2020.02.27 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.548.2019.3.OK
z 27 lutego 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 20 grudnia 2019 r. (data wpływu 30 grudnia 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 11 lutego 2020 r. (data nadania 12 lutego 2020 r., data wpływu 17 lutego 2020 r. ) na wezwanie z dnia 3 lutego 2020 r. (data nadania 3 lutego 2020 r., data odbioru 6 lutego 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków z tytułu zawartej umowy sponsoringowej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 grudnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków z tytułu zawartej umowy sponsoringowej.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 11 lutego 2020 r. (data wpływu 17 lutego 2020 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 3 lutego 2020 r. znak: 0114-KDIP2-1.4010.548.2019.2.OK.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

X. posiada siedzibę działalności gospodarczej na terytorium Rzeczpospolitej. Przedmiotem działalności X. jest świadczenie usług przesyłania energii elektrycznej, przy zachowaniu wymaganych kryteriów bezpieczeństwa pracy Systemu (…) (dalej: „A."). Główne cele działalności X. to:

zapewnienie bezpiecznej i ekonomicznej pracy A. jako części wspólnego, europejskiego systemu (…) z uwzględnieniem wymogów pracy synchronicznej i połączeń asynchronicznych;

zapewnienie niezbędnego rozwoju krajowej sieci przesyłowej oraz połączeń transgranicznych;

udostępnianie na zasadach rynkowych zdolności przesyłowych dla realizacji wymiany transgranicznej;

tworzenie infrastruktury technicznej dla działania krajowego hurtowego rynku energii elektrycznej.

Najważniejsze krajowe uwarunkowania prawne działalności X. jako operatora systemu przesyłowego (dalej: „OSP") wynikają z art. 9c ust. 2 ustawy z 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U. z 2019, poz. 755 ze zm.).

Do obowiązków OSP należy:

Dbałość o bezpieczeństwo dostarczania energii elektrycznej poprzez zapewnienie bezpieczeństwa funkcjonowania systemu (…) i odpowiedniej zdolności przesyłowej w sieci (…).

Prowadzenie ruchu sieciowego w systemie przesyłowym w sposób efektywny, przy zachowaniu wymaganej niezawodności dostarczania energii elektrycznej i jakości jej dostarczania oraz koordynowanie pracy części sieci 110 kV (tzw. koordynowanej sieci 110 kV) we współpracy z operatorami systemów dystrybucyjnych(…).

Eksploatacja, konserwacja i remonty sieci przesyłowej, instalacji i urządzeń wraz z połączeniami z innymi systemami (…), w sposób gwarantujący niezawodność funkcjonowania systemu (…).

Zapewnienie długoterminowej zdolności systemu (…) w celu zaspokajania uzasadnionych potrzeb w zakresie przesyłania energii elektrycznej w obrocie krajowym i transgranicznym, w tym w zakresie rozbudowy sieci przesyłowej, a tam gdzie ma to zastosowanie, rozbudowy połączeń z innymi systemami (…).

Współpraca z innymi operatorami systemów (…) lub przedsiębiorstwami energetycznymi w celu niezawodnego i efektywnego funkcjonowania systemów (…) oraz skoordynowania ich rozwoju.

Dysponowanie mocą jednostek wytwórczych przyłączonych do sieci przesyłowej oraz jednostek wytwórczych o mocy osiągalnej równej 50 MW lub wyższej, przyłączonych do koordynowanej sieci 110 kV, uwzględniając umowy z użytkownikami systemu przesyłowego oraz techniczne ograniczenia w tym systemie.

Zarządzanie zdolnościami przesyłowymi połączeń z innymi systemami (…).

Zakup usług systemowych niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania systemu (…), niezawodności pracy tego systemu i utrzymania parametrów jakościowych energii elektrycznej.

Bilansowanie systemu (…), w tym równoważenie bieżącego zapotrzebowania na energię elektryczną z dostawami tej energii w krajowym systemie (…), zarządzanie ograniczeniami systemowymi oraz prowadzenie z użytkownikami tego systemu rozliczeń wynikających z:
- niezbilansowania energii elektrycznej dostarczonej i pobranej z krajowego systemu (…);
- zarządzania ograniczeniami systemowymi.

Prowadzenie centralnego mechanizmu bilansowania handlowego.

Zarządzanie przepływami energii elektrycznej w systemie (…) w sposób skoordynowany z innymi połączonymi systemami (…) oraz, we współpracy z operatorami systemów dystrybucyjnych (…), w koordynowanej sieci 110 kV, z uwzględnieniem technicznych ograniczeń w tym systemie. Zakup energii elektrycznej dla pokrywania strat powstałych w sieci przesyłowej podczas przesyłania energii elektrycznej tą siecią oraz stosowanie przejrzystych i niedyskryminujących procedur rynkowych przy zakupie tej energii.

Dostarczanie użytkownikom sieci i operatorom systemów przesyłowych, z którymi system przesyłowy jest połączony, informacji o warunkach świadczenia usług przesyłania energii elektrycznej, w tym dotyczących realizacji obrotu transgranicznego oraz zarządzania siecią i bilansowania energii elektrycznej, niezbędnych do uzyskania dostępu do sieci przesyłowej i korzystania z tej sieci.

Opracowywanie planów działania na wypadek zagrożenia wystąpienia awarii o znacznych rozmiarach w systemie (…) oraz odbudowy tego systemu po wystąpieniu awarii.

Realizacja ograniczeń w dostarczaniu energii elektrycznej, wprowadzonych zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 11 ust. 6 i 7.

Opracowywanie normalnego układu pracy sieci przesyłowej oraz, we współpracy z operatorami systemów dystrybucyjnych (…), normalnego układu pracy sieci dla koordynowanej sieci (…).

Realizacji powyższych obowiązków przyświeca misja X. polegająca na:

zapewnianiu bezpieczeństwa pracy krajowego systemu (…) (A.) oraz tworzeniu rozwiązań wspierających bezpieczeństwo dostaw energii elektrycznej.
rozwoju nowych usług związanych z zarządzaniem danymi, wdrożeniem wysokiej kultury bezpieczeństwa i tworzeniu nowych rozwiązań biznesowych dla podmiotów sektora energii, w tym konsumentów energii.
czynnym udziale w rozwoju obszarów technologii i rynków (…) oraz zarządzaniu bezpieczeństwem cybernetycznym w obrębie całego sektora (…).
skutecznym wypełnianiu funkcji operatora sieci przesyłowej w gruntownie zmieniającym się otoczeniu technologicznym i rynkowym.
udziale w rozwoju mechanizmów rynkowych zwłaszcza w kontekście planów wdrożenia rynku mocy oraz zintegrowanego w skali Europy rynku bilansującego.
kierowaniu się zasadami społecznej odpowiedzialności biznesu we wszystkich działaniach (dalej również jako: „działalność społeczna").

Realizując powyższą misję (w zakresie pkt 6), X. realizują projekty społeczne, które co do zasady są spójne z zadaniami i misją publiczną X. jako OSP, ich działanie ma charakter trwały i nastawiony na rzecz dobra wspólnego - z myślą o mieszkańcach regionów, w których jesteśmy obecni. W wyborze projektów kierujemy się rzeczywistymi lokalnymi potrzebami. X. wspierają inicjatywy o długofalowym i pozytywnym wpływie oraz oferują finansowe wsparcie w ich wdrożeniu w zamian za działania sponsoringowe, realizowane z wykorzystaniem narzędzi i kanałów komunikacji będących na majątku beneficjentów projektów społecznych spółki.

Działalność społeczna X. wyraża odpowiedzialność spółki za przyszłe pokolenia oraz tych interesariuszy, na których działania Spółki wywierają lub mogą wywierać znaczący wpływ. X. udzielają wsparcia społecznego na terenach, na których prowadzą swoją ustawową i statutową działalność, obejmując swoim zasięgiem teren całego kraju, ze szczególnym naciskiem na regiony, gdzie Spółka eksploatuje i rozwija swoją infrastrukturę.

Cele działalności społecznej X.:

Budowa rozpoznawalności oraz pozytywnego wizerunku spółki w oczach interesariuszy, poprzez działania zwiększające stopień znajomości biznesu X. oraz zasięgu jego oddziaływania.
Edukacja ogólnopolska w zakresie:
2.1. misji publicznej X. jako OSP, realizowanej w szczególności w obszarze zadań i roli Spółki dotyczących zapewnienia bezpieczeństwa energetycznego RP,
2.2. miejsca i znaczenia X. dla gospodarki Polski i Europy.
Edukacja lokalna w zakresie:
3.1. konieczności eksploatowania i rozwijania infrastruktury przesyłowej,
3.2. skutków tej działalności dla mieszkańców i w efekcie, wieloletniego sąsiedztwa z majątkiem Spółki.
Dotarcie z kluczowymi przekazami biznesowymi do strategicznych dla X. środowisk, w tym pozycjonowanie wysokich standardów przedsięwzięć inwestycyjnych oraz eksploatacyjnych realizowanych przez Spółkę.
Budowanie silnych i długotrwałych relacji z otoczeniem społecznym, samorządowym i administracyjnym Spółki.
Działania ukierunkowane na rozwój i podniesienie atrakcyjności regionów, w których X. prowadzą swoją działalność.

Z kolei działania wspierane przez X. są:

nastawione na poprawę bezpieczeństwa, jakości i komfortu życia lokalnych społeczności;

wspierające rozwój lokalnej infrastruktury użyteczności publicznej;

ukierunkowane na rozwój i aktywizację mieszkańców z zakresu ochrony środowiska naturalnego;

upowszechniające lokalne dziedzictwo kulturalne i historyczne;

wyrównujące szanse społeczne;

inne, mające charakter działania na rzecz dobra wspólnego.

Cele, charakter działalności społecznej oraz rodzaj wspieranych przez X. projektów społecznych są uregulowane w ramach działającego w spółce Komitetu Działalności Społecznej, powołanego przez Zarząd X. S.A. do realizacji zadań z obszaru społecznej odpowiedzialności biznesu.

Jednym z instrumentów służących realizacji działań w ramach społecznej odpowiedzialności biznesu jest między innymi nawiązanie współpracy w ramach partnerskich umów sponsoringowych. Ich celem jest wspieranie rozwoju gmin i ich mieszkańców, w miejscach, w których X. prowadzi swoją działalność, akcji upowszechniających wydarzenia ważne dla regionu i lokalnych społeczności, a także przyczyniających się do ochrony lokalnego dziedzictwa kulturowego i historycznego. Gminą taką jest gmina Y.

Na jej terenie prowadzone są projekty inwestycyjne X, tj.:

budowa stacji (…) Y. wraz z montażem autotransformatora 220/110 kV w stacji Y.;

budowa dwutorowej linii (…).

W związku z powyższym Wnioskodawca zawarł w dniu 23 sierpnia 2019 r. umowę sponsoringu (dalej: „umowa”), w której występuje jako „Sponsor”. Sponsorowanym jest Diecezja w Y. z siedzibą w Y. wpisana do rejestru kościołów i związków wyznaniowych (dalej: „Diecezja” lub „Sponsorowany”). Umowa została podpisana na podstawie wniosku złożonego przez Diecezję w Y., a dotyczącego udzielenia wsparcia na rzecz remontu zabytkowego, (…).

Przedmiotem umowy jest określenie praw i obowiązków X. oraz Diecezji w zakresie działań sponsoringowych świadczonych na rzecz X. w związku z realizacją prac remontowych (…).

(…).

W zakresie niniejszej umowy Sponsorowany wyświadczy na rzecz Sponsora określone usługi (świadczenia sponsoringowe). Szczegółowy zakres usług obejmuje:

coroczną, 6-miesiączną emisję banneru graficznego, dotyczącego remontu barokowego zespołu organowego i zaangażowania X., jako „(…) w Y.” na stronie (…), przez 10 kolejnych lat, licząc od 1 sierpnia 2019 r.;

coroczną, 6-miesięczną emisją banneru graficznego, dotyczącego remontu (…) i zaangażowania X., jako „(…) w Y.” w dwutygodniku „(…)” oraz na stronie (…), przez kolejnych 10 lat, licząc od 1 sierpnia 2019 r.;

coroczną, 6-miesięczną emisję banneru graficznego, dotyczącego remontu (…) i zaangażowania X., jako „(…) w Y.” na stronie (….) przez kolejnych 10 lat, licząc od 1 sierpnia 2019 r.;

tytuł „(…) w Katedrze w Y.”, w 2019 r. komunikowany w materiałach informacyjno-promocyjnych, nagłaśniających wydarzenie;

tytuł „(…) w Katedrze w Y.” , w 2020 r. komunikowany w materiałach informacyjno-promocyjnych, nagłaśniających wydarzenie;

artykuł w dwutygodniku „(…)” dotyczący remontu (…) i zaangażowanie X., jako „(…) w Y.” (wraz z ekspozycją logotypu X.);

artykuł w dwutygodniku „(…)”, dotyczący roli X. w zapewnieniu bezpieczeństwa energetycznego w regionie i zadań inwestycyjnych realizowanych przez Spółkę na terenie (i w sąsiedztwie) Y. (wraz z ekspozycją logotypu X. i/lub zdjęcia wskazanego przez Sponsora);

artykuł na stronie (…), dotyczący remontu barokowego zespołu organowego i zaangażowania X., jako „(…) w Y.” (wraz z ekspozycją logotypu X.);

artykuł na stronie (…)., dotyczący roli X. w zapewnieniu bezpieczeństwa energetycznego w regionie i zadań inwestycyjnych realizowanych przez Spółkę na terenie (i w sąsiedztwie) Y. (wraz z ekspozycją logotypu X. i/lub zdjęcia wskazanego przez Sponsora); wywiad w studio (emitowany 3 razy) z wybranym przez X. przedstawicielem Spółki, dotyczący zadań inwestycyjnych realizowanych przez X. w regionie, w tym ich znaczenie dla zapewnienia bezpieczeństwa energetycznego gminy Y.;

artykuł na stronie (…), dotyczący remontu barokowego zespołu organowego i zaangażowania X., jako „(…) w Y.” (wraz z ekspozycją logotypu X.);

artykuł na stronie X., dotyczący roli X. w zapewnieniu bezpieczeństwa energetycznego w regionie i zadań inwestycyjnych realizowanych przez Spółkę na terenie (i w sąsiedztwie) Y. (wraz z ekspozycją logotypu X. i/lub zdjęcia wskazanego przez Sponsora);

artykuł na stronie (…), dotyczący remontu barokowego zespołu organowego i zaangażowania X., jako „(…) w Y.” (wraz z ekspozycją logotypu X.);

artykuł na stronie (…) w zakładce „Aktualności z Diecezji Y.”, dotyczący remontu barokowego zespołu organowego i zaangażowania X., jako „(…) w Y.” (wraz z ekspozycją logotypu X.).

Strony umowy – X. i Diecezja - ustaliły, że powyższe świadczenia zrealizowane zostaną w okresie 10 lat od dnia 23 sierpnia 2019 r. Z tytułu powyższych świadczeń Wnioskodawca przekaże Diecezji wsparcie finansowe w wysokości (…) zł (jest to kwota netto równa brutto).

Pismem z dnia 11 lutego 2020 r. (data wpływu 17 lutego 2020 r.) Wnioskodawca uzupełnił opis stanu faktycznego o następujące informacje:

W ramach umowy sponsoringowej z 23 sierpnia 2019 r. przewidziano, że Sponsorowany przedstawi listy świadczeń sponsoringowych realizowanych przez Sponsorowanego z tytułu tej umowy wraz z kwotami świadczeń wymienionych w tej umowie. W związku z powyższym Sponsorujący otrzymał jako załącznik do pierwszego rachunku z tytułu umowy szczegółowe zestawienie świadczeń wraz z ich wyceną na okres trwania umowy. Dla przykładu, świadczenie polegające na corocznej, 6- miesięcznej emisji banneru graficznego, dotyczącego remontu (…) i zaangażowania Sponsorującego, jako „(…) w Y.” na stronie (…), przez 10 kolejnych lat, licząc od 1 sierpnia 2019 r. zostało wycenione na kwotę (…) zł rocznie, co w ciągu 10 lat zamknie się w kwocie (…) zł. Podobnie zostały wycenione emisje banneru na innych stronach internetowych operowanych przez Sponsorowanego. Niektóre artykuły w mediach operowanych przez Sponsorowanego zostały wycenione na kwoty od (…) zł do (…) zł. Inne świadczenia opiewają na kwoty mniejsze, a część świadczeń Sponsorowanego takie jak tytuł „(…) w Katedrze w Y.” i związana z tym komunikacja w materiałach informacyjno-promocyjnych, nagłaśniających różne wydarzenia jest przyznane jako zwyczajowe świadczenie „honorowe”, bez określonego wynagrodzenia. Natomiast ogół świadczeń Sponsorowanego sumuje się do kwoty (…) zł oraz jest jej ekwiwalentem. Sposób wyceny świadczeń został uzgodniony przez strony. Należy podkreślić, że świadczenie Sponsorowanego jest – w przypadkach eksponowania banneru z logo Sponsorowanego - świadczeniem wieloletnim mającym przez to długotrwałą wartość czasową, a świadczenie Sponsorującego jest w zasadzie wypłacane w dwóch transzach w krótkim odstępie czasu - tj. strony ustaliły, że świadczenie Sponsorującego zostanie wypłacone w pierwszej transzy (w połowie wysokości) do końca sierpnia roku 2019 a w drugiej transzy (obejmującej druga połowę świadczenia) do 10 stycznia 2020 r. - w obu przypadkach po przedstawieniu przez Sponsorowanego prawidłowych rachunków. W związku z powyższym Sponsorujący otrzymuje bardzo atrakcyjny pakiet świadczeń reklamowych, które trwają w długim okresie i utrwalają pozytywny wizerunek Sponsorującego w świadomości odbiorców. Należy zatem podkreślić, że cała kwota wynikająca z umowy została przyporządkowana świadczeniom Sponsorowanego i w tym sensie biorąc pod uwagę całokształt świadczeń są one ekwiwalentne.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wydatki poniesione przez Wnioskodawcę w związku z zawartą umową sponsoringową stanowią koszt uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 865, z późn. zm.; dalej: „Ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Aby więc wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

powinien być poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku powinien zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

powinien być definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie może być podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

powinien pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

powinien być poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

powinien być właściwie udokumentowany,

nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W związku z powyższym, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, i które jednocześnie nie są wymienione w art. 16 ust. 1 Ustawy CIT.

Definicja kosztu podatkowego sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej.

Koszty ponoszone przez Spółkę na działania z zakresu społecznej odpowiedzialności biznesu (z ang. Corporate Social Responsibility, dalej również jako „CSR”) w ramach sponsoringu należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. W tym miejscu odnieść się należy do istoty społecznej odpowiedzialności biznesu. Jest to termin, który nie posiada definicji ustawowej. Niemniej jednak, w związku z rosnącą w ostatnich latach popularnością tej koncepcji podjęto szereg prób określenia jej znaczenia. Pod pojęciem tym należy rozumieć koncepcję, dzięki której przedsiębiorstwa na etapie budowania strategii dobrowolnie uwzględniają interesy społeczne i ochronę środowiska, a także relacje z różnymi grupami interesariuszy. Społeczna odpowiedzialność jest procesem, w ramach którego przedsiębiorstwa zarządzają swoimi relacjami z różnorodnymi interesariuszami, którzy mogą mieć faktyczny wpływ na sukces w działalności gospodarczej.

Komisja Europejska zdefiniowała CSR jako „odpowiedzialność przedsiębiorstw za ich wpływ na społeczeństwo”. W literaturze przez pojęcie społecznej odpowiedzialności biznesu rozumie się natomiast m.in. „koncepcję opartą na najwyższych standardach etycznych, dzięki której przedsiębiorstwa na etapie budowania strategii dobrowolnie i świadomie uwzględniają interesy społeczne i ochronę środowiska, a także relacje z grupami interesariuszy: społeczeństwa jako całości, a także jego wyodrębnionych grup - właścicieli, klientów, pracowników, inwestorów, dostawców, akcjonariuszy, banków i innych partnerów biznesowych”.

Działania CSR mają przede wszystkim za zadanie budowanie pozytywnego wizerunku przedsiębiorcy jako podmiotu uwzględniającego interesy społeczne. Przyczyniają się więc do wzrostu popularności marki wśród społeczności lokalnych, a w rezultacie zachęcają obecnych i przyszłych klientów do dokonywania zakupów. W praktyce CSR oznacza budowanie pozytywnych i trwałych relacji zarówno z partnerami społecznymi, jak i z biznesowymi, zarówno z otoczeniem zewnętrznym, jak i wewnętrznym. CSR podnosi także wiarygodność firmy w oczach jej pracowników, partnerów handlowych, jak i władz i społeczności lokalnych.

W analizowanym stanie faktycznym Spółka przekazała Diecezji wsparcie finansowe w związku z remontem barokowego zespołu organowego. W zamian za to X., zgodnie z umową sponsoringu, komunikowane będą w lokalnych mediach jako „(…) w Y.” oraz „(…) w Katedrze w Y.”. Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki poniesione na tego typu sponsoring stanowią jeden z elementów efektywnej strategii zarządzania, o charakterze marketingowym, która poprzez prowadzenie dialogu społecznego na poziomie lokalnym przyczynia się do niezakłóconego funkcjonowania Spółki na poziomie krajowym, lokalnym i globalnym. Ponadto, sponsoring taki przyczyni się do tego, że społeczność lokalna zdobędzie wiedzę i lepiej zrozumie zagadnienia związane działalnością inwestycyjną oraz eksploatacyjną X. na terenie gminy Y. Prowadzone przez Spółkę inwestycje na terenie gminy obejmują: budowę stacji (…) wraz z montażem autotransformatora oraz budowę dwutorowej linii (…).

Ponadto, z uwagi na specyfikę prowadzonej przez Spółkę działalności podejmowanie działań CSR prowadzących do integracji z lokalną społecznością i wyrażających troskę Spółki o tę społeczność umacnia pozycję X., jako silnego i odpowiedzialnego partnera biznesowego w relacjach z kontrahentami. Należy bowiem podkreślić, iż zasadniczo kontrahenci przywiązują istotną rolę do działań CSR, niejednokrotnie angażując się w realizację wielu projektów na rzecz zidentyfikowanych przez nich interesariuszy (w tym również społeczności lokalnych), co bez wątpienia może mieć wpływ na dokonywany przez nich wybór partnerów biznesowych i ocenę Spółki jako potencjalnego kontrahenta.

Powyższe uzasadnia przyjęcie tezy, iż podejmowane przez Spółkę działania CSR z jednej strony mają na celu budowanie długotrwałych, konstruktywnych i trwałych relacji z interesariuszami (władzami i społecznością lokalną gminy Y.), a z drugiej strony umożliwiają Spółce płynne i bezkonfliktowe realizowanie inwestycji, zaś w przyszłości pozwolą Spółce na niezakłócone prowadzenie działalności operacyjnej na tym terenie.

Ponadto, realizowane przez Spółkę działania w ramach CSR przyczyniają się do rozwoju pozytywnych i trwałych relacji z lokalnymi władzami, instytucjami i organizacjami pozarządowymi. Jest to szczególnie istotne w tego typu inwestycjach, które realizowane są wielokrotnie na prywatnych nieruchomościach i wymagają negocjacji z wieloma podmiotami.

Działania Spółki podejmowane są w celu zwiększenia rozpoznawalności priorytetów i działań społecznych Spółki, aktywnego uczestnictwa w zrównoważonym rozwoju społeczności i regionów, z którymi Spółka jest związana, jak również podkreślenia roli Spółki jako odpowiedzialnego społecznie inwestora.

Podsumowując powyższe, efektem podjętych przez X. działań z obszaru społecznej odpowiedzialności biznesu w ramach analizowanej umowy sponsoringu, zdaniem Spółki jest:

Budowa silnych, trwałych i pozytywnych relacji z lokalną społecznością (żyjącą w sąsiedztwie działań biznesowych X.) i reprezentowaną w przypadku niniejszej umowy przez Diecezję w Y.;

Wzmocnienie dialogu społecznego w ramach akcji CSR X., wspierającej ważny z perspektywy społeczności lokalnej cel w obszarze dziedzictwa kulturowego i historycznego - co w rezultacie może przyczynić się do niezakłóconej i terminowej realizacji działań inwestycyjnych związanych z budową czy rozbudową infrastruktury liniowej i stacyjnej najwyższych napięć,

Podniesienie motywacji pracowników oraz ich identyfikacja z wartościami Spółki,

Zwiększenie atrakcyjności Spółki jako potencjalnego pracodawcy,

Możliwość bezpośredniego wykorzystania informacji o działaniach CSR w ramach prowadzonej przez X. komunikacji wewnętrznej oraz zewnętrznej.

W efekcie, wydatki ponoszone w związku z realizacją polityki CSR spełniają warunek poniesienia wydatków w celu uzyskania zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów.

Jednocześnie poniesionego wydatku w związku z podpisaną umową nie można zaliczyć do katalogu kosztów negatywnych wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, w szczególności do kosztów reprezentacji, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT. Zgodnie z nim, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Wyłączając z kosztów podatkowych koszty reprezentacji ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje jednak terminu „reprezentacja” ani też nie odsyła do innych przepisów prawa w tym zakresie. W wyroku z 17 czerwca 2013 r. sygn. akt II FSK 702/11, NSA dokonał wykładni pojęcia „reprezentacja” w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT stwierdzając, że jest to działanie w celu wykreowania oraz utrwalenia pozytywnego wizerunku podatnika wobec innych podmiotów. NSA stwierdził, że oceny czy dany wydatek ma charakter reprezentacyjny, należy dokonać przez pryzmat celu, w jakim ten wydatek jest ponoszony. Jeżeli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest wykreowanie pozytywnego obrazu podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny.

W ocenie Spółki, w podanym znaczeniu reprezentacja to przede wszystkim działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osób trzecich w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku Spółki dla potrzeb ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia (należy zatem rozpoznać bezpośredni skutek nakierowania podejmowanych działań na bezpośrednie uzyskanie przychodu). Konsekwentnie, wydatki na reprezentację należy interpretować jako koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenie swojej zasobności, profesjonalizmu.

W odróżnieniu od wydatków związanych z CSR, wydatki na reprezentację są ukierunkowane na konkretny podmiot i są podejmowane bezpośrednio w celu uzyskania przychodów z tytułu np. zawarcia umowy z danym kontrahentem. Natomiast dla działalności CSR istnieje szerokie grono odbiorców związanych co do zasady z regionem, w tym przypadku jest to gmina Y., w której Spółka realizuje swoje inwestycje. Ponadto, ponoszone przez Spółkę wydatki nie są ukierunkowane wprost na osiągnięcie bezpośredniego efektu, lecz są podejmowane w celu budowania pozytywnych i trwałych relacji zarówno z partnerami społecznymi jak i biznesowymi poprzez ukazanie Spółki jako społecznie odpowiedzialnego partnera biznesowego. Poniesiony wydatek pełni więc rolę szeroko pojętej reklamy Spółki, jako społecznie odpowiedzialnego i zaangażowanego partnera biznesowego i inwestora. Potwierdza to również zakres świadczeń sponsoringowych, do których realizacji umownie na rzecz X. zobowiązana została Y.

Mając powyższe na uwadze, opisane w stanie faktycznym wydatki Spółki nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów jako koszt reprezentacji.

Ponadto, w odniesieniu do poniesionych przez Spółkę wydatków, nie można również zastosować art. 16 ust. 1 pkt 14 ustawy CIT, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów darowizn i ofiar wszelkiego rodzaju, z wyjątkiem wpłat na rzecz Polskiej Organizacji Turystycznej, z tym że kosztem uzyskania przychodów są koszty wytworzenia lub cena nabycia produktów spożywczych, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku od towarów i usług, przekazanych na rzecz organizacji pożytku publicznego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, z przeznaczeniem wyłącznie na cele działalności charytatywnej prowadzonej przez te organizacje.

Zawarta przez spółkę umowa jest umową sponsoringu a nie umową darowizny. Jest to umowa nienazwana. Umowy takie dopuszczalne są jednak w obrocie prawnym w granicy swobody umów. Ze względu na to, że nie ma w systemie prawa cywilnego definicji legalnej umowy sponsoringu można posłużyć się definicjami wypracowanymi przez doktrynę.

„Umowa sponsoringu wyraża się w tym, że jedna strona (sponsor) zobowiązuje się do spełnienia na rzecz drugiej strony (sponsorowanego) świadczenia majątkowego, polegającego na przeniesieniu własności rzeczy, zapłacie kwoty pieniężnej bądź świadczenia usług, na wskazany w umowie cel związany z działalnością sponsorowanego, natomiast sponsorowany zobowiązuje się do dokonania w interesie sponsora określonych w umowie czynności, mających na celu utrwalenie lub polepszenie wizerunku sponsora, jego renomy, a także rozpoznawalność używanych przez niego oznaczeń odróżniających” (tak w „Pozakodeksowe umowy handlowe” pod red. A Kidyby, Warszawa 2013).

Z powyższej przytoczonej definicji wynika, że umowa sponsoringu jest to umowa nienazwana, dwustronnie zobowiązująca, wzajemna i odpłatna. Sponsoring to umowa przysparzająca dla obu stron. Podstawowymi cechami umowy sponsoringu jest to, że:

polega on na wzajemnych świadczeniach sponsora i sponsorowanego,

sponsor daje do dyspozycji sponsorowanego ustaloną kwotę pieniędzy lub inne zasoby,

sponsorowany wykonuje uprzednio uzgodnione świadczenia, które przyczyniają się do realizacji określonych celów sponsora.

Odnosząc powyższe do analizowanego stanu faktycznego uznać należy, że umowa podpisana przez Spółkę spełnia powyższe cechy. Wzajemność świadczeń realizowana jest poprzez (i) wyświadczenie przez Diecezję określonych usług sponsoringowych budujących lokalny i ogólnopolski wizerunek Spółki oraz (ii) zapłatę za te świadczenia przez X. W niniejszym przypadku wyświadczenie usług sponsoringowych promujących Spółkę jako „(…) w Y.” oraz „(…) w Katedrze w Y.” wypełnia cel CSR.

Wydatki Spółki ponoszone na rzecz Diecezji nie są więc darowizną wyłączoną z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 14 Ustawy CIT.

Mając powyższe na uwadze, opisane w stanie faktycznym wydatki Spółki nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów jako koszt darowizny.

W konsekwencji, w świetle powyższego, w ocenie Spółki, wydatki związane z realizacją polityki CSR w ramach podpisanej umowy sponsoringu stanowią koszty uzyskania przychodu dla celów podatkowych, ponieważ spełniają wszystkie warunki uznania wydatków za koszty podatkowe, tj.:

są ponoszone przez Wnioskodawcę,

mają charakter definitywny (bezzwrotny),

posiadają związek z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą,

w sposób pośredni wpływają na uzyskanie, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów,

są właściwie udokumentowane,

nie znajduje się w grapie wydatków, o których mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Stanowisko Wnioskodawcy zostało potwierdzone w interpretacjach indywidualnych wydawanych w podobnych stanach faktycznych, np.:

w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 18 kwietnia 2019 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.74.2019.3JC,

w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 29 marca 2018 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.47.2018.1.BJ,

w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 30 listopada 2017 r., sygn. 0114-KDIP2-2.4010.233.2017.2,

w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 7 marca 2016 r., sygn. IBPB-1-3/4510-92/16/MO.

Mając na uwadze powyższe należy wskazać, iż w analizowanej sytuacji, Wnioskodawca uważa, że ma prawo zaliczyć wydatki poniesione do kosztów uzyskania przychodów.

W uzupełnieniu wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 11 lutego 2020 r. (data wpływu 17 lutego 2020 r.) Wnioskodawca doprecyzował także własne stanowisko, tj. wskazał, że w sytuacji, gdy umowa zawarta między stronami przewiduje, że w zamian za przekazanie określonych środków pieniężnych, sponsor otrzyma od podmiotu sponsorowanego ekwiwalentne świadczenie wzajemne o charakterze reklamowym, można mówić o tzw. sponsoringu właściwym. Stanowi on w istocie odpłatne nabycie usług reklamowych. Koszty sponsoringu właściwego stanowią wówczas w całości koszty uzyskania przychodów sponsora. Natomiast w przypadku, gdy sponsor nie otrzymuje żadnego świadczenia wzajemnego od podmiotu sponsorowanego, poniesione przez niego wydatki mają charakter darowizny (tzw. sponsoring niewłaściwy). Wówczas należy mieć na względzie postanowienia art. 16 ust. 1 pkt 14 ustawy o CIT, zgodnie z którym, darowizn i ofiar wszelkiego rodzaju – z zastrzeżeniem wyjątków wskazanych w tym przepisie - nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. Oznacza to w praktyce, że do kosztów mogą być zaliczone jedynie wydatki stanowiące ekwiwalent za uzyskany towar czy usługę. Możliwa jest również sytuacja, gdy umowa sponsoringu przewiduje co prawda obustronne świadczenia sponsora i sponsorowanego, jednak nie są one ekwiwalentne. Wydatki na sponsoring są wówczas kosztami uzyskania przychodów tylko do wysokości wartości usług reklamowych świadczonych przez sponsorowanego. W pozostałej części powinny być traktowane jak darowizna.

W związku z tym, że w przepisach brak jest regulacji odnoszących się do umowy sponsoringu koniecznym jest, aby strony sformułowały w umowie w sposób szczegółowy wzajemne prawa i obowiązki. Przede wszystkim przedmiotowa umowa musi być umową o świadczenie wzajemne tego typu, że sponsor zobowiąże się do finansowego lub rzeczowego wsparcia sponsorowanego, a sponsorowany zobowiąże się do podjęcia działań popularyzujących przedsiębiorcę (np. reklamowania nazwy sponsora, logo czy prowadzonej przez niego działalności). W szczególności istotne jest, aby w sposób jak najbardziej precyzyjny zostały określone wzajemne świadczenia stron oraz jeżeli jest to możliwe, wartość tych świadczeń (tak jak to stało się w przedstawionym stanie faktycznym). Należy bowiem zaznaczyć, że w przypadku tego typu umów występuje zasada ekwiwalentności świadczeń w odniesieniu do kosztów podatkowych. W konsekwencji, ukształtowanie w umowie obowiązków sponsorowanego daje podatnikowi korzyści, które pozwalają stwierdzić związek przyczynowo - skutkowy z przychodem, a tym samym możliwość zaliczenia wydatku poniesionego na sponsoring do kosztów uzyskania przychodów w myśl ww. art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. W niniejszej sprawie umowę sponsoringu zawartą przez Sponsorującego i Sponsorowanego należy niewątpliwie zaklasyfikować jako tzw. „sponsoring właściwy”.

W związku z powyższym Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości stanowisk przedstawionych na wstępie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków z tytułu zawartej umowy sponsoringowej - jest prawidłowe.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865 ze zm., dalej „updop”). Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

W myśl tego przepisu, podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

został właściwie udokumentowany,

nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W tym miejscu należy podkreślić, że koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu” zawarte we wskazanym przepisie art. 15 ust. 1 ww. ustawy oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Zauważyć należy, iż przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”. Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, iż wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Należy jednak mieć na uwadze zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, pomimo, że pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością i zostały przez niego poniesione w celu uzyskania przychodu.

Należy ponadto podkreślić, że dla możliwości uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu, konieczne jest jego właściwe udokumentowanie. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie reguluje sposobu prawidłowego dokumentowania kosztów. Mocą art. 9 ust. 1 nakłada ona jednak na podatników obowiązek prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, do kategorii wydatków mających na celu osiągnięcie przychodów zalicza się między innymi koszty reklamy. Wydatki poniesione na reklamę, jako niewymienione w art. 16 ust. 1 updop, w pełnej wysokości mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, pod warunkiem że wydatki te spełniają kryteria określone w art. 15 ust. 1 tej ustawy.

Pod pojęciem reklamy należy rozumieć działania podmiotu gospodarczego, mające na celu kształtowanie popytu na dane towary, usługi lub markę, poprzez zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do nabywania towarów i usług tego podmiotu gospodarczego. Może być ona realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym poprzez prezentowanie danego towaru lub usługi, jego cech jakościowych, użytkowych lub konsumpcyjnych, zalet technicznych, estetycznych lub zdrowotnych, rozwiązań nowoczesnych czy modnych, a także poprzez rozpowszechnianie logo firmy. Można wobec tego wyróżnić reklamę towaru, usługi, a także reklamę firmy (przedsiębiorstwa).

Wśród działań podejmowanych przez podmioty prowadzące działalność gospodarczą, mających na celu kształtowanie popytu na oferowane przez nie towary, usługi bądź markę można wyróżnić sponsoring. Jest on definiowany, jako „finansowanie czegoś, często w zamian za reklamowanie własnej działalności” (Słownik wyrazów obcych PWN – wersja internetowa). Sponsorowanie może wiązać się z otrzymywaniem świadczeń wzajemnych od podmiotu sponsorowanego, bądź też mieć charakter jednostronny. Skutki podatkowe sponsoringu są uzależnione od treści tego stosunku prawnego. W tym miejscu należy zaznaczyć, że umowy sponsoringu należą do kategorii umów nienazwanych – żadne przepisy nie zawierają bowiem ich definicji. Możliwość ich zawarcia wynikać będzie z reguły ogólnej zawartej w art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (tj. Dz.U. z 2019 r., poz. 1145 ze zm.), który zakłada swobodę umów w obrocie gospodarczym.

Sponsoring jest jedną z form promocji, polegającą na skojarzeniu pozytywnego obrazu sponsorowanego ze sponsorem, którego znak towarzyszy imprezom lub działaniom sponsorowanej osoby lub instytucji. Sponsoring uznawany jest za formę reklamy, której przedmiotem jest firma i jej produkty. Sponsorowanie ma także kształtować pozytywny wizerunek firmy i popularyzować jej nazwę na rynku. Zwiększenie popularności firmy może mieć wpływ na wzrost uzyskiwanych przez nią przychodów.

Umowa sponsoringu może przybrać formę tzw. sponsoringu właściwego (wzajemność świadczeń) lub sponsoringu niewłaściwego (który swoim charakterem zbliżony jest do darowizny, gdyż zawiera się w jednostronnym zobowiązaniu się sponsora do finansowania sponsorowanego).

Gdy umowa zawarta między stronami przewiduje, że w zamian za przekazanie określonych środków pieniężnych, wartości rzeczowych lub świadczeń, sponsor otrzyma od podmiotu sponsorowanego ekwiwalentne świadczenie wzajemne o charakterze reklamowym, można mówić o tzw. sponsoringu właściwym. Stanowi on w istocie odpłatne nabycie usług reklamowych. Koszty sponsoringu właściwego stanowią wówczas w całości koszty uzyskania przychodów sponsora.

W przypadku, gdy sponsor nie otrzymuje żadnego świadczenia wzajemnego od podmiotu sponsorowanego, poniesione przez niego wydatki mają charakter darowizny (tzw. sponsoring niewłaściwy). Wówczas należy mieć na względzie postanowienia art. 16 ust. 1 pkt 14 updop, zgodnie z którym, darowizn i ofiar wszelkiego rodzaju – z zastrzeżeniem wyjątków wskazanych w tym przepisie – nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. Oznacza to w praktyce, że do kosztów mogą być zaliczone jedynie wydatki stanowiące ekwiwalent za uzyskany towar czy usługę.

Możliwa jest również sytuacja, gdy umowa sponsoringu przewiduje co prawda obustronne świadczenia sponsora i sponsorowanego, jednak nie są one ekwiwalentne. Wydatki na sponsoring są wówczas kosztami uzyskania przychodów tylko do wysokości wartości usług reklamowych świadczonych przez sponsorowanego. W pozostałej części powinny być traktowane jak darowizna.

W związku z tym, że w przepisach brak jest regulacji odnoszących się do umowy sponsoringu koniecznym jest, aby strony sformułowały w umowie w sposób szczegółowy wzajemne prawa i obowiązki. Przede wszystkim przedmiotowa umowa musi być umową o świadczenie wzajemne tego typu, że sponsor zobowiąże się do finansowego lub rzeczowego wsparcia sponsorowanego, a sponsorowany zobowiąże się do podjęcia działań popularyzujących przedsiębiorcę (np. reklamowania nazwy sponsora, logo czy prowadzonej przez niego działalności). W szczególności istotne jest, aby w sposób jak najbardziej precyzyjny zostały określone wzajemne świadczenia stron oraz jeżeli jest to możliwe, wartość tych świadczeń. Należy bowiem zaznaczyć, że w przypadku tego typu umów występuje zasada ekwiwalentności świadczeń w odniesieniu do kosztów podatkowych. W konsekwencji, tylko takie ukształtowanie w umowie obowiązków sponsorowanego daje podatnikowi korzyści, które pozwalają stwierdzić związek przyczynowo – skutkowy z przychodem, a tym samym możliwość zaliczenia wydatku poniesionego na sponsoring do kosztów uzyskania przychodów w myśl ww. art. 15 ust. 1 updop.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest świadczenie usług przesyłania energii elektrycznej.

Wnioskodawca z pośród szeregu przyświecających mu kryteriów działań kieruje się również zasadami społecznej odpowiedzialności. Wnioskodawca realizuje projekty społeczne, które co do zasady są spójne z zadaniami i misją publiczną operatora systemu przesyłowego, ich działanie ma charakter trwały i nastawiony na rzecz dobra wspólnego – z myślą o mieszkańcach regionów, w których Wnioskodawca realizuje swoje usługi.

W związku z powyższym Wnioskodawca zawarł w dniu 23 sierpnia 2019 r. umowę sponsoringu, w której występuje jako „Sponsor”. Sponsorowanym jest Diecezja w Y. z siedzibą w Y. wpisana do rejestru kościołów i związków wyznaniowych. Umowa została podpisana na podstawie wniosku złożonego przez Diecezję w Y., a dotyczącego udzielenia wsparcia na rzecz remontu (…).

Przedmiotem umowy jest określenie praw i obowiązków X. oraz Diecezji w zakresie działań sponsoringowych świadczonych na rzecz X. w związku z realizacją prac remontowych (…).

(…)

W zakresie niniejszej umowy Sponsorowany wyświadczy na rzecz Sponsora określone usługi (świadczenia sponsoringowe). Zakres usług obejmuje przede wszystkim emisję reklamową na nośnikach reklamowych tj. bannerach, prasie lokalnej, stronach internetowych oraz audycjach w radio dotyczącą zadań inwestycyjnych Wnioskodawcy związanych z kościołem w Y. i regionem inwestycji. W ramach umowy sponsoringowej z 23 sierpnia 2019 r. przewidziano, że Sponsorowany przedstawi listy świadczeń sponsoringowych realizowanych przez Sponsorowanego z tytułu tej umowy wraz z kwotami świadczeń wymienionych w tej umowie. W związku z powyższym Sponsorujący otrzymał jako załącznik do pierwszego rachunku z tytułu umowy szczegółowe zestawienie świadczeń wraz z ich wyceną na okres trwania umowy. Ogół świadczeń Sponsorowanego sumuje się do kwoty (…) zł oraz jest jej ekwiwalentem. Sposób wyceny świadczeń został uzgodniony przez strony. W związku z powyższym Sponsorujący otrzymuje bardzo atrakcyjny pakiet świadczeń reklamowych, które trwają w długim okresie i utrwalają pozytywny wizerunek Sponsorującego w świadomości odbiorców. Zdaniem Wnioskodawcy cała kwota wynikająca z umowy została przyporządkowana świadczeniom Sponsorowanego i w tym sensie biorąc pod uwagę całokształt świadczeń są one ekwiwalentne.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia czy koszty poniesione w związku z zawarciem umowy sponsoringu z Diecezją w Y., o którym mowa w stanie faktycznym, będą kosztami uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego ogół świadczeń Sponsorowanego sumuje się do kwoty (…) zł oraz jest jej ekwiwalentem. Sposób wyceny świadczeń został uzgodniony przez strony umowy. W umowie sponsoringu wymienione zostały szczegółowe świadczenia, jakie strony wzajemnie względem siebie zobowiązują się realizować. W związku z powyższym Sponsorujący otrzymuje pakiet świadczeń reklamowych, które trwają w długim okresie i utrwalają pozytywny wizerunek Sponsorującego w świadomości odbiorców. Tym samym cała kwota wynikająca z umowy została przyporządkowana świadczeniom Sponsorowanego i w tym sensie biorąc pod uwagę całokształt świadczeń są one ekwiwalentne.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że wskazane we wniosku wydatki poniesione przez Wnioskodawcę do wysokości równowartości wsparcia finansowego wystosowanego przez Wnioskodawcę do Diecezji w wysokości (…) zł, tj. wartości usług reklamowych wyświadczonych przez sponsorowanego będą mogły stanowić koszt podatkowy Wnioskodawcy po właściwym udokumentowaniu ww. wydatków przez Spółkę.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin