Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-1.4012.830.2019.2.ŻR
z 21 lutego 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 grudnia 2019 r. (data wpływu 17 grudnia 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 17 stycznia 2020 r. (data wpływu 20 stycznia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• braku opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży samochodu – jest prawidłowe,

• sposobu udokumentowania ww. czynności – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 17 grudnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• braku opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży samochodu,
  

• sposobu udokumentowania ww. czynności.
  
  

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 17 stycznia 2020 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe (doprecyzowane w uzupełnieniu wniosku).

Gmina … jest jednostką samorządu terytorialnego. Jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT, dokonuje sprzedaży opodatkowanej i zwolnionej z VAT oraz sprzedaży niepodlegającej VAT.

Do zadań własnych Gminy należą zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W związku z tym wykonuje zadania nałożone na nią przepisami prawa. Zdecydowana większość zadań jest realizowana przez Gminę w ramach reżimu publicznoprawnego. Wypełniając wymogi ustawowe zawarte w ustawie z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j.: Dz. U. z 2019r., poz. 506) w zakresie zadań własnych, na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 14 ustawy, Gmina realizuje czynności z zakresu zadań publicznych dotyczących porządku publicznego i bezpieczeństwa obywateli. Do wykonywania zadań z zakresu bezpieczeństwa publicznego powołana została Straż Miejska, która działa jako samodzielna jednostka organizacyjna, nieposiadającą osobowości prawnej, która pokrywa swoje wydatki bezpośrednio z budżetu, a pobrane dochody odprowadza na rachunek budżetu jednostki samorządu terytorialnego. Zadania Straży Miejskiej określone zostały w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. o strażach gminnych (t.j.: Dz. U. z 2018 r., poz. 928 ze zm.).

W celu wykonywania ww. zadań, Straż Miejska nabywa środki trwałe w postaci samochodów specjalnych patrolowo-interwencyjnych. W dniu 25 listopada 2011 r. Straż nabyła nowy samochód specjalny marki Fiat. Stanowi on środek trwały w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym i jest ujęty w ewidencji środków trwałych. Samochód od jego nabycia służył jedynie do realizacji zadań statutowych Straży Miejskiej. Jednostka korzystała z przedmiotowego pojazdu wyłącznie do realizacji czynności z zakresu zadań publicznoprawnych, w szczególności w celu wykonywania codziennych, planowanych patroli terenów gminy w zakresie ochrony spokoju i porządku w miejscach publicznych, przeprowadzanie kontroli posesji miejskich w zakresie utrzymania porządku i czystości, reagowania na nieodpowiednie zachowania, kontroli ruchu drogowego - w zakresie określonym w przepisach o ruchu drogowym, tj. do zadań niezwiązanych z działalnością gospodarczą Gminy.

Samochód jest oznakowany w sposób jednoznacznie wskazujący, że jest wykorzystywany do realizacji zadań Straży Miejskiej, tj. zgodnie z przepisami rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 31 grudnia 2002r. w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia (t.j.: Dz. U. z 2016 r., poz. 2022 ze zm.).

Obecnie Straż Miejska zamierza sprzedać przedmiotowy samochód specjalny na rzecz podmiotu trzeciego, który zostanie wyłoniony w drodze przetargu nieograniczonego.

Przy nabyciu przedmiotowego samochodu, jak również z tytułu wydatków na jego eksploatację, jednostce nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, ponieważ samochód nie służył do wykonywania czynności opodatkowanych VAT. Jak zostało wskazane, samochód po nabyciu był wykorzystywany wyłącznie do realizacji zadań Gminy w zakresie utrzymania porządku publicznego i przeciwdziałania przestępczości, wykonywanych przy udziale Straży Miejskiej.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, iż Straż Miejska w … nie działa w ramach struktury Urzędu Miasta…. Jest samorządową jednostką budżetową. Straż Miejska jest miejską jednostką budżetową, nieposiadającą osobowości prawnej, powołaną Zarządzeniem Prezydenta Miasta … Nr …z dnia 15 grudnia 1992 roku, o utworzeniu Straży Miejskiej w…. Działa w oparciu o statut - nadany Uchwałą Nr … Rady Miejskiej w … z dnia 29 czerwca 2006r. Gmina…rozlicza się wspólnie ze swoją jednostką budżetową - Strażą Miejską w ramach centralizacji rozliczeń VAT. Straż Miejska w …, jako jednostka budżetowa, nie posiada odrębności rozliczeń podatkowych w zakresie podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy sprzedaż przez Straż Miejską samochodu na rzecz podmiotu trzeciego (posiadającego odrębną podmiotowość prawną od Gminy), będzie podlegała opodatkowaniu VAT stawką 23%?
2. W przypadku uznania, że sprzedaż samochodu Straży Miejskiej nie podlega opodatkowaniu, czy dla udokumentowania przedmiotowej sprzedaży Wnioskodawca zobowiązany będzie do wystawienia rachunku, o którym mowa w art. 87 ustawy Ordynacja podatkowa?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1.

Sprzedaż samochodu opisanego w zdarzeniu przyszłym na rzecz podmiotu trzeciego (posiadającego odrębną podmiotowość prawną od Gminy) nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ w ramach realizacji tej czynności Gmina nie będzie działać jako podatnik VAT, w myśl art. 15 ust.1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 z póżn. zmian.), zwanej dalej ustawą VAT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 6 tej ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Art. 15 ust. 2 ustawy o VAT stanowi, iż działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zapis art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, potwierdza art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 r s.1, z póżn.zm), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami, jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znacznych zakłóceń konkurencji.

Biorąc pod uwagę powyższe zapisy, kryterium uznania jednostki samorządu terytorialnego za podatnika VAT jest charakter wykonywanych przez nią czynności, czy są to czynności publicznoprawne nieskutkujące uznaniem tych podmiotów za podatników VAT, czy też cywilnoprawne, które skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku VAT.

Sprzedając przedmiotowy samochód Gmina nie będzie działała w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, bowiem pojazd był użytkowany przez nią po nabyciu wyłącznie w celu realizacji zadań o charakterze publicznoprawnym, tj. niezwiązanych z działalnością gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT.

Ad 2.

Zdaniem Gminy, w przypadku uznania, iż sprzedaż wymieniona w punkcie 1 nie będzie podlegała opodatkowaniu VAT, nie należy jej dokumentować fakturą.

Art. 106 b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT stanowi, iż podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106 a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem. W myśl ust. 2 podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 i art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Natomiast zgodnie z ust. 3 ww. art., na żądanie nabywcy towaru lub usługi, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. Czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4 oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów - jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1.
2. Sprzedaż zwolniona, o której mowa w ust. 2 z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118 - jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.
   
   

Z powyższego przepisu wynika, że faktura VAT dokumentuje dokonanie sprzedaży, przez którą rozumie się odpłatne wydanie towaru lub odpłatne świadczenie usług, czyli czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT. Faktury w rozumieniu art. 106b ustawy o VAT, co do zasady, podatnik ma obowiązek wystawić. Dokumenty te wystawia się tylko wtedy, gdy ustawa tak stanowi. Zatem podatnik nie może z tytułu wykonania czynności niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wystawić faktury.

W myśl art. 87 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z pozn.zm), jeżeli z odrębnych przepisów nie wynika obowiązek wystawienia faktury, podatnicy prowadzący działalność gospodarczą obowiązani są na żądanie kupującego lub usługobiorcy wystawić rachunek potwierdzający dokonanie sprzedaży lub wykonanie usługi.

Wobec powyższych rozważań Gmina stoi na stanowisku, iż w celu udokumentowania wykonywanych czynności niepodlegających opodatkowaniu, winna wystawić, stosownie do art. 87 Ordynacji podatkowej, rachunek.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest:

• prawidłowe – w zakresie braku opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży samochodu,
  

• nieprawidłowe – w zakresie sposobu udokumentowania ww. czynności.
  
  

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106), dalej zwanej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu musi być wykonana przez podatnika działającego w takim charakterze.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

W świetle art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Unormowanie to pozostaje w zgodzie z art. 13 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, s. 1 ze zm.), który stwierdza, że krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Aby to wyłączenie miało miejsce, muszą zostać spełnione dwa warunki:

• dotyczy wyłącznie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy,
  

• odnosi się tylko do tych czynności, które związane są z realizacją zadań nałożonych na te podmioty przepisami prawa i do realizacji których zostały one powołane.
  
  

Wyłączenie z grona podatników VAT organów władzy publicznej jest możliwe tylko wtedy, gdy wykonują one czynności w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji państwowych, np. w zakresie administracji, sądownictwa, obrony narodowej. Wówczas wyłączenie z opodatkowania nie prowadzi do naruszenia zasad konkurencji. Organy władzy publicznej są podatnikami VAT jedynie w zakresie czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych.

Powołany wyżej przepis art. 15 ust. 6 ustawy, jak i cyt. przepis Dyrektywy, wyłączają z opodatkowania organy podlegające prawu publicznemu, jeżeli prowadzą daną działalność jako organy publiczne, nawet wtedy, gdy pobierają z tytułu tej działalności wynagrodzenie. Czynności, w których organy te uczestniczą jako organy publiczne, to określone prawem czynności wykonywane w interesie publicznym. Zatem czynności, w stosunku do których organy publiczne nie są traktowane jako podatnicy, to czynności wykonywane przez nie w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji państwowych, a także czynności, do których wykonywania są uprawnione wyłącznie organy publiczne.

Zgodnie z powołanymi wyżej przepisami, należy stwierdzić, iż generalnie organy oraz urzędy publiczne są uznawane za podatników. Dotyczy to jednakże tylko tej sfery, w której faktycznie występuje konsumpcja oraz gdzie podmioty te mogą konkurować z podmiotami prawa prywatnego.

Kryterium decydującym o uznaniu organu (urzędu) władzy publicznej za podatnika podatku od towarów i usług jest zachowywanie się nie jak organ władzy, lecz jak podmiot gospodarczy (przedsiębiorca) w stosunku do określonych transakcji lub czynności. Szczególnie jest to uzasadnione w tych przypadkach, gdzie identyczne czynności lub bardzo zbliżone czynności bądź też transakcje mogą być wykonywane przez podmioty prywatne (np. przedsiębiorców).

Należy nadmienić, że pojęcie podatnika obejmuje swym zakresem podmioty, które dokonują czynności podlegającej opodatkowaniu. Ustawodawca określił wskazane pojęcie na tyle szeroko, by w każdym przypadku profesjonalnej aktywności zawodowej, dokonywania czynności opodatkowanych podmiot mógł zostać uznany za podatnika w zakresie tych czynności.

Stosownie do przepisu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2019 r., poz. 506, z późn. zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 powyższej ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy porządku publicznego i bezpieczeństwa obywateli oraz ochrony przeciwpożarowej i przeciwpowodziowej, w tym wyposażenia i utrzymania gminnego magazynu przeciwpowodziowego (art. 7 ust. 1 pkt 14 ustawy o samorządzie gminnym).

W świetle powołanych wyżej przepisów stwierdzić należy, że zakres aktywności podejmowanej przez jednostkę samorządu terytorialnego należy interpretować w perspektywie ogólnej zasady, tj. że ich realizacja ma służyć zaspokajaniu zbiorowych potrzeb mieszkańców gminy. Obowiązywanie tej zasady powoduje, że w ocenie tut. organu, każde działanie podejmowane przez jednostki w imieniu własnym, na własną odpowiedzialność i finansowane z budżetu jednostek, a dotyczące mienia gminnego należy uznać za działanie publiczne, służące zaspokajaniu potrzeb wspólnoty samorządowej, które jest wykonywane przez jednostkę samorządu terytorialnego jako zadanie własne.

Zatem czynności wynikające z zadań własnych, nałożonych odrębnymi przepisami, realizowane w ramach reżimu publicznoprawnego, pozostają poza zakresem ustawy o podatku od towarów i usług. Są one bowiem realizowane przez gminę poza zakresem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, a gmina realizując te czynności nie występuje w charakterze podatnika podatku VAT zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na postanowienie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 20 marca 2014 r. w sprawie C-72/13 Gmina Wrocław przeciwko Ministrowi Finansów, w którym orzekł, że „(…) dyrektywę 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się ona opodatkowaniu podatkiem VAT transakcji takich jak te zamierzone przez Gminę …., o ile sąd odsyłający stwierdzi, iż transakcje te stanowią działalność gospodarczą w rozumieniu art. 9 ust. 1 tej dyrektywy oraz iż nie są wykonywane przez rzeczoną gminę w charakterze organu władzy publicznej w rozumieniu art. 13 ust. 1 akapit pierwszy owej dyrektywy. Jeśli jednak należałoby uznać te transakcje za wykonywane przez wspomnianą gminę działającą w charakterze organu władzy publicznej, przepisy dyrektywy 2006/112 nie sprzeciwiałyby się ich opodatkowaniu, gdyby sąd odsyłający stwierdził, że ich zwolnienie mogłoby prowadzić do znaczących zakłóceń konkurencji w rozumieniu art. 13 ust. 2 tej dyrektywy.”

Mając na względzie powyższe postanowienie należy każdorazowo badać, czy sprzedaż majątku Gminy podlega wyłączeniu z VAT. Należy pamiętać, że w każdym przypadku konieczna jest ocena spełniania przesłanek art. 9 i 13 dyrektywy 2006/112/WE (odpowiednio art. 15 ustawy) w konkretnych okolicznościach faktycznych sprawy.

Przenosząc zatem powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy, należy w pierwszej kolejności ustalić czy Wnioskodawca, dokonując sprzedaży samochodu będącego przedmiotem opisu sprawy, działa w charakterze podatnika VAT, a sprzedaż należy traktować w kategorii czynności, dla której Wnioskodawca działa w charakterze podatnika.

Z opisu sprawy wynika, że Straż Miejska jest miejską jednostką budżetową, nieposiadającą osobowości prawnej, powołaną Zarządzeniem Prezydenta Miasta. Gmina Miasto rozlicza się wspólnie ze swoją jednostką budżetową - Strażą Miejską w ramach centralizacji rozliczeń VAT. Straż Miejska, jako jednostka budżetowa, nie posiada odrębności rozliczeń podatkowych w zakresie podatku od towarów i usług. W celu wykonywania zadań, Straż nabyła nowy samochód specjalny marki Fiat. Przy nabyciu przedmiotowego samochodu, jak również z tytułu wydatków na jego eksploatację, jednostce nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, ponieważ samochód nie służył do wykonywania czynności opodatkowanych VAT. Samochód po nabyciu był wykorzystywany wyłącznie do realizacji zadań Gminy w zakresie utrzymania porządku publicznego i przeciwdziałania przestępczości, wykonywanych przy udziale Straży Miejskiej.

Zatem przedmiotowy samochód był wykorzystywany wyłącznie do działań ustawowych, tj. do zadań zgodnych z art. 7 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, czyli czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, nie zaś na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej. W konsekwencji, nie ma podstaw do uznania, że Wnioskodawca dokonując sprzedaży przedmiotowego samochodu będzie działał jako podatnik podatku od towarów i usług. Oznacza to, że sprzedaż ww. samochodu nie będzie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. W świetle powyższego uznać należy, iż Wnioskodawca dokonując sprzedaży samochodu będącego przedmiotem opisu sprawy, nie będzie działał jako podatnik podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, a tym samym ww. sprzedaż samochodu należy traktować jako czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1, należało uznać za prawidłowe.

Wątpliwości Zainteresowanego w dalszej kolejności dotyczą kwestii ustalenia, czy dla udokumentowania przedmiotowej sprzedaży Wnioskodawca zobowiązany będzie do wystawienia rachunku, o którym mowa w art. 87 ustawy Ordynacja podatkowa.

Regulacje w zakresie wystawiania faktur zawarte są m.in. w przepisach art. 106a-106q ustawy.

Stosownie do art. 106b ust. 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.
   
   

Natomiast, w myśl art. 106b ust. 2 ustawy, podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Zatem z ww. przepisów wynika, że do wystawienia faktury, co do zasady, zobowiązany jest podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z kolei kwestie dotyczące wystawiania rachunków, zawarte zostały w Rozdziale 12 Działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.)

Zgodnie z art. 87 § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, jeżeli z odrębnych przepisów nie wynika obowiązek wystawienia faktury, podatnicy prowadzący działalność gospodarczą są obowiązani, na żądanie kupującego lub usługobiorcy, wystawić rachunek potwierdzający dokonanie sprzedaży lub wykonanie usługi.

Natomiast według § 5 ww. artykułu, minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, zakres informacji, które muszą być zawarte w rachunkach, uwzględniając w szczególności dane identyfikujące sprzedawcę i kupującego, wykonawcę i odbiorcę usług oraz oznaczenie wartości i rodzaju transakcji.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy prawa w kontekście przedmiotowej sprawy należy stwierdzić, że skoro - jak rozstrzygnięto wyżej - Wnioskodawca dokonując transakcji sprzedaży przedmiotowego samochodu nie będzie działał jako podatnik VAT, a czynność ta nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, tym samym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do wystawiania faktury dokumentującej tę sprzedaż.

W zakresie dokumentowania transakcji sprzedaży samochodu wykorzystywanego przez Straż Miejską nie znajdzie zastosowania również przepis art. art. 87 § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, ponieważ Wnioskodawca dla wskazanej we wniosku czynności nie będzie działał jako podatnik VAT.

Reasumując, odpowiadając na sformułowane we wniosku pytania należy stwierdzić, że w związku ze sprzedażą samochodu wykorzystywanego przez Straż Miejską, Wnioskodawca - zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy - będzie działał jako organ władzy, a zatem czynność ta nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT. Zatem z tytułu dokonania ww. czynności Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do wystawiania faktury, jak również nie będzie zobowiązany do wystawienia rachunku, o którym mowa w art. 87 ustawy Ordynacja podatkowa.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania). Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego…, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn.zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.