2020.02.27 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.507.2019.2.AP
z 27 lutego 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 28 października 2019 r. (data wpływu 4 listopada 2019 r.), uzupełnionym 3 stycznia 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia:

czy należności wypłacane przez Spółkę na podstawie umowy licencyjnej, tytułem licencji za korzystanie ze znaku towarowego podlegają ograniczeniom, o których mowa w art. 15e ustawy o CIT – jest prawidłowe,
okresu, w którym Spółka powinna ująć fakturę korygującą fakturę pierwotną wystawioną przez Licencjodawcę z tytułu opłaty licencyjnej należnej za 2018 r., otrzymaną w 2019 r. – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 listopada 2019 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia:

czy należności wypłacane przez Spółkę na podstawie umowy licencyjnej, tytułem licencji za korzystanie ze znaku towarowego podlegają ograniczeniom, o których mowa w art. 15e ustawy o CIT,
okresu, w którym Spółka powinna ująć fakturę korygującą fakturę pierwotną wystawioną przez Licencjodawcę z tytułu opłaty licencyjnej należnej za 2018 r., otrzymaną w 2019 r.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 20 grudnia 2019 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.507.2019.1.AP, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 3 stycznia 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Sp. z o.o. (dalej: „Spółka”, „Wnioskodawca”), podlegająca w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, 1 stycznia 2017 r. zawarła umowę licencyjną (dalej: „Umowa”) z X. z siedzibą na terytorium Finlandii (dalej: „Licencjodawca”). Licencjodawca jest podmiotem powiązanym ze Spółką w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT. Na podstawie tej umowy Licencjodawca udzielił Spółce niewyłącznej licencji na korzystanie ze znaku towarowego. Na podstawie tej umowy Spółka uprawniona jest do korzystania ze znaku towarowego będącego przedmiotem licencji, poprzez jego umieszczanie na towarach produkowanych i wprowadzanych do obrotu przez Spółkę.

Na podstawie umowy licencyjnej, z tytułu licencji na korzystanie ze znaku towarowego, Spółka zobowiązana jest do wypłacania na rzecz Licencjodawcy opłaty licencyjnej. Wysokość tej należności kalkulowana jest jako określony procent od sprzedaży netto towarów produkowanych i wprowadzonych do obrotu przez Spółkę. Strony umowy ustaliły roczny okres rozliczeniowy (opłata uiszczana jest za cały rok kalendarzowy na podstawie faktury wystawionej przez Licencjodawcę). Znak towarowy będący przedmiotem umowy licencyjnej jest umieszczany na większości towarów wprowadzanych do obrotu przez Spółkę. Cena sprzedaży wytwarzanych przez Spółkę towarów uzależniona jest również m.in. od wysokości kosztów nabycia licencji. Należy jednak mieć na uwadze, że na produktach wytwarzanych przez Spółkę zgodnie z wymaganiami niektórych klientów, nie ma umieszczonego znaku towarowego, a tylko logo i emblematy klienta, pomimo tego, że opłatę licencyjną Spółka uiszcza od całości realizowanej sprzedaży.

Zgodnie z Umową, tytułem należności licencyjnej Spółka w pierwszej kolejności zobowiązana jest do uiszczenia zaliczki w wysokości wynoszącej 100% przewidywanych opłat licencyjnych za dany rok, zaktualizowanej zgodnie z prognozą wyników Licencjobiorcy na koniec roku kalendarzowego. Licencjobiorca przedstawia Licencjodawcy dane stanowiące podstawę do obliczenia wysokości tej zaliczki w październiku danego roku kalendarzowego.

Płatność różnicy między ostatecznie ustaloną wysokością opłaty licencyjnej za dany rok kalendarzowy, a zaliczką zapłaconą za ten rok przypada na ostatni dzień roboczy drugiego miesiąca następującego po zakończeniu danego roku. Jeżeli ostateczna wysokość opłaty licencyjnej za dany rok kalendarzowy jest niższa niż wysokość zaliczki zapłaconej za ten rok, Spółka uprawniona jest do otrzymania zwrotu różnicy w ostatnim dniu roboczym drugiego miesiąca następującego po zakończeniu danego roku kalendarzowego. Na takich zasadach jak powyżej została ustalona należność za 2018 r. i będzie ustalana za lata następne.

W 2019 r. Spółka otrzymała od Licencjodawcy fakturę korygującą in minus fakturę pierwotną wystawioną przez Licencjodawcę z tytułu różnicy pomiędzy uiszczoną uprzednio zaliczką, a ostatecznie ustaloną wysokością opłaty licencyjnej dotyczącej 2018 r.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 30 grudnia 2019 r. wskazano ponadto, że przedmiotem działalności gospodarczej Spółki jest produkcja i sprzedaż naczyń jednorazowych oraz opakowań do żywności z papieru.

Głównymi klientami Spółki są duże sieci restauracji i barów szybkiej obsługi, sieci kawiarni, firmy vendingowe i cateringowe, dystrybutorzy opakowań oraz markety.

Spółka jest producentem:

jednorazowych papierowych kubków do napojów gorących i zimnych (do kawy, napojów gazowanych itp.),
jednorazowych kubełków i pojemników papierowych sałatkowych oraz innych dań,
jednorazowych kubełków i pojemników papierowych do lodów,
torebek papierowych do dań na wynos, owijek do burgerów,
wieczek papierowych do kubków,
talerzy papierowych jednorazowych.

Jednocześnie, w celu zapewnienia kompletności dostaw do finalnego odbiorcy, Spółka sprzedaje towary, wyprodukowane przez inne podmioty z grupy, których sama nie wytwarza w swoim zakładzie produkcyjnym.

Są to w szczególności:

kubki papierowe do napojów,
kubki do napojów plastikowe,
wieczka plastikowe do kubków i pojemników na żywność na wynos,
menuboxy oraz pojemniki na dania gotowe.

Produkty i towary oferowane przez Spółkę są często indywidualizowane na potrzeby finalnego odbiorcy. Oprócz funkcji podstawowej (tj. zastosowania jako naczynia jednorazowe), pełnią także funkcje reklamy i promocji samej działalności klienta. Naczynia i opakowania, w których sprzedawana jest żywność na wynos, muszą być identyfikowane przez finalnego konsumenta jako jeden produkt i muszą kojarzyć się z marką klienta. W związku z czym, na produktach umieszone jest logo klienta oraz nadruk, ściśle według jego wymogów marketingowych. Z tego względu logo Wnioskodawcy nie występuje na tych produktach.

Zamówione produkty mogą być wytwarzane tylko przez jednostki, które spełniają wszystkie wymagane przez klienta normy, zapewniające wysoką jakość produktów, ich bezpieczeństwo, określoną przez standardy bezpieczeństwa oraz ochronę środowiska technologie produkcji, procedury organizacyjne oraz posiadane certyfikaty. Klienci w pierwszej kolejności wybierają produkty Spółki  marki postrzeganej jako wiarygodnej, oczekując, że sprosta wszystkim wymaganym przez nich normom. Spółka nie zostałaby wybrana jako dostawca, nie będąc częścią grupy, ponieważ to gwarantuje klientowi jakość i bezpieczeństwo.

Wnioskodawca używa znaku towarowego Spółki na fakturach, opakowaniach zbiorczych, papierze firmowym, uczestnicząc w targach, na stronach internetowych i we wszelkich innych mediach. Zakład w (…) jest postrzegany przez klientów i identyfikowany jako Spółka, a przez to jednoznacznie kojarzony z solidnością zbudowaną przez 100 lat istnienia marki na rynku międzynarodowym. Wnioskodawca nie osiągałby takich przychodów oraz nie posiadałby aktualnej pozycji na rynku, gdyby nie używał marki Spółki.

Wskazana w umowie licencja na znak towarowy nie stanowi w Spółce podlegającej amortyzacji wartości niematerialnej i prawnej, o której mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i nie została ujęta w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Spółki. W konsekwencji, należności licencyjne, o których mowa we wniosku nie stanowią opłat (lub innych należności) za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wnioskodawca uzupełnił wniosek o dane kontrahenta w zakresie realizacji wymiany informacji podatkowych z innymi państwami.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy należności wypłacane przez Spółkę na podstawie umowy licencyjnej, tytułem licencji za korzystanie ze znaku towarowego, w zakresie w jakim dotyczą wytworzenia i sprzedaży towarów, na których umieszczany jest wyżej wymieniony znak towarowy, podlegają ograniczeniom, o których mowa w art. 15e ustawy o CIT?
Czy należności wypłacane przez Spółkę na podstawie umowy licencyjnej, tytułem licencji za korzystanie ze znaku towarowego, w zakresie w jakim dotyczą wytworzenia i sprzedaży towarów, na których nie jest umieszczany wyżej wymieniony znak towarowy, podlegają ograniczeniom, o których mowa w art. 15e ustawy o CIT?
W jakim okresie Spółka powinna ująć fakturę korygującą fakturę pierwotną wystawioną przez Licencjodawcę z tytułu opłaty licencyjnej dotyczącej 2018 r., otrzymaną w 2019 r.?

Ad. 1. Zdaniem Wnioskodawcy, należności wypłacane przez Spółkę na podstawie umowy licencyjnej, tytułem licencji na korzystanie ze znaku towarowego, w zakresie w jakim dotyczą wytworzenia i sprzedaży towarów, na których umieszczany jest wyżej wymieniony znak towarowy, nie podlegają ograniczeniom, o których mowa w art. 15e ustawy o CIT.

Ad. 2. Zdaniem Wnioskodawcy, również należności wypłacane przez Spółkę na podstawie umowy licencyjnej, tytułem licencji na korzystanie ze znaku towarowego, w zakresie w jakim dotyczą wytworzenia i sprzedaży towarów, na których nie jest umieszczany wyżej wymieniony znak towarowy, nie podlegają ograniczeniom, o których mowa w art. 15e ustawy o CIT.

Ad. 3. Zdaniem Wnioskodawcy, fakturę korygującą fakturę pierwotną wystawioną przez Licencjodawcę z tytułu opłaty licencyjnej dotyczącej 2018 r., otrzymaną w 2019 r. Spółka powinna ująć w okresie, w którym Spółka otrzymała fakturę korygującą od Licencjodawcy.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 15e ust. 1 pkt 1-3 ustawy o CIT, podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty:

usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,
wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7,
przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze

- poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych, o których mowa w art. 11, lub podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 9a ust. 6, w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, i odsetek.

Przepis art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o CIT, do którego odsyła art. 15e ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT jest przepisem zawierającym katalog wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

Ustęp pierwszy tego przepisu w pkt od 4 do 7 wymienia następujące prawa podlegające podatkowej amortyzacji:

autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
licencje,
prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej, tj. w szczególności prawo do wynalazku (patent), prawo ochronne na znak towarowy, prawo ochronne na wzór użytkowy, prawa z rejestracji wzoru przemysłowego, prawa do oznaczenia geograficznego, prawo z rejestracji topografii układu scalonego, wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how).

Co istotne, zgodnie z art. 15e ust. 11 ustawy o CIT ograniczenie, o którym mowa w ust. 1, nie ma zastosowania do:

kosztów usług, opłat i należności, o których mowa w ust. 1, zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi;
kosztów usług, o których mowa w art. 8 ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług;
usług ubezpieczenia świadczonych przez podmioty, o których mowa w art. 15c ust. 16 pkt 6 i 7;
gwarancji i poręczeń udzielonych przez podmioty, o których mowa w art. 15c ust. 16 pkt 1-3, 6 i 7.

Prawo do korzystania z określonej rzeczy lub prawa jest istotą umowy licencyjnej (sublicencyjnej), umowy najmu art. 659 - 679 ustawy z dnia Kodeks Cywilny (winno być: ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2019, poz. 1145 ze zm., dalej „k.c.”), dzierżawy (art. 693 - 709 k.c.), czy umowy leasingu (art. 7091-70918 k.c.).

Umowa licencyjna (licencja) jest umową expressis verbis wskazaną w ustawie z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz. U. z 2019, poz. 1231 ze zm.) w jej art. 41 ust. 2 oraz w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (t.j. Dz. U. z 2017, poz. 776 ze zm.), w jej art. 66 ust. 2 oraz art. 76 - art. 81 (w zakresie wynalazku), art. 163 (w zakresie znaku towarowego). Umowa licencyjna może również dotyczyć pozostałych praw określonych w ustawie Prawo własności przemysłowej.

W tym miejscu Wnioskodawca zwraca uwagę na fakt, że licencja znakowa to aktywo niestanowiące wartości niematerialnej i prawnej na gruncie ustawy o CIT. Konsekwentnie, przywołać należy art. 16g ust. 14 ustawy o CIT zgodnie z którym, wartość początkową praw majątkowych, w tym licencji i autorskich praw majątkowych, stanowi cena nabycia tych praw; jeżeli wynagrodzenie (opłaty) wynikające z umowy licencyjnej albo z umowy o przeniesienie innych praw majątkowych jest uzależnione od wysokości przychodów z licencji lub praw uzyskanych przez licencjobiorcę albo nabywcę, przy ustalaniu wartości początkowej praw majątkowych, w tym licencji, nie uwzględnia się tej części wynagrodzenia. Mając na uwadze powyższe, w wartości początkowej praw majątkowych, w tym licencji i autorskich praw majątkowych, nie uwzględnia się części wynagrodzenia uzależnionego od wysokości przychodów uzyskiwanych przez nabywcę lub licencjobiorcę z eksploatacji licencji lub praw. Tym samym, biorąc pod uwagę zasady kalkulacji należności, do której zapłaty zobowiązana jest Spółka (wynikającą z umowy zawartej pomiędzy Spółką a Licencjodawcą), tj. rozliczenie uzależnione od wartości sprzedaży towarów (w tym sprzedaży towarów opatrzonych znakiem towarowym będącym przedmiotem udzielonej Spółce licencji), koszty licencji znakowej ponoszone przez podatników nie powinny podlegać zaliczeniu do wartości początkowej wartości niematerialnej i prawnej.

Nawet w przypadku, gdyby uznać, iż opłata za licencję znakową mieści się w katalogu kosztów wskazanych w art. 15e ust. 11 pkt 2 (winno być: 15e ust. 1) ustawy o CIT, ograniczenie prawa do rozpoznania kosztów uzyskania przychodów, nie znajduje zastosowania do kosztów usług, opłat i należności zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi.

W tym miejscu należy zwrócić także uwagę na stanowisko Ministra Finansów, który w procesie konsultacji publicznych (występującym z uwagi na nowelizację) stwierdził brak możliwości doprecyzowania przepisów, a w wyjaśnieniach z dnia 23 kwietnia 2018 r. wskazał ,,(...) Przepis art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT - w przeciwieństwie do art. 15 ust 4 i nast. - nie odnosi się do sposobu związania kosztu z przychodami, lecz do sposobu związania kosztu „z wytworzeniem lub nabyciem/wytworzeniem towaru lub świadczeniem usługi (...)”.

W związku z powyższym, celem zidentyfikowania zakresu interpretacyjnego art. 15e ust. 11 pkt 2 ustawy o CIT najadekwatniejszą wydaje się interpretacja celowościowa ww. regulacji, która pozwala wskazać, iż w przypadku gdy cena danego towaru uzależniona jest od wysokości kosztu nabycia wartości niematerialnej i prawnej, to oczywistym jest, iż w zakresie kosztów licencji znakowej (która wykorzystywana jest do opatrzenia logo dystrybuowanych towarów), spełniona jest niewątpliwie przesłanka bezpośredniego związku z wytworzeniem towarów. Tym samym, koszty ponoszone na licencję znakową stanowią koszty usług obcych bezpośrednich czyli koszty związane bezpośrednio z wytworzeniem i sprzedażą towarów.

Przedstawione powyżej stanowisko znajduje potwierdzenie również w praktyce organów podatkowych (np. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 17 kwietnia 2018 r., Znak: 0111- KDIB1-1.4010.71.2018.2.MG; Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 3 kwietnia 2018 r., Znak: 0114-KDIP2-3.4010.14. 2018.1.PS).

Biorąc zatem pod uwagę, że cena sprzedaży wytwarzanych przez Spółkę i wprowadzanych do obrotu towarów uzależniona jest również od wysokości kosztów nabycia licencji oraz że znak towarowy będący przedmiotem umowy licencyjnej jest umieszczany na (większości) towarów wprowadzanych do obrotu przez Spółkę, w ocenie Wnioskodawcy, w odniesieniu do ponoszonych kosztów z tytułu zawartej umowy licencyjnej na używanie znaku towarowego, w zakresie w jakim dotyczą wytworzenia i sprzedaży towarów, na których umieszczany jest znak towarowy, Spółka nie będzie zobowiązana do stosowania ograniczenia dotyczącego kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15e ust. 1 ustawy o CIT. W takim bowiem przypadku ponoszona opłata licencyjna za korzystanie ze znaku towarowego będzie bezpośrednio związana z wytwarzanymi przez Spółkę towarami (art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT).

Również w odniesieniu do ponoszonych kosztów z tytułu zawartej umowy licencyjnej na używanie znaku towarowego, w zakresie w jakim dotyczą wytworzenia i sprzedaży towarów, na których nie jest umieszczany wyżej wymieniony znak towarowy, w ocenie Wnioskodawcy Spółka nie będzie zobowiązana do stosowania ograniczenia dotyczącego kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15e ust. 1 ustawy o CIT. Umowa zawarta pomiędzy Spółką a Licencjobiorcą zawiera bowiem zapisy, zgodnie z którymi Spółka musi uiszczać opłatę licencyjną kalkulowaną także od wartości sprzedaży tych wyrobów, które na życzenie klienta, nie są oznaczane licencjonowanym znakiem. Nie zmienia to faktu, że ten koszt (licencji) w związku z produkcją wyrobów nieoznaczonych, Spółka musi ponieść, aby te wyroby (zgodnie z zawartą umową) móc wytworzyć i sprzedać. Spółka nabywa prawo do oznaczania wszystkich wyrobów znakami i taka Umowa została z Licencjobiorcą zawarta, co nie zmienia faktu, że w pewnych przypadkach z tego prawa (na wskutek żądania klienta) nie korzysta.

Reasumując powyższe, również w przypadku wyrobów, na których nie jest umieszczany znak towarowy będący przedmiotem licencji, ponoszona opłata licencyjna za korzystanie ze znaku towarowego będzie bezpośrednio związana z wytwarzanymi przez Spółkę towarami.

W tym miejscu Wnioskodawca zwraca uwagę na wyrok WSA we Wrocławiu z 3 kwietnia 2019 r. (sygn. I SA/Wr 1246/18), w którym skład orzekający uznał (na podstawie ustnego uzasadnienia motywów rozstrzygnięcia), m.in. że „analiza językowa art. 15e ust. 11 pkt 1 u.p.d.o.p. wskazuje, iż niewątpliwie nie można utożsamiać wytworzenia lub nabycia towaru bądź świadczenia usługi z samym efektem tych czynności, czyli produktem lub rezultatem usługi. Użycie przez ustawodawcę rzeczowników odczasownikowych, takich jak „wytworzenie”, „nabycie”, „świadczenie" wskazuje, iż chodzi tutaj o ciąg czynności (proces), które się składają na wytworzenie, nabycie lub świadczenie, a nie o produkt/rezultat. (...) Ustawodawca w żaden sposób nie uzależnił stosowania tego wyłączenia od inkorporowania poniesionego wydatku wprost w cenie produktu. Warunkiem wyłączenia wydatków z limitowania kosztów jest to, by wydatek ten jako koszt uzyskania przychodów był bezpośrednio związany z czynnościami wytwarzania lub nabywania towaru lub świadczenia usługi. Przepis art. 15e ust. 11 pkt 1 u.p.d.o.p. ani uzasadnienie jego wprowadzenia w projekcie ustawy nie zawiera warunków w postaci ujęcia tego wydatku jako konkretnego, dającego się zidentyfikować elementu ceny finalnej produktu.”

Jak zatem wynika z wyżej wymienionego orzeczenia, analizowane regulacje powinno się interpretować szerzej, tj. nie tylko wyłącznie w kontekście bezpośredniego związku kosztu z wytworzeniem lub nabyciem towaru lub świadczeniem usługi, lecz jako wydatek związany z określonym przychodem.

Ponadto, jak wskazano w stanie faktycznym, w 2019 r. Spółka otrzymała od Licencjodawcy fakturę korygującą in minus fakturę pierwotną wystawioną przez Licencjodawcę z tytułu różnicy pomiędzy uiszczoną uprzednio zaliczką, a ostatecznie ustaloną wysokością opłaty licencyjnej dotyczącej 2018 r.

Od 1 stycznia 2016 r. obowiązują przepisy regulujące zasady dokonywania korekty kosztów (art. 15 ust. 4i-4l ustawy o CIT). Z przepisów tych wynika, że każda korekta przychodu lub kosztu, która nie będzie spowodowana błędem rachunkowym lub oczywistą omyłką, ma być dokonywana na bieżąco. Zgodnie z art. 15 ust. 4i ustawy o CIT, jeżeli korekta kosztu uzyskania przychodów, w tym odpisu amortyzacyjnego, nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, korekty dokonuje się poprzez zmniejszenie lub zwiększenie kosztów uzyskania przychodów poniesionych w okresie rozliczeniowym, w którym została otrzymana faktura korygująca lub, w przypadku braku faktury, inny dokument potwierdzający przyczyny korekty.

Z kolei zgodnie z art. 15 ust. 4j ustawy o CIT, jeżeli w okresie rozliczeniowym, o którym mowa w ust. 4i, podatnik nie poniósł kosztów uzyskania przychodów lub kwota poniesionych kosztów uzyskania przychodów jest niższa niż kwota zmniejszenia, podatnik jest obowiązany zwiększyć przychody o kwotę, o którą nie zostały zmniejszone koszty uzyskania przychodów.

Biorąc pod uwagę treść wyżej wymienionych przepisów, w ocenie Wnioskodawcy, korekta należności licencyjnej nie jest spowodowana omyłką ani błędem rachunkowym. Pierwotna kalkulacja należności licencyjnej, opłacona w formie zaliczki, opierała się na wartościach znanych Spółce na koniec października 2018 r. Ostateczna kalkulacja należności licencyjnej opierała się z kolei na danych znanych Spółce już w okresie późniejszym. W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy, korekta kosztów, w związku z otrzymaniem faktury korygującej od Licencjodawcy, powinna zostać ujęta przez Spółkę w okresie, w którym Spółka otrzymała fakturę korygującą od Licencjodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Ad. 1 i 2. Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 oraz 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865 ze zm., dalej: „ustawy o CIT”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów.

Zgodnie z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty:

usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,
wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7,
przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze

-poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 lub podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 11j ust. 2, w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, i odsetek.

W myśl art. 11a ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, ilekroć w niniejszym rozdziale jest mowa o podmiotach powiązanych – oznacza to:

podmioty, z których jeden podmiot wywiera znaczący wpływ na co najmniej jeden inny podmiot, lub
podmioty, na które wywiera znaczący wpływ:

ten sam inny podmiot lub
małżonek, krewny lub powinowaty do drugiego stopnia osoby fizycznej wywierającej znaczący wpływ na co najmniej jeden podmiot, lub

spółkę niemającą osobowości prawnej i jej wspólników, lub
podatnika i jego zagraniczny zakład, a w przypadku podatkowej grupy kapitałowej – spółkę kapitałową wchodzącą w jej skład i jej zagraniczny zakład.

Dyspozycją przepisu art. 15e ust. 1 ustawy o CIT, objęte są te podmioty, które są podmiotami powiązanymi oraz świadczą usługi wymienione w tym przepisie. Podkreślenia wymaga, że oba te warunki muszą być spełnione łącznie.

W art. 15e ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT wskazano, że ograniczeniem w zaliczeniu do kosztów podatkowych są objęte wszelkiego rodzaju opłaty i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7.

Prawami i wartościami, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o CIT są:

autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
licencje,
prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej,
wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how).

Znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa. Ilekroć w ustawie jest mowa o znakach towarowych - rozumie się przez to także znaki usługowe (art. 120 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej – Dz.U. z 2017 r., poz. 776). Art. 163 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że uprawniony z prawa ochronnego na znak towarowy może udzielić innej osobie upoważnienia do używania znaku, zawierając z nim umowę licencyjną.

Wątpliwości Wnioskodawcy, zgłoszone w niniejszej sprawie dotyczą zastosowania ograniczeń w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów opłat za korzystanie ze znaku towarowego, w zakresie w jakim dotyczą wytworzenia i sprzedaży towarów, na których umieszczono znak towarowy oraz na których znak towarowy umieszczony nie jest (art. 15e ust. 1 w zw. z art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT).

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że przedmiotowe opłaty licencyjne za korzystanie ze znaków towarowych – jako wymienione w przepisie art. 15e ust. 1 ustawy o CIT – co do zasady podlegają ograniczeniu w zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów.

Stosownie jednak do art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, ograniczenie, o którym mowa w ust. 1, nie ma zastosowania do kosztów usług, opłat i należności, o których mowa w ust. 1, zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi.

Kluczowe dla odczytania zakresu omawianego wyłączenia jest zatem precyzyjne ustalenie znaczenia pojęcia kosztów „bezpośrednio związanych” z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi.

Językowa analiza tego wyrażenia prowadzi do wniosku, iż chodzi o związek kosztu z czynnością „wytwarzania” lub „nabywania” towaru albo „świadczenia” usługi. Bardziej funkcjonalna wykładnia tych pojęć sprowadza się do poszukiwania tego związku z samym przedmiotem (efektem) tego wytwarzania (nabywania) albo świadczenia usługi, tj. określonym dobrem lub określoną usługą. Z tego względu należy stwierdzić, iż koszt o którym mowa w omawianym przepisie to koszt usług lub prawa w jakimkolwiek stopniu „inkorporowanych” w produkcie, towarze lub usłudze. Jest to zatem koszt, który wpływa na finalną cenę danego towaru lub usługi, jako (zazwyczaj) jeden z wielu wydatków niezbędnych do poniesienia w procesie produkcji, dystrybucji danego dobra lub świadczenia określonej usługi. Koszt ten powinien przy tym być możliwy do zidentyfikowania, jako czynnik obiektywnie kształtujący cenę danego dobra lub usługi. Konieczność doszukiwania się związku kosztu z produktem, towarem i usługą wyklucza z zakresu omawianego wyłączenia koszty ogólnie służące działalności podatnika, ponoszone bez związku z konkretnym towarem lub usługą. Dotyczy to również wszelkich kosztów służących zabezpieczeniu albo zachowaniu źródła przychodów.

Rozważając zatem, czy wskazane w przedmiotowym wniosku opłaty licencyjne za korzystanie ze znaku towarowego, w zakresie w jakim dotyczą wytworzenia i sprzedaży towarów, na których jest umieszczony znak towarowy oraz na których znaku towarowego nie umieszczono, należy uwzględnić również specyfikę działalności prowadzonej przez podatnika.

Z opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wynika, że przedmiotem działalności gospodarczej Spółki jest produkcja i sprzedaż naczyń jednorazowych oraz opakowań do żywności z papieru. Głównymi klientami Spółki są duże sieci restauracji i barów szybkiej obsługi, sieci kawiarni, firmy vendingowe i cateringowe, dystrybutorzy opakowań oraz markety.

Spółka jest producentem m.in. jednorazowych papierowych kubków do napojów gorących i zimnych (do kawy, napojów gazowanych itp.), jednorazowych kubełków i pojemników papierowych sałatkowych oraz innych dań. Jednocześnie, w celu zapewnienia kompletności dostaw do finalnego odbiorcy, Spółka sprzedaje towary, wyprodukowane przez inne podmioty z grupy, których sama nie wytwarza w swoim zakładzie produkcyjnym. Są to w szczególności kubki papierowe do napojów, kubki do napojów plastikowe, wieczka plastikowe do kubków i pojemników na żywność na wynos, menuboxy oraz pojemniki na dania gotowe.

Na podstawie umowy Licencjodawca udzielił Spółce niewyłącznej licencji na korzystanie ze znaku towarowego (będącego przedmiotem licencji), poprzez jego umieszczanie na towarach produkowanych i wprowadzanych do obrotu przez Spółkę oraz na fakturach, opakowaniach zbiorczych, na papierze firmowym podczas uczestnictwa w targach, na stronach internetowych i we wszelkich innych mediach.

W przedmiotowej sprawie w odniesieniu do towarów produkowanych i wprowadzanych do obrotu przez Spółkę opatrzonych znakiem towarowym, bez wątpienia istnieje możliwość wskazania bezpośredniego wpływu ponoszonych wydatków (opłat licencyjnych) na cenę towarów, bowiem bez uiszczenia tych opłat Wnioskodawca nie mógłby produkować i sprzedawać oznaczonych znakami produktów. Także wysokość opłaty licencyjnej kalkulowana jest jako określony procent od sprzedaży netto towarów produkowanych i wprowadzonych do obrotu przez Spółkę, a cena sprzedaży wytwarzanych przez Spółkę towarów uzależniona jest m.in. od wysokości kosztów nabycia licencji (zatem możliwe jest określenie, w jakim stopniu koszt ten jest inkorporowany w produkcji i sprzedaży towarów).

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy należy uznać, że ponoszone przez Wnioskodawcę opłaty licencyjne z tytułu używania znaku towarowego (umieszczonego na towarach produkowanych i wprowadzanych do obrotu przez Spółkę), stanowią koszty bezpośrednio związane z produkcją i wprowadzeniem towarów do obrotu przez Spółkę, w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT. Należy przyjąć, że gdyby Spółka nie ponosiła kosztów Licencji, nie mogłaby korzystać ze znaku towarowego Licencjodawcy. W takiej sytuacji ponoszenie kosztów licencji na rzecz podmiotu powiązanego warunkuje w sposób bezpośredni możliwość produkcji i wprowadzenia towarów do obrotu z wykorzystaniem znaku towarowego a ich ponoszenie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym ze sprzedażą produktów.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Odnosząc się do możliwości zastosowania wyłączenia opłat ponoszonych z tytułu licencji w przypadku, gdzie na produktach wytwarzanych i sprzedawanych przez Spółkę zamiast znaku towarowego umieszczone są tylko logo i emblematy klienta, wskazać należy, że ww. opłaty, ponoszone przez Wnioskodawcę również stanowią koszty bezpośrednio związane z wytworzeniem lub nabyciem towarów, czy też świadczeniem usług w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT. We wniosku wyraźnie wskazano bowiem, że zamówione produkty mogą być wytwarzane tylko przez jednostki, które spełniają wszystkie wymagane przez klienta normy, zapewniające wysoką jakość produktów, ich bezpieczeństwo, określoną przez standardy bezpieczeństwa oraz ochronę środowiska technologie produkcji, procedury organizacyjne oraz posiadane certyfikaty. Klienci w pierwszej kolejności wybierają produkty Spółki  marki postrzeganej jako wiarygodnej, oczekując, że sprosta wszystkim wymaganym przez nich normom. Spółka nie zostałaby wybrana jako dostawca, nie będąc częścią grupy, ponieważ to gwarantuje klientowi jakość i bezpieczeństwo.

W opisie własnego stanowiska w sprawie wskazano ponadto, że Umowa zawarta pomiędzy Spółką a Licencjobiorcą zawiera bowiem zapisy, zgodnie z którymi Spółka musi uiszczać opłatę licencyjną kalkulowaną także od wartości sprzedaży tych wyrobów, które na życzenie klienta, nie są oznaczane licencjonowanym znakiem. Nie zmienia to faktu, że ten koszt (licencji) w związku z produkcją wyrobów nieoznaczonych, Spółka musi ponieść, aby te wyroby (zgodnie z zawarta umową) móc wytworzyć i sprzedać. Spółka nabywa prawo do oznaczania wszystkich wyrobów znakami i taka Umowa została z Licencjobiorcą zawarta, co nie zmienia faktu, że w pewnych przypadkach z tego prawa (na wskutek żądania klienta) nie korzysta.

Zatem również sposób kalkulacji opisany powyżej wskazuje, że opłata licencyjna uiszczana jest przez Wnioskodawcę od całości realizowanej sprzedaży (niezależnie od oznaczania towarów wprowadzanych do obrotu).

Zatem koszty ponoszone przez Wnioskodawcę należy rozpoznać jako koszty bezpośrednio ponoszone w związku z wytworzeniem lub nabyciem konkretnego produktu lub świadczeniem usługi w rozumieniu omawianego przepisu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy jest również prawidłowe.

Ad. 3. Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, której celem jest osiągnięcie przychodów bądź zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że zgodnie z umową, Spółka w pierwszej kolejności zobowiązana jest do uiszczenia zaliczki w wysokości wynoszącej 100% przewidywanych opłat licencyjnych za dany rok, zaktualizowanej zgodnie z prognozą wyników Licencjobiorcy na koniec roku kalendarzowego. Licencjobiorca przedstawia Licencjodawcy dane stanowiące podstawę do obliczenia wysokości tej zaliczki w październiku danego roku kalendarzowego.

Zagadnienie przedstawione we wniosku koncentruje się na rozstrzygnięciu, w jakim okresie Spółka powinna ująć fakturę korygującą fakturę pierwotną wystawioną przez Licencjodawcę z tytułu opłaty licencyjnej dotyczącej 2018 r., a otrzymaną w 2019 r.

Zgodnie z art. 15 ust. 4i ustawy o CIT, jeżeli korekta kosztu uzyskania przychodów, w tym odpisu amortyzacyjnego, nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, korekty dokonuje się poprzez zmniejszenie lub zwiększenie kosztów uzyskania przychodów poniesionych w okresie rozliczeniowym, w którym została otrzymana faktura korygująca lub, w przypadku braku faktury, inny dokument potwierdzający przyczyny korekty.

Jeżeli w okresie rozliczeniowym, o którym mowa w ust. 4i, podatnik nie poniósł kosztów uzyskania przychodów lub kwota poniesionych kosztów uzyskania przychodów jest niższa niż kwota zmniejszenia, podatnik jest obowiązany zwiększyć przychody o kwotę, o którą nie zostały zmniejszone koszty uzyskania przychodów (art. 15 ust. 4j ww. ustawy).

Tym samym w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2016 r. podatnicy dokonują korekty kosztów uzyskania przychodów w miesiącu, w którym otrzymają dokument potwierdzający przyczyny korekty, o ile korekta nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką. Natomiast w sytuacji, w której korekta spowodowana jest błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, korekty dokonuje się ze skutkiem „wstecz” (ex tunc).

Ustawodawca w ww. przepisie wskazał dwa przypadki, które różnicują moment ujęcia korekty dla celów podatkowych.

Zgodnie z uzasadnieniem do projektu ustawy nowelizującej wprowadzającej m.in. art. 15 ust. 4i ustawy o CIT. Moment ujęcia faktury korygującej, zarówno po stronie przychodów, jak i kosztów podatkowych, powinien być zatem uzależniony od okoliczności, jakich dotyczy ta faktura, a mianowicie:

jeżeli pierwotnie sporządzona faktura błędnie dokumentowała stan faktyczny, a więc korekta jest wynikiem błędu (czyli zawierała pomyłki np. w ilości, cenie lub kwocie podatku VAT), to wówczas korekta powinna być przyporządkowana wstecznie do okresu, którego dotyczy, czyli do daty wystąpienia przychodu należnego (odpowiednio daty poniesienia kosztu), wynikającego z faktury pierwotnej,
natomiast w przypadku, gdy faktura pierwotna prawidłowo dokumentowała zdarzenie gospodarcze, które miało miejsce w dacie jej wystawienia (stan faktyczny), a faktura korygująca została wystawiona przez sprzedawcę z powodu późniejszych zdarzeń, a więc okoliczności mających wpływ na zmianę przychodów powstałych już po wystawieniu faktury pierwotnej, takich jak np. obniżenie ceny, udzielenie rabatu czy zwrotu towaru - fakturę korygującą należy rozliczyć na bieżąco, z datą jej wystawienia.

Przedmiotowe rozwiązania będą miały zastosowanie do zdarzeń mających wpływ na korektę podstawy opodatkowania, które nastąpiły po zdarzeniu gospodarczym, a więc po wystawieniu faktury pierwotnej (lub innego dokumentu) z wyłączeniem przypadków, gdy korekta przychodu lub kosztu uzyskania przychodu spowodowana jest błędem lub pomyłką. Zatem w przypadku, gdy faktura pierwotna prawidłowo dokumentowała zdarzenie gospodarcze, a faktura korygująca (dokument korygujący) została wystawiona przez sprzedawcę z powodu późniejszych okoliczności, takich jak np. obniżenie ceny, udzielenie rabatu, zwrotu towaru czy gwarancja lub rękojmia, fakturę korygującą (dokument korygujący) należy rozliczyć w bieżącym okresie rozliczeniowym (tj. w dacie wystawienia dokumentu korygującego i odpowiednio - jego otrzymania). Jeżeli jednak pierwotnie sporządzona faktura zawierała błędy lub pomyłki, a więc błędnie dokumentowała stan faktyczny, podatnik zobowiązany jest przyporządkować korektę wstecznie do okresu, którego dotyczy, czyli do daty wystąpienia przychodu należnego (odpowiednio daty poniesienia kosztu), wynikającego z pierwotnego dokumentu. Przepisy dotyczące korekty kosztu uzyskania przychodów będą stosowane odpowiednio do korekty odpisów amortyzacyjnych.

W świetle przedstawionych uregulowań prawnych należy stwierdzić, że w rozpatrywanej sprawie nie mamy do czynienia ani z „błędem rachunkowym”, ani z „inną oczywistą omyłką”. Pierwotna kalkulacja należności licencyjnej, opłacona w formie zaliczki, opierała się na wartościach znanych Spółce na koniec października 2018 r. Zatem w momencie wystawienia faktury Spółka nie dysponowała ostatecznymi danymi, w oparciu o które mogłaby tę fakturę wystawić, zatem przy jej wystawianiu posługiwała się danymi szacunkowymi. Ostateczna kalkulacja należności licencyjnej opierała się z kolei na danych znanych Spółce już w okresie późniejszym.

Wobec powyższego korekta faktury jest spowodowana zdarzeniem, które wystąpiło już po wystawieniu faktury pierwotnej. W związku z powyższym należy stwierdzić, że w przypadku korekty faktury pierwotnej, z przyczyn innych niż oczywista omyłka lub błąd rachunkowy, w związku z korektą rozliczeń z tytułu różnicy pomiędzy uiszczoną uprzednio zaliczką, a ostatecznie ustaloną wysokością opłaty licencyjnej dotyczącej 2018 r., Wnioskodawca będzie uprawniony ująć fakturę korygującą w okresie rozliczeniowym, w którym została wystawiona przez Licencjonodawcę.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin