Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.525.2019.2.MZA
z 2 marca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 19 grudnia 2019 r. (data wpływu 24 grudnia 2019 r.), uzupełnionym 30 stycznia 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wypłacone osobom uprawnionym kwoty na podstawie prawomocnego wyroku sądowego z tytułu zadośćuczynienia, odszkodowania oraz renty wraz z ustawowymi odsetkami, a także zasądzone od Wnioskodawcy na rzecz osób uprawnionych koszty sądowe stanowią koszty uzyskania przychodu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 grudnia 2019 r. do Organu wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wypłacone osobom uprawnionym kwoty na podstawie prawomocnego wyroku sądowego z tytułu zadośćuczynienia, odszkodowania oraz renty wraz z ustawowymi odsetkami, a także zasądzone od Wnioskodawcy na rzecz osób uprawnionych koszty sądowe stanowią koszty uzyskania przychodu.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 17 stycznia 2020 r. Znak: 0111-KDIB1-2.4010.525.2020.1.MZA, wezwano do jego uzupełnienia. Uzupełnienia w związku z powyższym wezwaniem dokonano 30 stycznia 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wyrokiem z 20 listopada 2018 r. Sąd Apelacyjny zasądził od Wnioskodawcy na rzecz osób fizycznych odszkodowanie, zadośćuczynienie za doznaną krzywdę oraz rentę, a także ustawowe odsetki od powyższych roszczeń oraz koszty sądowe. Przedmiotowe roszczenia uwzględnione przez sąd wynikały z błędnego wykonania przez personel Wnioskodawcy świadczeń medycznych na rzecz pacjenta, które w sposób istotny i trwały wpłynęły na jego stan zdrowia. W ocenie sądu winę za niewłaściwy proces leczenia pacjenta ponosił personel Szpitala (poprzednika prawnego Wnioskodawcy), który w procesie tym nie uwzględnił aktualnej wiedzy medycznej. Wnioskodawca jest samodzielnym publicznym zakładem opieki zdrowotnej, którego podmiotem tworzącym jest samorząd województwa, a udzielanie świadczeń medycznych stanowi jego podstawowy zakres działalności. Szkoda na osobie, która była podstawą do wystąpienia przez uprawnionych do sądu z roszczeniem powstała w Szpitalu X. Następnie podmiot ten w wyniku połączeń i przekształceń wchodził w skład innych podmiotów leczniczych. Obecnie jego kolejnym następcą prawnym, który przejął jego roszczenia i zobowiązania jest Wnioskodawca. Zasądzone kwoty zostały wypłacone osobom uprawnionym w 2019 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (przeformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy wypłacone osobom uprawnionym kwoty na podstawie prawomocnego wyroku sądowego z tytułu zadośćuczynienia, odszkodowania oraz renty wraz z ustawowymi odsetkami, a także zasądzone od Wnioskodawcy na rzecz osób uprawnionych koszty sądowe stanowią koszty uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłacone uprawnionym przez Wnioskodawcę na podstawie prawomocnego wyroku sądowego odszkodowanie, zadośćuczynienie, renta, odsetki ustawowe z tytułu zwłoki w zapłacie tych roszczeń a także koszty sądowe, w tym wynagrodzenie pełnomocnika procesowego drugiej strony postępowania sądowego stanowią koszt uzyskania przychodu. W pierwszej kolejności zauważyć należy, iż są to wydatki związane z funkcjonowaniem Wnioskodawcy.

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest udzielanie świadczeń medycznych na rzecz pacjentów za pośrednictwem personelu medycznego. Immanentną cechą tego typu działalności jest ryzyko związane w występowaniu błędów medycznych przy udzielaniu tego typu świadczeń. Wnioskodawca jako świadczeniodawca z mocy prawa odpowiada względem pacjentów lub innych osób uprawnionych na podstawie odrębnych ustaw za wyrządzone tym osobom szkody na skutek nieprawidłowego, tj. niezgodnego z aktualną wiedzą medyczną wykonywania świadczeń medycznych. Jest to odpowiedzialność materialna na podstawie przepisów ustawy Kodeks Cywilny. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. l. Treść przywołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy wskazuje, iż definicja kosztów uzyskania przychodów – dla celów podatku dochodowego – składa się z dwóch podstawowych elementów, które łącznie tworzą swego rodzaju normatywną klauzulę generalną. Tak więc dany podmiot ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków po wyłączeniu tych, których możliwość odliczenia jest wprost ograniczona w ustawie – zarówno do kosztów bezpośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, jak i kosztów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami – pod warunkiem, że ich poniesienie ma związek z prowadzoną działalnością, może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

W konsekwencji, aby dany wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Z powyższego wynika więc, że jeżeli wydatki nie zostały wyłączone z kosztów podatkowych na mocy art. 16 ustawy, mogą stanowić – co do zasady – koszt uzyskania przychodu na gruncie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, pod warunkiem wykazania ich związku z uzyskaniem przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Zauważyć należy, że żaden z wydatków, które są przedmiotem niniejszego zapytania nie jest ujęty w art. 16 ustawy jako wyłączony z kosztów podatkowych, jednocześnie są to wydatki nieodłącznie związane z funkcjonowaniem Wnioskodawcy (Szpitala), a wypłata tych kwot wynika wprost z przepisów prawa (kc). Ma to więc także związek z zachowaniem źródła przychodów Szpitala, a tym samym może stanowić jego koszt uzyskania przychodów

(por. wyrok WSA w Poznaniu z 14 kwietnia 2011 r., sygn. akt I SA/Po 143/11). Jednocześnie koniczność wypłaty tych kwot to rezultat nieodłącznego w działalności Wnioskodawcy ryzyka, związanego z świadczeniem usług zdrowotnych.

Wnioskodawca zaznacza, że zdaje sobie sprawę, iż organy podatkowe w dotychczasowych interpretacjach indywidualnych niejednokrotnie odmawiały prawa do zaliczenia w koszty uzyskania przychodu kwot wypłaconych odszkodowań z powołaniem się na art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Należy jednak zauważyć, że przepis ten wyłączą z kosztów wypłacone odszkodowania z tytułu świadczonych usług. Tymczasem Wnioskodawca – Szpital nie świadczy pacjentom usług, a realizuje świadczenia medyczne, których przedmiot został zdefiniowany w przepisach ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej. Na podstawie przepisów tej ustawy działa także sam Wnioskodawca. Ponadto świadczenia zdrowotne są świadczeniami, które pacjent często nabywa na podstawie ubezpieczenia, a nie na podstawie zapłaty. Powyższe okoliczności przemawiają za tym, aby również wypłacone odszkodowanie zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu (zob. wyrok WSA w Poznaniu z 8 listopada 2012 r., sygn. akt I SA/Po 501/12).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865 ze zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 updop, stanowić mogą koszty uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Bezpośrednimi kosztami uzyskania przychodów są wydatki, które mogą przyczynić się do powstania konkretnego przychodu osiągniętego w danym momencie. Pośrednimi kosztami uzyskania przychodów są wydatki związane z całokształtem działalności podatnika i wywiązywaniem się przez niego z obowiązków nałożonych innymi przepisami prawa. W konsekwencji, możliwość zaliczania danych wydatków do kosztów uzyskania przychodów ma przede wszystkim skłaniać podatników do podejmowania racjonalnych decyzji gospodarczych, w tym znaczeniu, że przysparzać one będą konkretne przychody podatkowe lub też zachowają źródło przychodów w niezmienionym stanie albo zabezpieczą to źródło przed uszczupleniem, czy też zmniejszeniem.

Katalog wydatków wyłączonych z kategorii kosztów podatkowych został zawarty w art. 16 ust. 1 updop i ma on charakter zamknięty. W przedmiotowej sprawie należy zwrócić uwagę na koszty wymienione w art. 16 ust. 1 pkt 22 updop.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest Szpitalem działającym w formie samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej, którego podmiotem tworzącym jest samorząd województwa, a udzielanie świadczeń medycznych stanowi jego podstawowy zakres działalności. Na podstawie wyroku Sąd zasądził od Wnioskodawcy na rzecz osób fizycznych odszkodowanie, zadośćuczynienie za doznaną krzywdę oraz rentę, a także ustawowe odsetki od powyższych roszczeń oraz koszty sądowe. Przedmiotowe roszczenia uwzględnione przez sąd wynikały z błędnego wykonania przez personel Wnioskodawcy świadczeń medycznych na rzecz pacjenta, które w sposób istotny i trwały wpłynęły na jego stan zdrowia. W ocenie sądu winę za niewłaściwy proces leczenia pacjenta ponosił personel Szpitala (poprzednika prawnego Wnioskodawcy), który w procesie tym nie uwzględnił aktualnej wiedzy medycznej. Szkoda na osobie, będąca podstawą do wystąpienia przez uprawnionych do sądu z roszczeniem powstała w Szpitalu X, którego Wnioskodawca jest obecnie kolejnym następcą prawnym, który przejął jego roszczenia i zobowiązania.

Wnioskodawca w opisie stanu faktycznego wskazuje, że jako samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej udziela świadczeń medycznych, które stanowią jego podstawowy zakres działalności. Zgodnie z Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług (PKWiU), dział nr 86 określa katalog usług zaliczanych do usług w zakresie opieki zdrowotnej, który obejmuje również usługi świadczone przez szpitale. Również ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 106 ze zm.) określając w art. 43, katalog zwolnień z podatku od towarów i usług, w ust. 1 pkt 18 tego przepisu wymienia: „usługi w zakresie opieki medycznej, służące profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia, oraz dostawę towarów i świadczenie usług ściśle z tymi usługami związane, wykonywane w ramach działalności leczniczej przez podmioty lecznicze”.

Nie jest zatem uzasadnione, by na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych prowadzoną przez Wnioskodawcę działalność leczniczą, traktować w sposób odmienny. Wnioskodawca prowadząc działalność leczniczą polegającą na udzielaniu świadczeń zdrowotnych (art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 2190 ze zm.)) świadczy usługi w zakresie ochrony zdrowia. Fakt, że

w ww. ustawie, a także w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1373 ze zm.) używane jest określenie „świadczenie zdrowotne” czy „świadczenie opieki zdrowotnej” nie może przesądzać o kwalifikacji działalności szpitala w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych jako działalności, która nie jest związana ze świadczeniem usług.

W związku z powyższym, odpowiednie zastosowanie w sprawie powinien mieć przepis art. 16 ust. 1 pkt 22 updop, z którego wynika, że nie uważa się za koszty kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że w związku z leczeniem w Szpitalu X i zaistniałym błędem medycznym Wnioskodawca, który jest obecnie następcą prawnym Szpitala X, został zobowiązany wyrokiem Sądu do wypłaty wymienionych w przedmiocie sprawy świadczeń na rzecz osób trzecich. Nie ulega zatem wątpliwości, że wykonana przez Szpital X usługa lecznicza będąca przedmiotem wyroku Sądu została wykonana wadliwie.

Zdaniem Organu, zgodnie z zasadą autonomii prawa podatkowego, należy przyjąć szersze rozumienie pojęcia „wadliwości wykonanych robót i usług”, które będzie mogło być zastosowane do wszelkich stosunków obligacyjnych wywołujących skutki podatkowe, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 22 updop. Przepis art. 16 ust. 1 pkt 22 updop nakazuje wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów wszelkie kary umowne i odszkodowania wypłacone z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług, niezależnie od tego czy odpowiedzialność dłużnika, której wyrazem jest zapłata kary umownej/odszkodowania, została oparta na zasadzie winy czy na zasadzie ryzyka. Z kolei pojęcie „wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług” w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 22 updop odnosi się do każdego przypadku nienależytego wykonania obowiązków podatnika wynikających ze stosunku obligacyjnego, za które ponosi on odpowiedzialność, niezależnie od charakteru i zakresu tej odpowiedzialności.

W kontekście rozpatrywanej sprawy, wskazać należy również na uregulowania na gruncie prawa cywilnego. W myśl art. 361 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1145 ze zm., dalej jako: „KC”) zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła.

W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (art. 361 § 2 KC).

Zgodnie z art. 444 § 1 KC, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu.

Natomiast art. 444 § 2 KC stanowi, że jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

Stosownie do art. 445 § 1 KC, w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Charakter ponoszonych przez Wnioskodawcę kosztów tj. kwoty zadośćuczynienia, odszkodowania oraz renty, których podstawą ustalania są ww. przepisy Kodeksu cywilnego mają charakter odszkodowawczy i wynikają z wadliwie wykonanej przez Szpital X, którego Wnioskodawca jest obecnie następcą prawnym, usługi medycznej.

Kwalifikację renty jako świadczenia odszkodowawczego, potwierdza treść art. 21 ust. 1 pkt 3c ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1387 ze zm.), z którego wynika, że wolne od podatku są odszkodowania w postaci renty otrzymane na podstawie przepisów prawa cywilnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, przez poszkodowanego, który utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość. Pogląd taki spotyka się również w orzecznictwie (por. wyrok SN-II VKN 682/98 z 10 czerwca 1998 r.).

W literaturze wskazuje się, że szkodę należy pojmować jako pewną kategorię nadrzędną, obejmującą zarówno uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Konsekwencją tego stanowiska jest również uznanie, że zadośćuczynienie stanowi szczególną postać odszkodowania. Pogląd ten znajduje także odzwierciedlenie w judykaturze, gdzie sądy niejednokrotnie podkreślały, że zadośćuczynienie jest formą odszkodowania. (M. Ciemiński, Odszkodowanie za szkodę niemajątkową w ramach odpowiedzialności ex contractu, Monografia, LEX 2015).

Reasumując, wypłacone przez Wnioskodawcę osobom uprawnionym kwoty z tytułu zadośćuczynienia, odszkodowania oraz renty należy uznać jako odszkodowania wynikające z popełnionego błędu medycznego, czyli wadliwie wykonanej usługi medycznej, tym samym zastosowanie do nich ma przepis art. 16 ust. 1 pkt 22 updop, wyłączający możliwość kwalifikacji takich odszkodowań do kosztów uzyskania przychodów.

Z kolei zapłacone na podstawie wyroku sądowego ustawowe odsetki oraz koszty sądowe na rzecz uprawnionych, nie mogą również zostać uznane jako wydatki spełniające przesłanki uznania za koszt uzyskania przychodu, jako ściśle związane z ww. świadczeniami odszkodowawczymi.

W powyższym przypadku nie sposób znaleźć uzasadnienia dla spełnienia przesłanek wynikających z przepisu art. 15 ust. 1 updop, gdyż wadliwe wykonanie usługi medycznej (popełnienie błędu medycznego) i wynikające z tego skutki finansowe dla Wnioskodawcy, nie wypełniają przesłanki uznania ich jako poniesione w celu uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu.

Należy zauważyć, że celem poniesionych przez Wnioskodawcę ww. wydatków nie jest uzyskanie przychodu, ani zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Celem zapłaty jest bowiem zwolnienie się Wnioskodawcy ze zobowiązań a zapłata ww. świadczeń nie przynosi żadnego przychodu. Analiza przedstawionego stanu faktycznego prowadzi do wniosku, że co prawda wypłaty kwot tytułem ustawowych odsetek oraz kosztów sądowych na rzecz uprawnionych wiążą się pośrednio z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, jednakże oceniając charakter omawianych wydatków nie można wykazać związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy zapłatą tych kwot, a uzyskanym przez Wnioskodawcę przychodem. Zatem celem zapłaty ww. wydatków jest zwolnienie się Wnioskodawcy ze zobowiązania będącego następstwem szkody wyrządzonej pacjentowi. Trudno tym samym racjonalnie uzasadnić, w jaki sposób ich zapłata miałaby przyczynić się do wzrostu poziomu przychodów Wnioskodawcy lub do zwiększenia szans na ich uzyskiwanie bądź na zachowanie lub zabezpieczenie przychodu.

Reasumując stwierdzić należy, że wypłacone przez Wnioskodawcę osobom uprawnionym kwoty z tytułu zadośćuczynienia, odszkodowania oraz renty, nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, bowiem znajdują się w katalogu wydatków, które nie są uznawane za koszty uzyskania przychodów (art. 16 ust. 1 pkt 22 updop). Z kolei odnośnie wydatków dotyczących zapłaconych na podstawie wyroku sądowego ustawowych odsetek oraz kosztów sądowych na rzecz uprawnionych uznać należy, że nie zostały one poniesione w celu osiągnięcia przychodu, ani też w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, w związku z czym wskazane wydatki nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów, bowiem nie spełniają ustawowych przesłanek do uznania ich za koszty uzyskania przychodów.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Za prawidłowością podjętego przez tut. Organ rozstrzygnięcia przemawiają również tezy wyroków, przykładowo Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 29 maja 2018 r., sygn. akt I SA/Gd 329/18 i sygn. akt I SA/Gd 330/18 oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z 13 czerwca 2017 r., sygn. akt I SA/Sz 344/17.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.