Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-3.4010.541.2019.4.BM
z 14 lutego 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 18 listopada 2019 r. (data wpływu 2 grudnia 2019 r.), uzupełnionym 24 stycznia 2020 r. o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy kwota uzyskana w związku z realizacją umowy stanowi dla Spółki przychód, jeśli tak, kiedy doszło do jego powstania i w jakiej wysokości winien on zostać rozpoznany (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 grudnia wpłynął do tut. Organu wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy kwota uzyskana w związku z realizacją umowy stanowi dla Spółki przychód, jeśli tak, kiedy doszło do jego powstania i w jakiej wysokości winien on zostać rozpoznany. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 9 stycznia 2020 r. Znak 0112-KDIL3.4012.53.2019.2.MŁ, 0111-KDIB1-3.4010.541.2019.3.BM wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano 24 stycznia 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej: „Spółka”) w 2016 r. zrealizowała inwestycję polegającą na modernizacji układu chłodzenia wtryskarek z zastosowaniem wymiennika „free coolingu”. Przedsięwzięcie to służyło poprawie efektywności energetycznej. Przeprowadzona modernizacja uprawniała Spółkę do ubiegania się o wydanie świadectw efektywności energetycznej, zwanych również „białymi certyfikatami”.

W dniu 17 października 2016 r. Spółka zawarła umowę efektywności energetycznej (dalej: „Umowa”) z Panem X, prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą „Y” (dalej; „Y”), którego działalność zgodnie z wpisem w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej obejmuje m.in. pozostałą działalność wspomagającą usługi finansowe, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszy (kod PKD 66.19.Z), w tym również „powiernictwo i nadzór wykonywane na zlecenie”.

W umowie zobowiązał się on do tego, że przeprowadzi działania w celu pozyskania „Świadectw efektywności energetycznej” zgodnie z ustawą z dnia 15 kwietnia 2011 r. o efektywności energetycznej (dalej: „Ustawa”). Y miał dokonać z należytą starannością audytów i pozostałych czynności opisanych ustawowo zmierzających do uzyskania „Świadectw efektywności energetycznej”. Y jako podmiot upoważniony przez Spółkę miał także opracować i przedstawić Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki (dalej: „PURE”) dokumenty przetargowe oraz uczestniczyć w postępowaniu przetargowym. W ramach realizacji postanowień Umowy Y zobowiązał się również do zapoznania się z modernizacjami dokonanymi przez Spółkę. Spółka miała zaś przekazać Y zbiory danych i informacji dotyczących zużycia, kosztów energii, stanu prawnego, jak również inne dokumenty niezbędne do przeprowadzenia czynności opisanych w Umowie. Umowa zawarta została na czas określony do 30 czerwca 2019 r. Za przeniesienie praw, w tym za umocowanie Y w deklaracji przetargowej jako podmiot upoważniony przez Spółkę dla przedsięwzięcia efektywności energetycznej, które zostało złożone w przetargu ogłaszanym przez PURE, Y zapłaciło Spółce kwotę w wysokości 1 zł. Nadto, w przypadku wybrania przez PURE oferty przetargowej ze zrealizowanym przez Spółkę przedsięwzięciem efektywności energetycznej i wydania Świadectw efektywności energetycznej Y, Spółka miała otrzymać kwotę równą 70% opłaty zastępczej pomnożonej przez ilość średniorocznie zaoszczędzonej energii pierwotnej. Do rozliczenia między stronami przyjęto wartość opłaty zastępczej jednostkowej za jedną tonę oleju ekwiwalentnego obowiązującej w roku składania wniosku do przetargu ogłoszonego przez PURE. W umowie zastrzeżono także, że bez względu na przyczynę, ww. kwota procentowa nie zostanie wypłacona, jeżeli PURE nie wyda Świadectw efektywności energetycznej za zgłoszone do przetargu przedsięwzięcie efektywności energetycznej lub nie nastąpi sprzedaż praw majątkowych wynikających z pozyskanych Świadectw efektywności energetycznej.

Rzeczone przedsięwzięcie zostało zgłoszone do przetargu i Y w 2017 r. pozyskał świadectwa efektywności energetycznej.

W 2017 r. doszło do zachwiania relacji pomiędzy popytem a podażą na rynku białych certyfikatów. Pismem z 25 lipca 2017 r. Y poinformował Spółkę, iż z uwagi na powyższe nie jest możliwe rozliczenie ze Spółką na zasadach ustalonych w Umowie, w szczególności odniesienie wynagrodzenia do opłaty zastępczej.

Jednocześnie, zaproponowane zostało Spółce rozliczenie odnoszące się do warunków rynkowych notowań Białych Certyfikatów na Z.

Strony od drugiej połowy 2017 r. pozostawały w sporze co do ostatecznego sposobu rozliczenia Umowy.

W sierpniu 2018 r. Spółka zarekomendowała Y natychmiastową sprzedaż praw majątkowych wynikających z pozyskanych świadectw efektywności energetycznej w celu finalnego rozliczenia ww. Umowy.

Ostatecznie pod koniec 2018 r. doszło do sprzedaży rzeczonych świadectw, a w styczniu 2019 r. Y uiścił na rachunek bankowy Spółki kwotę 320.065,90 zł z tytułu należności wynikających z Umowy efektywności energetycznej zawartej 17 października 2016 r. Spółka nie zna jednak daty sprzedaży świadectw, a jedynie kwotę rozliczenia, która jest zgodna z umową.

W istocie Strony łączyła umowa polegająca na tym, że Spółka zleciła na zasadzie powiernictwa Y pozyskanie i sprzedaż ww. świadectw, za co ten ostatni otrzymał stosowne wynagrodzenie.

Z uwagi na fakt, że kwestia sprzedaży świadectw efektywności energetycznej nie jest expressis verbis uregulowana w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm., dalej jako: „ustawa o VAT”) powstały wątpliwości, co do opodatkowania i udokumentowania takiej transakcji w przypadku wykonywania jej pomiędzy Spółką - będącą podmiotem, u którego zostało zrealizowane przedsięwzięcie, a pośrednikiem działającym we własnym imieniu i na rachunek Spółki, to znaczy, czy z tytułu tej czynności Spółka powinna wystawić na rzecz Y fakturę VAT czy też notę obciążeniową. Nadto, Spółka wyraża wątpliwość, jak otrzymanie ww. kwoty należy traktować na gruncie CIT.

Z uzupełnienia do wniosku z dnia 22 stycznia 2020 r. wynika, że:

W postępowaniu przed URE (Urząd Regulacji Energetyki) Y pozyskał certyfikaty na własne imię, aczkolwiek w związku z inwestycją zrealizowaną przez Wnioskodawcę. Y w postępowaniu przed URE działał we własnym imieniu na podstawie szczególnego upoważnienia, o którym mowa w art. 20 ust. 3 pkt 2 ustawy o efektywności energetycznej. Upoważnienie to nie jest pełnomocnictwem. Zgodnie z art. 21 ww. ustawy, w takim wypadku Świadectwo Efektywności Energetycznej wystawia się na imię i nazwisko lub nazwę podmiotu działającego na podstawie tegoż upoważnienia. Na imię tego podmiotu zgodnie z ww. ustawą zostało otwarte także konto w rejestrze świadectw efektywności energetycznej. Zgodnie z art. 30 ust. 2 ww. ustawy, prawa majątkowe wynikające ze świadectwa efektywności energetycznej powstają z chwilą zapisania świadectwa efektywności energetycznej po raz pierwszy na koncie w rejestrze świadectw efektywności energetycznej, na podstawie informacji, o której mowa w art. 24 ust. 2 i przysługują podmiotowi będącemu posiadaczem tego konta. W sensie prawnym Y był zatem jedynym uprawnionym do wydanych przez PURE Certyfikatów, jak też ich sprzedaży.

Mając na uwadze okoliczności faktyczne i prawne wskazane powyżej Y sprzedaje Certyfikaty jako własne.

Łączący strony stosunek prawny wykazuje jedynie podobieństwo do stosunku powiernictw, z uwagi na to, że Wnioskodawca nigdy nie przeniósł w sposób powierniczy praw majątkowych do Certyfikatów. Prawa te bowiem powstały dopiero w wyniku postępowania przed URE, gdzie umowa pomiędzy Wnioskodawcą a Y została zawarta dużo wcześniej.

Koszty są ponoszone przez oba podmioty, niemniej dotyczą one różnych kategorii wydatków. Wnioskodawca poniósł wszystkie wydatki związane z realizacją przedsięwzięcia służącego poprawie efektywności energetycznej. Natomiast, Y poniósł wydatki związane z audytem efektywności energetycznej, postępowaniem przed URE, zbyciem, obsługą konta etc.

Fragment: „Za przeniesienie praw, w tym za umocowanie Y w deklaracji przetargowej jako podmiot upoważniony przez Spółkę dla przedsięwzięcia efektywności energetycznej, które zostało złożone w przetargu ogłaszanym przez PURE, Y zapłaciło Spółce kwotę w wysokości 1 zł (słownie: jeden). Nadto, w przypadku wybrania przez PURE oferty przetargowej ze zrealizowanym przez Spółkę przedsięwzięciem efektywności energetycznej i wydania Świadectw efektywności energetycznej Y, Spółka miała otrzymać kwotę równą 70% (słownie: siedemdziesiąt procent) opłaty zastępczej pomnożonej przez ilość średniorocznie zaoszczędzonej energii pierwotnej” odzwierciedla zawarte między Wnioskodawcą a Y postanowienie umowne zawarte w umowie z dnia 17 października 2016 r. W ocenie Wnioskodawcy, nie przeniósł on jednak praw majątkowych do świadectw na Y, bowiem w dacie zawarcia Umowy prawa te jeszcze nie istniały. Praw tych nie przeniósł również na późniejszym etapie przed URE, bowiem świadectwa zostały wydane na imię Y. W istocie kwota 1 zł odpowiada wynagrodzeniu Wnioskodawcy za udzielenie upoważnienia Y, które uprawniało Y do pozyskania Certyfikatów. W ocenie Wnioskodawcy, zdanie rozpoczynające się po słowach „Nadto, w przypadku wybrania przez PURE (...)„ zawiera przyjęty przez Strony mechanizm rozliczenia, zgodnie z którym za upoważnienie do występowania w postępowaniu przetargowym przed PURE Wnioskodawcy przysługuje dodatkowe wynagrodzenie określone w ww. wysokości. W nawiązaniu do powyższego Strony postanowiły także, że bez względu na przyczynę, ww. kwota procentowa nie zostanie wypłacona, jeżeli PURE nie wyda Świadectw efektywności energetycznej za zgłoszone do przetargu przedsięwzięcie efektywności energetycznej lub nie nastąpi sprzedaż praw majątkowych wynikających z pozyskanych Świadectw efektywności energetycznej.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie.

Czy kwota uzyskana od Y w związku z realizacją umowy z 17 października 2016 r. stanowi dla Spółki przychód, jeśli tak, kiedy doszło do jego powstania i w jakiej wysokości winien on zostać rozpoznany? (pytanie oznaczone we wniosku nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota 320.065,90 zł, pozyskana od Y w wyniku realizacji zlecenia wynikającego z umowy z 17 października 2016 r., stanowi dla niego przychód podatkowy. Zdaniem Spółki, samo przydzielenie certyfikatów przez Prezesa URE nie podlegało opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, nie wiązało się to bowiem dla Spółki z jakimkolwiek przyrostem majątku. Przychód powstał dopiero w momencie otrzymania środków ze zbycia prawa majątkowego. Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U z 2019 r. poz. 865, z późn. zm., dalej: „updop”), nie zawiera definicji przychodu. W art. 12 updop, wymienione jednak zostały rodzaje przychodów, określono moment ich powstania, jak również enumeratywnie wskazano wyłączenia z katalogu przychodów. Jako zasadę ustawodawca przyjął, że zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 updop, przychodami są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Biorąc powyższe pod uwagę należy uznać, że samo otrzymanie świadectw efektywności energetycznej nie rodzi po stronie Spółki przychodu podatkowego, gdyż nie uzyskuje w tym momencie trwałego przysporzenia w rozumieniu art. 12 updop. Dopiero otrzymanie od Y środków z tytułu rozliczenia umowy z 17 października 2016 r. skutkowało koniecznością rozpoznania przychodu podatkowego w styczniu 2019 r. Nadto, zdaniem Spółki przychód ten powstał w kwocie, jaką NE przelał Spółce. Spółka nie ma żadnej wiedzy odnośnie tego, kiedy doszło do sprzedaży certyfikatów i w jakiej kwocie to nastąpiło.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 z późn. zm., dalej: „updop”), przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Stosownie do art. 12 ust. 4 pkt 9 updop, do przychodów nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług.

Za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont (art. 12 ust. 3 updop).

W myśl art. 12 ust. 3a updop, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g oraz 3j-3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności.
   
   

Literalna wykładnia powołanych przepisów prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. W konsekwencji, do przychodów podatkowych, podatnik powinien zaliczyć takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe. Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, lub pomniejsza jego pasywa.

Z powyższej regulacji wynika więc, że pierwszeństwo w kształtowaniu daty powstania przychodu ma dzień dokonania czynności - wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego, wykonania usługi lub jej częściowego wykonania, przy czym dzień wystawienia faktury lub uregulowania należności jest ostatecznym terminem, który stanowi o dacie powstania przychodu. Ponadto dodać należy, że jeśli zaistniałe wyżej zdarzenia wystąpią po dniu wystawienia faktury, czy po dniu dokonania zapłaty należności, o momencie powstania przychodu decydują te dni, a nie fakt zaistnienia konkretnego zdarzenia.

Jak stanowi art. 12 ust. 3c ustawy o CIT, jeżeli strony ustalą, iż usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku.

Natomiast, art. 12 ust. 3e ustawy o CIT stanowi, że w przypadku otrzymania przychodu, o którym mowa w ust. 3, do którego nie stosuje się ust. 3a, 3c, 3d i 3f, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

Odnosząc się do powyższych wątpliwości wskazać należy, że w rozpatrywanej sprawie mamy do czynienia z sytuacją, gdzie Wnioskodawca w 2016 r. zrealizował inwestycję polegającą na modernizacji układu chłodzenia wtryskarek z zastosowaniem wymiennika „free coolingu”. Przedsięwzięcie to służyło poprawie efektywności energetycznej. Przeprowadzona modernizacja uprawniała Spółkę do ubiegania się o wydanie świadectw efektywności energetycznej. Wnioskodawca przekazał Firmie Y prawo do pozyskania praw majątkowych wynikających ze zrealizowanego przedsięwzięcia, tj. prawo do przeprowadzenia działań

w celu pozyskania świadectw efektywności energetycznej. W ramach przekazania tego prawa Spółka udostępniła Firmie Y zbiory danych i informacji dotyczących zużycia, kosztów energii, stanu prawnego, jak również inne dokumenty niezbędne do przeprowadzenia czynności opisanych w Umowie zmierzających do uzyskania świadectw efektywności energetycznej. Za przeniesienie praw, w tym za umocowanie Firmy Y w deklaracji przetargowej jako podmiot upoważniony przez Spółkę dla przedsięwzięcia efektywności energetycznej, które zostało złożone w przetargu ogłaszanym przez PURE, Firma Y zapłaciła Spółce kwotę w wysokości 1 zł (słownie: jeden). Nadto, w przypadku wybrania przez PURE oferty przetargowej ze zrealizowanym przez Spółkę przedsięwzięciem efektywności energetycznej i wydania Świadectw efektywności energetycznej Firmie Y, Spółka miała otrzymać kwotę równą 70% (słownie: siedemdziesiąt procent) opłaty zastępczej pomnożonej przez ilość średniorocznie zaoszczędzonej energii pierwotnej.

Przenosząc powyższe na grunt przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy stwierdzić, że w sytuacji opisanej we wniosku mamy do czynienia z odpłatnym świadczeniem usługi ze strony Wnioskodawcy na rzecz Firmy Y polegającej na przekazaniu przez Wnioskodawcę w ramach stosunku zobowiązaniowego Firmie Y prawa do pozyskania praw majątkowych wynikających ze zrealizowanego przedsięwzięcia w postaci modernizacji układu chłodzenia wtryskarek z zastosowaniem wymiennika „fee coolingu” służącego poprawie efektywności energetycznej. W celu pozyskania tych praw majątkowych przez Firmę Y, Wnioskodawca przekazał zbiory danych i informacji dotyczących zużycia, kosztów energii, stanu prawnego, jak również inne dokumenty niezbędne do przeprowadzenia audytów i innych czynności opisanych w Umowie zmierzających do uzyskania świadectw efektywności energetycznej. Bezpośrednim nabywcą tego świadczenia jest Firma Y, zaś za przekazane prawo Wnioskodawca otrzymał określone w umowie wynagrodzenie.

W świetle powyższego, należy uznać, że kwota wypłacona przez Firmę Y na rzecz Wnioskodawcy stanowi wynagrodzenie za usługę wykonaną przez Wnioskodawcę na rzecz Firmy Y, polegającą na przekazaniu prawa do pozyskania praw majątkowych wynikających ze zrealizowanej przez Wnioskodawcę inwestycji służącej poprawie efektywności energetycznej (tj. usługę umożliwienia Firmie Y udziału w przetargu w celu uzyskania świadectw efektywności energetycznej), a w rezultacie stanowi przychód po stronie Wnioskodawcy w momencie wykonania usługi zgodnie z cytowanym powyżej art. 12 ust. 3a updop.

Odnosząc się natomiast do wysokości uzyskanego przychodu, należy wskazać, że przychodem związanym z działalnością gospodarczą jest przychód należny, czyli wynagrodzenie wynikające z umowy, przy czym należy mieć na uwadze cytowany wyżej art. 12 ust. 4 pkt 9 updop. Pomimo, że wynagrodzenie to może odpowiadać wysokości otrzymanej kwoty 320.065,90 zł w związku z realizacją umowy z 17 października 2016 r., to ze względu na powyższe nie można uznać stanowiska Wnioskodawcy, z którego wynika, że przychód powstał w kwocie jaką Y przelał Spółce, za prawidłowe.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Nadmienia się, że w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.