Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2.4011.128.2019.2.HD
z 4 marca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 grudnia 2019 r. (data wpływu 18 grudnia 2019 r.), uzupełnionym w dniu 18 lutego 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z zatrudnianiem pracownika na podstawie umowy o pracę będącego rezydentem podatkowym w Republice Czeskiej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 grudnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 18 lutego 2020 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z zatrudnianiem pracownika na podstawie umowy o pracę będącego rezydentem podatkowym w Republice Czeskiej.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca zatrudnia pracownika na podstawie umowy o pracę na stanowisku specjalista ds. handlowych. Miejsce wykonywania pracy to oddział firmy znajdujący się w Polsce.

Pracownik poinformował swojego pracodawcę, że zmienia adres zamieszkania – zamieszka w Czechach, ale nadal będzie zameldowany w Polsce. Republika Czeska będzie dla pracownika centrum interesów życiowych, ponieważ będzie przebywał tam powyżej 183 dni w roku podatkowym.

Po udokumentowaniu zmiany miejsca zamieszkania Wnioskodawca będzie traktować pracownika jak czeskiego rezydenta. Pracownik posiada samochód służbowy, który jest wykorzystywany przez niego do celów prywatnych.

Do obowiązków pracownika należy realizowanie planów sprzedażowych, kontaktowanie się z partnerami handlowymi oraz pozyskiwanie nowych klientów – co wiąże się z delegacjami i podróżami służbowymi na terenie całego świata.

Bezpośredni przełożony wyraził zgodę na pracę na zasadzie home office. Pracownik będzie wykonywał pracę zdalnie (z miejsca zamieszkania z Czech) dla polskiej firmy znajdującej się na terenie RP poprzez łącze internetowe z wykorzystaniem serwera pracodawcy znajdującego się na terenie Polski. Nie jest to oddelegowanie pracownika do innego kraju, ponadto Wnioskodawca nie posiada przedstawicielstwa ani oddziału na terenie Czech.

Z pracownikiem zostanie podpisany aneks/porozumienie do umowy o pracę, w którym zmienione zostanie miejsce wykonywania pracy na nowy zagraniczny adres zamieszkania pracownika (tj. umowa na zasadzie home office).

Pracownik będzie dokumentował nowe miejsce zamieszkania certyfikatem rezydencji lub oświadczeniem dotyczącym centrum interesów życiowych poza granicami Polski powyżej 183 dni w roku kalendarzowym. Po zmianie miejsca pracy i miejsca zamieszkania Wnioskodawca będzie traktować pracownika jako czeskiego rezydenta.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy – po udokumentowaniu przez pracownika nowego miejsca zamieszkania certyfikatem rezydencji lub oświadczeniem dotyczącym centrum interesów życiowych poza granicami Polski powyżej 183 dni w roku kalendarzowym – polski pracodawca (Wnioskodawca) przestaje być płatnikiem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od tego pracownika w rozumieniu art. 31 oraz 39 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i art. 3 ust. 2a i 2b ww. ustawy, a obowiązki płatnika przejmuje pracownik?
2. W razie pozytywnej odpowiedzi na pytanie nr 1 – czy pracodawca przestaje potrącać w Polsce zaliczkę na podatek dochodowy z pensji pracownika, a zamiast tego przelewa całość wynagrodzenia brutto na konto pracownika w walucie PLN?
3. W razie pozytywnej odpowiedzi na pytanie nr 2 – czy polski pracodawca ma obowiązek wystawić informację PIT-11 dla tego pracownika?

Zdaniem Wnioskodawcy – w zakresie pytania nr 1 – po udokumentowaniu przez pracownika nowego miejsca zamieszkania certyfikatem rezydencji lub oświadczeniem dotyczącym centrum interesów życiowych poza granicami Polski powyżej 183 dni w roku kalendarzowym polski pracodawca przestaje pełnić funkcję płatnika w rozumieniu art. 31 oraz 39 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i art. 3 ust. 2a i 2b ww. ustawy, a obowiązki płatnika przejmuje pracownik.

Zdaniem Wnioskodawcy – w zakresie pytania nr 2 – ponieważ pracodawca przestaje pełnić funkcję płatnika zaliczki, pracodawca przestaje potrącać w Polsce zaliczkę na podatek dochodowy z pensji pracownika, a zamiast tego przelewa całość wynagrodzenia brutto na konto pracownika w walucie PLN.

Zdaniem Wnioskodawcy – w zakresie pytania nr 3 – w związku z tym, że polski pracodawca nie odprowadza zaliczek na podatek dochodowy, to nie ma on obowiązku wystawienia informacji PIT-11 dla tego pracownika.

Spółka nie pełni funkcji płatnika w rozumieniu art. 31 oraz 39 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i art. 3 ust. 2a i 2b ww. ustawy. Pracownik powinien udokumentować nowe miejsce zamieszkania certyfikatem rezydencji lub oświadczeniem dotyczącym centrum interesów życiowych poza granicami Polski powyżej 183 dni w roku kalendarzowym. Po zmianie miejsca pracy pracownik traktowany jest jako czeski rezydent, co jest równoznaczne z tym, że podatek dochodowy powinien zostać rozliczony w Czechach, gdyż tam będzie wykonywana praca.

Zgodnie z czeskimi przepisami, Polak będzie uznany za czeskiego rezydenta podatkowego, jeśli przebywa on w Czechach w danym roku kalendarzowym przez przynajmniej 183 dni. Osoba, która jest uznawana za rezydenta podatkowego w danym kraju, jest zobowiązana do zapłaty w tym kraju podatku obliczonego od całości swoich dochodów, tj. doliczając ryczałt za używanie samochodu służbowego do celów prywatnych. Za dochód z czeskich źródeł uważany jest również dochód za pracę fizycznie wykonaną na terytorium Czech, nawet jeśli został on wypłacony przez pracodawcę spoza Czech.

Polak, który pracuje w Czechach na podstawie umowy o pracę zawartej z polską spółką i nie wykonuje usług na rzecz czeskiej spółki będzie zobowiązany do samodzielnego wywiązywania się z obowiązków podatkowych ustanowionych przez czeskie prawo. W szczególności pracownik ten będzie zobowiązany do zarejestrowania się w czeskim systemie podatkowym i uzyskania czeskiego numeru identyfikacji podatkowej (tzw. DIC) oraz do odprowadzania miesięcznych zaliczek podatkowych. Będzie on również musiał samodzielnie przygotować i złożyć roczne zeznanie podatkowe w Czechach.

Pracodawca przestaje potrącać zaliczkę w Polsce na podatek dochodowy z pensji pracownika, zamiast tego przelewa całość wynagrodzenia brutto na konto pracownika w walucie PLN. Polski pracodawca (płatnik) nie pobiera zaliczki na podatek dochodowy, nie ma również obowiązku wystawienia informacji PIT-11.

Pracownik przelicza pensję używając średniego kursu NBP i od tej kwoty wylicza składki na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne oraz kwotę zaliczki podatku, którą musi przelać do czeskiej instytucji podatkowej.

Wynagrodzenie za pracę pracodawca wypłaca 10-tego dnia następnego miesiąca. Jeżeli zmiana adresu zamieszkania na Czechy nastąpi np. 16 stycznia 2020 r., to zaliczka na podatek dochodowym od osób fizycznych od wynagrodzenia za okres od 1-15 styczeń 2020 r. będzie naliczona w lutym 2020 r. i odprowadzona do polskiego US do 20 marca 2020 r. Zaliczka na podatek dochodowy od osób fizycznych od wynagrodzenia za okres od 16-31 styczeń 2020 r. zostanie odprowadzona przez pracownika w czeskim systemie podatkowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy – osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Z treści art. 3 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;
5. papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;
6. tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej lub z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków lub tytułów uczestnictwa – jeżeli co najmniej 50% wartości aktywów takiej spółki, spółki niebędącej osobą prawną, funduszu inwestycyjnego, instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;
7. tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia;
8. niezrealizowanych zysków, o których mowa w art. 30da.

W świetle art. 4a wyżej cytowanej ustawy przepis art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Jednocześnie, na podstawie art. 32 ust. 6 ww. ustawy, zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na wniosek podatnika zakład pracy pobiera zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do przepisów ust. 1-5, z uwzględnieniem art. 27 ust. 9 i 9a.

Okolicznością, o której mowa w tym przepisie nie jest fakt, że pracownik opodatkowuje bądź będzie opodatkowywał swoje dochody poza Polską, lecz to, że jego dochody podlegają (lub będą podlegać) opodatkowaniu poza Polską. W związku z tym nie jest istotne czy i jak pracownik albo pracodawca wywiązują się z obowiązków nałożonych przepisami podatkowymi kraju zamieszkania, lecz istotne jest czy zgodnie z odpowiednią umową o unikaniu podwójnego opodatkowania dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza Polską.

Stosownie do treści art. 38 ust. 1 ww. ustawy płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46, 74 i 148. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych (art. 39 ust. 1 ustawy).

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca zatrudnia pracownika na podstawie umowy o pracę na stanowisku specjalista ds. handlowych. Miejsce wykonywania pracy to oddział firmy znajdujący się w Polsce. Pracownik poinformował swojego pracodawcę, że zmienia adres zamieszkania – zamieszka w Czechach, ale nadal będzie zameldowany w Polsce. Republika Czeska będzie dla pracownika centrum interesów życiowych, ponieważ będzie przebywał tam powyżej 183 dni w roku podatkowym. Po udokumentowaniu zmiany miejsca zamieszkania Wnioskodawca będzie traktować pracownika jak czeskiego rezydenta. Pracownik posiada samochód służbowy, który jest wykorzystywany przez niego do celów prywatnych. Do obowiązków pracownika należy realizowanie planów sprzedażowych, kontaktowanie się z partnerami handlowymi oraz pozyskiwanie nowych klientów – co wiąże się z delegacjami i podróżami służbowymi na terenie całego świata. Bezpośredni przełożony wyraził zgodę na pracę na zasadzie home office. Pracownik będzie wykonywał pracę zdalnie (z miejsca zamieszkania z Czech) dla polskiej firmy znajdującej się na terenie RP poprzez łącze internetowe z wykorzystaniem serwera pracodawcy znajdującego się na terenie Polski. Nie jest to oddelegowanie pracownika do innego kraju, ponadto Wnioskodawca nie posiada przedstawicielstwa ani oddziału na terenie Czech. Z pracownikiem zostanie podpisany aneks/porozumienie do umowy o pracę, w którym zmienione zostanie miejsce wykonywania pracy na nowy zagraniczny adres zamieszkania pracownika (tj. umowa na zasadzie home office). Pracownik będzie dokumentował nowe miejsce zamieszkania certyfikatem rezydencji lub oświadczeniem dotyczącym centrum interesów życiowych poza granicami Polski powyżej 183 dni w roku kalendarzowym. Po zmianie miejsca pracy i miejsca zamieszkania Wnioskodawca będzie traktować pracownika jako czeskiego rezydenta.

W celu ustalenia, w którym kraju podlegają opodatkowaniu dochody uzyskiwane przez Pracownika Wnioskodawcy należy poddać analizie przepisy umowy sporządzonej w Warszawie dnia 13 września 2011 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czeską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 2012 r., poz. 991 z późn. zm.).

Zgodnie z postanowieniami art. 4 ust. 1 ww. umowy w rozumieniu niniejszej Umowy, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która według ustawodawstwa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu ze względu na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce faktycznego zarządu, miejsce utworzenia albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo oraz jego jednostkę terytorialną lub organy władz lokalnych. Jednakże, określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko ze względu na dochód, jaki osiąga ze źródeł położonych w tym Państwie.

W myśl art. 14 ust. 1 umowy polsko-czeskiej, z zastrzeżeniem postanowień artykułów 15, 17 i 18, wynagrodzenia, pensje oraz inne podobne świadczenia uzyskane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie w związku z wykonywaniem pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzymane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Zatem z treści art. 14 ust. 1 umowy wynika, że wynagrodzenia osób mających miejsce zamieszkania w Czechach, których praca wykonywana jest na terytorium Czech, podlegają opodatkowaniu tylko w tym państwie, tj. w Czechach.

Należy zwrócić również uwagę na tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Zgodnie zatem z Komentarzem do Modelowej Konwencji OECD (pkt 1) w zakresie art. 14 ust. 1, ustalającym ogólną zasadę w zakresie opodatkowania dochodu z tytułu pracy najemnej, z wyjątkiem emerytur, taki dochód podlega opodatkowaniu w państwie, w którym praca jest rzeczywiście wykonywana. Praca jest wykonywana w miejscu, w którym osoba fizycznie przebywa, gdy wykonuje pracę, za którą otrzymuje wynagrodzenie.

Miejsce opodatkowania dochodów z pracy, zgodnie z umowami o unikaniu podwójnego opodatkowania, uzależnione jest nie tyle od podmiotu wypłacającego wynagrodzenie, co od miejsca wykonywania pracy. Kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia kwestii, gdzie uzyskiwane są wynagrodzenia w zamian za świadczoną pracę najemną ma określenie miejsca jej wykonywania. Za miejsce wykonywania pracy należy uznać zawsze to miejsce, w którym osoba fizyczna przebywa, kiedy wykonuje pracę, za którą otrzymuje wynagrodzenie. Pierwszeństwo w opodatkowaniu dochodów z pracy najemnej ma zawsze to państwo, w którym praca jest wykonywana.

W związku z wypłatą przez Wnioskodawcę wynagrodzenia pracownikowi – po udokumentowaniu przez pracownika nowego miejsca zamieszkania certyfikatem rezydencji lub oświadczeniem dotyczącym centrum interesów życiowych poza granicami Polski powyżej 183 dni w roku kalendarzowym – i wykonującemu w Republice Czeskiej na rzecz Wnioskodawcy pracę na podstawie umowy o pracę, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do potrącania i odprowadzania do właściwego urzędu skarbowego zaliczek na podatek dochodowy od wynagrodzeń wypłaconych pracownikowi, pomimo że wypłata następuje przez Wnioskodawcę jako pracodawcę mającego siedzibę na terenie Polski. Oznacza to, że wynagrodzenie pracownika nie będzie pomniejszane o należne zaliczki na podatek dochodowy. Przedmiotowe dochody nie będą bowiem podlegały opodatkowaniu w Polsce i w konsekwencji Spółka nie będzie miała z tego tytułu obowiązku obliczania, pobierania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy. Spółka nie będzie miała również obowiązku sporządzania i przekazywania informacji o dochodach oraz o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy PIT-11.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Jednocześnie podkreślenia wymaga, że przepisy rozdziału 1a ustawy Ordynacja podatkowa stanowią, iż interpretacja indywidualna wydana w tym trybie może dotyczyć tylko przepisów prawa podatkowego, przy czym wnioskodawca jest zobowiązany wskazać je w złożonym wniosku.

Zakres żądania wnioskodawcy wyznacza natomiast w szczególności:

1. stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) przedstawiony we wniosku o indywidualną interpretację prawa podatkowego,
2. stan prawny (przepisy prawa) wskazany przez wnioskodawcę oraz
3. zagadnienie prawne, które ma być przedmiotem interpretacji, a które wskazuje pytanie (pytania) wnioskodawcy w kontekście jego wątpliwości interpretacyjnych w odniesieniu do przepisów prawa podatkowego oraz własne stanowisko w sprawie.

Ze względu zatem na zakres żądania Wnioskodawcy ocenie interpretacyjnej organu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostały poddane wyłącznie obowiązki płatnika w związku z zatrudnianiem pracownika na podstawie umowy o pracę będącego rezydentem podatkowym w Republice Czeskiej. Przedmiotem interpretacji nie jest natomiast kwestia obowiązków podatnika – pracownika, ponieważ kwestia ta nie była przedmiotem zapytania, a przede wszystkim nie dotyczy indywidualnej sprawy Wnioskodawcy. W tym zakresie Wnioskodawca nie jest bowiem zainteresowanym w rozumieniu art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej. Jeżeli intencją pracownika jest uzyskanie interpretacji indywidualnej w zakresie jego obowiązków – to powinien wystąpić z wnioskiem o wydanie interpretacji, która dotyczyłaby jego indywidualnej sprawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym oraz opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.