzasadnieniu stanowiska na pytanie 1 i 2 niniejszego wniosku wspólnego;

Cena sprzedaży zostanie określona w sposób, który nie będzie pozostawiał wątpliwości, tj. umowa sprzedaży będzie wskazywała, że całkowita cena sprzedaży Nieruchomości zostanie zwiększona o należny podatek VAT;

Nabytą Nieruchomość Wnioskodawca 2 zamierza wykorzystywać w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, w szczególności do działalności związanej wynajmem powierzchni Centrum Logistycznego.

Tym samym, istnieć będzie bezpośredni związek pomiędzy zakupem Nieruchomości oraz sprzedażą podlegającą opodatkowaniu VAT. Dodatkowo, należy wskazać, że w oparciu o przepisy Dyrektywy, ustawodawca polski przewidział, w art. 88 ustawy o VAT, ściśle określone ograniczenia w prawie do odliczenia podatku VAT przez podatników. Tym niemniej, żadna z przesłanek ograniczenia prawa do odliczenia VAT, które zostały wymienione w tym przepisie nie znajdzie zastosowania. Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawcy 2 będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego przy nabyciu Nieruchomości, które to nabycie będzie udokumentowane odpowiednią fakturą VAT wystawioną przez Sprzedawcę Zdaniem Wnioskodawcy 2, nie zostały bowiem spełnione jakiekolwiek przesłanki, wyłączające prawo do odliczenia naliczonego podatku VAT z tytułu nabycia przez przedmiotowej działki (Nieruchomości). Powyższe znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydawanych przez organy podatkowe. Przykładowo:

w interpretacji z 8 sierpnia 2019 r., nr 0114-KDIP1-1.4012.313.2019.4.MMA Dyrektor KIS stwierdził, że: „Odnosząc się do przedstawionych wątpliwości należy wskazać, że zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług. Stosownie do art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku. Zgodnie z art. 88 ust. 4 ustawy obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7. Z powyższych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Należy podkreślić, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 tej ustawy. Kupujący jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Nabyta Nieruchomość będzie wykorzystywana przez Kupującego do wykonywania czynności opodatkowanych VAT. Jednocześnie jak przyjęto w niniejszej interpretacji, transakcja zbycia Nieruchomości podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT z zastosowaniem stawki 23%. Zatem w analizowanym przypadku będą spełnione warunki, o których mowa w art. 86 ust. 1 ustawy. Jednocześnie nie znajduje zastosowania art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy. W konsekwencji przy braku zaistnienia innych negatywnych przesłanek, Kupującemu przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy. Tym samym stanowisko w zakresie pytania nr 3 również należy uznać za prawidłowe.”

w interpretacji indywidualnej z dnia 17 listopada 2017 r., nr 0114-KDIP1-1.4012.613. 2017.1.DG, Dyrektor KIS stwierdził, że: „Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114. art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług. Z treści cytowanych przepisów art. 86 ust. 1 ustawy wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi. Należy zauważyć, że formułując w art. 86 ust. 1 ustawy warunek związku ze sprzedażą opodatkowaną, ustawodawca nie uzależnia prawa do odliczenia od związku zakupu z obecnie wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towarów lub usług przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakupy te dokonane są w celu ich wykorzystania w ramach jego działalności opodatkowanej. Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku. Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku. Jak wskazał Wnioskodawca w opisie sprawy, będzie nabywcą niezabudowanej działki o nr 47/9, która zgodnie z wydaną decyzją o warunkach zabudowy stanowi grunt przeznaczony pod zabudowę. Zarówno Wnioskodawca jak i Zbywca są czynnymi podatnikami VAT. Jak wynika z wniosku Wnioskodawca zakupioną działkę będzie wykorzystywał w prowadzonej działalności gospodarczej - deweloperskiej związanej z budową i najmem budynków magazynowo-biurowych, czyli do czynności opodatkowanych. Tut. Organ w odniesieniu do dostawy ww. działki na rzecz Wnioskodawcy wskazał, że jej sprzedaż będzie podlegała opodatkowaniu VAT wg stawki 23%. Zatem Wnioskodawcy z tytułu zakupu ww. nieruchomości udokumentowanej stosowną fakturą będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tej transakcji, gdyż spełnione zostaną przesłanki wskazane w przepisie art. 86 ust. 1 ustawy, tj. nabyta nieruchomość przez Wnioskodawcę jako czynnego podatnika VAT będzie wykorzystywana do działalności gospodarczej opodatkowanej tym podatkiem.”

w interpretacji indywidualnej z dnia 20 czerwca 2018 r., nr 0114-KDIP1-1.4012.205. 2018.3.DG, Dyrektor KIS stwierdził, że: „Zatem, mając na uwadze treść przywołanych wyżej przepisów należy stwierdzić, że wniesienie do Wnioskodawcy działki nr 15/2 jako gruntu budowlanego, nie będzie korzystało ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT, lecz zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy, dostawa ta będzie opodatkowana 23% stawką podatku VAT. Z opisu zawartego we wniosku wynika, że Wnioskodawca jako czynny podatnik VAT będzie wykorzystywał nabyte nieruchomości do czynności opodatkowanych niekorzystających ze zwolnienia z podatku VAT. Zatem w związku z nabyciem działki nr 15/2 Wnioskodawcy będącemu deweloperem będzie przysługiwać prawo do odliczenia podatku VAT z faktury wystawionej przez nowego wspólnika. Spełnione zostaną warunki wskazane w art. 86 ust. 1 i 2 ustawy, a mianowicie transakcja odbędzie się między czynnymi podatkami VAT, dostawa działki nr 15/2 będzie opodatkowana VAT wg stawki 23% oraz przedmiotowy grunt (razem z działką nr 14) zostanie wykorzystany do celów opodatkowanych na cele działalności gospodarczej opodatkowanej VAT (pod inwestycję deweloperską) – tj. do budowy łącznie 7 budynków mieszkalnych wraz z infrastrukturą. W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 należy uznać za prawidłowe.”

Reasumując, mając na uwadze, że nabyta Nieruchomość będzie wykorzystywana przez Nabywcę do wykonywania czynności opodatkowanych VAT, Wnioskodawcy 2 będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego na zasadach ogólnych przewidzianych w Dziale IX Ustawy o VAT w związku z nabyciem Nieruchomości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego następujące jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia

Niniejsza interpretacja została wydana w zakresie podatku od towarów i usług, natomiast w zakresie podatku od czynności cywilno-prawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Zainteresowanemu będącemu stroną przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin