Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.602.2019.1.MF
z 19 lutego 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 20 grudnia 2019 r. (data wpływu 24 grudnia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy przeprowadzona inwestycja nie stanowi przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji w rozumieniu art. 16g ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i czy Wnioskodawcy w konsekwencji przysługuje prawo do zaliczenia poniesionego wydatku bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych -jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 grudnia 2019 r. do Organu wpłynął wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy przeprowadzona inwestycja nie stanowi przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji w rozumieniu art. 16g ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i czy Wnioskodawcy w konsekwencji przysługuje prawo do zaliczenia poniesionego wydatku bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka została zawiązana w celu realizacji zadań własnych Gminy Miasta B. w zakresie gospodarki odpadami, utrzymania czystości i porządku w gminie oraz ochrony środowiska. Spółka prowadzi działalność w zakresie przyjmowania odpadów do unieszkodliwiania/przetwarzania, segregowania odpadów, odbierania odpadów od bezpośrednich wytwórców oraz oczyszczania miasta B.

Siedzibą spółki jest B. Spółka jest tym samym polskim rezydentem podatkowym i podlega w Polsce obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

W latach 2013-2015, Spółka realizowała inwestycję budowy Zakładu Termicznego Przekształcania Odpadów Komunalnych w B. (dalej: „ZTPOK”). ZTPOK rozpoczął działalność w 2016 r.

Dla potrzeb funkcjonowania ZTPOK, Wnioskodawca nabył dwie samochodowe wagi pomostowe typu HELIOS 60/18Z.

Urządzenia tego typu służą do statystycznego pomiaru udźwigu samochodów i składają się z:

1. zespołu miernika wagowego (obejmującego cyfrowy układ pomiarowy Rhewa 82 Comfort),
2. czujników tensometrycznych (8 sztuk), oraz
3. zespołu pomostowego składającego się z pomostu o wymiarach 18000 mm x 3000 mm.
   
   

Ww. urządzenia są wykorzystywane w podstawowym zakresie działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Zostały one zaliczone do środków trwałych Spółki w rozumieniu art. 16a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „u.p.d.o.p.”) i wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w miesiącu oddania ich do użytkowania, zgodnie z art. 16d ust. 2 u.p.d.o.p.

Wartość początkowa każdego z ww. środków trwałych wyniosła 407 738,69 zł.

W związku z problemami związanymi z funkcjonowaniem ww. urządzeń (częste awarie), w szczególności cyfrowego układu pomiarowego, Spółka podjęła decyzję o poniesieniu nakładów w celu zmniejszenia wadliwości ww. urządzeń. W szczególności, podjęta została decyzja o wymianie niektórych elementów urządzeń, m.in. ww. czujników cyfrowych Sensocar SP-DP1 30T na czujniki działające w technologii analogowej HBM C16A 30T.

Spółka zawarła umowę, w której zleciła zewnętrznemu podmiotowi (dalej: „Wykonawca”) przeprowadzenie szeregu prac dotyczących ww. wag pomostowych.

Zawarta przez Spółkę umowa, precyzująca zakres przeprowadzonych prac, określa jako „modernizację i legalizację wag”, a jako przedmiot transakcji określa w szczególności:

1. dostawę podzespołów do wykonania modernizacji:
   
   • 16 czujników tensometrycznych,
   • puszki sumujące,
   • mierniki analogowo-cyfrowe Rhewa 82C,
   • wyświetlacze zewnętrzne LED,
   • hartowane gniazda czujników,
   • 8 studzienek fi: 40 mm nośność 20 t,
   • pozostałe części niezbędne do montażu i prawidłowego funkcjonowania podzespołów w okablowanie,
2. następujące czynności związane z naprawą i modernizacją wag:
   
   • montaż nowych kasetek ze stali nierdzewnej + elastomery gumowe z wkładem stalowym (demontaż starego systemu odbojników),
   • mycie i przygotowanie pomostów ważących do modernizacji za pomocą myjki wysokociśnieniowej,
   • podniesienie pomostów ważących,
   • demontaż zaklinowanych studzienek,
   • montaż nowych studzienek,
   • przeniesienie puszki sumującej do środkowej studzienki,
   • instalacja nowych tras kablowch,
   • konserwacja elementów stalowych,
   • montaż nowych czujników tensoryczych,
   • prace spawalnicze i ślusarskie przy demontażu starych gniazd czujnikowych,
   • ustawienie pomostów ważących pod niwelator,
   • montaż nowego okablowania wraz z zabezpieczeniem przed gryzoniami i czynnikami zewnętrznymi (wilgoć, błoto, uszkodzenia mechaniczne),
3. legalizację wag przez Obwodowy Urząd Miar.
   
   

Za wykonanie przedmiotu ww. umowy uzgodniono wynagrodzenie w wysokości 63 400,00 zł (wartość netto - bez podatku od towarów i usług). Jest to całkowite wynagrodzenie za realizację przedmiotu umowy. W umowie nie określono wartości poszczególnych czynności składających się razem na przedmiot umowy.

Ww. prace zakończyły się w dniu 10 października 2019 r., a Wykonawca udokumentował wykonanie usługi fakturą opiewającą na umowną wartość, tj. 63 400,00 zł netto.

W tym miejscu Spółka wyjaśnia, że części wskazane powyżej jako „podzespoły do wykonania modernizacji” to części zamienne zarówno dla:

1. elementów wagi uszkodzonych w dniu zawarcia umowy (wymagających wymiany dla prawidłowego funkcjonowania maszyny) oraz
2. części, których wadliwość i zawodność została już wcześniej stwierdzona (były wymieniane lub naprawiane jeszcze przed podjęciem decyzji o przeprowadzeniu inwestycji stanowiącej przedmiot niniejszego wniosku).
   
   

Wymiana ww. części (w szczególności mierników analogowo-cyfrowych) miała więc na celu zmniejszenie awaryjności wag pomostowych. Opisane w umownie „czynności związane z naprawą i modernizacją wag” również miały na celu zmniejszenie awaryjności posiadanych urządzeń.

Przeprowadzone przez Wykonawcę prace nie doprowadziły natomiast do zmiany charakteru i przeznaczenia środków trwałych, albowiem są i będą one dalej wykorzystywane w przedsiębiorstwie w tym samym celu co w dniu oddania ich do użytkowania. Inwestycja nie wynikała zatem ze zmiany potrzeb funkcjonalnych, użytkowych lub technicznych. Przeprowadzona inwestycja nie doprowadziła również do zmiany parametrów ważenia i ogólnej funkcjonalności urządzeń.

Wynikiem przeprowadzonych prac jest natomiast zmniejszenie awaryjności urządzeń. Założeniem jest, że spowoduje to zmniejszenie przyszłych kosztów napraw urządzeń oraz wymiany wadliwych części. Przeprowadzona inwestycja nie zmniejszy natomiast pozostałych kosztów eksploatacji urządzeń (w ogóle lub w istotnej, zauważalnej wysokości).

Poprawa standardu użytkowego oraz technicznego urządzeń nastąpi wyłącznie w zakresie jego mniejszej zawodności i awaryjności.

Z uwagi na zmniejszoną awaryjność, przeprowadzona inwestycja potencjalnie może również skutkować wydłużeniem się okresu użytkowania środków trwałych (nie ma jednak możliwości jednoznacznego przesądzenia obecnie czy tak faktycznie się stanie, a zatem Spółka nie brała takiej ewentualności pod uwagę przy podejmowaniu decyzji o przeprowadzeniu inwestycji).

Należy podkreślić, że celem i wynikiem zakończonych prac jest przede wszystkim uzyskanie mniejszej awaryjności urządzeń. Niemniej jednak, sposób oznaczenia inwestycji w zawartej umowie, a także niejasność regulacji prawnych w tym zakresie, w zaistniałym stanie faktycznym wywołuje wątpliwości Wnioskodawcy odnośnie skutków podatkowych na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych, a mianowicie kwalifikacji czy zrealizowane prace są potrącalne bezpośrednio czy też zwiększają wartość początkową dla potrzeb dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy przeprowadzona inwestycja nie stanowi przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji w rozumieniu art. 16g ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i czy Wnioskodawcy w konsekwencji przysługuje prawo do zaliczenia poniesionego wydatku bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Ad 1

W ocenie Wnioskodawcy, opisana inwestycja stanowi remont, a nie czynność przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji w rozumieniu art. 16g ust. 13 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U z 2019 r., poz. 865, dalej: „u.p.d.o.p.”). Tym samym, poniesiony wydatek nie zwiększa wartości początkowej środków trwałych, lecz może być zaliczony bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 4d u.p.d.o.p. Przemawiają za tym poniższe argumenty.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej.

Kosztem uzyskania przychodów będą przy tym zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

W oparciu o kryterium stopnia powiązania kosztów z przychodami, ustawodawca wyróżnia przy tym koszty uzyskania przychodów:

• bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) - zgodnie z art. 15 ust. 4 u.p.d.o.p., koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c - oraz
• inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie) - art. 15 ust. 4d u.p.d.o.p., stanowi, że są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.
  
  

Przedstawiony powyżej podział jest istotny z punktu widzenia momentu obciążenia kosztów uzyskania przychodów. Zatem, w celu ustalenia momentu potrącalności wydatków należy prawidłowo określić ich charakter, tj. czy stanowią one koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z uzyskiwanym przychodem, czy też koszty pośrednie.

Stosownie do art. 15 ust. 6 u.p.d.o.p., kosztami uzyskania przychodów są - z uwzględnieniem art. 16 - odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Za środki trwałe podlegające amortyzacji, w świetle art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p., uznaje się stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania m.in. budowle i budynki (...) o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast art. 16g ust. 13 u.p.d.o.p. stanowi, iż jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000,00 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000,00 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Ulepszeniem środka trwałego - w rozumieniu u.p.d.o.p. - jest więc:

• przebudowa środka trwałego, tj. wykonanie takich prac, w wyniku których nastąpi jego dostosowanie do zmienionych potrzeb funkcjonalnych, użytkowych lub technicznych,
• rozbudowa środka trwałego, tj. wykonanie takich prac, które powiększają ten środek trwały,
• rekonstrukcja środka trwałego, tj. wykonanie prac, w wyniku których nastąpi odtworzenie zniszczonego środka trwałego do jego poprzedniego stanu,
• adaptacja środka trwałego, tj. wykonanie prac mających na celu przystosowanie danego środka trwałego do spełniania odmiennych funkcji od tych, dla których został zbudowany lub użytkowany,
• modernizacja środka trwałego, tj. unowocześnienie środka trwałego.
  
  

Modernizacją jest trwałe unowocześnienie środka trwałego, które podnosi jego wartość techniczną, jak i przystosowanie składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż pierwotne jego przeznaczenie lub nadanie temu składnikowi nowych cech użytkowych, wyrażające się w poprawie standardu użytkowego lub technicznego, ewentualnie obniżce kosztów eksploatacji. Przy czym efektem ulepszenia środka trwałego w rozumieniu omawianego przepisu ma być ponadto zwiększenie jego wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środka trwałego do używania, wyrażające się przykładowo wydłużeniem okresu jego używania.

O tym, czy poniesione nakłady stanowią wydatki na remont, bezpośrednio zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, czy też uznane zostaną za nakłady na ulepszenie środka trwałego i będą zaliczane do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne - zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami - decyduje zakres przeprowadzonych robót.

Ustawa nie definiuje pojęcia remontu. Określa go natomiast art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 1202 z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem za remont należy rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Istotą remontu jest więc przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego środka trwałego wraz z wymianą zużytych składników technicznych, nie zmieniające jego charakteru i funkcji, a następujące w trakcie eksploatacji środka trwałego i wynikające z tej eksploatacji - będą to więc wszystkie zmiany trwale przywracające pierwotny poziom techniczny danego środka trwałego, pierwotną zdolność użytkową utraconą na skutek upływu czasu i eksploatacji niezwiększające jego wartości początkowej, o której mowa w art. 16g ust. 13 u.p.d.o.p.

Różnica między nakładami na remont a nakładami na modernizację środków trwałych polega głównie na tym, że pierwsze z nich zmierzają do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środków trwałych a drugie do podwyższenia bądź istotnej zmiany cech użytkowych tego składnika majątkowego.

Należy podkreślić, że dla celów podatkowych inaczej będą traktowane wydatki kwalifikowane jako remontowe, a inaczej wydatki związane z modernizacją środka trwałego.

Mianowicie, jeżeli podatnik poniesie wydatki na remont środków trwałych, to ma prawo zaliczyć je bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów jako koszty o jakich mowa w art. 15 ust. 4d u.p.d.o.p. Natomiast nakłady o charakterze modernizacyjnym należy uznać, za powiększające wartość początkową środka trwałego (przy zachowaniu przesłanek z art. 16g ust. 13 u.p.d.o.p.) i podlegające amortyzacji.

Mając wszystkie powyższe, w ocenie Wnioskodawcy przeprowadzona inwestycja stanowi remont zaliczany bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 4d u.p.d.o.p.

Inwestycja miała na celu wyłącznie zmniejszenie awaryjności urządzeń, która została stwierdzona w toku użytkowania środków trwałych począwszy od lutego 2016 r.

Przeprowadzone przez Wykonawcę prace nie doprowadziły natomiast do zmiany charakteru i przeznaczenia środków trwałych, albowiem są i będą one dalej wykorzystywane w przedsiębiorstwie w tym samym celu co w dniu oddania ich do użytkowania.

Okoliczności, że inwestycja może spowodować zmniejszenie przyszłych kosztów napraw urządzeń oraz wymiany wadliwych części, poprawi w tym zakresie standard użytkowy oraz techniczny, a także skutkować potencjalnym wydłużeniem się okresu użytkowania środków trwałych (trudnym jednak do oceny w chwili obecnej), nie są jednak wystarczające do uznania, że mieści się ona w ramach hipotezy normy prawnej z art. 16g ust. 13 u.p.d.o.p.

Uznanie, że zrealizowana przez Spółkę inwestycja jest np. modernizacją środka trwałego doprowadziłoby do uznania za modernizację każdego nakładu na środek trwały polegającego na wymianie elementów gorszej jakości na pełniące te same funkcje, ale jednak lepsze i mniej zawodne zamienniki. Z pewnością nie taka była intencja ustawodawcy co potwierdził np. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej nr 0111-KDIB2- 1.4010.460.2018.1.AR z dnia 4 stycznia 2019 r., w której wskazano: Remont ma zatem na celu przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego środka trwałego wraz z wymianą zużytych składników technicznych, nie zmieniając przy tym jego charakteru i funkcji. Remont następuje w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika i jest wynikiem tej eksploatacji (zużycia). Wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową i niezmieniający jego charakteru. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Przy ocenie wydatków - czy są to wydatki na remont - należy bowiem brać pod uwagę zmieniającą się rzeczywistość gospodarczą i postęp techniczny, mające wpływ na sposób i środki realizowania robót tym pojęciem objętych.

Reasumując, zrealizowana inwestycja nie stanowi przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji w rozumieniu art. 16g ust. 13 u.p.d.o.p.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz.U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.