Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-3.4012.867.2019.2.JM
z 21 lutego 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 grudnia 2019 r. (data wpływu), uzupełnionym pismem z dnia 18 lutego 2020 r. (data wpływu) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży części działki nr 1 według stawki 23% oraz zwolnienia od podatku sprzedaży części działki nr 1 – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 grudnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży części działki nr 1 według stawki 23% oraz zwolnienia od podatku sprzedaży części działki nr 1.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 18 lutego 2020 r. (data wpływu) o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (ostatecznie przedstawiony w uzupełnieniu wniosku).

Powiat jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, składającym do Urzędu Skarbowego miesięczne deklaracje VAT-7.

Począwszy od 1 stycznia 2017 roku Powiat oraz jego jednostki budżetowe prowadzą bieżące rozliczenia VAT w sposób scentralizowany, jako jeden podatnik występujący pod numerem identyfikacji podatkowej nadanym Powiatowi.

W dniu 18 kwietnia 2019 roku odbył się przetarg na sprzedaż nieruchomości położonej w obrębie X Gmina Y oznaczonej nr geod. 1 o pow. 0,4442 ha wraz z udziałem 1/11 części w działce oznaczonej nr geod. 2 o pow. 0,3114 ha, stanowiącej ciąg komunikacyjny.

Działka oznaczona nr geod. 1 w części o powierzchni 0,3355 ha przeznaczona jest w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego pod zabudowę mieszkalną jednorodzinną, wolnostojącą, a w części o pow. 0,1087 ha pod uprawy rolne, która ani w miejscowym planie zagospodarowania, ani w decyzji administracyjnej nie przewiduje zabudowy. Działka nie została geodezyjnie podzielona.

Powiat w dniu 18 kwietnia 2019 roku sprzedał nieruchomość i w dniu 23 kwietnia 2019 roku wystawił fakturę stosując stawkę podatku VAT w wysokości 23% dla całej transakcji. Podatek VAT należny za miesiąc kwiecień 2019 roku został odprowadzony do Urzędu Skarbowego.

W odpowiedzi na wezwanie Nr 0113-KDIPT1-3.4012.867.2019.1.JM z dnia 13.02.2020 r. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej Wnioskodawca informuje, że przedmiotem wniosku z dnia 20.12.2019 r. jest wyłącznie dostawa działki o numerze geodezyjnym 1 o pow. 0,4442 ha.

W odpowiedzi na pytanie: „Czy na dzień sprzedaży w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego dla działki nr 1 przeznaczonej w części pod zabudowę mieszkalną, jednorodzinną wolnostojącą, a w części przeznaczonej pod uprawy rolne zostały wyznaczone linie rozgraniczające?”, Wnioskodawca wskazał, że działka nr 1 posiada linie rozgraniczające. Działka nr 1 usytuowana jest na terenie objętym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego zatwierdzonym uchwałą, który przewiduje dla ww. działki dwa różne sposoby użytkowania: w części o powierzchni 0,3355 ha pod zabudowę mieszkalną jednorodzinną wolnostojącą, (teren oznaczony symbolem 1MN), a w części o pow. 0,1087 ha jako teren użytków rolnych (teren oznaczony symbolem 4R).

W związku z nabyciem działki o nr 1 Powiatowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Powiat wykorzystywał działkę nr 1 do działań opodatkowanych podatkiem VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przy dostawie nieruchomości niezabudowanej o niejednolitym charakterze sprzedający powinien zastosować w stosunku do całej nieruchomości stawkę podatku od towarów i usług w wysokości 23%, czy w części przeznaczonej pod zabudowę na podstawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego stawkę VAT w wysokości 23%, a w stosunku do części nieruchomości stanowiącej teren użytków rolnych stawkę zwolnioną?

Zdaniem Wnioskodawcy, stawka podatku VAT 23% powinna być zastosowana do części gruntu, która przeznaczona jest do celów budowlanych (część działki oznaczonej nr geod. 1 o powierzchni 0,3355 ha przeznaczonej w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego pod zabudowę mieszkalną jednorodzinną, wolnostojącą), natomiast do części niestanowiącej terenu budowlanego ani terenu przeznaczonego pod zabudowę powinno być zastosowane zwolnienie od podatku (część działki oznaczona nr geod. 1 o pow. 0,1087 ha przeznaczonej w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego na teren użytków rolnych).

W związku z powyższym Powiat powinien sporządzić korektę faktury VAT z dnia 23 kwietnia 2019 roku i korektę deklaracji VAT-7 za miesiąc kwiecień 2019 roku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na mocy art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Towarami – w świetle art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zatem zgodnie z powołanymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy przedmiotem dostawy są towary w rozumieniu powołanego wyżej przepisu i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy do czynienia z dostawą w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Należy podkreślić, że nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak stanowi art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Jednakże w przypadku gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Jak wynika z powyższego, wyłączenie organów władzy publicznej z kategorii podatnika ma charakter wyłącznie podmiotowo-przedmiotowy.

W świetle wskazanych unormowań jednostki samorządu terytorialnego na gruncie podatku od towarów i usług występować mogą w dwojakim charakterze:

• podmiotów niebędących podatnikami, gdy realizują zadania nałożone na nich odrębnymi przepisami prawa, oraz
  

• podatników podatku od towarów i usług, gdy wykonują czynności na podstawie umów cywilnoprawnych.
  
  

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itp. umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych). Tylko w tym zakresie ich czynności mają bowiem charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że Powiat jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. W dniu 18 kwietnia 2019 roku odbył się przetarg na sprzedaż nieruchomości położonej oznaczonej nr geod. 1 o pow. 0,4442 ha wraz z udziałem 1/11 części w działce oznaczonej nr geod. 2 o pow. 0,3114 ha, stanowiącej ciąg komunikacyjny. Przedmiotem wniosku z dnia 20.12.2019 r. jest wyłącznie dostawa działki o numerze geodezyjnym 1. Działka oznaczona nr geod. 1 w części o powierzchni 0,3355 ha przeznaczona jest w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego pod zabudowę mieszkalną jednorodzinną, wolnostojącą, a w części o pow. 0,1087 ha pod uprawy rolne, która w miejscowym planie zagospodarowania nie przewiduje zabudowy. Działka nr 1 posiada linie rozgraniczające. W związku z nabyciem działki o nr 1 Powiatowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Powiat wykorzystywał działkę nr 1 do działań opodatkowanych podatkiem VAT.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą opodatkowania sprzedaży części działki nr 1 według stawki 23% oraz zwolnienia od podatku sprzedaży części działki nr 1.

Mając na uwadze przywołane wyżej przepisy prawa należy w pierwszej kolejności stwierdzić, że z uwagi na fakt, że dostawa przedmiotowej nieruchomości przez Wnioskodawcę w drodze przetargu jest niewątpliwie czynnością cywilnoprawną (nie publicznoprawną), dla zamierzonej czynności Wnioskodawca występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług (o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy), natomiast powyższa czynność w świetle ustawy jest traktowana jako odpłatna dostawa towarów zgodnie z art. 5 ust. 1 w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy. Zatem dostawa nieruchomości stanowiącej własność Wnioskodawcy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast w myśl art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże, zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku, bądź zwolnienie od podatku.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przez tereny budowlane – w świetle art. 2 pkt 33 ustawy – rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Powyższe oznacza, że generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane (przeznaczone pod zabudowę). Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., nieprzeznaczonymi pod zabudowę – są zwolnione od podatku VAT.

W tym miejscu należy zauważyć, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2018 r., poz. 1945, z późn. zm.), kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – w myśl zapisów ust. 2 powołanego wyżej przepisu – określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

• lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
  

• sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
  
  

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany” oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę.

Zatem także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy art. 2 pkt 33, odpowiada więc także treści ww. orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Z powyższego wynika, że ustawa nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Przechodząc do analizy przedmiotowej sprawy, w pierwszej kolejności zaznaczyć należy, że w odpowiedzi na pytanie: „Czy na dzień sprzedaży w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego dla działki nr 1 przeznaczonej w części pod zabudowę mieszkalną, jednorodzinną wolnostojącą, a w części przeznaczonej pod uprawy rolne zostały wyznaczone linie rozgraniczające?”, Wnioskodawca wskazał, że działka nr 1 posiada linie rozgraniczające.

Jednocześnie mając na względzie, że działka usytuowana jest na terenie objętym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, z którego wynika, że działka przeznaczona jest w części o pow. 0,1087 ha pod uprawy rolne, która w miejscowym planie zagospodarowania, nie przewiduje zabudowy, to stwierdzić należy, że ww. część o pow. 0,1087 ha nie stanowi gruntu przeznaczonego pod zabudowę, a w konsekwencji nie mieści się w pojęciu terenu budowlanego, zdefiniowanego w art. 2 pkt 33 ustawy.

Natomiast przy ocenie, czy pozostała część przedmiotowej nieruchomości (działki nr 1) stanowi teren budowlany, należy uwzględnić zapisy wynikające z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dotyczące przeznaczenia terenu, w myśl którego działka w części o powierzchni 0,3355 ha przeznaczona jest pod zabudowę mieszkalną jednorodzinną, wolnostojącą.

Zauważyć należy, że analiza ustawy o podatku od towarów i usług wskazuje jednoznacznie, że zwolnienie od podatku VAT obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów) wyłącznie w sytuacji, gdy nie są one przeznaczone pod zabudowę. Elementem, który determinuje możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku VAT przy zbyciu gruntów jest przeznaczenie gruntu na cele inne niż budowlane.

Mając zatem na uwadze okoliczność, iż w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego działka przeznaczona jest w części o pow. 0,1087 ha pod uprawy rolne, to należy stwierdzić, że ta część działki nie stanowi gruntu przeznaczonego pod zabudowę, zatem nie jest terenem budowlanym określonym w art. 2 pkt 33 ustawy, a tym samym dostawa tej części może korzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Zatem, sprzedaż ww. części działki nr 1 o powierzchni 0,1087 ha, przeznaczonej w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego pod uprawy rolne, może korzystać ze zwolnienia od VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy. Natomiast część działki o powierzchni 0,3355 ha, która w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego przeznaczona jest pod zabudowę mieszkalną jednorodzinną, wolnostojącą, stanowi teren budowlany określony w 2 pkt 33 ustawy i tym samym dla sprzedaży tej części działki nie przysługuje zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Z uwagi na fakt, że w przedmiotowej sprawie nie zaistniały przesłanki umożliwiające zastosowanie zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy dla tej części przedmiotowej działki, która w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego przeznaczona jest pod zabudowę mieszkalną jednorodzinną, wolnostojącą, należy rozpatrzyć warunki do zastosowania zwolnienia dla dostawy tej części nieruchomości wynikające z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Jak wskazano wyżej, aby zastosować zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

1. towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,
2. przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
   
   

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Jak wskazał Wnioskodawca w opisie sprawy, Powiat wykorzystywał działkę nr 1 do działań opodatkowanych podatkiem VAT oraz w związku z nabyciem działki o nr 1 Powiatowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Skutkiem powyższego nie zostały spełnione warunki określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy i zastosowanie zwolnienia na podstawie ww. przepisu dla dostawy części ww. działki (która w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego przeznaczona jest pod zabudowę mieszkalną jednorodzinną, wolnostojącą) nie jest możliwe.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz przywołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że sprzedaż działki nr 1 korzysta ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, wyłącznie w odniesieniu do części ww. działki, która w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego jest przeznaczona pod uprawy rolne. W odniesieniu do pozostałej części przedmiotowej nieruchomości zwolnienie od VAT nie przysługuje, a zatem dostawa tej części działki nr 1, zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146aa pkt 1 ustawy, jest opodatkowana według podstawowej 23% stawki VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, w szczególności konieczność sporządzenia korekty faktury i korekty deklaracji – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.