Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-1.4012.522.2019.2.HW
z 26 lutego 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 grudnia 2019 r. (data wpływu 20 grudnia 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 13 lutego 2020 r. (data wpływu 20 lutego 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do stosowania procedury uproszczonej w imporcie towarów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 grudnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do stosowania procedury uproszczonej w imporcie towarów. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 13 lutego 2020 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej: Wnioskodawca, Podatnik) jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Podatnik importuje towary na teren kraju. Importowane towary są objęte na terytorium kraju uproszczeniem, o którym mowa w art. 182 unijnego kodeksu celnego (wpis do rejestru zgłaszającego). Podatnik zgłosił w roku 2015 pisemne zawiadomienie do właściwego naczelnika urzędu celnego o zamiarze rozliczania podatku na zasadach określonych w ust. 1 art. 33a uptu wskazując, że rozliczenie takie będzie stosował od 1 kwietnia 2015 r. Podatnik otrzymał również w tym zakresie wymagane przez przepis art. 33a ust. 1 uptu pozwolenie. Podatnik poczynając od roku 2015 do chwili obecnej spełnia też każdorazowo warunki wskazane w art. 33a ust. 2 oraz ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług. Podatnik nie powiadomił na piśmie naczelnika urzędu skarbowego o zamiarze rozliczania podatku na zasadach określonych w ust. 1 art. 33a ustawy o podatku od towarów i usług (dalej: uptu).

Ponadto w piśmie z dnia 13 lutego 2020 r. – stanowiącym uzupełnienie wniosku Zainteresowany wskazał, co następuje.

1. Wnioskodawca złożył ostatecznie poprawne i kompletne pisemne zawiadomienie do właściwego naczelnika urzędu celnego o zamiarze rozliczania podatku na zasadach określonych w art. 33a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług w dniu 30 czerwca 2015 r., i w związku z tym dopiero od 1 lipca 2015 r. rozpoczął rozliczanie podatku na ww. zasadach.
2. Spółka złożyła pisemne zawiadomienie do naczelnika urzędu skarbowego o zamiarze rozliczania podatku na zasadach określonych w art. 33a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług w dniu 10 grudnia 2019 r.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy niezłożenie zgodnie z art. 33a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług pisemnego zawiadomienia naczelnikowi urzędu skarbowego o zamiarze rozliczania podatku od towarów i usług na zasadach określonych w art. 33a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, przed początkiem okresu rozliczeniowego, od którego Podatnik będzie stosował takie rozliczenie, pozbawia Podatnika prawa do rozliczania podatku od towarów i usług na zasadach określonych w art. 33a ust. l ustawy o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, niezłożenie pisemnego zawiadomienia naczelnikowi urzędu skarbowego o zamiarze rozliczania podatku od towarów i usług na zasadach określonych w art. 33a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług przed początkiem okresu rozliczeniowego, od którego podatnik będzie stosował takie rozliczenie nie pozbawia podatnika prawa do rozliczania podatku od towarów i usług na podstawie art. 33a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Stan prawny:

Zgodnie z przepisem art. 33a ust. 1 uptu w przypadku, gdy towary zostaną objęte na terytorium kraju uproszczeniem, o którym mowa w art. 166 oraz art. 182 unijnego kodeksu celnego, którego realizacja jest uzależniona od wcześniejszego wydania pozwolenia i w którym okresem rozliczeniowym jest miesiąc kalendarzowy, podatnik może rozliczyć kwotę podatku należnego z tytułu importu towarów w deklaracji podatkowej składanej za okres, w którym powstał obowiązek podatkowy z tytułu importu tych towarów (dalej: postępowanie uproszczone). Z kolei ust. 2 art. 33a ustawy o podatku od towarów usług ustanawia warunek, od spełnienia którego uzależnione jest prawo do rozliczenia kwoty podatku należnego z tytułu importu towarów w deklaracji podatkowej składanej za okres, w którym powstał obowiązek podatkowy z tytułu importu tych towarów. Warunkiem tym jest przedstawienie przez podatnika naczelnikowi urzędu celno-skarbowego, przed którym podatnik dokonuje formalności związanych z importem towarów, wydanych nie wcześniej niż 6 miesięcy przed dokonaniem importu (i) zaświadczeń o braku zaległości we wpłatach należnych składek na ubezpieczenie społeczne oraz we wpłatach poszczególnych podatków stanowiących dochód budżetu państwa, przekraczających odrębnie z każdego tytułu, w tym odrębnie w każdym podatku, odpowiednio 3% kwoty należnych składek i należnych zobowiązań podatkowych w poszczególnych podatkach, (ii) potwierdzenia zarejestrowania podatnika jako podatnika VAT czynnego. Wymóg przedstawienia przez podatnika powyższych dokumentów uważa się za spełniony również w przypadku złożenia przez podatnika oświadczeń o tej samej treści (art 33a ust. 2a). Warunku przedstawienia takich dokumentów nie stosuje się natomiast, jeżeli naczelnik urzędu celno-skarbowego posiada złożone przez podatnika aktualne dokumenty (art. 33a ust. 3).

Z kolei w przepisie art. 33a ust. 4 uptu przewidziano dla podatnika obowiązek pisemnego powiadomienia o zamiarze rozliczania podatku na zasadach określonych w art. 33a ust. 1 uptu – przed rozpoczęciem okresu rozliczeniowego, od którego podatnik będzie stosował takie rozliczenie – dwóch organów, tj. naczelnika urzędu celno-skarbowego (poprzednio naczelnika urzędu celnego) oraz naczelnika urzędu skarbowego. Analiza przepisu art. 33a prowadzi do wniosku, że ustawodawca wprowadził w tym przepisie dwojakiego rodzaju zobowiązania, z których jedne mają charakter warunku (ust. 2-2a) a drugie charakter obowiązku (ust. 4 i ust. 6). Od spełnienia przez podatnika zobowiązania, o którym mowa w ust. 2-2a uzależniona jest w ogóle możliwość skorzystania z procedury określonej w ust. 1 tego artykułu; wskazuje na to użycie zwrotu „Przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem”. W tej sytuacji oczywiste jest, że niespełnienie opisanego warunku uniemożliwia skorzystanie z procedury wskazanej w ust. 1. Inny charakter mają natomiast obowiązki opisane w ust. 4 i ust. 6 tego artykułu. Ustawodawca z pewnością nie nadał im bowiem charakteru prawnego warunku (gdyż nie wymienił ich w ust. 2). W przypadku niespełnienie przez podatnika obowiązku opisanego w ust. 6 ustawodawca przewidział sankcję utraty prawa do rozliczania podatku na zasadach określonych w ust. 1 (vide: ust. 7 i ust. 10). Natomiast niedopełnienie obowiązku określonego w ust. 4 nie zostało powiązane z żadną sankcją. W tej sytuacji uznać należy, że niespełnienie tego obowiązku nie ma charakteru sankcyjnego, pozbawiającego podatnika prawa do stosowania procedury uproszczonej. Rezygnacja przez ustawodawcę z jakichkolwiek sankcji za niespełnienie obowiązku określonego w ust. 4 (czy też częściowe jego niespełnienia, jak w przypadku podatnika, który powiadomił tylko jeden z organów o stosowaniu procedury uproszczonej) jest racjonalnie uzasadniona. Niespełnienie tego obowiązku nie ma bowiem żadnych doniosłych skutków, gdyż zgłoszenia celne składane każdorazowo przy imporcie towarów na teren kraju zawierają stosowne informacje, z których wynika, czy dane zgłoszenie rozliczane jest zgodnie z art. 33a czy też na ogólnych zasadach. Należy również zwrócić uwagę na fakt, że przepisy nie przewidują urzędowego formularza dotyczącego informacji, o których mowa w ust. 4. Mając to na uwadze, uznać należy, że niepowiadomienie przez podatnika naczelnika urzędu skarbowego o zamiarze rozliczania podatku na zasadach określonych w ust. 1 art. 33a uptu przed początkiem okresu rozliczeniowego, od którego podatnik zaczął stosować takie rozliczenie, nie powoduje utraty prawa do rozliczania podatku na zasadach określonych w art. 33a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego i została wydana w oparciu o stan prawny obowiązujący w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega import towarów na terytorium kraju.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie, z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega określone czynności w tym import towarów, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które – stosownie do definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy – rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z zastrzeżeniem art. 2a.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów (rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii – art. 2 pkt 6 ustawy), o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez import towarów rozumie się przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego na terytorium Unii Europejskiej (art. 2 pkt 7 ustawy).

Powyższa definicja kładzie nacisk przede wszystkim na czynność faktyczną, czyli przywóz towaru z terytorium państwa trzeciego na terytorium Unii Europejskiej. Dla zaistnienia importu nie ma znaczenia cel przywozu bądź stosunek prawny, w ramach którego dokonano przywozu.

Stosownie do art. 2 pkt 3 ustawy, przez terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej (…).

Natomiast przez terytorium państwa trzeciego rozumie się terytorium państwa niewchodzącego w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3 – art. 2 pkt 5 ustawy.

Przepis art. 15 ust. 1 ustawy stanowi, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

W myśl art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne na których ciąży obowiązek uiszczenia cła, również w przypadku, gdy na podstawie przepisów celnych importowany towar jest zwolniony od cła albo cło na towar zostało zawieszone, w części lub w całości, albo zastosowano preferencyjną, obniżoną lub zerową stawkę celną.

W przypadku gdy podmioty, o których mowa w ust. 1 pkt 1, ustanowiły przedstawiciela podatkowego, o którym mowa w art. 18d ust. 1, podatnikiem jest ten przedstawiciel podatkowy – w zakresie, w jakim działa w imieniu własnym na rzecz tych podmiotów (art. 17 ust. 1b ustawy).

Zgodnie z art. 26a ust. 1 ustawy, miejscem importu towarów jest terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie ich wprowadzenia na terytorium Unii Europejskiej.

Stosownie do art. 33 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 1 i 2 oraz ust. 1b, są obowiązani do obliczenia i wykazania w zgłoszeniu celnym kwoty podatku, z uwzględnieniem obowiązujących stawek, z zastrzeżeniem art. 33b.

Jeżeli organ celny stwierdzi, że w zgłoszeniu celnym kwota podatku została wykazana nieprawidłowo, naczelnik urzędu celnego wydaje decyzję określającą podatek w prawidłowej wysokości. Naczelnik urzędu celnego może określić kwotę podatku w decyzji dotyczącej należności celnych (art. 33 ust. 2 ustawy).

Zgodnie z art. 33 ust. 3 ustawy, po przyjęciu zgłoszenia celnego podatnik może wystąpić do naczelnika urzędu celnego o wydanie decyzji określającej podatek w prawidłowej wysokości.

Szczególne zasady wymiaru i poboru podatku w imporcie towarów wiążą się ze specyfiką importu jako czynności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług. Przede wszystkim należy podkreślić, że obowiązek zapłaty podatku z tytułu importu towarów ciąży na osobach przywożących towary, bez względu na to, czy są one podatnikami w rozumieniu art. 15 ustawy, czy też nie. W konsekwencji każdy podmiot importujący towary obowiązany jest uiścić podatek z tytułu importu towarów, ponieważ w tym przypadku podatek obciąża czynność faktyczną, jaką jest przywóz towarów.

Na podstawie art. 33a ust. 1 ustawy, w przypadku gdy towary zostaną objęte na terytorium kraju procedurą uproszczoną, o której mowa w art. 76 ust. 1 lit. b lub c rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. Urz. WE L 302 z 19.10.1992, str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 2, t. 4, str. 307), w której okresem rozliczeniowym jest miesiąc kalendarzowy, podatnik może rozliczyć kwotę podatku należnego z tytułu importu towarów w deklaracji podatkowej składanej za okres, w którym powstał obowiązek podatkowy z tytułu importu tych towarów.

Jak stanowi art. 33a ust. 2 ustawy – przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem:

1. przedstawienia przez podatnika naczelnikowi urzędu celnego, przed którym podatnik dokonuje formalności związanych z importem towarów, wydanych nie wcześniej niż 6 miesięcy przed dokonaniem importu:
   1. zaświadczeń o braku zaległości we wpłatach należnych składek na ubezpieczenie społeczne oraz we wpłatach poszczególnych podatków stanowiących dochód budżetu państwa, przekraczających odrębnie z każdego tytułu, w tym odrębnie w każdym podatku, odpowiednio 3% kwoty należnych składek i należnych zobowiązań podatkowych w poszczególnych podatkach; udział zaległości w kwocie składek lub podatku ustala się w stosunku do kwoty należnych wpłat za okres rozliczeniowy, którego dotyczy zaległość,
   2. potwierdzenia zarejestrowania podatnika jako podatnika VAT czynnego;
2. (uchylony).
   
   

Wymóg przedstawienia przez podatnika dokumentów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, uważa się za spełniony również w przypadku złożenia przez podatnika oświadczeń o tej samej treści (art. 33a ust. 2a ustawy).

Oświadczenia, o których mowa w ust. 2a, składa się pod rygorem odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań. Składający oświadczenie jest obowiązany do zawarcia w nim klauzuli następującej treści: „Jestem świadomy odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia”. Klauzula ta zastępuje pouczenie organu o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań (art. 33a ust. 2b ustawy).

Warunku przedstawienia dokumentów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie stosuje się, jeżeli naczelnik urzędu celnego posiada złożone przez podatnika aktualne dokumenty (art. 33a ust. 3 ustawy).

Zgodnie z art. 33a ust. 4 ustawy, podatnik jest obowiązany do pisemnego zawiadomienia naczelnika urzędu celnego oraz naczelnika urzędu skarbowego o:

1. zamiarze rozliczania podatku na zasadach określonych w ust. 1 – przed początkiem okresu rozliczeniowego, od którego będzie stosował takie rozliczenie;
2. rezygnacji z rozliczania podatku na zasadach określonych w ust. 1 – przed początkiem okresu rozliczeniowego, w którym rezygnuje z takiego rozliczenia.
   
   

W przypadku gdy objęcie towaru procedurą uproszczoną, o której mowa w art. 76 ust. 1 lit. b lub c rozporządzenia wymienionego w ust. 1, jest dokonywane przez przedstawiciela pośredniego w rozumieniu przepisów celnych, uprawnienie, o którym mowa w ust. 1, przysługuje podatnikowi, na rzecz którego jest składane zgłoszenie celne. Przepisy ust. 2-4 stosuje się odpowiednio.(art. 33a ust. 5 ustawy).

Podatnik jest obowiązany do przedstawienia organowi celnemu dokumentów potwierdzających rozliczenie kwoty podatku należnego z tytułu importu towarów w deklaracji podatkowej w terminie 4 miesięcy po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy z tytułu importu towarów (art. 33a ust. 6 ustawy).

W przypadku gdy podatnik, w terminie, o którym mowa w ust. 6, nie przedstawił dokumentów, o których mowa w tym przepisie, traci prawo do rozliczenia podatku na zasadach określonych w ust. 1, w odniesieniu do kwoty podatku należnej z tytułu importu towarów, którą miał rozliczyć w deklaracji podatkowej. Podatnik jest obowiązany do zapłaty organowi celnemu kwoty podatku wraz z odsetkami (art. 33a ust. 7 ustawy).

W przypadku, o którym mowa w ust. 5, przepis ust. 7 stosuje się odpowiednio, z tym że obowiązek zapłaty kwoty podatku wraz z odsetkami ciąży solidarnie na podatniku oraz na przedstawicielu pośrednim (art. 33a ust. 8 ustawy).

Stosownie do art. 33a ust. 10 ustawy, podatnik, który nie przestrzega terminu, o którym mowa w ust. 6, może w drodze decyzji naczelnika urzędu skarbowego utracić na okres 36 miesięcy prawo do rozliczania podatku na zasadach określonych w ust. 1, począwszy od okresu rozliczeniowego następującego po miesiącu, w którym doręczono podatnikowi decyzję.

Przywołane wyżej regulacje pozwalają na zastosowanie mechanizmu rozliczania podatku od importu towarów w ramach deklaracji podatkowej tylko w razie łącznego spełnienia określonych w ustawie warunków. Warunki te można podzielić na następujące grupy:

• po pierwsze – są one związane z dopełnieniem określonych formalności celnych (dokonywanie importu towarów w ramach określonej procedury celnej);
• po drugie – są one związane z dokonaniem zawiadomienia naczelnika urzędu celnego oraz naczelnika urzędu skarbowego o zamiarze rozliczania podatku od importu towarów w ramach deklaracji podatkowej;
• po trzecie – są one związane z koniecznością przedstawienia określonych dokumentów organowi celnemu, przed którym dokonywane są formalności związane z importem towarów.
  
  

Należy w tym miejscu wskazać, że zgodnie z art. 5 pkt 12, 15, 18 i 19 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiającego unijny kodeks celny (Dz. Urz. UE L 269 z 10.10.2013 r., str. 1, ze zm.) – zwanym dalej unijnym kodeksem celnym:

• „zgłoszenie celne” oznacza czynność, przez którą osoba w wymaganej formie i w określony sposób wyraża zamiar objęcia towaru określoną procedurą celną, wskazując w stosownych przypadkach wszelkie szczegółowe ustalenia, które mają mieć zastosowanie;
• „zgłaszający” oznacza osobę, która składa zgłoszenie celne, deklarację do czasowego składowania, przywozową deklarację skróconą, wywozową deklarację skróconą, zgłoszenie do powrotnego wywozu lub powiadomienie o powrotnym wywozie we własnym imieniu, albo osobę, w której imieniu takie zgłoszenie, deklaracja lub powiadomienie są składane;
• „dług celny” oznacza nałożony na określoną osobę obowiązek zapłaty stosownej kwoty należności celnych przywozowych lub wywozowych, określonej dla danych towarów na mocy obowiązujących przepisów prawa celnego;
• „dłużnik” oznacza każdą osobę odpowiedzialną za dług celny.
  
  

W myśl art. 77 unijnego kodeksu celnego:

1. Dług celny w przywozie powstaje w wyniku objęcia towarów nieunijnych podlegających należnościom celnym przywozowym jedną z następujących procedur celnych:
   1. dopuszczenia do obrotu, w tym na mocy przepisów o końcowym przeznaczeniu;
   2. odprawy czasowej z częściowym zwolnieniem z należności celnych przywozowych.
2. Dług celny powstaje w chwili przyjęcia zgłoszenia celnego.
3. Dłużnikiem jest zgłaszający. W przypadku przedstawicielstwa pośredniego dłużnikiem jest również osoba, na której rzecz dokonuje się zgłoszenia celnego (...).
   
   

Przepis art. 33a ustawy, umożliwia importerom będącym podatnikami rozliczenie podatku należnego od importu towarów na zasadach analogicznych do rozliczenia podatku od importu usług i wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów – a zatem poprzez ujęcie kwot podatku należnego i naliczonego w deklaracji podatkowej. Innymi słowy, ustawa pozwala podatnikowi na uniknięcie określonej w art. 33 ust. 4 ustawy konieczności zapłacenia podatku w terminie 10 dni, co oznacza konieczność zamrożenia określonych kwot na kilkadziesiąt dni (a czasem i dłużej, jeżeli podatnik w deklaracji podatkowej wykazuje nadwyżkę podatku naliczonego do przeniesienia na kolejne okresy rozliczeniowe). Na podstawie omawianego przepisu uprawniony podatnik może rozliczyć podatek od importu towarów w okresowej deklaracji podatkowej. Istotą uproszczenia jest więc umożliwienie takiemu podatnikowi rozliczenia podatku jedynie poprzez wykazanie kwot podatku w deklaracji podatkowej. Zgodnie z zamiarem ustawodawcy podatek ten wykazany powinien być jednocześnie jako podatek należny i naliczony (podlegający odliczeniu na zasadach ogólnych).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca – będący zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług – importuje towary na teren kraju. Importowane towary są objęte na terytorium kraju uproszczeniem, o którym mowa w art. 182 unijnego kodeksu celnego (wpis do rejestru zgłaszającego). Wnioskodawca zgłosił w roku 2015 pisemne zawiadomienie do właściwego naczelnika urzędu celnego o zamiarze rozliczania podatku na zasadach określonych w ust. 1 art. 33a ustawy, wskazując, że rozliczenie takie będzie stosował od 1 kwietnia 2015 r. Zainteresowany otrzymał również w tym zakresie wymagane przez przepis art. 33a ust. 1 ustawy pozwolenie. Podatnik poczynając od roku 2015 do chwili obecnej spełnia też każdorazowo warunki wskazane w art. 33a ust. 2 oraz ust. 6 ustawy. Spółka nie powiadomiła na piśmie naczelnika urzędu skarbowego o zamiarze rozliczania podatku na zasadach określonych w ust. 1 art. 33a ustawy.

Wnioskodawca złożył ostatecznie poprawne i kompletne pisemne zawiadomienie do właściwego naczelnika urzędu celnego o zamiarze rozliczania podatku na zasadach określonych w art. 33a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług w dniu 30 czerwca 2015 r., i w związku z tym dopiero od 1 lipca 2015 r. rozpoczął rozliczanie podatku na ww. zasadach.

Spółka złożyła pisemne zawiadomienie do naczelnika urzędu skarbowego o zamiarze rozliczania podatku na zasadach określonych w art. 33a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług w dniu 10 grudnia 2019 r.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy, wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy niezłożenie zgodnie z art. 33a ust. 4 ustawy pisemnego zawiadomienia naczelnikowi urzędu skarbowego o zamiarze rozliczania podatku od towarów i usług na zasadach określonych w art. 33a ust. 1 ustawy, przed początkiem okresu rozliczeniowego, od którego Wnioskodawca będzie stosował takie rozliczenie, pozbawia Spółkę prawa do rozliczania podatku od towarów i usług na zasadach określonych w art. 33a ust. l ustawy.

Przepis art. 33a ustawy, wprowadza szereg warunków, jakie muszą zostać spełnione, aby podatnik mógł skorzystać z rozliczenia podatku VAT z tytułu import towarów bezpośrednio w deklaracji podatkowej.

Na mocy powołanego art. 33a ust. 4 ustawy, podatnik jest obowiązany złożyć pisemne zawiadomienie o zamiarze rozliczania podatku od importu w deklaracji podatkowej zarówno do naczelnika urzędu celnego, jak również do naczelnika urzędu skarbowego.

Zawiadomienie to powinno zostać złożone przed początkiem okresu rozliczeniowego, od którego podatnik będzie stosował takie rozliczenie (czyli w terminie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc od którego podatnik będzie stosował takie rozliczenia).

W tym miejscu należy zauważyć, że przepisy art. 33a ustawy w brzmieniu obowiązującym w roku 2015, tj. gdy Wnioskodawca zgłosił pisemne zawiadomienie do właściwego naczelnika urzędu celnego o zamiarze rozliczania podatku na zasadach określonych w ust. 1 art. 33a ustawy, w przypadku braku pisemnego zawiadomienia urzędu skarbowego o zamiarze rozliczania podatku od towarów i usług z tytułu importu towarów bezpośrednio w deklaracji podatkowej, nie nakładają sankcji na podatnika w postaci utraty prawa do rozliczenia podatku w tej procedurze. Istotne jest bowiem dopełnienie wszelkich formalności wobec organu celnego, gdyż to na tym organie ciąży obowiązek ewentualnego poboru podatku należnego z tytułu importu towarów.

Zawiadomienie naczelnika urzędu skarbowego ma jedynie charakter informacyjny, gdyż naczelnik urzędu skarbowego – stosownie do powołanego art. 33a ust. 10 ustawy – może wydać decyzję o utracie na okres 36 miesięcy prawa do rozliczenia podatku z tytułu importu towarów bezpośrednio w deklaracji w sytuacji, gdy podatnik nie przedstawia urzędowi celnemu w określonym przepisami terminie dokumentów potwierdzających rozliczenie podatku.

W analizowanej sprawie – jak wskazał Wnioskodawca – Zainteresowany złożył ostatecznie poprawne i kompletne pisemne zawiadomienie do właściwego naczelnika urzędu celnego o zamiarze rozliczania podatku na zasadach określonych w art. 33a ust. 1 ustawy w dniu 30 czerwca 2015 r., i w związku z tym od 1 lipca 2015 r. rozpoczął rozliczanie podatku na ww. zasadach. Równocześnie Wnioskodawca zaznaczył, że poczynając od roku 2015 do chwili obecnej spełnia też każdorazowo warunki wskazane w art. 33a ust. 2 oraz ust. 6 ustawy.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy w kontekście opisu sprawy należy stwierdzić, że niezłożenie przez Wnioskodawcę, zgodnie z art. 33a ust. 4 ustawy, pisemnego zawiadomienia naczelnikowi urzędu skarbowego o zamiarze rozliczania podatku od towarów i usług na zasadach określonych w art. 33a ust. 1 ustawy, przed początkiem okresu rozliczeniowego, od którego Spółka stosowała takie rozliczenie, nie pozbawia Wnioskodawcy prawa do rozliczania podatku od towarów i usług na zasadach określonych w art. 33a ust. l ustawy, gdyż Wnioskodawca zawiadomił w terminie naczelnika urzędu celnego o zamiarze rozliczania podatku na zasadach określonych w art. 33a ust. 1 ustawy oraz od roku 2015 do chwili obecnej spełnia też każdorazowo warunki wskazane w art. 33a ust. 2 oraz ust. 6 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz z opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.