Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.485.2019.2.MK
z 4 marca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 grudnia 2019 r. (data wpływu 12 grudnia 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 18 lutego 2020 r. (data wpływu 18 lutego 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 grudnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu, uzupełniony pismem z dnia 18 lutego 2020 r., ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca od 2008 roku prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą dla PKD: 62.01.Z, 18.13.Z, 18.20.Z, 58.21.Z, 58.29.Z, 62.02.Z, 62.03.Z, 62.09.Z, 63.11 Z, 63.12.Z, 63.99.Z, 71.20.B, 74.10.Z, 74.30.Z, 74.90.Z, 77.33.Z, 82.20.Z, 85.59.B, 95.11.Z, 95.12.Z, 95.21.Z, 95.22.Z.

Wnioskodawca w 2011 roku zakupił mieszkanie na cele własne (mieszkaniowe) - czyli jest użytkowane przez niego ponad 60 miesięcy.

Przez poprzedniego właściciela było użytkowane na cele mieszkaniowe, ale krócej niż 60 miesięcy.

Wnioskodawca działalność gospodarczą wykonuje i wykonywał pod innymi adresami niż wspomniany lokal mieszkaniowy (np. u klientów i wynajmowanych lokalach). Zaznaczył, że będzie rozwiązywał umowę najmu lokalu i w CEIDG będzie miał zaznaczone „Brak stałego miejsca wykonywania działalności gospodarczej”, więc na fakturach VAT będzie wpisywał adres zamieszkania. Przeznaczenie mieszkania nie ulegnie zmianie - nadal nie (będzie – dopisek organu) ujęte w środkach trwałych.

Wnioskodawca w przyszłości zamierza rozszerzyć działalność gospodarczą o wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi (PKD 68.20. Z) i wtedy wspomniane mieszkanie zostanie przekazane na prowadzenie tej działalności - wprowadzone do (ewidencji – dopisek organu) środków trwałych.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że:

Jego intencją było złożenie wniosku dotyczącego wykładni art. 22j ust. 2 pkt 1 w związku z art. 22j ust. 1 pkt 3 tej ustawy.

Mieszkanie nabył z rynku wtórnego - jest to jego odrębna własność.

Mieszkanie nie było wykorzystywane przez poprzednich właścicieli dłużej niż 60 miesięcy

Przed wprowadzeniem lokalu mieszkalnego do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych nie będzie ponosił wydatków na jego ulepszenie w wysokości 20% jego wartości początkowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku rozszerzenia działalności gospodarczej o wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi oraz wprowadzeniu wspomnianego w stanie faktycznym (powinno być: zdarzeniu przyszłym – dopisek organu) mieszkania do działalności gospodarczej (ewidencji środków trwałych) Wnioskodawca będzie mógł zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną tego mieszkania?

Zdaniem Wnioskodawcy, z przepisu art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, jeżeli nabył używany budynek, lokal lub budowlę, który był wykorzystywany przed nabyciem przez podatnika przez okres co najmniej 60 miesięcy.

Wspomniany lokal jest przez niego używany na cele mieszkaniowe ponad 60 miesięcy i zostanie przekazany na cele rozszerzenia działalności gospodarczej o wynajem tego mieszkania (PKD 68.20. Z - wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi).

Wnioskodawca wskazał, że Naczelny Sąd Administracyjny wydał dwa wyroki o sygnaturach akt II FSK 1420/06 i II FSK 1231/05, w których zezwolił na zastosowanie indywidualnej stawki w sytuacji, gdy środki trwałe były wcześniej użytkowane przez osobę prowadzącą działalność gospodarczą i później przekazane do tej działalności. Niejako rozszerzając definicje „nabycia”. Podkreślił, że przekazanie rzeczy na inne cele to swoiste nabycie, ponieważ od tego momentu jest wykorzystywana do uzyskiwania przychodu.

Biorąc pod uwagę fakt, że interpretacje powinny być jednolite Wnioskodawca uważa, że po przekazaniu (nabyciu) lokalu mieszkaniowego do środków trwałych i rozszerzeniu działalności o wynajem tego mieszkania ma prawo do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

W związku z przytoczonymi wcześniej wyrokami Naczelnego Sądu Administracyjnego (sygn. II FSK 1420/06 i II FSK 1231/05) dotyczącymi podobnych sytuacji, w których Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że nabycie to również zmiana charakteru mieszkania – tj. wprowadzeniu lokalu mieszkalnego do ewidencji środków trwałych – Wnioskodawca uważa, że będzie miał prawo do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej po wprowadzenie lokalu mieszkalnego do ewidencji środków trwałych (i przeznaczeniu go na wynajem), ponieważ do celów osobistych używa ten lokal ponad 60 miesięcy. Swoje stanowisko opiera również, na przesłance, że prawo powinno być spójne więc przytoczone przykłady wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego mają odniesienie do wszystkich takich sytuacji i rozwijają zastosowaną w przytoczonych przepisach ustawy skarbowej definicję „nabycia”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z generalną zasadą zawartą w cytowanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu – o ile nie jest on wyłączony z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 23 ustawy podatkowej – to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Podatnik ma zatem możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem, że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma wpływ lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Zatem, podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków pod warunkiem:

• faktycznego poniesienia wydatku,
• istnienia związku przyczynowego pomiędzy wydatkiem a przychodami,
• braku dokonanego wydatku na liście negatywnej, zawartej w art. 23 ustawy,
• odpowiedniego udokumentowania poniesionego wydatku.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych – wydatki na nabycie, wytworzenie i ulepszenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Kosztem uzyskania przychodów mogą być, zgodnie art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi - art. 22a ust. 1 ww. ustawy.

Z przytoczonych przepisów wynika, że środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji są m.in. nabyte budynki oraz lokale będące odrębna własnością, o ile spełniają następujące warunki:

• stanowią własność lub współwłasność podatnika,
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, bądź też najmem.

W myśl art. 22c pkt 1 i 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
2. budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,

- zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Na podstawie art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego - art. 22h ust. 2 tej ustawy.

W myśl art. 22i ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, budynki (lokale) mieszkalne amortyzuje się według stawki 1,5%.

Sposób ustalenia stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych uzależniony jest od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864), określony środek zostanie zakwalifikowany. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Wskazać przy tym należy, że kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik. Kwestii tej nie regulują przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej. Podatnik, w przypadku wątpliwości dotyczących odpowiedniej klasyfikacji, może zwrócić się o dokonanie klasyfikacji do Urzędu Statystycznego.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje również możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Kwestię tę uregulowano w art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

1. dla środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji:
   
   
   
   
   
   1. 24 miesiące – gdy ich wartość początkowa nie przekracza 25.000 zł,
      
   2. 36 miesięcy – gdy ich wartość początkowa jest wyższa od 25.000 zł i nie przekracza 50.000 zł,
      
   3. 60 miesięcy – w pozostałych przypadkach;
      
      
      
   
   
2. dla środków transportu, w tym samochodów osobowych – 30 miesięcy;
   
3. dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 – 10 lat, z wyjątkiem:
   
   
   
   
   
   1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
      
   2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych - dla których okres amortyzacji – nie może być krótszy niż 3 lata;
      
      
      
   
   
4. dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

W myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane – jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone – jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 20% wartości początkowej.

Odnosząc powyższe uregulowania na grunt niniejszej sprawy należy podnieść, że w zawartej w art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych definicji „używany środek trwały” występują dwa istotne elementy: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, że chodzi o jakiekolwiek przeniesienie własności (np. darowizna, nabycie) oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany.

Zgodnie ze słownikową definicją, przez pojęcie „używania” rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusławy Dunaj wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296). Używanie środka trwałego musi nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (właścicieli) przez wymagany okres wynoszący minimum 60 miesięcy.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że przed nabyciem lokalu mieszkalnego przez Wnioskodawcę – lokal ten nie był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (właścicieli) przez wymagany okres co najmniej 60 miesięcy.

W konsekwencji, mając na względzie opis sprawy jak i powołane przepisy, stwierdzić należy, że zakupiony lokal mieszkalny, nie spełnia warunków do uznania go za środek trwały, o którym mowa w art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tzn. lokal mieszkalny, który przed nabyciem był wykorzystywany przez okres co najmniej 60 miesięcy) i tym samym dla tego środka trwałego (nabytego lokalu mieszkalnego) nie będzie dopuszczalne ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej – w oparciu o przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Końcowo, w odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego należy stwierdzić, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie maja zastosowania w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy stwierdzić, że tezy tych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu. Organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów (i innych organów podatkowych), to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego i nie mają mocy powszechnie obowiązującej. Stosownie do art. 87 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. – Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej wskazać należy, że nie są one źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dla organu wydającego interpretację indywidualną.

Ponadto wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy – orzeczenia te (o sygnaturach akt II FSK 1420/06 i II FSK 1231/05) w części odnoszącej się do wskazanej przez Wnioskodawcę argumentacji, „niejako rozszerzającej definicje nabycia” – nie dotyczą możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynków (lokali), lecz samochodów osobowych, odpowiednio: Dodge Grand Caravan oraz Toyoty Corolli i Toyoty Camry.

Natomiast stanowisko organu znajduje akceptację w utrwalonym orzecznictwie sądów administracyjnych, przykładowo w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 16 grudnia 2015 r. sygn. akt I SA/Go 458/15 oraz wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 kwietnia 2018 r. sygn. akt II FSK 786/16, który „potwierdził” stanowisko WSA.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.