2020.02.20 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-3.4012.568.2019.4.PK
z 20 lutego 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 16 grudnia 2019 r. (data wpływu 20 grudnia 2019 r.), uzupełnione pismem z 30 stycznia 2020 r. (data wpływu 4 lutego 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w przedmiocie rozpoznania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej oraz prawa do odliczenia podatku - jest prawidłowe

UZASADNIENIE

W dniu 20 grudnia 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku od towarów i usług w przedmiocie rozpoznania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej oraz prawa do odliczenia podatku. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 30 stycznia 2020 r., stanowiącym odpowiedź na wezwanie Organu z 24 stycznia 2020 r. znak: 0111-KDIB1-2.4010.517.2019.3.BG, 0111-KDIB3-3.4012.568.2019.3.PK.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka posiada siedzibę poza Unią Europejską. W Polsce zarejestrowano polski oddział zagranicznej spółki kapitałowej z siedzibą poza Unią Europejską (dalej: „Oddział”). Oddział został powołany decyzją zarządu spółki zagranicznej i stanowi formę organizacyjno-prawną, w ramach której spółka zagraniczna (zagraniczny przedsiębiorca) może wykonywać swoją działalność na terytorium Polski. Oddział nie posiada przy tym odrębnej osobowości prawnej i korzysta z podmiotowości spółki zagranicznej (Spółki).

Spółka zamierza dokonać rejestracji do celów podatku od towarów i usług jako czynny podatnik podatku od towarów i usług.

Grupa do której należy Spółka oferuje usługi umożliwiające klientom bezpieczne korzystanie z sieci i aplikacji na urządzeniach mobilnych i chmurowych. Usługi te pozwalają na bezpieczne połączenie między użytkownikami i aplikacjami, niezależnie od urządzenia, lokalizacji lub sieci.

Wnioskodawca poprzez Oddział prowadzi w Polsce działalność związaną z doradztwem w zakresie informatyki, oprogramowaniem i zarządzaniem urządzeniami informatycznymi.

Spółka zatrudnia w Polsce pracowników. Na chwilę złożenia wniosku jest to około 17 osób zatrudnionych na podstawie umowy o pracę.

Pracownicy Spółki wykorzystują do wykonywania swoich zadań służbowych wyposażenie techniczne będące w posiadaniu Spółki tj. sprzęt komputerowy, w szczególności laptopy.

Spółka świadczy usługi na rzecz spółki z siedzibą w Stanach Zjednoczonych (dalej „Usługobiorca”) na podstawie zawartej z tą spółka umowy o świadczenie usług (dalej „Umowa”).

Usługobiorca jest spółką kapitałową utworzoną zgodnie z prawem amerykańskim i prowadzi samodzielnie działalność gospodarczą. Umowa została zwarta na okres jednego roku, jednak zawarto w niej zastrzeżenie, że co roku jest automatycznie odnawiana. Spółka poprzez działalność Oddziału w Polsce jest faktycznym wykonawcą tych usług. Spółka oraz Usługobiorca należą do sieci spółek powiązanych, które zaangażowane są w świadczenia usług związanych z dostarczaniem produktów oraz zapewnieniem bezpieczeństwa tzw. usługi w chmurze. Zgodnie z Umową Spółka powinna działać jak niezależny usługodawca, nie jest również przedstawicielem, ani agentem Usługobiorcy oraz nie może działać w jej imieniu i na jej rzecz.

Klienci końcowi nabywają usługi od Usługobiorcy polegające na zapewnieniu bezpieczeństwa tzw. chmurze internetowej. Na podstawie wskazanej wyżej Umowy Spółka poprzez Oddział wykonuje czynności obsługi posprzedażowej, wsparcia przy wdrożeniu i utrzymaniu produktów oferowanych przez Usługobiorcę. Wsparcie to zapewniane jest klientom końcowym Usługobiorcy, jednak czynności wykonywane są przez Spółkę (pracowników zatrudnionych w Oddziale) na rzecz Usługobiorcy. Zatem Spółka nie sprzedaje usług bezpośrednio odbiorcom końcowym.

Klienci końcowi mogą być zlokalizowani na całym świecie. Przy czym Spółka zajmuje się obsługą w szczególności klientów zlokalizowanych w Europie. Nie jest wykluczone, że klientami końcowymi będą również podmioty zlokalizowane w Polsce.

Działania podejmowane przez Oddział mieszczą się w zakresie przedmiotu działalności Spółki jako całości.

Na chwilę złożenia wniosku jedynym nabywcą usług wykonywanych przez Spółkę jest Usługobiorca. Wnioskodawca wykonuje jedynie sprzedaż (świadczenie usług) na podstawie Umowy. Zatem wszelkie usługi świadczone przez Spółkę nie posiadają miejsca świadczenia w Polsce, bowiem Usługobiorca nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Miejscem świadczenia usług świadczonych przez Spółkę (Oddział) na podstawie Umowy na rzeczy Usługobiorcy nie będzie terytorium Polski.

W związku z działalnością prowadzoną w Polsce Spółka nabywa różnego rodzaju usługi na potrzeby działalności Oddziału, przykładowo usługi księgowe. Usługi księgowe świadczone są przez polskiego czynnego podatnika VAT, który dokumentuje te usługi fakturami zawierającymi właściwą dla tych usług polską stawkę i kwotę podatku od towarów i usług. Usługi te nabywane są przez Spółkę w związku z działalnością Oddziału i dotyczą rozliczania zobowiązań podatkowych powstałych w związku z działalnością Oddziału w Polsce.

Wnioskodawca posiada i posiadać będzie dokumenty, z których wnikać będzie związek pomiędzy usługami nabytymi przez niego (np. księgowe), a tymi świadczonymi przez niego na rzecz spółki ze Stanów Zjednoczonych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy działalność Spółki w Polsce prowadzona poprzez Oddział prowadzi do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce i w związku z tym miejscem świadczenia usług księgowych nabywanych od Usługodawcy będzie Polska, stosownie do regulacji art. 28b ust. 2 ustawy VAT?
Czy Spółce przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, o kwotę podatku naliczonego, w związku z nabyciem opisanych usług zgodnie z art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy VAT tj. poprzez uwzględnienie kwot podatku naliczonego w deklaracji VAT po dokonaniu rejestracji jako czynny podatnik podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Stanowisko w zakresie pytania nr 1

Wnioskodawca zwraca się z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski celem ustalenia miejsca świadczenia nabywanych przez Spółkę opisanych usług na cele działalności Oddziału. Spółka pragnie podkreślić, że przedmiotowy wniosek dotyczy nabywanych przez Spółkę w Polsce usług księgowych związanych z działalnością Oddziału i sprowadza się do odpowiedzi na pytanie czy zgodnie z art. 28b ust. 2 ustawy VAT usługi te powinny być opodatkowane w Polsce, w kontekście miejsca świadczenia opisanej usługi.

Zdaniem Spółki z uwagi istnienie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, nabyta usługa powinna podlegać opodatkowaniu w Polsce, zgodnie z art. 28b ust. 2 ustawy VAT. Należy podkreślić, że prawidłowe ustalenie miejsca świadczenia ma wpływ na prawo od odliczenia podatku naliczonego lub zwrotu podatku naliczonego w związku z nabyciem tych usług przez Spółkę.

Stanowisko w zakresie pytania nr 2

W ocenie Wnioskodawcy mimo świadczenia wyłącznie usług na rzecz Usługobiorcy, których miejsce świadczenia zgodnie z art. 28b ust. 1 znajduje się poza terytorium Polski, po dokonaniu rejestracji jako podatnik VAT czynny w składanej deklaracji VAT Spółka w poz. 11 powinna wykazać usługi świadczone na rzecz Usługobiorcy oraz ma prawo do wykazania w deklaracji VAT podatku naliczonego związanego z zakupem opisanych usług podlegających opodatkowaniu w Polsce, które zostały udokumentowane fakturą zawierającą podatek VAT naliczonych zgodnie z ustawą VAT, na podstawie art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy VAT.

Stanowisko z zakresie miejsca opodatkowania VAT nabywanej usługi księgowej (pytanie 1)

Zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy VAT miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i la, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy VAT.

Powyższy przepis wskazuje na zasadę ogólną, niemniej jednak w analizowanym stanie faktycznym istotne znaczenie ma także ust. 2 tego artykułu. Stosownie do ust. 2 w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Przepisy ustawy VAT nie definiują pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności”. Definicji takiej nie zawiera również Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L. z 2006 r. str. 1 z dnia 11 grudnia 2006 r. dalej „Dyrektywa VAT”). Pojęcie to zostało zdefiniowane i wprowadzone w Rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15.03.2011 r. ustanawiające środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (wersja przekształcona) (dalej „Rozporządzenie Wykonawcze”). Od 1 lipca 2011 r. definicja ta powinna być stosowana bezpośrednio we wszystkich państwach członkowskich Unii Europejskiej.

Zgodnie z regulacjami zawartymi w art. 11 ust. 1 Rozporządzenia Wykonawczego „Na użytek stosowania art. 44 Dyrektywy VAT - stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej - oznacza dowolne miejsce inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o której mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia, które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”.

Biorąc pod uwagę ww. definicję jak również wypracowane na tle tego pojęcia orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”) stwierdzić należy, iż aby doszło do powstania tzw. biernego stałego miejsca prowadzenia działalność, w rozumieniu art. 11 ust. 1 Rozporządzenia Wykonawczego, muszą zostać spełnione następujące warunki:

struktura ta charakteryzuje się odpowiednim stopniem stałości i zaangażowania,
zaangażowanie to ma konkretny wymiar osobowo - rzeczowy, tj. konieczne jest istnienie infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego,
posiadana struktura umożliwia korzystanie z usług świadczonych przez podmioty trzecie i ich wykorzystywanie na potrzeby tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (istotne jest zatem aby struktura ta faktycznie konsumowała/zużywała świadczone usługi),
infrastruktura techniczna oraz zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem działalności gospodarczej w tym drugim kraju.

Odnosząc powyższe do przedstawionego w niniejszym wniosku stanu faktycznego, w ocenie Spółki, należy uznać, iż zasoby jakie Spółka będzie posiadać w Polsce będą pozwalały na przyjęcie, że mamy do czynienia ze stałym miejscem prowadzenia działalności na terytorium kraju, w rozumieniu art. 11 ust. 1 Rozporządzenia Wykonawczego.

Analizując sytuację Spółki z perspektywy przesłanek powstania stałego miejsca prowadzenia działalności nakreślonych w definicji zawartej w Rozporządzeniu Wykonawczym oraz orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości zauważyć należy, iż Spółka posiada w Polsce zasoby personalne wymagane dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności.

Ponadto, mimo, że Spółka nie będzie posiadała również na terenie Polski własnej infrastruktury technicznej w postaci biur, będzie ona korzystać z takiej infrastruktury na podstawie umów zwartych z innymi podmiotami. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego działalność Oddziału mieści się w zakresie przedmiotu działalności prowadzonej przez Spółkę jako całość.

Należy również zauważyć, że Spółka prowadzi w Polsce działalność gospodarczą, choć świadczone przez nią usługi z uwagi na miejsce świadczenia nie podlegają opodatkowaniu VAT w Polsce, tylko miejscem świadczenia jest miejsce siedziby Usługobiorcy.

W związku z powyższym, nabywane w związku z działalnością prowadzoną poprzez Oddział, usługi księgowe, podobnie jak inne usługi, których miejsce świadczenia ustala się zgodnie z art. 28b ust. 2 ustawy VAT podlegać będą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce.

Stanowisko w zakresie prawa do odliczenia VAT naliczonego w związku z nabyciem opisanych usług poprzez deklarację VAT (pytanie 2)

Zgodnie z art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy VAT podatnik ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, jeżeli importowane lub nabyte towary i usługi dotyczą dostawy towarów lub świadczenia usług przez podatnika poza terytorium kraju, jeżeli kwoty te mogłyby być odliczone, gdyby czynności te były wykonywane na terytorium kraju, a podatnik posiada dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z tymi czynnościami.

Przepis ten wprowadza dwa podstawowe warunki prawa do odliczenia podatku naliczonego od towarów i usług związanych z „usługami eksportowymi” a także z dostawą towarów za granicę. Pierwszym z nich jest to, aby hipotetycznie - w przypadku wykonywania tych samych usług w kraju podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Co do zasady zatem usługi świadczone poza terytorium kraju powinny mieć charakter sprzedaży opodatkowanej. Drugi z tych warunków dotyczy posiadania przez podatnika dokumentów, z których wynika związek odliczonego podatku z czynnościami wykonywanymi poza terytorium kraju. Powinny to być dokumenty potwierdzające dokonanie określonych czynności opodatkowanych poza terytorium kraju i ich związek z importem lub nabyciem towarów i usług na terenie kraju.

Zdaniem Wnioskodawcy, możliwość odliczenia podatku naliczonego od zakupów towarów i usług związanych ze sprzedażą opodatkowaną poza terytorium Polski, uzależniona jest od spełnienia następujących przesłanek:

dostawa towaru lub świadczenie usług mają miejsce poza terytoriom Polski;
istnieje związek pomiędzy zakupami a czynności wskazanymi wyżej w punkcie 1;
nie ma ograniczeń w zakresie odliczania podatku naliczonego wynikających z odrębnych przepisów, w szczególności wynikających z art. 88 ustawy VAT;
podmiot wykonujący czynności dostawy towarów lub świadczenia usług poza terytorium kraju miałby prawo do odliczenia podatku, gdyby analogiczne czynności wykonywał w Polsce.

Zatem zdaniem Wnioskodawcy jest on uprawniony do rozliczenia VAT w deklaracji VAT-7, w przypadku gdy zarejestruje się jako podatnik VAT czynny, bowiem prawo do odliczenia VAT naliczonego z faktur zakupowych związanych z działalnością opodatkowaną poza terytorium kraju powstanie zgodnie z art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy VAT.

Takie stanowisko znajduje swoje potwierdzenie w interpretacji Izby Skarbowej w Warszawie z 3 września 2013 r. (sygn. IPPP3/443-483/13-4/KC), zgodnie z którym: „Wnioskodawca słusznie uważa, że przedmiotowe usługi transportowe nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem VAT w Polsce, natomiast prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu zakupu paliwa na potrzeby świadczenia tych usług, będzie wynikało z art. 86 ust. 8 ustawy, ponieważ gdyby takie usługi świadczone były na terytorium Polski, podlegałyby opodatkowaniu”.

Należy zauważyć, że usługi świadczone na podstawie Umowy na rzecz Usługobiorcy wykonywane są przez Spółkę (jej Oddział w Polsce) oraz, że Spółka oraz Usługobiorca stanowią odrębne podmioty. Czynności wykonywane na podstawie Umowy nie pozostają poza systemem VAT, a jedynie ich miejsce świadczenia z uwagi na treść art. 28b ust. 1 ustawy VAT znajduje się poza terytorium Polski.

Poza powołanym wyżej art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy VAT, znaczenie dla sprawy ma również art. 89 ust.1 pkt 3 ustawy VAT, zgodnie z którym „do podmiotów nieposiadających siedziby działalności gospodarczej, stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywano transakcji gospodarczych, stałego miejsca zamieszkania lub zwykłego miejsca pobytu na terytorium kraju, niedokonujących sprzedaży na terytorium kraju mogą być zastosowane zwroty podatku na warunkach określonych w ust. 1 a-1 g oraz w rozporządzeniu wydanym na podstawie ust. 2, 3 i 5”.

W tym miejscu należy również zwrócić uwagę na inny tryb możliwości „odzyskania” VAT naliczonego.

Prawodawca unijny wprowadził specjalne regulacje, które mają umożliwiać podatnikom z innych państw członkowskich, a także z krajów trzecich (na zasadzie wzajemności) odzyskanie podatku zapłaconego w danym państwie członkowskim, w takim samym w zasadzie zakresie, w jakim podatek ten mogą odzyskiwać podatnicy z tego państwa.

W ustawie VAT uregulowano zasady zwrotu VAT podmiotom spoza państw członkowskich. Kwestie te na poziomie unijnym są uregulowane w przepisach trzynastej dyrektywy Rady 86/560/EWG z 17.11.1986 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do podatków obrotowych - warunki zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium Wspólnoty (Dz.Urz. WE L 326, s. 40; Dz.Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 9, t. 1, s. 129).

Dla ustalenia zatem czy podmiot, który na terenie kraju działa przez oddział, z tytułu zakupów dokonywanych przez ten oddział na terenie kraju, może dokonać odliczenia podatku naliczonego na podstawie art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy VAT czy wystąpić o jego zwrot na podstawie art. 89 ust.1 pkt 3 tej ustawy, decydujące znaczenie będzie miała okoliczność, czy podmiot ten na terenie kraju posiada „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są transakcje gospodarcze”. Brak takiego miejsca determinuje bowiem zastosowanie art. 89 ust. 1 pkt 3 ustawy VAT.

Po pierwsze wymagane jest, aby stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej przez podatnika cechowało się wystarczającym stopniem powiązania, trwałości i strukturą, do wykonywania danego świadczenia. Po drugie wymagane jest dokonywanie transakcji gospodarczych. Wymóg ten ma charakter terytorialny, zatem dokonywanie transakcji gospodarczych związane jest z określonym miejscem wykonywania działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że działalność prowadzona w Polsce poprzez Oddział kreować będzie stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, które uczestniczy w świadczeniu usług na podstawie Umowy. Czynności te nie są bowiem poza zakresem systemu VAT tj. co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT jednak miejsce świadczenia znajduje się poza terytorium Polski.

Zatem w ocenie Wnioskodawcy mimo świadczenia wyłącznie usług, których miejsce świadczenia zgodnie z art. 28b ust.1 znajduje się poza terytorium Polski, po dokonaniu rejestracji jako podatnik VAT czynny w składanej deklaracji VAT-7 Spółka w poz. 11 powinna wykazać usługi świadczone na rzecz Usługobiorcy oraz ma prawo do wykazania w deklaracji VAT podatku naliczonego związanego z zakupem usług podlegających opodatkowaniu w Polsce, które zostały udokumentowane fakturą zawierającą podatek VAT naliczonych zgodnie z ustawą VAT, na podstawie art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 106) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie, z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega określone czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które – stosownie do definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (z zastrzeżeniem art. 2a).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Należy zauważyć, że pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo szeroko. Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej. Powyższa definicja jest niewątpliwie szersza niż zakres tego pojęcia w potocznym jego rozumieniu. Definicja ta obejmuje bowiem nie tylko transakcje polegające na wykonaniu czynności przez usługodawcę, ale również szereg transakcji niewymagających aktywnego działania usługodawcy. Za świadczenie usług uznaje się równie odsprzedaż zakupionych usług.

W przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dana usługa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Powyższe odnosi się zarówno do usługi, które są przez dany podmiot nabywane jak i do tych, które są przez niego sprzedawane.

Należy zatem zauważyć, że określając miejsce świadczenia usług, konieczne jest ustalenie w którym kraju znajduje się siedziba działalności gospodarczej ewentualnie stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy jak i usługodawcy.

Przepisy ustawy o VAT, jak i przepisy wykonawcze do tej ustawy nie zawierają definicji stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Definicję taką zawierają przepisy wspólnotowe. Zgodnie z art. 11 ust. 1-3 Rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. do Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: Rozporządzenie Rady):

Na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce – inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia – które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Na użytek stosowania następujących artykułów „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce – inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia – które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;
począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;
do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;
art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.

Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Jak wskazano w preambule do Rozporządzenia Rady, powyższe przepisy oparte zostały o orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE).

W orzecznictwie TSUE ukształtowała się jednolita linia orzecznictwa w zakresie definicji „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”. W wyroku z dnia 27 czerwca 2007 r. do sprawy C-73/06 Planzer Luxembourg Sarl przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern, TSUE stwierdził: „pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług (...). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzk

ich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny”.

Stanowisko analogiczne zaprezentowane zostało przez TSUE także m.in.:

w sprawie C-168/84 Gunter Berkholz und Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt,
w sprawie C-260/95 Commisioners of Customs and Excise przeciwko DFDS a/s,
w sprawie C-190/95 ARO Lease BV a Inspecteur van de Belastingdienst Grotę Ondernemingen te Amsterdam.

Jednocześnie, przy określaniu stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce, konieczność odwołania się do wyroków TSUE, wielokrotnie podkreślały polskie sądy administracyjne. Przykładowo, NSA w wyroku z 16 lutego 2015 r., sygn. akt I FSK 2004/13, odwołując się do wyroku TSUE C-260/95 stwierdził, że wszelkie zasoby wykorzystywane przez potencjalne stałe miejsce prowadzenia działalności, w tym również zasoby techniczne, nie muszą być własnością podatnika. W ocenie NSA, podatnik może więc „stworzyć” wymaganą strukturę, opierając się na wynajmie, dzierżawie i innych podobnych formach. Z kolei, WSA w Olsztynie w wyroku z 30 września 2009 r., sygn. akt I SA/Ol 563/09 stwierdził, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na terytorium kraju infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany i ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Podobnie, tezy zawarte w wyrokach WSA sygn. akt III SA/Wa 3332/14 i III SA/Wa 3741/14 uwzględniające dorobek orzeczniczy TSUE, są pomocne dla analizy kwestii określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Z uwagi na ww. definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia wykonawczego 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwa polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Mając na uwadze wskazane, w powołanym wyżej przepisie, kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie swój personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Co istotne, do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne, aby podatnik dysponował personelem, który jest u niego zatrudniony i zapleczem technicznym, które jest jego własnością. Wystarczy, że podmiot korzysta zarówno z zaplecza personalnego jak i technicznego innych podmiotów, tak, że umożliwia mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności. Niezbędna jest jedynie struktura organizacyjna konieczna do prowadzenia danego rodzaju działalności, natomiast zasoby ludzkie niezbędne do jej wykonywania mogą być pozyskiwane z zasobów zewnętrznych. Również zasoby techniczne nie muszą należeć do podatnika (tzn. być jego własnością). Wystarczające jest bowiem ich wynajęcie czy też zapewnienie w inny sposób.

W świetle powyższego, aby podatnik posiadał w danym miejscu stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, miejsce to musi spełniać łącznie następujące warunki:

zaangażowanie pewnego minimalnego zaplecza technicznego niezbędnego do prowadzenia działalności gospodarczej,
zaangażowanie pewnego minimalnego zaplecza personalnego niezbędnego do prowadzenia działalności gospodarczej,
swoista stałość i niezależność miejsca, w którym prowadzona jest ta działalność gospodarcza.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca (spółki kapitałowa z siedzibą poza Unią Europejską) utworzyła oddział na terytorium kraju. Wnioskodawca przez Oddział prowadzi w Polsce działalność związaną z doradztwem w zakresie informatyki, oprogramowaniem i zarządzaniem urządzeniami informatycznymi.

Spółka nie jest właścicielem nieruchomości położonych w Polsce, w szczególności powierzchni magazynowych, ani biurowych. Spółka korzysta z powierzchni biurowej w celu wykonywania czynności zawodowych przez sowich pracowników na podstawie umowy zwartej z innym podmiotem. Ponadto w związku z prowadzeniem działalności Spółka zwarła umowę najmu lokalu położonego w Polsce jako najemca. Spółka zatrudnia w Polsce pracowników na podstawie umowy o pracę (na chwilę złożenia wniosku jest to około 17 osób). Pracownicy Spółki wykorzystują do wykonywania swoich zadań służbowych wyposażenie techniczne będące w posiadaniu Spółki tj. sprzęt komputerowy, w szczególności laptopy.

Spółka świadczy usługi na rzecz spółki z siedzibą w Stanach Zjednoczonych na podstawie zawartej z tą spółka umowy o świadczenie usług. Usługobiorca jest spółką kapitałową utworzoną zgodnie z prawem amerykańskim i prowadzi samodzielnie działalność gospodarczą.

Spółka przez działalność Oddziału w Polsce jest faktycznym wykonawcą tych usług. Na podstawie wskazanej wyżej Umowy Spółka przez Oddział wykonuje czynności obsługi posprzedażowej, wsparcia przy wdrożeniu i utrzymaniu produktów oferowanych przez Usługobiorcę klientom końcowym. Czynności wykonywane są przez Spółkę (pracowników zatrudnionych w Oddziale) na rzecz Usługobiorcy. Zatem Spółka nie sprzedaje usług bezpośrednio odbiorcom końcowym. Działania podejmowane przez Oddział mieszczą się w zakresie przedmiotu działalności Spółki jako całości.

Mając powyższe na uwadze należy zauważyć, że w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca będzie posiadał na terytorium kraju:

zaplecze techniczne niezbędne do prowadzenia działalności gospodarczej (sprzęt komputerowy)
zaplecze personalnego niezbędnego do prowadzenia działalności gospodarczej z uwagi na zatrudnienie pracowników (około 17 osób),
stałe i niezależne miejsce, w którym prowadzona jest działalność gospodarcza (powierzchnia biurowa oraz lokal na podstawie umowy najmu).

W związku z powyższym należy uznać, że Oddział Spółki stanowi stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

W przypadku świadczenia, jak i też nabywania, usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dana usługa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług regulują przepisy art. 28a do 28o ustawy. Stosownie do art. 28a ustawy – na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

ilekroć jest mowa o podatniku – rozumie się przez to:
1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalania miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji, jest podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Ogólna zasada dotycząca określania miejsca świadczenia usług na rzecz podatników zawarta została w art. 28b ust. 1 i ust. 2 ustawy, zgodnie z którym – miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

W przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z ogólnymi zasadami opodatkowania podatkiem od towarów i usług, w myśl art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej. Natomiast w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Ww. przepisy wiążą miejsce świadczenia usług z siedzibą usługobiorcy, który winien być podatnikiem tj. podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą, a w sytuacji gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności usługobiorcy to z tym miejscem.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że dla nabywanych przez Wnioskodawcę usług (których miejsce świadczenia określa się na zasadach ogólnych tj. na podstawie art. 28b ust. 2 ustawy), np. usługi księgowe, które są nabywane dla polskiego Oddziału Spółki - miejsce ich świadczenia znajduje się w Polsce.

Zatem stanowisko wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.

W związku z działalnością prowadzoną w Polsce Spółka nabywa różnego rodzaju usługi na potrzeby działalności Oddziału, np. usługi księgowe. Usługi księgowe świadczone są przez polskiego czynnego podatnika VAT, który dokumentuje te usługi fakturami zawierającymi właściwą dla tych usług polską stawkę i kwotę podatku od towarów i usług. Usługi te nabywane są przez Spółkę w związku z działalnością Oddziału i dotyczą rozliczania zobowiązań podatkowych powstałych w związku z działalnością Oddziału w Polsce. Wnioskodawca posiada i posiadać będzie dokumenty, z których wnikać będzie związek pomiędzy usługami nabytymi przez niego (np. księgowe), a tymi świadczonymi przez niego na rzecz spółki ze Stanów Zjednoczonych.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Z przywołanych przepisów prawa wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Odliczyć zatem można w całości podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika. Wskazana zasada wyłącza tym samym możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku lub niepodlegających opodatkowaniu VAT.

Ponadto, podkreślić należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jednak jak stanowi art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy – podatnik ma również prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, jeżeli importowane lub nabyte towary i usługi dotyczą dostawy towarów lub świadczenia usług przez podatnika poza terytorium kraju, jeżeli kwoty te mogłyby być odliczone, gdyby czynności te były wykonywane na terytorium kraju, a podatnik posiada dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z tymi czynnościami.

Jak wynika z cyt. przepisu, warunkiem do odliczenia podatku naliczonego związanego z usługami świadczonymi poza terytorium kraju jest to, aby – hipotetycznie – w przypadku wykonywania tych samych usług w kraju podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Powołany przepis wymaga ponadto, aby podatnik posiadał dokumenty, z których wynikać będzie związek odliczonego podatku z czynnościami wykonywanymi poza terytorium kraju. Powinny to być przede wszystkim dokumenty potwierdzające dokonanie określonych czynności poza terytorium kraju, które będą jednocześnie opisywać te czynności.

W tym miejscu wskazać należy, że z treści art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy wynika, że podatnik podatku od towarów i usług, który dokonuje dostawy towarów lub świadczenia usług poza terytorium kraju, zachowuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony, przy spełnieniu określonych warunków. Przepis ten winien być rozumiany w ten sposób, że upoważnia do odliczenia podatku naliczonego nie tyle w sytuacji, gdy podatnik podatku od towarów i usług wykazuje podatek należny z tytułu wykonywania na terenie kraju czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, ale gdy wykazuje fakt dostawy towarów lub świadczenia usług, które z uwagi na przepisy dotyczące miejsca świadczenia opodatkowane są poza terytorium kraju.

Mając na uwadze przedstawiony stan sprawy oraz powołane regulacje prawne należy stwierdzić, że Wnioskodawca, po dokonaniu rejestracji jako czynny podatnik podatku od towarów i usług – na podstawie art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy – będzie miał prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu zakupu towarów i usług w Polsce (np. usługi księgowe) - na które będzie posiadał dokumenty (faktury VAT) – albowiem jak wynika z wniosku koszty te są powiązane ze sprzedażą usług do kraju trzeciego. Powołane przepisy upoważniają bowiem do odliczenia podatku naliczonego w sytuacji, gdy podatnik nie wykazuje w ogóle podatku należnego, gdyż nie wykonuje na terytorium kraju czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 jest prawidłowe.

Podsumowując:

Oddział Spółki stanowi stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, a miejscem świadczenia usług (określane na podstawie art. 28b ust. 2 ustawy) nabywanych przez Oddziału będzie Polska;
Spółce przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, o kwotę podatku naliczonego, w związku z nabyciem opisanych usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odpowiedź na pytania nr 3 we wniosku, dotyczące przepisów podatku dochodowego od osób prawnych, jest przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin