Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.746.2019.2.AKR
z 24 lutego 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 grudnia 2019 r. (data wpływu 11 grudnia 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 28 stycznia 2020 r. (data wpływu 30 stycznia 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 grudnia 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 17 stycznia 2020 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.746.2019.1.AKR, wezwano Wnioskodawcę, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 17 stycznia 2020 r. (skutecznie doręczone w dniu 21 stycznia 2019 r.). W dniu 30 stycznia 2020 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 28 stycznia 2020 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Pracownicy socjalni Wnioskodawcy wykonują swoje obowiązki służbowe wynikające z ustawy o pomocy społecznej w granicach administracyjnych gminy, tj. również poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy (jazdy lokalne).

W związku z tym, że zakład pracy nie ma możliwości zapewnienia dojazdu środkami transportu pozostającymi w jego dyspozycji, pracodawca zawarł z pracownikami socjalnymi umowy cywilnoprawne na używanie w jazdach lokalnych samochodów prywatnych do celów służbowych.

Z umów tych nie wynika, że pracownik jest właścicielem lub współwłaścicielem samochodu, którym będzie wykonywał obowiązki służbowe (jest podana marka, numer rejestracyjny pojazdu oraz pojemność silnika). Ustalono limit do 300 km, a zwrot kosztów następuje w formie miesięcznego ryczałtu na podstawie oświadczenia pracownika o używaniu własnego samochodu do przejazdu w celach służbowych na terenie gminy - zgodnie z przepisami rozporządzenia Ministra Infrastruktury - jako iloczyn stawki za 1 km przebiegu i miesięcznego limitu.

Zwrot pracownikom socjalnym kosztów używania prywatnego samochodu dla potrzeb zakładu pracy wynika z art. 121 ust. 3c ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U z 2019 r., poz. 1507, z późn. zm.), który mówi, że pracownikowi socjalnemu, do którego obowiązków należy świadczenie pracy socjalnej w środowisku, przysługuje zwrot kosztów przejazdów z miejsca pracy do miejsc wykonywania przez niego czynności zawodowych w przypadku braku możliwości zapewnienia dojazdu środkami pozostającymi w dyspozycji zatrudniającego go pracodawcy oraz na podstawie zawartej umowy używania samochodu prywatnego dla potrzeb zakładu pracy, a w sprawach nieuregulowanych tą umową mają zastosowanie przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r.

Umowy zawarte z pracownikami socjalnymi na używanie w jazdach lokalnych w granicach administracyjnych gminy samochodów prywatnych do celów służbowych są uzupełnione o oświadczenia, że pracownicy socjalni są właścicielami lub współwłaścicielami tych pojazdów.

W uzupełnieniu wniosku stwierdzono, że w umowach o pracę z pracownikami socjalnymi miejscem wykonywania pracy jest Ośrodek Pomocy Społecznej. Jedynie w zakresie czynności pracownika jest zawarte stwierdzenie, że pracownik jest „zatrudniony na stanowisku pracownika socjalnego w Ośrodku Pomocy Społecznej w (…) w wydzielonych rejonach opiekuńczych miasta i gminy (…)”. Rejony są przydzielone dla każdego pracownika na podstawie zarządzenia kierownika OPS w (…). Rejony obejmują zarówno teren miasta, jak i miejscowości mieszczące się w obrębie gminy (…). Na podstawie umowy o ryczałt samochodowy „pracownikowi z tytułu używania pojazdu do celów służbowych przysługuje zwrot kosztów za przejazdy lokalne w granicach administracyjnych gminy (…).” Pracodawca nie ustalił wcześniej czy pracownicy socjalni są właścicielami lub współwłaścicielami samochodów, które użytkują w celach służbowych. Dane te zostały zweryfikowane, co dostarczyło Wnioskodawcy informację, że dwóch pracowników nie jest właścicielami lub współwłaścicielami samochodów, którymi wykonują podróże służbowe. Natomiast pozostali pracownicy socjalni są właścicielami lub współwłaścicielami samochodów. Umowy dotyczą obecnych pracowników socjalnych. Oświadczenia, że pracownicy socjalni są właścicielami lub współwłaścicielami samochodów są uzupełniane przez obecnie zatrudnionych pracowników.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy od wypłacanego pracownikom socjalnym ryczałtu z tytułu używania samochodu prywatnego do celów służbowych, za jazdy lokalne w granicach administracyjnych gminy, należy potrącać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych przy braku oświadczeń, że dany pracownik jest właścicielem lub współwłaścicielem samochodu?
2. Czy od wypłacanego pracownikom socjalnym ryczałtu z tytułu używania samochodu prywatnego do celów służbowych, za jazdy lokalne w granicach administracyjnych gminy, nie należy potrącać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych w przypadku dołączenia przez pracowników socjalnych oświadczeń o używaniu samochodów prywatnych, którymi są właścicielami lub współwłaścicielami?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy – w zakresie pytania oznaczonego nr 1 – potrąca On zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłacanego pracownikom socjalnym ryczałtu z tytułu używania samochodu prywatnego do celów służbowych, zgodnie z przepisami art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), ponieważ pracownicy wykonują swoje obowiązki służbowe w granicach administracyjnych gminy, tj. również poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy (brak dokumentacji potwierdzającej, że są właścicielami lub współwłaścicielami pojazdów).

Zdaniem Wnioskodawcy – w zakresie pytania oznaczonego nr 2 – w przypadku, gdy pracownik socjalny wykonuje pracę w środowisku w granicach administracyjnych gminy - wykonuje jazdy lokalne i jest właścicielem lub współwłaścicielem pojazdu, którego używa dla potrzeb zakładu pracy, wówczas na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.) wypłacany ryczałt samochodowy jest zwolniony z podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z treści art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Należy zaznaczyć, że przychodami ze stosunku pracy lub stosunków pokrewnych, są wszystkie świadczenia, które konkretny pracownik otrzymuje ze środków pracodawcy z tytułu pozostawania w stosunku pracy lub pokrewnym. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość otrzymanych świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych poniesionych za pracownika.

W świetle powyższych stwierdzeń przychód ze stosunku pracy powstaje zatem w każdym przypadku, w którym pracownik uzyskuje realną korzyść.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego/opisu zdarzenia przyszłego wynika, że pracownicy socjalni Wnioskodawcy wykonują swoje obowiązki służbowe wynikające z ustawy o pomocy społecznej w granicach administracyjnych gminy, tj. również poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy (jazdy lokalne). W umowach o pracę z pracownikami socjalnymi miejscem wykonywania pracy jest Ośrodek Pomocy Społecznej. Jedynie w zakresie czynności pracownika jest zawarte stwierdzenie, że pracownik jest zatrudniony na stanowisku pracownika socjalnego w Ośrodku Pomocy Społecznej w wydzielonych rejonach opiekuńczych miasta i gminy. Rejony są przydzielone dla każdego pracownika na podstawie zarządzenia kierownika OPS. Rejony obejmują zarówno teren miasta, jak i miejscowości mieszczące się w obrębie gminy. W związku z tym, że zakład pracy nie ma możliwości zapewnienia dojazdu środkami transportu pozostającymi w jego dyspozycji, pracodawca zawarł z pracownikami socjalnymi umowy cywilnoprawne na używanie w jazdach lokalnych samochodów prywatnych do celów służbowych. Z umów tych nie wynika, że pracownik jest właścicielem lub współwłaścicielem samochodu, którym będzie wykonywał obowiązki służbowe (jest podana marka, numer rejestracyjny pojazdu oraz pojemność silnika). Ustalono limit do 300 km, a zwrot kosztów następuje w formie miesięcznego ryczałtu na podstawie oświadczenia pracownika o używaniu własnego samochodu do przejazdu w celach służbowych na terenie gminy - zgodnie z przepisami rozporządzenia Ministra Infrastruktury - jako iloczyn stawki za 1 km przebiegu i miesięcznego limitu. Umowy zawarte z pracownikami socjalnymi na używanie w jazdach lokalnych w granicach administracyjnych gminy samochodów prywatnych do celów służbowych są uzupełnione o oświadczenia, że pracownicy socjalni są właścicielami lub współwłaścicielami tych pojazdów. Pracodawca nie ustalił wcześniej czy pracownicy socjalni są właścicielami lub współwłaścicielami samochodów, które użytkują w celach służbowych. Dane te zostały zweryfikowane, co dostarczyło Wnioskodawcy informacje, że dwóch pracowników nie jest właścicielami lub współwłaścicielami samochodów, którymi wykonują podróże służbowe. Natomiast pozostali pracownicy socjalni są właścicielami lub współwłaścicielami samochodów. Umowy dotyczą obecnych pracowników socjalnych. Oświadczenia, że pracownicy socjalni są właścicielami lub współwłaścicielami samochodów są uzupełniane przez obecnie zatrudnionych pracowników. Na podstawie umowy o ryczałt samochodowy pracownikowi z tytułu używania pojazdu do celów służbowych przysługuje zwrot kosztów za przejazdy lokalne w granicach administracyjnych gminy.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 23b powyższej ustawy, wolny od podatku dochodowego jest zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw – do wysokości miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo do wysokości nieprzekraczającej kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, jeżeli przebieg pojazdu, z wyłączeniem wypłat ryczałtu pieniężnego, jest udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu prowadzonej przez pracownika; przepis art. 23 ust. 7 stosuje się odpowiednio.

Z powyższego wynika, że zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdu stanowiącego jego własność dla potrzeb zakładu pracy jest wolny od podatku dochodowego, jeżeli samochód jest wykorzystywany w jazdach lokalnych, a obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy, albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów odrębnych ustaw.

W myśl art. 121 ust. 3c ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U z 2019 r., poz. 1507, z późn. zm.), pracownikowi socjalnemu, do którego obowiązków należy świadczenie pracy socjalnej w środowisku lub przeprowadzanie rodzinnych wywiadów środowiskowych poza siedzibą jednostki, przysługuje zwrot kosztów przejazdów z miejsca pracy do miejsc wykonywania przez niego czynności zawodowych, w przypadku braku możliwości zapewnienia dojazdu środkami pozostającymi w dyspozycji zatrudniającego go pracodawcy.

Zacytowany powyżej przepis ustawy o pomocy społecznej odnosi się do zwrotu kosztów przejazdów związanych z wykonywaniem obowiązków zawodowych. Przewiduje on możliwość przyznania takiego zwrotu, w sytuacji, gdy pracodawca nie ma możliwości zapewnienia dojazdu środkami transportu będącymi w jego dyspozycji. Należy zatem stwierdzić, że jest to przepis ustawowy, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Powyższe zwolnienie obejmuje zatem zwrot kosztów tylko niektórym pracownikom, dla których ww. ustawa przewiduje możliwość przyznania prawa do zwrotu kosztów poniesionych z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika lub nakłada na pracodawcę obowiązek ich zwrotu. W pozostałych przypadkach zwrot kosztów za tzw. jazdy lokalne jest opodatkowany.

Ponadto zaznaczyć należy, że zwolnienie, o którym mowa powyżej jest limitowane. Przysługuje bowiem tylko do wysokości miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo do wysokości nieprzekraczającej kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za 1 km przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach. Zarówno miesięczne limity kilometrów na jazdy lokalne, jak i stawki za 1 km zostały określone w przepisach rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r., Nr 27, poz. 271, z późn. zm.).

Należy podkreślić, że przepisy dotyczące zwolnień podatkowych jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, powinny być interpretowane w sposób ścisły.

Z przepisu art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika jednoznacznie, że zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu jazd lokalnych dla potrzeb zakładu pracy przysługuje w sytuacji używania przez niego pojazdu stanowiącego jego własność.

Należy zauważyć, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują pojęcia własności, dlatego też należy w tym zakresie odwołać się do odpowiednich przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.). Stosownie do treści art. 140 ww. Kodeksu w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może z wyłączeniem innych osób korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą.

Zatem, by móc skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 23b ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pracownik używający samochód dla potrzeb zakładu pracy musi być właścicielem tego pojazdu, czyli w stosunku do użytkowanego pojazdu musi posiadać uprawnienia, o jakich stanowi ww. przepis Kodeksu cywilnego.

Podobnie sytuacja się przedstawia, gdyby użytkownik samochodu dla potrzeb zakładu pracy był współwłaścicielem tego samochodu. Zgodnie bowiem z art. 195 ww. Kodeksu własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność). Oznacza to, że również w tym przypadku występuje cecha rzeczy określona jako własność, z tym że przysługująca kilku osobom.

W związku z powyższym należy przyjąć, że pracownik używający samochodu dla potrzeb zakładu pracy powinien być jego właścicielem lub współwłaścicielem. Brak jest podstaw, aby ze zwolnienia podatkowego mógł korzystać pracownik niebędący właścicielem lub współwłaścicielem samochodu.

Zatem, Wnioskodawca zasadnie uznał, że w przypadku dołączenia przez pracowników socjalnych oświadczeń o używaniu dla potrzeb zakładu pracy samochodów prywatnych, których są właścicielami lub współwłaścicielami od wypłacanego im ryczałtu z tytułu używania samochodu prywatnego do celów służbowych za jazdy lokalne w granicach administracyjnych gminy nie należy potrącać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, natomiast w przypadku braku potwierdzeń, że dany pracownik jest właścicielem lub współwłaścicielem używanego dla potrzeb zakładu pracy samochodu ww. zaliczkę należy potrącać.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe oraz powyższe przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że wypłacany przez Wnioskodawcę ryczałt z tytułu używania samochodu prywatnego do celów służbowych za jazdy lokalne w granicach administracyjnych gminy korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przypadku pracownika, co do którego Wnioskodawca dysponuje potwierdzeniem, że używany przez niego samochód stanowi jego własność lub współwłasność. W przeciwnym wypadku ww. zwolnienie nie przysługuje i Wnioskodawca jako płatnik jest zobowiązany do obliczenia, pobrania i odprowadzenia do właściwego urzędu skarbowego zaliczki na podatek dochodowy z tytułu wypłaconego ryczałtu.

W związku z tym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.)przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.