Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-1.4011.126.2019.2.MKA
z 26 lutego 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 grudnia 2019 r. (data wpływu 18 grudnia 2019 r.), uzupełnionym w dniach 2 i 27 stycznia 2020 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 grudnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika, w przedmiocie zdarzeń przyszłych związanych z zatrudnieniem obywateli Ukrainy i złożeniem przez zleceniobiorcę:

• pierwszego rodzaju oświadczenia, w ramach którego oświadczy, że w danym roku jego centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) mieści się w Polsce,
• w momencie zatrudnienia - drugiego rodzaju oświadczenia, w ramach którego oświadczy, że w danym roku podatkowym przebywa na terytorium RP dłużej niż 183 dni w roku podatkowym,
• trzeciego rodzaju oświadczenia, w ramach którego oświadczy, że w okresie pobytu w Polsce, w tym również w okresie wykonywania zlecenia na rzecz Wnioskodawcy nie posiada ośrodka interesów życiowych w Polsce, a ponadto w danym roku, w którym składa to oświadczenie jego pobyt w Polsce nie przekroczył 183 dni lub też nie złoży żadnego oświadczenia.
  
  

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, w związku z powyższym pismem z 10 stycznia 2020 r. nr 0112-KDIL2-1.4011.126.2019.1.MKA, wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Jednocześnie poinformowano Wnioskodawcę, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d § 1 Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a jego uzupełnieniem, nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano 10 stycznia 2020 r., skutecznie doręczono 20 stycznia 2020 r., natomiast 27 stycznia 2020 r. do tut. Organu wpłynęła odpowiedź na ww. wezwanie, w której Wnioskodawca uzupełnił wniosek (nadano w polskiej placówce pocztowej 24 stycznia 2020 r.).

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.

Wnioskodawca zamierza rekrutować i zatrudniać osoby będące obywatelami Ukrainy (dalej również zleceniobiorcy). Celem Wnioskodawcy jest zawieranie umów zlecenia z obywatelami Ukrainy, które będą zawierane w ramach działalności spółki z ograniczoną działalnością prowadzonej przez Wnioskodawcę, natomiast obywatele Ukrainy będą zawierać umowy zlecenia jako osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej.

Zleceniobiorcy będą przebywali i pracowali legalnie na terytorium Polski, tzn. będą posiadali wymagane polskimi przepisami dokumenty takie jak wiza, pozwolenia na pobyt i/lub pracę etc. Ponadto, w początkowym okresie współpracy ukraińscy zleceniobiorcy będą również wykonywać pracę na podstawie oświadczenia złożonego przez Wnioskodawcę i zarejestrowanego w Powiatowym Urzędzie Pracy i posiadanej wizy (a dopiero w późniejszym okresie uzyskiwane będzie zezwolenie na pracę lub zezwolenie na pobyt i na pracę). Umowy zlecenia zawierane przez Wnioskodawcę będą opiewać na kwoty wynagrodzenia wyższe niż 200 zł.

W ciągu roku podatkowego zleceniobiorcy, świadcząc swe usługi, będą przebywać na terenie Polski poniżej lub powyżej 183 dni. Zleceniobiorcy będą posiadać rachunki bankowe w polskich bankach oraz polski numer identyfikacji podatkowej PESEL, oraz meldunek czasowy.

Wnioskodawca zakłada, że zleceniobiorcy nie przedstawiają Wnioskodawcy żadnych certyfikatów rezydencji, które to dokumenty wyjaśniłyby zasady opodatkowania zleceniobiorców. W związku z czym, w celu wyjaśnienia rezydencji podatkowej zleceniobiorcy, Wnioskodawca zamierza zwracać się do nich o wyjaśnienie tej kwestii - Wnioskodawca bowiem nie ma i nie będzie miał prawnych instrumentów, aby samodzielnie określić rezydencję podatkową zleceniobiorców - w związku z czym zamierza zwracać się o informację w tym zakresie do jedynych osób, które będą w stanie określić tę rezydencję podatkową, czyli do samych zleceniobiorców.

W związku z tym, Wnioskodawca zamierza zwracać się do zleceniobiorców o złożenie odpowiednich oświadczeń. Zleceniobiorca ma możliwość złożenia jednego z trzech rodzajów oświadczeń.

1. w ramach pierwszego rodzaju oświadczeń zleceniobiorcy mogą oświadczyć, że w okresie wykonywania zlecenia na rzecz Wnioskodawcy ich centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) mieści się w Polsce. Treść takiego oświadczenia będzie brzmiała: „Ja niżej podpisany/a... legitymujący się paszportem nr... deklaruję, iż z uwagi na mój interes osobisty oraz moją działalność zarobkową moim centrum interesów osobistych i gospodarczych w roku podatkowym ..., jest Rzeczpospolita Polska. Mam świadomość, że składając niniejsze oświadczenie mam obowiązek uiszczania podatku dochodowego od całości dochodów na terenie Rzeczpospolitej Polskiej bez względu na miejsce położenia ich źródła, zatem także od dochodów uzyskanych ze źródeł położonych za granicą, w tym na terytorium Ukrainy. Zostałem również poinformowany, że brak złożenia niniejszej deklaracji skutkować będzie koniecznością potrącania zryczałtowanego 20% podatku dochodowego”,
2. w ramach drugiego rodzaju oświadczeń zleceniobiorcy będą oświadczać, że w danym roku podatkowym przebywają na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni i pod wskazanym adresem w Polsce. Treść takiego oświadczenia będzie brzmiała: Niniejszym oświadczam, że w ... roku mój pobyt w Polsce przekroczył 183 dni, co oznacza, że w ... roku jestem rezydentem podatkowym Polski. Mam świadomość, że z uwagi na przekroczenie 183 dni pobytu w Polsce mam obowiązek uiszczania podatku dochodowego od całości dochodów na terenie Rzeczpospolitej Polskiej bez względu na miejsce położenia ich źródła, zatem także od dochodów uzyskanych ze źródeł położonych za granicą, w tym na terytorium Ukrainy. Zostałem również poinformowany, że brak złożenia niniejszej deklaracji skutkować będzie koniecznością potrącania zryczałtowanego 20% podatku dochodowego”,
3. w ramach trzeciego rodzaju oświadczeń zleceniobiorca będzie mógł oświadczyć, że nie spełnia i w danym roku nie będzie spełniał żadnego z warunków opisanych w oświadczeniu pierwszego i drugiego typu, w związku z czym w okresie wykonywania zlecenia na rzecz Wnioskodawcy nadal pozostaje rezydentem podatkowym Ukrainy. Treść takiego oświadczenia będzie następująca: „Niniejszym oświadczam, że w okresie pobytu w Polsce, w tym również w okresie wykonywania zlecenia na rzecz.., nie posiadam ośrodka interesów życiowych w Polsce, a ponadto w ... roku mój pobyt w Polsce nie przekroczył 183 dni, co oznacza, że w ... roku nie jestem rezydentem podatkowym Polski. Zostałem również poinformowany, że złożenie niniejszej deklaracji skutkować będzie koniecznością potrącania zryczałtowanego 20% podatku dochodowego i nie będę zobligowany do rocznego rozliczenia podatku w Polsce - chyba, że ostatecznie mój pobyt w Polsce przekroczy 183 dni wdanym roku kalendarzowym”.
   
   

Ponadto, z uwagi na fakt, że ukraińscy zleceniobiorcy mogą nie znać zasad rozliczeń podatkowych w Polsce, Wnioskodawca w każdym z oświadczeń zamierza zamieścić również informacje o konsekwencjach złożenia i braku złożenia danego rodzaju oświadczenia. W ten sposób Wnioskodawca zamierza ułatwiać zleceniobiorcom poruszanie się w ramach polskiego systemu prawa podatkowego i zmniejszyć ryzyko błędnego rozliczenia tych osób w Polsce.

Zleceniobiorcy będą proszeni o złożenie jednego z wyżej wskazanych oświadczeń przy ich zatrudnianiu i każdorazowo na początku kolejnego roku kalendarzowego, w którym będzie kontynuowana współpraca.

Oświadczenia będą składane dobrowolnie, co oznacza, że decyzja czy zleceniobiorca podpisze jedno z opisanych wyżej oświadczeń, a jeżeli tak, to które z nich podpisze - należy wyłącznie do zleceniobiorcy.

W przypadku, gdy zleceniobiorca nie złoży żadnego oświadczenia, lub złoży trzeci rodzaj oświadczenia, to Wnioskodawca będzie traktować go jako nierezydenta podatkowego Polski.

W sytuacji, gdy Wnioskodawca otrzyma oświadczenie złożone według wzorca opisanego jako pierwszy bądź drugi rodzaj oświadczenia, Wnioskodawca zamierza traktować zleceniobiorców jako rezydentów podatkowych Polski. Ponadto, oświadczenia będą sporządzone w dwóch wersjach językowych - polskiej i ukraińskiej. Celem takiego postępowania Wnioskodawcy jest uniknięcie sytuacji, gdy zleceniobiorca podpisze dokument sporządzony w języku polskim, którego może nie do końca zrozumieć. Tak więc sporządzenie oświadczeń także w języku ukraińskim pozwoli na pełne zrozumienie treści oświadczeń przez zleceniobiorcę. Umowa ze zleceniobiorcą będzie również przewidywała obowiązek zleceniobiorcy do niezwłocznego aktualizowania złożonych oświadczeń.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w przypadku, gdy zleceniobiorca złoży pierwszy rodzaj oświadczenia, w ramach którego oświadczy, że w danym roku jego centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) mieści się w Polsce, to czy Wnioskodawca może traktować go od początku współpracy jako rezydenta podatkowego Polski dla potrzeb podatkowych, a w związku z tym obliczać zaliczki na podatek dochodowy na zasadach ogólnych, a nie ryczałtem?
2. Czy w przypadku, gdy w momencie zatrudnienia zleceniobiorca złoży drugi rodzaj oświadczenia, w ramach którego oświadczy, że w danym roku podatkowym przebywa na terytorium RP dłużej niż 183 dni w roku podatkowym, to czy Wnioskodawca może od początku współpracy traktować go jako rezydenta podatkowego Polski dla potrzeb podatkowych, a w związku z tym obliczać zaliczki na podatek dochodowy na zasadach ogólnych, a nie ryczałtem?
3. Czy w przypadku, gdy zleceniobiorca złoży trzeci rodzaj oświadczenia, w ramach którego oświadczy, że w okresie pobytu w Polsce, w tym również w okresie wykonywania zlecenia na rzecz Wnioskodawcy nie posiada ośrodka interesów życiowych w Polsce, a ponadto w danym roku, w którym składa to oświadczenie jego pobyt w Polsce nie przekroczył 183 dni lub też nie złoży żadnego oświadczenia, to czy Wnioskodawca może od początku współpracy traktować go jako nierezydenta podatkowego Polski dla potrzeb podatkowych i w związku z tym obliczać podatek dochodowy według ryczałtowej stawki wynoszącej 20%?
4. Jeżeli Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie podzieli stanowiska Wnioskodawcy w stosunku do pytania pierwszego lub drugiego, to Wnioskodawca prosi o odpowiedź, na podstawie jakich dokumentów ma ustalić, czy Jego ukraiński zleceniobiorca jest lub nie jest rezydentem podatkowym Polski w okresie współpracy z Wnioskodawcą?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy (w zakresie pytania pierwszego), w przypadku, gdy zleceniobiorca złoży pierwszy rodzaj oświadczenia, w ramach którego oświadczy, że w danym roku jego centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) mieści się w Polsce – to Wnioskodawca od początku współpracy powinien traktować go jako rezydenta podatkowego Polski dla potrzeb podatkowych, a w związku z tym obliczać zaliczki na podatek dochodowy na zasadach ogólnych, a nie ryczałtem.

Zdaniem Wnioskodawcy (w zakresie pytania drugiego), w przypadku gdy zleceniobiorca zatrudniony w danym roku podatkowym złoży drugi rodzaj oświadczenia, w ramach którego oświadczy, że w danym roku podatkowym przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym – to Wnioskodawca od początku współpracy powinien traktować go jako rezydenta podatkowego Polski dla potrzeb podatkowych, a w związku z tym obliczać zaliczki na podatek dochodowy na zasadach ogólnych, a nie ryczałtem.

Zdaniem Wnioskodawcy (w zakresie pytania trzeciego), w przypadku gdy zleceniobiorca złoży trzeci rodzaj oświadczenia, w ramach którego oświadczy, że w okresie pobytu w Polsce, w tym również w okresie wykonywania zlecenia na rzecz Wnioskodawcy nie posiada ośrodka interesów życiowych w Polsce, a ponadto w danym roku, w którym składa to oświadczenie jego pobyt w Polsce nie przekroczył 183 dni lub też nie złoży żadnego oświadczenia, to Wnioskodawca od początku współpracy powinien traktować go jako nierezydenta podatkowego Polski dla potrzeb podatkowych i w związku z tym obliczać podatek według ryczałtowej stawki wynoszącej 20%.

Zdaniem Wnioskodawcy (w zakresie pytania czwartego) z uwagi na fakt, że w ocenie Wnioskodawcy złożenie wyżej wymienionych oświadczeń pierwszego lub drugiego rodzaju jest wystarczające do uznania zleceniobiorcy za rezydenta podatkowego Polski – Wnioskodawca nie musi posiadać innych dokumentów potwierdzających rezydencję podatkową Jego zleceniobiorców.

Obowiązki Wnioskodawcy jako płatnika podatku/zaliczek na podatek.

Bez względu na fakt, czy zleceniobiorca jest rezydentem podatkowym Polski, czy też nie, w związku z zatrudnieniem na podstawie umów zlecenia obywateli Ukrainy na Wnioskodawcy spoczywają obowiązki płatnika, tj. obowiązki w zakresie obliczenia, pobrania i odprowadzenia do urzędu skarbowego:

• zaliczek na podatek dochodowy – jeżeli zleceniobiorca jest rezydentem podatkowym Polski – co wynika z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych lub
• zryczałtowanego podatku dochodowego – jeżeli zleceniobiorca nie jest rezydentem podatkowym Polski – co wynika z art. 41 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  

Tak więc prawidłowe wywiązanie się z obowiązków podatkowych spoczywających na Wnioskodawcy jako płatniku podatku dochodowego uzależnione jest od ustalenia statusu podatkowego osób współpracujących z Wnioskodawcą na podstawie umów zlecenia.

Rezydencja podatkowa.

Kwestię rezydencji podatkowej reguluje art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym osoby fizyczne są rezydentami podatkowymi Polski (mają nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce), jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Polski. Z kolei za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski – w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – uważa się osobę fizyczną, która spełnia jeden z następujących warunków:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Innymi słowy osoba spełniająca jeden z powyższych warunków będzie uznawana za rezydenta podatkowego Polski, zaś osoba, która nie spełnia żadnego z wymienionych wyżej warunków będzie uznawana za nierezydenta podatkowego Polski.

Powyższe regulacje – zgodnie z art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Z uwagi na fakt, że – zgodnie z przyjętym dla potrzeb wniosku założeniem – zleceniobiorcy nie będą przedstawiać żadnych certyfikatów rezydencji, to nie będzie możliwe zastosowanie w tym przypadku umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Tak więc ustalenie statusu obywatela Ukrainy dla potrzeb podatkowych oraz jego późniejsze rozliczenie podatkowe będzie oparte wyłącznie na podstawie polskich przepisów, w szczególności ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie ustawa o podatku dochodowym nie daje Wnioskodawcy jako płatnikowi żadnych prawnych narzędzi do weryfikowania, czy zatrudniony przez Niego zleceniobiorca jest czy też nie jest rezydentem podatkowym Polski. Z tego powodu, w ocenie Wnioskodawcy, takich informacji powinien dostarczyć Wnioskodawcy zatrudniony przez Niego zleceniobiorca i informacja w tym zakresie powinna być dla Wnioskodawcy wiążąca. To zleceniobiorca, najlepiej znający swoją sytuację osobistą i majątkową, a także swoje dalsze plany życiowe (zarówno osobiste jak i zawodowe) jest jedyną osobą, która jest w stanie w sposób wiarygodny ocenić, gdzie położona jest jego rezydencja podatkowa.

Wnioskodawca zdaje sobie sprawę, że Jego zleceniobiorcy ukraińskiego pochodzenia zapewne nie znają przepisów polskiej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i dlatego nie prosi zleceniobiorców o złożenie prostego oświadczenia, czy ich rezydencja podatkowa jest położona w Polsce, czy na terytorium Ukrainy – nie znając kryteriów, według których polskie przepisy oceniają rezydencję podatkową, zleceniobiorca nie będzie w stanie złożyć wiarygodnego oświadczenia o swojej rezydencji podatkowej. Z tego powodu – co zostało opisane w stanie taktycznym – Wnioskodawca będzie prosił ich o złożenie oświadczenia o tym, czy spełniają oni poszczególne przesłanki do uznania ich, w świetle polskich regulacji – za rezydentów podatkowych Polski, czy też nie.

I tak w ramach pierwszego oświadczenia, zleceniobiorca będzie mógł oświadczyć, że z uwagi na jego interes osobisty oraz jego działalność zarobkową centrum interesów osobistych i gospodarczych zleceniobiorcy w roku podatkowym … jest Rzeczpospolita Polska. Pod pojęcie centrum interesów gospodarczych należy z kolei rozumieć – zgodnie z doktryną międzynarodowego prawa podatkowego – terytorium tego państwa, z którym zleceniobiorcę łączą silniejsze więzy o charakterze ekonomicznym. Skoro więc zleceniobiorca oświadczy, że na terytorium Polski znajduje się jego centrum interesów gospodarczych, to w ocenie Wnioskodawcy takie oświadczenie będzie wystarczające do uznania, że jest on rezydentem podatkowym Polski.

Takie stanowisko potwierdza również orzecznictwo sądów administracyjnych, czego przykładem jest chociażby wyrok WSA w Opolu z dnia 10 czerwca 2009 r., sygn. akt I SA/Op 164/09, w którym Sąd wskazał, że oceniając, w którym z państw znajduje się centrum życiowych i zawodowych interesów osoby fizycznej, organ odwoławczy słusznie podniósł, że należy wziąć pod uwagę przede wszystkim związki osobiste i ekonomiczne osoby fizycznej z danym państwem, wśród których w pierwszej kolejności wymienić należy więzi rodzinne, towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną działalność, miejsce wykonywania działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza ona swoim mieniem.

Okres, którego dotyczy to oświadczenie obejmuje rok podatkowy (kalendarzowy) i dlatego każdorazowo na początku kolejnego roku podatkowego zleceniobiorcy będą proszeni o ponowne złożenie oświadczeń w zakresie ich rezydencji podatkowej. Co więcej, Wnioskodawca zdaje sobie sprawę, że położenie ośrodka interesów życiowych może ulec zmianie – stąd też zobowiązanie w umowie zleceniobiorcy, który złoży takie oświadczenie do jego aktualizacji, jeżeli wystąpią okoliczności wpływające na aktualność takiego oświadczenia.

Stanowisko Wnioskodawcy dotyczące pierwszego z przedstawionych stanów faktycznych potwierdzają również znane Wnioskodawcy interpretacje podatkowe. Przykładem jest interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 11 grudnia 2015 r., nr ILPB1/4511-1-1283/15-2/AK, w której stwierdzono, że w przedmiotowej sprawie, gdy zleceniobiorcy, którzy będą przebywać dłużej niż 183 dni w roku podatkowym w Polsce i złożą oświadczenie, że na czas trwania i realizacji zawartych umów zleceń ośrodek interesów życiowych, tj. centrum interesów gospodarczych będzie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, to nie ma zastosowań art. 29 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ podatnik podlega nieorganicznemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Wnioskodawca będzie zobowiązany do obliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych na zasadach ogólnych.

Z kolei w ramach drugiego rodzaju oświadczeń zleceniobiorca będzie miał możliwość oświadczyć, że przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym, w którym złoży to oświadczenie, pod wskazanym Wnioskodawcy adresem w Polsce. Zgodnie z art. 3 ust. 1a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych rezydentem podatkowym jest osoba przebywająca w Polsce powyżej 183 dni w roku podatkowym (czyli w przypadku osób fizycznych – w roku kalendarzowym). Oznacz to, że okres 183 dni pobytu należy liczyć oddzielnie w każdym roku podatkowy. Z tego powodu – jeżeli zleceniobiorca złożył przy zatrudnieniu oświadczenie, że przebywa w roku, w którym został zatrudniony powyżej 183 dni w Polsce – to na początku kolejnego roku Wnioskodawca będzie prosił go o wyjaśnienie swojej rezydencji podatkowej. Jeżeli na początku nowego roku nie złoży oświadczenia według pierwszego rodzaju oświadczeń (czyli oświadczenia o posiadaniu w Polsce centrum interesów osobistych lub gospodarczych) Wnioskodawca będzie go w danym roku traktował jako nierezydenta (chyba, że w czasie tego roku przekroczy 183 dni pobytu w Polsce).

Okres, którego oświadczenie dotyczy, obejmuje okres od początku roku podatkowego, a więc może również obejmować okres dłuższy niż okres wykonywania zlecenia na rzecz Wnioskodawcy.

Aby ująć w oświadczeniach wszelkie możliwe warianty dotyczące rezydencji podatkowej ukraińskich zleceniobiorców, Wnioskodawca przygotował również trzeci rodzaj oświadczeń, w ramach którego zleceniobiorca ma możliwość oświadczyć, że nie spełnia i w danym roku nie będzie spełniał żadnego z warunków opisanych w oświadczeniu pierwszego i drugiego typu, w związku z czym w zakresie wykonywania zlecenia na rzecz Wnioskodawcy nadal pozostaje rezydentem podatkowym Ukrainy. W przypadku złożenia tego typu oświadczenia, Wnioskodawca będzie traktował zleceniobiorcę jak nierezydenta podatkowego Polski.

W celu dochowania jak najwyższej staranności w wykonywaniu obowiązków płatnika na gruncie podatku dochodowego i ułatwienia złożenia prawidłowego i świadomego oświadczenia przez zleceniobiorców pochodzenia ukraińskiego, Wnioskodawca zamierza przygotować wzory wyżej opisanych oświadczeń w języku polskim jak i ukraińskim. Wnioskodawca zdaje sobie sprawę, że nie wszyscy Jego zleceniobiorcy będą władać biegle językiem polskim, a wręcz przeciwnie, duża część ukraińskiego personelu Wnioskodawcy najprawdopodobniej nie będzie posługiwać się dobrze językiem polskim. Aby uniknąć wszelkiego rodzaju nieporozumień związanych ze składanymi oświadczeniami Wnioskodawca planuje podjąć decyzję o przygotowaniu dwujęzycznych oświadczeń, w tym również w języku, którym biegle władają osoby składające oświadczenia.

Wnioskodawca nie ma prawnych podstaw do wymuszenia na Jego zleceniobiorcach złożenia jednego z opisanych w stanie faktycznym oświadczeń, tak więc złożenie jednego z wyżej opisanych oświadczeń jest w pełni dobrowolne. Wnioskodawca dopuszcza więc sytuację, gdy zleceniobiorca nie będzie chciał złożyć takiego oświadczenia. W takiej sytuacji Wnioskodawca będzie traktował go dla potrzeb podatkowych jako nierezydenta podatkowego Polski.

Z uwagi na przyjęte przez Wnioskodawcę rozwiązania mające na celu ustalenie rezydencji podatkowej Jego zleceniobiorców (składane oświadczenia), a także przedsięwzięte środki mające zapewnić jak największą wiarygodność składanym przez zleceniobiorcę oświadczeniom – Wnioskodawca nie ma podstaw, ani też instrumentów prawnych do weryfikacji złożonych oświadczeń i dlatego zamierza traktować złożone oświadczenia jako podstawę do przyjęcia określonych zasad opodatkowania wynagrodzeń wypłacanych zleceniobiorcom.

Z uwagi na fakt, że ukraińscy zleceniobiorcy mogą nie znać zasad rozliczeń podatkowych w Polsce Wnioskodawca w każdym z oświadczeń zamieścił również informacje o konsekwencjach złożenia i braku złożenia danego rodzaju oświadczenia. W ten sposób Wnioskodawca zamierza ułatwić zleceniobiorcom poruszanie się w ramach polskiego systemu prawa podatkowego i zmniejszyć ryzyko błędnego rozliczenia tych osób w Polsce.

Stanowisko przedstawione we wniosku potwierdza również interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 12 czerwca 2017 r., nr 0112-KDIL3-1.4011.64.2017.1.AN.

Reasumując, w przypadku gdy zleceniobiorca złoży Wnioskodawcy oświadczenie o posiadaniu w Polsce ośrodka interesów życiowych lub o pobycie w Polsce w danym roku powyżej 183 dni, to Wnioskodawca może traktować go jako rezydenta podatkowego Polski dla celów prawidłowego wypełniania przez Wnioskodawcę obowiązków płatnika. W przypadku złożenia oświadczenia o braku spełnienia warunków wskazanych w oświadczeniu pierwszego lub drugiego rodzaju, lub w przypadku braku złożenia jakiegokolwiek oświadczenia. Wnioskodawca ma prawo traktować zleceniobiorców jak nierezydentów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych zdarzeń przyszłych jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;
5. papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;
6. tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej lub z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków lub tytułów uczestnictwa - jeżeli co najmniej 50% wartości aktywów takiej spółki, spółki niebędącej osobą prawną, funduszu inwestycyjnego, instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;
7. tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia;
8. niezrealizowanych zysków, o których mowa w art. 30da.
   
   

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

W związku z tym, że Wnioskodawca zatrudnia na umowę zlecenie obywateli Ukrainy, do dochodów osiąganych z tego tytułu ma zastosowanie Konwencja między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Ukrainy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku sporządzona w Kijowie w dniu 12 stycznia 1993 r. (Dz. U. z 1994 r., Nr 63, poz. 269, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. Konwencji, w rozumieniu niniejszej konwencji określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze. Jednakże określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w Umawiającym się Państwie z tytułu dochodu uzyskiwanego tylko w tym Państwie lub z tytułu majątku znajdującego się w danym Państwie.

W myśl art. 4 ust. 2 ww. Konwencji, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 tego artykułu osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status będzie określony według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek jej interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli jest ona obywatelem obu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na mocy art. 13 pkt 8 ww. ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

1. osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
2. właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora - jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością,
3. przedsiębiorstwa w spadku

˗ z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Ukrainy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, dochody, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z wykonywania wolnego zawodu albo z innej działalności o samodzielnym charakterze, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że osoba ta dysponuje zwykle stałą placówką w drugim Umawiającym się Państwie dla wykonywania swej działalności. Jeżeli dysponuje ona taką stałą placówką, to dochody mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takim zakresie, w jakim mogą być przypisane tej stałej placówce.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 oraz z odsetek innych niż wymienione w art. 30a ust. 1, z praw autorskich lub z praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, w tym także środka transportu, oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) - pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji (art. 29 ust. 2 ww. ustawy).

W myśl art. 41 ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1 pkt 1-11 oraz 11b-12, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5, 10, 12 i 21 (art. 41 ust. 4 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 42 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

W myśl art. 42 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa:

1. w art. 3 ust. 1, oraz urzędom skarbowym przy pomocy których naczelnicy urzędów skarbowych właściwi według miejsca zamieszkania podatnika wykonują swoje zadania - imienne informacje o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 41 ust. 1, sporządzone według ustalonego wzoru;
2. w art. 3 ust. 2a, oraz urzędom skarbowym, przy pomocy których naczelnicy urzędów skarbowych właściwi w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonują swoje zadania, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym - imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, również gdy płatnik w roku podatkowym sporządzał i przekazywał informacje w trybie przewidzianym w ust. 4.
   
   

Stosownie do art. 42g ust. 1 ustawy, płatnicy oraz podmioty, o których mowa w art. 42a, przesyłają roczne obliczenie podatku, o którym mowa w art. 34 ust. 7, oraz informacje, o których mowa w art. 34 ust. 8, art. 35 ust. 10, art. 39 ust. 1 i 3, art. 42 ust. 2 pkt 1, art. 42a ust. 1 oraz art. 42e ust. 6:

1. urzędowi skarbowemu - w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym;
2. podatnikowi - w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym.
   
   

W świetle przedstawionych regulacji należy zatem wskazać, że od wynagrodzeń wypłacanych przez Wnioskodawcę obywatelom Ukrainy, zatrudnionym na podstawie umowy zlecenia, którzy złożą:

• pierwszy rodzaj oświadczenia, w ramach którego zleceniobiorca oświadczy, że w danym roku jego centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) mieści się w Polsce,
• w momencie zatrudnienia - drugi rodzaj oświadczenia, w ramach którego zleceniobiorca oświadczy, że w danym roku podatkowym przebywa na terytorium RP dłużej niż 183 dni w roku podatkowym,

Wnioskodawca (płatnik) obowiązany jest do poboru zaliczek na podatek dochodowy na zasadach ogólnych (art. 41 ust. 1 ustawy) i sporządzenia za ten okres deklaracji PIT-4R i informacji PIT- 11.

Zatem należy przyjąć, że prawidłowe jest stwierdzenie Wnioskodawcy, że w przypadku, gdy zleceniobiorca złoży pierwszy rodzaj oświadczenia, w ramach którego oświadczy, że w danym roku jego centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) mieści się w Polsce oraz w przypadku gdy zleceniobiorca zatrudniony w danym roku podatkowym złoży drugi rodzaj oświadczenia, w ramach którego oświadczy, że w danym roku podatkowym przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym – to Wnioskodawca od początku współpracy powinien traktować zleceniobiorcę jako rezydenta podatkowego Polski dla potrzeb podatkowych, a w związku z tym obliczać zaliczki na podatek dochodowy na zasadach ogólnych, a nie ryczałtem.

W konsekwencji powyższego, brak jest podstaw do rozpatrywania kwestii określenia na podstawie jakich dokumentów Wnioskodawca ma ustalić czy Jego ukraiński zleceniobiorca jest lub nie jest rezydentem podatkowym Polski w okresie współpracy z Wnioskodawcą.

W odniesieniu do zleceniobiorcy, który złoży trzeci rodzaj oświadczenia, w ramach którego oświadczy, że w okresie pobytu w Polsce, w tym również w okresie wykonywania zlecenia na rzecz Wnioskodawcy nie posiada ośrodka interesów życiowych w Polsce, a ponadto w danym roku, w którym składa to oświadczenie jego pobyt w Polsce nie przekroczył 183 dni lub też nie złoży żadnego oświadczenia, Wnioskodawca jest zobowiązany do pobierania zryczałtowanego podatku dochodowego na zasadach wynikających z art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli w wysokości 20% przychodu, do momentu gdy Zleceniobiorca nie przekroczy 183 dni pobytu na terytorium Polski w roku podatkowym. Ponadto Wnioskodawca obowiązany jest sporządzić deklarację PIT-8AR i informację IFT-1/IFT-1R.

W sytuacji gdy pobyt zleceniobiorcy z Ukrainy w Polsce, przekroczy 183 dni w roku podatkowym, zleceniobiorca ten stanie się osobą, o której mowa w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zostanie bowiem spełniony warunek wynikający z art. 3 ust. 1a pkt 2 ustawy. W konsekwencji od wynagrodzenia zleceniobiorcy z Ukrainy, który nie przedstawił certyfikatu rezydencji, i nie złożył żadnego z oświadczeń lub złożył trzeci rodzaj oświadczenia, a jego pobyt w Polsce przekroczył 183 dni w roku podatkowym Wnioskodawca będzie zobowiązany pobierać podatek dochodowy od osób fizycznych na zasadach wynikających z art. 41 ust. 1 ustawy. Zasada ta będzie obowiązywała od dnia następującego po 183 dniu pobytu w danym roku podatkowym (kalendarzowym) do końca roku kalendarzowego, za który dokonywane jest rozliczenie podatkowe. Jeśli zatem zleceniobiorca złoży oświadczenie, z którego będzie wynikało, że w okresie wykonywania zlecenia/świadczenia usług na rzecz Spółki nie posiada ośrodka interesów życiowych w Polsce oraz że w roku podatkowym jego pobyt w Polsce nie przekroczył 183 dni, lub też zleceniobiorca nie złoży żadnego z opisanych we wniosku oświadczeń, to od stycznia kolejnego roku podatkowego Wnioskodawca ponownie zobowiązany będzie do pobierania od wypłacanego wynagrodzenia 20% zryczałtowanego podatku, o którym mowa w art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy, aż do upływu 183 dnia pobytu zleceniobiorcy w Polsce.

Wobec powyższego należy przyjąć, za prawidłowy pogląd Wnioskodawcy, że w przypadku gdy zleceniobiorca złoży trzeci rodzaj oświadczenia, w ramach którego oświadczy, że w okresie pobytu w Polsce, w tym również w okresie wykonywania zlecenia na rzecz Wnioskodawcy nie posiada ośrodka interesów życiowych w Polsce, a ponadto w danym roku, w którym składa to oświadczenie jego pobyt w Polsce nie przekroczył 183 dni lub też nie złoży żadnego oświadczenia, to Wnioskodawca od początku współpracy powinien traktować go jako nierezydenta podatkowego Polski dla potrzeb podatkowych i w związku z tym obliczać podatek według ryczałtowej stawki wynoszącej 20%. Jednakże należy zaznaczyć, że ten sposób opodatkowania będzie obowiązywał do dnia przekroczenia przez zleceniobiorcę 183 dni pobytu na terytorium Polski w roku podatkowym.

Podkreślenia wymaga, że w momencie wypłaty wynagrodzenia płatnik może posłużyć się jedynie faktycznymi informacjami, które są w jego posiadaniu (np. oświadczenie o posiadaniu ośrodka interesów życiowych przez zleceniobiorcę, czy potwierdzony fakt przebywania na terytorium Polski powyżej 183 dni w roku podatkowym) i na ich podstawie pobierać zaliczki na podatek dochodowy na zasadach ogólnych (art. 41 ust. 1 ustawy). Informacje takie płatnik ocenia w każdym przypadku indywidualnie, działając w dobrej wierze i wyłącznie na podstawie dostępnych mu danych. Odnosząc się do kwestii odpowiedzialności za treść składanego oświadczenia, należy zauważyć, że to zleceniobiorca składając podpisane oświadczenie, potwierdza zawarte w nich dane. Należy również zauważyć, że w przypadku złożenia przez podatnika oświadczenia o posiadaniu ośrodka interesów w Polsce, płatnik nie ma możliwości badania prawdziwości takiego oświadczenia, chyba, że z informacji i dokumentów znajdujących się w jego posiadaniu wynikają ustalenia przeciwne, jak również w takiej sytuacji brak jest podstaw prawnych do żądania od zleceniobiorcy dodatkowych dokumentów, w tym certyfikatów rezydencji wydawanych przez polskie organy podatkowe.

Końcowo, w odniesieniu do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych, stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania, ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzeń przyszłych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.