Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.587.2019.2.AKR
z 3 marca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 grudnia 2019 r. (data wpływu 27 grudnia 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 25 lutego 2020 r. (data wpływu 25 lutego 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku odprowadzenia podatku z tytułu sprzedaży zabudowanej działki nr 1 oraz obowiązku odprowadzenia podatku z tytułu sprzedaży niezabudowanej działki nr 2 – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 grudnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku odprowadzenia podatku z tytułu sprzedaży zabudowanej działki nr 1 oraz obowiązku odprowadzenia podatku z tytułu sprzedaży niezabudowanej działki nr 2. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony w dniu 25 lutego 2020 r. o doprecyzowanie opisu sprawy oraz dowód wpłaty należnej opłaty.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Dłużnicy (…) byli właścicielami nieruchomości położonej w (…) na zasadach wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej.

Dla nieruchomości prowadzona jest księga wieczysta o numerze KW (…). Nieruchomość będącą przedmiotem sprzedaży licytacyjnej składa się z dwóch działek gruntu położonych w (…), tj.:

1. Działki nr 2 o powierzchni 13.271 m², która jest niezabudowana,
2. Działki nr 1 o powierzchni 10.880 m², która jest zabudowana dwoma budynkami, po pierwsze obiektem usługowo-magazynowym, zaś po drugie budynkiem mieszkalnym (z częścią biurową).
   
   

Obie działki objęte były w momencie sprzedaży aktualnymi planami zagospodarowania przestrzennego. Dla działki nr 2 – tereny obsługi ruchu tranzytowego i turystycznego oraz tereny zieleni nieurządzonej, zaś dla działki nr 1 – tereny obsługi ruchu tranzytowego
i turystycznego.

Działka nr 1 była zabudowana. Na działce znajdowały się dwa obiekty budowlane, po pierwsze budynek usługowo-magazynowy, po drugie budynek mieszkalny (z częścią biurową).

Budynek usługowo-magazynowy to obiekt murowany z dachem dwuspadowym o konstrukcji stalowej. W budynku znajdowała się część socjalna (łazienka, szatnia, pokój śniadań, magazyn, pomieszczenie warsztatowe, korytarz, biuro, kotłownia) o łącznej powierzchni 84,50 m² oraz część magazynowo-usługowa o powierzchni 358,70 m². Łączna powierzchnia tego budynku wynosiła 443,20 m². Do tego obiektu dobudowana jest ponadto wiata stalowa o powierzchni 384 m².

Budynek mieszkalny (z częścią biurową) został wybudowany na podstawie pozwolenia na budowę udzielonego w 2001 r. Budowa została ukończona w 2003 r. Budynek ma powierzchnię użytkową 382,70 m², przy czym powierzchnia użytkowa części mieszkalnej to 274,70 m², powierzchnia użytkowa części socjalnej to 53,50 m², natomiast powierzchnia użytkowa pomieszczeń technicznych wynosi 54,50 m².

Zgodnie z oświadczeniami złożonymi przez dłużniczkę nieruchomość została nabyta w 1998 r. Transakcja nabycia nie była opodatkowana podatkiem od towarów i usług. Przedmiotem nabycia w 1998 r. była nieruchomość, która składała się z dwóch działek gruntu (2 i 1), przy czym ta druga działka była wówczas zabudowana tylko budynkiem usługowo-magazynowym. Dłużniczka użytkowała halę w prowadzonej działalności gospodarczej w zakresie produkcji materiałów budowlanych. Była ona amortyzowana. Po nabyciu nie była przedmiotem ulepszeń, ani przebudowy.

Dłużniczka wybudowała drugi budynek znajdujący się w momencie sprzedaży egzekucyjnej na działce, tj. budynek mieszkalny (z częścią biurową). Budowa została zakończona w 2003 r. Od tego momentu dłużniczka użytkowała budynek dla własnych potrzeb.

Z informacji zawartych na oficjalnej (urzędowej) stronie Krajowej Administracji Skarbowej pod adresem: https://www.podatki.gov.pl/wykaz-podatnikow-vat-wyszukiwarka, wynika że:

1. (…) nie figurowała w rejestrze podatników VAT czynnych na dzień 18 maja 2016 r. (Identyfikator wyszukiwania (…)), ani na dzień 30 maja 2017 r. (Identyfikator wyszukiwania (…)).
2. (…) nie figurował w rejestrze podatników VAT czynnych na dzień 18 maja 2016 r. (Identyfikator wyszukiwania (…)), ani na dzień 30 maja 2017 r. (Identyfikator wyszukiwania: (…)).
   
   

Dłużniczka (…) prowadziła pozarolniczą działalność gospodarczą do dnia 31 stycznia 2016 r., zaś 1 lutego 2016 r. została wykreślona z rejestru CEIDG.

Dłużnik (…) prowadził pozarolniczą działalność gospodarczą do dnia 30 września 2012 r. Dnia 3 października 2012 r. nastąpiło wykreślenie z rejestru CEIDG.

Licytacja przedmiotowej nieruchomości miała miejsce dnia 18 maja 2016 r., natomiast prawomocne przysądzenie własności na rzecz nabywcy licytacyjnego nastąpiło dnia 30 maja 2017 r.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, na podstawie informacji uzyskanych w formie pisemnej od dłużników, że:

1. niezabudowana działka nr 2 była wykorzystywana przez dłużników do prowadzonej przez nich wcześniej i na dzień dzisiejszy zakończonej – w okolicznościach już opisanych we wniosku – działalności gospodarczej,
2. dłużnicy nie ponosili – po zakończaniu działalności gospodarczej – żadnych nakładów, ani nie dokonywali żadnych czynności mających podnieść atrakcyjność inwestycyjną tej działki. Nie wykonywali ani czynności wymienionych we wniosku, ani żadnych innych. Dłużnicy w czasie prowadzenia działalności gospodarczej doprowadzili do działki prąd i wodę. Były to jednakże czynności konieczne i związane z prowadzoną ówcześnie działalnością gospodarczą,
3. działka nr 2 nie była wykorzystywana przez dłużników do działalności rolniczej,
4. dłużnicy nigdy nie prowadzili na działce nr 2 żadnych upraw rolnych. Nie hodowali na niej także zwierząt gospodarskich,
5. działka nr 2 nie była przedmiotem umów najmu, ani dzierżawy,
6. dla działki nr 2 istniał obowiązujący plan miejscowy. Wedle planu miejscowego przeznaczenie działki to tereny obsługi ruchu tranzytowego i turystycznego oraz tereny zieleni nieurządzonej. W części, w której działka stanowiła tereny obsługi ruchu tranzytowego i turystycznego wynikała możliwość jej zabudowania budynkiem/budowlą. W tym miejscu Wnioskodawca nadmienia, że informacje te nie mają – w jego ocenie – żadnego znaczenia dla oceny prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy, że dostawa (w formie sprzedaży egzekucyjnej) tej nieruchomości nie podlega podatkowi, z uwagi na to, że dłużnik nie występuje w charakterze podatnika,
7. budynek mieszkalny z częścią biurową w czasie prowadzenia działalności gospodarczej był przez dłużników wykorzystywany na cele mieszkalne, a w części biurowej – do prowadzenia działalności gospodarczej. Po zakończeniu przez dłużników działalności gospodarczej – w okolicznościach wskazywanych we wniosku – budynek był wykorzystywany już tylko wyłącznie na cele mieszkalne. Część biurowa budynku położonego na działce nr 1 po zakończeniu działalności nie była faktycznie wykorzystywana (stała „pusta”),
8. dłużnicy po wybudowaniu nie ponosili wydatków na ulepszenie budynku z częścią biurową. W tym miejscu Wnioskodawca nadmienia, że informacje te nie mają – w jego ocenie – żadnego znaczenia dla oceny prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy, że dostawa (w formie sprzedaży egzekucyjnej) tej nieruchomości nie podlega podatkowi, z uwagi na to, że dłużnik nie występuje w charakterze podatnika,
9. po zakończeniu przez dłużników działalności gospodarczej – w okolicznościach szczegółowo opisywanych we wniosku – działka nr 1 była wykorzystywana wyłącznie w związku z celami mieszkalnymi. Cześć biurowa budynku położonego na działce nr 1 po zakończeniu działalności nie była wykorzystywana. Działka nr 2 nie była użytkowana,
10. dłużnicy po likwidacji działalności gospodarczej – w okolicznościach szczegółowo opisywanych we wniosku – nie udostępniali nieruchomości będącej przedmiotem sprzedaży osobom trzecim na podstawie umów cywilnoprawnych,
11. w czasie prowadzenia działalności gospodarczej działki nr 2 i 1 nie były wykorzystywane wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku od towaru i usług. Po zakończeniu działalności gospodarczej przez dłużników – w okolicznościach szczegółowo opisywanych we wniosku – nieruchomość nie była przez nich wykorzystywana na cele żadnej działalności gospodarczej. W tym miejscu Wnioskodawca nadmienia, że informacje te nie mają w jego ocenie żadnego znaczenia dla oceny prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy, że dostawa (w formie sprzedaży egzekucyjnej) tej nieruchomości nie podlega podatkowi, z uwagi na to, że dłużnik nie występuje w charakterze podatnika,
12. dłużnicy nie ujęli nieruchomości w spisie z natury po zakończeniu działalności gospodarczej. Dotyczy to zarówno działki nr 2, jak i działki nr 1. W tym miejscu Wnioskodawca nadmienia, że informacje te nie mają – w jego ocenie – żadnego znaczenia dla oceny prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy, że dostawa (w formie sprzedaży egzekucyjnej) tej nieruchomości nie podlega podatkowi, z uwagi na to, że dłużnik nie występuje w charakterze podatnika.
    
    

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż nieruchomości (…) w drodze licytacji publicznej przez komornika sądowego podlega podatkowi od towarów i usług, i czy w związku z tym na komorniku sądowym jako na płatniku ciąży obowiązek odprowadzenia podatku?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż nieruchomości (…) w drodze licytacji publicznej przez komornika sądowego nie podlega podatkowi od towarów i usług, w związku z czym komornik nie jest w tym zakresie płatnikiem podatku.

W przedmiotowej sprawie żaden z dłużników nie był podatnikiem VAT, ani w momencie dokonywania sprzedaży egzekucyjnej, ani w momencie przysądzenia własności żaden z nich nie prowadził bowiem wówczas działalności. Dłużnicy prowadzi działalność z wykorzystaniem przedmiotowej nieruchomości. Działalność ta została jednakże zakończona – w przypadku obu dłużników – zarówno przed sprzedażą egzekucyjną, jak i przed przysądzeniem własności nieruchomości. Zakończenie działalności zostało formalnie potwierdzone zarówno w CEIDG, jak i w rejestrze podatników VAT. W związku z tym – należy przyjąć, że żaden z dłużników nie występował dla czynności sprzedaży egzekucyjnej przedmiotowej nieruchomości w charakterze podatnika VAT. W momencie wystąpienia tej czynności żaden z dłużników nie był bowiem podatnikiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy wskazać, że niniejsza interpretacja dotyczy obowiązku odprowadzenia podatku z tytułu sprzedaży zabudowanej działki nr 1 oraz niezabudowanej działki nr 2, których licytacja miała miejsce dnia 18 maja 2016 r., natomiast prawomocne przysądzenie własności na rzecz nabywcy licytacyjnego nastąpiło dnia 30 maja 2017 r., zatem wydana została w oparciu o stan prawny wówczas obowiązujący.

Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Z treści powyższego przepisu wynika, że komornik sądowy jest płatnikiem podatku od dostawy towaru dokonywanej w trybie egzekucji, w przypadku, gdy wykonuje czynności egzekucyjne. Przez czynność egzekucyjną należy rozumieć każde formalne, oparte na przepisach procesowych, działanie uprawnionego organu egzekucyjnego wywołujące skutek prawny dla prowadzonej egzekucji.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), zgodnie z którym, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

W świetle cyt. wyżej przepisów, płatnikami podatku od towarów i usług (czyli podmiotami zobowiązanymi do obliczania, poboru podatku od podatnika i wpłaty podatku na konto organu podatkowego) mogą być organy egzekucyjne oraz komornicy sądowi. Sytuacja taka ma miejsce, gdy w wykonaniu czynności egzekucyjnych organy te dokonują dostawy towarów należących do podatnika lub przez niego posiadanych z naruszeniem przepisów. Sformułowanie „płatnikami” oznacza, że organy te nie stają się z tytułu wykonania powyższych czynności podatnikami podatku od towarów i usług, lecz pełnią jedynie rolę płatnika w odniesieniu do podatku należnego z tytułu sprzedanych (zlicytowanych) towarów należących do podatnika, w stosunku do którego toczy się postępowanie egzekucyjne.

Zaznaczenia wymaga, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika – dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika, będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik. Natomiast w przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku.

Komornik sądowy pełni w tym przypadku rolę pośrednika pomiędzy podatnikiem a organem podatkowym, przekazując organowi środki pieniężne podatnika. Uzasadnione jest to charakterem odpłatnej dostawy następującej w ramach wykonywania czynności egzekucyjnych. Jeżeli bowiem dłużnik niesolidnie spłaca swoje zobowiązania i w celu wyegzekwowania należności wszczęto przeciwko niemu postępowanie egzekucyjne, to istnieją podstawy do uznania, że nie uiści również podatku należnego w związku z dostawą dokonaną w ramach egzekucji. Nie bez znaczenia jest także fakt, że podatnik, będący dłużnikiem, zazwyczaj nie otrzymuje kwot uzyskanych przez organ egzekucyjny ze sprzedaży towarów w wykonaniu czynności egzekucyjnych. Prawdopodobne jest zatem, że podatnik nie posiada innych środków finansowych umożliwiających uiszczenie należnego podatku. Ustanowienie organu egzekucyjnego płatnikiem zapewnia odprowadzenie należnego podatku przez organ przeprowadzający dostawę w ramach czynności egzekucyjnych.

Zatem komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, i do uwzględnienia w trakcie sprzedaży licytacyjnej towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Należy podkreślić, że nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Jak wynika z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – w myśl art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku od towarów i usług jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Nie jest więc podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych, okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Z przedstawionych przepisów wynika więc, że jeśli osoba fizyczna dokonuje zbycia swojego majątku prywatnego, a czynność ta wykonywana jest jednorazowo lub okazjonalnie, w warunkach wskazujących, że działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu cytowanego wyżej art. 15 ust. 2 ustawy.

Należy mieć też na uwadze, że dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Potwierdził to Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Analiza stanu faktycznego przedstawionego w treści wniosku oraz powołanych przepisów prawa pozwala na stwierdzenie, że dokonując sprzedaży działki nr 1 zabudowanej budynkiem usługowo-magazynowym oraz budynkiem mieszkalnym z częścią biurową oraz niezabudowanej działki nr 2 dłużnicy nie działali w charakterze podatników podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, a czynność ta nie nosiła znamion działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

Co prawda budynek usługowo-magazynowy oraz część biurowa w budynku mieszkalnym znajdujące się na działce nr 1, a także niezabudowana działka nr 2 stanowiły uprzednio majątek wykorzystywany przez dłużników w prowadzonej przez nich działalności gospodarczej, jednakże przed sprzedażą dłużnicy zaprzestali prowadzenia działalności gospodarczej. Dłużnicy na dzień licytacji nieruchomości nie byli czynnymi podatnikami podatku od towarów i usług, nie prowadzili już pozarolniczej działalności gospodarczej, która została wykreślona z rejestru CEIDG. Po zakończeniu działalności gospodarczej w odniesieniu do niezabudowanej działki dłużnicy nie ponosili żadnych nakładów, ani nie dokonywali żadnych czynności mających podnieść jej atrakcyjność. Jedynie w czasie prowadzenia działalności gospodarczej dłużnicy doprowadzili do działki prac i wodę, co było konieczne i związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Dłużnicy nie wykorzystywali niezabudowanej działki do działalności rolniczej. Działka ta nie była również przedmiotem umów najmu ani dzierżawy. Po zakończeniu działalności gospodarczej część mieszkalna budynku była wykorzystywana wyłącznie na cele mieszkalne, natomiast część biurowa nie była faktycznie wykorzystywana. Na część biurową dłużnicy nie ponosili wydatków na jej ulepszenie. Dłużnicy po likwidacji działalności gospodarczej nie udostępniali nieruchomości będącej przedmiotem sprzedaży osobom trzecim na podstawie umów cywilnoprawnych. Po zakończeniu przez dłużników działalności gospodarczej działka nr 1 była wykorzystywana wyłącznie w związku z celami mieszkalnymi, cześć biurowa budynku nie była wykorzystywana. Działka nr 2 po zakończeniu działalności gospodarczej przez dłużników również nie była użytkowana.

W konsekwencji powyższego, zbycie zabudowanej budynkiem usługowo-magazynowym i budynkiem mieszkalnym z częścią biurową działki nr 1 oraz niezbudowanej działki nr 2 nie podległo opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ żaden z dłużników w związku z tą sprzedażą nie występował w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, wykonującego działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Sprzedaż ta stanowiła sprzedaż ich majątku prywatnego i nastąpiła w ramach rozporządzania własnym majątkiem – była działaniem w sferze prywatnej, do której nie miały zastosowania przepisy ustawy. Tym samym, sprzedaż licytacyjna przedmiotowej nieruchomości nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a Wnioskodawca jako płatnik podatku od towarów i usług nie był obowiązany do obliczenia i odprowadzenia podatku od tej sprzedaży.

Podsumowując, sprzedaż nieruchomości (…) w drodze licytacji publicznej przez komornika sądowego nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zatem, na komorniku sądowym jako na płatniku nie ciążył obowiązek odprowadzenia podatku od towarów i usług z tytułu tej czynności.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.