2020.03.05 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-1.4012.17.2020.2.AK
z 5 marca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 grudnia 2019 r. (data wpływu 8 stycznia 2020r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

uznania odpłatnego świadczenia Gminy na rzecz korzystających, tj. odpłatnego udostępnianie miejsc parkingowych na Parkingu za usługę opodatkowaną podatkiem VAT,

uznania nieodpłatnego świadczenia Gminy na rzecz korzystających, tj. udostępnianie miejsc parkingowych na Parkingu w ramach darmowego limitu, na rzecz Pojazdów służb oraz poza odpłatnymi ramami czasowymi za usługę niepodlegająca opodatkowaniu podatkiem VAT,

prawa do odliczenia części podatku VAT od wydatków inwestycyjnych i bieżących ponoszonych w ramach Projektu w oparciu o proporcję wyliczoną dla Urzędu Gminy zgodnie z art. 86 ust. 2a ustawy o VAT i w świetle Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników,

-jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 stycznia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

uznania odpłatnego świadczenia Gminy na rzecz korzystających, tj. odpłatnego udostępnianie miejsc parkingowych na Parkingu za usługę opodatkowaną podatkiem VAT,

uznania nieodpłatnego świadczenia Gminy na rzecz korzystających, tj. udostępnianie miejsc parkingowych na Parkingu w ramach darmowego limitu, na rzecz Pojazdów służb oraz poza odpłatnymi ramami czasowymi za usługę niepodlegająca opodatkowaniu podatkiem VAT,

prawa do odliczenia części podatku VAT od wydatków inwestycyjnych i bieżących ponoszonych w ramach Projektu w oparciu o proporcję wyliczoną dla Urzędu Gminy zgodnie z art. 86 ust. 2a ustawy o VAT i w świetle Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Gmina (dalej: „Gmina” lub „Wnioskodawca”) jest zarejestrowana na potrzeby podatku od towarów i usług (dalej: „VAT”) jako podatnik VAT czynny.

Gmina realizuje zadania własne, określone w art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 506, dalej: „ustawa o samorządzie gminnym”) w zakresie zaspokajania zbiorowych potrzeb wspólnoty, w tym w zakresie gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego.

Wnioskodawca przystąpił do realizacji projektu, mającego na celu stworzenie niestrzeżonego parkingu z ograniczonym nieodpłatnym czasem postoju, który został wybudowany przy ul… (dalej: „Projekt” lub „Parking”).

W celu realizacji Projektu, Rada Miejska w …wydawała uchwałę z dnia 28 sierpnia 2019 r., nr …, w sprawie utworzenia, organizacji i ustalenia opłat za korzystanie z niestrzeżonego parkingu z ograniczonym nieodpłatnym czasem postoju, zlokalizowanym w ... przy ul. …, następnie zmienioną uchwałą Rady Miejskiej w … z dnia 27 września 2019 r., nr … (dalej: „Uchwała”).

Gmina zamontowała na Parkingu tzw. bileterkę wjazdową, czyli automat, który po wciśnięciu przycisku, wydaje bilet oraz automatycznie podnosi szlaban, co umożliwia korzystającym wjazd na Parking. Z kolei opłaty za postój korzystający uiszczają w automatycznej kasie parkingowej z elektronicznym systemem poboru opłat, znajdującej się przy wejściu do Urzędu Miejskiego Gminy.

Zgodnie z Uchwałą, za postój pojazdów samochodowych na Parkingu pobierane są opłaty za drugą i każdą kolejną rozpoczętą godzinę postoju. W związku z powyższym zapisem, postój nie dłuższy niż jedna godzina jest nieodpłatny.

Za postój pojazdów samochodowych na Parkingu wyznaczono następujące opłaty (podane ceny są kwotami brutto), pobierane od korzystających od poniedziałku do piątku w godzinach od 7:00 do 16:00, z wyłączeniem dni ustawowo wolnych od pracy (dalej: „odpłatne ramy czasowe”):

za drugą godzinę i kolejne godziny postoju - 5,00 zł;

za całodniowy postój - 40,00 zł;

za utracony bilet - 40,00 zł.

Jak wskazuje regulamin Parkingu, stanowiący zał. 2 do Uchwały, opłata za korzystanie z miejsca parkingowego w systemie godzinowym naliczana jest proporcjonalnie do czasu parkowania zgodnie z cennikiem, za każde zajęte miejsce parkingowe.

W oparciu o regulamin Parkingu, opłatę za korzystanie z Parkingu należy uiścić przed wyjazdem z Parkingu w ww. kasie parkingowej. Z kolei po uiszczeniu opłaty, parking należy opuścić w ciągu 15 minut.

Ponadto, z opłat parkingowych zwolnione są oznakowane zewnętrznie pojazdy Policji, Straży Miejskiej, pogotowia ratunkowego, pojazdy służb komunalnych (np. pogotowie gazowe, energetyczne, ciepłownicze, wodno-kanalizacyjne, telekomunikacyjne) podczas wykonywania swoich obowiązków służbowych oraz świadczenia usług na rzecz Gminy (dalej łącznie: „Pojazdy służb”).

Wnioskodawca pragnie podkreślić, że Parking zlokalizowany jest poza pasem drogowym dróg publicznych, o którym mowa w art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 2068, z póżn. zm.; dalej: „Ustawa o droga publicznych”).

Faktury za wykonanie prac dotyczących realizacji Projektu wystawiane były na Gminę. Ponadto Gmina ponosi też wydatki bieżące, związane z utrzymaniem Parkingu np. z prawidłowym funkcjonowaniem bileterki wjazdowej i kasy parkingowej.

Gmina podkreśla, że realizacja Projektu umożliwia większą i bezkolizyjną możliwość korzystania z miejsc parkingowych zarówno przez interesantów, załatwiających sprawy w Urzędzie Gminy, jak również przez innych mieszkańców i przyjezdnych, mających w zamiarze odwiedzenie pobliskich instytucji takich jak bank czy Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa lub planujących z innych powodów zatrzymać się w okolicy rynku w …. Omawiany Parking stanowi wyjście naprzeciw oczekiwaniom użytkowników pojazdów parkujących zgodnie z przepisami ruchu drogowego.

Parking wykorzystywany jest do działalności odpłatnej (w momencie, gdy postój trwa powyżej jednej godziny), wykonywanej na podstawie zawieranych umów cywilnoprawnych, realizowanej na rzecz odbiorców zewnętrznych oraz do działalności nieodpłatnej. Umowy na korzystanie z miejsca parkingowego, zgodnie z regulaminem Parkingu, zostają zawarte z chwilą wjazdu na parking, po pobraniu biletu parkingowego. Umowy te wygasają z momentem wyjazdu z Parkingu.

Zdaniem Gminy, przedmiotowy Parking nie jest wykorzystywany do czynności zwolnionych z VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy odpłatne świadczenia Gminy na rzecz korzystających, tj. odpłatne udostępnianie miejsc parkingowych na Parkingu (na warunkach opisanych powyżej), należy potraktować dla celów VAT jako usługę opodatkowaną podatkiem VAT?
Czy nieodpłatne świadczenia Gminy na rzecz korzystających (na warunkach opisanych powyżej), tj. udostępnianie miejsc parkingowych na Parkingu w ramach darmowego limitu, na rzecz Pojazdów służb oraz poza odpłatnymi ramami czasowymi należy potraktować dla celów VAT jako usługę opodatkowaną podatkiem VAT?
Czy Gminie przysługuje pełne prawo do odliczenia VAT od wydatków inwestycyjnych i bieżących ponoszonych w ramach Projektu?

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad.1.

Odpłatne świadczenia Gminy na rzecz korzystających, tj. odpłatne udostępnianie miejsc parkingowych na Parkingu (na warunkach opisanych powyżej), należy potraktować dla celów VAT jako usługę opodatkowaną podatkiem VAT.

Ad.2.

Nieodpłatne świadczenia Gminy na rzecz korzystających (na warunkach opisanych powyżej), tj. udostępnianie miejsc parkingowych na Parkingu w ramach darmowego limitu, na rzecz Pojazdów służb oraz poza odpłatnymi ramami czasowymi nie należy traktować dla celów VAT jako usługę opodatkowaną podatkiem VAT.

Ad.3.

Z tytułu wydatków inwestycyjnych i bieżących ponoszonych w ramach Projektu Gminie przysługuje prawo do odliczenia części VAT naliczonego w oparciu o proporcję wyliczoną dla Urzędu Gminy zgodnie z art. 86 ust. 2a ustawy o VAT i w świetle Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników (dalej: „Rozporządzenie”) (tzw. prewspółczynnik).

UZASADNIENIE STANOWISKA WNIOSKODAWCY

Ad 1.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Natomiast art. 7 ust. 1 tej ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Stosownie zaś do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów.

W konsekwencji, mając na uwadze, że odpłatne czynności polegające na udostępnianiu miejsc parkingowych na Parkingu nie stanowią dostawy towarów, zdaniem Gminy, stanowią one odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Stosownie natomiast do art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, za podatników uznaje się osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Zgodnie natomiast z ust. 6 przedmiotowej regulacji, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z kolei, zgodnie z ust. 6 przedmiotowej regulacji, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Jednocześnie zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. W myśl art. 6 ust. 1 ww. ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy, zadania własne gminy obejmują sprawy w zakresie gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego.

Z przedstawionych powyżej przepisów wynika, iż jeżeli jednostka samorządu terytorialnego realizuje swoje zadania przy wykorzystaniu narzędzi i uprawnień nadanych jej w drodze aktów prawnych, nie będzie ona podatnikiem VAT. W przypadku natomiast, gdy dane zadanie jest realizowane przez tę jednostkę w oparciu o umowy cywilnoprawne, a więc na warunkach i w okolicznościach typowych dla podmiotów prowadzących działalność gospodarcza - jednostka taka będzie traktowana jako podatnik VAT.

Wnioskodawca pragnie wskazać, iż korzystający w momencie wjazdu pojazdem samochodowym na Parking, zawierają umowę cywilnoprawną z Gminą w zakresie usług parkingowych. Jednocześnie, za korzystanie z Parkingu, we wskazanych w stanie faktycznym okolicznościach, Gmina pobiera stosowne opłaty. W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy, w analizowanej sytuacji, udostępniając odpłatnie Parking na rzecz korzystających, Gmina działa w charakterze podatnika VAT.

W tym miejscu Wnioskodawca zwraca uwagę na art. 19 ust. 1 i 2 pkt 4 ustawy o drogach publicznych, który stanowi, że organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego, do którego właściwości należą sprawy z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg, jest zarządcą drogi, czyli, w przypadku dróg gminnych, jest to wójt (burmistrz, prezydent miasta).

Z kolei zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy o drogach publicznych, korzystający z dróg publicznych są obowiązani do ponoszenia opłat za postój pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania.

Gmina pragnie podkreślić, że zgodnie z opisanym przez nią stanem faktycznym, Parking znajduje się poza pasem drogowym drogi publicznej, w związku z czym nie mają w omawianej sytuacji zastosowania przepisy ustawy o drogach publicznych. Opłaty za korzystanie z Parkingu nie stanowią więc opłat za postój pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania, o którym mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy o drogach publicznych.

Gmina pragnie wskazać, iż do podobnych wniosków doszedł Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: „Dyrektor” lub „DKIS”) w interpretacji indywidualnej z dnia 9 lipca 2018 r., nr 0113-KDIPT1-2.4012.328.2018.2.MC, Mianowicie, odnosząc się do analogicznych świadczeń na rzecz korzystających, stwierdził on, iż: „Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że odpłatne udostępnianie miejsc parkingowych osobą korzystającym z parkingu, który zostanie w całości wybudowany poza obszarem pasa drogowego drogi publicznej, stanowi odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy. Przy czym z uwagi na fakt, że ustawodawca dla ww. usług nie przewidział opodatkowania według stawek obniżonych oraz zwolnienia z opodatkowania, to w konsekwencji ww. usługi są opodatkowane podatkiem VAT według stawki podstawowej, tj. 23%, zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy.”

Podobne stanowisko wyraził DKIS w interpretacji indywidualnej z dnia 26 stycznia 2018 r., nr 0111-KDIB3-2.4012.795.2017.2.JM: „W przedmiotowej sprawie podmiot Gmina zezwala innym osobom na korzystanie z gruntu przez czasowe pozostawienie pojazdu. W takich przypadkach pomiędzy prowadzącym parking a osobą pozostawiającą pojazd dochodzi do zawarcia umowy, na mocy której świadczący usługę "parkingową", pobiera opłatę za umożliwienie korzystania z wyznaczonego miejsca. Czynność taka - jako usługa w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług - niewątpliwie podlega opodatkowaniu tym podatkiem. W świetle powyższego udostępnianie miejsc parkingowych - na parkingach niestanowiących pasa drogowego - za wynagrodzeniem jest odpłatnym świadczeniem usług podlegającym opodatkowaniu na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy. Wynika to z tego, że parkowanie pojazdów odbywa się na podstawie umowy cywilnoprawnej i podmiot prowadzący parking świadczy usługę parkingową podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług”.

W związku z powyższym, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że odpłatne świadczenia Gminy na rzecz korzystających, tj. odpłatne udostępnianie miejsc parkingowych na Parkingu (na warunkach opisanych powyżej), należy potraktować dla celów VAT jako usługę opodatkowaną podatkiem VAT.

Ad. 2.

Wnioskodawca pragnie jeszcze raz zauważyć, że opodatkowaniu VAT podlegają jedynie czynności wymienione enumeratywnie w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, czyli odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju; eksport towarów; import towarów na terytorium kraju; wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju; wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Jak wskazano w opisie sprawy, Gmina świadczy usługi na rzecz korzystających. Jeśli postój pojazdu samochodowego przekracza wyznaczony, nieodpłatny limit, korzystający jest zobowiązany do uiszczenia opłaty w kasie parkingowej, na podstawie posiadanego biletu parkingowego.

Jednakże korzystanie z Parkingu jest nieodpłatne, w przypadku:

postoju w ramach nieodpłatnego limitu, czyli nie więcej niż jedną godzinę;

postoju Pojazdów służb, czyli ww. oznakowanych zewnętrznie pojazdów Policji, Straży Miejskiej, pogotowia ratunkowego, pojazdów służb komunalnych (np. pogotowie gazowe, energetyczne, ciepłownicze, wodno-kanalizacyjne, telekomunikacyjne) podczas wykonywania swoich obowiązków służbowych oraz świadczenia usług na rzecz Gminy;

postoju poza odpłatnymi ramami czasowymi, tj. od poniedziałku do piątku od 16:00 do 7:00, w dni ustawowo wolne od pracy oraz w soboty i niedziele.

Warto zwrócić uwagę, że zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Gmina uważa, że nieodpłatne udostępnianie miejsc parkingowych na Parkingu znajdującym się poza pasem ruchu drogowego, we wskazanych wyżej okolicznościach, nie stanowi przejawu działalności gospodarczej - Gmina w ten sposób wypełnia swoje zadania własne, określone w art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o samorządzie gminnym, w zakresie zaspokajania zbiorowych potrzeb wspólnoty, w tym w szczególności w zakresie gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego.

Podobnie wypowiedział się DKIS w interpretacji indywidualnej z dnia 14 sierpnia 2019r., nr 0111-KDIB3-2.4012.292.2019.1.ASZ: „Natomiast odnośnie drugiego z ww. przypadków, tj. udostępniania nieodpłatnie parkingu do 1 godziny, poza godzinami czasu płatnego parkowania oraz w soboty, niedziele i święta, należy wskazać, że w opisanej sytuacji nie znajdzie zastosowania art. 8 ust. 2 ustawy, bowiem po stronie Gminy nie będzie dokonywana żadna aktywność polegająca na wykonywaniu jakiejkolwiek usługi, lecz Gmina udostępni jedynie miejsca parkingowe w ramach realizacji zadań własnych (wprzedmiocie infrastruktury drogowej). (...)

Przywołany powyżej przepis art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, odpowiednio w pkt 1 oraz pkt 2 odnosi się do “nieodpłatnego świadczenia usług" przez podatnika. Utrzymanie parkingów wynika z realizacji przez Gminę zadań własnych tj. działalności wynikającej z obowiązków publicznych (utrzymanie gminnych obiektów i urządzeń użyteczności publicznej) czyli zadań własnych, które Gmina jest obowiązana wykonywać na podstawie przepisów regulujących działania jednostek samorządu terytorialnego. W konsekwencji, przedmiotowy obszar działalności Gminy, tj. wykonywanie zadań własnych w oparciu o reżim publicznoprawny, nie może być podstawą do zastosowania wobec Gminy art. 8 ust. 2 ustawy, a tym samym nie ma po stronie Gminy konieczności naliczania VAT należnego z tytułu nieodpłatnego udostępniania parkingu w celach gminnych.”

Analogiczne stanowisko wyraził również Dyrektor w interpretacji indywidualnej dnia 21 listopada 2018 r., 0115-KDIT1-1.4012.713.2018.1.BS, w której zgodził się ze stanowiskiem występującej z wnioskiem gminy, że: „nie będzie ona zobowiązana do naliczania podatku należnego VAT z tytułu wykorzystywania Parkingu również na własne potrzeby, tj. na potrzeby funkcjonowania jednostek organizacyjnych Gminy i właściwych służb (np. Straży Pożarnej, Policji) oraz nieodpłatnego udostępniania Parkingu na zasadach ogólnej dostępności majątku publicznego (poza godzinami objętymi odpłatnością). Gmina udostępniając nieodpłatnie Parking będzie realizowała zadania własne i działała w ramach jednego podatnika VAT, w związku z czym ww. czynności będą stanowiły działania pozostające poza zakresem regulacji ustawy o VAT.”

W związku z powyższym, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w przypadku nieprzekroczenia darmowego limitu przez korzystającego lub korzystania z Parkingu przez Pojazdy służb, lub poza odpłatnymi ramami czasowymi, nie należy traktować tego świadczenia jako usługę opodatkowaną podatkiem VAT.

Ad. 3.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Prawo to przysługuje podatnikowi pod warunkiem, że nie zachodzą przesłanki negatywne, sprecyzowane w art. 88 ustawy o VAT.

Na mocy art. 86 ust. 2a ustawy o VAT, w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej „sposobem określenia proporcji”. Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.

Zatem, w celu dokonania oceny możliwości skorzystania z prawa do odliczenia VAT, należy każdorazowo przeanalizować przede wszystkim:

czy towary i usługi, przy zakupie których naliczono VAT, zostały nabyte przez podatnika tego podatku,

a jeśli tak, to w jakim zakresie, pozostają one w związku z wykonywaniem przez niego czynności opodatkowanych VAT.

Wnioskodawca pragnie wskazać, iż nabywane przez niego towary i usługi w ramach ponoszonych wydatków na realizację Projektu (zarówno inwestycyjnych, jak i bieżących) są wykorzystywane w prowadzonej przez niego działalności, z tytułu wykonywania której Gmina występuje w roli podatnika VAT. W konsekwencji należy uznać, iż w analizowanej sprawie warunek pierwszy z ww. warunków został spełniony.

Nabywane w związku z ponoszonymi wydatkami inwestycyjnymi i bieżącymi towary i usługi są przez Gminę wykorzystywane na potrzeby wykonywania odpłatnych czynności w zakresie udostępniania miejsc parkingowych na rzecz podmiotów zewnętrznych - czynności, które zdaniem Gminy podlegają opodatkowaniu VAT, nie korzystając przy tym ze zwolnienia z opodatkowania VAT oraz nieodpłatne udostępnianie miejsc parkingowych dla korzystających, którzy nie przekroczyli darmowego limitu, dla Pojazdów służb czy też poza odpłatnymi ramami czasowymi, które w opinii Wnioskodawcy nie podlegają opodatkowaniu VAT.

Mając na uwadze powyższe, stosownie do drugiego z warunków (czyli w jakim zakresie pozostają one w związku z wykonywaniem czynności opodatkowanych VAT) na podstawie art. 86 ust. 2a ustawy o VAT, Gmina jest zobowiązana do określenia zakresu, w jakim analizowane wydatki pozostają w związku z wykonywaniem przez nią czynności opodatkowanych VAT, tj. sposobu określania proporcji.

Zgodnie z art. 86 ust. 2b ustawy o VAT, sposób określenia proporcji najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć, jeżeli:

zapewnia dokonanie obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wyłącznie w odniesieniu do części kwoty podatku naliczonego, proporcjonalnie przypadającej na wykonywane w ramach działalności gospodarczej czynności opodatkowane oraz
obiektywnie odzwierciedla część wydatków, przypadającą odpowiednio na działalność gospodarczą oraz na cele inne niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 - w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe.

Na podstawie ww. upoważnienia ustawowego zostało wydane Rozporządzenie, w którym określone zostały wzory do obliczania prewspółczynnika (sposobu określania proporcji) dla urzędów gminy, jednostek budżetowych, zakładów budżetowych, instytucji kultury i uczelni publicznych.

Postanowienia Rozporządzenia wskazują wyraźnie, iż intencją ustawodawcy jest stosowanie przez jednostki samorządu terytorialnego (dalej: „JST”) odmiennych sposobów określania proporcji w odniesieniu do wydatków ponoszonych w związku z działalnością realizowaną poprzez poszczególne jednostki organizacyjne JST, tak aby spełnione zostały warunki określone w art. 86 ust. 2b ustawy o VAT

W myśl § 3 ust. 1 Rozporządzenia w przypadku jednostki samorządu terytorialnego sposób określenia proporcji ustala się odrębnie dla każdej z jednostek organizacyjnych jednostki samorządu terytorialnego.

Natomiast zgodnie z § 2 pkt 8 Rozporządzenia - ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o jednostkach organizacyjnych jednostki samorządu terytorialnego - rozumie się przez to: urząd obsługujący jednostkę samorządu terytorialnego, jednostkę budżetową, zakład budżetowy.

Zatem w przypadku jednostki samorządu terytorialnego, sposób określenia proporcji ustala się odrębnie dla:

urzędu obsługującego jednostki samorządu terytorialnego (tj. urzędu gminy / urzędu miasta),

samorządowej jednostki budżetowej,

samorządowego zakładu budżetowego.

Zgodnie z § 3 ust. 2 Rozporządzenia, jako sposób określenia proporcji uznaje się w przypadku urzędu obsługującego jednostkę samorządu terytorialnego sposób ustalony według wzoru:

X= (A*100)/DUJST

gdzie poszczególne symbole oznaczają:

X - proporcję określoną procentowo, zaokrągloną w górę do najbliższej liczby całkowitej,

A - roczny obrót z działalności gospodarczej zrealizowany przez urząd obsługujący jednostkę samorządu terytorialnego, stanowiący część rocznego obrotu jednostki samorządu terytorialnego z działalności gospodarczej,

DUJST- dochody wykonane urzędu obsługującego jednostkę samorządu terytorialnego.

W konkluzji powyższego, w przypadku odliczania VAT naliczonego przy zastosowania prewspółczynnika, od wydatków ponoszonych przez Gminę, niniejsza proporcja powinna zostać ustalona odrębnie dla jej poszczególnych jednostek organizacyjnych, w tym również dla Urzędu Gminy.

W związku z powyższym Gmina stoi na stanowisku, iż w przypadku ponoszenia wydatków inwestycyjnych i bieżących na Parking Gminie przysługuje/będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy zastosowaniu prewspółczynnika obliczonego dla Urzędu Gminy.

Stanowisko Gminy znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach indywidualnych DKIS.

Przykładowo, w interpretacji indywidualnej z dnia 4 czerwca 2019 r., nr 0115-KDIT1- 2.4012.168.2019.2.AW DKIS stwierdza, że: „W świetle analizy przedstawionych we wniosku okoliczności oraz treści powołanych przepisów prawa podatkowego należy potwierdzić stanowisko Gminy, że przysługuje jej prawo do odliczenia części podatku naliczonego wynikającego z faktur otrzymanych z tytułu budowy budynku kasowego. Wydatki te mają bowiem związek zarówno z działalnością gospodarczą wykonywaną przez Gminę jako podatnika VAT i opodatkowaną podatkiem od towarów i usług (sprzedaż biletów komunikacji miejskiej), jak również z czynnościami pozostającymi poza zakresem działalności gospodarczej - zaspokajaniem potrzeb wspólnoty w zakresie organizowania transportu publicznego, przy realizacji których Gmina nie działała w charakterze podatnika VAT. Wobec tego, w odniesieniu do towarów i usług nabytych w celu wytworzenia budynku kasowego Gminie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego na zasadach, o których mowa w art. 86 ust. 1 ustawy, tj. w zakresie, w jakim te wydatki posłużą wykonywaniu czynności opodatkowanych. W celu ustalenia kwoty podatku naliczonego przysługującej do odliczenia, Gmina w pierwszej kolejności powinna przyporządkować dokonane zakupy do poszczególnych rodzajów działalności, tj. działalności gospodarczej (opodatkowanej i zwolnionej) oraz działalności innej niż gospodarcza. Jeżeli nie ma możliwości dokonania bezpośredniej alokacji, Gmina jest zobowiązana do wydzielenia kwoty podatku naliczonego w oparciu o „prewspólczynnik” obliczony zgodnie z art. 86 ust. 2a-2 h ustawy i § 3 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r.”

Zbieżne stanowisko zaprezentowane zostało w interpretacji indywidualnej z dnia 9 czerwca 2017r., sygn. 0111-KDIB3-2.4012.78.2017.2.SR, w której DKIS wskazał, że: „Wnioskodawca dokonując odliczania podatku naliczonego od zakupów dokonanych za pośrednictwem Zespołu (...) w ramach realizowanych inwestycji, które zostaną przekazane placówkom oświatowym i będą związane z czynnościami opodatkowanymi, zwolnionymi od podatku oraz niepodlegającymi ustawie o VAT, powinien stosować tzw. „prewspółczynnik”, o którym mowa w art. 86 ust. 2a ustawy oraz w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r., wyliczony dla placówki oświatowej oraz proporcję, o której mowa w art. 90 ustawy obliczoną dla placówki oświatowej wykorzystującej budynek.”

Podobnie wypowiedział się DKIS w interpretacji indywidualnej z dnia 23 maja 2017 r., sygn. 2461-IBPP3.4512.150.2017.1.MN, w której podkreślił, że: „W przedmiotowej sprawie obrót uzyskiwany przez Gminę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej będzie realizowany bezpośrednio przez jednostkę wykorzystującą przedmiotową inwestycję, tj. Zespołu Szkół, w konsekwencji w przypadku inwestycji służącej działalności opodatkowanej i zwolnionej z VAT, odliczenie VAT naliczonego od tej inwestycji powinno nastąpić według współczynnika o którym mowa w art. 90 ust. 3 ustawy o VAT ustalonego dla tej jednostki (tj. jednostki wykorzystującej rzeczową inwestycję).”

Podobne stanowisko zajął Dyrektor również w interpretacji indywidualnej z dnia 5 kwietnia 2017 r., nr 2461-IBPP3.4512.90.2017.1.NK, gdzie uznał, że: „Analiza opisanego zdarzenia przyszłego w kontekście obowiązujących przepisów prawa podatkowego prowadzi do stwierdzenia, że skoro - jak podano we wniosku - "dochody z tytułu udostępniania miejsc parkingowych w pasach drogowych nie są opodatkowane VAT, natomiast dochody z udostępniania miejsc parkingowych poza pasem drogowym na parkingach Park and Ride są opodatkowane podatkiem VAT", to zgodzić się należy z Gminą, że nabywane towary i usługi w ramach realizacji opisanego projektu, związane z zakupem i montażem tablic dynamicznych o informacji parkingowej, wykorzystywane będą zarówno do działalności gospodarczej (udostępniania miejsc parkingowych poza pasem drogowym na parkingach Park and Ride opodatkowanych podatkiem od towarów i usług), jak i do celów innych niż działalność gospodarcza (udostępniania miejsc parkingowych w pasach drogowych), wobec czego będzie jej przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących zakupy tych towarów i usług w zakresie, w jakim posłużą one wykonywaniu czynności opodatkowanych. (...) Gmina powinna dokonać odliczenia podatku naliczonego od wydatków poniesionych na zakup i montaż tablic dynamicznych o informacji parkingowej, przy pomocy sposobu wyliczania proporcji, o którym mowa w § 3 ust. 3 rozporządzenia z dnia 17 grudnia 2015 r., bowiem metoda ta według normodawcy najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej przez jednostkę budżetową działalności i dokonywanych nabyć oraz - z uwagi na sposób wyliczenia wskaźnika - obiektywnie odzwierciedla tę część wydatków, która przypada/będzie przypadać na działalność gospodarczą oraz na cele inne niż działalność gospodarcza.”

W interpretacji indywidualnej z dnia 18 grudnia 2017 r., sygn. 0112-KDIL1-1.4012.559.2017.1.MR, DKIS stwierdził, że: „Gmina realizując projekt ma prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dotyczących budowy rolkowiska/lodowiska przy zastosowaniu tzw. „prewspółczynnika”, o którym mowa w art. 86 ust. 2a ustawy oraz w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r., wyliczonego dla jednostki budżetowej oraz proporcji, o której mowa w art. 90 ustawy obliczonej dla jednostki budżetowej wykorzystującej zakupione towary i usługi”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Zauważyć również należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Podkreślenia również wymaga, że aby dana czynność – stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług w rozumieniu ustawy – podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług musi być wykonywana przez podmiot działający w charakterze podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z powołanych przepisów wynika, że organy władzy publicznej nie będą podatnikami podatku od towarów i usług w związku z realizacją zadań, które podejmują jako podmioty prawa publicznego, nawet jeśli pobierają należności, opłaty lub składki. Organy te, będą natomiast podatnikami podatku od towarów i usług, w przypadku wykonywanych przez nie czynności na podstawie umów cywilnoprawnych. Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2019 r., poz. 506, z późn. zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy o samorządzie gminnym, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W szczególności zadania własne obejmują sprawy gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego (art. 7 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy o samorządzie gminnym).

W świetle art. 9 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, w celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi.

Ponadto zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 2068 ze zm.), organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego, do którego właściwości należą sprawy z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg, jest zarządcą drogi.

Jak stanowi art. 19 ust. 2 ww. ustawy – zarządcami dróg, z zastrzeżeniem ust. 3, 5 i 8, są dla dróg:

krajowych – Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad;
wojewódzkich – zarząd województwa;
powiatowych – zarząd powiatu;
gminnych – wójt (burmistrz, prezydent miasta).

Zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy o drogach publicznych, korzystający z dróg publicznych są obowiązani do ponoszenia opłat za postój pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania.

W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z art. 4 wspomnianej wyżej ustawy, użyte w ustawie określenia oznaczają:

pas drogowy – wydzielony liniami granicznymi grunt wraz z przestrzenią nad i pod jego powierzchnią, w którym są zlokalizowane droga oraz obiekty budowlane i urządzenia techniczne związane z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu, a także urządzenia związane z potrzebami zarządzania drogą (art. 4 pkt 1);
droga – budowlę wraz z drogowymi obiektami inżynierskimi, urządzeniami oraz instalacjami, stanowiącą całość techniczno-użytkową, przeznaczoną do prowadzenia ruchu drogowego, zlokalizowaną w pasie drogowym (art. 4 pkt 2);
ulica – drogę na terenie zabudowy lub przeznaczonym do zabudowy zgodnie z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w której ciągu może być zlokalizowane torowisko tramwajowe (art. 4 pkt 3).

Opłatę, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, pobiera się za postój pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania, w wyznaczonym miejscu, w określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo – art. 13b ust. 1 ustawy o drogach publicznych.

Natomiast stosowanie do art. 13b ust. 3 ustawy o drogach publicznych – rada gminy (rada miasta) na wniosek wójta (burmistrza, prezydenta miasta), zaopiniowany przez organy zarządzające drogami i ruchem na drogach, może ustalić strefę płatnego parkowania.

W myśl art. 13b ust. 4 rada gminy (rada miasta), ustalając strefę płatnego parkowania:

ustala wysokość opłaty, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1 lit. a lub b, z tym że opłata za pierwszą godzinę postoju pojazdu samochodowego nie może przekraczać:
1. w strefie płatnego parkowania - 0,15% minimalnego wynagrodzenia, w rozumieniu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz. U. z 2017 r. poz. 847 oraz z 2018 r. poz. 650),
2. w śródmiejskiej strefie płatnego parkowania - 0,45% minimalnego wynagrodzenia, o którym mowa w lit. a;
może wprowadzić opłaty abonamentowe lub zryczałtowane oraz zerową stawkę opłaty dla niektórych użytkowników drogi;
określa sposób pobierania opłat, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1.

Z powyższego wynika, że pobór opłat, w strefach płatnego parkowania wyznaczonych na drogach publicznych, jest zadaniem gminy nałożonym przez ustawę o drogach publicznych. Opłatę, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, pobiera zarząd drogi, a w przypadku jego braku – zarządca drogi (art. 13b ust. 7 ustawy o drogach publicznych).

Jak wynika z podanego wyżej przepisu art. 13b ust. 3 ustawy o drogach publicznych, wyznaczenie strefy płatnego parkowania i ustalenie wysokości opłat należy do kompetencji rady gminy. Działania zarządców dróg mieszczą się zatem w zakresie czynności o charakterze publicznoprawnym i wynikają z wykonywania przez jednostki państwowe władztwa publicznoprawnego.

Opłata parkingowa za parkowanie na drogach publicznych stanowi dochód gminy i mieści się w dochodach własnych, o których mowa w art. 5 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 869). Dochodami publicznymi są daniny publiczne, do których zalicza się: podatki, składki, opłaty, wpłaty z zysku przedsiębiorstw państwowych i jednoosobowych spółek Skarbu Państwa oraz banków państwowych, a także inne świadczenia pieniężne, których obowiązek ponoszenia na rzecz państwa, jednostek samorządu terytorialnego, państwowych funduszy celowych oraz innych jednostek sektora finansów publicznych wynika z odrębnych ustaw.

Z opisu sprawy wynika, że Gmina jest zarejestrowana na potrzeby podatku od towarów i usług jako podatnik VAT czynny. Wnioskodawca przystąpił do realizacji projektu, mającego na celu stworzenie niestrzeżonego parkingu z ograniczonym nieodpłatnym czasem postoju, który został wybudowany przy ul. … (dalej: „Projekt” lub „Parking”). Gmina zamontowała na Parkingu tzw. bileterkę wjazdową, czyli automat, który, po wciśnięciu przycisku, wydaje bilet oraz automatycznie podnosi szlaban, co umożliwia korzystającym wjazd na Parking. Z kolei opłaty za postój korzystający uiszczają w automatycznej kasie parkingowej z elektronicznym systemem poboru opłat, znajdującej się przy wejściu do Urzędu Miejskiego Gminy. Zgodnie z Uchwałą, za postój pojazdów samochodowych na Parkingu pobierane są opłaty za drugą i każdą kolejną rozpoczętą godzinę postoju. W związku z powyższym zapisem, postój nie dłuższy niż jedna godzina jest nieodpłatny.

za drugą godzinę i kolejne godziny postoju - 5,00 zł;

za całodniowy postój - 40,00 zł;

za utracony bilet - 40,00 zł.

W pozostałym czasie, tj. od poniedziałku do piątku od 16:00 do 7:00, w dni ustawowo wolne od pracy oraz w soboty i niedzielę, szlaban wjazdowy na Parking jest podniesiony, co umożliwia nieodpłatne korzystanie z Parkingu. Ponadto, z opłat parkingowych zwolnione są oznakowane zewnętrznie pojazdy Policji, Straży Miejskiej, pogotowia ratunkowego, pojazdy służb komunalnych (np. pogotowie gazowe, energetyczne, ciepłownicze, wodno-kanalizacyjne, telekomunikacyjne) podczas wykonywania swoich obowiązków służbowych oraz świadczenia usług na rzecz Gminy (dalej łącznie: „Pojazdy służb”). Wnioskodawca podkreślił, że Parking zlokalizowany jest poza pasem drogowym dróg publicznych, o którym mowa w art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych. Faktury za wykonanie prac dotyczących realizacji Projektu wystawiane były na Gminę. Parking wykorzystywany jest do działalności odpłatnej (w momencie, gdy postój trwa powyżej jednej godziny), wykonywanej na podstawie zawieranych umów cywilnoprawnych, realizowanej na rzecz odbiorców zewnętrznych oraz do działalności nieodpłatnej. Umowy na korzystanie z miejsca parkingowego, zgodnie z regulaminem Parkingu, zostają zawarte z chwilą wjazdu na parking, po pobraniu biletu parkingowego. Umowy te wygasają z momentem wyjazdu z Parkingu. Zdaniem Gminy, przedmiotowy Parking nie jest wykorzystywany do czynności zwolnionych z VAT.

W rozpatrywanej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy w pierwszej kolejności dotyczą kwestii ustalenia czy odpłatne udostępnianie miejsc parkingowych na Parkingu należy potraktować dla celów VAT jako usługę opodatkowaną podatkiem VAT oraz czy nieodpłatne udostępnianie miejsc parkingowych na Parkingu w ramach darmowego limitu, na rzecz Pojazdów służb oraz poza odpłatnymi ramami czasowymi należy potraktować dla celów VAT jako usługę opodatkowaną podatkiem VAT.

Mając na uwadze obowiązujące przepisy ustawy o podatku od towarów i usług należy wskazać, że pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nie czynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że w myśl art. 7 ustawy, do grona usług zalicza się każde świadczenie, które nie jest dostawą. Zauważyć jednak należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności.

Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością, a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Zatem, aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem.

W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność, a także odszkodowanie, nagroda. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Powyższa analiza prowadzi do wniosku, że istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług i otrzymaną zapłatą. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Pod pojęciem odpłatności dostawy towarów lub odpłatności świadczenia usług należy zatem rozumieć prawo podmiotu dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego). W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega tylko to świadczenie (usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym, przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy, należy rozróżnić dwie sytuacje:

pierwszą związaną z odpłatnym udostępnianiem parkingu od poniedziałku do piątku w godzinach od 7:00 do 16:00, za drugą i każdą kolejną rozpoczętą godzinę postoju, z wyłączeniem dni ustawowo wolnych od pracy,

drugą – związaną z wykorzystaniem nieodpłatnie parkingu od poniedziałku do piątku w godzinach od 16:00 do 7:00, w dni ustawowo wolne od pracy oraz w soboty i niedzielę, a także dla Pojazdów Służb podczas wykonywania swoich obowiązków służbowych oraz świadczenia usług na rzecz Gminy.

Odnosząc się do pierwszej sytuacji wskazać należy, iż odpłatne udostępnienie parkingu na podstawie biletu wykupionego w ramach strefy płatnego parkowania, skutkuje po stronie klienta uzyskiwaniem korzyści, a Wnioskodawca ma prawo żądać od klienta zapłaty/wynagrodzenia. W tym przypadku, po stronie Wnioskodawcy występuje jedno świadczenie za wynagrodzeniem, ustalonym przez Gminę. Należy bowiem podkreślić, że na gruncie podatku od towarów i usług nie występują czynności częściowo odpłatne. Jeśli tylko czynność została wykonana za wynagrodzeniem, to jest ona odpłatna.

W konsekwencji, mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że w przypadku odpłatnego udostępnienia parkingu od poniedziałku do piątku w godzinach od 7:00 do 16:00 na podstawie biletu wykupionego w ramach strefy płatnego parkowania, Wnioskodawca wykonuje/będzie wykonywał czynności stanowiące odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy, które podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Reasumując, mając na uwadze okoliczności sprawy oraz powołane przepisy należy stwierdzić, że odpłatne udostępnienie parkingu na podstawie biletu wykupionego w ramach strefy płatnego parkowania, powoduje, że Gmina występuje w roli podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, a w konsekwencji ww. czynności stanowią czynności podlegające opodatkowaniu – na podstawie art. 5 w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy.

Jednocześnie zaznaczyć należy, że ani przepisy ustawy, ani też rozporządzeń wykonawczych do ustawy nie przewidują zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT dla świadczenia usług w zakresie udostępniania parkingu.

Natomiast odnośnie drugiego z ww. przypadków, tj. udostępniania nieodpłatnie parkingu od poniedziałku do piątku od 16:00 do 7:00, w dni ustawowo wolne od pracy oraz w soboty i niedzielę, a także dla pojazdów służb podczas wykonywania swoich obowiązków służbowych oraz świadczenia usług na rzecz Gminy, należy wskazać, że w opisanej sytuacji nie znajdzie zastosowania art. 8 ust. 2 ustawy, bowiem po stronie Gminy nie będzie dokonywana żadna aktywność polegająca na wykonywaniu jakiejkolwiek usługi, lecz Gmina udostępni jedynie miejsca parkingowe w ramach realizacji zadań własnych (w przedmiocie infrastruktury drogowej).

W tym miejscu należy podkreślić, że z uwagi na swą specyfikę, jednostki samorządu terytorialnego nie są podmiotami zrównanymi z komercyjnymi przedsiębiorcami. Z tego też względu rozpatrując w zakresie podatku VAT kwestie uprawnień i obowiązków podmiotów, takich jak jednostki samorządu terytorialnego, należy mieć na względzie okoliczność, że podmioty te – co do zasady – w odniesieniu do niektórych czynności występują jako organ władzy publicznej i nie są uznawane za podatników w rozumieniu art. 15 ust. 1. Przywołane powyżej regulacje prawne ustawy o drogach publicznych w sposób jednoznaczny wskazują, że budowa, przebudowa, remont, utrzymanie, ochrona i oznakowanie parkingów (dróg wewnętrznych) również niezlokalizowanych w pasie dróg oraz zarządzanie nimi należy do zarządcy terenu, na którym jest zlokalizowany parking. Natomiast działania zarządców dróg mieszczą się w zakresie czynności o charakterze publicznoprawnym i wynikają z wykonywania przez te jednostki władztwa publicznoprawnego.

Należy bowiem wskazać, iż art. 8 ust. 2 ustawy, odpowiednio w pkt 1 oraz pkt 2 odnosi się do „nieodpłatnego świadczenia usług” przez podatnika. Utrzymanie parkingów wynika z realizacji przez Gminę zadań własnych tj. działalności wynikającej z obowiązków publicznych (utrzymanie gminnych obiektów i urządzeń użyteczności publicznej) czyli zadań własnych, które Gmina jest obowiązana wykonywać na podstawie przepisów regulujących działania jednostek samorządu terytorialnego.

W konsekwencji, przedmiotowy obszar działalności Gminy, tj. wykonywanie zadań własnych w oparciu o reżim publicznoprawny, nie może być podstawą do zastosowania wobec Gminy art. 8 ust. 2 ustawy, a tym samym nie ma po stronie Gminy konieczności naliczania VAT należnego z tytułu nieodpłatnego udostępniania parkingu w celach gminnych.

Zatem w przypadku nieodpłatnego świadczenia przez Wnioskodawcę usług nieodpłatnego udostępniania miejsc parkingowych na Parkingu w ramach darmowego limitu, na rzecz Pojazdów służb oraz poza odpłatnymi ramami czasowymi nie znajduje/ nie znajdzie zastosowania dyspozycja art. 8 ust. 2 ustawy.

Reasumując, nieodpłatne świadczenia Gminy na rzecz korzystających (na warunkach opisanych powyżej), tj. udostępnianie miejsc parkingowych na Parkingu w ramach darmowego limitu, na rzecz Pojazdów służb oraz poza odpłatnymi ramami czasowymi należy traktować dla celów VAT jako usługę nieopodatkowaną podatkiem VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 i nr 2 uznano za prawidłowe

Przechodząc do kwestii prawa do odliczenia podatku VAT od wydatków inwestycyjnych i bieżących ponoszonych w ramach Projektu – budową parkingu przy ul. …., należy wskazać, że zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Zgodnie z art. 86 ust. 2a ustawy, w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej „sposobem określenia proporcji”. Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2b ustawy, sposób określenia proporcji najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć, jeżeli:

zapewnia dokonanie obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wyłącznie w odniesieniu do części kwoty podatku naliczonego proporcjonalnie przypadającej na wykonywane w ramach działalności gospodarczej czynności opodatkowane oraz
obiektywnie odzwierciedla część wydatków przypadającą odpowiednio na działalność gospodarczą oraz na cele inne niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe.

Zgodnie z ust. 2c analizowanego artykułu, przy wyborze sposobu określenia proporcji można wykorzystać w szczególności następujące dane:

średnioroczną liczbę osób wykonujących wyłącznie prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie osób wykonujących prace w ramach działalności gospodarczej i poza tą działalnością;
średnioroczną liczbę godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą i poza tą działalnością;
roczny obrót z działalności gospodarczej w rocznym obrocie podatnika z działalności gospodarczej powiększonym o otrzymane przychody z innej działalności, w tym wartość dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, otrzymanych na sfinansowanie wykonywanej przez tego podatnika działalności innej niż gospodarcza;
średnioroczną powierzchnię wykorzystywaną do działalności gospodarczej w ogólnej średniorocznej powierzchni wykorzystywanej do działalności gospodarczej i poza tą działalnością.

W celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje się dane za poprzedni rok podatkowy (art. 86 ust. 2d ustawy).

Na mocy art. 86 ust. 2e ustawy, podatnik rozpoczynający w danym roku podatkowym wykonywanie działalności gospodarczej i działalności innej niż działalność gospodarcza, w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje dane wyliczone szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z naczelnikiem urzędu skarbowego w formie protokołu.

Zgodnie z art. 86 ust. 2f ustawy, przepis ust. 2e stosuje się również, gdy podatnik uzna, że w odniesieniu do wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć dane za poprzedni rok podatkowy byłyby niereprezentatywne.

Stosowanie do art. 86 ust. 2g ustawy, proporcję określa się procentowo w stosunku rocznym. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej. Przepisy art. 90 ust. 5, 6, 9a i 10 stosuje się odpowiednio.

W przypadku gdy podatnik, dla którego sposób określenia proporcji wskazują przepisy wydane na podstawie ust. 22, uzna, że wskazany zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie ust. 22 sposób określenia proporcji nie będzie najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć, może zastosować inny bardziej reprezentatywny sposób określenia proporcji – art. 86 ust. 2h ustawy.

Z treści art. 86 ust. 22 ustawy wynika, że minister właściwy do spraw finansów publicznych może, w drodze rozporządzenia, określić w przypadku niektórych podatników sposób określenia proporcji uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez tych podatników działalności i dokonywanych przez nich nabyć oraz wskazać dane, na podstawie których jest obliczana kwota podatku naliczonego z wykorzystaniem tego sposobu określenia proporcji, uwzględniając specyfikę prowadzenia działalności przez niektórych podatników i uwarunkowania obrotu gospodarczego.

Na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 86 ust. 22 ustawy, zostało wydane rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników (Dz. U. z 2015r., poz. 2193), zwane dalej rozporządzeniem.

Rozporządzenie to określa, w przypadku niektórych podatników, sposób określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez tych podatników działalności i dokonywanych przez nich nabyć, zwany dalej „sposobem określenia proporcji” oraz wskazuje dane, na podstawie których jest obliczana kwota podatku naliczonego z wykorzystaniem sposobu określenia proporcji (§ 1 pkt 1 i 2 rozporządzenia).

W rozporządzeniu tym zostali wskazani podatnicy, do których przepisy w nim zawarte się odnoszą. Są to: jednostki samorządu terytorialnego, samorządowe instytucje kultury, państwowe instytucje kultury, uczelnie publiczne, instytuty badawcze.

W przypadku jednostki samorządu terytorialnego, sposób określenia proporcji ustala się odrębnie dla:

urzędu obsługującego jednostki samorządu terytorialnego (tj. urzędu gminy, urzędu miasta, starostwa powiatowego oraz urzędu marszałkowskiego),
samorządowej jednostki budżetowej,
samorządowego zakładu budżetowego.

Oznacza to, że w przypadku jednostek samorządu terytorialnego, nie będzie ustalany jeden „całościowy” sposób określenia proporcji dla jednostek samorządu terytorialnego jako osoby prawnej, tylko będą ustalane odrębnie sposoby określenia proporcji dla wymienionych wyżej jego poszczególnych jednostek organizacyjnych.

W myśl z § 3 ust. 2 rozporządzenia, jako sposób określenia proporcji uznaje się w przypadku urzędu obsługującego jednostkę samorządu terytorialnego sposób ustalony według wzoru:

X = A x 100 / DUJST

gdzie poszczególne symbole oznaczają:

X – proporcję określoną procentowo, zaokrągloną w górę do najbliższej liczby całkowitej,

A – roczny obrót z działalności gospodarczej zrealizowany przez urząd obsługujący jednostkę

samorządu terytorialnego, stanowiący część rocznego obrotu jednostki samorządu terytorialnego z działalności gospodarczej,

DUJST – dochody wykonane urzędu obsługującego jednostkę samorządu terytorialnego.

Zgodnie z § 2 pkt 4 rozporządzenia – przez obrót rozumie się podstawę opodatkowania, o której mowa w art. 29a, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5 ustawy, w zakresie:

dokonywanych przez podatników:
- odpłatnych dostaw towarów na terytorium kraju,
- odpłatnego świadczenia usług na terytorium kraju,
- eksportu towarów,
- wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów,
odpłatnych dostaw towarów lub świadczenia usług poza terytorium kraju, które podlegałyby opodatkowaniu podatkiem gdyby były wykonywane na terytorium kraju.

W myśl § 2 pkt 9 rozporządzenia przez dochody wykonane urzędu obsługującego jednostkę samorządu terytorialnego rozumie się dochody obejmujące dochody publiczne, środki pochodzące z budżetu Unii Europejskiej oraz środki pochodzące ze źródeł zagranicznych, w rozumieniu ustawy o finansach publicznych – wynikające ze sprawozdania rocznego z wykonania budżetu jednostki samorządu terytorialnego, pomniejszone o:

dochody, o których mowa w art. 5 ust. 2 pkt 4 lit. b-d i pkt 5 ustawy o finansach publicznych,
zwrot różnicy podatku, o której mowa w art. 87 ust. 1 ustawy, lub zwrot kwoty podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy,
dochody wykonane jednostki budżetowej powiększone o kwotę stanowiącą równowartość środków przeznaczonych na wypłatę przez tę jednostkę, na podstawie odrębnych przepisów, zasiłków, zapomóg i innych świadczeń o podobnym charakterze na rzecz osób fizycznych, celem realizacji zadań jednostki samorządu terytorialnego,
środki finansowe pozostające na wydzielonym rachunku, o którym mowa w art. 223 ust. 1 ustawy o finansach publicznych, odprowadzone na rachunek budżetu jednostki samorządu terytorialnego,
wpłaty nadwyżki środków obrotowych zakładu budżetowego,
kwoty stanowiące równowartość środków, innych niż stanowiące zapłatę, o której mowa w art. 29a ust. 1 ustawy, przekazanych zakładom budżetowym, innym jednostkom sektora finansów publicznych oraz innym osobom prawnym lub jednostkom organizacyjnym nieposiadającym osobowości prawnej, z wyłączeniem kwot, które zostały zwrócone, celem realizacji przez te podmioty zadań jednostki samorządu terytorialnego,
odszkodowania należne jednostce samorządu terytorialnego, pomniejszone o kwoty odszkodowań stanowiących zapłatę, o której mowa w art. 29a ust. 1 ustawy.

Zgodnie z § 3 ust. 5 rozporządzenia, dochody wykonane urzędu obsługującego jednostkę samorządu terytorialnego nie obejmują dochodów lub przychodów uzyskanych z tytułu:

dostawy towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane odpowiednio przez jednostkę samorządu terytorialnego lub jednostkę organizacyjną jednostki samorządu terytorialnego do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, oraz gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli są zaliczane odpowiednio do środków trwałych jednostki samorządu terytorialnego lub jednostki organizacyjnej jednostki samorządu terytorialnego – używanych na potrzeby prowadzonej przez te jednostki działalności;
transakcji dotyczących:
1. pomocniczych transakcji w zakresie nieruchomości i pomocniczych transakcji finansowych,
2. usług wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38 – 41 ustawy, w zakresie, w jakim transakcje te mają charakter pomocniczy.

Stosownie do cytowanych wyżej przepisów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Jak wskazano na wstępie, podstawowym warunkiem, którego spełnienie należy analizować w aspekcie prawa do odliczenia podatku VAT jest związek dokonywanych nabyć towarów i usług ze sprzedażą uprawniającą do dokonywania takiego odliczenia, czyli sprzedażą generującą podatek należny. Zasada ta wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które są wykorzystywane do wykonywania czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy w zakresie prawa do pełnego odliczenia podatku VAT od wydatków inwestycyjnych i bieżących ponoszonych w ramach Projektu - budową parkingu przy ul. … niestanowiących pasa drogowego należy wskazać, że z okoliczności sprawy wynika, że parking jest/będzie wykorzystywany zarówno do działalności opodatkowanej podatkiem VAT oraz jak wykazano wyżej, do działalności niepodlegającej opodatkowaniu.

Zatem w rozpatrywanej sprawie Wnioskodawcy nie można przyznać pełnego prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z wydatkami inwestycyjnymi i bieżącymi ponoszonymi w ramach Projektu, gdyż poza czynnościami opodatkowanymi (odpłatne świadczenie usług parkingowych) Wnioskodawca wykonuje także czynności, które nie generują podatku należnego.

Należy zauważyć, że obowiązkiem Gminy jest przypisanie konkretnych wydatków do określonego rodzaju sprzedaży, z którymi wydatki te są związane. Wnioskodawca ma zatem obowiązek odrębnego określenia, z jakim rodzajem działalności będzie związany podatek wynikający z otrzymanych faktur zakupu, czyli dokonania tzw. alokacji podatku. W konsekwencji, z tytułu zakupów, które można przyporządkować wyłącznie do czynności opodatkowanych, Wnioskodawcy przysługuje/będzie przysługiwało prawo do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego. Natomiast w odniesieniu do zakupów, które w całości będą służyły czynnościom niepodlegającym opodatkowaniu, Wnioskodawcy nie przysługuje/nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia.

Z kolei w odniesieniu do tych zakupów, które wykorzystywane są/będą zarówno do celów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej (czynności opodatkowane podatkiem VAT) oraz do celów innych niż działalność gospodarcza (czynności niepodlegające opodatkowaniu), a Wnioskodawca nie ma/nie będzie w stanie ich powiązać z konkretnymi kategoriami działalności, zastosowanie znajdą przepisy art. 86 ust. 2a i następne ustawy oraz rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników.

Powołane przypisy art. 86 ust. 2a-2h ustawy oraz ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r. mają bowiem zastosowanie wyłącznie do sytuacji, w której nabywane towary i usługi, wykorzystywane są zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, w sytuacji gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe.

Przy czym należy zauważyć, że z okoliczności sprawy nie wynika, iż w ramach działalności gospodarczej ww. Parking będzie służył czynnościom zwolnionym z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Podsumowując należy stwierdzić, że skoro – jak wynika z okoliczności sprawy – poniesione wydatki inwestycyjne i bieżące ponoszone w ramach Projektu - budowy parkingu przy ul. …., są/będą wykorzystywane zarówno do celów prowadzonej działalności gospodarczej – do czynności opodatkowanych, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza i Wnioskodawca nie ma/nie będzie miał możliwości przyporządkowania wydatków w całości do działalności gospodarczej, to Wnioskodawcy przysługuje/będzie przysługiwało prawo do częściowego obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących wydatki inwestycyjne i bieżące ponoszonych w ramach Projektu, przy zastosowaniu wskaźnika proporcji obliczonego dla urzędu obsługującego jednostkę samorządu terytorialnego, zgodnie z wzorem określonym § 3 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu określenia zakresu wykorzystywania nabytych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników.

Biorąc zatem pod uwagę powyższe stwierdzić należy, że Wnioskodawca, ponosząc wydatki inwestycyjne w ramach Projektu mającego na celu stworzenie niestrzeżonego parkingu z ograniczonym nieodpłatnym czasem postoju, który został wybudowany przy ul. …oraz wydatki bieżące, który wykorzystywany jest/będzie zarówno do czynności opodatkowanych w ramach działalności gospodarczej, jak i do celów pozostających poza działalnością gospodarczą ma/będzie miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących te wydatki wyłącznie w zakresie, w jakim parking jest/będzie wykorzystywany do działalności opodatkowanej.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3 uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy:

stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,

zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania). Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Odnośnie powołanych przez Zainteresowanego interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin