Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-2.4011.16.2020.1.AM
z 18 lutego 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 grudnia 2019 r. (data wpływu 7 stycznia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 stycznia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka komandytowa to spółka osobowa. Wnioskodawca to osoba fizyczna będąca wspólnikiem − komandytariuszem spółki komandytowej pod nazwą (…) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka Komandytowa i jednocześnie podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych. (…) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka Komandytowa prowadzi stację (…) zlokalizowaną przy drodze krajowej (…), na gruncie stanowiącym jej własność i rozlicza ewidencję księgową na podstawie ustawy o rachunkowości (pełna księgowość).

Bezpośrednio z drogi krajowej był wjazd prawostronny na stację i wyjazd. W związku z brakiem możliwości wjazdu na stację z lewej strony (lewoskrętu) Spółka była zmuszona do wystąpienia do Wojewody (…) z wnioskiem o zgodę na przebudowę zjazdu publicznego wraz z budową pasa dla lewoskrętu na teren stacji (…). Decyzją nr (…) z dnia (…) 2016 r. wydaną przez Wojewodę (…) Spółka uzyskała zgodę na „przebudowę zjazdu publicznego (stanowiącego wjazd i wyjazd) w km (…) wraz z poszerzeniem (…) na odcinku od km (…) strona lewa oraz od km (…) strona prawa w tym: budowa pasa dla lewoskrętu; budowa wysp segregacyjnych; budowa przedłużenia istniejącego przepustu rurami żelbetowymi (...)”. Do wykonania lewoskrętu do istniejącej stacji (…) konieczne było poszerzenie istniejącej drogi krajowej DK nr (…), przebudowanie zjazdu (stanowiącego wjazd i wyjazd) do istniejącej stacji (…), zbudowanie wysp segregacyjnych, zbudowanie przedłużenia istniejącego przepustu rurami żelbetowymi wraz ze ścianką czołową oraz przebudowa nawierzchni. Poszerzając istniejącą jezdnię, można było wykonać w rejonie stacji (…) pas dla lewoskrętu, pas do jazdy na wprost wzdłuż DK nr (…) i pas dla prawoskrętu do istniejącej stacji (…). Dla zapewnienia bezpieczeństwa wjazdu i wyjazdu ze stacji (…) samochodów ciężarowych na DK nr (...) zwiększyła się szerokość zjazdu do (…) m (istn. szerokość zjazdu), a powstanie dodatkowych wysp segregacyjnych wraz z oznakowaniem ma zapewnić podwyższenie standardu bezpieczeństwa wszystkim użytkownikom drogi krajowej DK nr (…), gdzie do tej pory na tym odcinku był zarejestrowany wykorzystywany wzrost nadmiernej prędkości i manewrów wyprzedzania.

Koszty budowy zjazdu, jak i poszerzenia całości drogi krajowej poniósł inwestor, czyli Spółka (na które składały się projekt budowlano-drogowy w roku 2015 i 2016 i koszty związane z ww. budową w roku 2019). Całość prac bez wątpienia przyczyni się do znaczącego wzrostu ilości klientów (przede wszystkim samochodów ciężarowych, które przed wykonaniem prac miały problem z wjazdem, jak i wyjazdem ze stacji i tym samym przychodów Spółki.

Po zakończeniu budowy Protokołem z odbioru zjazdu publicznego z dnia (…) 2019 roku (…) odebrała od Spółki wykonane, zakończone roboty. Spółka zakwalifikowała koszty poniesione na ww. budowę zjazdu publicznego umożliwiającego wjazd z drogi krajowej na teren stacji (…) jako koszty uzyskania przychodu w dacie ich ponoszenia, ale po zakończeniu inwestycji, a więc odpowiednio w roku 2019 jednorazowo w dacie zakończenia i odbioru inwestycji – protokół ((…) 2019 r.).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

W jaki sposób Spółka powinna zakwalifikować koszty poniesione na ww. budowę zjazdu publicznego stanowiącego wjazd i wyjazd z drogi krajowej na teren stacji (…): czy jako koszty uzyskania przychodu w dacie ich ponoszenia, ale po zakończeniu inwestycji, a więc odpowiednio w roku 2019 w dacie zakończenia i odbioru inwestycji ((…) 2019 r.), czy też jako inwestycję w obcym środku trwałym podlegającą amortyzacji, aby wspólnik Spółki osobowej, czyli Wnioskodawca − podatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, określił w prawidłowej wysokości należne zobowiązanie podatkowe?

Zdaniem Wnioskodawcy, czyli wspólnika − komandytariusza Spółki komandytowej (będącej spółką osobową) i jednocześnie podatnika podatku dochodowego od osób fizycznych, koszty poniesione przez Spółkę na ww. budowę zjazdu publicznego stanowiącego wjazd i wyjazd z drogi krajowej na teren stacji (…) celem umożliwienia wjazdu z tej drogi na teren prowadzonej przez Spółkę stacji (…) stanowiły koszty uzyskania przychodu w momencie ich ponoszenia, ale po zakończeniu inwestycji (odbiór protokół (…) 2019 r.), a więc odpowiednio w 2019 roku i tak też powinny być przez Spółkę księgowane. Poniesionych koszty nie można zakwalifikować jako inwestycji w obcym środku trwałym, ponieważ prowadzona inwestycja (zjazd z drogi) nie jest i nie będzie używana przez Spółkę wyłącznie na jej potrzeby, a także dlatego, że nie łączy ją (Spółkę) żadna umowa z właścicielem tej drogi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 4 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2017 r., poz. 1577, z późn. zm.): spółka osobowa to spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa i spółka komandytowo-akcyjna.

W myśl art. 102 Kodeksu spółek handlowych: spółką komandytową jest spółka osobowa mająca na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona.

Organ zauważa, że spółka komandytowa jest osobową spółką prawa handlowego i nie posiada osobowości prawnej. Z punktu widzenia prawa podatkowego podatnikami są poszczególni wspólnicy tej spółki.

Sposób opodatkowania dochodu z udziału w spółce komandytowej jest uzależniony od cywilnoprawnego statusu danego wspólnika. Jeżeli wspólnikiem tej spółki jest osoba fizyczna, to dochód z udziału w tej spółce podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387 z późn. zm.): przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zasady wyrażone w ust. 1 – o czym stanowi art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy – stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

W związku z tym wielkość przychodu przypadającego na podatnika (wspólnika spółki komandytowej) określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku. Taką samą zasadę należy zastosować przy określeniu kosztów uzyskania przychodu, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat przypadających na wspólnika.

Z treści złożonego wniosku wynika, że spółka komandytowa (dalej: Spółka), której Wnioskodawca jest wspólnikiem, prowadzi stację (…). Zdarzenia gospodarcze Spółka ewidencjonuje w księgach rachunkowych zgodnie z ustawą o rachunkowości. W związku z utrudnionym dojazdem na stację (…) Spółka wystąpiła do wojewody o zgodę na przebudowę zjazdu publicznego wraz z budową pasa dla lewoskrętu na teren stacji (…). Spółka, po uzyskaniu zgody na ww. prace, poniosła koszty budowy zjazdu oraz poszerzenia drogi krajowej. Odbiór wykonanych prac nastąpił protokołem z (…) 2019 r. Wnioskodawca wskazał, że poczynione prace bez wątpienia przyczynią się do znaczącego wzrostu ilości klientów. Ponadto z wniosku wynika, że Spółka zakwalifikowała koszty poniesione na budowę zjazdu publicznego umożliwiającego wjazd z drogi krajowej na teren stacji (…) jako koszty uzyskania przychodów w dacie ich ponoszenia, ale po zakończeniu inwestycji, a więc w roku 2019, tj. w dacie zakończenia i odbioru inwestycji. W związku z tym powstała wątpliwość, czy taki sposób ujmowania kosztów jest prawidłowy.

Zasady kwalifikowania przez podatników podatku dochodowego od osób fizycznych wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają art. 22 i 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy: kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem że nie zostały one wymienione w art. 23 ww. ustawy oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której między kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Należy przy tym podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności decyduje podmiot prowadzący tę działalność, lecz nie każdy wydatek ponoszony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowić może koszt uzyskania przychodu i jako taki podlegać odliczeniu od postawy opodatkowania. Działalność gospodarcza – co do zasady – nastawiona jest na zysk, czyli osiąganie dochodu. Skutki podejmowanych nietrafionych decyzji gospodarczych nie mogą w każdym przypadku być przerzucane na Skarb Państwa przez obniżanie podstawy opodatkowania, dlatego każda decyzja związana z ponoszeniem kosztu powinna być odpowiednio uzasadniona i udokumentowana.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

− o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22a ust. 2 ustawy: amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1. przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”,
2. budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,
3. składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 23a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników − jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający

− zwane także środkami trwałymi.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje wprost, co należy rozumieć przez inwestycje w obcych środkach trwałych. Definiuje natomiast pojęcie „inwestycji”. Zgodnie z art. 5a pkt 1 tej ustawy: ilekroć w ustawie jest mowa o inwestycjach − oznacza to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2019 r. poz. 351), zwanej dalej „ustawą o rachunkowości”. Natomiast w myśl art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości środki trwałe w budowie to zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego.

Na podstawie ww. definicji należy stwierdzić, że inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań (nakładów) podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia lub polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego.

Odnosząc przytoczone przepisy prawa podatkowego do przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego, w pierwszej kolejności należy wskazać, że zjazd publiczny, na budowę którego Spółka, której wspólnikiem jest Wnioskodawca, poniosła nakłady, nie stanowi środka trwałego w tej Spółce, gdyż nie stanowi jej własności. Z wniosku nie wynika również, aby Spółce przysługiwał jakikolwiek tytuł prawny do wskazanej we wniosku inwestycji drogowej. Wobec powyższego kosztów poniesionych na budowę zjazdu publicznego nie można uznać za wydatek poniesiony na wytworzenie własnego środka trwałego, jak i na inwestycję w obcym środku trwałym. Z tej też przyczyny wydatek poniesiony na wykonanie wskazanej we wniosku inwestycji nie może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów przez odpisy amortyzacyjne.

Natomiast aby wydatek poniesiony z tytułu budowy zjazdu publicznego mógł być zaliczony bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, niezbędne jest wykazanie, że wydatek ten został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, a więc winien być spełniony ogólny warunek określony w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W niniejszej sprawie poniesiony przez Spółkę wydatek nie mieści się w katalogu ujętym w art. 23 ww. ustawy. Co więcej, wydatek ten ma na celu zwiększenie przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej dzięki łatwiejszemu dostępowi klientów do stacji (…).

Wydatek ten spełnia zatem kryterium celowości, o którym mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji może stanowić dla Wnioskodawcy, proporcjonalnie do jego udziału w zyskach Spółki, koszt uzyskania przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.

Podatkowe zasady potrącalności kosztów w przypadku podatników prowadzących księgi rachunkowe zostały uregulowane w art. 22 ust. 5-5b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: u podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.

Zgodnie natomiast z art. 22 ust. 5c ww. ustawy: koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W świetle tego przepisu wydatki, których nie można przyporządkować do określonych przychodów danego roku podatkowego (koszty pośrednie), powinny zostać zaliczone do kosztów w dacie ich poniesienia. Przy czym koszty te można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w takiej wysokości, jaka dotyczy danego roku podatkowego.

Odnosząc powyższe do sytuacji będącej przedmiotem wniosku, należy stwierdzić, że wydatek na budowę zjazdu publicznego, stanowiącego wjazd i wyjazd z drogi krajowej na teren stacji (…), nie może być powiązany z żadnym konkretnym przychodem. Koszt ten ma bowiem wpływ na ogólną sytuację finansową Spółki prowadzącej stację (…), nie generuje żadnego konkretnego przychodu, pozostaje zatem w pośrednim związku przyczynowo-skutkowym z przychodami z działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę, której Wnioskodawca jest wspólnikiem. W związku z tym koszt budowy zjazdu publicznego stanowi koszt inny niż bezpośrednio związany z przychodem i może być potrącony w dacie jego poniesienia, zgodnie z treścią przepisu art. 22 ust. 5c.

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 22 ust. 5d powoływanej ustawy).

Mając na względzie cytowane wyżej przepisy oraz treść wniosku, należy stwierdzić, że koszty realizacji wskazanej we wniosku inwestycji drogowej winny być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia na zasadach określonych w art. 22 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując – koszty poniesione na budowę zjazdu publicznego stanowiącego wjazd i wyjazd z drogi krajowej na teren stacji (…) powinny być zaliczane do kosztów uzyskania przychodu w dacie ich ponoszenia, po zakończeniu inwestycji, a więc w roku 2019, tj. w dacie zakończenia i odbioru inwestycji, a nie rozliczane jako inwestycja w obcym środku trwałym podlegająca amortyzacji.

Ponadto Organ wskazuje, że zgodnie z treścią art. 14b § 1 ustawy ‒ Ordynacja podatkowa: Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Zatem interpretacje indywidualne prawa podatkowego wydawane są wyłącznie na wniosek zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie. Zainteresowanym jest każdy, kto złoży wniosek w sprawie indywidualnej, która jego dotyczy. W związku z tym zaznacza się, że interpretacja odnosi się tylko i wyłącznie do Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.