Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.605.2019.1.AP
z 21 lutego 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 13 grudnia 2019 r. (data wpływu 23 grudnia 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy opłata motywacyjna będzie stanowiła dla Spółki pośredni koszt uzyskania przychodu, potrącalny jednorazowo w momencie jego poniesienia – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 grudnia 2019 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy opłata motywacyjna będzie stanowiła dla Spółki pośredni koszt uzyskania przychodu, potrącalny jednorazowo w momencie jego poniesienia.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka z o.o. (dalej: „Spółka”, „Wnioskodawca”), jest producentem części samochodowych posiadającym siedzibę działalności gospodarczej w Polsce. Spółka posiada nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce i jest zarejestrowana jako podatnik VAT czynny. Klientami Spółki są przede wszystkim firmy z branży motoryzacyjnej, produkujące części samochodowe oraz samochody. Spółka dostarcza części samochodowe zarówno do odbiorców krajowych, jak też do podmiotów mających siedzibę za granicą. Z reguły zawierane przez Spółkę umowy są długoterminowe, stąd też zapewniają Spółce stały przychód w relatywnie długim okresie czasu.

Z uwagi m.in. na konkurencję panującą w branży Spółki, w celu pozyskania bądź utrzymania kontrahentów, Spółka planuje wypłacać na rzecz kontrahentów krajowych opłatę motywacyjną („Opłata motywacyjna”). Nierzadko jest to wręcz warunek kontrahenta, aby nawiązać lub kontynuować współpracę ze Spółką. Przedmiotowa Opłata motywacyjna będzie wypłacana jednorazowo. Może się zdarzyć, że ten sam kontrahent otrzyma w danym okresie czasu kilka Opłat motywacyjnych, np. za przystąpienie do umowy, a później za jej kontynuowanie lub rozszerzenie.

Opłata motywacyjna ma na celu wynagrodzenie kontrahenta za zawarcie (gotowość do zawarcia) bądź przedłużenie (gotowość do przedłużenia) umowy i wykonywania obowiązków z niej wynikających. Będzie ona ponoszona niezależnie od obowiązków wynikających z samej umowy oraz późniejszych rozliczeń związanych z realizacją umowy o współpracy. Opłata ta będzie miała charakter bezzwrotny, nawet jeśli kontrahent ostatecznie nie przystąpi do umowy ze Spółką, albo też nie wywiąże się ze swoich obowiązków umownych.

Istotne jest, że zapłata Opłaty motywacyjnej nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony kontrahentów, poza zawarciem lub przedłużeniem umowy o współpracy (lub gotowością do tych czynności). W szczególności nie świadczą oni na rzecz Spółki usług reklamowych (np. w postaci rozpowszechniania logo Spółki), czy też marketingowych. Spółka uiszcza Opłatę motywacyjną wyłącznie za zawarcie umowy z kontrahentem (lub gotowość do jej zawarcia), a także przedłużenie umowy (lub gotowość do jej przedłużenia).

Wnioskodawca wskazuje, że wydatki w postaci Opłaty motywacyjnej mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy. Dzięki Opłacie Motywacyjnej Spółka może uzyskać stabilnego odbiorcę swoich produktów oraz ma możliwość prowadzenia sprzedaży i generowania przychodów w dłuższym okresie czasu. Ze względu na rozpoznawalność i renomę marek szeregu kontrahentów Spółki dostarczanie do nich części samochodowych wiąże się określonym prestiżem i pozytywnie wpływa na odbiór Spółki przez innych potencjalnych kontrahentów. Okoliczność ta może zatem przyczynić się do zawarcia kolejnych kontraktów i wygenerowania jeszcze większych przychodów. Należy też podkreślić, że uiszczenie Opłaty Motywacyjnej jest często warunkiem rozpoczęcia lub kontynuowania współpracy z danym kontrahentem. Uiszczenie Opłaty motywacyjnej jest zgodne z prawem, nie zmierza do naruszenia porządku prawnego ani do obejścia prawa oraz odpowiada praktykom funkcjonującym na rynku i rzeczywistości gospodarczej. Firmy realizują bowiem różne modele zachęty do podjęcia lub rozszerzenia współpracy w stosunku do obecnych lub przyszłych kontrahentów.

Uiszczenie Opłaty motywacyjnej będzie pozostawać w związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością opodatkowaną VAT (dającą prawo do odliczenia podatku naliczonego). W zakresie podatku VAT, Wnioskodawca uzyskał interpretacją indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 2 sierpnia 2019 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.254.2019.3.AP (winno być: 0111-KDIB3-3.4012.206.2019.4.MS) potwierdzającą, że Opłata motywacyjna będzie stanowić wynagrodzenie za usługę świadczoną przez kontrahenta na rzecz Wnioskodawcy.

Wnioskodawca ponadto wskazał, że sposób udokumentowania opłaty zależy od kontrahentów Wnioskodawcy. Wnioskodawca przewiduje, że podstawową formą udokumentowania poniesionej Opłaty motywacyjnej będzie uzyskanie przez kontrahenta faktury. Postępowanie to będzie zgodne z uzyskaną przez Wnioskodawcę interpretacją indywidualną z 2 sierpnia 2019 r. potwierdzającą, że Opłata motywacyjna będzie stanowić wynagrodzenie za usługę świadczoną przez kontrahenta na rzecz Wnioskodawcy. Niemniej jednak może zdarzyć się, że kontrahent wystawi inny dokument potwierdzający uiszczenie Opłaty motywacyjnej (np. nota obciążeniowa). Nie ulega wątpliwości, że Wnioskodawca nie zawsze będzie miał wpływ na to, czy i jaki dokument uzyska od kontrahenta.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Opłata motywacyjna będzie stanowiła dla Spółki pośredni koszt uzyskania przychodu, potrącalny jednorazowo w momencie jego poniesienia, tj. w dniu, na który został on ujęty w księgach rachunkowych Spółki na podstawie dowodu księgowego?

Zdaniem Wnioskodawcy, uiszczona na rzecz kontrahentów Opłata motywacyjna będzie stanowiła wydatek, który Spółka będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu. Koszt ten, jako pośrednio związany z osiąganymi przez Spółkę przychodami, będzie potrącalny jednorazowo w dacie jego poniesienia.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów (winno być: kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów), z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że Opłata motywacyjna ponoszona na rzecz kontrahenta za gotowość do przystąpienia przez tego kontrahenta do danej umowy oraz gotowość do wykonywania wszystkich wynikających z niej obowiązków, nie zostały wykluczone z kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 16 ustawy o CIT.

Nie ma też wątpliwości, że w opisanym zdarzeniu przyszłym Spółka poniesie koszt Opłaty motywacyjnej w związku z dążeniem do osiągnięcia przychodu, jego zachowania albo zabezpieczenia jego źródła.

Przede wszystkim należy zauważyć, że w zamian za zapłatę Opłaty motywacyjnej, Spółka zyskuje lub może zyskać stabilnego odbiorcę swoich produktów oraz ma możliwość prowadzenia sprzedaży i generowania przychodów w dłuższym okresie czasu. Warto przy tym wskazać, że ze względu na renomę marek szeregu kontrahentów Spółki dostarczanie do nich części samochodowych wiąże się określonym prestiżem i pozytywnie wpływa na odbiór Spółki przez innych potencjalnych kontrahentów. Okoliczność ta może z kolei przyczynić się do zawarcia kolejnych kontraktów i wygenerowania jeszcze większych przychodów.

Z drugiej strony, nieuiszczenie Opłaty motywacyjnej mogłoby prowadzić do rezygnacji z zawarcia lub przedłużenia umowy przez kontrahenta ze Spółką, wskutek czego Spółka utraciłaby ważnego partnera i istotne źródło przychodu. Innymi słowy, brak uiszczenia Opłaty motywacyjnej mógłby skutkować utratą danego kontrahenta, który mógłby nie podjąć lub zaniechać dalszej współpracy ze Spółką. Finalnie Spółka zaś zostałaby pozbawiona potencjalnego strumienia przychodów.

Podsumowując, bezsprzecznie wydatek w postaci Opłaty motywacyjnej zostanie poniesiony w celu osiągnięcia przychodu, jego zachowania albo zabezpieczenia jego źródła.

Przy tym, spełnione zostaną także pozostałe przesłanki pozwalające na uznanie wydatku za koszt podatkowy: zostanie on poniesiony przez Spółkę, będzie definitywny (Opłata motywacyjna będzie bezzwrotna) oraz będzie właściwie udokumentowany. Spółka będzie mogła zatem potraktować przedmiotowy wydatek jako koszt uzyskania przychodu. Spółka zaliczy wydatek w postaci Opłaty motywacyjnej do kosztów uzyskania przychodów tylko wtedy, gdy wydatek ten będzie właściwie udokumentowany.

Ponadto, w ocenie Spółki, poniesiony wydatek w postaci Opłaty motywacyjnej będzie miał charakter pośredni w związku z uzyskiwanymi przychodami. Należy bowiem zauważyć, że niemożliwe będzie ustalenie wyraźnego związku między poniesioną Opłatą a konkretnymi przychodami, dającymi się jasno wydzielić i z góry przypisać do danego okresu. Co więcej, Opłata motywacyjna będzie opłatą samoistną dokonywaną jednorazowo za samo przystąpienie lub samą gotowość do przystąpienia przez kontrahenta do danej umowy ze Spółką i wykonywania wszystkich wynikających z niej obowiązków. Ma ona zatem zachęcić kontrahenta do zawarcia umowy na określonych w niej warunkach. Przy tym, nie będzie ona podlegała zwrotowi nawet jeśli kontrahent nie będzie wywiązywał się ze swoich obowiązków umownych.

Co istotne, Opłata motywacyjna jest niezależna od faktycznego wykonywania przez kontrahenta umowy. Jej poniesienie nie gwarantuje zatem, że kontrahent będzie faktycznie wykonywał to, do czego zobowiązał się w umowie. Jest ona jedynie świadczeniem z tytułu zawarcia lub przedłużenia umowy o współpracy (bądź gotowości do tych czynności). W sytuacji, gdy Wnioskodawca uiści Opłatę motywacyjną, a kontrahent nie przystąpi bądź nie przedłuży umowy, poniesienie tego wydatku nadal będzie zmierzało do zachowania bądź zabezpieczenia tego źródła przychodów. W pierwszej kolejności należy zauważyć, że uiszczenie Opłaty motywacyjnej może być warunkiem, aby Wnioskodawca znalazł się w gronie podmiotów mogących dostarczać kontrahentowi produkty. Należy bowiem zauważyć, że dostarczane przez Wnioskodawcę produkty muszą odpowiadać normom i specyfikacjom wyznaczonym przez konkretnego kontrahenta. W zamian zatem za uiszczenie Opłaty motywacyjnej, kontrahent przeprowadzi analizę i przygotuje specyfikację wskazującą, jakim parametrom powinny odpowiadać produkty dostarczone przez Wnioskodawcę. Dzięki temu Wnioskodawca jest w stanie przygotować ofertę spełniającą kryteria kontrahenta. Zatem bez uiszczenia Opłaty motywacyjnej, Wnioskodawca nie będzie miał nawet możliwości współpracy z kontrahentem, gdyż obiektywnie nie będzie w stanie dostarczać produktów spełniających określone normy. Nawet jeśli ostatecznie Wnioskodawca nie uzyska danego kontraktu, znajdzie się on w bazie potencjalnych dostawców kontrahenta i zyska szansę na uzyskanie innego kontraktu w przyszłości. Z pewnością zatem dzięki uiszczeniu Opłaty motywacyjnej Wnioskodawca nawiązuje relację biznesową z potencjalnym odbiorcą, która może przyczynić się do wygenerowania zysków w przyszłości.

W konsekwencji, w ocenie Spółki, kwota ponoszona przez Spółkę w postaci Opłaty Motywacyjnej na rzecz kontrahenta, stanowi dla Spółki pośredni koszt uzyskania przychodów, potrącalny jednorazowo w dacie jego poniesienia, tj. w dniu, na który został on ujęty w księgach rachunkowych Spółki na podstawie dowodu księgowego, bez konieczności rozliczania tego kosztu w czasie.

Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie m.in. w:

• wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 lutego 2016 r., sygn. akt. II FSK 3703/13,
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 27 czerwca 2016 r., Znak: IBPB-1 -3/4510-350/16/WLK,
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 5 lutego 2016 r., Znak: IBPB-1-1/4510-194/15/SG.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865, ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja kosztów uzyskania przychodów sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowo-skutkowy.

Zatem, aby uznać wydatek za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione łącznie następujące warunki:

• wydatek został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika;
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów;
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona;
• został właściwie udokumentowany;
• wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
  
  

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ww. ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo–skutkowym z osiąganymi przychodami. Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

• przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz
• potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.
  
  

Istotnym jest, że wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów, obciąża podatnika.

W oparciu o kryterium stopnia powiązania kosztów z przychodami, koszty podatkowe można podzielić na:

• bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód);
• inne niż bezpośrednio związane z przychodami, które nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika (brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód), ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

W celu rozstrzygnięcia momentu zakwalifikowania określonych wydatków w ciężar kosztów podatkowych należy prawidłowo określić charakter tych kosztu w aspekcie podatkowym, albowiem samo uznanie określonych wydatków za koszty pośrednie, na gruncie przepisów ustaw niebędących przepisami prawa podatkowego (tj. ustawy o rachunkowości, czy przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tej ustawy), nie stanowi warunku wystarczającego do uznaniu tego wydatku za koszt pośrednio związany z przychodami, w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Przy rozstrzyganiu w powyższej kwestii należy mieć na uwadze również, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje ww. pojęć ani też nie zawiera regulacji odsyłających do rachunkowych zasad ustalania kosztów. Należy natomiast uwzględnić, iż jak wynika z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącane w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Jednocześnie, jak wynika z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Koszty pośrednie potrąca się, co do zasady, w roku poniesienia. Jeżeli jednak dotyczą one okresu dłuższego niż 1 rok, rozlicza się je proporcjonalnie (art. 15 ust. 4d ustawy o CIT). O tym jednak, czy w istocie dany wydatek z uwagi na swój charakter nie może zostać przyporządkowany do długości okresu, którego dotyczy, decydować będą przepisy prawa podatkowego, a nie sposób jego księgowania na potrzeby prawa bilansowego.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest producentem części samochodowych, które dostarcza do odbiorców krajowych, jak też do podmiotów mających siedzibę za granicą. Klientami Spółki są przede wszystkim firmy z branży motoryzacyjnej, produkujące części samochodowe oraz samochody.

Z uwagi na konkurencję panującą w branży Spółki, w celu pozyskania bądź utrzymania kontrahentów, Wnioskodawca planuje wypłacać na rzecz kontrahentów krajowych opłatę motywacyjną. Nierzadko jest to wręcz warunek kontrahenta, aby nawiązać lub kontynuować współpracę ze Spółką. Opłata motywacyjna ma na celu wynagrodzenie kontrahenta za zawarcie (gotowość do zawarcia) bądź przedłużenie (gotowość do przedłużenia) umowy i wykonywania obowiązków z niej wynikających.

Opłata motywacyjna:

• będzie wypłacana jednorazowo,
• będzie miała charakter bezzwrotny nawet jeśli kontrahent ostatecznie nie przystąpi do umowy ze Spółką, albo też nie wywiąże się ze swoich obowiązków umownych,
• będzie ponoszona niezależnie od obowiązków wynikających z samej umowy oraz późniejszych rozliczeń związanych z realizacją umowy o współpracy.
• nie będzie wiązała się z żadnym świadczeniem ze strony kontrahentów, poza zawarciem lub przedłużeniem umowy o współpracy (lub gotowością do tych czynności). Kontrahenci nie będą świadczyć na rzecz Spółki usług reklamowych ani marketingowych,
• jest zgodna z prawem, nie zmierza do naruszenia porządku prawnego ani do obejścia prawa oraz odpowiada praktykom funkcjonującym na rynku i rzeczywistości gospodarczej  jako zachęta do podjęcia lub rozszerzenia współpracy w stosunku do obecnych lub przyszłych kontrahentów.
  
  

Wnioskodawca wskazał również, że wydatki w postaci opłaty motywacyjnej mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy. Podstawową formą udokumentowania poniesionej opłaty będzie wystawiona faktura. Niemniej jednak może zdarzyć się, że kontrahent wystawi inny dokument potwierdzający uiszczenie opłaty motywacyjnej (np. notę obciążeniową).

Z wniosku wynika przy tym, że w zamian za zapłatę Opłaty motywacyjnej, Spółka zyskuje lub może zyskać stabilnego odbiorcę swoich produktów oraz ma możliwość prowadzenia sprzedaży i generowania przychodów w dłuższym okresie czasu. Nieuiszczenie Opłaty motywacyjnej natomiast mogłoby prowadzić do rezygnacji z zawarcia lub przedłużenia umowy przez kontrahenta ze Spółką, wskutek czego Spółka utraciłaby ważnego partnera i istotne źródło przychodu.

Uiszczenie Opłaty motywacyjnej może być warunkiem, aby Wnioskodawca znalazł się w gronie podmiotów mogących dostarczać kontrahentowi produkty. Dostarczane przez Wnioskodawcę produkty muszą odpowiadać normom i specyfikacjom wyznaczonym przez konkretnego kontrahenta. W zamian zatem za uiszczenie Opłaty motywacyjnej, kontrahent przeprowadzi analizę i przygotuje specyfikację wskazującą, jakim parametrom powinny odpowiadać produkty dostarczone przez Wnioskodawcę. Dzięki temu Wnioskodawca jest w stanie przygotować ofertę spełniającą kryteria kontrahenta.

Zatem bez uiszczenia Opłaty motywacyjnej, Wnioskodawca nie będzie miał nawet możliwości współpracy z kontrahentem, gdyż obiektywnie nie będzie w stanie dostarczać produktów spełniających określone normy. Nawet jeśli ostatecznie Wnioskodawca nie uzyska danego kontraktu, znajdzie się on w bazie potencjalnych dostawców kontrahenta i zyska szansę na uzyskanie innego kontraktu w przyszłości.

Odnosząc przedstawiony opis do cytowanego powyżej art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stwierdzić należy, że wskazana we wniosku opłata motywacyjna jest związana z osiąganymi przez Wnioskodawcę przychodami, a zatem pomiędzy jej poniesieniem a uzyskiwanymi przychodami występuje związek tego typu, że poniesienie ww. kosztu zmierza do osiągnięcia przychodów lub do zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Wydatki z tytułu opłaty motywacyjnej należy przy tym uznać za koszty pośrednio związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, nie sposób bowiem powiązać tego wydatku z konkretnym przychodem. Jak wynika przy tym z wniosku, oplata motywacyjna będzie wypłacana jednorazowo.

Biorąc pod uwagę powyższe, wydatki z tytułu opłaty motywacyjnej należy zaliczyć do pośrednich kosztów uzyskania przychodów, potrącalnych jednorazowo w momencie ich poniesienia, tj. w dniu na który ujęto koszt w księgach rachunkowych na podstawie otrzymanej faktury (rachunku) lub na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury.

W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w … za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania
przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.