2013.01.04 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB2/415-954/12-2/LS
z 4 stycznia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 24.10.2012 r. (data wpływu 31.10.2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych:

jest nieprawidłowe w zakresie opodatkowania wartości świadczeń przyznanych pracownikom ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych w postaci kuponu biletowego,

jest prawidłowe w pozostałym zakresie.

UZASADNIENIE

W dniu 31.10.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania wartości świadczeń przyznanych ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W ramach Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych (dalej: ZFŚS) M. Sp. z o. o. (dalej: Spółka) finansuje swoim pracownikom świadczenia wchodzące w skład tzw. programu kafeteryjnego sieci B., tj. w szczególności:

karty M. - karty imienne, na podstawie których pracownicy mają nieograniczony dostęp do obiektów sportowych na teranie całego kraju. Karty te mają charakter abonamentowy (nie mają określonego nominału) i umożliwiają użytkownikom korzystanie z pakietu różnorodnych usług o charakterze sportowo-rekreacyjnym (aerobic, basen, grota solna, nauka tańca, sauna, nordic-walking);
bony M. - bony imienne, o wskazanym nominale i określonym terminie ważności, wymienialne na usługi sportowo-rekreacyjne, kosmetyczne, stomatologiczne, usługi w szkołach językowych.
karty podarunkowe E. - karty na okaziciela, posiadające numer seryjny i okres ważności, wymienialne na towary w wybranych sklepach sieci E.
kupony biletowe - kupony na okaziciela posiadające numer seryjny i okres ważności podlegające wymianie na bilety do kina w określonych multipleksach (C,C,M,M,M);

Powyższe świadczenia są finansowane w części z ZFŚS (50% kwoty świadczenia), zaś w pozostałej części przez pracowników (pracownicy podpisują oświadczenia, w których wyrażają zgodę na potrącenie z wynagrodzenia kwoty 50% wartości danego świadczenia niemniej jednak nie więcej niż 57 zł miesięcznie).

Spółka uwzględnia wartość bonów M. i kart podarunkowych w przychodach pracowników (bez uwzględniania limitu 380 zł rocznie). W przypadku kart M. i kuponów biletowych Spółka stosuje zwolnienie wartości tych świadczeń do limitu 380 zł rocznie, a powyżej tej kwoty uwzględnia wartość świadczeń w przychodach pracowników.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w oparciu o art. 21 ust. 1 pkt 67 updof karty M. korzystają ze zwolnienia z podatku w ramach kwoty 380,00 złotych?
Czy w oparciu o art. 21 ust. 1 pkt 67 updof bony M. korzystają ze zwolnienia z podatku w ramach kwoty 380,00 złotych?
Czy w oparciu o art. 21 ust. 1 pkt 67 updof karty podarunkowe E.
korzystają ze zwolnienia z podatku w remach kwoty 380,00 złotych?
Czy w oparciu o art. 21 ust. 1 pkt 67 updof kupony biletowe korzystają ze zwolnienia z podatku w ramach kwoty 380,00 złotych?

Zdaniem Wnioskodawcy,

Stan prawny dotyczący pytań 1, 2, 3 i 4.

Na podstawie:

art. 11 ust. 1 updof przychodami (...) są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze/wartości pieniężna oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.
art. 11 ust. 2a pkt 2 updof wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustała się: jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupiono - według cen zakupu. Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika. (art. 11 ust. 2b updof).
art. 12 ust. 1 updof za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inna kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z powyższego wynika, że przychodem ze stosunku pracy nie jest jedynie wynagrodzenie za pracę, ale także inne przysporzenie majątkowe, takie jak nieodpłatne świadczenia, czy też świadczenia częściowo odpłatne.

Art. 21 ust. 1 pkt 67 updof przewiduje zwolnienia dla świadczeń finansowanych z ZFŚS do ustawowego limitu 380 zł. Zgodnie z tym przepisem wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej. o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych W całości za środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi. Przepis ten ma zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 01 stycznia 2009 r.

Stanowisko wnioskodawcy odnośnie pyt. 1

W ocenie Spółki karty M. (karty imienne o charakterze abonamentowym, umożliwiające użytkownikom korzystanie z pakietu różnorodnych usług o charakterze sportowo-rekreacyjnym) korzystają ze zwolnienia z podatku w ramach limitu 380,00 złotych z uwagi na fakt, iż:

spełniają definicję świadczenia rzeczowego w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 67 updof,
są finansowane przez pracodawcę w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych,
ich wartość świadczeń rzeczowych nie przekracza w danym roku podatkowym kwoty 380 zł.

Nadwyżka ponad limit 380 zł w kolejnym roku podatkowym podlega, zdaniem Spółki, opodatkowaniu na podstawie art. 12 updof jako przychód pracownika ze stosunku pracy.

W celu zdefiniowania zakresu pojęcia świadczenia rzeczowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 updof należy odwołać się do jego definicji. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia rzeczy, ani też świadczenia rzeczowego, dlatego też należy posłużyć się definicją zawartą w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks cywilny. W myśl art. 45 K.c., rzeczami są tylko przedmioty materialne. Można więc przyjąć, że w świetle art. 21 ust. 1 pkt 67 u.p.d.o.f., świadczeniami rzeczowymi są wszelkie świadczenia mające postać materialną (których przedmiotem są rzeczy) i niebędące jednocześnie środkami pieniężnymi lub innymi wartościami pieniężnymi. Ponadto świadczeniami tymi nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi. Podkreślić należy przy tym, iż świadczenie rzeczowe nie jest przeciwieństwem świadczenia pieniężnego w takim sensie, że każde świadczenie, które nie jest pieniężne jest świadczeniem rzeczowym (tak również: WSA w W-wie z 2.12.2010 r. sygn. II SA/Wa 2661/10).

Uwzględniając powyższą definicję, materialny charakter dający podstawę do zakwalifikowania jako świadczenie rzeczowe mają np. paczki świąteczne, wartość biletów na różnego rodzaju imprezy, wartość biletów do kina czy teatru, wartość karnetu na basen czy siłownię itp. W konsekwencji należy uznać, iż karty M. jako świadczenia rzeczowe w postaci karnetów o charakterze abonamentowym, umożliwiających pracownikowi korzystanie z pakietu różnorodnych usług o charakterze sportowo-rekreacyjnym korzystają ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 updof do kwoty 380,00 zł (kwota ta obejmuje wartość rzeczowych i pieniężnych świadczeń otrzymanych w skali cale go roku podatkowego). Od nadwyżki kwoty 380 zł powinien zostać naliczony podatek. Wartość częściowo odpłatnego świadczenia należy w tym wypadku ustalić z uwzględnieniem regulacji art. 11 ust. 2b updof, tj. w wysokości różnicy pomiędzy ceną jego zakupu przez pracodawcę a odpłatnością ponoszoną przez pracownika.

Podobny pogląd wyraził:

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dn. 30.04.2012, znak: IPPB4/415-124/12-2/JK3:

„(...) świadczenie przekazane pracownikom w postaci sfinansowania z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych kat-t M., będzie przychodem pracownika ze stosunku pracy, w związku z otrzymaniem nieodpłatnego świadczenia, przy czym przychód ten będzie korzystać ze zwolnienia od opodatkowania na podstawie art. 21 List. I pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do kwoty 380,00 zł (kwota ta obejmuje wartość rzeczowych i pieniężnych świadczeń otrzymanych w skali całego roku podatkowego). Od nadwyżki kwoty 380 zł powinien zostać nauczony podatek”.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dn. 2.12.2010, znak: IPPB4/415-714/10-2/MP:

„Uwzględniając powyższą definicję, materialny charakter, dający podstawę do zakwalifikowania jako świadczenie rzeczowe mają np. paczki świąteczne, wartość biletów na różnego rodzaju imprezy wartość biletów do kino czy teatru, wartość karnetu na basen czy siłownię itp.. (...) Reasumując należy stwierdzić, że w analizowanym przypadku dofinansowanie przez pracodawcę ze środków ZRŚS zakupu świadczeń takich jak zapewnianie pracownikom dostępu do świadczeń sportowo-rekreacyjnych. w sytuacji gdy pracownik otrzymuje dokument uprawniający do skorzystania z nich, tj. w niniejszej sprawie kartę, stanowi przychód ze stosunku pracy, podle gający zwolnieniu określonemu w art. 21 ust. 1 pkt 67 updof, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym 380 zł.”

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dn. 10.09.2009, znak: IBPBII/1/415-594/09/BD:

„(…) Uwzględniając powyższą definicję, materialny charakter, dający podstawę do zakwalifikowania jako świadczenie rzeczowo mają np. paczki świąteczne, wartość biletów na różnego rodzaju imprezy wartość biletów do kina czy teatru, wartość karnetu na basen czy siłownię itp.

W związku z powyższym zakup przez wnioskodawcę biletów wstępu na różnego rodzaju imprezy, do kina czy teatru dla pracowników i jego członków rodziny sfinansowany (dofinansowany) z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych jest świadczeniem o charakterze rzeczowym i podlega zwolnieniu zawartemu w art. 21 ust. 1 pkt 57 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem w przedmiotowej sprawie - wartość tych biletów przekazanych pracownikowi i członkom je go rodziny, podlega zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych do wysokości limitu nie przekraczającego w roku podatkowym kwoty 300 zł. W sytuacji jednak gdy wystąpi nadwyżka powyżej tej kwoty, wówczas tą różnicę należy zaliczyć do przychodu pracownika, odprowadzić od niej zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz wykazać w informacji PIT-11 jako przychód ze stosunku pracy.”

Stanowisko wnioskodawcy odnośnie pyt. 2

W ocenie Spółki, bony M. jako bony imienne, o wskazanym nominale i określonym terminie ważności, wymienialne na usługi sportowo-rekreacyjne, kosmetyczne, stomatologiczne, usługi w szkołach językowych nie podlegają zwolnieniu do limitu 300 zł rocznie, wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 67 updof.

Powyższe w ocenie Spółki wynika z faktu, iż powyższe bony nie stanowią, w świetle art. 21 ust. 1 pkt 67 updof, świadczeń rzeczowych. W myśl tego przepisu (zdanie drugie): rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi. Natomiast, zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego (PWN 1996), bon to dowód uprawniający do otrzymania w oznaczonym terminie pewnych towarów, sumy pieniędzy lub korzystania z usług. Tę definicję spełniają bony M. - uprawniają one pracowników do otrzymania określonego rodzaju usług (kosmetycznych, stomatologicznych, nauczania w szkołach językowych, etc) do określonej kwoty i w oznaczonym okresie wskazanym każdorazowo na blankiecie bonu.

Wartość częściowo odpłatnego świadczenia należy w tym wypadku ustalić z uwzględnieniem regulacji art. 11 ust. 2b updof, . w wysokości różnicy pomiędzy ceną je go zakupu przez pracodawcę a odpłatnością ponoszoną przez pracownika.

Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dn. 30.04.2012 znak: IPPB4/415-124/12-2/JK3.

Stanowisko wnioskodawcy odnośnie pyt. 3

W ocenie Spółki, karty podarunkowe E. tj karty na okaziciela, posiadające numer seryjny i okres ważności, wymieniane na towary w wybranych sklepach sieci E. nie podlegają zwolnieniu do limitu 380 zł rocznie,, wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 67 updof.

W myśl tego przepisu (zdanie drugie): rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi. Karty podarunkowe są świadczeniem wykluczonym ze zwolnienia na podstawie cytowanego fragmentu art. 21 ust. 1 pkt 67, gdyż podlegają bezpośrednio wymianie na towary w wybranych sklepach sieci E.. Wartość częściowo odpłatnego świadczenia po stronie pracownika otrzymującego kartę podarunkową należy ustalić z uwzględnieniem regulacji art. 11 ust 2b updof, tj. w wysokości różnicy pomiędzy ceną jego zakupu przez pracodawcę a odpłatnością ponoszoną przez pracownika.

Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dn. 30.04.2012, znak: IPPB4/415-124/12-2/JK3.

Stanowisko wnioskodawcy odnośnie pyt. 4

W ocenie Spółki kupony biletowe na okaziciela posiadające numer seryjny i okres ważności, podlegające wymianie na bilety do kina w określonych multipleksach (C., C., M., M., M., M.) podlegają zwolnieniu do limitu 380 zł w roku podatkowym wynikającemu z art. 21 ust. 1 pkt 67 updof.

Zdanie drugie ww. artykułu wskazuje, iż świadczeniami rzeczowymi [podlegającymi zwolnieniu w ramach limitu 380 zł] nie są bony talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi. Natomiast w świetle przedstawionego stanu faktycznego kupony biletowe nie podlegają bezpośrednio wymianie na towary lub usługi, a jedynie uprawniają do otrzymania biletu do kina, który następnie umożliwia skorzystanie z danego pokazu filmowego.

Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w wyroku WSA w Warszawie z dn. 2.12.2010 r., sygn.: II SA/Wa 2661/10 wydanym na gruncie analogicznego stanu faktycznego (wyrokiem tym uchylono interpretację indywidualną, w której Minister Finansów zakwestionował możliwość zastosowania zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 67 updof w odniesieniu do kuponów biletowych podlegających wymianie na bilety do kina). WSA stwierdził w omawianym wyroku m.in.: „Przechodząc na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, że z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż odbiorcami emitowanych przez Spółkę kuponów kulturalno-rekreacyjnych są firmy, które następnie przekazują je swoim pracownikom jako świadczenia dodatkowe. W zamian za kupony pracownik może uzyskać bilety uprawniające do skorzystania z określonych usług kulturalnych i rekreacyjnych. Odnosząc powyższe do pierwszej z wymienionych przesłanek z art. 21 ust. 1 pkt 67 u.p.d.o.f. należy podkreślić, że przepis ten z zakresu pojęcia „świadczeń rzeczowych” wyklucza bony, talony i inne znaki uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Natomiast w świetle przedstawionego stanu faktycznego kupony kulturalno-rekreacyjne nie podlegają wymianie na towary lub usługi, a jedynie uprawniają do otrzymania biletu lub karnetu, które następnie umożliwiają skorzystanie z określonych świadczeń. (...) przyjmując nawet określenie kuponu jako znaku, to sam fakt uprawnienia wynikającego z jego posiadania do wymiany na bilet nie jest tożsamy z uprawnieniem do wymiany na towar lub usługę, a tym samym nie jest znakiem wyłączonym z pojęcia ,,świadczenia rzeczowego” o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 u.p.d.o.f.”.

Mając na uwadze, że - podobnie jak w omawianym wyżej wyroku WSA w Warszawie- w sprawie będącej przedmiotem wniosku dochodzi do wydania kuponów biletowych, które nie podlegają wymianie na towary lub usługi, ale uprawniają do otrzymania biletu do kina, nie spełniona jest tutaj przesłanka wykluczająca dane świadczenie rzeczowe ze zwolnienia wskazanego w art. 21 ust. 1 pkt 67 updof.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego w zakresie opodatkowania wartości świadczeń przyznanych pracownikom ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych w postaci kuponu biletowego uznaje się za nieprawidłowe, natomiast w pozostałym zakresie uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkowstwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W świetle art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 67 ww. ustawy - w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 17 lipca 2009 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 125, poz. 1037) - wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi. Przepis ten ma zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 01 stycznia 2009 r.

Jak wynika z przytoczonego przepisu skorzystanie ze zwolnienia możliwe jest, jeżeli są spełnione łącznie następujące przesłanki:

świadczenie ma związek z finansowaniem działalności socjalnej,

świadczenie ma charakter świadczenia rzeczowego lub świadczenia pieniężnego,

źródłem finansowania są w całości środki z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych,

wartość tych świadczeń rzeczowych nie przekracza w roku podatkowym kwoty 380 zł.

W związku z powyższym od dnia 01 stycznia 2009 r. zwolnieniem zawartym w ww. art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, objęte są również otrzymane przez pracownika z związku z finansowaniem działalności socjalnej, świadczenia pieniężne z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 04.03.1994 r. o Zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (t. j. Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 ze zm.), działalnością socjalną są usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, w przedszkolach oraz innych formach wychowywania przedszkolnego, udzielania pomocy materialnej – rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

Biorąc pod uwagę, iż ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia „rzeczy”, ani też pojęcia „świadczenia rzeczowego” dla ich ustalenia należy odwołać się do definicji zawartej w innych aktach prawnych.

Definicję rzeczy wprowadza ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z art. 45 tejże ustawy rzeczami w rozumieniu niniejszego Kodeksu są tylko przedmioty materialne.

Uwzględniając powyższą definicję, materialny charakter, dający podstawę do zakwalifikowania jako świadczenie rzeczowe, mają np.: bilety wstępu do kina, teatru, karnety na basen, siłownię, fitness, paczki świąteczne. Karnety (karty) takie, które uznaje się za rodzaj abonamentu nie uprawniają bowiem posiadacza do ich wymiany na usługę lub towar, lecz umożliwiają mu skorzystanie ze ściśle oznaczonego świadczenia.

Zgodnie z przywołanym przepisem za świadczenia rzeczowe nie mogą być uznane, otrzymane przez pracownika bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi. Odnosząc się do użytego przez ustawodawcę pojęcia znaku, należy zauważyć, iż pojęcie to jest bardzo szerokie i dotyczy tak naprawdę każdego dowodu – bez względu na jego nazwę – który może być wymieniony na określony towar lub usługę. Tego rodzaju znakiem będzie np. karta podarunkowa, czy kupon biletowy.

Bony M., co prawda, zastępują środki pieniężne, jednakże nie są powszechnie akceptowanym środkiem płatniczym (w odróżnieniu od pieniądza). Zatem, wartość bonów stanowi dla pracownika przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jako przychód ze stosunku pracy. Świadczenia te nie są bowiem ani świadczeniami pieniężnymi ani świadczeniami o charakterze rzeczowym. Od tych świadczeń pracodawca jest zobowiązany pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zaznaczyć bowiem należy, że jeżeli bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi byłyby świadczeniami pieniężnymi (podlegającymi zwolnieniu), to ustawodawca wskazując w treści art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zakres zwolnień (pieniężne i rzeczowe) nie wymieniłby tych świadczeń (bonów, talonów i innych ww. znaków) jako wyłączonych ze zwolnienia. Zatem zwolnienie, o którym mowa powyżej nie obejmuje kart podarunkowych, bonów M., czy kuponów biletowych dla pracowników.

Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa należy zatem stwierdzić, iż świadczenie przekazane pracownikom w postaci sfinansowania z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych kart M., będzie przychodem pracownika ze stosunku pracy, w związku z otrzymaniem nieodpłatnego świadczenia, przy czym przychód ten będzie korzystać ze zwolnienia od opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do kwoty 380,00 zł (kwota ta obejmuje wartość rzeczowych i pieniężnych świadczeń otrzymanych w skali całego roku podatkowego). Od nadwyżki kwoty 380 zł powinien zostać naliczony podatek.

Natomiast wartość kart podarunkowych, bonów M. i kuponów biletowych stanowi dla pracownika przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jako przychód ze stosunku pracy. Świadczenia te nie są bowiem ani świadczeniami pieniężnymi ani świadczeniami o charakterze rzeczowym. Od tych świadczeń pracodawca jest zobowiązany pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych – zgodnie z zasadami określonymi w art. 32 i następnych ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, wskazać należy, iż rozstrzygnięcia te zapadły w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego interpretację.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, które zdaniem Wnioskodawcy przemawiają za słusznością stanowiska przedstawionego we wniosku podkreślić należy, iż jakkolwiek orzeczenia kształtują pewną linię wykładni obowiązującego prawa, jednak dotyczą wyłącznie konkretnych spraw, w danym stanie faktycznym. Orzeczenia te zapadły w indywidualnych sprawach i w świetle art. 87 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin