Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.549.2019.2.AKR
z 2 marca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 grudnia 2019 r. (data wpływu 10 grudnia 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 24 lutego 2020 r. (data wpływu 26 lutego 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku sprzedaży Nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 grudnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku sprzedaży Nieruchomości. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony w dniu 26 lutego 2020 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Gmina (…) (dalej: Gmina) jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: VAT).

Gmina dokonała sprzedaży nieruchomości niezabudowanej (dalej: Nieruchomość). Przedmiotowa działka co do zasady nie jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, ani nie została wydana w stosunku do niej decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Niemniej w niewielkim zakresie część Nieruchomości objęta jest miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, zgodnie z którym została ona oznaczona symbolem ZN i obejmuje teren wału przeciwpowodziowego wraz ze strefą zabezpieczającą.

Podstawową formą zagospodarowania tej części terenu jest zieleń niska, stanowiąca zabezpieczenie nasypów przed erozją. Na wskazanym obszarze nie dopuszcza się ponadto obsadzania nasypów krzewami i drzewami. Jednocześnie, Gmina wskazuje, że na terenie wału przeciwpowodziowego i strefy zabezpieczającej obowiązuje zakaz lokalizacji obiektów niezwiązanych z ochroną przeciwpowodziową.

Gmina powzięła wątpliwość co do sposobu opodatkowania VAT sprzedaży przedmiotowej Nieruchomości.

W uzupełnieniu wniosku na pytanie:

1. „czy z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obowiązującego dla części Nieruchomości wynika przeznaczenie uzupełniające dopuszczające możliwość zabudowania tej części działki budowlą w postaci wału przeciwpowodziowego?” Gmina odpowiedziała, że miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego obowiązujący dla części Nieruchomości nie przewiduje przeznaczenia uzupełniającego. Z zapisów miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wynika wyłącznie przeznaczenie podstawowe – jak Gmina wskazywała we wniosku, podstawową formą zagospodarowania tej części terenu jest zieleń niska, stanowiąca zabezpieczenie nasypów przed erozją (symbol ZN). Jednocześnie Gmina podkreśla, że na wskazanym obszarze obowiązuje zakaz nasadzeń krzewów i drzew oraz budowania obiektów niezwiązanych z ochroną przeciwpowodziową.
2. „w jaki sposób i kiedy Wnioskodawca nabył Nieruchomość?” Gmina odpowiedziała, że przedmiotową Nieruchomość nabyła z mocy prawa na podstawie decyzji Wojewody (…), tj. w drodze komunalizacji mienia Skarbu Państwa w 1991 r.
3. „czy Wnioskodawcy, z tytułu nabycia Nieruchomości, przysługiwało prawo do odliczenia podatku od towarów i usług?” Gmina odpowiedziała, że z tytułu nabycia przedmiotowej Nieruchomości nie przysługiwało jej prawo do odliczenia podatku od towarów i usług.
4. „w jaki sposób Nieruchomość była wykorzystywana od momentu nabycia do momentu sprzedaży?” Gmina odpowiedziała, że nieruchomość nie była w żaden sposób wykorzystywana przez Gminę, co oznacza, iż w szczególności nie była przedmiotem najmu, dzierżawy ani umów o podobnym charakterze.
5. „czy Nieruchomość przez cały okres użytkowania przez Wnioskodawcę była wykorzystywana wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku?” Gmina odpowiedziała, że w związku z odpowiedzią udzieloną na pytanie nr 4, zdaniem Gminy, pytanie nr 5 staje się bezprzedmiotowe. Niemniej, aby jednak ułatwić DKIS postępowanie, Gmina wskazuje, iż w jej ocenie przedmiotowa Nieruchomość do dnia sprzedaży była wykorzystywana wyłącznie na cele działalności niepodlegającej opodatkowaniu VAT.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy dokonana przez Gminę sprzedaż wskazanej w stanie faktycznym Nieruchomości powinna korzystać ze zwolnienia z VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonana przez Gminę sprzedaż wskazanej w stanie faktycznym Nieruchomości powinna korzystać ze zwolnienia z VAT.

UZASADNIENIE

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, ze zm., dalej: ustawa o VAT), podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie natomiast do treści art. 15 ust. 6 ww. ustawy, nie uważa się za podatników organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Jako że jednostki samorządu terytorialnego są wyposażone w osobowość prawną oraz w określonym zakresie wykonują samodzielnie działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, należy uznać, iż spełniają zawartą w tym przepisie definicję podatnika VAT. Oznacza to, że w zakresie czynności cywilnoprawnych dokonywanych przez jednostki samorządu terytorialnego, nawet, gdy dotyczą one zadań własnych gmin, podmioty te powinny być uznawane za podatników VAT.

Zatem, w przypadku, gdy Gmina wykonuje czynności na podstawie umów cywilnoprawnych, tj. na warunkach i w okolicznościach właściwych również dla podmiotów prowadzących działalność gospodarczą – powinna być ona traktowana jako podatnik VAT, gdyż w przedmiotowym zakresie działa de facto w sposób analogiczny do tych podmiotów.

Stosownie do art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu VAT podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, pod pojęciem towaru należy rozumieć rzeczy oraz ich części oraz wszelkie postacie energii.

Natomiast zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Mając na uwadze, że Gmina dokonała sprzedaży Nieruchomości za wynagrodzeniem i działała jednocześnie w roli podatnika VAT w ramach tej transakcji, przedmiotowa transakcja powinna podlegać opodatkowaniu VAT jako odpłatna dostawa towarów na gruncie ustawy o VAT.

W tym miejscu Gmina wskazuje, że zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Ponadto, w myśl art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Z powyższej regulacji wynika, że ze zwolnienia z VAT będzie korzystała dostawa, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlany w rozumieniu ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1945, ze zm.), ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Natomiast w myśl ust. 2 powyższego przepisu, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego,
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
   
   

Jak Gmina wskazała w opisie stanu faktycznego, w stosunku do przeważającej części sprzedanej Nieruchomości nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jak również nie została ona objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Tym samym w konsekwencji uznać należy, że w tej części przedmiotowa transakcja dostawy Nieruchomości przez Gminę powinna korzystać ze zwolnienia z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Powyższe stanowisko Gminy znajduje potwierdzenie m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 19 września 2018 r., sygn. 0113-KDIPT1-2.4012.537.2018.2.AJB, w której organ stwierdził, że: „skoro dla działki o nr (…) nie ma uchwalonego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz nie zostanie wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, to planowa dostawa ww. działki będzie korzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy”.

Natomiast w pozostałym (aczkolwiek niewielkim) zakresie Nieruchomość objęta jest miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Jednocześnie Gmina wyjaśnia, że została ona oznaczona symbolem ZN i obejmuje teren wału przeciwpowodziowego wraz ze strefą zabezpieczającą, w konsekwencji, podstawową formą zagospodarowania tej części terenu jest zieleń niska, stanowiąca zabezpieczenie nasypów przed erozją.

Mając na uwadze powyższe, w opinii Gminy, ww. teren nie stanowi terenu budowlanego w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o VAT.

W konsekwencji, zdaniem Gminy, również w tej części przedmiotowa transakcja dostawy Nieruchomości przez Gminę powinna korzystać ze zwolnienia z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, jako dostawa terenu niezabudowanego innego niż teren budowlany.

Na powyższą kwalifikację ww. części Nieruchomości objętej w MPZP symbolem ZN, nie powinno w opinii Gminy wpływać umiejscowienie wału przeciwpowodziowego wraz ze strefą zabezpieczającą. Decydujące znaczenie w tym przypadku ma bowiem przeznaczenie podstawowe gruntu, a jak zostało powyżej wskazane, podstawową formą zagospodarowania tej części terenu jest zieleń niska, stanowiąca zabezpieczenie nasypów przed erozją.

Zdaniem Gminy, umiejscowienie na przedmiotowym gruncie obiektu w postaci wału przeciwpowodziowego nie daje możliwości nabywcy dowolnego zabudowania tego terenu.

Pogląd Gminy w tym zakresie znajduje poparcie w licznych wyrokach sądów administracyjnych, przykładowo, jak stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 9 czerwca 2017 r., o sygn. akt I FSK 1650/15: „O charakterze terenu, jako terenu budowlanego w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 9 u.p.t.u. można mówić jedynie w sytuacji, gdy możliwość zabudowy ma dla terenu podstawowe, dominujące znaczenie. Natomiast nie jest istotna możliwość zabudowy, jeśli ma ona charakter uzupełniający w stosunku do podstawowego przeznaczenia terenu. Ustawodawca wskazał bowiem w art. 43 ust. 1 pkt 9 u.p.t.u. na generalne przeznaczenie terenu jako budowlanego, a nie na możliwość zrealizowania na nim jakiegokolwiek obiektu budowlanego. Możliwość zrealizowania na danym terenie jakiejkolwiek budowli nie przesądza jeszcze o zakwalifikowaniu danego obszaru jako terenu przeznaczonego pod zabudowę, co dotyczy zwłaszcza terenów zieleni”.

Podobnie NSA wypowiedział się w wyroku z dnia 6 lipca 2017 r., o sygn. akt I FSK 1883/15, w którym stwierdził „Uprawniony jest więc wniosek, że to przeznaczenie podstawowe danego gruntu zapisane w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego ma znaczenie decydujące dla określenia przeznaczenia tego gruntu. Dodatkowe funkcje przypisane do gruntu poprzez określenie jego przeznaczenia uznanego za dopuszczalne, służą zatem uzupełnieniu zasadniczego sposobu zagospodarowania danego terenu, ale go nie zmieniają”.

Powyższe stanowisko zaprezentował również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z dnia 14 czerwca 2016 r., o sygn. akt III SA/Gl 204/16: „O charakterze terenu, jako terenu budowlanego w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT można mówić jedynie w sytuacji, gdy możliwość zabudowy ma dla terenu podstawowe, dominujące znaczenie. Natomiast nie jest istotna możliwość zabudowy, jeśli ma ona charakter uzupełniający w stosunku do podstawowego przeznaczenia terenu”.

Mając na uwadze powyższe, Gmina stoi na stanowisku, że dokonana przez nią sprzedaż wskazanej w stanie faktycznym Nieruchomości powinna korzystać ze zwolnienia z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Natomiast art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zaznaczyć należy, że nie każda jednak czynność, stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Natomiast stosownie do treści art. 15 ust. 6 ustawy – nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Jak wynika z powyższego, wyłączenie organów władzy publicznej z kategorii podatnika ma charakter podmiotowo-przedmiotowy.

W świetle wskazanych unormowań, jednostki samorządu terytorialnego na gruncie podatku od towarów i usług występować mogą w dwoistym charakterze:

• podmiotów niebędących podatnikami, gdy realizują zadania nałożone na nich odrębnymi przepisami prawa, oraz
• podatników podatku od towarów i usług, gdy wykonują czynności na podstawie umów cywilnoprawnych.
  
  

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itp., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych). Tylko w tym zakresie ich czynności mają bowiem charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że Gmina jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Gmina dokonała sprzedaży nieruchomości niezabudowanej (dalej: Nieruchomość). Przedmiotowa działka co do zasady nie jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, ani nie została wydana w stosunku do niej decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Niemniej w niewielkim zakresie część Nieruchomości objęta jest miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, zgodnie z którym została ona oznaczona symbolem ZN i obejmuje teren wału przeciwpowodziowego wraz ze strefa zabezpieczającą. Podstawową formą zagospodarowania tej części terenu jest zieleń niska, stanowiąca zabezpieczenie nasypów przed erozją. Na wskazanym obszarze nie dopuszcza się ponadto obsadzania nasypów krzewami i drzewami. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego obowiązujący dla części Nieruchomości nie przewiduje przeznaczenia uzupełniającego. Z zapisów miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wynika wyłącznie przeznaczenie podstawowe. Jednocześnie Gmina podkreśla, że na wskazanym obszarze obowiązuje zakaz nasadzeń krzewów i drzew oraz budowania obiektów niezwiązanych z ochroną przeciwpowodziową.

W przedmiotowej sprawie Gmina ma wątpliwości, czy sprzedaż Nieruchomości, która w części objęta jest planem zagospodarowania przestrzennego, a w części nie jest objęta ani planem zagospodarowania przestrzennego, ani decyzją o warunkach zabudowy, powinna korzystać ze zwolnienia od podatku.

Wskazać należy, że w okolicznościach niniejszej sprawy Gmina, dokonując sprzedaży nieruchomości gruntowej (tj. czynności, która ma charakter cywilnoprawny), występuje dla tej transakcji w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy. Tym samym, powyższa czynność zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, jako odpłatna dostawa towarów, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast w myśl art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w rozporządzeniach wykonawczych do niej, przewidziano możliwość zastosowania obniżonych stawek podatku lub zwolnień od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług, zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Z powyższych przepisów wynika, że opodatkowane są te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych, tylko te, które stanowią tereny budowlane. Z kolei dostawy gruntów niezabudowanych, będących na przykład gruntami rolnymi czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione od podatku od towarów i usług.

Przez tereny budowlane – stosownie do treści art. 2 pkt 33 ustawy – rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W tym miejscu należy zauważyć, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2020 r., poz. 293), kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – w myśl zapisów ust. 2 powołanego przepisu – określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
   
   

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku, decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę”.

Tym samym, również w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy art. 2 pkt 33, w zgodny sposób odpowiada zatem treści ww. orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Z powyższych przepisów wynika, że przeznaczenie określonego gruntu należy oceniać wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości.

Zauważyć należy, że analiza powołanych wyżej przepisów ustawy o podatku od towarów i usług wskazuje jednoznacznie, że zwolnienie od podatku obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów) wyłącznie w sytuacji, gdy nie są one przeznaczone pod zabudowę. Elementem, który determinuje możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku przy zbyciu gruntów jest przeznaczenie gruntu na cele inne niż budowlane.

Jak wskazał Wnioskodawca, część niezabudowanej Nieruchomości nie jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, ani nie została wydana w stosunku do niej decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. W konsekwencji mając na uwadze powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że ww. część Nieruchomości stanowi teren niezabudowany, inny niż teren budowlany, a jej sprzedaż korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Należy jeszcze raz podkreślić, że zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów) wyłącznie w sytuacji, gdy nie są one przeznaczone pod zabudowę. Elementem, który determinuje możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku przy zbyciu gruntów jest przeznaczenie gruntu na cele inne niż budowlane. W sytuacji objęcia gruntu planem zagospodarowania przestrzennego w celu ustalenia, czy jest on przeznaczony pod zabudowę należy przeanalizować całość zapisów tego planu.

W przedmiotowej sprawie część niezabudowanej Nieruchomości została objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Z planu tego wynika, że podstawową formą zagospodarowania tej części terenu jest zieleń niska, stanowiąca zabezpieczenie nasypów przed erozją (symbol ZN). Na wskazanym obszarze obowiązuje zakaz nasadzeń krzewów i drzew oraz budowania obiektów niezwiązanych z ochroną przeciwpowodziową. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego obowiązujący dla części Nieruchomości nie przewiduje przeznaczenia uzupełniającego.

Biorąc pod uwagę przedstawiony przez Wnioskodawcę opis sprawy należy stwierdzić, że dostawa części Nieruchomości, która – jak wskazała Gmina – w momencie sprzedaży była niezabudowana, a z planu zagospodarowania przestrzennego nie wynika, aby ta część Nieruchomości była przeznaczona pod zabudowę, stanowi teren niezabudowany, inny niż teren budowlany i również korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Reasumując, dokonana przez Gminę sprzedaż Nieruchomości korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.