2020.02.25 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.758.2019.2.WN
z 25 lutego 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 8 listopada 2019 r. (data wpływu 12 listopada 2019 r.), uzupełnionym pismem z 14 stycznia 2020 r.(data wpływu 21 stycznia 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług opisanych we wniosku procedurą VAT - marża - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 listopada 2019 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług opisanych we wniosku procedurą VAT - marża.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 14 stycznia 2020 r.(data wpływu 21 stycznia 2020 r.), przesłanym w związku z wezwaniem tut. organu z 7 stycznia 2020 r. znak: 0111-KDIB3-1.4012.758.2019.1.WN.

We wniosku przedstawiono zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej również Spółka) jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług od dnia 4 sierpnia 2015 r. Spółka z o.o. prowadzi działalność gospodarczą na terenie kraju, w obiekcie użytkowanym na podstawie umowy dzierżawy wraz z całym zapleczem sportowym: boisko, bieżnia, basen. W ramach tej działalności świadczy usługi na rzecz klubów sportowych, fundacji, stowarzyszeń, gmin oraz osób fizycznych. Spółka zapewnia swoim klientom, bazę noclegową, wyżywienie oraz dostęp do obiektów sportowych, boiska. Świadczy też usługi w zakresie wstępu na siłownię i basen.

Spółka z o.o. zamierza organizować pobyty dla grup osób niepełnosprawnych, gdzie zleceniodawcą będą np.: Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej, (…) jak również indywidualne osoby fizyczne.

Usługi własne składające się na usługę organizacji pobytu świadczone przez Wnioskodawcę to:

Zakwaterowanie - PKD 55.10.Z Hotele i podobne obiekty zakwaterowania, PKD 55.20.Z Obiekty noclegowe turystyczne i miejsca krótkotrwałego zakwaterowania
Wyżywienie - PKD 56.10.A Restauracje i inne stałe placówki gastronomiczne
wynajem obiektów sportowych PKD 93.11.Z - Działalność obiektów sportowych.

Spółka zapewnia też opiekę ratownika wodnego zatrudnionego na umowę o pracę.

Usługi organizacji pobytu nabyte od innych podatników dla bezpośredniej korzyści uczestników pobytu to: transport autokarem, ubezpieczenie, wynajęcie przewodnika-kierownika grupy, usługi pielęgniarki, trenerów prowadzących warsztaty i zajęcia sportowo-rehabilitacyjne, fizjoterapeutę.

Wnioskodawca jest wpisany do Rejestru Organizatorów Turystyki i Pośredników Turystycznych Marszałka Województwa zatem obowiązkowo Wnioskodawca musi ubezpieczać grupę, której organizuje wyjazd.

Wnioskodawca prowadzi ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług oraz posiada dokumenty, z których wynikają te kwoty.

Dodatkowo Wnioskodawca uzupełnił opis sprawy informując:

Usługi turystyczne, które będą świadczone przez Wnioskodawcę to wynajęcie pilota wycieczki lub przewodnika, wynajem autokaru lub organizacja i zapewnienie innego środka transportu, ubezpieczenie od nieszczęśliwych wypadków osób korzystających z pobytu, zapewnienie usług pielęgniarki, fizjoterapeuty świadczącego usługi jako firma zewnętrzna.
Świadczone przez Wnioskodawcę usługi turystyczne będą polegały na zakupie potrzebnych usług od innych podmiotów w celu zrealizowania usługi turystycznej. Będzie to zakup usług transportowych, zakup usług pielęgniarki, fizjoterapeuty, zatrudnienie na podstawie umowy cywilnoprawnej kierownika grupy, wynajęcie przewodnika grupy, ubezpieczenie osób na wypadek nieszczęśliwego zdarzenia.
Wnioskodawca będzie organizował turnus dla grup w Ośrodku, którym zarządza i który dzierżawi od właściciela. Grupę tą będzie przywoził do hotelu, wynajętym transportem, zapewniając nocleg i wyżywienie w tym obiekcie. Spółka będzie organizować uczestnikom turnusu atrakcje czyli wyjazdy na basen, wycieczki krajoznawcze, w sezonie zimowym kulig. Spółka może, na życzenie klienta, zakupić bilety na lokalne atrakcje, które będą wliczone w koszt turnusu. W obiekcie uczestnicy będą korzystać z usług wynajętego fizjoterapeuty a nad ich zdrowiem będzie sprawować opiekę wynajęta pielęgniarka.
Wnioskodawca świadcząc usługi turystyczne będzie działał na rzecz nabywcy we własnym imieniu i na własny rachunek. Przy świadczeniu usług Spółka będzie korzystać zarówno z usług własnych: zakwaterowanie, wyżywienie, jak i będzie nabywać towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka powinna wystawić fakturę VAT marża czy fakturę VAT z właściwą dla danej usługi stawką podatku?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z tym, że jest świadczona usługa kompleksowa, Wnioskodawca powinien wystawić fakturę VAT marża, o której mowa w art. 119 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Definicja dostawy towarów zawarta została w art. 7 ust. 1 ustawy, zgodnie z którą przez dostawę towarów należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i ust. 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W świetle art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż - 6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zgodnie z art. 119 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

Jak wynika z treści art. 119 ust. 2 ustawy, przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą, którą ma zapłacić nabywca usługi, a faktycznymi kosztami poniesionymi przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie.

Powyższe regulacje odnoszą się do usług, które w całości składają się na usługę turystyczną. Użycie w cytowanym przepisie słowa „w szczególności” oznacza, iż jest to katalog otwarty. Konsekwentnie, inne usługi stanowiące składnik usługi turystyki również powinny być uwzględnione. Podkreślić również należy, iż czynnikiem wyróżniającym konkretną czynność jako usługę, jest przede wszystkim to, że świadczenie tej czynności zmierza do zaspokojenia określonej potrzeby zamawiającego.

Ponieważ ustawa o podatku od towarów i usług nie określa jednoznacznie jakiego rodzaju usługi są usługami nabywanymi dla bezpośredniej korzyści, to na podstawie przepisu art. 119 ust. 2 ustawy przyjąć należy, iż nabycie tych usług i towarów, które zaspokajają potrzeby i oczekiwania turysty w trakcie korzystania z usługi turystycznej, będzie w przypadku wykonywania usług turystyki stanowić element kalkulacyjny do określenia marży.

Jak stanowi art. 119 ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

(uchylony);
działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek;
przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty;
(uchylony).

Łączne spełnienie powyższych przesłanek przesądza o obligatoryjności zastosowania szczególnej procedury opodatkowania marżą usług turystyki.

Według art. 119 ust. 3a ustawy o VAT podatnicy, o których mowa w ust. 3, są obowiązani prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3, z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, oraz posiadać dokumenty, z których wynikają te kwoty.

Przedmiotowa regulacja w sposób kategoryczny zobowiązuje podatników świadczących usługi turystyki do prowadzenia specyficznej dla tego rodzaju działalności ewidencji. Podstawowym obowiązkiem podatnika podatku od towarów i usług jest prawidłowe opodatkowanie wykonywanych czynności podlegających opodatkowaniu. Tak więc dla prawidłowego ustalenia podstawy opodatkowania usług turystycznych, opodatkowanych wg szczególnej procedury, określonej przepisem art. 119 ust. 1, konieczne jest prowadzenie ewidencji, o której mowa w art. 119 ust. 3a ustawy.

W przypadku gdy przy świadczeniu usługi turystyki, oprócz usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, podatnik wykonuje we własnym zakresie część świadczeń w ramach tej usługi, zwanych dalej „usługami własnymi", odrębnie ustala się podstawę opodatkowania dla usług własnych i odrębnie w odniesieniu do usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. W celu określenia podstawy opodatkowania dla usług własnych stosuje się odpowiednio przepisy art. 29a (art. 119 ust. 5 ustawy o VAT).

Należy podkreślić, że do towarów i usług nabytych dla bezpośredniej korzyści turysty można zaliczyć jedynie takie towary i usługi, które Wnioskodawca nabywa od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty i nie stanowią one jednocześnie „środków” do wyświadczenia usługi własnej Wnioskodawcy, która następnie staje się elementem kompleksowej usługi turystycznej. Natomiast wszelkie towary i usługi nabywane przez Wnioskodawcę dla wyświadczenia usługi własnej, stanowiącej następnie element usługi turystyki, należy uznać za wydatki dotyczące usług własnych.

W przypadkach, o których mowa w ust. 5 - na podstawie art. 119 ust. 6 ustawy - podatnik obowiązany jest do wykazania w prowadzonej ewidencji, jaka część należności za usługę przypada na usługi nabyte od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, a jaka na usługi własne.

Należy podkreślić, że do towarów i usług nabytych dla bezpośredniej korzyści turysty można zaliczyć jedynie takie towary i usługi, które podatnik nabywa od innych podmiotów dla bezpośredniej korzyści turysty i nie stanowią one jednocześnie „środków” do wyświadczenia usługi własnej podatnika, która następnie staje się elementem kompleksowej usługi turystycznej. Usługa turystyki, o której mowa w art. 119 ustawy, jest to bowiem świadczenie złożone, na które składa się szereg usług (obcych i własnych), mających na celu zorganizowanie pobytu klientowi poza miejscem jego zamieszkania (stałego pobytu). Usługi te są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość (jedną usługę, jeden produkt). Z punktu widzenia klienta (usługobiorcy) istotny jest zakup usługi turystycznej. Zatem przepis art. 119 ustawy nie dotyczy wszelkiego rodzaju usług – wyraźnie z niego wynika, że dotyczy jedynie usług turystyki.

Należy zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji legalnej „usług turystyki”. Z kolei „Słownik Języka Polskiego” (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005, str. 1052) wskazuje, że „turystyka” to zorganizowane wyjazdy poza miejsce stałego zamieszkania na dłuższy lub krótszy pobyt, wędrówki po obcym terenie w celach krajoznawczych lub zdrowotnych. Natomiast Światowa Organizacja Turystyki (WTO) zaleca dla celów statystycznych następującą definicję turystyki: „Turystyka obejmuje ogół czynności osób, które podróżują i przebywają w celach wypoczynkowych, zawodowych lub innych nie dłużej niż rok bez przerwy poza swoim codziennym otoczeniem, z wyłączeniem wyjazdów, w których głównym celem jest działalność zarobkowa”.

Ze złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na terenie kraju, w obiekcie użytkowanym na podstawie umowy dzierżawy wraz z całym zapleczem sportowym: boisko, bieżnia, basen. W ramach tej działalności świadczy usługi na rzecz klubów sportowych, fundacji, stowarzyszeń, gmin oraz osób fizycznych. Spółka zapewnia swoim klientom, bazę noclegową, wyżywienie oraz dostęp do obiektów sportowych, boiska. Świadczy też usługi w zakresie wstępu na siłownię i basen.

Spółka z o.o. zamierza organizować pobyty dla grup osób niepełnosprawnych jak również indywidualnych osób fizycznych.

Świadcząc ww. usługi Wnioskodawca częściowo będzie działał na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek, zapewniając: nocleg, 3 posiłki dziennie, serwis kawowy, dostęp do Sali konferencyjnej, obiektów sportowych, basenu i gabinetów odnowy biologicznej, zabiegi odnowy biologicznej wykonywane przez 3 osoby: jedną jest pracownik spółki zatrudniony na umowę o pracę, drugą jest osoba będąca zleceniobiorcą a trzecią osoba prowadząca własną działalność gospodarczą. Usługi własne składające się na usługę organizacji pobytu świadczone przez Wnioskodawcę to zakwaterowanie, wyżywienie, wynajem obiektów sportowych. Spółka zapewnia też opiekę ratownika wodnego zatrudnionego na umowę o pracę.

Usługi turystyczne, które będą świadczone przez Wnioskodawcę to wynajęcie pilota wycieczki lub przewodnika, wynajem autokaru lub organizacja i zapewnienie innego środka transportu, ubezpieczenie od nieszczęśliwych wypadków osób korzystających z pobytu, zapewnienie usług pielęgniarki, fizjoterapeuty świadczącego usługi jako firma zewnętrzna.

Świadczone przez Wnioskodawcę usługi turystyczne będą polegały na zakupie potrzebnych usług od innych podmiotów w celu zrealizowania usługi turystycznej. Będzie to zakup usług transportowych, zakup usług pielęgniarki, fizjoterapeuty, zatrudnienie na podstawie umowy cywilnoprawnej kierownika grupy, wynajęcie przewodnika grupy, ubezpieczenie osób na wypadek nieszczęśliwego zdarzenia.

Wnioskodawca będzie organizował turnus dla grup. Grupę tą będzie przywoził do hotelu, wynajętym transportem, zapewniając nocleg i wyżywienie w tym obiekcie. Spółka będzie organizować uczestnikom turnusu atrakcje czyli wyjazdy na basen, wycieczki krajoznawcze, w sezonie zimowym kulig. Spółka może, na życzenie klienta, zakupić bilety na lokalne atrakcje, które będą wliczone w koszt turnusu. W obiekcie uczestnicy będą korzystać z usług wynajętego fizjoterapeuty a nad ich zdrowiem będzie sprawować opiekę wynajęta pielęgniarka.

Wnioskodawca świadcząc usługi turystyczne będzie działał na rzecz nabywcy we własnym imieniu i na własny rachunek. Przy świadczeniu usług Spółka będzie korzystać zarówno z usług własnych: zakwaterowanie, wyżywienie, jak i będzie nabywać towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy kwestii czy Spółka powinna wystawić fakturę VAT marża czy fakturę VAT z właściwą dla danej usługi stawką podatku.

Pakietem usług nazywa się w turystyce zestaw usług turystycznych służących zaspokojeniu kompleksowych potrzeb. Pakiet usług bywa kombinacją dwóch (np. hotel i wyżywienie, przejazd i nocleg) lub więcej elementów oferowanych przez sprzedawcę jako jeden produkt po określonej cenie (por. J. Altkorn „Marketing w turystyce”, Warszawa 2002 r., s. 99).

A zatem, usługa turystyki, o której mowa w art. 119 ustawy, to świadczenie złożone, na które składa się szereg usług (obcych i własnych) takich jak np. hotel, wyżywienie, transport, mających na celu zorganizowanie pobytu klientowi poza miejscem jego zamieszkania. Usługi te są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość (jedną usługę, jeden produkt). Wobec tego aby daną usługę uznać za usługę turystyki, powinna ona być usługą składającą się z więcej niż jednego świadczenia, świadczący usługę musi działać na rzecz nabywcy we własnym imieniu i na własny rachunek, oraz przy świadczeniu usługi musi nabywać towary i usługi od innych podmiotów dla bezpośredniej korzyści turysty. A contrario, w sytuacji gdy świadczący usługę nie działa we własnym imieniu i na własny rachunek, nie nabywa usług dla bezpośredniej korzyści turysty od innych podmiotów, a także usługa ta jest usługą pojedynczą (nie jest złożona z co najmniej dwóch świadczeń), usługa taka nie może być uznana za usługę turystyki, o której mowa w cytowanym wcześniej art. 119 ust. 1 ustawy.

Zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE), co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji gdy jedna czynność obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń, czynność ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia świadczenia nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedną czynność kompleksową, obejmującą kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład świadczenia wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu świadczenia kompleksowego. Całe świadczenie kompleksowe podlega takim regulacjom opodatkowania VAT, w tym w zakresie miejsca świadczenia czy stosowania właściwej stawki, jakie dotyczą świadczenia głównego. Oznacza to, że opodatkowanie świadczeń pomocniczych, składających się na świadczenie kompleksowe, podlega takim samym zasadom opodatkowania, jakim podlega świadczenie główne. Pogląd taki został ukształtowany m.in. w wyrokach C-349/96 Card Protection Plan Ltd (CPP) oraz C-41/04 Levob Verzekeringen BV.

Odnosząc się do kwestii nabywcy usługi turystyki należy wskazać, że z art. 119 ust. 3 ustawy wynika, że procedurę marży stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek i przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

Biorąc pod uwagę przedstawione rozważania, stwierdzić należy, iż procedura opodatkowania określona w art. 119 jest procedurą szczególną, przewidującą uregulowania specyficzne dla działalności turystycznej i stanowiące odstępstwo od ogólnych zasad opodatkowania podatkiem VAT.

Podkreślenia wymaga fakt, iż cytowane przepisy art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług są zbieżne z przepisami Dyrektywy. I tak, zgodnie z art. 306 Dyrektywy, państwa członkowskie stosują procedurę szczególną VAT, zgodnie z niniejszym rozdziałem, do transakcji dokonywanych przez biura podróży, o ile biura te występują we własnym imieniu wobec nabywców oraz gdy wykorzystują one do realizacji podróży towary dostarczane i usługi świadczone przez innych podatników.

Z brzmienia powyższego przepisu wynika jednoznacznie, iż dotyczy on świadczeń nabywanych od innych podatników.

Przystępując do rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie wskazać należy, że Spółka świadczy usługi polegające na kompleksowej organizacji pobytów dla grup osób niepełnosprawnych jak również indywidualnych osób fizycznych. W ramach ich organizacji Spółka zapewnia zakwaterowanie, wyżywienie oraz wynajem obiektów sportowych (usługi własne) a także realizuje pakiet usług rekreacyjno-turystycznych, w związku z którym Spółka dokonuje zakupu świadczeń od podmiotów trzecich. Świadcząc swoje usługi Spółka korzysta z usług innych podatników, przykładowo: usługi przewodnickie, fizjoterapeuty, wyjazdy na basen, wycieczki krajoznawcze, kuligi.

Zatem w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca w celu wykonania ww. usług polegających na kompleksowej organizacji pobytów dla grup osób niepełnosprawnych jak również indywidualnych osób fizycznych, będzie działał dla bezpośredniej korzyści klienta.

A zatem usługi świadczone przez Wnioskodawcę należy uznać za usługi turystyki, o których mowa w wyżej wymienionych przepisach,

Wobec powyższego należy przyjąć, że Wnioskodawca będzie świadczyć dla klienta zorganizowaną usługę turystyczną w postaci usługi polegające na kompleksowej organizacji pobytów dla grup osób niepełnosprawnych jak również indywidualnych osób fizycznych. W konsekwencji w odniesieniu do tej usługi będzie mieć zastosowanie szczególne rozwiązanie opodatkowania w systemie VAT-marża, określone przepisami art. 119 ustawy o VAT. Zatem podstawą opodatkowania przy wykonywaniu ww. usług turystyki będzie kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem sprawy podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu

przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin