Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3.4012.111.2019.2.LS
z 5 marca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 grudnia 2019 r. (data wpływu 19 grudnia 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 31 stycznia 2020 r. (data wpływu 4 lutego 2020 r.) oraz pismem z dnia 17 lutego 2020 r. (data wpływu 24 lutego 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie utraty zwolnienia podmiotowego w związku z art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. d ustawy o podatku od towarów i usług – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 grudnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie utraty zwolnienia podmiotowego w związku z art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. d ustawy o podatku od towarów i usług. Wniosek uzupełniono w dniu 4 lutego 2020 r. o wyjaśnienie adresu elektronicznego podanego w PPS-1 oraz w dniu 24 lutego 2020 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą zarejestrowaną w CEIDG jako osoba fizyczna niezatrudniająca innych osób. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą PKD przeważające 82.91.Z. Zainteresowany jest zwolniony z podatku od towarów usług na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT (podatek od towarów i usług). Wnioskodawca zajmuje się skupem od banków trudnych wierzytelności, których banki nie ściągają ze względu na trudnych dłużników. Wnioskodawca nie świadczy usług innym podmiotom i osobom fizycznym, zajmuje się odzyskiwaniem własnych wierzytelności (po wcześniejszym wykupie tych wierzytelności z banków, banki, które sprzedały wierzytelności Wnioskodawcy nigdy nie stają się powtórnie właścicielami tych wierzytelności). Większość wykupionych przez Wnioskodawcę długów z tych banków, a dotyczących innych osób czy firm jest nieegzekwowalna, jednak warunek banków to zakup przez Wnioskodawcę całego pakietu długów bankowych, które po zapłacie przez Wnioskodawcę i opłaceniu PCC-3 stają się własnością Wnioskodawcy.

Działalność gospodarcza Zainteresowanego polega na wykupie umową kupna-sprzedaży z banków trudnych wierzytelności bankowych. Wierzytelności których po wykupie Wnioskodawca staje się właścicielem. Warunkiem zakupu tych wierzytelności jest, że każdy bank z którym współpracował Zainteresowany lub współpracuje nie zbywa na rzecz Wnioskodawcy wybranych przez niego trudnych wierzytelności tylko tzw. pakiet, z którego tylko niektóre są możliwe do egzekucji (tylko takie wierzytelności które są tylko własnością Wnioskodawcy).

Zainteresowany nie prowadzi usług ściągania cudzych długów, tj. wierzytelności tylko tych, które są jego własnością i są możliwe do egzekucji. Czy są możliwe do egzekucji zakupione z danego banku pakiety wierzytelności okazuje się po przeprowadzeniu przez Wnioskodawcę postępowania przed sądami i komornikami. Wnioskodawca nigdy nie świadczy usług ściągania długów i nie świadczy usług faktoringu na rzecz innych podmiotów – tylko zajmuje się egzekwowaniem we własnym imieniu i na własną rzecz już należących do jego firmy wierzytelności czyli: nie świadczy usług na rzecz innych w tym na rzecz banków gdyż jest właścicielem, wcześniej zbytych przez banki wierzytelności. Może nawet okazać się, że dany nabyty pakiet wierzytelności z banku nie da żadnych rezultatów, tj. nie pokryje kosztów zakupu wierzytelności z tego banku – na Wnioskodawcy spoczywa ryzyko ewentualnego nie ściągnięcia tych trudnych (jego, nie cudzych) wierzytelności.

W uzupełnieniu do wniosku w dniu 24 lutego 2020 r. Wnioskodawca wskazał, że nabyte umową kupna-sprzedaży (z opłaconym przez Zainteresowanego PCC-3) wierzytelności stanowią w czasie nabycia wierzytelności wymagalne. Nabyty od Banku pakiet 12 wierzytelności (bank wystawił do sprzedaży pakiet 12 wierzytelności bez możliwości wyboru częściowego, tj. albo wszystkie 12 albo żadna). Do wszystkich nabytych w pakiecie wierzytelności upłynął termin zapłaty. Bank jeszcze w 2019 r. prowadził postępowanie egzekucyjne; po dojściu do wniosku (bank), że nie można nic odzyskać, postanowił zbyć te 12 wierzytelności.

Z 12 wierzytelności 9 wierzytelności jest u Wnioskodawcy po terminie przedawnienia (9 wierzytelności nr 2, 4, 6, 7, 8, 9, 10, 11 i 12). Wierzytelności nr 1, 3 i 5 nie są przedawnione (należności główne są łącznie na ok. (…) tys. zł). Każda z trzech nieprzedawnionych wierzytelności miała tytuł wykonawczy, który w obecnym stanie prawnym przechodzi na nabywcę wierzytelności.

Wnioskodawca może złożyć do komornika tytuł egzekucyjny (po opłaceniu dodatkowych kosztów) na trzech dłużników tych nieprzeterminowanych (jednak nie ma żadnej pewności, że ci dłużnicy mają np. minimalne emerytury, renty czy wynagrodzenia i np. obowiązki alimentacyjne albo w ogóle nie mają oficjalnych przychodów i nie uzyska się nic; tego nie wiadomo do przeprowadzenia całej procedury, którą wcześniej trzeba opłacić bez gwarancji, że coś się odzyska). Bank nie zbywa tzw. łatwych, wcześniej nie sprawdzonych wierzytelności.

Wszystkie 12 wierzytelności Wnioskodawca kupił za (…) zł (doszły koszty dodatkowe typu notarialne poświadczenie podpisów przedstawicieli banku i Wnioskodawcy, wielokrotne koszty dojazdów do banku w innej części Polski niż Wnioskodawca). Ogólnie jest to koszt 3 wierzytelności z 12 ogółem (9 z tego jest po terminie przedawnienia – w tym przypadku tylko ewentualna chęć spłaty dłużnika przedawnionego mogłaby rozliczyć dług co jest mało prawdopodobne). Z wierzytelności nieprzedawnionych nr 1 (wierzytelność nieprzedawniona, należność główna na (…) zł) ma klauzulę wykonalności z 2012 r., nr 3 ma nakaz zapłaty z 24 stycznia 2019 r. (na kwotę (…) zł); wierzytelność nr 5 (nieprzedawniona), dłużnik zmarł ma spadkobierców jest z nakazem zapłaty (…) (należność główna nal. (…) zł).

Należności przedawnione (9) nie mają żadnej wartości. Pozostałe 3 wierzytelności wymagają próby ugody z dłużnikami co do spłaty. Pesymistyczny wariant to taki, że nic z tego nie odzyska się (bank wysyłał komorników i komornicy ustalili, że nic nie są w stanie odzyskać). Wystarczy, że dłużnicy nieprzedawnieni mają minimalne renty lub minimalne wynagrodzenia oraz alimentacyjne tytuły wykonawcze i wtedy nic się nie odzyska. Wariant optymistyczny wg Wnioskodawcy to odzyska on trochę więcej niż poniósł kosztów w zakresie nabycia tych 12 wierzytelności w tym 9 po terminie przedawnienia.

Wnioskodawca nie będzie sprzedawać tych wierzytelności innym osobom czy firmom; albo „uda się” odzyskać jakieś pieniądze od tych trzech dłużników „nieprzeterminowanych” albo w ogóle nie odzyska się nic (ryzyko przedsiębiorcy).

Bank sprzedając 12 wierzytelności w pakiecie nie ma żadnych praw (po podpisaniu umowy kupna-sprzedaży) do tych, sprzedanych Wnioskodawcy wierzytelności. Wnioskodawca po nabyciu od banku wierzytelności nie ma żadnych świadczeń na rzecz Banku (poza zapłatą kwoty z umowy kupna-sprzedaży).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku ze zmianą przepisów ustawy o podatku od towarów i usług obowiązujących od 1 września 2019 r. Wnioskodawca podlega obowiązkowo pod podatek od towarów usług tzn. czy utracił zwolnienie od podatku od towarów i usług (pomimo, że nie przekroczył obrotu ze sprzedaży w żadnym z lat prowadzenia przez niego działalności gospodarczej 200 000 zł rocznie) i podlega pod obowiązek podatkowy w VAT z tytułu, zmienionego od 1 września 2019 r. zapisu art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. d ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. 2004 r., Nr 54 poz. 535, z późn. zm.)?

Zdaniem Wnioskodawcy, zapis art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. d ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług go nie dotyczy, gdyż nie prowadzi on jako przedsiębiorca usług ściągania długów w tym faktoringu tylko odzyskuje już swoje zakupione z banków wierzytelności. Zapis dotyczy firm świadczących usługi ściągania długów na rzecz osób czy firm trzecich gdyż usługa to wykonywanie czynności na rzecz podmiotów trzecich – nie na własną rzecz. Wnioskodawca nie prowadzi usług w związku z powyższym powyższy zapis go nie dotyczy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106) zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…) (art. 8 ust. 1 ustawy).

Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności (art. 15 ust. 1 ustawy).

Natomiast działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Jak wynika z art. 113 ust. 1 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Na podstawie art. 113 ust. 2 ustawy do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

1. wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;
2. odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:
   1. transakcji związanych z nieruchomościami,
   2. usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41,
   3. usług ubezpieczeniowych,
   ‒ jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych;
3. odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.
   
   

W myśl art. 113 ust. 4 ustawy podatnicy, o których mowa w ust. 1 i 9, mogą zrezygnować ze zwolnienia określonego w ust. 1 i 9 pod warunkiem pisemnego zawiadomienia o tym zamiarze naczelnika urzędu skarbowego przed początkiem miesiąca, w którym rezygnują ze zwolnienia, a w przypadku podatników rozpoczynających w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, którzy chcą zrezygnować ze zwolnienia od pierwszej wykonanej czynności – przed dniem wykonania tej czynności.

Z przepisu art. 113 ust. 5 ustawy wynika, że jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Zgodnie z art. 113 ust. 9 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

Stosownie do art. 113 ust. 11 ustawy podatnik, który utracił prawo do zwolnienia sprzedaży od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, może, nie wcześniej niż po upływie roku, licząc od końca roku, w którym utracił prawo do zwolnienia lub zrezygnował z tego zwolnienia, ponownie skorzystać ze zwolnienia określonego w ust. 1.

Zgodnie z art. 113 ust. 13 ustawy zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników:

1. dokonujących dostaw:
   1. towarów wymienionych w załączniku nr 12 do ustawy,
   2. towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, z wyjątkiem:
      • energii elektrycznej (PKWiU 35.11.10.0),
      • wyrobów tytoniowych,
      • samochodów osobowych, innych niż wymienione w lit. e, zaliczanych przez podatnika, na podstawie przepisów o podatku dochodowym, do środków trwałych podlegających amortyzacji,
   3. budynków, budowli lub ich części, w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b,
   4. terenów budowlanych,
   5. nowych środków transportu;
   6. następujących towarów, w związku z zawarciem umowy w ramach zorganizowanego systemu zawierania umów na odległość, bez jednoczesnej fizycznej obecności stron, z wyłącznym wykorzystaniem jednego lub większej liczby środków porozumiewania się na odległość do chwili zawarcia umowy włącznie:
      • preparatów kosmetycznych i toaletowych (PKWiU 20.42.1),
      • komputerów, wyrobów elektronicznych i optycznych (PKWiU 26),
      • urządzeń elektrycznych i nieelektrycznego sprzętu gospodarstwa domowego (PKWiU 27),
      • maszyn i urządzeń, gdzie indziej niesklasyfikowanych (PKWiU 28),
   7. hurtowych i detalicznych części do:
      • pojazdów samochodowych (PKWiU 45.3),
      • motocykli (PKWiU 45.4);
2. świadczących usługi:
   1. prawnicze,
   2. w zakresie doradztwa, z wyjątkiem doradztwa rolniczego związanego z uprawą i hodowlą roślin oraz chowem i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego,
   3. jubilerskie;
   4. ściągania długów, w tym factoringu;
3. nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju.
   
   

Z powyższego przepisu art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. d ustawy wynika, że każda transakcja mająca na celu ściąganie długów jest wyłączona ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą zarejestrowaną w CEIDG jako osoba fizyczna niezatrudniająca innych osób. Działalność gospodarcza – PKD przeważające 82.91.Z. Zainteresowany jest zwolniony z podatku od towarów usług na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT. Wnioskodawca zajmuje się skupem od banków trudnych wierzytelności, których banki nie ściągają ze względu na trudnych dłużników, nie świadczy usług innym podmiotom i osobom fizycznym, zajmuje się odzyskiwaniem własnych wierzytelności (po wcześniejszym wykupie tych wierzytelności z banków, banki, które sprzedały wierzytelności Wnioskodawcy nigdy nie stają się powtórnie właścicielami tych wierzytelności). Większość wykupionych przez Wnioskodawcę długów z tych banków, a dotyczących innych osób czy firm jest nieegzekwowalna, jednak warunek banków to zakup przez Wnioskodawcę całego pakietu długów bankowych, które stają się własnością Wnioskodawcy. Każdy bank z którym współpracował Zainteresowany lub współpracuje nie zbywa na jego rzecz wybranych przez niego trudnych wierzytelności tylko tzw. pakiet, z których tylko niektóre są możliwe do egzekucji. Może okazać się, że dany nabyty pakiet wierzytelności z banku nie da żadnych rezultatów, tj. nie pokryje kosztów zakupu wierzytelności z tego banku – na Wnioskodawcy spoczywa ryzyko ewentualnego nie ściągnięcia tych trudnych (jego, nie cudzych) wierzytelności. Wnioskodawca wskazał, że nie świadczy usług ściągania długów i nie świadczy usług faktoringu na rzecz innych podmiotów – tylko zajmuje się egzekwowaniem we własnym imieniu i na własną rzecz już należących do jego firmy wierzytelności czyli: nie świadczy usług na rzecz innych w tym na rzecz banków gdyż jest właścicielem, wcześniej zbytych przez banki wierzytelności. Wnioskodawca nabywa umową kupna-sprzedaży wierzytelności stanowiące w czasie nabycia wierzytelności wymagalne. Wnioskodawca nabył od Banku Spółdzielczego pakiet 12 wierzytelności (bank wystawił do sprzedaży pakiet 12 wierzytelności bez możliwości wyboru częściowego, tj. albo wszystkie 12 albo żadna). Z 12 wierzytelności 9 wierzytelności jest u Wnioskodawcy po terminie przedawnienia (tj. wierzytelności nr 2, 4, 6, 7, 8, 9, 10, 11 i 12), wierzytelności nr 1, 3 i 5 nie są przedawnione (należności główne są łącznie na ok. (…) tys. zł). Każda z trzech nieprzedawnionych wierzytelności miała tytuł wykonawczy, który w obecnym stanie prawnym przechodzi na nabywcę wierzytelności. Wnioskodawca może złożyć do komornika tytuł egzekucyjny (po opłaceniu dodatkowych kosztów) na trzech dłużników tych nieprzeterminowanych wierzytelności (jednak Wnioskodawca nie ma żadnej pewności, do momentu przeprowadzenia całej procedury, którą wcześniej trzeba opłacić, że coś się odzyska). Wszystkie 12 wierzytelności Wnioskodawca kupił za (…) zł (doszły koszty dodatkowe typu notarialne poświadczenie podpisów przedstawicieli banku i Wnioskodawcy, wielokrotne koszty dojazdów do banku w innej części Polski niż Wnioskodawca), ogólnie jest to koszt 3 wierzytelności z 12 ogółem (9 jest po terminie przedawnienia – w tym przypadku tylko ewentualna chęć spłaty dłużnika przedawnionego mogłaby rozliczyć dług co jest mało prawdopodobne). Wierzytelność nieprzedawniona nr 1 (należność główna na (…) zł) ma klauzulę wykonalności z 2012 r., wierzytelność nieprzedawniona nr 3 ma nakaz zapłaty z 24 stycznia 2019 r. na kwotę (…) zł, wierzytelność nieprzedawniona nr 5 (dłużnik zmarł ma spadkobierców) jest z nakazem zapłaty (…) – należność główna nal. (…) zł. Wnioskodawca wskazał, że ww. wierzytelności nieprzedawnione wymagają próby ugody z dłużnikami co do spłaty. Pesymistyczny wariant to taki, że nic nie odzyska (bank wysyłał komorników i komornicy ustalili, że nic nie są w stanie odzyskać). Wystarczy, że dłużnicy nieprzedawnieni mają minimalne renty lub minimalne wynagrodzenia oraz alimentacyjne tytuły wykonawcze to wtedy nic nie odzyska. Z kolei wariant optymistyczny wg Wnioskodawcy to odzyska on trochę więcej niż poniósł kosztów w zakresie nabycia tych 12 wierzytelności w tym 9 po terminie przedawnienia. Wnioskodawca nie będzie sprzedawać tych wierzytelności innym osobom czy firmom; albo „uda się” odzyskać jakieś pieniądze od tych trzech dłużników „nieprzeterminowanych” albo w ogóle nie odzyska nic (ryzyko przedsiębiorcy). Bank sprzedając 12 wierzytelności w pakiecie nie ma żadnych praw (po podpisaniu umowy kupna-sprzedaży) do tych, sprzedanych Wnioskodawcy wierzytelności. Wnioskodawca po nabyciu od banku wierzytelności nie ma żadnych świadczeń na rzecz Banku (poza zapłatą kwoty z umowy kupna-sprzedaży).

W związku z powyższym, wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii utraty zwolnienia podmiotowego od podatku VAT w związku z art. 113 ust. 13 pkt 2 lit d ustawy.

Odnosząc się do ww. wątpliwości Wnioskodawcy należy wskazać, że usługi ściągania długów i faktoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. Co do zasady, factoring polega na tym, że faktor trudniący się zasadniczo tego typu działalnością nabywa wierzytelności, przysługujące przedsiębiorcy (faktorantowi) z tytułu dokonania sprzedaży lub wykonania usług w zamian za określoną kwotę, odpowiadającą wartości nominalnej wierzytelności, pomniejszonej o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora. Ponadto, dokonując nabycia wierzytelności faktor zobowiązuje się dodatkowo do świadczenia na rzecz faktoranta (przedsiębiorcy) różnorodnych czynności, które przykładowo mogą obejmować: przejmowanie ryzyka wypłacalności dłużników (przy factoringu właściwym), inkasowanie wierzytelności, finansowanie przez dyskonto, udzielanie pożyczek, księgowanie wierzytelności itp. Usługa tego typu polega więc na „wyręczeniu” klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu.

Wobec braku w ustawie definicji „ściągania długów” celowe jest odwołanie się do wykładni językowej. Zgodnie z internetowym Słownikiem Języka Polskiego PWN (sjp.pwn.pl), „ściągnąć – ściągać” znaczy wymusić uregulowanie zobowiązań finansowych. Natomiast zgodnie z ww. słownikiem dług znaczy obowiązek dłużnika do spełnienia określonego świadczenia.

Zatem w pojęciu usług ściągania długów i faktoringu mieści się skup wierzytelności innych podmiotów w celu ich windykacji we własnym zakresie (tj. w celu odzyskania należności) lub w celu ich odsprzedaży.

Windykacja to dochodzenie własności za pomocą środków określonych w obowiązujących przepisach prawnych. Ze względu na charakter czynności windykacyjnych można wyróżnić windykację polubowną i windykację sądową. W zakresie windykacji polubownej wyróżnia się tzw. windykację zdalną (telefoniczną, listową) oraz osobistą (spotkania z dłużnikiem, mediacja pomiędzy dłużnikiem a wierzycielem). W pojęciu usług ściągania długów mieści się zatem żądanie zapłaty należności.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzenia działalności gospodarczej na podstawie umowy kupna-sprzedaży wykupuje z Banków trudne wierzytelności bankowe. Wierzytelności po wykupie stają się własnością Wnioskodawcy. Wnioskodawca zajmuje się egzekwowaniem we własnym imieniu i na własną rzecz już należących do jego firmy wierzytelności. Większość wykupionych przez Wnioskodawcę długów jest nieegzekwowalna, jednak warunkiem Banków jest sprzedaż całego pakietu długów bankowych. Wnioskodawca zakupuje wierzytelności po cenie niższej niż ich wartość nominalna. Z pakietu 12 wierzytelności nabytych przez Wnioskodawcę 3 wierzytelności nie są przedawnione i Wnioskodawca z tych wierzytelności będzie starał się odzyskać więcej niż poniósł kosztów na nabycie całego pakietu 12 wierzytelności.

W tym miejscu należy jeszcze raz wskazać, że zakup wierzytelności w celu ich dalszej odsprzedaży lub windykacji za cenę niższą od nominalnej, z przejęciem pełnych praw do tych wierzytelności i ryzyka wypłacalności dłużników, stanowi usługę finansową i mieści się w pojęciu usług „ściągania długów i factoringu”.

W analizowanej sprawie mamy zatem do czynienie z usługą „ściągania długów” świadczoną przez Wnioskodawcę polegającą na nabyciu wierzytelności bankowych i uwolnieniu Banków od obowiązku egzekwowania tych wierzytelności. Zbywcy (bank) zostaje zaoszczędzone ryzyko i koszty posiadania takich wierzytelności, zostaje on „wyręczony” w czynnościach podejmowanych w celach dochodzenia długu.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz powołane przepisy stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawca świadczy usługi ściągania długów, o których mowa w art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. d ustawy, to nie może korzystać ze zwolnienia podmiotowego wskazanego w art. 113 ust. 1 ustawy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.