Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.597.2019.1.AR
z 28 lutego 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 900 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 18 grudnia 2019 r. (data wpływu – 30 grudnia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty odpowiadającej niezamortyzowanej podatkowo wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 grudnia 2019 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie oceny możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty odpowiadającej niezamortyzowanej podatkowo wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych z siedzibą w Polsce, podlegającym w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu oraz czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Spółka rozpoczęła działalność na terytorium Polski 9 września 2011 r. Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie świadczenia usług IT.

Spółka jest częścią międzynarodowej struktury ukraińskiej firmy branży IT, specjalizującej się przede wszystkim w tworzeniu i rozwoju oprogramowania. W ramach swojej działalności w strukturach Grupy, Spółka świadczy wysokiej klasy usługi z zakresu prowadzenia prac rozwojowych oraz prototypowania systemów, podsystemów oraz realizacji kompletnych produktów i usług. Spółka posiada wieloletnie doświadczenie w zakresie następujących obszarów IT: Big Data, Internet of Things (IoT), „security and experience design”, Core Engineering, Quality Engineering, e-commerce, Enterprise Digital, DevOps i w wielu innych dziedzinach IT.

Działalność Spółki bazuje zasadniczo na najnowszych technologiach informatycznych oraz na samodzielnym opracowywaniu i rozwijaniu przez Spółkę wysoce innowacyjnych, kompleksowych rozwiązań w dziedzinie IT. W swojej pracy Spółka wykorzystuje nowoczesne technologie wg. standardów światowych w IT.

Jedynym udziałowcem Wnioskodawcy jest X E Limited, posiadający 100 udziałów o nominalnej wartości 5.000 PLN. W ramach strategii realizowanej przez Grupę, Spółka skupia się na ciągłym zwiększaniu swojego udziału na rynku europejskim.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w wynajętej części budynku od leasingodawcy (dalej: „Wynajmujący”). Lokal o łącznej pow. 1.758,73 m² jest najmowany przez Wnioskodawcę na podstawie umowy najmu na czas określony zawartej dnia 18 czerwca 2015 r. (dalej: „Umowa”). Na mocy aneksu z 21 czerwca 2019 r. (dalej: „Aneks do Umowy”) umowa najmu została przedłużona do 31 marca 2020 roku. Aneks do Umowy przewiduje również podwyższenie czynszu w końcowym okresie umowy, w wyniku krótkoterminowego przedłużenia Umowy.

W celu przystosowania najmowanych powierzchni, Spółka dokonała prac adaptacyjno- wykończeniowych oraz partycypowała w kosztach ponoszonych przez Wynajmującego w zakresie instalacji jednostek chłodzących serwerowni, instalacji sieci strukturalnej IT oraz systemu kontroli dostępu.

Ponadto Wnioskodawca poniósł nakłady inwestycyjne, w postaci:

• Aranżacji wnętrza i jego wyposażenia (m.in. dekoracje ścienne, panele dźwiękochłonne, system monitoringu, wykończenie łazienki, wykładziny, ścianki działowe, żaluzje, instalacja kuchni, system przeciwpożarowy, meble biurowe) wraz z pracami montażowymi;
• Rozbudowy sieci LAN;
• Systemu kontroli dostępu.
  
  

Powyższe nakłady są kapitalizowane przez Spółkę i traktowane jako inwestycja w obce środki trwałe. W niektórych przypadkach, jeśli zachodzi taka możliwość, ponoszone koszty nie są kapitalizowane do wartości inwestycji w obcych środkach trwałych, lecz traktowane jako odrębne pozycje środków trwałych (jeśli elementy te nie są ściśle związane z wynajmowaną powierzchnią i istnieje swobodna możliwość ich realokacji, bez utraty ich użyteczności oraz naruszenia konstrukcji budynku). Spółka odliczyła VAT od wydatków ponoszonych na realizację wskazanych inwestycji w obcym środku trwałym. Poszczególne elementy inwestycji były oddawane do użytkowania w latach 2015-2017.

Wartość skapitalizowanych inwestycji w obcych środkach trwałych (nakłady na wynajmowane powierzchnie) oraz wartość środków trwałych, stanowiąca ekwiwalent kosztów (wydatków) poniesionych przez Spółkę na przystosowanie wynajmowanych powierzchni, jest przez Spółkę wprowadzana do właściwej ewidencji środków trwałych podlegających amortyzacji dla celów podatkowych. Wartość ta stanowi wartość początkową aktywów, która jest podstawą dokonywania amortyzacji podatkowej, zgodnie ze stawkami określonymi w art. 16j ust. 4 Ustawy o CIT.

Wnioskodawca ze względu na dynamiczny rozwój, zamierza zatrudnić nowych pracowników w celu zapewnienia ciągłości wykonywania usług i maksymalizacji zysków z prowadzonej działalności. Zarząd w związku z ciągłym rozwojem Spółki, rozbudową oraz ekspansją podjął decyzję o zmianie siedziby planowaną na II kwartał 2020 roku, gdyż obecnie najmowany lokal nie będzie w stanie zapewnić wystarczającej ilości powierzchni biurowej. Oznacza to, że Umowa wygaśnie z końcem okresu na jaki została zawarta (określonym w Aneksie do Umowy, tj. 31 marca 2020 r.). W oparciu o przeprowadzone analizy i kalkulacje, prowadzenie działalności w obecnym lokalu byłoby znacznie utrudnione, a nawet niemożliwe, a decyzja o zmianie lokalu była działaniem zmierzającym do uzyskania możliwie jak największej efektywności ekonomicznej, minimalizacji strat, oraz zapewnienia ciągłości świadczenia usług. Gdyby Wnioskodawca nie podjął takiego działania, mógłby nie sprostać konkurencji, a prowadzona przez niego działalność mogłaby stać się nierentowna. Tym samym zagrożone byłoby źródło przychodów, jakim jest prowadzenie działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę.

Na podstawie art. 676 Kodeksu cywilnego (Dz.U. z 2019 poz. 1145 z późn. zm), zgodnie z zapisem zawartym w Aneksie do Umowy Wnioskodawca zobowiązany jest przywrócić przedmiot najmu do stanu poprzedniego po zakończeniu stosunku najmu. Jednakże, Wynajmujący przejmie zobowiązania Wnioskodawcy do przywrócenia przedmiotu najmu do stanu poprzedniego, za co Wnioskodawca zobowiązuje się zapłacić Wynajmującemu jednorazową opłatę.

Wyposażenie jest przystosowane do konkretnego wnętrza. Po demontażu uzyskane elementy wyposażenia nie będą nadawać się do ponownego ich wykorzystania. Wnioskodawca dodaje, że demontaż inwestycji i przywrócenie obiektu do stanu pierwotnego będą prowadziły do zniszczenia lub utraty obecnej użyteczności inwestycji.

Wnioskodawca podkreśla, że poniesione przez niego nakłady, są trwale związane z budynkiem. Wynajmowane biuro jest przystosowane do biznesowych potrzeb Spółki. W przypadku wykonania przynajmniej częściowego demontażu wyposażenia biura Wnioskodawcy, uzyskane elementy nie będą nadawały się do ponownego wykorzystania, bądź ich przystosowanie do nowego miejsca będzie dla Spółki finansowo nieopłacalne lub nie ma możliwości ich trwałego demontażu bez naruszenia konstrukcji budynku. Zdemontowane elementy nie nadawałyby się również do sprzedaży. Nakłady związane z ww. wyposażeniem Spółka traktuje, jako inwestycje w obcym środku trwałym, od których dokonywana jest amortyzacja. W momencie rozwiązania umowy Spółka planuje wykreślić środek trwały z ewidencji oraz dokonać jego likwidacji. Wynajmujący natomiast, zgodnie z ustaleniami, wykona obowiązek Wnioskodawcy likwidując nakłady poniesione przez Spółkę, doprowadzając lokal do stanu pierwotnego.

Wnioskodawca planuje dokonać likwidacji tej inwestycji, gdyż wskutek zmiany biura traci ona przydatność gospodarczą. Wnioskodawca podkreśla, że będzie prowadził ten sam rodzaj działalności w innej lokalizacji, a likwidacja nie w pełni umorzonej inwestycji w obcym środku trwałym będzie rezultatem uzasadnionych ekonomicznie działań.

Proces zmiany wynajmowanej powierzchni wiąże się z likwidacją inwestycji w obcym środku trwałym, poprzez wykreślenie jej z ewidencji środków trwałych, przy czym Spółka poniesie stratę w postaci niezamortyzowanej części inwestycji w obcym środku trwałym.

Zgodnie z przewidywaniami Wnioskodawcy, najmowane powierzchnie w pozostałych lokalizacjach, w wyniku rozwoju Spółki, mogą również nie spełniać swej funkcji użytkowej oraz Spółka może być zmuszona zmienić miejsce prowadzenia działalności w tych lokalizacjach. W wyniku zbyt małej powierzchni biurowej Spółka może być zmuszona, analogicznie do opisanego powyżej zdarzenia przyszłego, rozwiązać umowy najmu oraz zmienić siedzibę w innych lokalizacjach, pozostawiając nie w pełni umorzone inwestycje w obcym środku trwałym, nie zmieniając przy tym profilu swojej działalności.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku wypowiedzenia/rozwiązania Umowy najmu oraz innych umów w przyszłości, przedstawionych w opisie zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca będzie mógł ująć jednorazowo w kosztach uzyskania przychodów niezamortyzowaną część inwestycji w obcym środku trwałym?

(pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Zdaniem Spółki, w przypadku wypowiedzenia/rozwiązania Umowy najmu oraz innych umów w przyszłości, przedstawionych w opisie zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca będzie mógł ująć jednorazowo w kosztach uzyskania przychodów niezamortyzowaną część inwestycji w obcym środku trwałym na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 6 Ustawy o CIT.

Jak stanowi art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865 ze zm., dalej: Ustawa o CIT), kosztami uzyskania przychodów (winno być: kosztami uzyskania przychodów ze źródła przychodów) są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów oraz zachowania lub zabezpieczenia ich źródła, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT. Zawarty w ostatnim powołanym przepisie katalog wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów ma charakter zamknięty.

Z powyższego wynika, że aby dany wydatek poniesiony przez podatnika mógł być zakwalifikowany do kosztów uzyskania przychodów, musi spełnić określone kryteria przyjęte w ugruntowanej już linii interpretacyjnej, tj.:

• musi być poniesiony przez podatnika (oznacza to, że w ostatecznym rozrachunku jest on pokryty z zasobów majątkowych podatnika),
• jest definitywny (rzeczywisty), co oznacza, że wartość tego wydatku nie została podatnikowi w żaden sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• został poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć na wielkość tych przychodów wpływ,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w katalogu wydatków określonych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.
  
  

W świetle ww. przepisów, podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, przy jednoczesnym braku ujęcia danego wydatku w katalogu wskazanym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o CIT stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. Tak więc kosztem uzyskania przychodów, co do zasady, będzie strata w środkach trwałych w części, która nie została pokryta odpisami amortyzacyjnymi.

Natomiast zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Należy wskazać, że ograniczenie zawarte w art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT, dotyczy wyłącznie środków trwałych zlikwidowanych, których utrata przydatności gospodarczej była skutkiem zmiany rodzaju działalności. W związku z powyższym, kosztem uzyskania przychodów, co do zasady, będzie zatem strata powstała w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te zostały zlikwidowane z przyczyn innych aniżeli wskazane w treści ww. przepisu, tj. ich likwidacja nie była spowodowana zmianą rodzaju działalności gospodarczej, a brakiem odpowiedniej powierzchni biurowej, co za tym idzie utratą przez likwidowany środek trwały jego przydatności gospodarczej.

Mając na uwadze, iż art. 16 Ustawy o CIT zawiera zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów podatkowych, a wśród tych wydatków ustawodawca nie wymienia strat powstałych w związku z likwidacją nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te zostały zlikwidowane z innych przyczyn aniżeli wymieniona w art. 16 ust. 1 pkt 6 Ustawy o CIT. Oznacza to, że straty, wynikające ze zmiany lokalizacji, wskutek których nie w pełni umorzone środki trwałe, stracą swoją przydatność gospodarczą, powinny podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. W przypadku likwidacji spowodowanej utratą przydatności gospodarczej danego składnika na skutek zmiany rodzaju działalności strata poniesiona w wyniku tej likwidacji nie stanowi kosztu podatkowego. Kosztem takim będzie natomiast strata związana z likwidacją środka trwałego, który utracił przydatność gospodarczą z innych przyczyn niż wskazana w omawianym przepisie.

Wnioskodawca ze względu na dynamiczny rozwój, planuje zatrudnić kolejnych pracowników, w celu zapewnienia ciągłości świadczenia usług oraz terminowego ich wykonywania. Zarząd w związku z ciągłym rozwojem Spółki, rozbudową oraz ekspansją podjął decyzję o zmianie siedziby w przyszłości. Obecnie najmowany lokal nie będzie w stanie zapewnić wystarczającej ilości powierzchni biurowej dla Spółki. W oparciu o przeprowadzone analizy i kalkulacje, prowadzenie działalności w obecnym lokalu byłoby znacznie utrudnione, a nawet niemożliwe, a decyzja o zmianie lokalu była działaniem zmierzającym do uzyskania możliwie jak największej efektywności ekonomicznej, minimalizacji strat, oraz zapewnienia ciągłości świadczenia usług. Gdyby Wnioskodawca nie podjął takiego działania, mógłby nie sprostać konkurencji, a prowadzona przez niego działalność mogłaby stać się nierentowna. Tym samym zagrożone byłoby źródło przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę. Zatem powyższa decyzja, stanowi element strategii gospodarczej Spółki oraz jest następstwem racjonalnych i gospodarczo uzasadnionych działań, które prowadzą do zabezpieczenia źródła przychodu, w kontekście art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. W szczególności planowana zmiana powierzchni biurowej oraz likwidacja inwestycji w obcym środku trwałym, tj. dotychczasowym biurze nie wypełnia dyspozycji przepisu art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT, ponieważ likwidacja ww. środków trwałych nie jest następstwem zmiany rodzaju i profilu działalności Wnioskodawcy.

Sąd pierwszej instancji w wyroku z 26 czerwca 2009 r., sygn. akt II FSK 1187/08 podzielił w tym względzie pogląd wyrażony w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 14 marca 2008 r., sygn. akt I SA/Wr 1702/07, w którym Sąd ten stwierdził, że nie można wykluczyć, iż pewne działania, choćby powodowały np. powstanie straty na skutek likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, byłyby działaniami racjonalnymi i uzasadnionymi z punktu widzenia przyszłych zysków podmiotu gospodarczego. Sąd podkreślił, że brak jest ratio legis dla wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów strat wynikających z likwidacji środków trwałych, jeżeli decyzja o ich wyłączeniu z działalności spowodowana była racjonalnymi przesłankami (element strategii gospodarczej) i miała w dalszej perspektywie służyć zwiększaniu zysków podatnika. Ponadto wyjaśnił, że pojęcia „likwidacja środka trwałego” nie można utożsamiać wyłącznie z fizycznym unicestwieniem rzeczy. Pojęcie to trzeba odnosić raczej do sfery użytkowania środka trwałego niż do jego atrybutów fizycznych.

Spółka w celu zabezpieczenia własnej pozycji na rynku niejako jest zmuszona do zmiany lokalizacji, przy czym nie dojdzie do zmiany profilu działalności Wnioskodawcy. W momencie rozwiązania Umowy Spółka uważa, że powinna wykreślić środek trwały z ewidencji i dokonać jego likwidacji dla celów podatkowych. Spółka nie otrzyma od Wynajmującego zwrotu za poniesione nakłady. Obowiązek przywrócenia przedmiotu najmu do stanu pierwotnego, wynikający z art. 676 Kodeksu cywilnego, zostanie przeniesiony na Wynajmującego za jednorazową opłatą. Spółka nie może również zdemontować zainstalowanych nakładów, bez naruszenia konstrukcji budynku.

Ponieważ ustawa o CIT nie definiuje pojęcia likwidacji, zgodnie z regułami wykładni językowej należy odwołać się do znaczenia, jakie nadaje mu język polski. Likwidować to dokonywać likwidacji, usuwać coś, pozbywać się czegoś, uwalniać się od czegoś (Słownik języka polskiego, pod red. M. Szymczaka, Warszawa 1979, t. 11, s. 35). W związku z takim rozumieniem tego pojęcia likwidacją będzie definitywne pozbycie się środka trwałego (wykreślenie z ewidencji) przez jego zniszczenie, usunięcie bądź np. przez zwrot środka trwałego wynajmującemu przed upływem okresu najmu czy okresu pełnej amortyzacji, jeżeli jest to racjonalne z punktu widzenia prowadzonej działalności gospodarczej i ma związek z przychodami w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT. Likwidacja środka trwałego jest co do zasady racjonalnym wyborem podatnika. Taki wybór podatnika należy interpretować z perspektywy ustawowych przesłanek, jakimi są utrata przydatności gospodarczej i rodzaj prowadzonej działalności. Jeżeli likwidacja nie w pełni umorzonego środka trwałego będzie wynikiem utraty jego przydatności gospodarczej w ramach tego samego rodzaju działalności, to powstałą stratę należy uznać jako koszt uzyskania przychodów. Oczywiście powstaje pytanie, kiedy środek trwały utraci swoją przydatność gospodarczą. Ten aspekt ustawowej przesłanki interpretujemy przez pryzmat obiektywnych kryteriów ekonomicznych, które pozwolą przyjąć, że mimo konsekwencji w postaci straty działanie podatnika ma swoje uzasadnienie ekonomiczne i związek z przychodem. Na przykład wcześniejsze rozwiązanie umowy najmu i zawarcie nowej, z przyczyny niedostatecznej ilości powierzchni biurowej.

Pojęcia likwidacji środka trwałego nie można interpretować zawężająco – wyłącznie jako fizyczne unicestwienie środka trwałego, i to jeszcze w wyniku zdarzeń niezależnych od podatnika, takie rozumienie bowiem nie znajduje uzasadnienia ani w wykładni językowej, ani systemowej czy celowościowej. Ratio legis art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT polega na tym, aby podatnik w ramach tego samego rodzaju działalności mógł dokonać likwidacji środka trwałego, jeżeli uzna, że środek ten utracił przydatność gospodarczą i dalsze jego użytkowanie nie ma uzasadnienia ekonomicznego. Wówczas powstałą stratę może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Ponadto zgodnie z Uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego w składzie 7 sędziów z 25 czerwca 2012 r., II FPS 2/12 „likwidację należy rozpatrywać z punktu widzenia podatnika, który jej dokonuje, a więc jako definitywne wyzbycie się środka trwałego, w tym przypadku inwestycji w obcym środku trwałym (wykreślenie z ewidencji), np. w wyniku zniszczenia, ale także pozbycie się w następstwie pozostawienia poniesionych nakładów u wynajmującego – właściciela budynku (środka trwałego)”.

Powyższe stanowisko zostało potwierdzone również przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej m.in. w następujących interpretacjach prawa podatkowego:

• Interpretacja indywidualna z 26 kwietnia 2019 r., Znak: 0113-KDIPT2-1.4011.211.2019.
• 2.RK „(...) wykreślenie składnika majątku z ewidencji środków trwałych, przed zakończeniem jego pełnego zamortyzowania, wiązać się będzie z powstaniem straty po stronie Wnioskodawcy rozumianej jako brak możliwości dokonania pełnych odpisów amortyzacyjnych od poczynionych inwestycji w obcym środku trwałym. To strata powstała w wyniku likwidacji przedmiotowego środka trwałego z innych przyczyn niż zmiana prowadzonej działalności gospodarczej stanowi koszt uzyskania przychodów. Reasumując, Wnioskodawca będzie miał prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej wartości początkowej środka trwałego w związku z rozwiązaniem umowy najmu i zwrotem najemcy przedmiotu umowy.”
• Interpretacja indywidualna z 23 marca 2018 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.69.2018.1.SG „W świetle powyższego należy stwierdzić, że możliwość zaliczenia powstałej straty z tytułu niezamortyzowanej wartości inwestycji w obcym środku trwałym do kosztów uzyskania przychodów, należy oceniać przez pryzmat kryterium racjonalnego i ekonomicznego działania Spółki oraz z punktu widzenia realizacji celów wskazanych w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., a więc osiągania przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Zatem, skoro art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. zawiera zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, a wśród tych wydatków ustawodawca nie wymienia strat powstałych w związku z likwidacją nie w pełni zamortyzowanych środków trwałych, jeżeli środki te zostały zlikwidowane z innych przyczyn aniżeli wskazanych w treści art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p., oznacza to, że straty te podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów z uwzględnieniem przesłanek wskazanych w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.”
  
  

Powyższy pogląd został zaaprobowany również w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, m.in. w wyroku z 29 czerwca 2011 r., sygn. akt II FSK 260/10 „Pojęcia likwidacji środka trwałego nie można interpretować zawężająca, jak chce tego Minister Finansów wyłącznie do fizycznego unicestwienia środka trwałego i to jeszcze w wyniku zdarzeń niezależnych od podatnika, bowiem takie rozumienie nie znajduje uzasadnienia ani w wykładni językowej, ani też systemowej, czy celowościowej. Wbrew odmiennym wywodom skargi kasacyjnej ratio legis kwestionowanego przepisu polega na tym, aby podatnik w ramach tego samego rodzaju działalności mógł dokonać likwidacji środka trwałego, jeżeli uzna, że środek ten utracił przydatność gospodarczą i dalsze jego użytkowanie nie ma uzasadnienia ekonomicznego. Wówczas powstałą stratę zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p. może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.”

Takie samo stanowisko wyraził Sąd między innymi w orzeczeniach z 10 września 2011 r., sygn. akt II FSK 478/10 oraz z 20 września 2011 r., sygn. akt II FSK 591/10.

Spółka zobowiązana jest do przywrócenia przedmiotu najmu do stanu pierwotnego. Jednakże na mocy Aneksu do Umowy Wynajmujący przejmuje od Wnioskodawcy zobowiązanie do przywrócenia stanu pierwotnego przedmiotu najmu, za co Wnioskodawca zobowiązuje się zapłacić jednorazową opłatę. Zatem, Wnioskodawca pozostawiając środki trwałe w przedmiocie najmu traci możliwość dalszego wykorzystywania ich dla celów prowadzonej działalności, przy czym zgodnie z zapisami Aneksu do Umowy środki trwałe zostaną pozostawione do fizycznej likwidacji przez Wynajmującego. Zatem, w ocenie Wnioskodawcy Spółka wypełni wszelkie przesłanki uprawniające ją do przeprowadzenia likwidacji środków trwałych zgodnie z ustawą o CIT.

W konsekwencji, w świetle przepisu art. 15 ust. 1 i art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT, w przypadku wypowiedzenia/rozwiązania Umowy najmu oraz pozostałych umów, które mogą zostać rozwiązane w przyszłości przedstawionych w opisie zdarzenia przyszłego, niezamortyzowana wartość inwestycji w obcym środku trwałym, objętej likwidacją może stanowić koszt uzyskania przychodów po stronie Spółki, jeśli spółka będzie prowadziła ten sam rodzaj działalności.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Spółki, w przypadku wypowiedzenia/rozwiązania Umowy najmu oraz pozostałych umów, które mogą zostać rozwiązane w przyszłości, przedstawionych w opisie zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca będzie mógł ująć jednorazowo w kosztach uzyskania przychodów niezamortyzowaną część inwestycji w obcym środku trwałym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie zaznacza się, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy tylko w zakresie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Natomiast w pozostałym zakresie wniosku zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.