Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-1.4011.9.2020.2.KF
z 4 marca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 stycznia 2020 r. (data wpływu 7 stycznia 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 27 lutego 2020 r. (data wpływu 27 lutego 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów z tytułu sprzedaży licencji/praw do filmików zamieszczonych w Internecie – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 stycznia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów z tytułu sprzedaży licencji/praw do filmików zamieszczonych w Internecie.

W związku z tym, że złożony wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, pismem z dnia 24 lutego 2020 r., nr 0112-KDIL2-1.4011.9.2020.1.KF, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ww. ustawy, wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków, w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Jednocześnie poinformowano Wnioskodawcę, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d § 1 Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a jego uzupełnieniem, nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłane w dniu 24 lutego 2020 r., skutecznie doręczono w dniu 24 lutego 2020 r., natomiast w dniu 27 lutego 2020 r. do tut. organu wpłynęło pismo będące odpowiedzią na ww. wezwanie.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca skończył studia (…), lecz ze względu na (…) musiał zrezygnować z pracy w filmie i ostatnie lata pracował na umowę o pracę przy przetwarzaniu danych. Aktualnie ze względów na niekorzystne środowisko pracy musiał odejść z firmy, jest w trakcie zmiany pracy i jest zarejestrowany jako bezrobotny, docelowo znowu będzie pracował na umowę o pracę przy przetwarzaniu danych lub w branży reklamowej bądź IT.

Film jest sposobem Wnioskodawcy na samorealizację, hobby oraz formą terapii (…). Rodzina i znajomi mówią, że jest w tym dobry, pomimo, że jest amatorem (nie ma żadnych zleceń na filmy od firm/innych osób, nie ma studia filmowego, ma amatorski sprzęt, nie skończył studiów operatorskich (operator kamery) tylko (…), więc nawet nie ma kwalifikacji zawodowych na takie stanowisko (operatora kamery). Dodatkowo głównym źródłem dochodu Zainteresowanego był i będzie dochód z umowy o pracę przy przetwarzaniu danych.

W wolnym czasie, czyli w weekendy Wnioskodawca kręci filmiki jedzenia, z przygotowania bądź estetyczne filmy gotowego jedzenia, sprawia mu to wiele satysfakcji i czuje się dzięki temu lepiej. W wolnym czasie, załóżmy raz w tygodniu w weekend, kiedy Zainteresowany nie pracuje i ma czas wolny, chciałby wrzucać swoje filmy do Internetu (bank filmów), gdzie ludzie mogą je używać do celów prywatnych bądź komercyjnych, a On w ten sposób sprzedawałby licencję/prawa do swoich filmów. Dałoby Mu to dodatkową satysfakcję i motywację, że robi coś ładnego, pomimo, że jest amatorem. Prawdopodobnie Wnioskodawca nie będzie miał z tego przychodu, bądź nie wystarczy na utrzymanie, ponieważ rynek jest nasycony i jest duża konkurencja, ale Jego motywacją nie jest robienie pieniędzy, tylko samorealizacja. Wnioskodawca nie będzie robił tego w sposób ciągły, ponieważ chciałby to robić sporadycznie w weekendy, a na co dzień pracować w oparciu o umowę o pracę. Zainteresowany nie będzie tego robił w sposób zorganizowany, ponieważ nie ma studia, pomocników ani zleceń na filmy. Wnioskodawca nie będzie robił tego zawodowo/profesjonalnie, ponieważ jest amatorem, ma amatorski sprzęt, nie ma w tym kierunku wykształcenia, robi to w mieszkaniu. Nie jest również nastawiony na zarobek, to byłby raczej efekt Jego hobby/terapii.

Ponadto, w piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca doprecyzował opisane zdarzenie przyszłe o następujące informacje:

Filmiki, o których mowa we wniosku, stanowią przedmiot prawa autorskiego (utwór), a Zainteresowany jest ich twórcą, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1231, z późn. zm.). Ww. filmiki należy kwalifikować do artystycznej działalności twórczej audiowizualnej (bez dźwięku), na których nie pojawiają się ludzie (aktorzy), lecz same potrawy, owoce, warzywa, itp. Są one kreatywne, stworzone przez Wnioskodawcę w całości od zera, z oryginalną scenografią, oświetleniem i dodanym walorem artystycznym. Nie są one wykonywane na zlecenie, nie ma na nich żadnych marek własnych, a ich wykonanie ma na celu wyrażenie artystyczne. Filmiki wymagają dużej ilości kreatywnego myślenia i umiejętności do ich stworzenia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca musi mieć działalność gospodarczą, jeśli na co dzień pracuje na pełen etat, z pracy na pełen etat się utrzymuje, a sporadycznie w weekendy kręciłby amatorsko/hobbystycznie/terapeutycznie filmiki i wrzucał je do internetowego banku filmów?
2. Jak się rozliczyć (w razie przychodów), jako dochód z praw majątkowych?
   Filmy są ciągle własnością Wnioskodawcy (może je usunąć z serwisów), nawet po wrzuceniu do internetowego banku filmów.
   
3. Czy (w razie przychodów) Wnioskodawca może zastosować 50% ulgi na koszt uzyskania przychodu z tytułu praw autorskich?
4. Czy (w razie przychodów) Wnioskodawca musi płacić zaliczki co miesiąc na poczet podatku dochodowego?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, takie działania nie mają charakteru działalności gospodarczej, więc nie musi jej zakładać. Wnioskodawca nie sprzedawałby zdjęć, tylko prawa do nich, więc powinienem się rozliczyć jako dochód z praw majątkowych. Jako że to praca twórcza, Wnioskodawca może zastosować 50% ulgi na koszt uzyskania przychodów. Według interpretacji którą znalazł, Wnioskodawca uważa, że nie musi płacić co miesiąc (w przypadku przychodu) zaliczki na poczet podatku dochodowego. W rezultacie, uzyskany przez Wnioskodawcę przychód podlegał będzie w roku uzyskania – opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jako przychód z praw majątkowych, o którym stanowią przepisy art. 10 ust. 1 pkt 7 i art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie do art. 45 ust. 1 ustawy, winien być wykazany w zeznaniu rocznym składanym za określony rok podatkowy (rok uzyskania dochodu) jako przychód z praw autorskich i innych praw, o których mowa w art. 18 ustawy. Jednocześnie wskazać należy, że w odniesieniu do tego rodzaju dochodów ustawodawca nie przewidział obowiązku uiszczania przez podatnika zaliczek w ciągu roku podatkowego. Dochód ten podlega zatem opodatkowaniu – łącznie z pozostałymi dochodami osiągniętymi przez Wnioskodawcę – wg skali określonej w art. 27 ust. 1 ustawy. Wnioskodawca, dokonując obliczenia należnego za rok zobowiązania, winien więc wziąć pod uwagę skumulowane dochody, uwzględniając kwotę wolną od podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Jak stanowi art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Stosownie do przepisów tej ustawy odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1:

• pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3),
• kapitały pieniężne i prawa majątkowe (pkt 7).
  
  

Definicja działalności gospodarczej została zawarta w art. 5a pkt 6 ww. ustawy. Zgodnie z jego treścią, ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej oznacza to działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

– prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

W przytoczonej definicji działalności gospodarczej, ustawa o podatku dochodowego od osób fizycznych wylicza (pod literami a-c) różne rodzaje aktywności uznawane za działalność gospodarczą. Jest to wyliczenie wyczerpujące, a nie przykładowe.

Ponadto, aby określoną działalność uznać za działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, musi ona mieć charakter zarobkowy. Działalność ma charakter zarobkowy wówczas, gdy jej przeznaczeniem jest zapewnienie określonego dochodu. Zarobkowego charakteru nie mają działania, których wyłącznym celem jest zaspokojenie własnych potrzeb osoby podejmującej określone czynności. Definicja działalności gospodarczej wymaga również, aby działalność taka wykonywana była w sposób zorganizowany i ciągły. Zorganizowany sposób działania w obrocie gospodarczym to prowadzenie tej działalności w sposób metodyczny, zaplanowany, systematyczny, uporządkowany. O zorganizowanym charakterze działalności zarobkowej może świadczyć ponadto wyodrębnienie istnienia pewnych składników materialnych i niematerialnych służących prowadzeniu tej działalności, czy też przyjęcie przez ten podmiot określonej formy organizacyjno-prawnej i dopełnienie wymogu rejestracji w ewidencji działalności gospodarczej, choć tych okoliczności nie należy uważać za element decydujący o zorganizowanym charakterze prowadzonych działań. Wykonywanie działań w sposób ciągły to prowadzenie jej w sposób stały, nieokazjonalny. Ciągłość w wykonywaniu działalności gospodarczej oznacza względnie stały zamiar jej wykonywania, powtarzania określonego zespołu konkretnych działań o charakterze incydentalnym i sporadycznym. Działanie we własnym imieniu oznacza, że podmiot prowadzący działalność gospodarczą występuje jako podmiot niezależny prawnie od innych podmiotów, a podejmowane przez niego czynności rodzą bezpośrednio dla niego określone prawa i obowiązki.

Jak stanowi natomiast art. 5b ust. 1 ww. ustawy, za pozarolniczą działalność gospodarczą nie uznaje się czynności, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat tych czynności oraz ich wykonywanie, z wyłączeniem odpowiedzialności za popełnienie czynów niedozwolonych, ponosi zlecający wykonanie tych czynności,
2. są one wykonywane pod kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonych przez zlecającego te czynności,
3. wykonujący te czynności nie ponosi ryzyka gospodarczego związanego z prowadzoną działalnością.
   
   

Mając na uwadze powyższe regulacje prawne, należy uznać, że w przypadku, gdy określona działalność podatnika spełnia warunki wskazane w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a nie spełnia warunków określonych w art. 5b tej ustawy, to przychody osiągnięte z tytułu tej działalności stanowią przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Odrębnym źródłem przychodów są prawa majątkowe. Zgodnie z treścią art. 18 analizowanej ustawy, za przychód z praw majątkowych uważa się w szczególności przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw.

W rozumieniu powołanego powyżej przepisu przychodem z praw majątkowych będzie każdy przychód, którego bezpośrednim źródłem jest prawo majątkowe, nawet jeśli prawo to nie zostało w sposób wyraźny wskazane w ustawie. Należy bowiem zauważyć, że zawarte w art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyliczenie praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy jako odrębne źródło przychodów ma charakter otwarty, o czym świadczy użyte przez ustawodawcę sformułowanie „w szczególności”.

Przyjęcie przez ustawodawcę otwartego katalogu tych przychodów pozwala na zaliczenie do tej kategorii wszystkich innych przychodów z praw majątkowych. W związku z powyższym, przychody ze sprzedaży dzieł wykonanych przez autorów, należy zaliczyć do przychodów ze źródła określonego w art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. do przychodów z praw majątkowych. Przychód z praw majątkowych powstaje również w przypadku przychodów związanych z udzielaniem licencji.

O kwalifikacji do danego źródła przychodu przesądza treść danej umowy, nie zaś forma zawiązania stosunku prawnego (umowa o dzieło, czy umowa zlecenia). Gdy przedmiotem umowy są prawa autorskie to przychody z tego tytułu zalicza się do praw majątkowych, bez względu na podmiot, z którym zawarta została umowa, jak i na moment jej zawarcia (przed stworzeniem utworu – dzieła, czy też po jego powstaniu).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje użytych w przywołanym przepisie pojęć takich jak np. „twórca”, „korzystanie przez twórców z praw autorskich” lub pojęć z nimi związanych jak np. „utwór”, zaś ustawodawca odsyła w tym względzie do odrębnych przepisów, przez które należy rozumieć ustawę z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1231, z późn. zm.).

W myśl art. 1 ust. 1 tej ustawy, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

W świetle art. 1 ust. 2 ww. ustawy, w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

1. wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe);
2. plastyczne;
3. fotograficzne
4. lutnicze
5. wzornictwa przemysłowego
6. architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne;
7. muzyczne i słowno-muzyczne;
8. sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne;
9. audiowizualne (w tym filmowe).
   
   

Stosownie do art. 41 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej autorskie prawa majątkowe mogą przejść na inne osoby w drodze dziedziczenia lub na podstawie umowy. Umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych lub umowa o korzystanie z utworu, zwana dalej „licencją”, obejmuje pola eksploatacji wyraźnie w niej wymienione (art. 41 ust. 2 ww. ustawy).

Przychody z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich lub artystów wykonawców z praw pokrewnych albo rozporządzania tymi prawami, występują wówczas gdy spełnione są dwie przesłanki. Po pierwsze, konieczne jest wystąpienie przedmiotu praw majątkowych w postaci utworu lub artystycznego wykonania. Po drugie zaś, osiągnięty przychód musi być bezpośrednio związany z korzystaniem z określonych praw autorskich lub pokrewnych albo rozporządzaniem nimi, stanowić skutek takiego korzystania lub rozporządzenia w postaci odpowiedniego wynagrodzenia autorskiego lub wykonawczego. W umowach, które towarzyszą zamawianiu utworów, strony powinny wyraźnie postanowić, iż przedmiotem zamówienia jest właśnie dobro niematerialne, podlegające ochronie na mocy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Przychodami z korzystania z praw będą zatem przychody w postaci opłat licencyjnych otrzymywane na podstawie umów licencyjnych. Na podstawie tych umów twórca umożliwia innym osobom korzystanie z utworu, którego jest autorem. Rozporządzanie prawami polega natomiast na przeniesieniu tych praw (autorskich praw majątkowych lub pokrewnych) na inną osobę.

Z informacji przedstawionych w treści wniosku wynika, że w wolnym czasie, czyli w weekendy Wnioskodawca kręci filmiki jedzenia, z przygotowania bądź estetyczne filmy gotowego jedzenia, sprawia mu to wiele satysfakcji i czuje się dzięki temu lepiej. Filmiki, o których mowa we wniosku, stanowią przedmiot prawa autorskiego (utwór), a Zainteresowany jest ich twórcą, w rozumieniu przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Nie są one wykonywane na zlecenie, nie ma na nich żadnych marek własnych, a ich wykonanie ma na celu wyrażenie artystyczne. Filmiki wymagają dużej ilości kreatywnego myślenia i umiejętności do ich stworzenia. W wolnym czasie, załóżmy raz w tygodniu w weekend, kiedy Zainteresowany nie pracuje i ma czas wolny, chciałby wrzucać swoje filmy do Internetu (bank filmów), gdzie ludzie mogą je używać do celów prywatnych bądź komercyjnych, a On w ten sposób sprzedawałby licencję/prawa do swoich filmów. Dałoby Mu to dodatkową satysfakcję i motywację, że robi coś ładnego, pomimo, że jest amatorem. Prawdopodobnie Wnioskodawca nie będzie miał z tego przychodu, bądź nie wystarczy na utrzymanie, ponieważ rynek jest nasycony i jest duża konkurencja, ale Jego motywacją nie jest robienie pieniędzy, tylko samorealizacja. Wnioskodawca nie będzie robił tego w sposób ciągły, ponieważ chciałby to robić sporadycznie w weekendy, a na co dzień pracować w oparciu o umowę o pracę. Zainteresowany nie będzie tego robił w sposób zorganizowany, ponieważ nie ma studia, pomocników ani zleceń na filmy. Wnioskodawca nie będzie robił tego zawodowo/profesjonalnie, ponieważ jest amatorem, ma amatorski sprzęt, nie ma w tym kierunku wykształcenia, robi to w mieszkaniu. Nie jest również nastawiony na zarobek, to byłby raczej efekt Jego hobby/terapii.

W świetle powyższego, mając na uwadze przywołane regulacje prawne, należy stwierdzić, że opisane we wniosku zdarzenie przyszłe pozwala przyjąć, że planowana sprzedaż licencji/praw do filmów zamieszczonych w Internecie (bank filmów), nie nosi znamion działalności gospodarczej, o której mowa w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż nie spełnia ona wszystkich przesłanek zawartej w tym przepisie definicji. Jak bowiem wskazano dla uznania określonej aktywności za pozarolniczą działalność gospodarczą konieczne jest łączne zaistnienie trzech jej cech funkcjonalnych: zarobkowości, zorganizowania i ciągłości. Brak którejkolwiek z nich oznacza, że dana działalność nie może być zakwalifikowana do kategorii działalności gospodarczej. Wnioskodawca będzie co prawda odpłatnie sprzedawał licencję/prawa do swoich filmów, niewątpliwie we własnym imieniu i na własny rachunek, jednakże sprzedaż ta nie będzie odbywać się w sposób zorganizowany i ciągły (powtarzalny i stały), lecz będzie nieregularna (rozciągnięta w czasie). Ponadto jak wskazał Wnioskodawca, nie byłaby to działalność nastawiona na zysk, ale raczej efekt Jego hobby/terapii.

Zatem, skoro sprzedaż licencji/praw do filmów zamieszczonych w Internecie nie będzie spełniać przesłanek pozwalających uznać ją za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to przychody uzyskane przez Wnioskodawcę ze sprzedaży licencji/praw do tych filmów należy zakwalifikować do przychodów ze źródła wskazanego w art. 10 ust. 1 pkt 7 w zw. z art. 18 ww. ustawy, tj. do przychodów z praw majątkowych.

Odnosząc się natomiast do kwestii możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodu do przychodów uzyskanych ze sprzedaży licencji/praw do filmów Wnioskodawcy należy zauważyć, że zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Jednak, w myśl art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów określa się z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami – w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a i 9b, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Przy czym z art. 22 ust. 9a ww. ustawy wynika, iż w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, nie mogą przekroczyć kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Na podstawie art. 22 ust. 9b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepis ust. 9 pkt 3 stosuje się do przychodów uzyskiwanych z tytułu działalności:

1. działalności twórczej w zakresie architektury, architektury wnętrz, architektury krajobrazu, inżynierii budowlanej, urbanistyki, literatury, sztuk plastycznych, wzornictwa przemysłowego, muzyki, fotografiki, twórczości audialnej i audiowizualnej, programów komputerowych, gier komputerowych, teatru, kostiumografii, scenografii, reżyserii, choreografii, lutnictwa artystycznego, sztuki ludowej oraz dziennikarstwa;
2. działalności artystycznej w dziedzinie sztuki aktorskiej, estradowej, tanecznej i cyrkowej oraz w dziedzinie dyrygentury, wokalistyki i instrumentalistyki;
3. produkcji audialnej i audiowizualnej;
4. działalności publicystycznej;
5. działalności muzealniczej w dziedzinie wystawienniczej, naukowej, popularyzatorskiej, edukacyjnej oraz wydawniczej;
6. działalności konserwatorskiej;
7. prawa zależnego, o którym mowa w art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1191, 1293, 1669, 2445 i 2339), do opracowania cudzego utworu w postaci tłumaczenia;
8. działalności badawczo-rozwojowej, naukowej, naukowo-dydaktycznej, badawczej, badawczo-dydaktycznej oraz prowadzonej w uczelni działalności dydaktycznej.
   
   

Jak z powyższego przepisu wynika, tylko ww. rodzaje działalności pozwalają na zastosowanie 50% kosztów uzyskania przychodów.

Jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4 i pkt 6, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych. Przepisy ust. 5 i ust. 5a pkt 2 stosuje się odpowiednio (art. 22 ust. 10 ww. ustawy).

Przepis ust. 10 stosuje się również, jeżeli podatnik udowodni, że w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, były wyższe niż kwota określona w ust. 9a (art. 22 ust. 10a ww. ustawy).

Z informacji przedstawionych w treści wniosku wynika, że tworzone przez Wnioskodawcę filmiki są utworami i stanowią przedmiot prawa autorskiego, a Wnioskodawca – jako autor tych filmików – jest twórcą w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Filmiki te należy kwalifikować do artystycznej działalności twórczej audiowizualnej (bez dźwięku), na których nie pojawiają się ludzie (aktorzy), lecz same potrawy, owoce, warzywa, itp. Działalność Wnioskodawcy została zatem wymieniona w art. 22 ust. 9b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Są one kreatywne, stworzone przez Wnioskodawcę w całości od zera, z oryginalną scenografią, oświetleniem i dodanym walorem artystycznym.

W świetle powyższego należy uznać, że w przedmiotowej sprawie znajdzie zastosowanie art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym do osiągniętych przychodów z tytułu sprzedaży licencji/praw do filmów zamieszczonych w Internecie będą mogły być zastosowane 50% koszty uzyskania przychodów, przy czym koszty te nie mogą przekroczyć kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie należy wskazać, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewidują obowiązku odprowadzania zaliczek przez podatnika w trakcie roku podatkowego z tytułu osiągnięcia dochodu ze źródła określonego w art. 18 tej ustawy, tj. z praw majątkowych. Na Wnioskodawcy nie będzie spoczywać więc obowiązek uiszczania zaliczek na podatek dochodowy w trakcie roku podatkowego, bowiem tego rodzaju źródło przychodu nie zostało wymienione w art. 44 ww. ustawy, normującym obowiązek „samodzielnego” wpłacania przez podatników zaliczek na podatek dochodowy.

Stosownie do treści art. 45 ust. 1 cyt. ustawy, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie od dnia 15 lutego do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym. Wnioskodawca osiągając dochody z praw majątkowych bez pośrednictwa płatnika, obowiązany będzie wykazać dochody ze sprzedaży licencji/praw do filmów zamieszczonych w Internecie w zeznaniu rocznym PIT-36. W tym samym terminie podatnik obowiązany będzie do wpłaty należnego podatku wynikającego z zeznania (art. 45 ust. 4 pkt 1 ww. ustawy).

Podsumowując, sprzedaż licencji/praw do filmów zamieszczonych w Internecie nie będzie spełniać przesłanek pozwalających uznać ją za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem uzyskany przez Wnioskodawcę przychód ze sprzedaży licencji/praw do filmów zamieszczonych w Internecie podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jako przychód z praw majątkowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 7 w zw. z art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Uzyskany przychód może zostać pomniejszony o 50% koszty uzyskania przychodu, jednakże koszty te nie mogą przekroczyć kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1.

W odniesieniu do tego rodzaju dochodów przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie przewidują obowiązku uiszczania zaliczek w ciągu roku podatkowego. Dochód z tego źródła podlega kumulacji z dochodami z innych źródeł, opodatkowanymi na tzw. zasadach ogólnych, czyli według skali określonej w art. 27 ust. 1 ww. ustawy, uzyskanymi w ciągu roku podatkowego. Dochód ten należy wykazać w zeznaniu rocznym na formularzu PIT-36, składanym w terminie od dnia 15 lutego do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku, w którym został uzyskany.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.